Dag 3 en we moeten onze mening al even bijstellen. We trekken verder noordwaarts en hier wordt wel degelijk gewerkt. Er wordt volop geploegd, gezaaid en geplant en het gras wordt gehooid. Elkeen is wel net iets bezig. De tocht door bergachtig Ethiopie brengt ons naar Bahir Dar, waar we dezelfde dag nog een excursie doen naar de watervallen van Tis Issat, een beetje de Victoria-watervallen in het klein maar supermooi ! http://farm4.static.flickr.com/3090/2918856501_ec66a98417.jpg http://www.youtube.com/watch?v=OFuXXqejgRc
Slapen doen we aan het Tana-meer, met z'n 3600 km2 het op 1 na grootste meer van Afrika. De groepjes beginnen zich stilaan te vormen en wij trekken met 3 andere koppels de stad in om iets lokaals te gaan eten. We worden aangesproken door een jongetje van 13 (Momo) en deze brengt ons naar een plaatselijk restaurantje. Hij spreekt ongelofelijk goed Engels, is heel verstandig en vertelt veel over zichzelf (school, familie, gewoontes,...) en over het land en hij verovert ons hartje op zeer korte tijd. Na het diner (dat wij hem ook aangeboden hebben, omdat eten geven aan kindjes beter is dan geld geven) troont hij ons mee naar een lokaal cafee waar we ten dans worden uitgenodigd. Op weg er naartoe worden we - iets te veel naar ons goesting - aangesproken door mannetjes van een jaar of 10. Volgens Momo zijn het gedrogeerde kinderen die geen thuis meer hebben en die al schooiend proberen een graantje mee te pikken. We gaan er niet op in, worden nog met stenen bekogeld en kunnen ze uiteindelijk met de hulp van Momo van ons afschudden. Hij waarschuwt ons ook om heel goed op onze spullen te letten, maar niet geheel op ons gemak zijnd (al ons geld op zak, vergeten deel achter te laten in ons hotel), houden we het na 45 minuten in de danstent voor bekeken. Hij regelt voor ons nog een tuktuk (veel goedkoper dan wat we normaal als toerist zouden betalen) en in het drukke gedoe vergeten we afscheid te nemen en zijn we weg.
De volgende dag worden we per boot afgezet op een eiland in het meer voor het bezoek aan 3 orthodoxe kerken. Vlooienkousjes aan, knieen en schouders bedekt en hup naar binnen. De 3 lijken nogal redelijk op elkaar en de interesse zwakt af. Dan maar even wat exotische vogels proberen te spotten (heel mooi en heel kleurrijk en in alle mogelijke maten en gewichten) en wat plaatselijke bouwvakkers bescherming gaan bieden tegen de brandende zon door hen te voozien van de klakskes van "Tour d'Ename". De witte tanden worden bloot gelachen, de duim gaat de hoogte in. Tegen goed bewapende mannen (kerkwachters) moet je dan proberen uit te leggen dat onze klakskes op zijn. Na ons bezoek zijn we de rest van de dag vrij en trekken we het dorp in voor een bezoek aan de plaatselijke markt. Beetje afstandelijk doen is aangeraden, zoniet loop je binnen de kortste keren met 20 man in je kielzog. Na een drankje in een plaatselijk cafee (koffie, bier, spa, tonic en verse vruchtensapjes zijn zeer lekker) zijn we 's avonds alleen iets gaan eten op het dakterras van een restaurant vol locals. Onder ons speelden zich de straattaferelen met zwerfjongeren af. Op een bepaald moment meenden we de jongen te herkennen die ons de dag voordien voorbeeldig en beleefd had rond geleid. Zelfde rode broek, jeansvest, kruis rond de nek,... Het vertrouwen in de jongen was helemaal zoek. Zou hij die ons waarschuwde voor diefstal, drugs,... ook in dat circuit zitten ??? Waren we dan toch te lichtgelovig geweest ??? Toen het groepje jongeren aanstalten maakte om te vertrekken, keek Geert nog even over de reling om te zien waar ze naartoe gingen want we wilden wel met 100 % zekerheid weten of het Momo was. Toen we naar rechts keken zagen we in een flits nog een andere rode broek, een hand dat de lucht in ging en een jongen met een smile tot achter zijn oren. Dat was dus de echte Momo. Een pak viel van ons hart. Hij kwam erbij zitten en wij offreerden hem een stuk van onze pizza. Hij schreepte alle beleg ervan af (was de eerste keer dat hij dit at) en at dus enkel de bodem op. Hij nipte ook even van onze tonic en ook dat kende hij niet. Hij trok een zeer zuur gezicht en vond het wat "confusing". Mixed met water was het wel OK. Hij vertelde nog over zijn vader die hij nooit had gekend en die "upstairs" was (in de hemel dus, hij zei nog "please be quiet and don't call him"), over de scholen, over de fiets die hij ooit zou willen, over zijn toekomst als dokter om voor zijn zieke moeder te zorgen, ... Zijn verhalen grepen ons hard aan en we hadden beide de tranen in de ogen toen we definitief afscheid moesten nemen. We kennen hem nog maar 2 dagen en waren er volledig aan gehecht, hij aan ons. We wensten hem het beste en hij beloofde ons nog een mailtje te sturen. Zijn droom was om naar Europa te komen. Ware het allemaal niet zo moeilijk, dan had hij nu al in ons valies gezeten. Maar goed, in de hoop er ooit nog iets van te horen, gaat de reis verder met vandaag nog een kerk- en kasteelbezoek. Echt de moeite ! Intussen zitten we op 2250 meter hoogte in Gondar, voormalige hoofdstad van de koningen van Ethiopie. De temperatuur is hier tussen de 25 en de 30 graden, brandende zon. Het eten is over het algemeen wel lekker, behalve de eerste keer toen we een lokale schotel vroegen en rauw vlees voorgeschoteld kregen. Toch maar gevraagd om dit voor ons warm te maken (en dus te bakken, laat ons zeggen dat het bleu terug op tafel kwam). De traditionele Ethiopische maaltijden zijn meestal vergezeld van een soort koude pannenkoek, maar is vrij zuur. Dat is dus ook even wennen. Voor de rest niets op aan te merken. Woensdag en vrijdag zijn hier vastendagen en dan kan je hier geen vlees krijgen. Voor de rest valt de groep goed mee en zijn er nog geen zieken ( hier en daar wordt er welal eens een immodium naar binnen gewerkt). Alles verloopt dus naar wens, we zijn benieuwd naar wat nog volgt, volgens onze gids (een Hollandse die in Kenia woont) gaat het alleen maar in crescendo.
Vele groetjes en tot mails (afhankelijk van de beperkte mogelijkheden) ! Geertje & Kristel
PS voor Louise (via Nele en Urbain): flink dat ze al een week zonder tuutjes slaapt, zeg haar maar dat de arme kindjes zeer blij zijn met hun tuutjes (leugentje om bestwil, hebben ze niet bij, dat kennen ze hier ook helemaal niet)
Ethiopie: groeten uit het noorden
Drie dagen verder en we bevinden ons in Aksum, voormalige stad van de keizers van Ethiopie, niet ver van de grens met Eritrea. Eritrea behoorde vroeger tot Ethiopie maar is - na de oorlog eind jaren 90 - een apart land geworden. Hier en daar zien we nog restanten van de oorlog lamgs de kant van de weg, meestal kapot geschoten tanks. Voor we naar hier zijn gekomen, hebben we nog een dagtocht gemaakt in het Simiengebergte. Het was gewoonweg prachtig ! Het ene mooie uitzicht volgde het andere op. Een van de mooiste natuurparken die we ooit bezocht hebben. We hebben het geluk gehad om op onze tocht een aantal kuddes Gelada babboons (http://farm3.static.flickr.com/2700/4477297353_d76829ac96.jpg) tegen het lijf te lopen. Deze apen zijn de enige vegetarische apensoort ter wereld. Prachtig hoe ze met hun kleine "handjes" het gras aftrekken en naar binnen werken. De dag werd afgesloten met een traditioneel buffet in het hotel. Superlekker was dat. De hotels die we aandoen zijn naar Ethiopische normen 3 sterren. Bij ons in Belgie zouden ze al niet aan 1 ster geraken. Soms moet je al eens een loodgieter zijn om de WC aan de praat te krijgen. Als er al eens water is, dan komt het er soms druppelsgewijs uit en is het niet altijd warm. Voor wat vlooien in de vloerbekleding of zelfs in bed, draaien ze hier hun hand niet om. Maar goed, we waren verwittigd en hadden het nog slechter verwacht en zijn dus tevreden. De trip naar Aksum was de lastigste totnutoe. 's Morgens om 7 uur vertrokken en 's avonds net voor zessen binnen. Een ganse dag bus op wegen die wij enkel kennen van Parijs-Roubaix. Gemiddelde snelheid van om en bij de 20 km per uur. En stof, niet te geloven, het kwam gewoon langs onder in de bus binnen. En dan moesten we de ramen nog dicht houden in die hitte ook. Het is hier ontzettend warm, zo tussen de 25 en 35 graden en brandende zon (al goed verbrande knieholtes). Kortom, half gekookt waren we blij dat we er waren. Het water in het bad kleurde bruin van het stof. Op weg naar hier hadden we nog een stop bij een weeshuis, opgestart door een Nederlandse dame. Ze woont nu 10 jaar in Ethiopie en werkt zich vol overgave aan dit project. Samen met een Engelse vrouw en Ethiopisch personeel ontfermt ze zich over 52 weesjes tussen de leeftijd van enkele dagen en 18 jaar. Ze hebben gezorgd voor de bouw van slaapplaatsen en keuken en hebben nu ook een eigen schooltje uit de grond gestampt. Daarnaast doen ze ook nog wat ontwikkelingswerk in een naburig vluchtelingenkamp met mensen uit Eritrea. Op de website http://www.bridgetolight.nl/ kan je zien waarmee "Grace Village" - zoals dit kinderdopje heet - zoal bezig is. Moest iemand willen steunen, niet twijfelen, het geld komt echt in goede handen terecht, direct waar ze het nodig hebben ! Hoe noordelijker we komen, hoe zwarter de mensen. We hebben de indruk dat ze het hier net dat ietsje beter hebben dan zij die we gezien hebben de afgelopen dagen. Het was echt armoe troef, onvoorstelbaar, nog nooit eerder zoveel armoede gezien en hierdoor ook zo geraakt. Met of zonder kleren aan staan ze nog steeds vol enthousiasme langs de weg te zwaaien. Hun enthousiasme slaat soms om in droefnis en diepe teleurstelling als ook deze bus niet wil stoppen om van hen iets te kopen of geen cent wil toestoppen. Sommigen laten niet na om de bus te bekogelen met stenen als die niet wil stoppen. De chauffeur staat echter op zijn strepen, stopt onmiddellijk en stuurt zijn helper uit om de kinderen (hardhandig) aan te pakken. Een flinke neep aan de binnenkant van de dijen moet hen nader tot inzicht brengen. Op eerdere reizen heeft onze chauffeur door bekogelde stenen ruiten moeten vervangen en dat wil hij echt ten allen prijze vermijden.
Overal waar je komt en de bus uitstapt, staat er binnen de kortste keren een ganse zwerm kinderen rond ons. Het is lastig, maar je kan ze niet altijd iets geven of een of andere prullaria kopen. Integendeel, zo houd je diegene die toch naar school gaan van school weg omdat ze geld verdienen aan toeristen. Kopen bij de ene is onrecht aandoen aan de andere. Het is echt aandoenlijk hoe ze proberen om 1 Birr (=plaatselijke munt, ongeveer een 2 oude Belgische franken waard) bij elkaar te krijgen. Het is soms zo ambetant maar je kan het ze niet kwalijk nemen. Ze kunnen gewoonweg niet anders want ze hebben echt niets. Hier en daar (op straat en in het weeshuis) proberen we wat kinderen blij te maken met de kleertjes of schoentjes die we thuis hebben verzameld en die we hier uitdelen (bedankt aan de gulle schenkers !). Ze zijn er echt heel erg blij mee en zijn ontzettend dankbaar, sommige maken zelfs een vreugdendansje voor ons.
Voor de rest nog enkele weetjes/faits divers/cijfers: * Ethiopie bestaat momenteel uit 85 miljoen inwoners, maar als de bevolkingsgroei zo verder gaat, dan kunnen die mondjes nooit allemaal gevuld worden. Dit is nu het grootste probleem in dit land, naast AIDS. * De helft van de bevolking is onder de 19 jaar en slechts 43 procent kan lezen en schrijven. De gemiddelde leeftijd is 45 jaar en het gemiddeld jaarloon is 450 USD per jaar (dus een gemiddeld maandloon van 30 EUR per maand) * De bezetting door de Italianen in de jaren 30 heeft hier z'n sporen nagelaten: spaghetti en lasagne kan je hier haast overal krijgen, zij het in veel pikantere vorm dan wij die kennen en als we ergens weg gaan, wuiven ze ons uit met "ciao" * Al 2 platte banden op een week tijd met onze bus, maar steeds zijn er zwarte helpende handjes in de buurt om dit euvel op te lossen * de jeugd (en zelfs de allerkleinsten) spreken een aardig mondje Engels, de meest gebruikte woorden zijn: "student", "pen" en "gimme money" (soms voel je je wel een wandelende bank) * "tot op de draad versleten" is een wel letterlijk te nemen uitdrukking die de kledij van heel wat Ethiopiers beschrijft (wij zouden onze afgedankte kleren in deze staat zelfs niet meer in een zak voor wereldsolidariteit durven steken...)
Voila, dat was het weer, wij horen graag iets van jullie terug uit belgenland. Bedankt voor de mailtjes die we al mochten ontvangen totnutoe, is altijd leuk !
Dikke knuffels van Geert & Kristel
04-11-2010
Ethiopie : onze eerste indrukken
21 oktober 2003, 21u25 plaatselijke tijd en hier zitten we dan in ons kamertje ons eerste verslagje te schrijven. Waarom weten we niet, maar de jaartelling is hier anders: ze leven hier 7 jaar en 10 dagen in het verleden, dus we voelen ons 7 jaar jonger hier En het uurverschil met Belgie is sinds vandaag 2 uur, dus dat is een meevaller. De reisdag van gisteren is zonder problemen verlopen. 's Morgens op tijd afgezet door Boullie (nogmaals dikke merci), dan eerst naar Frankfurt en van daaruit een kleine 7 uur naar Addis Abbeba, de hoofdstad van Ethiopie. A.A. telt een goeie 5.5 miljoen inwonders (3de grootste stad van Afrika) en is gelegen op een hoogte van 2500 meter.
We zijn op stap met een Hollandse reisorganisatie waarvan we de deelnemers pas bij aankomst leerden kennen. Op de vlieger werden een aantal potentiele medereizigers gemonsterd, de eerste indrukken worden opgedaan en een aantal conclusies werd reeds getrokkken. Mmm, met den diene zullen we wel nog een keer aan de toog zitten, ja seg, wat een groot lawijt is dat hier, oei die ziet er maar saai uit. Na geld te hebben gewisseld (veel minder dan voorzien want de bank was snel uitverkocht) en een korte kennismaking konden we richting hotel. Het was proper zonder meer, voor hier een luxe. Gauw nog wat instructies mee gekregen en dan konden we onze eerste pilsje soldaat maken in de bar. Niet overdreven voor onze eerste avond, maar toch waren het de belgen (er is nog een koppel belgen mee afkomstig uit Oostende, wonende in Breskens) die langst bleven plakken. Onze eer een beetje hoog houden zeker.
Na een goed ontbijt de bus op voor een eerste lange reisdag naar het bergachtige noorden. De bus is klein, er is geen airco en de vensters daveren er bij momenten uit. We weten niet hoe het elders was, maar je kan het wat vergelijken met de bus waarmee we destijds van 't school naar 't zwembad moesten. Het traject verliep vandaag door een zeer divers landschap: eerst heuvelend op en neer (beetje ardennenachtig landschap maar zonder veel bossen en met eucalyptusbomen), dan lange tijd door de hoogvlakten om vervolgens in een canyonachtige omgeving onze tenten op te slaan. Echt groen is het hier niet maar ook niet extreem dor. Beetje vergelijkbaar met bij ons in de zomer als het eens 4 weken niet geregend heeft. Onderweg niets anders tegen gekomen dan herders met hun vee. Koeien, geiten, schapen, wat ezels en hier en daar een paard. Aan gewasbouw wordt er in deze streek nauwelijks of niet gedaan. Onze eerste indruk is dat het niet echt de grote werkers zijn. Alles op het gemak, zo lijkt het. Onze opvallendste stop vandaag was aan een Orthodox klooster. Niet dat het klooster op zich zo echt spectaculair was, maar we moesten binnen zonder onze schoenen en moesten onze kousen inspuiten met insecticide tegen vlooien. Blijkbaar zijn dit hier zeer fervente kloostergangers. Na afloop de kousjes mooi hermetisch opbergen in een apart plastiek zakje om dan weer later te kunnen aandoen bij een volgend bezoek. Naast de mooie natuur hebben we vooral genoten van de doortochten door de plaatselijke dorpjes. Hutjes met strooien dakjes, afgeplakt met koeienstront. Geiten, schapen, koeien kriskras door elkaar en mensen en kinderen die enthousiast staan te zwaaien bij onze passage. Redelijk wat mannen met geweren ook, maar we weten nog niet echt waarom. Op het eerste zicht lijkt alles hier peis en vree.
24-10-2010
Ethiopie - voorbereidingen
Helaba,
Volgende week is 't zo ver en zitten we nu op het vliegtuig via Frankfurt op weg naar Addis Abbeba, de hoofdstad van Ethiopië.
Momenteel zijn we de laatste voorbereidingen thuis aan het treffen want we zijn toch wel een kleine maand van huis en we moeten nog werken tot en met volgende week donderdag. Dus 1 dagje om alles in te pakken en weg te wezen.
Gelukkig is er net een AS Adventure geopend in Oudenaarde, komt ons zeer goed uit voor onze laatste spulletjes aangezien het toch wel weer een avontuurlijke reis wordt zonder ook maar enige luxe. De Fun naast de AS Adventure is ook een heel goed plan, want met 4 metekindjes moeten de voorbereidingen voor Sinterklaas nu toch ook al getroffen worden aangezien we pas de 28ste november terug in 't land zijn en het weekend daarna de Heilige Man al op bezoek komt, tenminste voor zij die braaf geweest zijn. Dat zullen wij ook zijn ! In de mate van het mogelijke proberen we weer eens een blog bij te houden. Volgens wat we in onze reisgidsen op voorhand lezen, bestaat er maar een kleine kans dat we hier en daar op internet kunnen (internet is toch worldwide web ? op andere reizen niet direct problemen hiermee gehad, dus eerst zien en dan geloven). Ook onze GSM zou in Ethiopië niet echt werken (je zou althans het gevoel hebben van wel, want bereik wordt aangeduid, maar in de realiteit zou dat belange niet altijd werken). Enfin, we nemen ons mobieltje mee en zien wel. Als het helemaal niet werkt, is ook dat geen probleem.
Mobieltje, we bereiden ons qua taalgebruik dus duidelijk ook al voor op onze medereizigers. Dit keer hebben we gekozen voor een georganiseerde reis met een Nederlandse organisatie, dus het uitstippelen van het traject en het vastleggen van de slaapplaatsen ter plekke hebben we deze keer uitbesteed. Het is een land dat zeer moeilijk alleen te bereizen is omdat er weinig openbaar vervoer is en zeer slechte wegen. Het noorden bereizen we met een soort bus en in het zuiden stappen we over in jeeps. Benieuwd wat het zal geven, we proberen jullie dus in de mate van het mogelijke op de hoogte te houden van onze avonturen. Houden jullie ons ook via de website (title="http://www.bloggen.be/geertenkristel
Druk op CTRL en klik als je de link wilt volgen" href="http://www.bloggen.be/geertenkristel">www.bloggen.be/geertenkristel) op de hoogte van eventueel nieuws ?
Heel veel groetjes en tot een beetje later, Geertje & Kristel
PS : oh ja, als er nog iemand is die zich geroepen voelt om ons volgende week zaterdagmorgen vroeg (rond 4u15) te komen ophalen om ons dan naar de luchthaven te brengen (er rijden nog geen treins dan ((), dan mag je dit altijd laten weten )) Jullie kunnen dit uurtje slaap nadien inhalen want nacht van zaterdag op zondag mag er een uurtje langer geslapen worden. Hier staat vanzelfsprekend een vergoeding tegenover. Ons plan B is Taxi De Meyer.
23-10-2010
Nog een speciale DANKUWEL...
...voor de vele kinderkleertjes en schoentjes die we hebben mogen ontvangen van heel wat vrienden. De oproep via Facebook heeft effectief resultaten opgeleverd ! We doen echt ons uiterste best om alles mee te nemen (dan pas hebben we ook garantie dat we van ginder ook wat kunnen mee brengen terug naar huis). Zal trouwens eens experimenteren door onze kleren ginder te wassen met van die flinterdunne blaadjes die je in water moet oplossen (ipv wasmiddel, alles wat ons gewicht kan beperken is welkom). Zelf hebben we dus geen kleren mee voor 30 dagen: wassen en hergebruiken is de boodschap !
Dada G&K
PS: we beloven fotokes achteraf. Hierbij enkele fotootjes van schenking kinderkleertjes in Vietnam vorig jaar:
Stuur ons een mailtje
Druk op onderstaande knop om ons een mail te sturen op reis !
((), 
