Zoals zo vaak, vlucht ik weer maar eens naar de stad die ik voor een lange tijd mijn thuis heb mogen noemen. Om een logeerpartijtje te houden bij M., mijn beste vriendin. De paar dagen in de maand dat ik er mag vertoeven, is pure rust voor mij. Zo zijn onze babbels en klaagzangen meer  dan therapeutisch voor beide. Liters wijn, honderden sigaretten, chocolade en andere verdovende middelen passeren bij ons als zoete koek.

 Maar het beste moment van deze bezoekjes is toch wel wanneer we verzadigd en met een leeg hoofd het bed in duiken. Elke keer opnieuw vallen we als een blok in slaap om de volgende dag  uitgerust wakker te worden. Dat zijn de wonderen die een tweepersoonsbed op mij verricht, het niet-alleen-zijn en de ruimte, dat is ook exact waar mijn vriendschap met M. omdraait. We kunnen elkaar alles zeggen, tot het harde en te eerlijke toe, zonder scrupules de naakte waarheid vertellen.

Dit is een band die ik moet onderhouden. M en ik zijn ondertussen al een dikke 5 jaar vrienden en hebben samen al veel meegemaakt en domme dingen gedaan… Maar desondanks weet ik dat ik M. volledig kan vertrouwen en dat ze me nooit zal ver-/beoordelen ondanks mijn naïeve levensstijl. Ze is vaak het stemmetje in mijn hoofd dat mij twee keer doet nadenken.

Het is niet gemakkelijk voor mij om in te zien hoe belangrijk een vriendschap kan zijn, echte banden heb ik nooit gesmeed. Ik liep altijd weg wanneer iemand te dichtbij kwam en ik verander van vriendengroep zoals een snob veranderd van kleren, maar ik leer bij…

23-02-2011 om 10:34 geschreven door Y.

‘Let a man do what he is born to do, let him hunt!’
                               (een of andere domme chickflick op VIJFtv)

Om de een of andere reden kan ik een man niet laten jagen. Ik ben gewoon gemakkelijk! Ik smelt als chocolade in de zon voor bijna elke man die mij maar op de juiste manier behandelt. Waardoor de man in kwestie niet echt op mij moet jagen. Ik werk misschien wel een beetje tegen, maar ik ben zo omgepraat. En elke vrouw weet dat als een man niet moet jagen, hij al snel op zoek gaat naar nieuwe en groenere weides. Maar ik heb echt moeite met afstand houden en mysterieus zijn. Een tijdje geleden kreeg ik dan toch inzicht in mijn levensstijl en was ik vastberaden om die te grondig aan te pakken.

Maar soms stoot een ezel zich keer op keer aan dezelfde steen. Zo liet ik de man in kwestie niet jagen en ging ik zelf op jacht, vol zelfvertrouwen baande ik me een weg naar zijn (ouderlijk) huis, om uiteindelijk de volgende dag de deur in het gezicht te krijgen. Het begint stilaan pijn te doen, al die deuren. Maar ik gaf niet op, ik probeerde een vriendschapsband te creëren en elke keer weer opnieuw die afwijzing. Deur open, deur toe, deur open,…  

I surrender! De witte vlag hangt uit, hoe vaak kan iemand een afwijzing aan? Blijkbaar kan ik er nog wel een aantal incasseren, maar ik had het moeten zien. Dit eenpersoonsbed heeft geen ruimte voor twee.

27-01-2011 om 00:00 geschreven door Y.

Terwijl ik stilletjes wakker word op deze witte kerstdag, denk ik eens na over hoe mijn leven veranderd is in de laatste paar maanden. 180° Zo voelt het wel, maar eigenlijk is het terug gegaan naar hoe het was 5 jaar geleden. Alleen heb ik nu diploma en iets meer ervaring dan voorheen.
Toen ik in juni afstudeerde aan de hogeschool, met drie diploma's in the pocket kon ik het leven helemaal aan. Bovendien woonde ik samen met een lieve man in een leuk appartementje en in toffe levendige stad. Ik was echt gemotiveerd om iets van mijn leven te maken, hoe kon het ook anders het leven zag er rooskleurig uit.

Maar zoals mijn mama mij al vaak duidelijk heeft gemaakt: 'Mooie liedjes duren niet lang, Y.' En daar ben ik snel genoeg achter gekomen, toen ik en mijn vriend 3 maanden geleden besloten om uit elkaar te gaan. Plots moest ik afscheid nemen van de liefde, maar ook van mijn hip appartementje en mijn leven en vrienden in de bruisende stad. Om vervolgens terug te keren naar de andere kant van België om weer het ouderlijke huis te bezetten in the middle of nowhere. Waar de enige privacy die ik bezit, zich bevindt binnen de 6 m² van mijn puberale kamer.  Hier ben ik dan, terug thuis alsof ik de laatste 5 jaar niet geleefd heb.

Ik heb het natuurlijk niet slecht. Ik heb twee ouders die van me houden en alles wat ik nodig heb om het leven door te komen, veel te veel zelfs. Maar toen ik vroeger nadacht over mijn leventje, had ik het me toch anders voorgesteld. Maar ja elke actie leidt tot een reactie en ik betreur geen enkele actie die ik heb ondernomen in het leven.

Een tweetal weken geleden besloot zeer impulsief om met mijn spaarcentjes een snoepreisje te maken, helemaal alleen. Ik had er echt nood aan dus kocht ik een treinticket naar Londen, lichtte mijn ouders in en pakte mijn tas. Ik had echt nood aan nieuwe impulsen en ervaringen, maar ook aan een beetje tijd voor mezelf. Het is die actie die mijn ogen heeft geopend. Ik ben terug gekomen als een ander mens. Met enkele nieuwe vrienden, maar vooral met veel inzichten in wat ik wil bereiken in mijn leven. En nu zet ik alles op alles om er iets van te maken en hoewel ik mijn hoofd soms nog laat hangen en de emoties de vrije loop laat, probeer ik na elk dipje weer met dezelfde moed als voorheen rechtop in mijn schoenen te staan.

Wat de kerstperiode toch doet met een mens. De emoties lopen bij mij nogal hoog op, tot het labiele toe. Zo barste ik gisteren avond plots in tranen uit, zonder een specifieke reden. Misschien voel ik me wel eenzaam zonder alleen te zijn. Maar met mijn vrienden en familie rond mij besef ik al snel dat eenzaamheid niet in mijn woordenboek thuishoort en dat als ik twee warme armen om me heen wil voelen, ik maar één kort sms’je nodig heb om dat te bereiken.

Ik wens dan ook iedereen een warme kerst toe! Met veel lekker eten en drank, maar vooral de gezelligheid, warmte en liefde van de familie en vrienden om jullie heen.

25-12-2010 om 11:22 geschreven door Y.