|
Een zeer goede dag aan iedereen,
Hier ons eerste verslagje vanuit Costa Rica. Onze trip ging van start zondagmorgen vanuit Oudenaarde. Met taxi Urbain naar het station, vandaar met de trein naar Zaventem en dan met de vlieger via Atlanta naar San José (de hoofdstad van CR) alwaar we na 24 uur ons eerste hotelletje beet hadden. De vlucht verliep vlekkeloos. We vlogen met Delta Airlines en eerlijk gezegd, dat kon wel beter. Het eten op vlucht 2 was te betalen en de tijd van de gratis Gin-Tonic leek ver weg. De hostessen leken ons ook eerder op hun retour. Of zijn we intussen teveel gewoon ? Dat kan ook. Tussen Atlanta en San José zaten we niet samen. Geert werd gestald naast een overenthousiaste, half lazarus, Amerikaanse party crashster. Wat eruit kwam was fucking niet te begrijpen. Ze zou fucking goed gaan feesten in het fucking crazy CR en ze vroeg zich af waarom ik zo fucking stressy was. Toen ze mij rugstrelend probeerde te ontstressen was de maat vol en hebben we een ander slachtoffer gezocht om naast haar plaats te nemen. Tot zover ons eerste incident. Aangekomen in San José werden we door een vriendelijke man (met naamplaatje Fris Cristal, nee geen frisse pint, blijkbaar onze naam toch niet zo goed begrepen na telefonische reservatie) naar een taxi gebracht en afgezet in ons hotel in de buurt van de luchthaven.
Dag twee bracht ons naar een autoverhuurfirma waar we onze geweldige Daihatsu 4 x 4 (Kurt en Liesbet : het gaat net iets beter vooruit dan de Huyndai Getz waar we in Portugal al eens mochten mee rond toeren) konden ophalen. Dan nog wat lokale centjes gaan afhalen en wij op pad. Stop 1 (en ook de enige van die dag) was een bezoek aan een vlindertuin, het grootste kweekcentrum voor vlinders in het Westelijke halfrond. Costa Rica staat gekend om zijn prachtige fauna en flora en dat was hier al meteen te merken. Honderden vlinders, in alle maten en kleuren vlogen ons bijna in de haren. Anderen zaten ons dan weer (half dronken na het eten van het lokale fruit) verdwaasd aan te staren en waren een makkelijke prooi voor onze lens.
Na een deugddoende tweede nacht in een Ardens aandoende chalet zouden we de Poas-vulkaan (www.coztarica.com/blog/wp-content/uploads/2009/12/Volcan_Poas_Grand.jpg) bezoeken (metéén 1 van de topattracties van het land). Ik zeg wel zouden want de weersomstandigheden hebben een stokje in de wielen gestoken. Door laag hangende mist was de krater niet zichtbaar. De jonge dame aan de ingang van het park was wel zo vriendelijk om ons dat voor het betalen te melden. We zijn dan ook onverrichter zake teruggekeerd en hebben ons programma wat aangepast door o.a. een slangenfarm te bezoeken. Na een lange trip door de bergen (het was eerder mistig, het is voortdurend draaien en keren en bovendien geen meter plat, ik schat dat we gemiddeld 30 km per uur avanceren) kwamen we aan bij het Arenal-meer, nog één van de trekpleisters van het land. Hier heeft onze jeep zijn nut al meteen bewezen want de laatste 15 km naar onze overnachtingsplaats waren offroad . De keuze van deze overnachtingsplaats stond in het teken van een potentieel zichtbare lava-stroom op de flanken van de Arenal-vulkaan. Volgens de Lonely Planet reisgids zou dit spectakel dagelijks opgevoerd worden (http://www.google.be/imgres?q=arenal+volcano&um=1&hl=nl&sa=N&rlz=1R2MDNC_nl&biw=1024&bih=338&tbm=isch&tbnid=qGDsMgV8-le6eM:&imgrefurl=http://en.wikipedia.org/wiki/Arenal_Volcano&docid=Q0ylpmu4hv4KrM&imgurl=http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f6/Arenallong.jpg/280px-Arenallong.jpg&w=280&h=187&ei=eBfkTqivOYveggewrID_Dg&zoom=1&iact=rc&dur=7&sig=106450100014544757028&page=1&tbnh=92&tbnw=131&start=0&ndsp=12&ved=1t:429,r:3,s:0&tx=77&ty=53) en dit was best te bekijken vanuit onze lodge. Onze teleurstelling enigszins verbijtend, bleek dit volgens de eigenaar de laatste 11 maand niet meer te zijn voorgekomen. Daar kwam dan nog bovenop dat door één of andere fout maneuver, onze autosleutel alle dienst weigerde. Stonden we daar uitgeschud redelijk ver van de bewoonde wereld. In haar beste Spaans/Engels contacteerde Kristel de verhuurfirma en die zou de dag nadien wel voor een oplossing kijken. Maar dan kennen ze Kristel nog niet natuurlijk. Het moest en het zou opgelost zijn de morgen nadien want we hadden een strict programma af te werken (is wel niet waar want er ligt niets op voorhand vast maar goed nu en dan een leugentje om bestwil
). En inderdaad, in de loop van de ochtend hadden ze een mannetje op ons afgestuurd. Machientje uit zijn auto gehaaald en binnen de kortste keren hadden we een nieuwe nagemaakte sleutel. Het wachten op de man had ons wel de tijd gegeven om ter plaatse wat prachtige beeldjes te schieten van een ganse kolonie kolibris. Normaal niet gemakkelijk te fotograferen maar de avondles van Kristel werpt hier meteen zijn vruchten af. Tegen 10.30 uur waren we terug startensklaar, dit keer voor onze eerste (niet echt spectaculaire) regenwoud verkenning. Onderweg naar onze slaapplaats hadden we ook nog het geluk om een kolonie Coatis tegen het lijf te lopen die naarstig de mieren uit de zijberm plukten. De slaapplaatsen in de buurt van Nuevo Arenal zijn dun bezaaid maar we hebben er toch een puik adresje uitgekozen. We zijn terechtgekomen bij een Amerikaan die 20 jaar geleden zijn hebben en houden in New York heeft achtergelaten om zich sindsdien in CR te vestigen. De man had een aantal voederplaatsen voorzien in zijn prachtige tuin en hij had deze s avonds met bananen vol gelegd. Nog voor het ochtendgloren werden we gewekt door een gekwetter van jewelste. Wij gauw wat kleren aangetrokken en met het fototoestel in aanslag vergaapten we ons aan de verenpracht van tientallen kleurige vogels, waarvan de toekan wellicht de bekendste (en mooiste ???) is. John, moest je dit lezen, uw papegaaien zijn teruggevonden. We hebben ze op de boot terug naar huis gezet. Vermoedelijke aankomst half januari in Zeebrugge. Mama DB, moest je wat socialer dwergpapegaaien willen, er kan voor gezorgd worden.
Na urenlang genieten en een copieus ontbijt zetten we onze trip verder richting het Noorden. Onderweg een verse kokosnoot naar binnen gewerkt, een opvangtehuis voor divers wild (poemas, jaguars, e.d.) bezocht, gezwommen in een meertje bij een lokale waterval, om tegen de avond aan te komen in Liberia, hoofdstad van Guanacaste en vooral gekend om zijn cowboys met ranches van diverse honderden stuks vee (en paarden). Ook hier zijn de slaapplaatsen eerder schaars en kwamen we terecht in een omgebouwd schooltje met zeer nette kamers (wel een gaan en komen van mieren) maar wel aan een drukke weg. s Avonds gegeten in het beste restaurant van CR en dan (alweer) vroeg onze nest binnen. Ik denk niet dat we al later dan 22.00 uur onder de wol gekropen zijn maar ja, als je vroeg op bent en tis om 17.15 uur donker, dan zijn er niet veel alternatieven hé.
Vanuit Liberia trokken we naar Nationaal Park Rincon de la Vieja, ook al bekend omwille van zijn gelijknamige vulkaan. Op het programma stond een trektocht doorheen het park. Zeer mooie natuur met tal van borrelende (en naar rotte eieren riekende) water- en modderpoelen en met hier en daar een voor ons nog niet eerder tegen gekomen diertje, waaronder het capucijnenaapje. s Avonds werden we verrast door een Kerstparade in Liberia. Een kilometers lange optocht met wagens, fanfares en schaars geklede majorettes. Achteraan de stoet de Kerstman met zijn helpers. Het voelt nog steeds wat raar aan om in een tropisch land de ganse Kerstbeweging met kitch versiering e.d. niet te kunnen associeren met koude, sneeuw, vorst, enz
zoals bij ons.
Weer een dagje verder (zaterdag) en terug naar het Nationaal Park Rincon waar we ons een cowboy en een koppel paarden hebben ingehuurd om op die manier het park te bezoeken. Leuke belevenis maar nu wel zeer aan de poep. Vernoemenswaardig is ook dat we vandaag voor het eerst in ons leven in het echt een boa constructor (tussen de 1,5 en 2 meter lang) gezien hebben. Meneer of mevrouw (ik durfde er niet mee schudden) kwam parmantig en zonder kijken de straat over gestoken en kon ternauwernood ons paard ontwijken . Dat dit uitzonderlijk was, kon ook onze cowboy getuigen want in zijn lange carrière als gids had hij nog maar 2 slangen gezien (en dergelijk exemplaar nog nooit).
Morgen zouden we dan een Canopy Tour (parcours van 7 opéénvolgende death rides tussen en boven de boomkruinen de langste 500 meter) doen maar het gaat niet door. Men vertelt ons dat het parcours in onderhoud is (lees : we waren vermoedelijk de enige deelnemers en ze zien het waarschijnlijk niet zitten om het voor ons alleen te organiseren). We zullen dit maar ergens anders proberen te versieren.
Zo, dit was het dan voor ons eerste verslagje. Geniet van jullie zondag (of van jullie eerste werkdag maandag).
Geert & Kristel
11-12-2011 om 00:00
geschreven door gekri 
|
Helaba,
