Zo! zei
jeffrey. Hij had op twee stoelen nagels vastgekleefd. Ga maar zitten! hij
lachte, het is confortabel hoor! hij lachte nog meer. Ben je nu allemaal gek
geworden? vroeg Freya.euh neeh, mijn
vriend en zijn oom wel! Waarom moesten de ouders toch juist nu weggaan! Net
deze avond. Julie was verdrietig en bang. Ze hoopte dat dit snel gedaan was.
Freya! Jij gaat
eerst, want jij bent de farste! Freya wist ook wel dat ze niet anders kon en
ze ging zitten. Zezweeg ook al had ze
zoveel zeer. De stoel deed haar denken aan het spijkerbed in de technopolis,
daar was ze naar toe gegaan met Julie en Cindy Ze hield het niet meer. Tranen
stroomde over haar wangen. Toch hield ze nog altijd haar mond.
Julie ga jij ook maar zitten! hij grinnikte stil. Julie ging op de
stoel zitten. Ze zwegen allebei.
Ook al deed het zoveel zeer. Ook bij haar
stroomde de tranen over haar gezicht. Het was de zoveelste keer die dag. Ze
dacht na, hoe lang zouden ze hier nu al zijn? Ze gokte iets rond de 4 uur.Door aan andere dingen te denken voelde ze de
pijn niet eens.
Jeffrey kreeg langzaam een rode kleur. "Waarom schreeuwen jullie het niet
uit van de pijn?! Zeg op doet het jullie dan niks?"
Freya en Julie bleven zwijgen. Julie kreeg zelfs een grijns op haar gezicht.
Jeffrey kon er niet meer tegen. "Sta
op en vlucht, ik kom jullie halen!" schreeuwde hij. Waarschijnlijk dacht
hij dat ze zouden gehoorzamen. Dat had hij fout gedacht. Julie en Freya bleven
gewoon zitten en je zag aan hun
gezichten dat ze hem vanbinnen aan het uitlachen waren.
Jeffrey sprong naar Julie en trok haar van
de stoel. Heel even zag je een angstblik bij Freya. Maar Julie deed iets wat ze
al veel eerder had moeten doen. Ze trapte met alle macht die ze had in zijn
kruis. Jeffrey hapte naar adem. Freya en Julie rende naar de deur, jammer
genoeg was die op slot. Jeffrey naderde hun langzaam. Opeens hoorde ze een wild
geblaas en een kat sprong op Jeffrey zijn rug. Pas nu herinnerde Julie dat ze
de katten achter een doos had verstopt. Picatchu krabde Jeffrey in zijn gezicht
en liep weg.
Freya en Julie maakte hier gebruik van en
liepen ook weg naar een raam. In 10 seconden hadden ze het raam open gemaakt.
" wat is het hoog!" slikte Julie. "Wat had je verwacht?"
vroeg Freya, "haast je hij komt er aan!" Julie gilde om hulp toen
freya naar achter werd gegooid. Jeffrey had haar bij haar keel vast.
"Julie . Help!" riep Freya. Ze
stikte langzaam. Wat kon Julie doen? Ze sprong op Jeffrey af en probeerde zijn
arm los te rukken. Freya zuchtte een laatste keer en viel slapjes in de armen
van Jeffrey. Hij liet haar neervallen en naderde Julie. Het angstzweet brak
haar uit en ze liep langzaam achter uit, ze stond tegen de muur gedrukt en kon
geen kant meer uit.
Jeffrey lachte en
nam Julie bij haar keel. Julie kreeg bijna geen adem meer toen de deur open
gestampt werd door de politie. " Verroer je niet! En Jeffrey laat dat
meisje los!" schreeuwde een politieman, het was dezelfde man die eerder in
de dag hen probeerde te redden. Julie had een hekel aan die politieman, maar ze
wist dat ze hem nodig had.
Jeffrey liet
Julie los en liep naar het raam, dat nog open stond. De politie probeerde hem
nog neer te laten, maar dat schot miste en raakte Julie haar arm. Julie gilde
en viel neer. Ze viel flauw. Het laatste wat ze hoorde was het alarm van de
ziekenwagen. Een week later ontwaakte ze in het ziekenhuis. Haar ouders en de
ouder s van Freya keken haar aan. "Gaat het meisje?" vroeg haar
moeder. "Ja, maar ik had een vreselijke nachtmerrie, jullie waren weg en
er was een man die Jeffrey heette en " Ze zag de gezichten van haar
ouders en Freya's ouders veranderen. "Nee! Het kan niet waar zijn is het
echt ?" Haar ouders knikte zacht. Julie begon te trillen en hapte naar
adem, ze werd gek. "Jullie liegen!Jullie " Haar woede veranderde naar
verdriet, ze begon hevig te snikken.
Daarna was ze stil
en keek ze recht voor zich uit. Ze keek angstig en draaide zich met een ruk om.
Ze dacht dat ze overal het gelach van Jeffrey kon horen. Door die aanval, moest
ze nog 3 maanden in het ziekenhuis blijven.
Ergens in de 2de
maand hoorde de verpleegsters een gil van uit haar kamer, onmiddellijk gingen
ze ernaar toe. Ze zagen Julie liggen op de grond in een plasje bloed, ze was
dood. Ze dactte dat ze zelfmoord had gepleegd.
Onmiddellijk
belde ze de politie, die het lijk bekeek en algauw wisten dat dit geen zelfmoord
was , maar een gruwelijke moord. Ze hoorde een lach van achter hen. De politie
draaide zich om, zag Jeffrey door de gang weg rennen en aarzelde geen moment.
Hij liep achter hen aan. De verpleegsters hoorde een paar schoten en even later
kwam de politie terug." Hij was de dader, geen schrik, ook hij heeft de
dood ontmoet."
Het nieuws deed
de ronde en algauw wist iedereen het. Maar naarmate de tijd voorbij ging, hoe
meer het als een griezelverhaal werd gebruikt. En na enkele jaren was het zelfs
een broodje aap verhaal geworden.
Dit was het einde van ons eerste verhaal we hopen dat er snel nog vele zullen komen, bedankt voor jullie geduld, ik weet dat jullie op enkele hoofdstukken heel lang hebben moeten wachten, sorry daarvoor!
