Gisteren, 13 januari 2005, werd mijn broer begraven. Nancy, zijn dochter, heeft voor een waardige begrafenis gezorgd. Ikzelf ben eergisteren uit Californië gevlogen om de begrafenis van mijn broertje bij te wonen. Het was een raar gevoel om gisteren op dit slechtonderhoud kerkhof te staan. Slechtonderhoud is dan nog een eufemisme ook. De reden waarvoor Nancy dit terrein gekozen heeft is echter zeer logisch. Het is de begraafplaats van al de mensen die ik en mijn broer geliefd hebben, waaronder onze ouders.
Na een korte maar emotionele toespraak van Nancy was het mijn beurt om een kleine toespraak te geven vooraleer een kluit aarde op de kist van mijn geliefde broer te gooien. Op het moment van deze toespraak kwamen al mijn emoties eindelijk naar boven. Eindelijk begon ik te beseffen dat ik mijn broer nooit meer zou zien. Alle mooie momenten die we beleefd hebben, en dit waren er toch wel veel, kwamen plots weer voor mijn ogen flitsen. Ik besloot om kort zijn levensverhaal te beschrijven.
Vele mensen leken bedroefd op de begrafenis, maar mij leek het allemaal een beetje vals. Gelukkig waren er een aantal mensen die zeker en vast bedroefd waren om de dood van mijn broer. Deze mensen, ik in het bijzondere, zullen hem heel hard missen.
Met dit bericht neem ik meteen een grote sprong in de tijd. Dit doe ik niet omdat er in de periode tussen 1967 en 2005 niet veel gebeurd is, maar gewoon omdat ik niet veel weet over die periode in het leven van mijn broer. U moet weten dat mijn broer na zijn ingreep in 1967 nooit meer dezelfde geweest is, zowel op fysiek als mentaal vlak. Steeds vaker werd hij opgenomen in het ziekenhuis voor allerlei ingrepen. Vaak waren het minieme zaken die snel weer verdwenen, maar toch, mijn broer had het lastig. Hij merkte elke dag dat zijn gezondheid steeds verder achteruit ging. Ik daarentegen bleef kerngezond. Ik weet niet hoe dit komt, maar nooit heb ik gezondheidsproblemen gehad. Mijn broer, die negen jaar jonger is dan mezelf, zag dat hij, de jongste broer, in slechtere gezondheidstoestand verkeerde dan zijn oudere broer. Voor hem was dit moeilijk te aanvaarden. Naarmate hij meer en meer operaties moest ondergaan en ik nog steeds kerngezond bleef, werd hij steeds afstandelijker tegenover mij. Het was net alsof hij jaloers was van mijn eeuwige goede gezondheid. Door de jaren heen is hij steeds pessimistischer geworden en heeft hij zichzelf afgezonderd van zowel familie als vrienden. Vele jaren heeft hij alleen gewoond, zonder contact op te zoeken met de buitenwereld. Het laatste dat ik van hem gehoord heb is de dag waarop hij me proberen bellen heeft, enkele jaren voor zijn dood. Die dag was ik in Tibet, samen met mijn vrouw, aan het genieten van het prachtig landschap. Slechts twee weken later heb ik van mijn oudste zoon vernomen dat mijn broer contact had proberen opnemen met mij. Nooit heb ik hem teruggebeld. Nu, jaren later, voel ik mij schuldig dat ik hem nooit teruggebeld heb, maar in die periode was ik niet bereid om weer met mijn broer te spreken. Hij had zich bewust geïsoleerd van mij, zonder dat ik hem ooit kwaad had aangedaan. Dit kon ik niet begrijpen.
Enkele jaren na zijn oproep vernam ik dat mijn broer gestorven was aan een hartaanval. Uiteraard was ik diep bedroefd door dit nieuws, maar anderzijds was ik ook opgelucht. Mijn broer had de laatste jaren heel erg afgezien en leidde maar een pover leventje. Zijn dood was misschien wel een verlossing.
