Ik hou van "Alaska" op Radio 1. De radiodocumentaires die onder die vlag worden uitgezonden zijn van een dermate hoge kwaliteit dat ik het jammer vind dat er niet meer exposure aan gegeven wordt. Gisteren sprak Phara de Aguirre over hoe haar leven op 8 juni 2006 plots helemaal veranderde toen er bij haar borstkanker werd vastgesteld. Het was een heel intimistisch gesprek, dat je diep raakte, dat door de huid heenging, dat zo'n hoge graad van empathie veroorzaakte, dat bewees dat radio een sterk medium kan zijn. Phara is niet wie ze lijkt. Ze vertelde dat haar houding in Terzake een rol is, net zoals bij de geïnterviewden van het programma. Ze spelen een rol. Gevolg daarvan was dat velen haar buiten Terzake "een aardige madam" vonden. Moest ze om lachen. Waar ze niet mee kon lachen was met het feit dat bij een eerste diagnose absoluut geen kwaadaardige cellen werden gevonden. "Ach, mevrouw, maakt u zich maar niet ongerust, dit is een gewone cyste". Toen ze naderhand te horen kreeg dat er op basis van de eerste foto's toch wel vragen hadden gesteld moeten worden, is ze boos geworden. Je zou voor minder. Een adequate eerste diagnose had misschien amputatie kunnen vermijden. Als je het daarover nog eens wil hebben met de eerste specialist en een e-mail terugkrijgt met daarin de boodschap dat het niet gepast is om medische specialisten rechtstreeks aan te schrijven - in dat ziekenhuis toch - dan denk ik dat je boos wordt. Heel boos. Phara is en blijft hopelijk nog lang (en letterlijk) een grote madam. Schitterend hoe ze de essentie van het leven in "Alaska" omschreef, hoe ze de ware gevoeligheden in de kijker plaatste en ochgot, dat professionele leven... Het is er wel, het kan voldoening geven, maar essentieel is het niet.
Grote reorganisatie in het bedrijf! Je bent op kruissnelheid aan 120 per uur aan het rijden, doen ze je volledig stoppen om het grote reorganisatieplan mee te delen : vanaf nu is de kruissnelheid 125 per uur. Neenee, meteen zeggen dat er verwacht wordt dat je van 120 naar 125 moet, dàt zou te weinig op reorganisatie lijken. Het zou evenmin de kostprijs verantwoorden van de externe onderzoeksbureaus - consultants heten die gasten...
Daar moest ik aan denken toen ik in het journaal zag dat de oudste dokter van het land (zie lager : tot 2006 was dat een andere dokter) ermee kapte. Vooral de reden die hij opgaf was bijzonder veelzeggend. Heel kort was ook zijn berichtje te zien dat hij in de wachtplaats had gehangen :
Zeer geachte patiënten Tengevolge van de toenemende last door de administratieve verplichtingen en controles en bemoeienissen van de overheid heb ik besloten mijn medische praktijk te stoppen op 6 maart 2007, de dag van mijn verjaardag. Geluk en liefde ervaren in het uitoefenen van mijn beroep als huisarts zoals in 't verleden mis ik. Ik stop er dus mee !!! Met bijzondere dank aan allen die mij gedurende zoveel jaren trouw zijn gebleven.
De man die jarenlang zijn ervaring ten dienste van zijn patiënten had gesteld, moest plots een deel van die ervaring overboord gooien, want ene Demotte zou de diagnose wel in zijn plaats bepalen. Alweer dat boekhoudertje.
En dan maar leuteren over de verzuring van de maatschappij en de nutteloze financiële middelen die aan dwaze campagnes worden verspild om die tegen te gaan. Demotte zit echt wel op zijn plaats : fout voorschrijfgedrag en dan maar hopen dat er middelen gevonden worden om de nevenwerkingen tegen te gaan. En die leiden op hun beurt dan weer tot fout voorschrijfgedrag. Dàt is wat de oudste dokter van het land wou vertellen. Tegen selectieve doofheid bestaat helaas nog geen afdoend middel.
Rudy Demotte, de regelneef van de gezondheidszorg heeft weer een slachtoffer gemaakt : mijn goeie, letterlijk oude huisarts. De man leefde voor zijn beroep, met hart en ziel. Het zag ernaar uit dat hij met gemak en vooral actief makkelijk de honderd zou halen. Hij is vorige zondag op zijn 95ste overleden.
Dat is verdomme de vierde persoon waarvan ik weet dat die er na anderhalf jaar - verplicht - pensioen de brui aan geeft. Mijn huisarts is opzij geschoven door weer zo'n dwaas regeltje van Demotte : een huisarts moet om erkenning te krijgen of te behouden minstens 500 patiënten per jaar zien. Wat is dat weer een schitterend regeltje geweest. Mijn goede, oude, betrouwbare huisarts, een vat vol kennis en ervaring begon helaas steeds langer zijn patiënten te overleven. De jeugdige medemens zat met het vooroordeel dat zo'n oude man achterliep en de "moderne" geneeskunde niet kon volgen. Wij zijn hem als gezin tot voor kort trouw gebleven en wisten dat dit niet het geval was. Integendeel, hij toetste recente wetenschap continu af op wat hij aan ervaringen had opgedaan. Haalde bijgevolg soms kritisch uit, positief én negatief, maar wel iedere keer terecht.
Begin 2006 haalde de man op het telraampje de 500 niet meer. Deels zijn eigen fout natuurlijk. Een beetje huisarts die eurotekens in zijn patiënten ziet, zorgt ervoor dat ze minstens nog een nutteloze keer terug moeten keren "om te zien of alles in orde is". Daar heeft Demotte met zijn zot gezever geen vat op.
Vanaf 2006 bleef mijn huisarts wel zijn praktijk houden, maar er kwam dus geen terugbetaling meer van onze bezoekjes. Kon ons niet deren, maar de hoop oudere patiënten moest noodgedwongen op zoek naar een alternatief. Het wemelt hier in de regio van de kleine pensioentjes (nogal wat zelfstandigen), dus het is begrijpelijk.
Eerst legde hij er zich noodgedwongen bij neer. Ach, hij was toch ook niet meer van de jongsten. Inwendig zat hij te treuren. Als we dan nog eens langs gingen, dan moesten we altijd iets langer wachten omdat hij - op het vlak van kleding - perfect wou verschijnen - zoals vroeger : chique typ, klasse. We hadden het er soms over dat we misschien wel eens wat meer moesten gaan omdat hij dan zo lekker openbloeide bij het zien van nog eens een patiënt. Hij zou het echter snel doorgehad hebben en nutteloos doktersbezoek zou ons wel aangewreven worden, want hij was van het principe dat de mens in de meeste gevallen zichzelf moet genezen. Als wij te vaak zouden gaan, dan zou dat betekenen dat we zijn goede raad niet opvolgden.
Eind vorig jaar zijn we er de laatste keer langs geweest. De man die in geen 93 jaar verouderd was, zag er nu op één jaar tijd helemaal anders uit. Hij deed wel zijn best, maar had er moeite mee. De adrenalinepomp werkte niet meer naar behoren. Demotte heeft ze hem afgenomen. Zaterdag wordt onze oude vriend begraven. Op 10 juni zou ik Demotte willen begraven.
