|
Een goeie week en nog 43 beten later, zijn we intussen aanbeland in ons laatste week. We hebben veelal in de buurt van de kust verbleven en dat heeft ons ook wat luier gemaakt, vandaar ook dit wat late verslag. We hadden jullie verlaten na ons jeep-avontuur door rivieren e.d. meer. De dag nadien was het evenwel opnieuw prijs, dit keer niet bewust. We hadden op kaart een route uitgestippeld om vanuit het zuiden van schiereiland nicoya in een aantal uren naar onze volgende bestemming te gaan. De rode routes op kaart leken ons de beste en die zouden we dus nemen. Nog geen half uur na het vertrek was het al prijs. Meteen 2 rivieren over gevolgd door een tiental kilometer ongemeen steile (ik schat Koppenberg maal 1,5) en slechte weg midden in jungle gebied. De weg was net iets breder dan onze wagen met ferme sleuven en hier en daar een rotsblok die op ons pad lag. Zwetend en met de benen toch ietwat toegeknepen kwamen we uiteindelijk boven waar we even halt hielden om de stinkende en oververhitte jeep te laten rusten maar zeker ook om zelf wat te bekomen. Nog even de legende van de kaart bekeken en we hadden ons dus miskeken. Rood was heel slecht, wit iets minder slecht. Het parcours dan lichtelijk gewijzigd en met grote vertraging weer op pad. Doel van de dag : bezoek van nationaal park Carara waar we in de late voormiddag arriveerden (althans dat dachten we). De hoofdingang bleek niet via deze kant bereikbaar wegens een ferm opgezwollen rivier waar we niet over konden. Rechtsomkeer en via een omweg van goed 100 km (over voornamelijk goede wegen) geraakten we er dan toch. Wandelingetje gemaakt in het vrij slecht georganiseerde park en al bij al vonden we het niet echt de moeite waard. Met serieuze vertraging en al goed aan het schemeren, reden we verder richting Montezuma, alwaar een reusachtig nevelwoud, tevens één van de attractiepolen van Costa Rica, ons te wachten stond. Van de hoofdweg leek het ons nog een half uurtje naar de bestemming maar ook hier hadden we ons ferm misrekend. De witte weg mocht eigenlijk rood ingekleurd geweest zijn want het kostte ons maar liefst 1 uur en 45 minuten om ter plaatse te geraken. Nog een deugddoende dagschotel naar binnen gewerkt en ons nestje binnen. Einde van onze eerste baaldag.
Monteverde Nationaal Park kan op verschillende manieren bezocht worden, wij kozen voor een tocht waarbij hangbruggen de boomkruinen met elkaar verbinden. Het weer zat ons redelijk mee en uiteindelijk kwam zelfs nog een zonnetje piepen. Het park was van uitzonderlijke schoonheid. Na een snelle snack deden we vervolgens ook nog een kikkerfarm aan (zeer de moeite maar overdag zijn de kikkers weinig actief dus moesten we s avonds nog eens terugkeren) en om 17.30 uur stond een nachtwandeling geprogrammeerd. Dit was evenzeer de moeite want we kregen een aantal dieren te zien (zie fotos) die ook voor ons nieuw waren (o.a. de luiaard die tot 18 uur per dag omgekeerd in een boom hangt te niksen, een tarantula, een groene slang, wandelende takken,
). Afsluiter van de dag was opnieuw de kikkerfarm waar inmiddels veel meer activiteit te bespeuren viel
kikkers in alle maten (gaande van een vierkante centimeter tot een volwassen hand) en kleuren.
Woensdag verlieten we dan Monteverde om wat te zakken richting kust. Na een verplichte toeristische stop op de brug bij Tarcoles, waar een dozijn grote krokodillen samengetroept van de zon lag te genieten, vonden we eerder toevallig een heel mooie lodge met deugddoend zwembad maar vooral met heel veel kleurige vogels rondom ons.
Daags nadien weer onze boots aangetrokken voor ons volgende natuurpark (het één ligt hier tegen het ander maar het is wel telkens verschillend) waar we de eerder zeldzame rood-blauw-geel gekleurde macaw te zien kregen. Je weet wel, dat is die papegaai die je bij ons in de dierentuin soms half onder het schurft en totaal ongelukkig vastgeketend op een stokje ziet zitten. Hier dus in het echt. Na de passage van enkele Bounty-stranden kwamen we aan bij Quepos, waar we 2 nachten zouden verblijven. Op het eerste zicht leek het ons een vrij groot, luidruchtig hotel maar het viel heel goed mee. Dag 1 hebben we daar nauwelijks een poot verzet (dagje zwembad) tenzij om wat levensnoodzakelijke geneugtes des levens in te kopen. Iets met Gin, nog wat tonic daarbij en wat kleine knabbelingskes, meer moest dat niet zijn. Verder nog lekker gegeten en alweer was een dag voorbij.
Dag 2 verkastten we richting Manuel Antonio Nationaal Park. Gelukkig waren we die dag vroeg uit de veren en waren we bijtijds in het park. Tegen de middag was er al een massa volk en voelden we ons zoals bij ons in de zoo. Wij dus weg, nog even de Subway binnengelopen om vervolgens na een korte rit te arriveren in Dominical, een onooglijk klein gehucht (maar uiterst gezellig) aan de Westkust van CR. Drie ongeasfalteerde wegjes, wat restaurantjes, een café of drie, een aantal surf-verhuur-barakken, heel wat (overjaarse) hippies (leuk om die pépés en mémés getatoeëerd, van oorringen voorzien en met een flesje bier in de hand te zien rondkuieren) en een aantal hotelletjes waaronder dat van een Nederlander waar we terecht zijn gekomen omwille van de uitstekende menu-kaart. Onze tapas menu op Kerstavond was echt top, bovendien geserveerd door een aantal plaatselijke schonen met dito mini-kerstkleedje aan.
Op Kerstdag zelf dan maar wat geluierd. Wat verderop een strandje aangedaan en wat geslenterd door de stoffige straatjes. Vandaag nog een bootsafari afgewerkt en morgenvroeg zullen we nog eens de Stille Oceaan te lijf gaan met een boogie board (klein surfplankje, voor de vrienden van BXL: das waarmee we afgelopen zomer in Surfers Paradise mee geëxperimenteerd hebben). Het zijn hier trouwens de hoogste golven die we ooit al gezien hebben. Ook al is het spectaculairder in het echt, toch geeft onderstaand filmpje min of meer een beeld van hoe dat eruit ziet: http://www.youtube.com/watch?v=LJrMZVxIWdM En surfen dat die mannen hier kunnen, echt om jaloers op te zijn. Vele plakkaten wijzen ons wel op het gevaar van rip tides. We hebben het zelf moeten gaan opzoeken wat dit te betekenen had. Het komt erop neer dat je door de krachtige golven in zee wordt gesleurd i.p.v. richting strand. Een aantal dagen terug is er hier blijkbaar nog iemand door verdronken. Voorzichtig zijn en voetjes op de grond houden is dus de boodschap.
Zo dat was het alweer. We wensen jullie nog een late maar daarom niet minder gemeende zalige kerst en voor de gelukkigen onder jullie die ook nog wat verlof tegoed hebben, geniet ervan ! Wij doen hier hetzelfde en tellen mee met jullie af naar de inzet van 2012. Hopelijk niet te veel last van onze jetlag zodat we dit kunnen mee vieren zoals het hoort !
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Greetz,
Cristal y Gerardo
|
