1812-1883

HENDRIK CONSCIENCE, de schrijver die zijn volk leerde lezen

Geboren op 3 december 1812 te Antwerpen,

Overleden op 10 september 1883 te Elsene.

Hendrik was de zoon van een Franse vader, Pierre Conscience, een scheepstimmerman, die in 1807 zijn geluk in Antwerpen gezocht had, en van een Duitse moeder, Cornelia Balieu.

Hij groeide op als een nogal zwak, ziekelijk kind, ging slechts enkele jaren naar school en ontwikkelde zich voornamelijk door zelfstudie. Naar geschiedenis en de natuur gingen zijn grootste interesses.

Hij werd hulponderwijzer (1828-1830), maar n.a.v. de Omwenteling nam hij dienst in het Belgische leger.

Hendrik kon zich niet aanpassen aan het geweld. Hij werd dan ook gedegradeerd wegens verwaarlozing van zijn militaire plichten en overtredingen.

Na zijn demobilisatie in 1836 kwam hij terecht in het Antwerps bohèmewereldje. Hij begon te schrijven, eerst in het Frans, nadien in het Nederlands. Een korte tijd was hij klerk bij het provinciebestuur, maar spoedig nam hij ontslag om zich helemaal op het schrijven te kunnen toeleggen. Wegens politieke moeilijkheden moest hij een tijdje onderduiken. Zijn werken waren een mengeling van romantiek en geschiedenis; hij bond als heethoofdige Flamingantische dweper de strijd aan met de dominante Spanjaarden en Fransen. In 1838 verscheen een echte historische roman, De Leeuw Van Vlaanderen, die meteen een schot in de roos was. Dit boek zou lange tijd het meest populaire boek uit de Vlaamse literatuur worden én - generaties lang - een belangrijke rol spelen bij de Vlaamse bewustwording.

Rond 1840 werd hij griffier bij de Academie voor Schone Kunsten, in 1841 stapte hij in het huwelijks- bootje met Maria Peinen. Hendrik werd bezadigder: hij bleef weliswaar flamingant, echter zonder de vroegere strijdvaardigheid. In de ideologische strijd tussen katholieken en vrijzinnigen helde hij meer en meer over naar het religieuze, politieke en sociale conservatisme van de katholieke zijde. Dit werd ook merkbaar in zijn boeken: hij schreef nu zedenkundig-maatschappelijke romans, bereikte een groter lezerspubliek. Uit die periode stammen: "Hoe men schilder wordt" 1843, "Wat eene moeder lijden kan" 1844.

Hendrik Conscience was de schrijver van bestsellers geworden, zonder nog op zere teentjes te trappen. Bij herdruk van zijn vroegere werken, werden de al te liberale en antiklerikale passages geschrapt…En hij begon ook in een ander genre te schrijven, de dorpsidylles en de landelijke romans. "Baas Gansendonck" 1850, "De Loteling" 1850, "Blinde Rosa" 1850, zijn slechts enkele voorbeelden.

Hendrik werd een beroemdheid; zijn boeken werden nu ook vertaald in het Duits en het Engels, nadien eveneens in het Frans. In 1853 nam hij ontslag als griffier en leefde tot 1856 alleen van zijn pen. Toen werd hij aangesteld als arrondissementscommissaris te Kortrijk, een stad die hem te bekrompen, te kleinburgerlijk voorkwam. Hij kon met de bezoldiging van dat ambt zijn bourgeois levensstandaard niet in stand houden. En werd een routineschrijver. Desondanks kwamen er toch nog boeken van enig niveau tot stand: "Bella Stock", een vissersroman in 1861, "Het Goudland", de eerste Vlaamse avonturenroman in 1862 en de zeer populaire geschiedenis van twee Gentse arbeiderskinderen "Bavo en Lieveken" in 1865.

En weer nam zijn leven een andere wending: in 1869 werd Hendrik benoemd tot conservator van het Wiertzmuseum te Brussel. Hij herleefde in de stad; familiaal moest hij echter de dood van zijn twee zonen verwerken en hij begon met zijn gezondheid te sukkelen. Maar hij bleef schrijven: de historische roman "De Kerels van Vlaanderen" in 1871 en vele andere verhalen en romansIn 1881, bij het verschijnen van zijn honderdste boek, vond in Brussel een massahulde plaats. En in Antwerpen werd in 1883 zijn standbeeld, van de hand van Frans Joris, onthuld.

Hendrik was ziek: een maand na de onthulling overleed de schrijver aan een slepende maagkwaal. Hij werd met nationale eer van Brussel naar Antwerpen gebracht en begraven op het Kielkerkhof. In 1936 werd hij naar het Schoonselhof overgebracht. Op zijn grafmonument beitelde de beeldhouwer Frans Joris, de alom bekende spreuk: "Hij leerde zijn volk lezen".

22-12-2014 om 23:19 geschreven door guldensinjoren  

24.11.1897 - 25.07.1976

"Antwerpen laat Brussel niet los"

Op 24 november 1897 werd François Ferdinand Louis Craeybeckx - die zich al vrij jong 'Lode' liet noemen - geboren te Antwerpen (Klapdorp) uit een vader die afkomstig was uit een Limburgse fruittelersfamilie en een Luikse moeder, dochter van een Duits herbergier. Thuis werd Frans gesproken, maar de kinderen onder elkaar drukten zich uit in het Nederlands.

De jonge Lode Craeybeckx volgde het middelbaar onderwijs aan het Atheneum van Antwerpen, waar hij de Grieks-Latijnse volgde en sterk werd beïnvloed door een aantal flamingante leerkrachten. Met uitzondering van Nederlands, Duits en Engels werden alle lessen toen nog in het Frans gegeven. Aan deze school maakte hij kennis met het werk van de utopist Frederik Van Eeden, die hem zijn leven lang zou beïnvloeden. Door hem ontdekt hij het pantheïsme, het hindoeïsme en het werk van Spinoza en komt, vanuit een zeer christelijk ideaal van gelijkheid en broederlijkheid, later in zijn leven terecht in het socialisme. Op 16-jarige leeftijd stapt hij uit de kerk, die hij 'niet katholiek genoeg' vindt, maar hij blijft zijn leven lang een gelovig man.

Lode zit nog in het middelbaar als de Eerste Wereldoorlog uitbreekt, en hij ziet hoe de Franstaligen in België daar misbruik van maken om te trachten Vlaanderen in diskrediet te brengen. Gesteund door de Duitse bezetters, die onder andere de vervlaamsing van de Gentse universiteit in het vooruitzicht stellen, bloeit het Vlaamse studentenleven op. Een rijk cultureel en literair leven mengt zich met taalactivisme, Albrecht Rodenbach is het lichtende voorbeeld. In dit Vlaamsgezinde studentenleven speelt de jonge Craeybeckx een bijzonder actieve rol : hij is de oprichter van de 'Jeugdgemeente', een jongerenorganisatie die streeft naar cultuurautonomie.

Na de oorlog volgt echter de repressie en hij wordt veroordeeld tot 5 jaar waarvan hij 2 jaar en 2 maanden effectief uitzit, aanvankelijk in Antwerpen, later in Vorst en tenslotte in Leuven waar hij de cel deelt met Lodewijk Dosfel.

Vanuit de gevangenis blijft hij de 'Jeugdgemeente' leiden tot na de Guldensporenviering 1920 op de Antwerpse Grote Markt één van de veelbelovende leden van deze organisatie, Herman Van Reeck, door de politie wordt doodgeschoten. Geleidelijk aan begint hij zich meer te concentreren op zijn studies omdat hij heeft ontdekt dat een goede intellectuele basis belangrijk is om een maatschappelijke rol van betekenis te kunnen spelen. Zijn vrienden uit de beweging blijven hem in de gevangenis bezoeken, onder hen ook de mooie, roodharige Irma Lauwers waarmee hij in 1925 zal huwen en hem een dochter en een zoon zal schenken.

Na zijn ontslag uit de gevangenis en zijn legerdienst gaat Craeybeckx gedurende enkele jaren werken bij de Volksgazet, onder de bezielende leiding van Camille Huysmans. In die periode is de socialistische beweging bijzonder Vlaamsgezind en de jonge Craeybeckx voelt zich er bijzonder goed thuis. Hij wordt lid van de BWP (Belgische WerkliedenPartij). Ondertussen studeert hij nog steeds verder en behaalt in 1928 zijn doctoraat in de rechten.

In 1932 komt hij op voor de verkiezingen en wordt zowel verkozen tot burgemeester van Deurne als tot Volksvertegenwoordiger. Met daarbovenop nog een goed draaiend advocatenkantoor wordt het wat al te druk zodat Craeybeckx in 1937 ontslag neemt als burgemeester.

Met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog vertrekt het parlement in ballingschap, maar in de late herfst van 1940 keert Craeybeckx terug naar Antwerpen. Deze keer stelt hij zich fel anti-Duits op en moet tegen het einde van de oorlog zelfs onderduiken.

In 1946 wordt Craeybeckx voorzitter van zijn partij, die nu is omgedoopt tot BSP (Belgische Socialistische Partij), in 1947 burgemeester van Antwerpen. Hij richt meteen de 'Conferentie van de burgemeesters der Antwerpse agglomeratie' op om intercommunale kwesties gemakkelijker te kunnen regelen, en begint ook te werken aan het tienjarenplan voor de Antwerpse haven, dat ervoor zal zorgen dat deze haven van eerder regionaal belang tot een echte wereldhaven kan uitgroeien.

In 1954 wordt een duidelijk gemanipuleerde talentelling gepubliceerd op basis waarvan Evere, Ganshoren en Sint-Agatha-Berchem bij de agglomeratie Brussel worden gevoegd. Craeybeckx is daar zeer verontwaardig over en eist op zijn 11 julitoespraak van dat jaar een vaste taalgrens. Op 6 september wordt in de Handelsbeurs in Antwerpen door het Comité voor Cultuurverspreiding een driepartijenvergadering georganiseerd (christen-democraten, liberalen en socialisten) onder het motto 'Antwerpen zal Brussel nooit loslaten'. Daar houdt Craeybeckx een bezielende toespraak en hoewel de letterlijke uitspraak "Antwerpen laat Brussel niet los" niet van hem is van maar Ger Schmook, één van de andere sprekers op deze vergadering, wordt ze vaak aan hem toegeschreven en zal hij ze in latere toespraken steeds weer hernemen.

Door de uitbreiding van de haven stijgt in Antwerpen de nood aan geschoolde arbeidskrachten en Craeybeckx wordt één van de voorvechters voor de oprichting van een eigen Antwerpse universiteit. In 1959 begint hij zijn lobbywerk dat uiteindelijk in 1965 zal leiden tot de oprichting van het RUCA (rijksonderwijs, exacte vakken) en de erkenning van het UFSIA (katholiek onderwijs, menswetenschappen) en tenslotte tot de oprichting in 1971 van de gemeenschappelijke bovenbouw UIA.

In 1964 krijgt Craeybeckx in een café op de Grote Markt ruzie met enkele Joodse klanten en doet daar een uitspraak die door de Joodse gemeenschap als bijzonder kwetsend wordt ervaren. De reacties zijn zo hevig dat hij zijn ontslag aanbiedt als burgemeester, maar op een bijzondere partijvergadering waar Mathilde Schroyens hem zeer fel verdedigt wordt tenslotte besloten hem te handhaven als Antwerps kopman en burgemeester.

Vanaf eind 1966 zet hij zijn schouders onder een grootscheeps steunactie voor het Nederlandstalige onderwijs te Brussel, wat resulteert in de oprichting op 16 mei 1967 van de VOC (Vlaamse OnderwijsCentrale). Ook binnen de nog steeds unitaire socialistische partij bestaat daar onenigheid over, de Waalse socialist Henri Simonet heeft het voortdurend over de 'onomkeerbare verfransing van Brussel' en voor de verkiezingen van 1968 staat geen enkele Vlaming op een verkiesbare plaats op de socialistische lijst. Tenslotte dienen de Vlaamse socialisten een eigen lijst in. Dat jaar handelt de 11 julitoespraak van Craeybeckx eens te meer over Brussel…

In 1973 overlijdt zijn echtgenote en drie jaar later sterft ook Lode Craeybeckx, op dat moment 29 jaar burgemeester in Antwerpen. Uit de talloze reacties op zijn overlijden blijkt nog maar eens de enorme populariteit bij de bevolking van deze bijzonder Vlaamsgezinde, diep christelijke, utopische socialist die na zovele jaren beroepspoliticus te zijn geweest nog niets aan idealisme had ingeboet.

22-12-2014 om 23:14 geschreven door guldensinjoren  

1886-1959

Op 8 mei 1886 wordt in de Belegstraat 5 te Antwerpen-Zuid Josephus Bonifacius Emilius Michaël van Hoof geboren als oudste van de vijf zonen van het gezin Van Hoof-Van Kerschaver. Vader Van Hoof was koster-organist van de parochie van HH. Michaël en Petrus aan wat toen Zuiderlei en nu Amerikalei heet. Vader bleef koster tot 1916 en werd opgevolgd door zijn zoon Jef, die op die manier vroeg vertrouwd werd met de geestelijke muziek. Moeder Van Hoof stierf jong (1903) wat op de jonge en uiterst gevoelige zoon een diepe indruk maakte. Hij is zich zijn hele leven in het zwart blijven kleden, als teken van rouw. Hij componeerde toen zijn eerste liederen op gedichten tekst van Guido Gezelle (Aanroepinge en het prachtige 't Is stille).

Jef studeerde orgel bij Arthur de Hovre en werd vervolgens leerling aan het Vlaams Conservatorium voor de klassen orgel en piano. Hij kreeg ondermeer les van de grote Lodewijk Mortelmans en de geniale Paul Gilson, voor wie hij zijn hele leven lang een grote bewondering bleef koesteren.

Toen Jef een eerste prijs orgel met onderscheiding behaalde werd in de Belegstraat een feestcomité samengesteld en vierde de hele straat feest. In een krantenarikel luidde het : "Het spreekt vanzelf dat deze primus dient gevierd. een stoet zal gevormd worden, opgeluisterd door verscheidene muziek-korpsen....., welke de straten zullen doorkruisen en de Heer Van Hoof serenaden brengen...."

Een belangrijk moment in het leven van de jonge Van Hoof was zijn kennismaking met de Nederlandse schilder Jakob Smits in het voorjaar van 1907. Smits woonde op het Malvinahof in Mol, waar vaak kunstenaars te gast waren. Jef van Hoof beschouwde de oudere Smits als een soort vaderfiguur en Smits heeft op hem een grote invloed uitgeoefend. Beiden geraakten echter van mekaar vervreemd door tegengestelde politieke opvattingen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Smits was een Belgisch patriot met een diepe afkeer voor de Vlaamsnationale overtuiging van de activist Jef van Hoof..

Jef van Hoof componeerde liederen en orkestwerken, studeerde, gaf regelmatig kleine concerten op het Malvinahof : "Wanneer Jef van Hoof zich aan het klavier zette, moest het plots muisstil worden. Zelfs Gust en Trien, de dienstboden, kenden algauw het ordewoord. Nauwelijks hadden zij de eerste klanken opgevangen, of zij vertoonden zich niet meer en zorgden er bovendien voor dat geen geluiden van buiten de plechtige stemming kwamen verstoren...(briefwisseling Jakob Smits-Jef van Hoof) . Ondertussen groeide Van Hoof's flamingantische overtuiging en en in 1907 ontstaat een eerste schets van zijn later zo beroemd geworden Groeninge, opnieuw op een tekst van Guido Gezelle. Het lied sloeg in als een bom op de Guldensporenherdenking van 1909 in Antwerpen.

Een poging om de prestigieuze Prijs van Rome te behalen mislukte. De eerste keer in 1909 haalt hij een eervolle vermelding en de tweede poging in 1911 eindigde met een tweede prijs, al was er grote onenigheid in de jury. Maar een cantate (een werk voor koor) op een Nederlandse tekst, i.c. Tycho Brahe, was blijkbaar voor sommige juryleden onverteerbaar. Maar zijn onderscheiding in de Romeprijs was opnieuw aanleiding voor een groots huldebetoon in Antwerpen met een stoet vanaf het Centraal Station waar hij plechtig werd ontvangen met vervolgens een stoet langs de Keyserlei en de Meir naar het stadhuis op de Grote Markt.

Van Hoof was een warmbloedige, temperamentvolle persoonlijkheid (wat zich ondermeer uitte in zijn niet bepaald verfijnd taalgebruik) en gooide zich tijdens de Eerste Wereldoorlog met volle overtuiging in de strijd van de activisten voor een zelfstandig Vlaanderen. In 1916 schreef hij als het ware zijn geloofsbelijdenis neer in het prachtige Daar is maar één Vlaanderen.

Na de oorlog werd hem daarvoor de rekening gepresenteerd. Hij werd aangehouden en opgesloten in de Antwerpse Begijnenstraat, waar hij samen zat met andere Vlaamse activisten als de toekomstige burgemeester Lode Craeybeckx en de latere minister van State Herman Vos. Hij werd ervan beschuldigd "aanslag hebbende gepleegd of pogen te plegen tegen de veiligheid van de staat", waarvoor een straf werd gevorderd "om eene boetstraffelijke gevangenzetting van drie maanden of eene zwaardere straf mee te brengen, namelijk eeuwigdurende hechtenis of tijdelijke heschtenis van vijftien of twintig jaar dwangarbeid,..."Uiteindelijk wordt hij op 14 mei 1919 vrijgelaten, maar het gevolg was wel dat zijn carrière een lelijke knauw zou krijgen.

In 1920 kwam hij in contact met de familie van Prof.Dr. Arthur de Groodt. Hij werd muziekleraar van de kinderen De Groodt en al gauw meer dan een vriend des huizes. Hier ontmoette hij grote figuren uit die tijd : Albert Einstein, Rabindranath Tagore, Prof. Johan Huizinga, Willem Elsschot, Alice Nahon, Camille Huysmans e.a. In 1921 werd hij eigenaar van het Boechoutse "Spokenhof" waar tijdens zijn leven steeds de leeuwenvlag zou wapperen.

Hij componeert een opera Meivuur, die ondanks hevige tegenstand van de Belgische patriotten op 12 januari 1924 in de Antwerpse Opera wordt opgevoerd, vooral dankzij de inzet van de socialistische schepen Eekelers. Later schrijft hij nog een opera Jonker Lichthart (volgens muziekcriticus Hugo Heughebaert zijn beste, meest spontane werk). Maar die zou pas na zijn dood worden gecreëerd in de Vlaamse Opera (1961).

Van Hoof's naam is onverbrekelijk verbonden aan het totstandkomen van de Vlaamsnationale Zangfeesten.

In 1933 vond onder leiding van Van Hoof een eerste massaconcert plaats in de Roma in Borgerhout. Het inititatief kwam van Willem de Meyer, die vond dat het volk actief moest deelnemen aan het muziekgebeuren. Op deze avond werd het eerste Zangfeest gepland voor 9 juli. De affiche van het eerste Zangfeest kreeg als slogan " de Leeuwen dansen" uit Groeninge. Hij bewerkt de Vlaamse Leeuw van Karel Miry wat hem meteen een proces oplevert wegens schending van de auteursrechten met een boete van vijfhonderd frank en bekendmaking in drie kranten tot gevolg.

Hij dirigeert ook op de IJzerbedevaarten.

In de winter van 1935-1936 organiseerde de "Flämische Arbeitskreis" in Aken vier Vlaams-culturele activiteiten met o.m. een concert met werk van Van Hoof, Benoit en Gilson. De werken werden uitgevoerd door het Akens stedelijk orkest en het Akens A Capella koor o.l.v. de beroemde koorleider Wilhem Pitz. De algemene muzikale leiding had niemand minder dan de later wereldberoemde Herbert von Karajan, die later nog in lovende termen over Van Hoof zal spreken.

Opnieuw zal Van Hoof in moeilijkheden geraken na de Tweede Wereldoorlog. Uiteraard omwille van zijn notoir flamingantisme, maar toch vooral omwille van het feit dat hij tijdens de bezetting de post van directeur van het Vlaams Muziekconservatorium had aanvaard op voordracht van Cyriel Verschaeve. Er waren drie kandidaten, de door de Duitsers gesteunde Hendrik Diels, de door de belgiscisten voorgedragen Lodewijk de Vocht en de loyale flamingant Jef van Hoof. Het werd Van Hoof wat meteen aanleiding gaf tot een groor huldeconcert met uitsluitend werk van de nieuwe directeur. Van Hoof was een trouwe hoeder van de traditie van Benoit en voerde als directeur een aantal vernieuwingen echter altijd in de geest van zijn beroemde voorganger.

In september 1944 werd hij aangehouden omdat hij de post van directeur tijdens de bezetting had aanvaard al wist men heel goed dat hij door het afleveren van tal van getuigschriften heel wat jonge mannen had behoed voor tewerkstelling in Duitsland. Hij komt terecht in de beruchte Geniekazerne aan de Uitbreidingsstraat in Berchem, waar zowat de hele Vlaamse intelligentia uit het Antwerpse en wijde omgeving gevangen zat.

Hij richt zich tot Herman Vos, nu socialistisch minister en in 1918 zijn medegevangene als activist.

Hij wordt op 18 maart 1945 vrijgelaten maar is nergens meer welkom en moet leven van de verkoop van zijn liederen aan katholieke schoolinstellingen. In 1947 komt hij voor de Krijgsraad in Mechelen, wordt vrijgesproken maar in beroep uiteindelijk veroordeeld tot een jaar gevangenis, vijftienduizend frank boete en levenslang verlies van zijn burgerrechten, wat in Vlaamse kringen leidt tot grote ontgoocheling en misnoegen. De toenmalige krant Het Handelsblad spreekt van een "symbolische" straf bedoeld om alles wat naam en faam heeft in het Vlaamse land te nekken.

In 1946 ontmoet hij Marcel Oger, alias Mark Liebrecht, die zijn grote vriend werd : "daar leer ik Jef van Hoof kennen, één van de grootsten in de muziek, één van de plezantsten in Vlaanderen".

Van Hoof moet de kost verdienen door ondermeer het dirigeren van allerlei amateurskoren. Hij componeert driftig verder en gaat zich verder wijden aan het componeren van symfonieën. Het grote succes dat zijn Eerste Symfonie uit 1938 te beurt viel betekende voor hem een enorme stimulans om op die weg verder te gaan. In totaal schrijft hij zes symfonieën maar de laatste is onvoltooid gebleven. Hij overleed vooraleer hij het laatste deel heeft kunnen afwerken. Deze werken zijn trouwens door het cd-productiehuis Phaedra uitgegeven in de reeks "In Flanders' Fields" .

In 1959 wordt hij ziek en sterft op 24 april 1959.

Hij was ongetwijfeld een groot geniaal musicus die wellicht tengevolge van zijn inzet voor zijn Vlaamse volk niet alles heeft kunnen geven wat zijn enorm talent in zich hield.

Op 27 juni 2009 wordt hij geëerd met een concert georganiseerd door de Marnixring Lieven Gevaert in de Carolus Borromeuskerk aan het Conscienceplein in Antwerpen. Zo zal ondermeer zijn zesde "onvoltooide " symfonie worden opgevoerd, wellicht de meest toegankelijke van zijn symfonieën omwille van de doorzichtige, klare orkestratie.

Renaat van Beeck

bronnen :

Reinhilde Dehoux : "Hoed af voor Jef van Hoof" (Publicatie SBA/AMVC 1986)

PHAEDRA "In Flanders Fields"vol. 44 : commentaarboekje

22-12-2014 om 23:09 geschreven door guldensinjoren  

1834-1901

In het jaar 2009 herdenken we twee van de grootste componisten uit onze Europese muziekgeschiedenis: Joseph Haydn, die in 1809 stierf en Felix Mendelssohn, die in dat jaar geboren werd. In dit rijtje past zeker onze Vlaamse componist Jef Van Hoof die dit jaar 50 jaar geleden overleed op 24 april 1959. Maar, Peter Benoit die 175 jaar geleden geboren werd op 17 augustus 1834 mag als belangrijk Vlaams componist en muziekpedagoog ook niet vergeten worden.

Hij werd geboren op 17 augustus 1834 te Harelbeke en overleed in Antwerpen op 8 maart 1901. Zijn eerste muzieklessen kreeg hij van zijn vader. Daarna studeerde hij piano en orgel bij een kosterorgelist uit de streek. In 1851 werd hij leerling van het Koninklijk Muziekconservatorium te Brussel, waar hij piano, harmonie, fuga, contrapunt en compositie volgde. Hij werd dirigent bij de toenmalige Vlaamse Schouwburg te Brussel. De Prijs van Rome voor compositie behaalde hij in 1857 met de cantate "Le meurtre d'Abel". Met de studiebeurs die verbonden was aan de prijs ging hij naar Duitsland waar hij in verscheidene steden verbleef. Na zijn terugkeer ging Benoit naar Parijs waar hij in 1862 benoemd werd tot dirigent van de Théâtre des Bouffes Parisiens. In 1863 keert hij definitief terug naar België, eerst naar Brussel, om zich in 1867 in Antwerpen te vestigen. In 1867 werd hij directeur van de "Vlaamse muziekschool". De eerste in haar soort. Revolutionair in de opvoeding daar, was o.a. dat de leerlingen onderricht kregen in hun eigen moedertaal! Om zijn ideeën tegen het Belgische muziekestablishment te verdedigen, schreef Benoit als een van de eersten binnen de Europese beweging van het muzieknationalisme doorwrochte essays en polemieken. Het gebruik van de moedertaal in de muziekopvoeding beschouwde hij als essentieel. En omdat hij ervan overtuigd was dat de volksaard het zuiverst geconserveerd blijft in het volkslied, wilde hij zijn nieuwe Vlaamse muziek daarop baseren. Hij pleitte onder andere voor een vernederlandsing van het muziekonderwijs, voor religieuze muziek in de volkstaal, voor een Vlaamse Opera en een Vlaams festival, voor Vlaams muziektheater in kleine steden en voor culturele samenwerking met Nederland.

In 1897, na 30 jaar strijd en tegenkanting, werd zijn school opgewaardeerd tot "Koninklijk Vlaamsch Muziekconservatorium", met hemzelf als eerste directeur. Hij sticht een Vlaams lyrische schouwburg waaruit in 1893 de Vlaamse Opera ontstaat. Om deze resultaten te bereiken werd hij aanzienlijk geholpen door de uitstralingskracht van zijn pedagogische opvattingen en zijn grootste werken. Zijn voornaamste composities werden in een groot deel van Europa opgevoerd.

Als componist werd hij de eigenlijke stichter van de Vlaamse nationale school en vormde een hele reeks componisten die hem elk in hun eigen genre boven het hoofd groeiden: Lodewijk Mortelmans voor het lied, Paul Gilson voor de symfonische muziek en August De Boeck voor voor de kamermuziek

Wanneer Benoit zijn eigen stijl begint te vormen, gaat zijn persoonlijke voorkeur uit naar grootscheepse verwezenlijkingen. Op het toppunt van zijn kunnen voegt hij een zeker realisme toe in het uitdrukken van gevoelens. Zo bereikt hij erg dramatische effecten. Zijn orkestratie is rijk en op kleur belust. Toch is Benoit in hoofdzaak een componist van vocale werken. Zijn meesterschap over geweldige stemmenmassa's is eenvoudig verbluffend. De melodie is in hoofdzaak romantisch, gevoelig en bewogen. Het gebruik der woorden en lettergrepen in de versbouw van het Nederlands is bijna overal vlekkeloos. De ritmiek is goed ontwikkeld. Het artistiek nationalisme van Benoit behoort evenzeer tot de tijdsgeest als zijn romantisch realisme. In het begin gebruikte Benoit de bestaande vormen zoals sonate, ouverture, zangspel en symfonisch gedicht. Stilaan voegt hij persoonlijke variaties toe. Hij is ook de schepper van de kindercantate.

Om tot een eigen, niet door een buitenlands beïnvloede Vlaamse toonspraak te komen predikte hij een herbronning bij het volkslied en de moedertaal. Volksliederen beschouwde hij als 'voorboden der nationale toonkunst'. Het zijn de natuurlijke, maar verborgen wortels waarin het wezenlijke karakter van de eigen muziek ligt opgeslagen. Het volkslied zou hij in zijn pedagogie integreren en in zijn composities verwerken.

Tegen het overheersende gebruik van het Frans in het onderwijs en de muziekpraktijk en van het Latijn in de kerkmuziek poneerde hij dat pas door het gebruik van de moedertaal -het basiskenmerk van een volk- de muziekkunst 'menselijk' kan worden: 'Een volk dat zijne eigen taal niet spreekt zal nooit oorspronkelijke melodische kunsttypen voortbrengen.' Componeren op Nederlandse tekst had in het toenmalig Belgisch staatsbestel een grote symboolwaarde. Zo zou het tot 1865 duren vooraleer de kandidaten voor de Rome-prijs hun cantate ook op een Nederlandse tekst mochten componeren. Hij streefde naar de creatie van een muziekkunst die de eigen volksaard uitdrukte. In die zin componeerde hij in 1868 zijn meesterwerk 'De Schelde'.

Benoit was zeker niet de eerste die in de volkstaal componeerde, maar vanaf 1866 deed hij het wel resoluut en exclusief. Hij zag muziek als een machtig wapen in de Vlaamse ontvoogdingsstrijd. Hij was er zeker van dat men een volk niet kan verheffen met een muziektaal die het niet begrijpt.

Vanaf 1870 stelde Peter Benoit zich volledig ten dienste van de Vlaamse Beweging. Hij wendde de muziek aan als middel tot volksopvoeding en propaganda. In dit kader organiseerde hij massale openluchtuitvoeringen van verschillende grote nationalistisch geïnspireerde cantates.

Het heerlijke in Benoit en tevens zijn beloning is dat het Vlaamse volk zich in hem erkend heeft. Hendrik Conscience leerde zijn volk lezen, Peter Benoit leerde het zingen. 

22-12-2014 om 23:04 geschreven door guldensinjoren  

Christophe plantin, ook wel Christoffel Plantijn genoemd, werd in 1520 geboren in de plaats Saint-Avertin, bij Tours in Frankrijk. Hij doorbracht zijn jongensjaren te Lyon, Caen en Parijs. In de periode die hij te Caen doorbracht was hij vermoedelijk in dienst van boekbinder Robert P Macé.

In 1548 of 1549 vestigde Christoffel Plantijn zich in Antwerpen als boekbinder. Enkele jaren later was hij er vanwege een handicap toe gedwongen het vak van boekbinder op te geven. Christoffel Plantijn vestigde zich mede daarom in 1555 als boekdrukker. Het bedrijf draaide goed, zelfs zo goed dat het de grootste kapitalistische onderneming van de toenmalige Nederlanden was. Het bedrijf had 16 persen in bedrijf en maar liefst tachtig werknemers in dienst. Plantijn heeft dan ook meerdere malen moeten uitbreiden omdat het gebouw dat hij gebruikte de groei niet aankon. Uiteindelijk had het gebouw de vorm en grootte die we nu nog kunnen bekijken als we onder de schijf met de passer door naar binnen lopen. Die passer was het handelsmerk van Plantijn, zijn bedrijf werkt onder de naam "De Gulden Passer".

De opgang van de drukkerij is voor een deel te danken aan zijn zakelijke relatie met Filips De Tweede in wiens opdracht hij tussen 1572 en 1576 een groot aantal, voor de Spaanse markt bestemde, liturgische werken heeft gedrukt. Daarnaast werd Plantin door Filips De Tweede in 1570 benoemd tot "aartsdrukker", die heeft tot taak toezicht te houden op alle andere boekdrukkers in zijn regio. In de praktijk echter was dit niet veel meer dan een eretitel.

Toen in 1576 de opstand tegen Filips De Tweede ook de Zuidelijke Nederlanden in vlam zette, manoeuvreerde Plantijn handig, zonder de Spaanse koning te verloochenen werkte hij toch met de rebellen samen. Hij werd in 1578 zelf aangesteld tot officieel drukker van de Staten-Generaal en bleef dat tot en met 1585. Daarnaast was hij vanaf 1579 drukker van de stad Antwerpen. Toen het oorlogsgeweld Antwerpen naderde liet hij de drukkerij over aan twee van zijn schoonzonen, en vestigde hij zich tijdelijk in Leiden, waar hij onder andere drukker werd van de universiteit aldaar. Na de capitulatie van Antwerpen keerde hij naar die stad terug, waar hij opnieuw aartsdrukker van de koning werd. De drukkerij te Leiden werd overgenomen door zijn schoonzoon Raphelengius en door diens zonen voortgezet tot in 1619. Bij de dood van Plantijn kwam de drukkerij in Antwerpen in handen van Jan Moretus, een schoonzoon van Plantijn. De drukkerij bleef in bedrijf tot 1876. Plantin was de belangrijkste drukker van het humanisme in de tweede helft van de zestiende eeuw. Hij heeft niet minder dan 2500 werken verzorgd, waarvan vele door de inhoud en afwerking van uitzonderlijke betekenis zijn. De belangrijkste uitgave was de Biblia Regia die bestond uit acht delen en verscheen in vijf talen. Het maken van dit boek duurde van 1568 tot 1572. Als drukkersmerk voerden Plantijn en zijn opvolgers een passer en de spreuk "Labore et Constantia" wat betekent: "Door Arbeid en Standvastigheid".

Bronvermelding

1. cd-rom "Plantijn museum"

2. Winkler Prins

22-12-2014 om 22:59 geschreven door guldensinjoren  

Antwerpen, 11 juli 2014

De Belgische constructie moet ik niet. Niet deze van het verleden. Zomin deze van vandaag met de grendelgrondwet, alarmbellen en zovele procedures die ons recht, ons democratisch recht op zelfbeschikking afremt, dwarszit en saboteert.

Ik kan hier de lelijkste, maar daarom niet onterechte, scheldwoorden aan het adres van België fulmineren, of profetische uitspraken doen over de 'verdelging van een on-staat'. Maar geef toe, ik steek jullie applaus op zak, we gaan samen een pint pakken - ik kijk er al naar uit -, en dan...?

Mijn engagement in het Priester Daensfonds heeft mij ondermeer een belangrijke filosofie bijgebracht, samengebald in drie woorden: Redt U Zelven.

Redt u zelven. Wacht niet op anderen, doe het zelf. Focust u op directe noden, zonder het einddoel uit het oog te verliezen: een betere samenleving, een hogere geluksfactor in eenieders leven.

Daarom houd ik niet graag een anti-discours. Ik houd het liever bij een pro-discours. Voor een sterke Vlaamse Beweging. Sterk, inhoudsvol, toekomstgericht, herkenbaar voor en door iedereen, een Vlaamse Beweging die zich in de harten en hoofden nestelt en van binnenuit Vlaanderen op België verovert.

Laat ik meteen de boude uitspraak te doen dat ik niet van 11 julivieringen houd. Een regelrechte kamikaze om dit hier uit te spreken. Maar als het al zo ver gekomen is met België dat nood heeft aan een kamikazecoalitie om overeind te blijven, dan mag ik hier de uitspraak herhalen dat de reductie van 11 juli tot een barbecuefeestje met niet aanspreekt.

Begrijp me niet verkeerd. 11 juli heeft wel degelijk een betekenis voor mij.

Ik dank overigens de organisatoren om me uit te nodigen. Het getuigt van een open geest, want als links-flamingant en militant van het emanciperend volksnationalisme dat staat voor soevereiniteit en solidariteit, besef ik dat het niet zo evident is hier op dit podium te staan.

11 juli heeft een betekenis voor mij.

'k Ben zelfs wat voorbestemd, gepredestineerd, want geboren in Kortrijk en getogen op de historische site van het slagveld van 1302, de Groeningekouter. Na decennia in de Denderstreek gewoond te hebben keerde ik terug naar de stad van mijn jeugd en zo wil het lot dat ik vandaag vanuit mijn slaapkamerraam uitkijk op het laatste restantje van de Groeningebeek aan de Graaf Gwijde van Namenstraat. De buurt waar ik woon wemelt van straatnamen die verwijzen naar de Guldensporenslag.

Dit alles geheel en al terzijde.

Vandaag weet ik beter. Ouder en een beetje wijzer geworden, vooral ouder geworden, weet ik dat 1302 allerminst 'ein frischfrühlichen Krieg' was, zoals zeshonderd jaar later de zogenaamd onafwendbare nakende oorlog van 14-18 omschreven werd. Oorlogen stinken altijd. Het zijn de beerputten van machtshebbers.

De Groeningeslag had al helemaal niets te maken met symbolen, zelfs niet met een taalstrijd. De Vlaamse graaf sprak de taal van zijn koninklijke leenheer, niet de taal van het volk.

Zeven eeuwen later, vandaag, spreken de machtigen evenmin de taal van het volk. Ik heb het over zij die de supranationale structuren leiden, de trojkaleiders, IMF, Oeso, het EU-model la Barosso, en nu Junckers. Zij spreken immers de taal van de afbouw van onze sociale zekerheid en van het behoud van achterhaalde natiestaten waarvan we in een exemplaar leven dat daar model voor staat.

1302. Het was een rauwe overlevingsstrijd. Het was doden om niet gedood te worden of slavernij te ondergaan. 11 juli 1302 was een quasi ultieme zelfmoordpoging van zij die elk recht op zelfbeschikking als individu en als groeiende stedelijke gemeenschappen ontzegd werden. Het werd een bittere strijd, met wankele bondgenoten, zoals graaf Dampierre, tegen wie de stedelijke gilden eerder in opstand gekomen waren tijdens de 'Grote Moerlemeie'.

Ze hadden geen schijn van kans.

Toch gebeurde het onmogelijk gewaande. Het onmogelijke, het verslaan van het grootste ridderleger in de christelijke wereld van die tijd. Het onmogelijke werd mogelijk, de kamikazepoging slaagde dankzij hun razernij omdat ze vernederd werden in alle vezels van hun zijn, als mens en als een zichzelf organiserende maatschappij.

Het onmogelijke mogelijk maken. Die les neem ik mee naar vandaag, maar vooraleer het geschiedenisverhaal af te sluiten, wijs ik er graag op dat 'het onmogelijke mogelijk maken' zich nog zal herhalen in deze Zuidelijke Nederlanden: de geuzenopstand attaqueerde frontaal het dogmatisch denken en de ongeziene machtspositie van de Kerk.

De imperialistische repliek hierop, gekruid door godsdienstfanatisme (tiens, een zeer actueel begrip), mokerde het confederalisme (tiens, ook dat klinkt ons vertrouwd in de oren) van de Bourgondische Nederlanden aan gruizelementen, waarbij zich de meest rampzalige scheiding voltrok.

En toen in de negentiende eeuw de kloof tussen kapitaal en arbeid zich op z'n brutaalst toonde (tiens, ook dat is aan de orde van de dag), werd weer het onmogelijk gewaande mogelijk: de sociale strijd.

Ik hou niet van 11 julivieringen.

Wat valt er begot te vieren?

- Moeten we vieren omdat 'we' in 1302 overwonnen hebben? Er volgden op 11 juli 1302 vele nederlagen.

- Moeten we vieren omdat 'we' vandaag zoveel bereikt hebben? Ooit vergaderde het Vlaamse Parlement in Dowaai (Douai). Vandaag in een stad die zich politiek afficheert, overigens geheel ongrondwettelijk, als behorend tot de Fédération Wallonie-Bruxelles, Wallo-Brux gekoppeld aan de Belgische natte droom van een Metropolitaan Gewest, reikend tot aan de Boekhoutberg in Hekelgem, de grens met Oost-Vlaanderen.

- Moeten we vieren omwille van deelbevoegdheden, ingekrompen budgetten en de dance macabre van de cascade aan staatshervormingen?

- Moeten we vieren omdat 'onze' democratie een lacheding is, een schertsvertoning? De kamikaze van de federale regeringsvorming getuigt er van.

- Moeten we onze hoge zelfmoordcijfers vieren? Het stijgend aantal werkenden met depressies en burn-outs? Onze werklozen, het aantal schoolverlaters zonder diploma? Of steken we de feestbarbecues aan om onze lage pensioenen te vieren? Of krijgen we een extra brochetje omwille van onze stijgende kinderarmoede?

Laat ons 11 juli herdenken met de blik voorwaarts, toekomstgericht. Om andermaal het onmogelijke mogelijk te maken: een soeverein

en solidair volk.

Herdenken, niet om alles in een geschiedenisles te begraven. Maar om in de toekomst te kijken.

Zo ook de toekomst van de Vlaamse Beweging. De erfgenaam van ons, te vaak beladen, verleden.

Wanneer gaat de Vlaamse Beweging lessen trekken uit haar eigen bewogen geschiedenis? Het is urgent, dringend. We moeten niet mikken op een naamsverandering: Beweging punt net. Die naam is al bezet in een poging om Dexia en Arco in de vergeetput te gooien.

'Vlaamse Beweging', een sterke naam indien die gelinkt wordt aan een toekomst, aan onze toekomst van een warme, solidaire Vlaamse samenleving. Vlaamse Beweging grijp uw momentum.

Er valt nog een weg te gaan

De zeggingskracht van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen is quasi nihil geworden. De tijd van het grote appèl, van de mobilisatie van grote Vlaamse betogingen en acties, ligt al decennia achter ons. Zelfs over een zo essentieel beginsel als het zelfbeschikkingsrecht worden slechts vijfduizend mensen gemobiliseerd, waarvan nog een duizendtal Catalanen en vertegenwoordigers van andere volkeren zonder staat.

Laat ons niet aan mythevorming doen, evenmin aan zelfkastijding, maar we moeten beseffen dat de Vlaamse Beweging steeds gekenmerkt werd door verdeeldheid en polarisatie. Dat er zeer zware schaduwen over de Vlaamse Beweging getrokken zijn. Tot op de dag van vandaag.

'k Wil niet vaag zijn. Ik wijs er twee aan: mensen uitsluiten en als minderwaardig aanwijzen en de neoliberale remedies die diepe sporen van armoede trekken.

Ik herhaal: Vlaamse Beweging grijp uw momentum, breng durf op in de keuze voor een rechtvaardig en welvarend Vlaanderen voor iedereen.

Het onmogelijke is mogelijk. Doemdenkerij helpt niet vooruit.

Alle hoop stellen op partijpolitiek is ronduit naïef. We weten onderhand waartoe regeringsonderhandelingen leiden, allerminst naar het luisteren naar de vox populi.

Waarom moet ik bij het woord 'regeringsvorming', op welk niveau ook, bijna als de hond van Pavlov denken aan het vers van René De Clercq: ,,Sluit niet, tegen uw geweten, om de macht een slecht verbond. Die uit elke teil kan eten is de echte hond.''

Partijen komen en gaan, veranderen van naam, vormen conglomeraten van doelstellingen en belangengroepen om een alsmaar breder kiespubliek te bereiken. Werp me als democraat niet het verwijt toe me tegen partijen te keren, maar geef toe dat radicale democratie in die middens ver zoek is.

Op 11 juli, geserveerd als 'feest van de Vlaamse Gemeenschap' moet die Vlaamse Beweging, zich bezinnen en vooral zich oriënteren op die 'gemeenschap'.

Vlaamse Beweging omarm die gemeenschap, omarm de Vlamingen, toon interesse in wat dagdagelijks de Vlaming bezig houdt. Neem duidelijke en toekomstgerichte standpunten in, gericht op duurzaamheid, gezondheid, leefbaarheid van steden, werk in eigen streek.Standpunten over wat maatschappelijk aan de orde is.

Vlaamse Beweging herover alle Vlamingen: iedereen die hier leeft, woont, werkt, kansen grijpt, verantwoordelijkheid opneemt. Maar ook zij die een tweede of meer kansen verdienen. Ja, ook asielzoekers uit oorlogsgebieden. Dat is onze morele plicht.

En ja, ik weet dat het moeilijk, zeer moeilijk ligt, ja ook gelukzoekers, want vergeten wij onze eigen migratiegeschiedenis niet. Ik moet dit ook zeggen omwille van mijn eigen familiegeschiedenis. Mijn grootouders waren gelukzoekers. Zij waren producten van 'Arm Vlaanderen' en zochten zich een nieuw leven in Zuid-Amerika.

Vlaamse Beweging: spreekt u duidelijk uit over hoe om te gaan met migratie; spreekt u uit over de mechanismen van overmigratie; spreekt u uit tegen elke vorm van racisme.

Vlaamse Beweging: breng de boodschap van hoop op een betere wereld voor allen, een wereld van gelijkwaardigheid. Een samenleving met een perspectief op kansen en mogelijkheden, op kwalitatief onderwijs, op jobs en jobcreatie, op een fatsoenlijke verloning, op degelijke en duurzame huisvesting, op een samenleving zonder de wachtlijsten die de levens van velen, van in de prenatale toestand tot de zoektocht naar een betaalbare opname (bestaat dat nog?) in een woonzorgcentrum.

Vlaamse Beweging durft u uit te spreken over onze ziekmakende mobiliteit en het fijn stof. Spreekt u uit over energiekeuzes. Opinieer over wat de leefwereld van de modale Vlaming is.

Sluit aan bij de zoektocht van 680.000 Vlamingen die op en onder de armoedegrens leven, hun moeizame overlevingszoektocht naar een beter leven. Als we de Europese armoedegrens hanteren gaat het zelfs over 1 miljoen Vlamingen. Eén miljoen. Ik laat het even tot u doordringen en voeg er nog aan toe dat 140.000 kinderen, hier rondom ons, in Vlaanderen, in een gezin leven met een inkomen onder de armoederisicodrempel.

Verzet u tegen een maatschappij waar vrouwen nog te vaak, omdat ze vrouw zijn, minder betaald worden. Verzet tegen sociale dumping, tegen afbouw van openbare diensten, zoals de nieuwste NMBS-plannen beogen.

Als de onderhandelaars van N-VA en CD&V voor de vorming van een Vlaamse regering straks niet uitpakken met een beleidsverklaring die doordrongen is van directe, snelle, grootschalige en intensieve maatregelen om de armoede-octopus in de kortste keren tentakels af te hakken, dan deugt noch die beleidsverklaring, noch die regering, noch die coalitie. Armoede vreet immers de samenleving aan. Armoede is een zwaar menselijk en economisch verlies.

De nieuwe Vlaamse regering heeft sleutels in handen: sociale huisvesting, jobcreatie, kinderbijslag en een actief gezinsbeleid.

Maak van de Vlaamse strijd weer een emancipatiestrijd. 'De arbeider moet vrij en welvarend zijn', stelde Daens. Geen regeringsverklaring zonder die Daenstoets.

Vlaamse strijd, emancipatiestrijd. Geen kleinburgerlijk gedoe. Geen ideologische bekvechterij, geen foute of exclusieve allianties, geen heimwee-flamingantisme.

'Slaaf noch bedelaar', dixit Daens. Vertaal ik dat even: soevereiniteit en solidariteit. Een en-en-verhaal.

Strijd tegen hebzucht, strijd voor efficiëntie en transparantie. Strijd voor rechtvaardigheid. Strijd voor gelijkwaardigheid. Strijd voor herverdeling en tegen alle gefoefel, de zogeheten deugd van 'zwartwerk' inbegrepen.

Maak van de Vlaamse strijd weer een sociale strijd. Het werkterrein ligt braak, want ook op dat vlak geeft het Belgisch en het EU-establishment verstek.

Toen vijf decennia geleden de terechte kreet klonk 'Werk in eigen streek', sloeg het Vlaams appèl wel aan. Dat appèl raakte eenieders hart en verstand, nuchter als de Vlaming wel is. Ja nuchter, want 't is niet alle dagen voetbal.

Vlaamse Beweging, geef hiermee een tastbare, een reële invulling aan het democratisch perspectief van de meerwaarde van zelfbeschikking, want de brokkelpap van de staatshervormingen levert ons nog altijd onvoldoende beslissingsmacht op ons democratisch recht op eigen beslissingen .

Een onmogelijke opdracht? Neen, de Catalanen en de Schotten, die in het najaar referenda organiseren, roepen niet van aan de zijkant. Zij onderbouwen, zij argumenteren, zij vullen hun Yes en Si in met grote realiteitszin, geheel en al gefocust op de noden en toekomstwensen van hun samenlevingen, iedereen inbegrepen, ook de nieuwkomers.

Vlaamse Beweging trekt de boer op. Verover de harten en de geesten in dorpen, wijken en steden. Verover ze met een fris verhaal, met een hoopvol verhaal dat antwoorden biedt op vragen die ouders hebben over de toekomst van hun kinderen;

antwoorden op vragen die werknemers en creatieve en sociaal-geëngageerde ondernemers, ja zo zijn er ook, zich stellen over job behoud in eigen streek;

antwoorden op vragen van zij die wegglijden in het armoedemoeras; van zij die hun werkloosheidsvergoeding zien krimpen omdat ze maar niet aan een job geraken omdat multinationals uit onverzadigdbare winsthonger nog altijd uitwijken naar pakweg Bangladesh.

Ja, ik weet het. Dit is geen traditionele speech over de Vlaamse grieventrommel. De begrippen faciliteiten of transfers komen er niet eens in voor. Of toch, ik had het toch over de grote nood aan meer rechtvaardigheid, aan transparantie. De grieven over probleemwijken, de sociale onrechtvaardigheden, de wachtlijsten,... die vele vragen oproepen bij de man in de straat, dat is Vlaanderen. Maak de Vlaamse samenleving sterker. Dat is en het fundament en de huisvesting voor een soeverein en solidair Vlaams volk in de Zuidelijke Nederlanden. Dat laatste zeg ik bewust, omdat we onze geschiedenis niet willen noch mogen verloochenen. Ook dat is toekomstgericht denken.

11 juli heeft wel degelijk betekenis. Ooit was het een dag van terechte razernij. Laat het ons vandaag wat geciviliseerder houden. Elkaar de kop klieven is niet meteen een daad van broederlijkheid, waar Daens ook voor pleitte. Ik wens u onrust toe.

Rust levert niks op, evenmin de gepredikte rustige vastheid. Onrust zet tot denken aan, onrust activeert daden. En... onrust rijmt niet op een viering of een feestje. Daar hebben we de marketing en de commercie van het voetbal voor.

Onrust tot zolang we het onmogelijke niet mogelijk maken. Dat is mijn definitie van 11 juli.

Johan Velghe, voorzitter Priester Daensfonds

22-12-2014 om 00:00 geschreven door guldensinjoren  

Toespraak door Wim De Wit - Voorzitter IJzerwake

Vooraf een tweetal mededelingen:

-       Een eerste t.a.v. de heer Van Peel: ik ben bij het bestijgen van het podium niet op mijn bek gegaan.

-       En de tweede t.a.v. een N-VA burgemeester die het nodig vindt nummerplaten te noteren, vooral van auto’s met een Vlaamse Leeuw-zelfklever. Mijnheer de burgemeester, ik zal het u gemakkelijk maken want mijn auto staat nogal ver van hier: mijn nummerplaat is 343 CBQ.

Goede middag Sinjoren,

Wat zeg ik: Gulden Sinjoren!

Als geboren Boomenaar, hier niet zover af voel ik me ook een beetje Sinjoor, weliswaar niet verguld. Laat ons zeggen: een baksteen Sinjoor.

Men zegt wel eens van Sinjoren dat ze een beetje eigenzinnig en tegendraads zijn; ik zal daar dus op inspelen en jullie meten het besluit van mijn voordracht meegeven:

Vlaanderen móet, nu meer dan ooit, zijn toekomst zelf bepalen. Zonder België, omdat het niet anders kan! Tegen België, omdat het moet! Want als wij dit land vandaag meer minachten dan gisteren, wil dat enkel zeggen dat we het gisteren onvoldoende verfoeiden.

Daarmee hoop ik tegemoet te komen aan wat jullie wensen, maar zeker ook aan de wat de heren van het Franstalige weekblad Le Vif van mij verwachten. Vorige maandag verwonderden zij er zich als volgt over dat ik hier vandaag zou spreken: “Le nom de Wim De Wit étonne quand on sait qu’il est président de la Veillée de Yser, un mouvement de dissidence et fraternisant avec des organisations d’extrême droite. De Wit est un partisan féroce de l’indépendance flamande et appelle régulièrement à la scission de la Belgique. Waarvan akte! En ik zal niet nalaten omdat hier en nu opnieuw te doen!

Vlaamse vrienden,

Wij kunnen ons afvragen of er in vergelijking met de vorige 11 juli-viering van de Gulden Sinjoren voor Vlaanderen iets ten goede veranderd is. En ik moet volmondig toegeven dat dat het geval is: in plaats van de stortvloed van vorig jaar hebben we nu stralend weer! Maar dat is dan meteen het enige positieve nieuws.

Ach ja, ik zou het bijna vergeten: er is nog iets aan het veranderen. Via de media konden we vorige week vernemen: “Albert deux is moe en hij is het moe” Welnu mijnheer de koning, wij zijn u al lang moe, en niet alleen u, maar ook al die andere volksvreemde en Vlaams-vijandige marionetten van de poppenkast van Laken, waarvan de meesten zelfs niet in staat zijn op een behoorlijke manier de taal van de meerderheid van het volk te spreken. Hun sterkste prestatie bestaat erin op kosten van anderen rijkelijk te leven zonder een noemenswaardige klap uit te voeren, waarmee ze meteen hun eigen overbodigheid en waardeloosheid aantonen. Een voorbeeldje? Albert deux ging vorig jaar meer dan 30 maal op verlof, en liet zich op kosten van de belastingbetaler hiervoor telkens met een legervliegtuig overbrengen. Je zou voor minder moe worden!

Waar haalt dit ondemocratisch overblijfsel uit de duistere middeleeuwen het lef en de onbeschaamdheid om ons in zijn kerst- en andere toespraken de les te komen spellen? De zuiverste hypocrisie: enkele jaren geleden riep Albert de omfloerste nog op tot meer ethiek en stak hij een vermanend vingertje op tegen het toenemende materialisme en de graaicultuur in de samenleving. Een nieuw luxe-jacht van 5 miljoen euro voor zuiver privéplezier lijkt mij bij uitstek een illustratie van dit materialisme. Daarvoor heb ik slechts één woord: schijnheilige totentrekker!

En dan de klap op de vuurpijl: in zijn laatste kersttoespraken stond telkens het gezin als de belangrijkste en meest waardevolle bouwsteen van onze samenleving centraal. Dat je dan zelf, als het grote morele voorbeeld, jarenlang en meermaals een scheve schaats rijdt zouden we nog spottend kunnen afdoen als een misplaast teken van gezondheid. Maar dat je daarbij een kind verwekt en het dan weigert te erkennen getuigt van lafheid en totaal gebrek aan verantwoordelijkheid. Ik veroorloof mij hierbij de visie van wijlen professor Delva - een autoriteit inzake familierecht - te citeren:

“Een vader die zijn kind niet erkent is een stuk crapuul”. Einde citaat.

Vrienden, monarchie en democratie vloeken met mekaar. Een niet verkozen staatshoofd heeft geen enkele democratische legitimiteit. Wij hebben geen nieuwe koning nodig, meer nog we kunnen hem - zowel met een Franse als met een Vlaamse voornaam - missen als de pest.

Uit de 11-juliboodschap van de VVB citeer ik: “Anno 2013 beleven we in dit land een volslagen anachronisme dat de leiding van een staatsbestel bepaald wordt door een quasi middeleeuwse erfopvolging. Wel geeft de VVB toe dat met het aantreden van de nieuwe monarch, die een bijna fysieke afkeer heeft voor alles wat van ver of dichtbij te maken heeft met Vlaanderen en met een mogelijk scheiding van België, er zich misschien wel onverhoopte perspectieven zullen aanbieden voor de voorstanders van Vlaamse onafhankelijkheid. Een onafhankelijkheid, die dan eindelijk concreet gestalte kan krijgen in een democratische Vlaamse republiek.”

Bart Fierens, voorzitter van het 11 juli-comité van Schoten drukte het vorige zondag plastisch uit als volgt: “Zo’n 2000 jaar geleden kwamen er drie Koningen op bezoek en brachten ze goud , wierook en mirre. Vandaag zitten wij opgescheept met twee koningen en drie koninginnen die niets meebrengen maar op onze kosten leven, belastingen ontduiken en blijkbaar niet in staat zijn onze taal te leren”.

Mijn besluit is dan ook zeer duidelijk: Sire verdwijn naar één van je luxe jachten en hou voortaan voorgoed zowel je broek als je mond toe!

Ik had het zo even over de Vlaamse Volksbeweging en wil van de gelegenheid gebruik maken om het EPI-project aan te bevelen.

De Vlaamse Volksbeweging wil samen met haar Europese partnerorganisaties in Catalonië, Schotland, Zuid-Tirol en in nog veel andere gebieden minimum één miljoen Europese handtekeningen verzamelen voor “het recht op zelfbeschikking van de Europese volkeren”. Deze petitie is de aanloop naar een Europese manifestatie in Brussel op zondag 30 maart 2014.

Samen met Catalaanse, Baskische en Schotse partners richtte de VVB EPI op, de “European Partnership for Independence” op. Deze landen staan, samen met Vlaanderen, het dichtst bij een mogelijke onafhankelijkheid. Daarom heeft de VVB deze vier landen samengebracht. We kunnen heel veel leren van elkaar en samen staan we sterker. Ik doe daarom een uitdrukkelijke oproep om deze petitie voor Europees zelfbeschikkingsrecht te ondertekenen. En hou alvast zondag 30 maart 2014 in je agenda vrij voor de Europese gezamenlijke manifestatie in Brussel.

Vlaamse vrienden,

Ik kan niet voorbijgaan aan de 6de staatsmisvorming

Een studie van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen leert ons dat het Vlinderakkoord gelijk staat aan 1 Franstalige toegeving tegenover 20 Vlaamse verliespunten.

Wie ben ik om deze simpele vaststelling tegen te spreken.

·         Alleen rijst de vraag waarom wij, als de stand op het scorebord inderdaad 20 -1 is, geen Vlaamse stormwind horen en zien razen over dit vlakke land.

·         Als het inderdaad 20-1, waar blijven dan de in Vlaanderen verschijnende media om ons minstens kritisch te begeleiden door het diepe dal waarin we vandaag verloren lopen.

·         Als de score inderdaad 20-1 is waarom kan Vlaanderen voor een zeldzame keer de handen niet in mekaar slaan en samen NEEN zeggen. Denkt men nu echt dat de anderen niet zien hoe verdeeld we zijn, hoe zwak we zijn?

·         Als de score 20 -1 is, ben ik dan zo fout om te durven spreken van een "falende Vlaamse beweging"? Een Vlaamse beweging die hier vandaag misschien zal zingen van "tot strijd bereid", maar intussen tracht men de 20 Vlaamse verliespunten vast te leggen in nog net niet parlementair goedgekeurde en grondwettelijk vergrendelde wetteksten. "De machteloze sterkste", zo schreef Hugo Schiltz ooit, keek en kijkt ook nu weer inderdaad machteloos toe en laat begaan.

·         In een gesprek over de zogenaamde splitsing van B-H-V verklaarde de Franstalige senator Alain Destexhe (MR): “Het is toch niet mijn schuld dat de Vlaamse onderhandelaars geen enkele dossierkennis hadden, en zich als kleine kinderen in de luren hebben laten leggen!”

·         Een meer vernietigend oordeel over de Vlaams-afvalligen uit de traditionele Vlaamse politieke partijen en hun aanverwante organisaties is moeilijk denkbaar.

·         En het feit dat Vlaams minister-president Kris Peeters bij Di Rupo moet gaan smeken om iets te doen aan de hoge loonlasten is het ultieme bewijs dat deze staathervorming Vlaanderen niet de noodzakelijke bevoegdheden geeft om een eigen beleid te voeren.

·         En sinds gisteren weten we dat het slotakkoord over de zesde staatshervorming Vlaanderen 1,4 miljard zal kosten, dat is 3,8 miljoen euro of 154 miljoen oude franken per dag. Een duur en giftig 11 juli-geschenk, alsof de transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel nog niet groot genoeg zijn! En dat voor een bric-à-brac van bevoegdheden die de zaken nog complexer en minder efficiënt zullen maken.

·         Hendrik Vuye, professor staatsrecht aan de universiteit van Namen, noemt de zesde staatshervorming een stap op de weg naar de “ultieme vergrendeling”. De enige mogelijkheid om daar nog vanaf te geraken is uit de belgische grondwet te stappen.

Vrienden, deze voorbeelden tonen aan dat het zo niet verder kan. Vlaanderen moet in staat zijn ons te laten leven in een vaderland met een bloeiende economie, werk voor iedereen, zonder armoede, zonder zorgen rond de sociale zekerheid en de pensioenen. En voor wie oppervlakkig toekijkt, gaat het in Vlaanderen goed, maar iedereen hier weet dat, als wij het in dit land zo ver geschopt hebben, als wij er in geslaagd zijn om Vlaanderen welvarend te maken, als wij aan de top staan van de regio's in Europa, dat dit niet is dankzij België, maar ondanks België.

En het besef groeit dat die welvaart broos en alles behalve verworven is. Het besef groeit dat België een hindernis vormt om die welvaart voor de komende generaties te bestendigen.

Dat zou de bekommernis van iedere Vlaamse politicus moeten zijn.

Vraag aan iedere ernstige Vlaamse politicus:

of we over meer financiële middelen zouden beschikken om een degelijk beleid te voeren, mochten we op eigen benen staan;

of we in Vlaanderen een beter economisch beleid zouden kunnen voeren dan binnen België;

of in Vlaanderen de sociale zekerheid effectief meer zekerheid zou verschaffen als we de bijdragen niet ter beschikking moesten stellen van de état-PS.

Vraag hen of in Vlaanderen:

het vreemdelingenbeleid anders zou zijn;

er een ander gezinsbeleid zou mogelijk zijn;

het verkeers- en mobiliteitsbeleid efficiënter zou worden;

het gezondheidsbeleid ons gezonder zou maken;

het tewerkstellingsbeleid en de werkloosheid doeltreffender zou worden aangepakt;

de verfransing langsheen de taalgrens en in Vlaams-Brabant beter zou worden ingedijkt?

Vraag het hen en het antwoord is telkens ja!

Ja, we zouden beter af zijn met meer bevoegdheden. Vandaag kunnen we vaststellen dat ook buiten het Vlaams-nationalisme het besef groeit dat het handhaven van het huidige geregionaliseerde België, niet alleen geen garanties biedt voor onze toekomst, maar dat het die toekomst zelfs in gevaar brengt.

Voor mij, en ik hoop evenzeer voor jullie, is het dan ook duidelijk: wij hoeven ons ten aanzien van de godfathers van de Waalse maffia, ten aanzien van de Waalse kleptomanen en Brusselse parvenu's niet te schamen omdat we meer bevoegdheden voor Vlaanderen willen.

Maar laten we ons geen illusies maken dat de Vlaamse onderhandelaars, na een eventuele 7de staatshervorming (als die er ooit komt), plots wel de 5 minuten politieke moed zullen opbrengen om de onderhandelingen met het Franstalig front tot een goed einde te brengen. 35 jaar tijd en 6 staatshervormingen hebben ons geleerd dat de piste van de staatshervormingen, communautaire onderhandelingen, gesprekken van gemeenschap tot gemeenschap of hoe men het ook wil noemen, niets opbrengt, maar ons in tegendeel keer op keer veel kost: aan centen, aan mogelijkheden, aan de integriteit van ons grondgebied.

En àls die stapsgewijze methode ooit naar een eigen Vlaamse staat zou leiden, dan zal het een verarmde staat zijn, een uitgeperste staat, een staat zonder hoofdstad en met een grondgebied dat nog een stuk kleiner zal zijn dan het Vlaanderen dat we vandaag kennen. En daarom: God beware ons voor een nieuwe staatshervorming. Of geldt voor de Vlamingen dan voor eeuwig het gezegde: “eens knecht, altijd knecht”? Zullen wij verder een meerderheid zijn, die zich als een kruiperige minderheid gedraagt en slaafs de bevelen opvolgt van een imperialistische minderheid, die zich als een meerderheid gedraagt

Het Vlaams-nationalisme daarentegen heeft niets met imperialisme van doen. Het heeft wèl veel te maken met het gevoel te behoren tot eenzelfde groep mensen bepaald door een gemeenschappelijk territorium, een taal, een gemeenschappelijke geschiedenis, werk- en leefgewoonten zoals woonst, eten, vrijetijdsbesteding, cultuur. Dat gemeenschapsgevoel maakt dat wij thuis zijn in ons land en met ons volk.

Wij hebben m.a.w. een eigen territorium nodig waar we dat gemeenschapsgevoel als iets natuurlijks ervaren, omdat diegenen die er wonen, al die eigenschappen met elkaar delen. Vandaar dat het Vlaams-nationalisme het territorialiteitsbeginsel altijd met zoveel vuur heeft verdedigd ten overstaan van het personaliteitsbeginsel.

Het is als het ware het "wij" van de volksgemeenschap, van Vlaanderen, tegenover het "ik" van het individu, van de Franstalige of anderstalige die zich ergens komt vestigen en meteen al denkt, zelfs eist, aanspraak te mogen maken op persoonlijke voorrechten, of noem het faciliteiten.

Misschien is het meest ergerlijke wel dat deze onverdraagzamen daarbij nog op begrip mogen rekenen van sommige Vlamingen. De zelfhaters en nestbevuilers, diegenen die vinden dat de Franstaligen nog meer centen moeten krijgen, dat heel Vlaanderen best tweetalig en meertalig mag worden, diegenen die vinden dat je bepaalde Vlaamse partijen wèl, maar de Parti Socialiste niet mag stigmatiseren.

Mèt en in België, zal de taalgrens de verfransing nooit kunnen tegenhouden; mèt en in België, komt er nooit een doeltreffend economisch en sociaal beleid, geen echt tewerkstellingsbeleid, geen efficiënt gezondheids- en gezinsbeleid, geen rechtvaardig migratiebeleid. Mèt en in België komt er kortweg nooit een doeltreffend beleid, punt uit.

De enige manier om als volksgemeenschap cultureel, sociaal en economisch te overleven, het enig toekomstperspectief voor onze samenleving, is door Vlaanderen op de kaart te zetten als een zelfstandige staat in Europa. En de enige manier om Vlaanderen op de kaart te zetten, is door België eraf te schoppen.

Vandaag liever dan morgen.

Daarom moeten alle Vlaamse politici, ook in de Vlaams-nationale partijen, ( en ik zeg wel degelijk alle Vlaams-nationale partijen) nu meer dan ooit hun verschillen opzij zetten en een gemeenschappelijke strategie ontvouwen die leidt naar een onafhankelijk Vlaanderen. De Vlaming, die het eeuwige getreuzel, het voortdurende gekibbel en de steeds weer gemiste kansen beu is, ziet het gemeenschappelijke doel duidelijk voor ogen: meer welvaart en welzijn via een onafhankelijk Vlaanderen.

Het omzetten van het Vlinderakkoord in wetteksten en uitvoeringsbesluiten wordt al op de lange baan geschoven en de ervaring leert dat de beperkte punten in het voordeel van Vlaanderen opnieuw het onderwerp van heronderhandelingen zullen uitmaken en nieuwe toegevingen op de kap van Vlaanderen als gevolg zullen hebben.

Daarom: stop daarmee! Het Vlaams Parlement heeft de democratische legitimiteit om namens Vlaanderen te spreken. Wat houdt hen tegen om buiten de grondwet te treden en de ondemocratische grendels op te zeggen en tegelijkertijd de enige zinvolle onderhandelingen aan te vatten, die over de definitieve en ordelijke opdeling van het belgische wangedrocht.

Het drama voor Vlaanderen is dat er steeds politici bereid zijn de belangen van hun volk – dat hen verkozen heeft om die belangen te verdedigen – te verkwanselen.

Een echte politicus is iemand die rechtlijnig zijn verkiezingsbeloften waarvoor hij gekozen is nastreeft. Hij kan ook oplossingen vinden. Wie die twee samen kan realiseren is een staatsman. Wie op die twee terreinen faalt, is waardeloos voor zijn volk.

Politieke leiders die geen oog hebben voor de problemen van hun achterban verliezen hun legitimiteit, al kunnen ze dit door allerlei electorale hoogstandjes vaak nog lang verborgen houden.

Zulke politici verdienen onze totale minachting en op hen – en ik benadruk slechts op hen - is van toepassing wat ik in volgende vragen wil formuleren:

Hoe noemt men politiekers die de belangen van hun volk verkwanselen: verraders!

Hoe noemt men politiekers die hun handtekening onder een B-H-V overeenkomst verloochenen: bedriegers!

Hoe noemt men politiekers die de moed missen om voor hun en onze rechten op te komen: lafaards!

Hoe noemt men politiekers die hun persoonlijk belang hoger stellen dan dat van hun volk: egoïsten!

Hoe noemt men politiekers die toegeven aan de imperialistische en onrechtmatige eisen van de tegenstrever: zwakkelingen!

Hoe noemt men politiekers die met valse argumenten nederlagen voorstellen als overwinningen: leugenaars!

Hoe noemt men politiekers die elk jaar miljarden euro’s laten afvloeien via de sociale zekerheid naar de bodemloze Waalse putten: verkwisters!

Hoe noemt men politiekers die geen respect hebben voor elkaars grondgebied, taal en cultuur, solidariteit en federale loyauteit: criminelen!

En mede door zulke politiekers wordt Vlaanderen bestuurd!!!

Vlaamse Sinjoren,

Laat niet langer de Coburgers, de Maingains, de Di Rupo's, de Onckelinckxen, de Milquets en de Reyndersen nog over ons regeren. En ook niet hun vaste huurlingen in loondienst, die tegen beter weten in denken dat zij ons kunnen blijven dicteren wat we mogen en niet mogen doen, wat we mogen en niet mogen zeggen, wat we mogen en niet mogen denken.

Weg met die en andere voogden!

En Vlaanderen vrij!

Want wij buigen voor geen vreemden! Gisteren niet, vandaag niet, nooit!

En daarom wil ik eindigen met hetzelfde besluit dat ik bij het begin van mijn toespraak al formuleerde met de noodzaak van een vrij en onafhankelijk Vlaanderen, dat zijn toekomst in Europa eindelijk veilig stelt, en dat de weg inslaat naar een hereniging met Noord-Nederland!

Vlaanderen móet, nu meer dan ooit, zijn toekomst zelf kunnen bepalen. Zonder België, omdat het niet anders kan! Tegen België, omdat het moet! Want als wij dit land vandaag meer minachten dan gisteren, wil dat enkel zeggen dat we het gisteren onvoldoende verfoeiden.

Dat is onze ultieme opdracht, uw plicht en mijn plicht om deze onzalige belgische staat te vernietigen! Vlaanderen - de Nederlanden - een democratisch Europa dat respect heeft voor de eigenheid van zijn volkeren, dus zeker niet de huidige Europese Unie: daar ligt onze toekomst.

Op mij kunt ge alvast blijven rekenen!

Ik dank u en ik verwacht u allen op 25 augustus in Steenstrate op de 12de IJzerwake.

22-12-2014 om 00:00 geschreven door guldensinjoren  

Daar is maar één land...

Publicatie: 11 juli 2013

Voor de zesde maal herdenken wij, het 11 julicomité De Gulden Sinjoren, de Slag der Gulden Sporen, onze Vlaamse feestdag. Niet dat we daar bijzonder blij om zijn, want er moeten nog dagelijks slagen geleverd worden om ons land, onze steden, Vlaams te houden. Antwerpen is daar geen uitzondering op.

En het is dikwijls vechten tegen de bierkaai. Het lijkt wel alsof de acties van de Vlaamse Beweging ter bescherming van onze taal en cultuur een omgekeerd resultaat hebben. Jonge partijvoorzitters die pleiten voor een federale kieskring, de verengelsing van het onderwijs, het wangedrocht van B-H-V, een regering met een Vlaamse minderheid, de uitbreiding van Brussel in de Vlaamse Rand, taalwetten die uitgehold worden, de verpaupering en vervreemding van onze steden, een Europese zetel die aan Vlaamse kant verloren gaat, een monarchie die ons de les spelt, de pers die ons ridiculiseert of criminaliseert... Volgens de Belgische logica is het Vlaams nationalisme een vijand die met alle wapens moet bestreden worden.

Wat men ook mag beweren, de Vlaamse Beweging is nodig. Nodig omdat we de waakhond zijn ter verdediging van onze cultuur, omdat we de kuitenbijter zijn van het systeem dat dagelijks knaagt aan Vlaamse pijlers. Omdat we koppige idealisten zijn, wars van hebzucht en eigenbelang.

In deze optiek is onze 11 juli-herdenking nodig. De Gulden Sinjoren willen op deze dag, zij het met bescheiden middelen, Vlaanderen en Antwerpen eren. Het thema van dit jaar is Dietsland, de droom van de Verenigde Nederlanden, die slechts een kort bestaan mocht kennen.

Intussen gaan we resoluut voor een onafhankelijk Vlaanderen. Gedaan met woordspelingen over federatie, confederatie, gemeenschaps- en geweststructuren. Gedaan met onderhandelen, er moet gehandeld worden, opdat Vlaanderen zijn eigen weg kan gaan.

Vlaanderen vrij!

Lieve Van den Berghe - Voorzitter Gulden Sinjoren

22-12-2014 om 00:00 geschreven door guldensinjoren  

Dames en heren, oud en jong,

Lieve mensen,

Voor u staat op deze 11 juli van het jaar 2012 een optimist en dat optimisme stoelt op twee redenen. Ten eerste is het mijn natuur om zonnig naar het heden en de toekomst te kijken, en ten tweede, en veel belangrijker, de tijd is rijp voor doorbraken.

Ik citeer een Bekende Vlaming van de oorlogs- en de naoorlogse generatie: André Leysen, vele tientallen jaren een topondernemer in binnen- en buitenland. Zijn lijfspreuk was: "Crisissen zijn uitdagingen", en gelijk had en heeft hij met die zin.

Tot groot geluk van iedereen in Vlaanderen die andere tijden wil, is het crisis. Enkel in tijden van crisis beginnen de zaken te schuiven en te kantelen. Waarom zou men zich druk maken om rechtvaardigheid voor Vlaanderen, confederalisering en independentisme op het moment dat men zich in slaap kan laten wiegen door groeiende tewerkstelling, groeiende inkomens, groeiende bestedingen voor meer scholen, groeiende files aan de incheckbalies van de chartervluchten naar Spanje, Turkije, Madeira of de Caraïben.

2012 en de volgende jaren zullen krimpende tewerkstelling, krimpende inkomens, krimpende budgetten voor scholen/ziekenhuizen en seniorieën laten zien en de files aan de incheckbalies zullen korter worden ten voordele van dichtbijvakanties in Blankenberge en La Roche in de Ardennen.

Bij krimpende economische omstandigheden moeten grondige keuzes gemaakt worden. En deze grondige keuzes zijn voor Vlaanderen beperkt en eenvoudig. Ik som er drie op:

1.            willen wij blijven leven met minderwaardige nationale regeringen als die van Yves Leterme en Elio di Rupo;

2.            willen bij blijven leven met een minderwaardige Europese Unie die voor een deel bestaat uit liegende landen die de rest mee in het economische en politieke en monetaire moeras duwen;

3.            willen wij blijven vegeteren in een kromme verhouding tot Nederland dat onze natuurlijke bondgenoot is en dat geboycot wordt door de Belgisch-Franstalige elite.

In 't kort: wij denken veel te weinig na, binnen de Vlaamse Beweging, binnen de Vlaamse regering en in Vlaanderen over onze internationale positie.

Zoals aangetoond werd in boeken van het Davidsfonds, waaraan ettelijke economische en politieke journalisten in de jaren negentig van de vorige eeuw meewerkten, is Vlaanderen, en dat is sedert de publicatie van die boeken niet verminderd wel integendeel, een Franse kolonie, een protectoraat van Parijs, en dat met de steun en instemming van PS, MR, CDH en Ecolo. De Franstalige partijen stappen met genoegen mee in de Parijse strategie, om hun overmacht over Vlaanderen te handhaven. Dat leidt tot onschuldige anekdotiek als het bekronen door de huidige regeringsleider van een Franse tweederangsacteur als Jean-Paul Belmondo met de hoogste Belgische onderscheiding, waarbij mooie Belmondo tranen van vreugde huilt. Dat leidt tot schuldige manoeuvres als de manipulatie door Parijs, de Franse regering en de Franse economische elite van dossiers als Dexia, Electrabel, BNP Paribas Fortis en dat met instemming van de huidige regering en regeringsleider Elio di Rupo.

Het economisch slappe en politiek steeds slappere Frankrijk, en dat zal er onder de "Petit monsieur" en zijn zelfzuchtige "Premier Maîtresse" in het Elysée niet op verbeteren, beoefent eeuwig zijn aloude wens om machtig te zijn tot aan de Rijn, dus België politiek, mentaal en economisch in te lijven. Frankrijk tot aan de Rijn is een Frankrijk dat beter in evenwicht is met het overheersende Duitsland.

Los van Frankrijk is een strategie die Vlaanderen NU al moet voorrang geven en dat houdt in:

1. de monopolies, de pretentie, het anti-Vlaamse beleid van "grandes boîtes" als Dexia, Electrabel, BNP Paribas Fortis tegen te gaan,

2. stevig nadenken over de toekomst van de Europese Unie,

3. kiezen voor een stevige relatie met onze natuurlijke bondgenoten in Europa, en dat zijn in stijgende orde van belangrijkheid Nederland, de Scandinavische landen en Duitsland.

 Ik pik in op punt 2 van het opgesomde trio en dat slaat op Europese Unie.

De Europese Unie is een droom die een nachtmerrie geworden is. Ooit is de Europese Economische Gemeenschap met zes landen begonnen als een nieuwe communauteit die de terugkeer van de miserie van twee wereldoorlogen definitief zou verhinderen. Een welmenende elite heeft zestig jaar vergaderd, geknikkerd, gefoefeld, gelogen om de honderden miljoen Europeanen achter één vlag, één Brussel, één ambtenarencorps, één president (hij weze, zoals Herman van Rompuy, van gekleurd papier), één parlement én één munt te scharen. Zoals voor enkele dagen nog getoond met een prachtige documentaire op de Duitse televisie was list en bedrog en gemakzucht daarbij een constante. Dat de Griekse regeringen wetens en willens, met instemming van Europees Brussel, hun entree in de eurozone mogelijk gemaakt hebben met leugens, grove leugens, leugens die tot vandaag blijven duren werd daarin snoeihard bewezen. En dat op basis van gesprekken met ministers, bankiers, experts die het als actoren van dichtbij hebben meegemaakt.

Uw euro, uw euro in uw portemonnee is stilaan een munt aan het worden zoals de Duitse marken tussen de twee wereldoorlogen, goed om met een kruiwagen vol papier naar de bakker te gaan voor uw wittebrood, of zoals de assignaten in Vlaanderen en Brabant van onder de Franse Revolutie.

De as François Hollande-Elio di Rupo is daarbij politiek, intellectueel en menselijk van marsepein. Wie wat leest over Hollande weet dat hij een bange vent is die in de schaduw staat van zijn partij en zijn opeenvolgende vrouwen. Wie wat leest over Elio di Rupo, buiten de verhalen van de vazallen op radio en televisie en in de kranten, weet dat hij een bange vent is die zijn provincialistische Bergen uitbouwt met overheidsgeld, dus hoofdzakelijk Vlaams geld, en de "belles phrases". Hollande, en zijn tandemzitter van Bergen, trachten in de Europese Unie een zuiders front te vormen tegen het gezond verstand en de gezonde economie van Mutti, mevrouw Merkel.

WAT TE DOEN?

Vlaanderen moet twee oriënteringen volgen, twee keuzes maken: een buitenlandse en een binnenlandse

Eerst de BUITENLANDSE ORIENTERING:

Vlaanderen dient openlijk en zonder terughoudendheid rekening te houden met het verdwijnen van de euro zoals wij die vandaag kennen. Wat zijn de alternatieven:

1. een euro voor een kleiner Europees gebied waar de geopolitieke, geo-economische en geoculturele samenhang veel sterker is dan in het eurogebied van nu met zijn 17 leden die nooit, never, jamais, niemals erin zullen slagen om een gezonde muntzone te zijn. In dat kleinere en gezondere Europese gebied wat in feite zal samenvallen met het noordelijke part van ons continent hoort Vlaanderen thuis, en hoort Wallonië niet thuis.

2. een Neuro, een noordelijke euro, cirkelend rond de kracht van Duitsland en de Bundesbank en haar natuurlijke lotgenoten, en dat zijn, ik haalde het reeds aan, wij van Vlaanderen, Nederland, de Scandinavische landen en Duitsland,

3. een uittreden van Vlaanderen uit de Europese Unie, een herinvoering van een munt op basis van onze economische troeven, en een toetreding tot de Europese Vrijhandelsassociatie met landenleden als Zwitserland, Noorwegen, IJsland en Liechtenstein. De Europese Vrijhandelsassociatie heeft verdragen met de Europese Unie over een gemeenschappelijke markt en mist de pretentie en de schone schijn van de politiekere Europese Unie om zijn elite van apparatsjiks, lokale politici die zichzelf zien als goden of halfgoden, ik denk aan lachwekkende figuren als Guy Verhofstadt, toe te laten internationaal mee te tellen als zij de chefs van de VS, China en India mogen opzoeken of begroeten. Stuur de ambtenaren als de heer Barrosso die heersen als onverkozen, halfgelegitimeerde commissarissen van een ondemocratisch, autoritair Brussel terug naar hun Portugese of Griekse of Italiaanse gehuchten.

Er is sprake van een GREXIT, de exit van Griekenland uit de eurozone, er is sprake van een BRIXIT, een exit van Groot-Brittanië uit de Europese Unie. Laten wij hier al zeggen dat een WALLIXIT, een uittrede of verwijdering van Wallonië uit de unie met Vlaanderen, op zijn plaats is.

Parallel aan het herdenken van onze relatie met Wallonië en met het verstikkende Euro-Brussel dienen

a) wij onze houding te hertoetsen met in de eerste plaats Nederland.

Ollanders plassen tegen de barokkerk aan mijn zijde, Ollanders plassen tegen de gotische kerk een paar straten verder. Dat wil de anekdote en het is deels ook werkelijkheid. Dat belet niet dat wij één cultuur, één taal, één economie, één geschiedenis, één toekomst delen. Het feit dat noch de Vlamingen noch de Nederlanders daar vandaag bewust mee bezig zijn, verandert niets aan de werkelijkheid dat een economische hereniging vandaag en een politieke hereniging in een confederatie van de Lage Landen in de toekomst voordelen heeft voor de beide landen. De Vlaamse Leeuw moet ooit gezongen worden in Amsterdam, zoals het Wilhelmus in Antwerpen.

b) Wij dienen ook onze verhouding met de Navo, de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, te hertoetsen. Haast een eeuw gaat Vlaanderen op bedevaart naar Diksmuide en de jongste jaren ook naar Steenstrate. Op die twee plekken wordt gezongen en gesproken over Nooit Meer Oorlog, een essentieel deel van het IJzertestament. Een volk en een beweging die dat menen, dienen zich serieus te bezinnen over hun lidmaatschap van de Navo. Wij kunnen een les leren van het neutrale Zwitserland, het neutrale Zweden, het neutrale Finland. Vlaanderen kan beter vredessoldaten, blauwhelmen produceren, dan vechtmachines om ergens op verre plekken te beletten dat soennieten, sjiïeten, alawieten en wahabieten mekaar decennia zullen blijven vermoorden.

Vlaanderen moet verzwitseren of verzweedsen of verfinlandiseren.

Ten tweede de BINNENLANDSE ORIENTERING:

Als de rol van een land is uitgespeeld: gom het weg, schaf het af. Dat is geen letterlijke zin uit het partijmanifest van het Vlaamse Belang of het partijmanifest van N-VA. Het is een letterlijke zin uit een hoofdredactionele commentaar in 2009 van The Economist, het beste weekblad ter wereld én een weekblad dat gelezen wordt in het White House, in het Kremlin, aan het Plein van de Hemelse Vrede in Peking, in Brasilia, Tokio en New-Delhi. De raad "als de rol van een land is uitgespeeld, gom het weg, schaf het af" sloeg op België.

Met frisse moed staat ons dat te doen, gommen en schrappen, en er bestaan hiervoor twee ritmieken:

1. de confederalisering die door de tweeledigheid van België, onafwendbaar leidt naar het einde van deze staat,

2. het independentisme dat kiest voor de korte pijn. Laat u voor dit laatste niet afschrikken door een van de vele nepargumenten tegen onafhankelijkheid. Het nepargument luidt: ook dan moet je onderhandelen met Wallonië, met de Franstaligen. Laten wij grimlachen: als er zou onderhandeld moeten worden voor een land zijn onafhankelijkheid uitroept, dan zou Belgisch-Congo vandaag nog steeds Belgisch-Congo heten, met blanke chefs in Leopoldstad, en zou het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden van 1815-1830 vandaag nog steeds het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden heten, met Noord-Nederlanders en Zuid-Nederlanders in het bestuur in Brussel. Onafhankelijkheid vraagt men niet, onafhankelijkheid neemt men. Uiteraard bereidt men dat NEMEN goed voor door studie en overleg. Na de onafhankelijkheid onderhandelt men over de praktische gevolgen: zo ging het met de Belgische onafhankelijkheid, zo ging het met de Congolese onafhankelijkheid, zo ging het met de Tsjechische onafhankelijkheid, zo ging het met de Sloveense onafhankelijkheid en zo ging het altijd gedurende de voorbije twee eeuwen met de nieuwe onafhankelijke landen in Latijns-Amerika, Afrika en sedert de val van het IJzeren Gordijn ook in Europa.

TOT SLOT De Vlaamse Zelfstandigheid laat toe, wat de Vlaamse onzelfstandigheid in België nooit zal toelaten:

=met name te werken aan een beter land, een eerlijker land, een land waar de grondwet niet aan de kant geschoven wordt om kromme Belgische situaties te bestendigen. Elk nieuw land begint met een utopie, met de hoop op een beter huis voor de kinderen en de kleinkinderen; het versleten, zwak democratische, verrotte land België is geen waardig huis voor een volk dat in waardigheid wil leven,

=zelfstandigheid laat toe de BHV akkoorden terug te draaien, die nu, o schande, voor 21 juli zullen goedgekeurd worden door deze Franstalige regering, met de collaboratie van de Vlaamse minderheidspartijen in die nationale regering,

=zelfstandigheid laat toe Electrabel vandaag, niet morgen, op zijn nummer te zetten door met een gemengde energieonderneming met Vlaams overheidsgeld en Duits privé-geld een duopolie tegen het monopolie op te richten,

=zelfstandigheid laat toe het huis Saksen-Coburg vandaag, niet morgen, op een welverdiende rust te sturen naar haar luxeboten op de Middellandse Zee,

=zelfstandigheid laat toe een normale inwijkingspolitiek te voeren, en geen open deur te houden voor 20% échte sukkelaars, en die zijn onder voorwaarden welkom, én 80% asielzoekende slimmerikken die met de platste verdraaiingen van hun werkelijkheid hier naar het OCMW, de sociale woningen, de stadsscholen trekken. Een normale immigratiepolitiek houdt bijvoorbeeld in dat het kadaster van Vlaanderen akkoorden sluit met het kadaster van Marokko en het kadaster van Turkije om te zien welke steuntrekker hier welke huizen daar bezit. Nu is bijvoorbeeld elk realistisch toezicht op hun vermogen onmogelijk. Wat telt voor de Oude Belgen telt voor de Nieuwe Belgen.

=zelfstandigheid laat toe dat de vakbonden van Vlaanderen vandaag, niet morgen, hun rol terug opnemen als verdediger van de werkenden en niet als staat in de staat die parallel de macht uitoefent,

=zelfstandigheid laat toe dat solidariteit niet langer in dit land een woord is met een pornografische kleuring, wij zullen namelijk gul kunnen zijn voor wie het waard is, en rechtvaardig voor wie het niet waard is, =zelfstandigheid laat toe de miljardentransfers van Vlaanderen naar Franstalig België met een versneld uitdoofscenario te schrappen; Vlaanderen is het beu om tot voorbij 2100 de Openbare Onderstand te zijn voor een traag en profiterend Belgique Francophone,

=zelfstandigheid laat toe de verkennende gesprekken en later de onderhandelingen te voeren voor een Europa Light waar Vlaanderen zich veel beter bij zal voelen in de vorm van een toetreding tot de Europese Vrijhandelsassociatie. Dan kunnen de Hermannen, de Karels, de Guys, de Jean-Lucs van dit land niet als vermomde europotentaten handen gaan drukken in Washington of Moskou, maar dat is hun probleem, niet het probleem van de hardwerkende Vlamingen die hier op dit plein en op vele pleinen van Vlaanderen staan voor de viering van 11 juli.

In een tijd van versuffing door ononderbroken welvaart is een doorbraak NIET mogelijk, in een tijd van crisissen als uitdaging, is een doorbraak in België en de Europese statenbond WEL mogelijk.

Dames en heren, jong en oud,

Lieve mensen,

Blijft of wordt optimistisch.

Leve het Vlaanderen van een Noord-Europese Unie,

Leve het pacifistische Vlaanderen,

Leve het realistische Vlaanderen met minder regimevakbonden, minder regimejournalisten, minder regimeintellectuelen.

Kortom: leve het Vrije Vlaanderen.

Frans Crols, Antwerpen 11 juli 2012

22-12-2014 om 00:00 geschreven door guldensinjoren  

Antwerpen en Oostende - 10 juli 2011

Publicatie: 11 juli 2011

Dames en heren,

Mijnheer de burgemeester, die hier waarschijnlijk toch niet is,...

Vlaamse vrienden allemaal,

Wij Vlaamse boerkes hebben altijd gedacht dat een haan geen eieren kan leggen.

En een Waalse haan dus ook niet!

Maar Elio Di Rupo kan dat blijkbaar wel! Want op vraag van de koning heeft hij uiteindelijk toch een ei gelegd, ook al was het dan een "koekoeksei"!

Een koekoeksei, Vlaamse vrienden, dat hij dan stiekem in het nest van de N-VA heeft gelegd. In de hoop dat ze daar naïef genoeg zouden zijn om het uit te broeden en dom genoeg om daarna zijn koekoeksjong ook nog eens groot te brengen alsof het hun eigen jong was. Met de perfide en perverse bedoeling dat zijn vriend De Wever, net zoals dat in de natuur meestal gebeurt, hieraan finaal zou bezwijken.

Maar helaas! Di Rupo wist blijkbaar niet dat Bart De Wever de op één na slimste mens ter wereld is. Want toen Bart dat groot ei in zijn nest zag liggen heeft hij het eens goed bekeken en denkend aan het beroemde schilderij "Ceci n'est pas une pipe" van René Magritte, heel laconiek gezegd:: "Ceci n'est pas une réforme de l'état!" en het vervolgens met een simpele "NON" uit zijn nest gekieperd.

Tot daar, Vlaamse vrienden, deze korte parabel om u de politieke situatie van vandaag aanschouwelijk voor te stellen. En het weze mij gegund om er, zeker op onze Vlaams-nationale feestdag, een paar beschouwingen aan vast te knopen.

En ik ga dat doen dat als een vrij man. Als democraat en dus overtuigd republikein.

Als partij-ongebonden Vlaams-nationalist én als Groot Nederlander! Kortom, ik kán, ik mág en ik zál hier vrijuit spreken.

En niet alleen omwille van de beperkte tijd die mij is toegemeten, maar vooral omdat de franstalige partijen nu al maanden van de daken schreeuwen dat ook zij een grote staatshervorming willen, ga ik mij noodgedwongen beperken tot die bewuste passage in de nota van Di Rupo, evenwel zonder daarbij in detail te treden.

En ik kan daar meteen zeer kort én duidelijk over zijn: wat nu op tafel ligt is alles behalve een "grote" staatshervorming! Het is zelfs géén staatshérvorming, maar de zoveelste en doelgerichte "staatsmisvorming" of "staatsverminking"! Met andere woorden: in het land van de politieke dwergen, heeft de rode reus uit Bergen voorwaar een dode muis gebaard!

Conclusie: voor ons, Vlamingen, totaal onaanvaardbaar! Zeg maar, "imbuvable"!!!

En het is ook allerminst een "systemische staatshervorming"! Het enige "systemische" zit hem in het feit dat de belgische francofonie (en ik spreek hier bewust niet over dé Walen of dé franstaligen) elke verdere staatshervorming wel "systematisch" afwijst. Vandaar dat het het nu toch stilaan voor iedereen duidelijk zou moeten zijn dat de belgische francofonie gewoon géén staatshervorming wilt!!! Nu niet en jamais!

Dat, en alleen dat, Vlaamse vrienden, is de essentie van de huidige crisis!

Of, om het met de woorden van Rik Van Cauwelaert in Knack te zeggen: de nota van Di Rupo was bedoeld om zonder de N-VA te kunnen regeren en zodoende de door Vlaanderen gevraagde staatshervorming alsnog en opnieuw voor onbeperkte tijd voor zich uit te schuiven.

Vandaar dat elke Vlaamse partij die er ook maar aan denkt om hierover verder te onderhandelen, zich goed moet realiseren dat dit een weg is die naar nergens leidt.

Gewoon omdat, en ik het herhaal het hier uitentreure, de francofonie van GEEN staathervorming, die naam waardig, wil weten.

Rest ons dan alleen nog de vraag WAAROM TOCH? Welnu, voor een valabel antwoord op deze vraag ben ik even terug gegaan in de tijd en ben ik het JOURNAAL nummer 577 van 3 juni 2010 van Mark GRAMMENS nog eens gaan nalezen.

En ik vat kort samen:

Verontrust door de groeiende Vlaamse vraag naar meer autonomie enerzijds, maar anderzijds vooral gealarmeerd door de waarschuwing van een aantal franstalige gezaghebbende academici die hadden voorgerekend dat Wallonië zonder de 3 Vlaamse transfers economisch niet leefbaar is, zijn de toenmalige partijvoorzitters Philippe BUSQUIN (PS), Louis MICHEL (MR), Charles-Ferdinand NOTHOMB (PSC) en Isabelle DURANT (Ecolo) op 23 juni 1997 in Brussel samengekomen met slechts één punt op de agenda, namelijk een duurzaam én bindend franstalig politiek front vormen met 3 secundaire doelstellingen:

Het afblokken van elk Vlaams voorstel tot staatshervorming.

Het versterken van de belgische staat, inclusief het koningshuis.

De aansluiting van Brussel bij Wallonië, ter ondersteuning van de francofonie in belgië.

En deze 3 doelstellingen moesten samen één primair hoofddoel dienen: de belgische Sociale Zekerheid, met de daaraan verbonden jaarlijkse miljardentransfers vanuit Vlaanderen, tegen elke prijs veilig stellen.

En wees gerust, Vlaamse vrienden, dit gezworen politiek monsterverbond heeft zijn doel tot nog toe niet gemist. De nota Di Rupo is daar trouwens het tastbaar bewijs van en is zonder twijfel een doorgesproken collectief product van dat franstalig front!. En waar in 2007 Yves LETERME nog het gewillig slachtoffer van dienst was, lag tot voor kort een voorlopig nog altijd tegenspartelende Bart DE WEVER op de francofone slachtbank. Helaas voor hen, heeft De Wever net op tijd het lef gehad om feestelijk te bedanken voor zoveel eer. En wees gerust, hun wraak zal zoet zijn! Het franstalig front zal met alle middelen blijven doorgaan tot het bittere einde, om met een MAINGAIN als ultiem wapen, Bart DE WEVER en met hem heel Vlaanderen te diaboliseren, te vernederen en alsnog proberen klein te krijgen. En op die manier elke hervorming, maar dan ook elke hervorming, die de zogenaamde "belgische interpersoonlijke solidariteit" in gevaar kan brengen, vakkundig te kelderen. En het weet zich hierin niet alleen actief gesteund door het Hof, door SP.a en GROEN!, door tal van belgicistische belangengroepen zoals het VBO en de vakbonden en de mutualiteiten min één, door allerhande aan belgië schatplichtige oude krokodillen à la EYSKENS en consoorten, maar ook door zogeheten academici zoals ene professor Koen SCHOORS, econoom aan de universiteit te Gent, die zich recent in Knack en in de Tijd geroepen voelde om de transfers in de Sociale Zekerheid een grove leugen te noemen en bijgevolg met klem te moeten betwisten!

Ik vermoed trouwens dat mijnheer de professor zich niet eens realiseert dat hij hiermee impliciet de franstaligen belachelijk maakt, want dat zou noch min noch meer betekenen dat zij in 1997 front zijn gaan vormen, om "gelogen" en dus "niet-bestaande" transfers, te gaan verdedigen en te bestendigen. En tegelijk beledigt hij ook zijn collega's-professoren, Vlaamse, Waalse en Brusselse, die aan tal van studies in dit domein hebben meegewerkt. Denk maar aan de studies van KBC, Abafim, het AKVSZ, de WARANDE-groep, VIVES, enzovoort, waarin het bestaan én de omvang van die transfers, onomstootbaar werden aangetoond.

Ik heb daar dus, net als MAINGAIN, maar één definitie voor: negationisme van de domste soort!!! Weg ermee!

En ik beklaag dan ook de arme studenten die door dit heerschap moeten worden opgeleid. Als neurochirurg wenste ik daar nog iets aan toe te voegen, maar ik blijf beleefd.

Gelukkig staat lijnrecht daartegenover nog een alerte professor Jef VUCHELEN, die Vlaanderen openlijk durft adviseren om die transfers, valselijk vermomd als 'interpersoonlijke solidariteit', zonder meer in vraag te stellen als ultiem drukkingsmiddel om uit het belgische moeras te geraken.

Het laat ons in elk geval toe te begrijpen hoe het komt dat de francofonie "demandeur de rien" is en dat ook wenst te blijven. En van een professor economie zoals mijnheer SCHOORS zou men toch minstens mogen verwachten dat hij opgemerkt heeft dat Vlaanderen in de loop der jaren, voor elke, zelfs voor de kleinste toegeving inzake staatshervorming vanwege de francofonie, altijd een 'prijs' heeft moeten betalen. Een prijs in geld, of een prijs in de vorm van allerhande inperkingen van de Vlaamse meerderheid, met grendels, alarmbellen, faciliteiten, pariteiten, enz...

Zo is het altijd geweest en zo is het ook vandaag.

Vandaag, Vlaamse vrienden...en ik zou haast zeggen "goddank" ...zijn de omstandigheden toch enigzins geëvolueerd:

Twee grote verschillen:

1. Door het opeenvolgend afkopen van "compromissen" in het verleden, is de federale staat gaandeweg kaalgeplukt en is belgië virtueel failliet!

Resultaat: er is nu geen geld meer om nog "compromissen op zijn Belgisch" af te kopen. Dat was trouwens na de verkiezingen van 2007 ook al het geval, toen Yves LETERME alleen maar kon vaststellen dat hij op de grenzen van het belgisch federaal overlegmodel was gestoten. Alleen heeft hij daar toen niet de passende conclusies uit getrokken. Erger nog! Hij heeft toen in ruil voor een bord linzensoep in de Wetstraat 16, zijn West-Vlaamse kop in het belgisch zand gestoken en met de francofonie een "monstercompromis" gesloten dat er op neerkwam dat er géén "compromis" zou worden gesloten, zodat zowel de splitsing van B-H-V als de beoogde staatshervorming, gewoon naar de Griekse kalender, toen nog niet failliet, werden verwezen. Om dan vervolgens met Vlaamse medeplichtigheid, maar zonder Vlaamse meerderheid, alsnog een regering te kunnen vormen. Met alle bekende gevolgen vandien!

2. Met dank aan Alexander DE CROO (ere wie ere toekomt), hebben de verkiezingen van 13 juni van vorig jaar, de politieke kaarten zodanig dooreengeschud, dat de kans op een herhaling van een dergelijke 'koehandel' politiek gesproken zo goed als onbestaande is. Zouden we hier niet beter spreken van een "geitenhandel"? Eenvoudigweg omdat Vlaanderen inmiddels nog "zwaarder" dan in 2007 heeft ingezet op een grote en deze keer zelfs "systemische" staatshervorming en omdat er nu aan de Vlaamse kant van de onderhandelingstafel een aantal Vlaamse politiekers zitten (en ik ga fatsoenshalve geen namen noemen) die, nu al langer dan wie ook in het verleden, het communaitaire been hebben weten stijf te houden en Di Rupo met een zakelijk NEEN hebben teruggestuurd naar zijn bondgenoot en opdrachtgever, zijnde de koning.

Maar, zoals reeds gezegd, de franstaligen zullen het daar niet bij laten.

Ze zullen er nu alles, maar dan ook alles aan doen om vooral de CD&V alsnog te "bewerken" om toch verder te onderhandelen en om in ruil voor de gouden sleutel van de Wetstraat 16, snel een regering te vormen, zonder de N-VA en tegen Vlaanderen. Met andere woorden, zonder een staatshervorming die naam waardig, zonder splitsing B-H-V en zonder de vereiste sociaal-economische hervormingen die onze toekomst veilig moeten stellen.

Vandaar, Vlaamse vrienden, de absolute noodzaak om, nu meer dan ooit, tegenover dat franstalig front, een minstens even sterk en eensgezind Vlaams front, zeg maar een Forza Flandria, in stelling te brengen! En niet het bedroevend en ronduit beschamend Vlaams "affront" dat we tot hier toe hebben gezien. Maar ik maak mij weinig of geen illusies. Want het gaat hierbij om macht en geld! Om de macht in Brussel, om de macht in Wallonië en uiteindelijk om macht in belgië EN om heel veel geld, zoals ook Rik VAN CAUWELAERT in Knack pertinent liet optekenen. En dan zijn de verkiezingsbeloften soms heel ver te zoeken.

Maar er is ook nog hoop! Want ik ben er van overtuigd dat het ondubbelzinnige NEEN van de N-VA ook een keerpunt is. Het keerpunt dat decennia geleden reeds door de toenmalige voorzitter van de CVP, Robert HOUBEN en meer recent ook door "president" Herman VAN ROMPUY is voorspeld en dat er vrij vertaald op neerkomt, dat de dag, dat de Vlamingen weigeren om nog te betalen voor zogezegde "toegevingen" van de franstaligen, België in zijn huidige vorm, ten dode is opgeschreven!

Mijn simpele geest antwoordt hierop: laat ons dan in godsnaam niet meer betalen!

Het enige wat Vlaanderen dus moet doen is gewoon het been blijven stijf houden en ondertussen andere mogelijkheden bestuderen én onbevreesd aansturen op nieuwe verkiezingen. Omdat nieuwe verkiezingen Vlaamse vrienden, paradoxaal genoeg, niet zozeer direct, maar wel indirect een definitieve oplossing dichterbij kunnen brengen. Want als de opiniepeilingen bewaarheid worden, zal de PS in Wallonië nog worden versterkt en kunnen in Vlaanderen de V-partijen samen mogelijks de magische kaap van 50% ronden, waardoor de belgische politieke "spreidstand" zodanig groot zal zijn geworden, dat het voor nog veel meer Vlamingen duidelijk wordt, dat we, in ons eigen belang, het belgisch denkkader moeten verlaten en zonder taboes ook voor andere oplossingen moeten durven kiezen. Want we mogen niet vergeten dat ook de sociaal-economische tijdbom ondertussen van langsom luider en genadeloos verder tikt!!

De mogelijkheden zijn legio:

Er is de fluwelen scheiding, naar analogie met Tsjecho-Slowakije

Er is nog altijd de "lege doos" van het fameuze artikel 35!

Er is ook nog het vaak doodgezwegen scenario van grondwetspecialist professor Robert SENELLE: namelijk de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van Vlaanderen door het Vlaams Parlement, met de taalgrens als staatsgrens en Brussel als tweetalige hoofdstad.

En er is, in afwachting en als drukkingsmiddel, het feitelijk Confederaal Voorlopig Bewind "CVB" van Bart MADDENS, waarbij de Vlaamse ministers in de federale regering, als zogenaamde "stromannen" nog uitsluitend door de Vlaamse regering en het Vlaams parlement worden gedirigeerd.

U ziet, Vlaamse vrienden, keuze bij de vleet. Helaas is mijn tijd echter hier te beperkt om er in detail op in te gaan.

En dat mijn persoonlijke voorkeur hierbij hoe dan ook uitgaat naar een onafhankelijke republiek Vlaanderen, is niet nieuw voor velen en zal dan ook niemand verwonderen. Ik geloof daar rotsvast in. En in dát geloof wil ik trouwens nog lang leven en ook sterven, maar niet voordat ik "president" van de eerste Vlaamse republiek ben geworden!

Natuurlijk is dit een boutade! Voor mij mag dat gerust Bart zijn, of Jan, of Kris, of Bruno.

Dames en Heren, Geachte Heer burgemeester, die misschien nu al toegekomen is, Vlaamse vrienden, ik besluit:

Het ziet er naar uit de we opnieuw een voor Vlaanderen cruciale periode tegemoet gaan. Alert blijven is dus de boodschap.

In afwachting kunnen we alvast maar beter uitkijken naar een voldoende groot stadsplein, waar we naar het voorbeeld van de vele protestbewegingen in het buitenland, met honderdduizenden kunnen samenkomen om er, net zoals de Oost-Duitsers ruim 20 jaar geleden "Wir sind das Volk!" schreeuwden, "Wij zijn het volk!" te gaan scanderen.

Maar dan luid genoeg, zodat de koning van belgië en de koning van Wallonië het kunnen horen en net zolang, tot wanneer het voor alle Vlaamse partijen duidelijk is dat het "ei" van Di Rupo slechts een groot "windei" is en de belgische blinde muur die ons vandaag van onze "onafhankelijkheid" scheidt, tot op de grond is afgebroken!!!.

Ik heb gezegd.

22-12-2014 om 00:00 geschreven door guldensinjoren  

Gulden Sinjoren, Antwerpen - 11 juli 2010

Publicatie: 11 juli 2010

Beste Gulden Sinjoren,

Vlaamse vrienden,

Het is me een waar genoegen om hier vandaag op de Vlaamse feestdag zelf het woord te mogen voeren. Ik beschouw deze viering als een thuismatch. Eerst en vooral omdat ik me hier niet op onbekend terrein bevind. Ik ben hier in de binnenstad jarenlang naar school geweest en heb hier op dit plein ook nog als praeses van het KVHV leuke rollings georganiseerd. Ten tweede omdat het overgrote deel van de aanwezigen bekende Vlamingen zijn, geen BV's in het enge woord, maar ouwe getrouwen uit de Vlaamse Beweging, die we meestal ook op het Zangfeest mogen ontmoeten!

Geen officiële viering hier dus vandaag, geen geachte heer burgemeester in het voorwoord, geen al te plechtig gedoe. Geen rood marcelleke tussen het publiek. Het programma bestaat dan ook uit heel wat mooie Vlaamse samenzangliederen die de aanwezigen wel zullen smaken.

Als voorzitter van het ANZ, het Algemeen Nederlands Zangverbond, weet ik dat natuurlijk te smaken, vermits het Vlaamse lied onze bijzondere aandacht geniet! Diegenen die meer van dit willen, die de smaak te pakken hebben, nodig ik graag uit op het Vlaams Nationaal Zangfeest, een muzikale én Vlaamse manifestatie bij uitstek. Op het Zangfeest worden jaarlijks enkele pareltjes van Vlaamse muziek gebracht, van bekende strijdliederen tot mooie kleinkunstnummers en beter bekende kinderliederen. Wie graag zingt en een Vlaamse inborst heeft, is dus van harte welkom op ons 74ste Zangfeest, op zondag 27 februari in de Antwerpse Lotto-Arena. We organiseren deze manifestatie met respect voor het verleden, met liefde voor het Nederlandstalige lied én met oog voor de toekomst.

En met dat Nederlandstalige lied gaat het jammer genoeg niet al te best. Onze liederen zijn nog amper verkrijgbaar. Onze componisten verdienen een beter lot, een stuk van ons levend muzikaal erfgoed dreigt verloren te gaan. Het ANZ startte daarom in 2005 met een ambitieus project: de digitalisering van het Vlaamse lied. Als niet-gesubsidieerde cultuurvereniging kan het ANZ dit enkel realiseren met de steun van vele individuele Vlamingen, maar ook verenigingen zoals de Vlaamse Volksbeweging en vele Marnixringen. Met ons digitaliseringsproject willen we ervoor zorgen dat onze kinderen en kleinkinderen nog de kans krijgen deze liederen te zingen. Zodat onze prachtige liederen in de toekomst ook nog zullen weerklinken op zangstonden en cantussen. Onze studenten van het KVHV en de NSV - hier aanwezig - kennen ze in elk geval nog wel. Proficiat!

Het Vlaamse lied dient gekoesterd te worden. Ook een zangeres en presentatrice als Yasmine was hiervan overtuigd. Een jaar geleden namen we afscheid van haar. We denken met heimwee terug naar het programma "Zo is er maar één". De VRT programmeert vandaag een hele dag Nederlandstalige muziek op zijn radiozenders. Dat lukt dus perfect, alleen moet deze inspanning niet beperkt blijven tot die ene dag. In het buitenland ondersteunt men de eigen muziek ook op een bijzondere manier. Dat moet hier ook kunnen. We kijken dus uit naar nieuwe initiatieven van de VRT. En als er bespaard moet worden bij de televisie, mogen ze het Zangfeest en Houden Van gratis komen opnemen om opnieuw uit te zenden!

Vlaamse vrienden, aandacht voor Vlaamse cultuur is één zaak. Maar onze cultuur kan maar overleven in een eigen Vlaamse staat. Da's meteen de reden waarom het ANZ zich ook bekommert om de Vlaanderen, om de al te lange weg naar Vlaamse natievorming. Het ANZ pleit al jaren voor méér Vlaanderen, voor een onafhankelijk Vlaanderen.

Waar staan we vandaag na 13 juni? De traditionele partijen verloren als nooit tevoren. Een gele tsnunami trok over Vlaanderen. De V-partijen halen het hoogste resultaat ooit: 44% van de stemmen. De Vlaams-nationalisten van verschillende politieke gezindheden vormen samen de grootste fractie in het huidige halfrond. En da's toch een historisch gegeven.

Wat is nu de oorzaak van dat spectaculair verlies van die traditionele partijen? De voorbije jaren trokken twee kopmannen van traditionele partijen afwisselend de Vlaamse kaart. Guy Verhofstadt en vervolgens Yves Leterme. Het leverde hen en hun partij een duidelijke stemmenbonus op. Maar eens de sleutel van de Wetstraat 16 lonkte, eens het Belgisch establishment zich roerde, werden de Vlaamse adelbrieven snel opzij gelegd. De argumenten waarmee men naar de kiezer trok, waren ineens van geen tel meer. Vlaamse beloften werden schaamteloos ingeslikt en opgeborgen. Het resultaat is gekend: de kiezer presenteerde de electorale rekening of beter afrekening. De conclusie is duidelijk: wie verkiezingen wint met een Vlaams programma, kan en mag dit niet opbergen. De nieuwe winnaars hebben dit Vlaams kiesbedrog terecht aangeklaagd en met een overduidelijk Vlaams programma spectaculair gewonnen. Ze weten meteen wat ze wel en vooral niet moeten doen. De vorige federale ploeg kreeg een duidelijk C-attest omdat men communautair nul op tien scoorde én bereid was om met een Vlaamse minderheid te regeren.

Wat mogen we dus verwachten? Een grondige staatshervorming is dus wel het minimum dat de Vlamingen mogen verwachten! De beruchte 5 resoluties van het Vlaams Parlement bieden het ideale vertrekkader. En voor wie het zou vergeten zijn: daar zitten wel degelijk ernstige onderdelen van de sociale zekerheid in: een Vlaamse kinderbijslag, een Vlaams gezondheidsbeleid, een Vlaamse personenbelasting en financiële én fiscale autonomie.

En Vlaamse vrienden, we zouden het bijna vergeten, natuurlijk verwachten we de splitsing van B-H-V, uit respect voor de grondwet en de uitspraken van het grondwettelijk hof. En we herhalen nog maar eens tot in den treurnis dat dat in een democratisch land de grondwet gewoon wordt toegepast!

Welke strategie moet er nu gevolgd worden? Het lijkt me evident dat alle Vlaamse partijen er goed aan doen om een gezamenlijk minimumprogramma af te spreken. De 5 Vlaamse resoluties vormen het logische uitgangspunt, ze werden quasi unaniem gestemd in het Vlaams Parlement en ze staan al jaren in opeenvolgende regeringsverklaringen van de Vlaamse Regering afgedrukt. Ik neem aan dat we dit toch ernstig mogen nemen? Het komt er dan op aan het Vlaamse been stijf te houden en zoals Europees president Herman Van Rompuy ons ooit orakelde geen federale regering te vormen zonder de realisatie hiervan.

Komt er dan geen federale regering, het zij zo. Het zijn niet de Vlamingen die verlatingsangst moeten hebben, maar onze Waalse vrienden. Vlaamse onafhankelijkheid schrikt ons niet af. Laten we ze daarom eindelijk eens deftig voorbereiden. Men zal snel overstag gaan om de Vlaamse verzuchtingen in te lossen. Zoniet, zal de Vlaamse publieke opinie opnieuw radicaliseren. Beter laat dan nooit! Voor diegenen die zich in de nabije toekomst dus gaan herbronnen zeggen we klaar en duidelijk: alleen een Vlaamse herbronning zal zode aan de dijk brengen.

Onze Vlaamse media staan intussen bol van editorialen over de moeilijkheid van deze formatie om Vlaams water en Waals vuur te verenigen. Een uiterst moeilijk en delicate opdracht is dit. Water en vuur verenigen is inderdaad uiterst moeilijk om niet te zeggen onmogelijk. Alleen bestaat hier een uiterst eenvoudige oplossing voor; hevel massaal bevoegdheden over naar Vlaanderen en Wallonië. Er hoeft dan niets verenigd te worden dat niet verenigbaar is. Laat Vlaanderen én Wallonië hun eigen boontjes doppen, en dat organiseren op een manier die zij zelf verkiezen. Wil Wallonië dat volgens een klassiek PS-recept: men doet maar, maar men zal er dan ook de financiële consequenties van dragen. Benieuwd hoe de ratingbureaus dat zullen evalueren!

Deze visie dient de steun te krijgen van de ganse Vlaamse Regering en niet in het minst van minister-president Kris Peeters die gisteren in Kortrijk een vurig pleidooi hield voor zijn Copernicaanse omwenteling. Toch iemand die de juiste lessen trekt uit de duidelijk Vlaams geïnspireerde verkiezingszondag!

Wie het Vlaams signaal duidelijk nog niet begreep is onze vorst. Die is blijkbaar zo verblind door onze Vlaamse symbolen, dat deze tijdens de Ronde van Frankrijk in onze eigen hoofdstad Vlaamse leeuwenvlaggetjes uit kinderhanden gesleurd werden. Alle vlaggen waren welkom, behalve deze uit Vlaanderen! U doet maar, dankzij deze walgelijke frappatsen radicaliseert de al te brave Vlaming!

Wie het Vlaams signaal ook niet begrepen heeft is het unitaire middenveld. Zo verstond CM-topman Marc Justaert het om bij de informateur nog maar eens tegen de splitsing van de sociale zekerheid te ijveren. En Rudy De Leeuw en Luc Cortebeeck kwamen opnieuw orakelen dat de sociale zekerheid één en unitair moet blijven. L'union fait la force!

De publieke opinie mag dan al geradicaliseerd zijn, Vlaanderen mag dan al quasi overal geel gekleurd zijn, een overweldigende massa mag dan al duidelijk gemaakt hebben dat het tijd is voor verandering, voor Copernicus, het Vlaamse middenveld blijft langs de kant van vakbonden en ziekenfondsen potdoof.

Laten we daarom eens stilstaan bij de positie van het Vlaamse middenveld. Vóór de verkiezingen riepen de Belgische vakbondsleiders, ABVV'er Rudy De Leeuw én ACV-kopman Luc Cortebeeck, duidelijk op om zeker niet te stemmen op Vlaamsgezinde partijen! En na de verkiezingen die toch duidelijk waren, blijven ze uit hetzelfde unitaire vatje tappen.

De unitaire vakbonden en ziekenfondsen negeren dus de duidelijke Vlaamse onderstroom. Zij spuwen ons flaminganten in ons gezicht, zij respecteren ons niet omdat we geen vuist durven maken. Wat baten betogingen, resoluties of zwart-gele verkiezingszondagen, als we die unitaire zuilen machtig laten gedijen, als we ons lidgeld blijven betalen aan die unitaire ziekenfondsen.

Ik wil vandaag daarom een oproep doen aan u allen, want we hebben wel degelijk ZELF een mogelijkheid, ja zelfs een breekijzer om binnen te halen wat we willen, om de sociale zekerheid te splitsen, op voorwaarde dat we zelf 5 minuten politieke of persoonlijke moed tonen! Het wordt tijd dat de Vlaming ook consequent kiest voor een Vlaams ziekenfonds, dat de belangen van de Vlamingen nastreeft! Als we vandaag nog massaal durven veranderen van ziekenfonds, kunnen we morgen de sociale zekerheid splitsen en zal België overmor-gen pas echt een lege doos, paalwoning of wat dan ook zijn!

U zal het de commercieel directeur van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds misschien kwalijk nemen dat hij reclame maakt voor zijn winkel, het zij zo, maar weet dat wij de sleutel in handen hebben om dit heikele dossier onverwijld te splitsen! Wij tellen nu reeds 30 procent van alle Vlaamse politici in onze rangen, verspreid over 6 verschillende politieke partijen. We zijn dus niet de zuil van één of andere partij, maar we hebben wel de ambitie om uit te groeien tot een echte Vlaamse zuil die de unitaire machtsspelers financieel zal dwingen om het geweer van schouder te veranderen! Want om de unitaire poen is het ACW en ABVV te doen!

Ons duidelijk Vlaams profiel weerhoudt ons niet om te groeien. Integendeel, al drie jaar op rij zijn we in Vlaanderen het snelst groeiend ziekenfonds. Maar het is nog niet genoeg, het signaal moet en kan nog duidelijker worden, met uw steun!

En over steun gesproken, dankzij het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds zal de Vlaamse Beweging haar belangrijke stem kunnen blijven verheffen! Want die zogenaamde passiviteit of comateuze toestand van onze Vlaamse Beweging heeft ook heel veel van doen met financiële middelen. Het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds steunt die Vlaamse Beweging en dus ook een viering zoals deze van vandaag voluit. Men zegge het voort!

Vlaamse vrienden, op een dag als vandaag zijn we Vlaming over alle partijgrenzen heen. Partijpolitieke en levensbeschouwelijke verschillen zullen er altijd zijn, we zullen ermee moeten leren leven! Maar op dagen als vandaag moeten we die verschillen kunnen overstijgen. Zoals we dat ook op het Zangfeest doen om er eendrachtig samen feest te vieren. Ons gezamenlijke streven naar een Vlaamse staat noodzaakt ons om waar nodig de Vlaamse krachten te bundelen, met ALLE Vlamingen van goede wil! Vergis u dus niet van tegenstander! De kaap van de 50% wenkt! Laten we klinken op onze Vlaamse feestdag, op Vlaanderen, op een vrije Vlaamse staat! Ik dank u!

Gulden Sporen

't Pallieterke - 14 juli 2010

Jeugd in Antwerpen

Die jeugd was opvallend en talrijk aanwezig op het Antwerpse Conscienceplein waar de Gulden Sinjoren vorige zondag een haast tropische Sporenherdenking aanrichtten. Bij die hitte hadden de organisatoren hun flink gevuld programma m.i. wel wat mogen inkorten, want een Vlaamse beweger is ook maar een mens. Positief was dat de Gulden Sinjoren liefst elf vaten gerstenat hadden laten aanrukken om gratis de dorstigen te laven. Jammer genoeg bleek de bierkraan aan een soort van prostaat te lijden, waardoor het tappen maar niet wou vlotten en een stuk van de Vlaamse beweging begon te bewegen in de richting van... de Beest, die antistaat is en dus vlotter kon tappen. Hoewel..., wie daar een Vlaamsche Leeuw bestelde, kreeg die op den duur geschonken in een pint van De Coninck. "Oòk een sterk symbool: de leeuw die wordt ingepakt door de koning...

Herdenken

Er werd op deze Sporendag ook zinvol herdacht: het beeld en het lied van Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen (mét zang), de omstreden terechtstelling van de Fransonkundige arbeiders Jan Coucke en Pieter Goethals, de Meetingpoliticus en taalijveraar Edward Cooremans, de onfortuinlijke flamingant Herman van den Reeck, vermoord voor een leeuwenvlag en Jet Jorssen.

Brussel: quantité négligeable

Omdat wij wegens acuut plaatsgebrek misnoegde lezersbrieven kunnen missen, vermeld ik hier graag dat het Scheldekoor haast voltallig de hitte trotseerde om guldensporend Vlaanderen te vergasten op mooi gezongen liederen met als afsluiter "Vaarwel mijn broeder". Met een uitdrukkelijk lang applaus toonde het publiek zijn waardering, zoals het ook zijn warme waardering had laten blijken voor "Vlaamse vlagger" Ivan Mertens, die tien jaar geleden is gestart met zijn meer dan 1.400 acties en zijn ongeveer 800 vlaggenwandelingen, om nog te zwijgen van de 107.000 verkochte leeuwenvlaggen. Vijenzestig procent van de Vlamingen is al voor vrij Vlaanderen zei de geboren optimist. Aan ons om nog 20/25 % te overtuigen en we zijn er! Het zijn echter vooral onze bestuurders die wij de weg moeten wijzen en op het hart drukken dat zij zich niet moeten bezighouden met tussenstappen, maar resoluut Vlaanderen op de kaart moeten zetten. En Brussel? Voor man van de daad Ivan Mertens quantité négligeable. Maak Vlaanderen vrij en Brussel komt vanzelf.

Reklaam voor eigen winkel

Niet slecht, maar ik heb ANZ-voorzitter en commercieel directeur van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds al beter op dreef geweten. Dat hij als directeur kwam pleiten voor lidmaatschap van zijn eigen ziekenfonds, zal sommigen wel "eigenaardig" in de oren hebben geklonken, maar als hij waarschuwt tegen het onvlaamse, om niet te zeggen antivlaamse, middenveld van vakbonden en ziekenfondsen "die ons in het gezicht spuwen", dan zijn wij het volkomen met hem eens. Net zoals met zijn oproep de politieke verschillen te overstijgen.

Zingen is beter dan wringen

Wat die verschillen betreft, de commilitones van KVHV en NSV gaven alvast het aanstekelijke voorbeeld. Toen zij met hun cantus hun gang en hun zang mochten gaan, kwam het publiek pas goed los, ook al omdat blijkbaar de tapkraan was losgekomen. Als er op 11 juli dan toch gevierd moet worden, dàt was pas vieren! En nu maar hopen dat de studentikoze jeugd ook, zoals dat was bij "Leuven Vlaams" en dergelijke, de Vlaamse samenleving zal willen voorgaan op haar pad naar de bevrijding van de Belgische quantité négligeable. Na het legen van de elf vaten, wacht Vlaanderen op de volle inzet van zijn jeugd, die de toekomst is. Intussen: bedankt, Gulden Sinjoren!

22-12-2014 om 00:00 geschreven door guldensinjoren  

Antwerpen Gulden Sinjoren - 11 juli 2009

Publicatie: 11 juli 2009

"Ik hou er rekening mee dat de uittredende paarse regering nog wel aan Waalse, maar niet langer aan Vlaamse kant over een meerderheid in de Kamer zou beschikken. En dan kan het gevaarlijk worden. Een regering die alleen een meerderheid in Wallonië heeft, speelt met vuur. Ik spreek in het belang van het land: dit is staatsgevaarlijk!"

Waarde landgenoten,

Dit startcitaat komt niet uit de mond van ene Defoort, Dedecker, De Wever of Valkeniers, maar wel van een zekere Herman Van Rompuy zo'n 2 jaar geleden in "De Morgen".

Zoals u weet is deze gewezen koninklijke verkenner intussen de redder van het unitaire België geworden met een Vlaamse minderheidsregering van 41 op 88 zetels en een Waalse regering van nationale eenheid.

Daarbovenop komt nog het feit dat écht alle bevoegdheden met betrekking tot de strategische domeinen van financiën en sociale zekerheid verankerd zitten in Franstalige handen, of het nu gaat over werkloosheid, pensioenen, zelfstandigen of de hele ziekte- en invaliditeitsverzekering. Alleen al dit laatste departement omvat meer budget dan het hele Vlaamse parlement en de Vlaamse regering samen.

Het is nooit gezien wat er zich de voorbije twee jaren allemaal op het politieke toneel heeft afgespeeld.

Alle Vlaamse verzuchtingen werden door het Franstalige front totaal weggespeeld:

B-H-V is nog altijd niet gesplitst, al heeft de leeuw wel even de tanden laten zien,

van een eigen sociale zekerheid is er vooralsnog geen sprake,

de energiesector en onze banken werden intussen oogluikend uitverkocht,

de Vlaamse politieke klasse - met Yves Leterme op kop - werd zonder pardon op de pijnbank geplaatst,

en de nog op te starten nieuwe Vlaamse regering Peeters II wordt vanuit Wallonië al intensief met alle zonden van Israël overladen...

De reden dat we na 180 jaar België onze Vlaamse staatsvorming nog niet realiseerden, heeft mijns inziens te maken met de volgende vier factoren:

Als het om de eigen belangen gaat, trekken de Franstaligen aan één en hetzelfde zeel!

Voor alles vragen zij grond, geld en macht. Het tactisch plan werd niet in Wallonië uitgedokterd, maar komt uit de francofone Brusselse cenakels.

Het FDF is niet verlegen om een provocatie meer of minder. Wist u trouwens dat de afkorting van deze rabiaat anti-Vlaamse partij FDF niet voor niets verwijst naar de "Fils des Flamands"?

En deze Franstaligen weten hoe dan ook dat -ondanks de Vlaamse stoere verkiezingsbeloften - de CD&V, Open VLD of SP.a altijd als eerste door de knieën zullen gaan.

Wat blijft er immers nog over van de Vlaamse resoluties uit 1999? De splitsing van B-H-V werd indertijd plechtig door de partijvoorzitters beloofd: onverwijld zelfs!

Er zou ook geen federale regering komen zonder staatshervorming. Nadien luidde het dat er garanties waren gegeven, al wist Kris Peeters niet te zeggen of deze garanties op een vrijblijvende dialoog, dan wel op concrete maatregelen sloegen. En zo kan ik nog even doorgaan...

Daarenboven mag u de invloed van de Vlaamse "mollen" binnen de pers, de artiestenwereld en zeker de unitaire zuilen ACW en ABVV, met de traditionele ziekenfondsen en vakbonden op kop, zeker niet onderschatten.

Niet voor niets hanteert het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds al jaren de slogan: "Splits zelf de sociale zekerheid. Word lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds!" Want door de steun aan de klassieke zuilen blijft de Vlaming noodgedwongen solidair en ondervindt hij niet de minste dankbaarheid terug in dossiers als B-H-V of de eigen Vlaamse zorgverzekering. Onze Franstalige buren doen er trouwens alles aan om onze Vlaamse zorgverzekering onderuit te halen!

Men verwijt ons bovendien egoïstisch en niet solidair te zijn, maar recent onderzoek toont aan dat zelfs de ereloonsupplementen en ziekenhuisfacturen in Brussel en Wallonië een stuk hoger zijn dan deze in Vlaanderen. Over solidariteit gesproken!

Tenslotte moeten we ook in eigen boezem durven kijken.

Wij zijn zo gefocust op de "splitsing" dat wij meer intern aan het splitsen zijn dan goed voor ons is. De verschillende V-partijen steken nog altijd meer energie in het elkaar bekampen, dan in de strijd tegen het unitaire België. Ook de Vlaamse beweging is tot mijn spijt maar al te vaak in hetzelfde bedje ziek...

Waar blijft toch die noodzakelijke Pax Pro Flandria, waarvoor mijn vriend Jan Van Malderen vorig jaar op deze 11 juliviering zo uitdrukkelijk opriep?

Beste Vlaamse vrienden,

Een maand geleden heeft de kiezer gewikt en gewogen, en bleek eens te meer welke diepe kloof er tussen Vlaanderen en Wallonië wel bestaat. Wie zei ook weer dat de burger niet wakker ligt van de communautaire problemen? Jan Modaal weet ook hier in Antwerpen – beter dan sommige zogenaamd geleerde universiteitsprofessoren - dat tegenwoordig alles communautair geladen is en de boel – zonder nieuwe staatsvorming – vierkant zal blijven draaien.

En daarom heeft de Vlaming uitgesproken Vlaams gestemd; de Waal stemde links en groen, maar bleef vooral het PS-apparaat en papa Daerden getrouw. Ik wil deze populaire Franstalige minister nog één boodschap meegeven: mijnheer Daerden het gat in de Waalse begroting is niet te vergelijken met een kater. Deze laatste verdwijnt inderdaad vanzelf na een nachtje roes uitslapen. Het tekort van de Franstalige gemeenschap daarentegen, daar moet u wel een serieuze inspanning voor leveren!

Hebben wij dan iets tegen de Walen?

Natuurlijk niet. Ik heb trouwens enkele bijzonder charmante Waalse vrienden. In zekere zin bewonder ik hen en hun politieke leiders.

Zij houden immers al jaren woord en weten hun numerieke minderheid bijna altijd te verzilveren in politieke daadkracht.

En zo staan we vanmiddag op dit mooie Conscienceplein onze Vlaamse feestdag te vieren en samen te mijmeren over onze Vlaamse onafhankelijkheid.

Waar is de tijd dat Hendrik Conscience zijn volk leerde lezen?

En wanneer staat er nu eens iemand op die zijn volk leert onderhandelen?

Want daar wringt het schoentje, of niet soms?

En toch blijf ik erin geloven dat wij vroeg of laat écht zullen kunnen feesten op 11 juli.

Want België is haast failliet en zo dood als een pier: de tekenen van ontbinding blijven zich opstapelen, Karel De Gucht kiest niet voor niets eieren voor zijn geld en de Vlaamse publieke opinie is de laatste tijd flink geëvolueerd...

En Vlaanderen leeft, ondanks de financiële en economische crisis. Met 58 % van de bevolking produceren de Vlamingen nog steeds 70 % van het Bruto Nationaal Product en ons aandeel in de export is enorm.

De Vlaamse werkloosheidsgraad schommelt rond de 6 à 7 %, terwijl het Waalse aandeel werklozen nog steeds meer dan het dubbel bedraagt. Een Vlaming betaalt gemiddeld ook een derde meer belasting en draagt ook veel meer bij aan de sociale zekerheid. Wij zei ook weer dat wij niet solidair zijn? Maar hoe lang zal dit nog kunnen blijven duren?

Ook Vlaanderen zal onder druk komen te staan!

En wij willen allemaal in de eerste plaats het behoud van de solidariteit met onze kinderen en kleinkinderen.

Hen een mooie toekomst geven in ons land...

Dat wordt de uitdaging van minister-president Kris Peeters.

En daarom rekenen wij op een bijzonder assertief - zelfs ietwat agressief - Vlaams beleid, waarbij al onze huidige bevoegdheden alvast maximaal ingevuld worden – ook in Brussel - en we bovendien alle omzendbrieven en reglementen zo strak mogelijk blijven toepassen.

Een Vlaamse kinderbijslag en hospitalisatieverzekering is een absoluut minimum. Want er is nog meer werk aan de winkel...

Het zal u allicht niet verwonderen dat ik hierbij in de eerste plaats denk aan preventie en gezondheidsopvoeding, de almaar stijgende medische kosten, de lange wachtlijsten in de thuiszorg, de uitdaging van de vergrijzing en het milieuvraagstuk, de onzekerheid op de arbeidsmarkt, het behoud van het Nederlands als onderwijstaal, de bescherming van onze Vlaamse identiteit in Europa.

Ik vraag de dames en heren Vlaamse politici dit najaar bijzonder uitgeslapen en fris voor de dag te komen zodat ze geen duimbreed zullen toegeven inzake de Belgische begroting 2010 of de financiering van het Brussels hoofdstedelijk gewest.

Het wetsvoorstel B-H-V moet ondertussen - alle belangenconflicten ten spijt - gewoon zijn parlementaire weg vervolgen. Op het einde van de rit zullen wij dan weten of dit land een democratie is of niet...

Tenslotte moeten de nieuwe regionale regeringen het heft in eigen handen durven nemen en samen rond de tafel zitten om eindelijk de boedelscheiding als volwassenen te regelen.

Laat premier Herman Van Rompuy effectief voelen dat zijn voorspelling bewaarheid wordt. Laat hem oogsten wat hij destijds gezaaid heeft en trek op tijd de Belgische stekker uit!

Zijn regeringsploeg en dit koninkrijk is inderdaad staatsgevaarlijk en schadelijk voor Vlaanderen.

Want beste vrienden, bij iedere verdere toekomstkeuze - of het nu gaat om verkeersveiligheid, fiscaliteit, gezondheidszorg, justitie, sociaal overleg, asielbeleid, leefmilieu of besparingen - zullen Vlamingen en Walen blijven kibbelen...

En daarom komt de noodzaak van de ultieme "Vlaamse onafhankelijkheid" automatisch om de hoek kijken.

Het huidige economische klimaat kan dit proces alleen nog maar versnellen.

Was de Vlaamse staat gisteren nog een droom.

Dan wordt het vandaag meer en meer een plan.

En morgen een realiteit, met de 11de juli als énige nationale feestdag!

Laat ons daar, beste Vlamingen, vanmiddag alvast stevig op klinken!

22-12-2014 om 00:00 geschreven door guldensinjoren  

Antwerpen - 11 juli 2008 

Publicatie: 11 juli 2008

Antwerpen en zijn burgemeesters

"Mijn schild ende betrouwen

zijt Gij, o God mijn Heer,

op U zo wil ik bouwen,

Verlaat mij nimmermeer.

Dat ik doch vroom mag blijven,

uw dienaar t'aller stond,

de tirannie verdrijven

die mij mijn hart doorwondt."

Zijn er geschiktere woorden dan deze van Filips Marnix heer van Sint Aldegonde, burgemeester van Antwerpen in 1585 toen de stad door vreemde troepen werd bezet, om een 11 juli viering in Antwerpen, Vlaanderens metropool aan de Schelde te openen?

Dat Antwerpen dat zo bijdraagt aan de welvaart van Vlaanderen en zijn Europees hinterland, dat Antwerpen dat bijgedragen heeft aan de ontwikkeling van de kunsten en nijverheden en steeds de speerpunt van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd en sociale emancipatie is geweest.

Antwerpen dat naast Marnix nog grote burgemeesters gekend heeft.

Nicolaas Rockockx, die kunst en cultuur deed bloeien, of Van Ertborn eerste burgemeester in de Herenigde Nederlanden. Niet alleen werkte hij de stedelijke schuldenberg wég hij weigerde eveneens
als Orangist na 1830 uit loyauteit het burgemeesterschap verder op te nemen in een hem vreemde en volksvijandige staat.

Net zoals Van Rijswijck, spreekbuis van het liberale flamingantisme, vleidde hij géén groten der wereld, want wat recht was en schoon, joeg zijn boezem in brand,

ook hij duldde geen vreemden tot meesters in 't land, hij eerde geen kroon dan met glorie bepereld, en gaf maar de vrijheid de staf in de hand.

Ah, die burgemeesters zoals Lode Craeybeckx, socialst die voor Vlaanderen koos omdat hij wereldburger was van wie het vroeger veel en nu te weinig geciteerde.

"Antwerpen laat Brussel niet los".

Toen was hij reeds bezadigder geworden want in 1917 schreef hij nog net voor hij de Belgische gevangenis bezocht:

Te lang gedraald,

Te veel besproken!

De vuisten gestaald,

Ons Vlaandren gewroken!

De hamers, de mokers te voorschijn gehaald!"

Ah, burgemeesters van Antwerpen: "Sic transit gloria mundi"

Net als een aantal burgemeesters zijn zo vele Vlaamse bestuurders duplicata geworden van de Belgische attitude met alle gevolgen van dien. Blitse verschijningen, gevierde bezoekers van socio kulturele evenementen, prominent in talk shows, kwissen en media-evenementen. Maar ook en vooral kleurloze managers van obscure belangen.

Reinig uw ziel politici, wordt Vlaamse bestuurders, Vlaams staatslieden! Vlaanderen verdient het! Zo moeilijk kan het niet zijn, het Vlaamse Parlement deed het via zijn vertegenwoordigers reeds voor op 3 maart 1999.

Méér en beter Vlaanderen in 5 resoluties

Na lange debatten kwamen toen, én ere wie ere toekomt onder impuls van Luk Van den Brande, alle Vlaamse partijen gezamenlijk tot de 5 resoluties die nog steeds als raamwerk voor onze institutionele visie op Vlaanderen dienen.

Pro Memorie zet ik ze voor de onderhandelaars van vandaag, onvermoeibaar maar succesloos bezig uit de impasse te geraken, nog even kort op een rijtje:

Resolutie 1 aangaande bevoegdheidspakketten en transfers

Coherente bevoegdheidspakketten moeten leiden tot efficiënter en kwaliteitsvol bestuur. Solidariteit moet kunnen maar moet gebaseerd zijn op objectieve, duidelijke, doorzichtige en in de tijd gelimiteerde mechanismen.

Resolutie 2 aangaande de inning van belastingen

volledige bevoegdheid inzake de huidige gewestbelastingen en de volledige overdracht van de bevoegdheden inzake personenbelasting.

Resolutie 3 aangaande Brussel

Overdracht van een aantal gemeentelijke bevoegdheden naar het gewest en fusie van de negentien gemeenten. Het is niet zomaar dat de 19 Brusselse baronnen en hun semi-Vlaamse collabo's zich hiertegen met hand en tand verzetten.

Resolutie 4 handelend over bevoegdheidsuitbreiding

lijst van de bevoegdheden die Vlaanderen wil: oa gezondheids- en gezinsbeleid, werkgelegenheid, wetenschap en technologie, telecommunicatie, infrastructuur met regionale exploitatie van het spoor, ook voor de verdere ontwikkeling van de Antwerpse haven zo belangrijk; ontwikkelingssamenwerking en economie.

Resolutie 5 herinnert aan en bevestigt het principe van het territorialiteitsbeginsel en het principe van niet-inmenging. Géén corridors, géén door het andere gewest of het federale niveau gedicteerde wooncode dus!

Tot zover ingekort de resoluties van 1999

Wij zeggen aan Kris Peeters, volg waardig Luk Van den Brande op en verwezenlijk deze resoluties conform hun geest en inhoud zoals u gisteren in Kortrijk aangaf én doe dit met de steun van ALLE partijen van het Vlaamse Parlement.

Niets meer niets minder, gewoon WOORD HOUDEN. GEWOON ÉÉN KEER DOEN WAT MOET GEDAAN WORDEN, EENDRACHTIG NÉÉN ZEGGEN tegen België en JA VOOR VLAANDEREN.

Wereld

Vlamingen, vrienden, onze wereld stopt al lang niet meer aan de grenzen van ons geliefde Vlaanderen. Nieuwe uitdagingen komen, of we het leuk vinden of niet, soms zelfs letterlijk in groten getale op ons af. Wij zouden géén Vlamingen zijn mochten we hierin géén positieve uitdaging willen of kunnen zien. Primordiaal is hierin dat we bewust zijn van onze Eigen heid. Onze Vlaamse Identiteit en Europese Joods-Christelijke en heidense wortels.

Vrijheid die ik bedoel

Multiculturalisten, Cultuurelativisten, nihilisten en jihadisten ondernemen verwoede pogingen om aan te tonen dat culturen gelijkwaardig zijn. Dat normen en waarden over heel de wereld in wezen dezelfde zijn, dat religies indien al niet onbelangrijk, zoniet belachelijk, allemaal een beetje van hetzelfde zijn. Ik zeg u zij dolen.

En ik citeer een onverdachte bron: Bertrand Russel, pacifist, nobelprijswinnaar en coryfee van de mensenrechtenlobby: "de Westerse beschaving biedt ons in tegenstelling tot andere beschavingen bevrijdende twijfel. Iets dat het principe van wetenschappelijk scepticisme aanmoedigt". En hij gaat verder "Westerse politiek, net als Westerse wetenschap, schrijdt zich voort met onzekere stappen van vallen en opstaan, open discussie, kritiek en zelfverbetering."

Einde citaat.

Alain de Benoist, Frans filosoof, stelt dit nog scherper met zijn stelling over de "uniciteit van de Westerse cultuur door zijn stimulans van het empirisch onderzoek en de zoektocht naar objectiviteit die men nergens anders weervindt."

Paul Scheffer, Nederlandse Publicist schrijft: "Zo energiek als 'de sociale kwestie' vroeger te lijf is gegaan, zo aarzelend wordt nu omgegaan met het multiculturele drama dat zich onder onze ogen voltrekt". De reden is dat: "De politieke bovenlaag die vroeger over een duidelijke beschavingsmissie beschikte, twijfelt aan zichzelf en meer en meer zijn greep verliest op de maatschappelijke werkelijkheid".

Einde citaat

In plaats van zelfhaat en allofilie zouden onze elites, of wat er wil voor doorgaan, beter de verantwoordelijkheid opnemen tot het koesteren en verder ontwikkelen van de eigen Identiteit en het belichten van het Westerse maatschappelijk model. Waar de Leitkultur in onze samenleving verdwijnt wordt de deur van de maatschappelijke desintegratie opengezet. Het werkt bewust de integratie tegen en fractionneert de maatschappij tot een verzameling clans in plaats van allen te verenigen tot een Volk.

Ons sociale zekerheidsstelsel is er niet om als een aanzuigspons te fungeren voor diegenen die de armoede in hun eigen land ontvluchten noch om nieuwe jobs te creëren voor de zachte elites van de welzijnssector zoals Theodore Dalrymple het beschrijft.

Ons ethisch religieus systeem, zoals het mede door de Verlichting vorm gekregen heeft is niet gewild om de plaats te ruimen of zich te onderwerpen aan de sharia van een imperialistische religie die van andersdenkenden dhimmis maakt zoals Bat Ye'or het enkele weken geleden nog voor Pro Flandria verwoordde.

Vlaanderen heeft niet de ambitie deel uit te maken van Eurabië!

Vrijheid van meningsuiting is ons te heilig. Net zoals varkensvlees en een frisse pint!

Pax Pro Flandria

Vlamingen,

nog 4 keer slapen en het is 15 juli.

Aan de Vlaamse politici, te land, ter zee en in de lucht zeg ik: als naast Vlaams nationalisten zelfs Marianne Thyssen, Karel De Gucht en Frank Van den Broeke, ja als zelfs de slimste mens van Vlaanderen Etienne Vermeersch zegt dat het zo niet verder kan in dit op apegapen liggende land, dan heeft Vlaanderen méér dan aan kracht nood aan een Pax Pro Flandria een interne politieke vrede voor Vlaanderen. Een interne vrede die alle politieke partijen in staat stelt op een normale manier aan het politieke debat, aan de politieke besluitvorming deel te nemen. Enkel op die manier kan de democratie haar weg gaan en zal Vlaanderen in staat zijn souverein zijn plaats in de vaart der volkeren op te nemen.

Uitsluitingsmechanismen, schutkringen en blasfemisch taalgebruik moeten stoppen!

Het is genoeg geweest! Vlaams nationalisten zijn géén griezels!

Vlamingen,

Waar beter dan in de schaduw van een erfgoedbibliotheek én onder de blik van Hendrik Conscience passen de slotwoorden van zijn Leeuw van Vlaanderen: "Gij Vlaming overweeg wat Vlaanderen eertijds was, -wat het nu is, -en nog meer wat het worden zal, indien gij de voorbeelden uwer vaderen vergeet!

Ik wil een Vlaanderen zonder boeien, zonder schaamte, zonder vrees. Een Vlaanderen dat de banden breekt. Een Vlaanderen waar de leeuw kan dansen en niet meer stamlend bidt of bedelt bij de poort.

"We shall overcome"

Vrienden,

Wat ik mij als jonge tiener herinner van mei '68 is het lied "we shall overcome". Het enthousiasme van de Vlaamse studenten in Leuven, de hoop van de vernederden, het idealisme van de overtuigden, de plotse macht van de trouwen, het gevoel van de zege.

Wat ik mij later wil herinneren van juli 2008 is dat een land ontstond waar alle Vlamingen verenigd, overtuigd, zonder angst "we shall overcome" zongen en van dat nieuwe land dat Vlaanderland een beter land hielpen maken.

Diep in mijn hart weet ik dat wij dat zullen bereiken. Dat de generaties van hoop en wachten voorbij zijn, dat het lied van de vrijheid reeds in onze harten gezongen wordt.

Diep in mijn hart weet ik dat wij zullen overwinnen omdat Vlaanderen een zaak is van rechtschapenheid en rechtvaardigheid, een zaak van Eer en Trouw

Ik dank u,

Jan van Malderen

De aankondiging

DE VLAAMSE VOLKSBEWEGING

nodigt uit

11 JULIVIERING, vrijdag 11 juli 2008 om 14u00, H. Conscienceplein, Antwerpen

Programma:

14u00: Vrolijke orgelmuziek door Sus Caveau

15u00: Toespraak door Jan van Malderen - Voorzitter Pro Flandria

15u30: Optreden door Micha Mara

16u15: Vlaamse meezingliedjes begeleid door Sabine Torfs op de trekzak

Bovendien:

- verwelkomen wij een sprookjesverteller

- delen wij vlaggetjes uit

- doorlopend: ambachten en kinderanimatie

- infostands van de deelnemende verenigingen

Iedereen van harte welkom

Wij danken voor de milde steun van:

Marnixring

Zuivelhandel 't Chesterke

Vlaams & Neutraal Ziekenfonds

Vrienden Vlaamse Bewegers

Jullie zullen de 11 juliviering van 2007 in Antwerpen nog wel in herinnering hebben: veel lawaai, weinig Vlaamse feestdag. Leeuwenvlaggen die door een hoogtewerker verwijderd werden. Een travestietenshow, geen Vlaamse Leeuw. De VVB kreeg geen toelating om een kraampje te zetten om vlagjes en ballonnen uit te delen.

Antwerpen moest immers rood kleuren, er mochten geen geel-zwarte kleuren op de televisiebeelden verschijnen. Via een omweg hebben we het toch gedaan. Verdraagzaamheid is blijkbaar éénrichtingsverkeer; onze mensen werden zelfs bedreigd door de politie.

Toen hebben we de afspraak gemaakt met onze Vlaamse Bewegers binnen de VVB dat we in de toekomst zelf het heft in handen zouden nemen. Wat we ook gedaan hebben: in november is onze aanvraag voor het gebruik van het H. Conscienceplein op 11 juli naar het schepencollege vertrokken - pas vijf maanden later, toen we er al lang niet meer op rekenden, kregen we antwoord. Initieel was het immers onze bedoeling een 11 julicomité op te richten met heel het middenveld, maar dit werd ons door de laattijdige reactie onmogelijk gemaakt.

En daarop moesten we sito presto, stante pede, onverwijld een programma indienen, dat dan weer moest goedgekeurd worden door alle mogelijke stadsdiensten en door de heer burgervader Patrick Janssens.

De ontvangst bij de "bevoegde diensten" van Roger Deridder, voorzitter afdeling VVB-Groot-Antwerpen, was hallucinant. O.a. werd ons gevraagd of we een sekte waren, of een politieke partij, of er mensen zouden meezingen, of we gingen betogen... en dat allemaal op een denigrerende toon alsof we een indianenstam waren!

We hebben ons niet laten provoceren en - hoera - enkele weken geleden ontvingen we het verlossende nieuws, voorzien van de handtekening van P. Janssens!

Dus nu, volle gas vooruit. Mislukken is geen optie. Hopelijk is O.L.Heer op die dag een beetje Vlaamsgezind zodat we op goed weder mogen rekenen.

We willen niet concurreren met het akoestisch geweld op de Grote Markt. We kunnen dat financieel niet aan en we willen juist het verschil maken. We opteren voor een laagdrempelig, volks programma tussen 14.00 u en 18.00 u.

Met een belleman, die tevoren door de straten trekt, om ons programma aan te kondigen. Met een orgelman, met Micha Mara, met een 11 julitoespraak door Jan van Malderen, met randanimatie zoals bv. een sprookjesverteller, met oude volksspelen en dito ambachten. En uiteraard met het uitdelen van de gekende kleine leeuwenvlagjes.

We voorzien tentjes, tafels en banken en we nodigen jullie uit om daar je vereniging te vertegenwoordigen door een standje te bemannen.

Het H. Conscienceplein is vrij toegankelijk voor iedereen. We plaatsen geen nadar, het is ook geen markt. We proberen nog afspraken te maken met de horeca zodat zij er ook beter van worden.

En dan richten wij nu ons verzoek aan jullie:

willen jullie samen met de Vlaamse Volksbeweging 11 juli vieren in Antwerpen?

mogen we rekenen op jullie aanwezigheid?

hetzij:

met een promo-standje

als medewerker

als sponsor

alle drie?

Inderdaad, we hebben absoluut mankracht én financiële steun nodig. Alleen kunnen we het niet. Tegelijkertijd zijn we uiteraard ook elders naar mogelijke milde steun aan het zoeken. Maar we willen toch ook vooral het signaal geven dat het brede Vlaamse middenveld een 11 juliviering nodig vindt en er samen een échte Vlaamse feestdag wil van maken.

Laten we hopen dat deze viering de eerste van een traditie mag worden!

We kijken uit naar jullie reactie en... vooral medewerking!

Met vriendelijke groeten

Lieve Van den Berghe, prov. voorz. VVB Antwerpen

i.o. Prov. Bestuur VVB Antwerpen en VVB afd. Groot-Antwerpen

Tel. 014/501785 e-post: vdblieve@telenet.be

Roger De Ridder, voorz. afd. VVB Groot-Antwerpen

Tel. 03/2899305 e-post: roger.deridder@telenet.be

Renaat van Beeck, best.lid afd. VVB-Groot-Antwerpen

Tel. 03/3217360 e-pos:t renaat.van.beeck@telenet.be

Overlegcentrum van Vlaamse verenigingen

22-12-2014 om 00:00 geschreven door guldensinjoren  

09-12-2014 om 00:00 geschreven door guldensinjoren