2 jaar geleden was ik werkzaam als DT in een sociale werkplaats.
Deze werkgever en vooral zijn directeur weten op zijn minst gezegd dubieus. De man zat regelmatig dronken en invloed van drugs op het werk, viel vrouwen lastig en onderhield verschillende relaties met al dan niet werknemers.
Mijn taak als PA maakte het daar niet gemakkelijk op, aangezien mijn taak was om hier een goede organisatie op poten te zetten en bij mijn werk hier rond kwam ik dus heel wat onregelmatigheden tegen. De financiële directrice stak alles onder tafel en al snel sta je dan in een 1 tegen 2 houding en mijn derde collega fungeerde eigenlijk als hun spion door zich uit te geven als iemand die het wist en aan mijn zijde stond.
Dus 1,5 jaar geleden kreeg ik dat mijn onmiddellijk ontslag wegens onmogelijk om mee samen te werken.
En gedeelde raad van bestuur kwam mij even de les spelen en ik mocht zonder opzeg vertrekken.
Nu 1,5 jaar later krijg ik het heugelijke bericht dat mijn toenmalige directeur op staande voet ontslagen is.
Dit voelt als gerechtigheid. Ook al ben ik een job kwijt die ik met hart en ziel deed, heeft het voldoening dat een dergelijke smeerlap niet meer mensen hun leven kan kapot maken. Dus uiteindelijk toch nog een job well done.
Afgelopen dinsdag rijexamen met mijn stiefdochter.
Na weken en dagen van intensief oefenen was het zover. Een enorm zenuwachtige dochter met faalangst. Niet slagen staat niet in haar woordenboek.
De weersomstandigheden waren perfect, de auto had er zin en ik had mijn stellen zenuwen meegebracht. De examinator was een rustige man. En zij rijdt een perfect parkoers. Parkeren....perfect, ik zou het niet beter kunnen. Draaien in de smalle straat... schitterend.
Werkelijk zeer goed gereden. De examinator zegt, nog even een 300 m, aan het Rode licht naar links en dan de parking op... rijdt zij toch wel door het Rode licht...
En zware overtreding en dus fail....
Jammer want het was een gemiste kans...wordt vervolgd
Tja, eindelijk het besluit om een eerste berichtje te schrijven.
Waarom ? Geen idee.
Waarover gaat dit blog ?
About life.
Nu ik de leeftijd van 50 ben gepasseerd neem ik wat tijd om er over na te denken.
Na te denken over hoe een leven kan draaien op een paar jaar.
Ondertussen grootvader van een kleinkind dat ik nog nooit heb gezien. Van mijn dochter die ik al jaren niet meer heb gezien. Maar alhoewel het slijt, die je toch mist.
Van een huwelijk van 22 jaar dat je zelf laat schieten voor iets wat uiteindelijk een luchtbel is.
En een fantastisch werk dat je voor een droom opgeeft waarna die droom uiteindelijk uiteengespat en je achterblijft met een enorm schuldgevoel dat je langzaam opvreet. Het het vreet je op omdat je gewoon goed wil doen voor iedereen.
En fijn, we zien wel. Ik ga proberen hier mijn gedachten en belevenissen neer te schrijven, voor mezelf. Anderen zijn hier toch niet in geïnteresseerd. Maar als het verhaal volledig is, leren mensen hier misschien iets uit.
