Vandaag is het woensdag, over het algemeen niet mijn favoriete dag. Ten eerste vind ik het al niet echt leuk om een halve dag school te hebben, ofwel een hele ofwel geen school vind ik. Maar in de namiddag weet ik dan ook niet wat te doen, maar ik moet ook dingen doen die ik niet leuk vind. Maaaaar, vandaag is dus een uitzondering, omdat ik niks moet doen dat ik niet wil ! Hooray !
Alhoewel .. Eigenlijk zou ik nog eens met mijn lief moeten afspreken, da's al efkes geleden. Maar ik denk, dat de 'relatie' zowat uitgebloeid is. En ik ben er bijna zeker van dat ik niet meer verliefd ben. Van hem weet ik het niet, maar ik ben soms wel blij als we eens niet moeten afspreken of als ik of hij niet lang kan blijven (dan voel ik me wel schuldig). Ik heb zelfs al soms excuusjes gebruikt om te vertrekken. Ook, ik moet altijd mijn gelijk hebben, maar ik denk dat ik best iemand nodig heb die niet zwak is en niet direct toegeeft. Zo is hij wel, maar hij gebruikt steeds hetzelfde argument, dat dan nog eens op niks trekt. En hij beschuldigt mij er dus van dat mijn mening over iets (dat ga ik nu even niet zeggen) gevormd is door de maatschappij (zie een paar dagen terug), terwijl hij evengoed een meeloper is. Maar mijn argument daarvoor heb ik hier al eens uitgelegd (een paar dagen terug dus). Maar wat ik dan ook zeg, hij gebruikt steeds hetzelfde argument, ook al helpt dat niks. Da's enorm frustrerend. En dan nòg iets, soms doet hij kattig en ambetant for no reason. Ik doe dat ook, maar ik vind niet dat hij het recht heeft zo tegen mij te doen, en dan over van die banale en stomme dingen. En ik vind zijn vrienden niet leuk. Wel, ze vallen goed mee, maar wanneer hij bij hen is dan vind ik hem én hen/hun (daar kan ik nooit aan uit) echt kinderachtig, totaal niet grappig en zelf een beetje annoying. Dan komt er nog bij dat ik altijd naar hem toe moet, op feestjes of waar dan ook, hij komt nooit naar mij toe én komt nooit bij mij en mijn vriendinnen staan.
Anyway, ik weet dus dat ik het moet uit maken. Ik durf het alleen niet. Ik wil hem niet kwetsen, mezelf niet kwetsen en ik wil geen spijt hebben. Ik zeg zelf wel altijd dat je geen spijt moet hebben van je beslissingen, zelfs al zijn het niet de juiste, maar als het erop aan komt .. Ik weet dus totaal niet wat ik moet doen, en dat gevoel heb ik al wel een tijdje. Ik was van plan om nog te wachten tot wanneer ik terug was van vakantie, om te zien of ik hem gemist heb, maar uiteindelijk denk ik dat dat toch niet zo'n goed idee is. Of wel ?
Welja, I'll see what happens.
Ahja ! De titel even verklaren ; daar bedoel ik dus mee dat ik van het begin, toen ik hem leerde kennen al dacht dat hij geen 'boyfriend material' was, omwille van verschillende redenen, maar ik wou hem wel kussen. Maar daar moest ik nu terug aan denken, dat het in de eerste plaats al helemaal niet de bedoeling was om een relatie aan te gaan, maar niet dat ik daar spijt van heb. Maar als ik zo wat verder nadenk, besef ik dat ik zelf eigenlijk ook geen 'relationship material' ben. Ik wil geen serieuze relatie, ik wil nu alleen maar wat plezier. Maar, uiteindelijk ben ik eigenlijk ook nog te jong om mij zelfs maar zorgen te moeten maken over relaties. But then again, wie beslist er hoe oud je daarvoor moet zijn ?
