Eerst en vooral bedankt voor jullie mailtjes, mailen lukt hier nog net (na 10 minuten is die opgestart), surfen al helemaal niet, dus als we jullie niet horen weten we hier nauwelijks van iets. Weer een week verder (iets over halfweg) zijn we aanbeland in Harar, met zijn 90 moskeeen de moslimstad in Ethiopie, gelegen in het oosten van het land op ongeveer 200 km van buurland Djibouti. In deze stad was het ook dat voormalig koning Haile Selassi - hier en bij ons in reaggaekringen ook gekend als Ras Tafari - zijn paleis had. De mensen zijn hier opvallend minder vriendelijk, er hangt een grimmig sfeertje als je je als toerist in de - veelal heel erg vuile - steegjes begeeft. Gedrogeerde mannen (Harar is gekend voor zijn qat/chat, groene blaadjes waarop moet gekauwd worden om het vereiste resultaat de bekomen) liggen links en rechts op straat. Het is moslimgebied en dat hoor je ook wel. Van 's morgensvroeg schallen de gezangen door de luidsprekers van de minaretten. Op dat gebied zijn we wel al wat gewend, want ook op orthodoxe kerken staan luidsprekers op de kerken gemonteerd. In de weekends (en dan nog enkel 's nachts beginnend rond 1u) wordt er onophoudelijk gezongen. Van tijd hebben we wel eens goesting om ene van zijn toren te gaan sleuren. Vooral afgelopen zaterdagnacht zaten we er wel heel dicht tegen en was het nauwelijks te doen. Uiteindelijk brachten oordopjes enig soelaas.
Terwijl Belgie getroffen werd door de zondvloed ( een dikke MERCI aan de familie DB die bij ons thuis het water hebben weg gepompt) hebben ook wij hier gisteren voor de eerste keer regen gezien. Temperaturen waren de laatste dagen opgeklommen tot boven de 30 graden en enige verkoeling was wel welkom. Gevolg van de regen is wel een zeer glad wegdek en heel wat accidenten (gisteren alleen al 6) met gekantelde vrachtwagens en bussen die van de baan zijn afgegaan. Vreemd als je weet dat hier weinig vervoer op de wegen aanwezig is. Er rijden hier nauwelijks auto's (hier en daar een jeep onder andere van de UN) het enige wat er wel is dat zijn vrachtwagens en bussen. Nu en dan (in de steden althans) zijn er ook tuktuks die dienen als taxi. Moto's of brommers zijn er al helemaal niet en ook fietsen zijn meer uitzondering dan regel. De meeste verplaatsingen gebeuren hier dan ook te voet en nog dikwijls op blote voeten.
In het reisschema van afgelopen week zaten heel wat "reisdagen". Meestal 's morgens vroeg vertekken en 's avonds net voor donkeren thuis. Veel op de bus gezeten dus, maar het verveelt geen moment. Er is altijd wel iets te zien langs de kant van de weg en de landschappen zijn nog steeds adembenemend en zeer gevarieerd. Daarnaast worden ook boeken verslonden, als iemand op zoek is naar een goed boek: "Het diner" van Herman Koch is een echte pageturner en ja Bart DW: ook De Rastarevelatie was een goeie tip !
Afgelopen dagen zagen we heel wat korenvelden. Het is volop oogstttijd en alleman zit met zijn sikkeltje op het veld. Een machine om ook maar iets op het veld te doen hebben we nog niet gezien, alles gebeurt nog manueel. Het stro wordt afgedaan en op een hoop gegooid. Koeien (5 a 6) lopen rondjes in het stro om het graan te dorsen.
Waar we nu zijn is het weer wat groener, maar ervoor was het heel dor. Hier en daar siert een acacia dit woestijnachtig gebied, meer was er niet. Niet zo verwonderlijk als je weet dat hier wat verderop zich de warmste plek ter wereld bevindt. Op gebied van wildlife is er niet veel te bespeuren. Nu en dan een verdwaalde struisvogel of mini-hertje (hoogte ongeveer 40 cm) en af en toe een familie aardvarkens of bavianen. Later op de reis krijgen we vermoedelijk nog wat meer te zien, maar veel verwachten we er niet van. Ethiopie is namelijk niet echt gekend als een topland voor wildsafari's.
De streek waar we zonet zijn door gereden wordt bewoond door de Afar-bevolking. Dit zijn semi-nomaden die een aantal keer per jaar verhuizen om op zoek te gaan naar een geschikte graasplaats voor hun vee (schapen en geiten, koeien, ezels en hier ook heel veel kamelen). De vrouwen vallen op door hun typische haardracht en sieraden, de mannen dragen veelal een mes (of geweer) in een gordel om hun middel. De stam gaat helemaal niet graag op foto (toestel wordt afgepakt en kapot gestampt als je je hieraan toch waagt) en bij een tussenstop hebben we ons toestel dus ook maar braafjes op de bus gelaten. Het was een aparte ervaring om even aan een marktje te stoppen en ons tussen de wat vreemd uitziende bevolking (sommige slijpen hun tanden op een punt en dragen kapsels die wij zouden huren bij de feestwinkel voor een discofuif) te begeven. Een aantal voelde aan ons wit vel of moest eens aan de haren op onze armen trekken. Het volkje staat er ook voor bekend dat, als ze iemand van een vreemde stam vermoorden, ze de penis als troffee mee naar huis nemen.
Afgelopen week hadden we onze beste en slechtste slaapplaats van de reis. De beste is naar Belgische normen nog steeds maar middelmatig en vlooien en kakkerlakken zijn ook hier dagelijkse kost. Je leert er wel mee leven en we trekken het ons eigenlijk niet zo heel fel meer aan. In een hotelletje hadden we ook een krekel in onze kamer en we kunnen jullie verzekeren: het maakt enorm veel lawaai. Hij zat achter de kast en we konden er niet bij, maar met wat insecticide (behoort vanaf nu dan ook tot onze baggage) hebben we hem uiteindelijk stil gekregen. Erger is het als er geen water is en ja na een stoffige dag niet kan douchen of als je juist door de reizigersziekte (waarvan we elk al ons deeltje gehad hebben) getroffen wordt. Er wordt telkens wel beloofd dat het binnen het half uur in orde zal zijn, maar dat was slechts larie en apekool. De dag nadien nog steeds geen water. Stopcontacten (als die er al zijn) hangen soms volledig uit de muur en af en toe is er ook geen electriciteit. In Harar (waar we nu zitten) is de kamer OK, maar dien je er bvb rekening mee te houden dat er enkel 's mogens tussen 6u en 8u en 's avonds tussen 18u en 22u water door de leidingen stroomt.
Qua spectaculaire uitstappen was het deze week wat minder. Het meest in het oog springend waren de 11 monolitische kerken in Lalibela - gebouwd door Koning Lalibela, die hierbij de hulp kreeg van engelen. Het gaat hier over 11 kerken die volledig uitgehouwen zijn uit rotsen. Dit wordt weleens beschouwd als het achtste wereldwonder. In ieder kerkje staat er wel een of andere priester die doet alsof hij wat gebeden aan het prevelen is, maar eigenlijk staat hij daar enkel om de toerist wat geld af te troggelen als die een foto wil maken. Jammer maar ook hier hoort het erbij.
Vanaf hier keren we morgen terug richting centraal Ethiopie alwaar we onze bus zullen inruilen voor jeeps om het grilligere zuiden te verkennen. Hierover later meer.
Vele groetjes en dikke knuffels Geert en Kristel
Reacties op bericht (1)
15-11-2010
ethopië
Eilaba, geestig om te zien dat het boek bevalt. Enne, merci voor de updates. You lucky bastards! ;-)
Tot nog ne keer in Oudenaarde of omstreken.
Groeten,
Bart
15-11-2010 om 14:05
geschreven door bart
Stuur ons een mailtje
Druk op onderstaande knop om ons een mail te sturen op reis !
