Terwijl ik stilletjes wakker word op deze witte kerstdag, denk ik eens na over hoe mijn leven veranderd is in de laatste paar maanden. 180° Zo voelt het wel, maar eigenlijk is het terug gegaan naar hoe het was 5 jaar geleden. Alleen heb ik nu diploma en iets meer ervaring dan voorheen.
Toen ik in juni afstudeerde aan de hogeschool, met drie diploma's in the pocket kon ik het leven helemaal aan. Bovendien woonde ik samen met een lieve man in een leuk appartementje en in toffe levendige stad. Ik was echt gemotiveerd om iets van mijn leven te maken, hoe kon het ook anders het leven zag er rooskleurig uit.

Maar zoals mijn mama mij al vaak duidelijk heeft gemaakt: 'Mooie liedjes duren niet lang, Y.' En daar ben ik snel genoeg achter gekomen, toen ik en mijn vriend 3 maanden geleden besloten om uit elkaar te gaan. Plots moest ik afscheid nemen van de liefde, maar ook van mijn hip appartementje en mijn leven en vrienden in de bruisende stad. Om vervolgens terug te keren naar de andere kant van België om weer het ouderlijke huis te bezetten in the middle of nowhere. Waar de enige privacy die ik bezit, zich bevindt binnen de 6 m² van mijn puberale kamer.  Hier ben ik dan, terug thuis alsof ik de laatste 5 jaar niet geleefd heb.

Ik heb het natuurlijk niet slecht. Ik heb twee ouders die van me houden en alles wat ik nodig heb om het leven door te komen, veel te veel zelfs. Maar toen ik vroeger nadacht over mijn leventje, had ik het me toch anders voorgesteld. Maar ja elke actie leidt tot een reactie en ik betreur geen enkele actie die ik heb ondernomen in het leven.

Een tweetal weken geleden besloot zeer impulsief om met mijn spaarcentjes een snoepreisje te maken, helemaal alleen. Ik had er echt nood aan dus kocht ik een treinticket naar Londen, lichtte mijn ouders in en pakte mijn tas. Ik had echt nood aan nieuwe impulsen en ervaringen, maar ook aan een beetje tijd voor mezelf. Het is die actie die mijn ogen heeft geopend. Ik ben terug gekomen als een ander mens. Met enkele nieuwe vrienden, maar vooral met veel inzichten in wat ik wil bereiken in mijn leven. En nu zet ik alles op alles om er iets van te maken en hoewel ik mijn hoofd soms nog laat hangen en de emoties de vrije loop laat, probeer ik na elk dipje weer met dezelfde moed als voorheen rechtop in mijn schoenen te staan.

Wat de kerstperiode toch doet met een mens. De emoties lopen bij mij nogal hoog op, tot het labiele toe. Zo barste ik gisteren avond plots in tranen uit, zonder een specifieke reden. Misschien voel ik me wel eenzaam zonder alleen te zijn. Maar met mijn vrienden en familie rond mij besef ik al snel dat eenzaamheid niet in mijn woordenboek thuishoort en dat als ik twee warme armen om me heen wil voelen, ik maar één kort sms’je nodig heb om dat te bereiken.

Ik wens dan ook iedereen een warme kerst toe! Met veel lekker eten en drank, maar vooral de gezelligheid, warmte en liefde van de familie en vrienden om jullie heen.

25-12-2010 om 11:22 geschreven door Y.