"Als een kerel nee heeft gezegd, dan blijft het nee. Ook al zegt hij soms ja - omdat hij eenzaam is of misschien zin heeft- toch zal het altijd nee blijven..." Ik neem een slok van mijn Geuze en laat de woorden tot me doordringen. Samen met R. zit ik in de Hotsy Totsy, een bruin 'artiesten'café in het historisch centrum van Gent. Volgens R. - en de toeristische gidsen- is het een echt fenomeen in Gent. Het zou er al eeuwen, of toch tenminste al jaren zijn, zijn grootvader ging er blijkbaar al naartoe in zijn jonge jaren. De fluwelen bankjes en het glinsterende behangpapier zijn zo oud dat ze terug 'in' zijn; ik vind het geweldig en geniet stiekem van het moment. Hier zit ik dan, in een nieuwe stad in een 'nieuw' café met nieuw gezelschap.
Vanmorgen heb ik mijn auto volgeladen met enkel mijn matras, tv en kleren en ben vanuit het boerendorp waarin ik ben opgegroeid in mijn eentje naar Gent gereden. Mijn vader wou toch nog even de bandenspanning controleren, want stel nu... zijn oudste dochter, in panne op de ring van Antwerpen... Brr! 'k Moet wel toegeven dat ik ook zenuwachtig was om die reis alleen te ondernemen. Het was tenslotte de eerst keer dat ik zelf zo ver met mijn dertienjarig feliciake reed. Het zweet liep van mijn voorhoofd (ondanks een temperatuur van juist boven het vriespunt) toen ik de Liefkenshoektunnel gepasseerd was en alweer bij het knooppunt Antwerpen West mijn afslag naar Gent miste en plots in het centrum van A'pen stond. Gelukkig viel de rest van de rit wel mee; zelfs het juiste adres vinden en parkeren verliep vlot, mede dankzij de uitvinding van de eeuw: mijn gps, mijn beste vriend. Om half twaalf heb ik mijn borg cash betaald en ik mocht in ruil bij R. de sleutels in ontvangst nemen van mijn eigenste nieuwe stekje: een studio van vijf jaar oud, tiny, maar proper en gezellig.
Daar stond ik dan met R. rond me heen dartelend. Het leek wel alsof hij een 'is dit het dan?' gevoel had, maar daar had ik op dat moment niet echt oren naar. B was onderweg om me te helpen mijn matras mee naar boven te dragen. B. wou me enkel helpen verhuizen omdat het mijn matras was, zoals hij grappend, maar volgens mij toch wel zeer gemeend vertelde een aantal dagen geleden. Little does he know dat dat nu juist deel was van mijn plan. Ik ging naar beneden om al wat spullen uit te laden en daar stond hij plots, met zijn nieuwe coupe, versgeknipt. De hele dag was hij er trouwens op gefixeerd, zat zijn haar wel goed... overal in de spiegels kijken... Na een opmerking over mijn roestbak, heeft hij me dan toch geholpen mijn nieuwe matras naar boven te dragen. Eénmaal boven en uit de plastiek, niks... :) We zijn op café gegaan; croqske eten, pintjes drinken. Na zes u zuipen, durfde ik B wel mee te vragen. Of nee wacht, heeft hij nu zichzelf uitgenodigd? Het is allemaal een beetje vaag, maar ik herinner me nog wel dat hij in de loop van de namiddag over 'vuile manieren' is begonnen. We waren beiden wel te zat om er nog iets deftigs van te maken, maar het was wel weer leuk. Op een gegeven moment zei hij: "Wie had dit ooit gedacht". Gna gna!
Nadat we hadden afgesproken om toch ergens in de week erna mijn matras fatsoenlijk- en daarmee bedoelen we nuchter- in de wijden, is B in haast vertrokken. Hij was al te laat voor zijn afspraak. En daar lag ik dan... alleen, zat en naakt op een matras zonder lakens op mijn eerste avond in Gent. Wat doe je dan als vrijgezel in een nieuwe stad? Juist, euhm, mensen opbellen om uit te gaan. Alleen, de enige persoon die ik kende in Gent was juist vertrokken. Of wacht... R. leek daarstraks toch wel teleurgesteld... En ja, toen ik hem vroeg om iets te gaan eten, zei hij meteen ja. Hij nam me mee naar Backtstage, schuin tegenover de Vooruit. Ze serveren er goedkope pasta's, salades en jacked potatoes en het was er nog gezellig ook. Na het eten bekwam ik ook van de alcohol en kon ik ook weer wat serieuzere gesprekken voeren :) Wat moest R wel niet van mij denken? Als hij iets vreemds over me dacht, hield hij het goed verborgen. Hij ontpopte zich als een ware gids, letterlijk dan, want hij nam me mee op wandel, langs het historisch centrum en de ijspiste en vertelde me een aantal interessante weetjes, die ik me -schaam, schaam- niet meer echt herinner. I blame het bier!
Dus nu zitten we hier, in de Hotsy Totsy. R vertelt me interessante voorspellingen over onze medecafegangers: wie die avond met wie naar bed zou gaan, wie wie wel of niet ziet zitten, etc... Fascinerend, een man die zo met lichaamstaal bezig is. Op mijn vraag of hij zich bewust is van zijn eigen lichaamstaal, antwoorde hij met een andere vraag: of hij me dan al had aangeraakt die avond. Tja, oeps! Mannen, hebben ze zoiets dan echt niet door? En toen kwam plots zijn 'wijze raad' over mannen en hij waarschuwt me dat ik mezelf steeds meer en meer zal ondergraven als ik niet nu onmiddellijk stop met wat het ook is dat ik heb met B. R. zegt dat ik er gebroken ga uit komen en dat B. niks te verwijten valt omdat hij "duidelijk" heeft gezegd dat hij niks voor me voelt. Of R.'s raad zo objectief is, weet ik niet, maar het zet me wel aan het denken en plots ben ik moe en misselijk. R en ik lopen door de stromende regen door het stadcentrum naar zijn auto en hij zet me thuis af. Uitgeput laat ik me vallen op mijn nieuwe - maar toch al vakkundig, ahum, uitgeteste- matras.
