|
Vrijdag 21 november eerst MRI van de hersenen en vrijdag 28 november was het dan D-Day. Een CT-scan voor de rest van zijn lichaam en nadien zouden we de resultaten krijgen. We waren allebei doodsbenauwd en dachten we dat we op het slechtste waren voorbereid, en toch..heb je altijd ergens een sprankeltje hoop. Misschien is Gerjan de eerste waarbij al deze behandelingen een spectaculair resultaat hebben, niet??? Hopen mag toch, niet???
Vrij snel was het aan ons, Dr. Wolter kwam ons halen in de wachtzaal, samen met Dr. De Block stonden ze ons te woord. Eerst werd er gevraagd hoe Gerjan zich voelde en hoe de laatste weken waren verlopen om dan tot de kern van de zaak te komen. Ik voelde hoe rood mijn gezicht al was van de spanning..... Dr. Wolter nam het woord en begon te vertellen dat hij aanvankelijk tot 8u30 die dag zeer pessimistisch was op basis van de resultaten van de MRI. 7 van de 9 uitzaaiingen waren verdwenen maar 2 andere waren nog prominent aanwezig en waren gegroeid. 1 van de letsels had ook al gebloed en dat verklaarde natuurlijk waarom Gerjan zich zo slecht gevoeld heeft. De CT-scan echter gaf aan dat de letsels in de longen en bijnier behoorlijk waren gekrompen waaruit Dr. Wolter voorzichtig kon concluderen dat de immunotherapie zijn werk had gedaan. Enkel die 2 letsels in zijn hersenen maakte het voor Dr. Wolter moeilijk om een duidelijk antwoord te geven: is de ziekte onder controle of niet? Dr. Wolter was voorzichtig positief maar maakte duidelijk dat we pas meer zouden weten als er in januari een volgende scan zou genomen worden. Die zou aantonen of het beeld stabiel is of dat de 2 letsels in zijn hoofd gegroeid zijn en of er misschien nieuwe letsels zouden zijn....
Met andere woorden, ze hebben ons nog iets van hoop gegeven, we kunnen met enige rust de feestdagen doorkomen, al bij al hadden ze ons die dag ook wel kunnen vertellen dat het gedaan was, dat ze niets meer konden doen.
Gerjan nam het alvast op als goed nieuws, ik was iets sceptischer vooral na het zien van de beelden van MRI was ik redelijk in shock. Maar ik wil zeker meegaan in het verhaal van het goede nieuws en vasthouden aan het sprankeltje hoop dat ze ons gegeven hebben.
Even diep inademen en rustig uitademen...
5)
The results 28th November
On Friday 21st November Gary had
an MRI of his brains and then on Friday 28th November it would be
D-Day. A CT-scan for the rest of his body and afterwards we would get the
results. We were both petrified and we thought we were prepared for the worst,
but still, you want to cling on to that little bit of hope. Maybe Gary would be
the first person that would have remarkable results from this treatment, no???
You have to hope, right??
Pretty soon it was our turn to see Dr.
Wolter. He came to get us from the waiting area and together with Dr. De Block
they met with us. Firstly they asked how Gary was feeling and how the past few
weeks have been before they got to the heart of the matter. I could feel my
face going redder from the tension. Dr. Wolter started off by telling us that
at 8:30am that morning he had been very pessimistic, based on the results of
last weeks MRI. 7 out of the 9 lesions were gone but there were still 2 lesions
prominent present and both had grown. 1 of the lesions also had a bleed, which
would explain why Gary had felt so awful.
However, the CT-Scan showed that the lesions in his lungs and adrenal
glands had decreased significantly, from which Dr. Wolters concluded that the
immunotherapy was doing its job.
However, the 2 lesions in Garys brain made it impossible for Dr.
Wolters to give a straight answer: was the disease stable or not? Dr. Wolters was cautiously optimistic but
indicated we would only know more until the next scan in January. This scan
would show if the disease was stable or if the 2 lesions had either increased
or decreased, or even if there were any new lesions
In other words, they have given us a bit of
hope; we can go home and enjoy the Christmas holidays with some peace of mind.
All in all they could have told us that day that there was nothing more they
could do and that it was over.
Gary took this as very good news. I was a
bit more sceptical, especially after seeing the MRI images; I was actually in a
state of shock. But I wanted to go along in the story of some good news and
hold on to the bit of hope they were giving us.
Deep breath in, deep breath out
.
|
Wat begon als een vlekje...
