Ik heb gekozen voor het liedje Anyplace, Anywhere, Anytime van Nena en Kim Wilde. Ik koos dit liedje omwille van 2 redenen de eerste reden is dat het de enige duitstalige liedje is die ik ken. De 2de reden is toen ik in de lagere school zat heb ik ooit op dit liedje moeten dansen. Het liedje breng mooie herinneringen naar boven. Dit liedje is een tweetalige remake van Irgendwie, irgendwo, irgendwann. Het werd heel succesvol in Europa, maar dat was het dan.
NENA & KIM, Anyplace, anywhere, anytime. internet, 27 september 2007. (http://www.youtube.com/watch?v=LVOiUHo3WSE)
Vince en Laurens hielden mij nog even vast, ik weet niet hoe lang, tot ik gekalmeerd was, zeker Na een tijdje kon ik weer min of meer normaal uit mijn ogen kijken, en ik zag Elke, die op de grond ineen was gezakt en kokhalzend naar haar keel tastte. En Raf schoot nu in actie en knielde naast haar op de kasseien en begon aan haar schouders te schudden, gaat het schat, gaat het? Jezus, wat een slappe lul. En Elke kwam half overeind, steunend op haar ellenbogen, ze hapte naar adem en hoestte haar ziel uit haar lijf, maar ze kreeg langzaam weer wat kleur en ik schudde Laurens en Vince van me af, laat me, laat me, ik ben kalm, ik ben echt kalm godverdomme laat me nu in godsnaam los sukkels, en ik liep langzaam op Elke af met al mijn armen open en ik toonde haar mijn handpalmen, Sorry, Elke, sorry, sorry, ik wilde echt niet, ik wilde je echt niet Maar toen stond Raf opeens recht, hij draaide zich naar me toe en hij keek me heel vuil aan, Jij, zei hij, jij, jij En verder kwam hij niet, hij wees alleen met zijn gestrekte wijsvinger naar mij en zei nog een paar keer jij, jij (Raf heeft altijd al een vrij beperkte woordenschat gehad). En toen zette hij ineens heel heldhaftig een stap in mijn richting, en hij maakte een soort dreigend gebaar, en Vince en Laurens zetten meteen ook een stap naar voren en kwamen naast mij staan, en Raf zette weer een stap achteruit, mijn god, het leek wel een fucking ballet. Maar toen klonk ineens, achter Raf, de stem van Elke. Hees en tamelijk zwak. Nathan zei ze.Ik draaide me om. Ze kwam moeizaam overeind en hield haar hand aan haar keel. jij bestaat niet meer voor mij. En, nog altijd met haar hand aan haar keel, draaide ze zich om en liep weg. Jij, jij deed Raf nog eens, en hij zwaaide met zijn wijsvinger, maar ik wuifde hem weg als een vervelende vlieg. Ik zag zelfs nauwelijks hoe hij zich ook omdraaide en Elke achternaliep, half struikelend over de kasseien. Ik zag alleen Elke die wegliep en om de hoek verdween, tussen het spiegelpaleis en de botsautootjes. Ik bestond niet meer. Ik bestond niet meer.
Persoonlijke schriftelijke argumentering:
Ik heb dit boekfragment gekozen omdat, het cover en de titel van het boek mij wel aansprak. Zelf heb ik het boek al gelezen, vandaar dus mijn interesse. De titel van het boek slecht gaat over een jongen die dus werkelijk slecht is. In het boek doet de jongen allerlei slechten dingen waarvan je denkt van alé dat doe je toch niet. Hij is dus werkelijk de definitie van slecht zijn. Waarom heb ik precies dit fragment uit het boek gekozen? Wel, dit heb ik met opzet gedaan zodat jullie een precieze beeld krijgen van het boek en waarom de auteur precies de slecht gekozen heeft. Zoals je kunt lezen gaat het fragment dat ik hier geplaatst heb over geweld, woede, onbeheersbaarheid, schuldgevoelens en nog veel meer. Allemaal woorden die bij het onderwerp slecht horen..
SIMOEN, J., slecht. Over liefde dat zich ontwikkeld naar haat, jaloezie en wraak. 1ste druk, Querido, Amsterdam, 2007, 94 blz.
Ik heb gekozen voor het liedje Afscheid van een vriend van Clouseau. Ik koos dit liedje, omdat dit liedje op de een of andere manier iets los maakt in mij. Ik vind het wel een beetje raar, want ik heb persoonlijk nog nooit een dierbare verloren. Afscheid van een vriend is geschreven voor een vriend die een zwaar verkeersongeval gehad heeft en er "gelukkig"uiteindelijk niet aan overleden is. Ik hou van dit liedje, omdat het zoveel troost biedt aan mensen die een dierbare hebben overleden. Ik hoop alleen dat het nog heel lang gaat duren vooraleer ik de pijn moet meemaken die zij allemaal meegemaakt hebben.
CLOUSEAU, Afscheid van een vriend. internet, 23 april 2007. (http://www.youtube.com/watch?v=LJMWyXxyX_g)
Ik heb dit gedicht gekozen omdat, ik het een leuk gedicht vind. Het gedicht gaat over een hechte vriendschapsband. Het onderwerp van gedicht interesseerde mij wel omdat, ik zelf een BFF( Best Friends Forever= beste vriendinnen voor altijd= gewoon een beste vriendin) heb. En toen ik om zoek was naar een Engelse gedicht, kwam ik toevallig deze tegen. Toen ik dit gedicht las moest ik meteen aan haar denken want echte vriendschap is echt zoals het in het gedicht beschreven word.
Ik heb dit gedicht gekozen, omdat ik het een goed gedicht vind. Het gedicht bevat eigenlijk soorten van waarheden, omdat het onderwerp van het gedicht (Warum hat Gott uns nur 1 herz gegeben ? = Waarom heeft god ons enkel 1 hart geven?), een vraag is die de meeste verliefde mensen zich vaak stellen. God heeft ons van elke lichaamsonderdeel 2 gegeven, maar Hij heeft ons maar 1 hart geven. Omdat, het andere hart bij iemand anders is, waar jezelf naar op zoek moet gaan (= De ware).
DEMSKI, S., Warum hat Gott uns nur 1 Herz gegeben?. Internet, (24 juli 2007). (http://kalender-365.de/sms-sprueche/specials.php)
Het was middernacht voorbij toen Tom Weerhout van het vrijgezellenfeestje kwam dat zijn vrienden voor hem hadden georganiseerd. Hij had zich goed geamuseerd en was lichtjes in de wind maar niet echt dronken. Dat laatste was enkel te danken aan het feit dat hij erop gestaan had om niet later dan tot twaalf uur te blijven. De volgende dag stonden er honderden dingen op het programma en hij moest nog naar Antwerpen om de muziekinstallatie van een kennis op te halen die ze dag erna op het avondfeest zouden gebruiken.
Na een kwartiertje stappen sloeg hij de straat in waar hij woonde. Het was een rustige buurt met smalle arbeidershuisjes uit de vorige eeuw die gezien de hoge huurprijzen in de stad erg in trek waren bij jonge mensen. Enkele maanden geleden was het pand naast het zijne gesloopt en toen hij het stuk braakland passeerde, had hij plots het gevoel dat iemand hem vanuit het duister gadesloeg. Verbaasd hield hij halt en tuurde in het donker. Er was niets te zien. De straat was slecht verlicht en het terrein strekte zich enkele tientallen meters uit in de diepte.
Een ogenblik lang dacht hij dat hij zich had vergist, maar terwijl hij daar zo stond, nam het gevoel van bekeken te worden nog toe en ineens was hij er bijna zeker van dat iemand zich in de duisternis ophield. Bijna tegelijkertijd voelde hij zijn hartritme toenemen. Zo snel hij kon, legde hij de laatste meters af die hij nog van zijn huisdeur verwijderd was.
Net op het moment dat hij de sleutel in het slot stak, hoorde hij iets en nog voor hij zich in de richting van het geluid kon draaien, zag hij vanuit zijn ooghoek hoe een schaduw zich losmaakte uit het zwarte gat tussen de huizen. Geschrokken drukte hij zich met zijn rug tegen de deur; zijn hart ging plots te keer als een op hol geslagen machine. Hij zag nog net iemand de straat uitrennen en om de hoek verdwijnen. De man ? was het een man? ? droeg een donker trainingspak met een kap over het hoofd.
Zijn hand, merkte hij, beefde toen hij de sleutel omdraaide. Van het lichte, prettige gevoel dat de alcohol in zijn hoofd had achtergelaten, bleef niets meer over. Hij knipte het licht aan en sloot de deur. Wie in godsnaam had hem de stuipen op het lijf gejaagd? Zijn keel voelde kurkdroog aan, hij moest iets drinken. Hij liep de woonkamer door en ging de keuken in. Meteen zag hij dat de achterdeur openstond. Perplex bleef hij staan. Hij had daarstraks de deur gesloten, daar was hij zeker van. Op hetzelfde ogenblik realiseerde hij zich dat er was ingebroken. De man van daarnet was waarschijnlijk over de tuinmuur gekropen en had zich via de achterdeur toegang tot de woning verschaft.
Hij vloekte en begon het huis te doorzoeken. Zijn flatscreen teeveetoestel stond er nog, zijn laptop, zijn gps-toestel, zelfs de mp3-speler. Er ontbrak niets. Helemaal niets! Hij rende de trap op en knipte het licht aan in de slaapkamer. Nog voor hij had rondgekeken, voelde hij dat iets anders was dan anders. Toen viel zijn oog op het bed. Midden op de bedsprei lag een pakje. Een pakje dat er daarstraks niet gelegen had. Een pakje in donkerbruin papier.
Even wist hij niet wat te doen. Er ging een onbestemde dreiging uit van het ding, hoe klein het ook was. Hij deed enkele stappen dichterbij. Wat op het bed lag, was ongeveer twintig centimeter lang en cilindervormig. Hij duwde er even met zijn vinger tegen. Het was vederlicht en rolde een eindje verder over de sprei. Enigszins gerustgesteld strekte hij zijn hand uit en nam het op.
Uit de verpakking kwam een opgerold blad in buigzaam, zwart plastic. Eerst dacht hij dat het een röntgenfoto was, maar toen hij het ding tegen het licht hield, merkte hij tot zijn ontsteltenis dat het een echografische foto was van een foetus. Perplex liet hij zich op het bed zakken. Wat was dit? Wie had dit in zijn slaapkamer achtergelaten en waarom?
Hij schrok ineens van zijn eigen gedachte. De foetus? was hij de vader? Lag de foto daarom op zijn bed? Maar Inge was niet zwanger, dat zou ze hem verteld hebben. Per slot van rekening trouwden ze overmorgen. Van wie was dan? Er overviel hem plots een andere gedachte. Anke! De vriendin van Bart, zijn beste vriend die hij gevraagd had als getuige. Een halfjaar geleden had hij een onenightstand gehad met haar. Het was toevallig gebeurd, na afloop van een feestje. Bart was voor het werk op reis; Inge lag met griep in bed. Het was dom geweest, het gevolg van te veel alcohol en van? Tja, van wat nog? In elk geval zaten ze er beiden na afloop mee verveeld en ze hadden elkaar beloofd dat het voorval tussen hen zou blijven. Bart en Inge hoefden niets te weten. Dat was nergens voor nodig.
Verbouwereerd staarde Tom naar de foto in zijn hand. Was dit het resultaat van die ene nacht? Maar hij had een condoom gebruikt toen, daar had Anke op gestaan. Bovendien, waarom zou ze hem op deze manier laten weten dat hij een kind bij haar had verwekt? Dat was toch compleet onzinnig. En Bart, was die op de hoogte van de zwangerschap van zijn vriendin? Er was daarstraks niets aan hem te merken geweest. Zou hij trouwens toegestemd hebben om getuige te zijn als hij wist dat? Nee, onmogelijk. Dit had niets met Anke te maken.
Hij bekeek de echografie wat grondiger. Hoe oud de foetus was, was moeilijk in te schatten. Het viel hem op dat de witte rand van de foto was afgeknipt. Daar stonden waarschijnlijk gegevens op als naam, datum? dat soort dingen. Maar van wie was dit kind als het niet van hem was? Wat had hij ermee te maken? En wie was de man met de kap die de foto op zijn bed had achtergelaten?
Hij zuchtte en keek naar de wekkerradio. Het was één uur voorbij. Hij moest gaan slapen, dringend. Morgen was een drukke dag. Hij ging naar de badkamer, poetste zijn tanden en kleedde zich uit. De echografie lag nog op het nachttafeltje. Hij vroeg zich af of hij in slaap zou geraken.
Ineens schrok hij wakker. Vlakbij weerklonk een schril geluid. Slaapdronken knipte hij het nachtlampje aan. Het gesnerp bleef aanhouden, werd almaar luider. Hij keek zoekend om zich heen. Het lawaai kwam van links, maar er was niets te zien. Hij trok het hoofdkussen naast het zijne weg. Tot zijn verbazing zag hij een gsm liggen. Op het schermpje stond: ALARM en daaronder: 03.00. Hij drukte op de stoptoets. Het geluid hield op.
Verward, met een opkomend gevoel van paniek ging hij rechtop zitten. De gsm was hem onbekend. Het was niet Inges toestel, dat was donkerpaars. Had de inbreker het onder zijn kussen verstopt? Een andere verklaring was er niet. Maar waarom en? Hij gilde het bijna uit toen het mobieltje in zijn hand plots begon te piepen. Tegelijkertijd lichtte het schermpje op. Er stond: 1 bericht ontvangen.
Als gebiologeerd staarde Tom naar de mededeling. Wie stuurde hem om drie uur ?s nachts een bericht? Op een toestel dan nog dat niet van hem was. Hij aarzelde enkele tellen en drukte op de toets om het bericht te openen. Er verscheen: ANONIEM en daaronder: 17.02.2008.
Hij las de cijfers hardop. Eerst begreep hij niet wat ze voorstelden, toen drong tot hem door dat het om een datum ging: 17 februari 2008. Dat was ongeveer een maand geleden. Wat was er op die dag gebeurd? Hij herinnerde zich niets speciaals. Met de gsm in de hand ging hij naar beneden en sloeg zijn agenda open. Zeventien februari bleek een zondag te zijn. Hij had die dag geen aantekening gemaakt.
Een rilling trok over zijn rug, van de koude en van de spanning. Iemand had het op hem voorzien, zoveel was duidelijk. Maar waarom en met welke bedoeling? Het enige wat hij met zekerheid wist, was dat er vannacht van slapen niets meer in huis zou komen.
De volgende dag werkte hij systematisch al de dingen af die voor het feest nog geregeld moesten worden. Hij telefoneerde een paar keer met Inge, maar over het pakje en de gsm repte hij met geen woord. Wel nam hij zich voor om na de bruiloft contact op te nemen met de politie.
Omstreeks half drie was hij met alles klaar. Het enige wat hij nog moest doen, was de muziekinstallatie ophalen in Antwerpen. Hij programmeerde zijn gps-toestel, sprong in de wagen en vertrok. Het weer was barslecht. Typisch maartse buien. Om half vijf nam hij afscheid van zijn kennis. De muziekinstallatie zat veilig in de koffer van de wagen. Hij duwde op THUIS, maar al snel merkte hij dat het gps-toestel een heel andere route aangaf. Ongeduldig probeerde hij opnieuw, maar de computer bleef hem een verkeerde richting uitsturen.
Hoe kon dit? vroeg hij zich af, maar bijna op hetzelfde moment drong zich een vreselijk vermoeden aan hem op. De gps had op de salontafel gelegen, hij liet het toestel ?s nachts nooit in de wagen achter. Was het mogelijk dat de inbreker met de computer had geknoeid? Het zweet stond plots in zijn handpalmen. Woedend beukte hij met zijn vuist op het stuur. Dit werd al te gek! Voor hoeveel verrassingen kwam hij nog te staan?
Hij twijfelde even wat te doen en besloot de aangewezen route te volgen. De regen was opgehouden, het begon al te schemeren. Tot zijn verbazing merkte hij dat de rit hem naar zijn geboortedorp voerde. Opnieuw vroeg hij zich af wat dat te betekenen had. Wie het ook was die voor dit alles verantwoordelijk was, het moest iemand zijn die veel over hem afwist. De gedachte maakte dat hij zich nog minder op zijn gemak voelde.
Het was kwart over vijf toen hij zijn geboortedorp binnenreed. Hij keek op het scherm van de gps. In tegenstelling tot wat hij halvelings had verwacht, leidde de computer hem niet naar het huis van zijn ouders. Voor de zoveelste keer begreep hij er niets van. Er woonde niemand anders in het dorp met wie hij nog contact had. De groene pijl op het scherm stuurde hem naar rechts, vervolgens naar links. Aan de rotonde gaf het toestel aan rechtdoor te rijden. Hij draaide om de kerk heen en na een honderdtal meter was hij op zijn bestemming. Hij zette de motor af en staarde verbijsterd door de voorruit.
Enkele meters verder zag hij de poort van het kerkhof. Voor de zekerheid checkte hij of dit wel de locatie was die de gps had aangegeven. Er was geen twijfel mogelijk. Met een onbehaaglijk gevoel stapte hij uit. Het metalen hek stond open. Hij kende dit kerkhof, zijn grootouders lagen er begraven.
Tegen zijn zin liep hij het terrein op. Er was geen mens te zien. Wat had hij hier verloren? Waarom had de man met de kap hem naar hier gestuurd?
Hij wandelde de centrale laan af. Links en rechts strekten zich rijen graven uit. Toen hij bij de op één na laatste rij kwam, zag hij op de grafstenen dat de sterfdata allemaal 2008 aangaven. Op hetzelfde ogenblik werd zijn aandacht getrokken door iets anders. De rijen waren genummerd. Naast de weg, op een klein, witgeverfd betonnen paaltje van een dertigtal centimeter hoogte, zag hij in zwarte cijfers 01 staan. De eerste rij met graven van dit jaar. Hij ging enkele meters verder. Bij het begin van de laatste rij stond 02.
Het duurde even, maar geleidelijk aan begonnen de cijfers zich in zijn hoofd aan elkaar te rijgen. Hij draaide zich om naar de vorige rij en begon te tellen. Tien grafstenen waren er. De laatste rij had er? Hij volgde het betonnen zijpad tussen de zerken: 11, 12, 13? Er bleven er nog maar enkele over.
En toen wist hij het! Nog voor hij bij het laatste graf kwam, begreep hij dat de cijfers op het schermpje van de gsm geen datum voorstelden, zoals hij eerst had aangenomen, maar het nummer van een graf. 17.02.2008 stond niet voor 17 februari 2008. Het stond voor het zeventiende graf dat zich op de tweede rij bevond van dit jaar.
Hij bleef stokstijf staan. Ondanks de schrale wind die over het kerkhof waaide, brak het zweet hem uit. Daarom had de gps hem dus naar dit kerkhof geleid. Hij keek angstig om zich heen. Het was intussen bijna donker, maar er was niemand te zien. Hij was moederziel alleen.
Met de moed der wanhoop zette hij zich weer in beweging. Nu hij eenmaal hier was, moest hij weten naar welk graf deze tocht hem had gevoerd. Terwijl hij langzaam voortging, telde hij de zerken: 14, 15, 16? Hij hield zijn pas in. Nummer 16 bleek het laatste graf te zijn. Daarachter bevond zich enkel nog een kuil, afgedekt met een groen plastic zeil dat de grafdelvers hadden achtergelaten toen ze het gat groeven voor de volgende begrafenis.
Onbegrijpend staarde hij naar de berg aarde links en rechts van de kuil. Hij had een grafsteen verwacht, niet dit. Waarom had de inbreker hem naar hier gestuurd? Waarom was hij op deze plaats terechtgekomen toen hij op de THUIS-toets van de gps had geduwd? Betekende dat misschien? Hij durfde de gedachte niet af te maken. Was dit zijn zogenaamde thuis? Zijn toekomstige thuis? Was dat de boodschap van de onbekende? Hij begon ter plekke te trillen over zijn hele lijf. Oh God? dacht hij. Ik moet hier weg. Nu. Meteen.
Op dat ogenblik hoorde hij naderende voetstappen op de betonnen tegels van het pad. Het geluid doorbrak de stilte op het kerkhof. Hij had het gevoel alsof zijn hart met kloppen ophield. Langzaam, als in slow motion, draaide hij zijn hoofd naar links. Op een twintigtal meter afstand kwam iemand naar hem toe gestapt. Door de duisternis kon hij eerst niet onderscheiden wie het was.
Toen, met een schok, herkende hij hem. Het was de man in het donkere trainingspak. De man met de kap. De inbreker die hij gisteravond had zien weglopen.
Intussen naderde de onbekende langzaam maar zeker. Tom voelde hoe de angst hem bij de keel greep, maar toch slaagde hij erin om enkele woorden uit te brengen.
'Wie bent u?' riep hij. 'Wat wilt u van mij?'
De man antwoordde niet. Zijn handen staken in de zakken van het trainingsvest; hij hield het hoofd een beetje gebogen; zijn gezicht ging schuil onder de kap. Stap voor stap kwam hij dichterbij.
'Wat wilt u?' riep Tom opnieuw. Zijn stem klonk hoog en schril.
De man reageerde nog steeds niet. Er ging een onheilspellende dreiging van hem uit, een dreiging die met elke stap toenam.
'Wie bent u verdomme?' riep Tom en deed een pas achteruit. Zijn voet vond plots geen weerstand; het was alsof de grond onder hem wegzakte. Meteen verloor hij zijn evenwicht. Hij zwaaide met zijn armen om overeind te blijven, maar het was al te laat. Met een schreeuw viel hij op het zeil dat meegaf onder zijn gewicht.
Anderhalve meter lager kwam hij met een plof neer op de bodem van het graf. Versuft probeerde hij overeind te krabbelen. Het zeil had gelukkig zijn val gebroken. Hij keek omhoog. Tegen de achtergrond van de grijze lucht verscheen het gezicht met de kap, niet meer dan een donkere vlek. Tom gilde het uit en toen zijn longen leeg waren, zoog hij ze opnieuw vol lucht en gilde nog eens.
'Tom, jongen, kalm maar. Ik ben het: Bart.'
Hij zweeg abrupt toen hij de stem hoorde. Had hij net Bart verstaan? Zat Bart achter dit alles? Wist hij dan toch over de affaire met Anke af?
'Kijk maar, ik ben het echt.' De man trok de kap van zijn hoofd. Barts gezicht kwam te voorschijn. Hij lachte.
'Het was maar een grap, Tom.'
'Een grap?' stamelde hij.
'De jongens en ik wilden je eens laten voelen wat het betekent om getrouwd te zijn. Voor je het weet, word je vader en dan zit je rustige leventje erop, voorgoed. Eens vader altijd vader. Tot in de kist. Kom, geef me je hand, dan help ik je uit dat gat. Je hebt je toch geen pijn gedaan, hoop ik?'
Daadwerkelijk stak Tom zijn arm omhoog. Met Barts hulp klauterde hij uit het graf. Eenmaal boven vroeg hij: 'Was jij dan ook de man bij mijn huis?'
'Natuurlijk, wie anders? Ik ben een halfuur voor jou op het feest vertrokken, weet je nog?'
Tom knikte werktuigelijk. Hij zou zich opgelucht moeten voelen, maar om de een of andere reden was dat niet het geval. Hij keek in het gezicht van zijn vriend. Barts mond lachte, maar zijn ogen lachten niet mee. Er lag een heel andere uitdrukking in zijn blik, een die hij niet meteen kon plaatsen, maar die hem een onbehaaglijk gevoel gaf.
'Kom,' zei Bart. 'We gaan naar huis.'
Hij legde zijn arm om Toms schouder. Terwijl ze naar de uitgang van het kerkhof stapten, had Tom het gevoel dat de hand van zijn vriend zwaarder en zwaarder werd. Zo zwaar, dat hij het gewicht ervan haast niet meer kon verdragen.
Een open einde heet dat...
Persoonlijke argumentering:
Het kortverhaal 'De man met de kap' van Jo Claes vind ik een erg spannend verhaal. Ik was met spanning aan het lezen om uit te vinden wie de man met de kap was. Het einde was wel grappig, want de man met de kap bleek zijn vriend te zijn. De manier waarop het verhaal werd geschreven vind ik ook goed, het is spannend geschreven. Ik vond het wel een beetje spijtig dat de man met de kap zijn vriend was en dat het een grap was, want ik had gehoopt dat het iemand anders zou zijn en dat het een fatale einde zou hebben.
CLAES, J., De man met de kap. internet, 25 juli 2008. (http://www.radio1.be/programmas/midicrimi/1073274)
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen) Tags:kortverhaal, Jo, Claes, man met kap
#19 H.Papias
V. As the presbyters say, then those who are deemed worthy of an abode in heaven shall go there, others shah enjoy the delights of Paradise, and others shall possess the splendour of the city; for everywhere the Saviour will be seen, according as they shall be worthy who see Him. But that there is this distinction between the habitation of those who produce an hundredfold, and that of those who produce sixty-fold, and that of those who produce thirty-fold; for the first will be taken up into the heavens, the second class will dwell in Paradise, and the last will inhabit the city; and that on this account the Lord said, "In my Father's house are many mansions:" for all things belong to God, who supplies all with a suitable dwelling-place, even as His word says, that a share is given to all by the Father, according as each one is or shall be worthy. And this is the couch in which they shall recline who feast, being invited to the wedding. The presbyters, the disciples of the apostles, say that this is the gradation and arrangement of those who are saved, and that they advance through steps of this nature; and that, moreover, they ascend through the Spirit to the Son, and through the Son to the Father; and that in due time the Son will yield up His work to the Father, even as it is said by the apostle, "For He must reign till He hath put all enemies under His feet. The last enemy that shall be destroyed is death." For in the times of the kingdom the just man who is on the earth shall forget to die. "But when He said all things are put under Him, it is manifest that He is excepted which did put all things under Him. And when all things shall be subdued unto Him, then shall the Son also Himself be subject unto Him that put all things under Him, that God may be all in all."
Persoonlijke schriftelijke argumentering:
Ik heb deze boekfragment gekozen, omdat ik eens iets anders wou laten zien dan een fragment uit een echte jeugdboek. Dit is een boekfragmentje uit een bijbel Papias. Zelf heb ik echt geen idee waarover dat het fragment gaat want, zelf heb ik vroeger een fragmentje uit een bijbel gelezen en ik kon er werkelijk niet aan uit. Deze fragment is ook uit een soort bijbel en is in het Engels. Ik persoonlijk vind het een ingewikkelde tekst. Het gaat over de apostelen de hemel en nog veel meer
Pour une fois, le hasard avait bien fait les choses.
On lavait placé dans le salon juste en face dun miroir, tout près de la fenêtre. À certaines heures de la journée, il pouvait bénéficier de quelques rayons de soleil qui venaient illuminer ses feuilles dune belle couleur orangée marquant le début de lautomne. La journée la température ambiante était agréable, ni trop chaude ni trop froide, cependant lair était tout de même un peu sec à son goût. Mais il avait vu pire. Bien pire. Il sétait parfois retrouvé dans des endroits sordides, comme par exemple dans une cave où la lumière du jour filtrait avec difficulté à travers les grilles dun soupirail, ou encore sur une terrasse exposée en plein soleil où il avait bien failli mourir par manque deau. Par contre, il redoutait chaque soir le moment où lhomme viendrait allumer la cheminée. Comme à chaque fois, il exhalerait abondamment et ses feuilles se recroquevilleraient légèrement sur elles-mêmes jusquà ce que le feu séteigne durant la nuit, ce qui mettrait fin à son abominable calvaire. Pourtant, mis à part la cheminée, il aimait bien cet endroit ! Et surtout le fait de pouvoir passer de longues heures à se contempler dans le miroir.
« Ô miroir, gentil miroir, dis-moi qui est le plus beau »
Il senorgueillit en pensant quil devait être le plus bel arbre de la terre. Plus beau encore que ses grands frères qui peuplaient les forêts par milliers. Comme il aurait aimé lui aussi devenir grand ! Un arbre majestueux de plusieurs mètres de haut devant lequel de nombreux promeneurs viendraient sarrêter pour ladmirer. Et à nouveau un sentiment de haine lenvahit et fit frémir ses feuilles. Lêtre humain. Cette aberration de la création, ce monstre mouvant qui se donnait le droit de vouloir domestiquer la nature et qui lempêchait de devenir grand en taillant et en ligaturant ses branches sans aucun scrupule.
Mais il savait que bientôt il prendrait sa revanche. Personne ne soupçonnait son étrange pouvoir qui augmentait de jour en jour et lui permettrait dans un avenir proche de venger ses frères. Il était déjà parvenu à se débarrasser de cette maudite créature à quatre pattes, boule de poils puante, qui était venue le lacérer de ses griffes. Comme cétait pathétique le jour où la femme et lenfant avaient pleuré la mort du chat !
Ses feuilles pointues et échancrées se mirent à nouveau à vibrer.
Toute la famille était réunie dans la salle à manger du vieux, enfants, petits-enfants, frères et surs encore vivants. Il fêtait ses quatre-vingt-cinq berges!
Ses petits-enfants le fixaient avec un mélange subtil de respect et détonnement. Ses deux fils quant à eux, le regardaient avec un regard rempli de convoitise qui en disait long sur leurs intentions : Cest peut-être le dernier Bientôt tes biens et ta maison nous reviendront
« Souffle papa, souffle ta dernière bougie ! »
Loctogénaire était veuf depuis maintenant deux ans. Ses seules occupations se résumaient à quelques activités de jardinage et à couper du bois pour le fourneau de la cuisine lorsque son arthrite lui laissait un moment de répit. Le soir venu, il sendormait la plupart du temps sur le canapé, les pieds posés sur la table basse, en regardant un film quil revoyait pour la énième fois.
Pourtant, malgré le poids de toutes ces années et son arthrite, il se sentait solide comme un chêne. Le moment était venu quil déballe ses cadeaux. Jean-Baptiste, le plus jeune de ses petits-fils âgé de cinq ans, sapprocha de lui et lui tendit un petit paquet quil sempressa douvrir. Il en ressortit une étrange paire de ciseaux. Il sefforça de masquer son étonnement et se mit à sourire : - Cest pour me couper les cheveux ? demanda-t-il dun air amusé. » Malheureusement jen ai presque plus ! Lenfant se mit à rire. Ce fut au tour de son second petit-fils, âgé de huit ans, qui lui offrit un flacon dengrais. Il sefforça à nouveau de sourire, masquant à nouveau son étonnement qui allait en saccentuant. - Ah ! Jai compris cest pour faire repousser mes cheveux ! Nouvel éclat de rire. Et pour finir, il ouvrit son dernier cadeau qui venait de la part de ses belles-filles. Il avait une forme plutôt bizarre. Il sagissait un arbre miniature, plus exactement un petit érable palmé avec de superbes feuilles orangées. Bûcheron de métier, puis garde forestier, il connaissait toutes les espèces darbres qui poussaient dans les Ardennes. Cétait bien un érable, cela ne faisait aucun doute, mais jamais il nen avait vu de si petits ! - Cest un Bonsaï. Déclara son fils aîné. » Nous avons pensé que ça te rappellerait de bons souvenirs
En réalité, il avait saisi lopportunité de loffrir à son père pour sen débarrasser, car sa femme se plaignait sans arrêt que cétait un nid à poussière, que ce nétait pas sain davoir un arbre à lintérieur. Une amie lui avait offert quelques semaines auparavant, et par politesse, elle navait pas osé le refuser.
Le vieillard essuya une larme avant de souffler ses bougies. - Cest un cadeau magnifique ! déclara-t-il ému.
Première semaine
Après avoir parcouru rapidement des yeux un petit guide intitulé « Comment entretenir son Bonsaï », le vieil Eugène sapprocha de larbuste muni dune grosse paire de ciseaux dans la main droite.
Il avait placé le petit érable sur une vieille commode en bois de merisier joliment sculptée qui ornait la salle à manger. Juste au dessus, une énorme scie passe-partout denviron deux mètres de large était accrochée au mur, celle qui avait été son outil de travail pendant de nombreuses années. Il en avait coupé des arbres durant sa vie ! à grands coups de hache et de longs mouvements de va et vient avec la scie quils manipulaient à deux, il était même venu à bout de chênes énormes. Il navait pas fait dans la dentelle, mais à présent le moment était venu pour lui de se lancer dans une activité un peu plus « artistique ». Il avait lu dans le petit guide que lon pouvait personnaliser la forme de son arbre suivant la manière dont on taillait ses branches. Cette perspective le réjoui. Il tint avec fermeté lextrémité dune branche entre son pouce et son index, avant de refermer les ciseaux dans un mouvement sec. Immédiatement, un jet de sang aspergea la commode. Ses yeux sécarquillèrent et son sourire laissa soudain place à une horrible grimace deffroi. Ce nétait pas lextrémité de la branche quil venait de sectionner, mais son petit doigt qui tomba juste devant ses pieds. Il courut jusquà la cuisine pour prendre un linge quil enroula autour de sa main, puis se précipita vers le téléphone avant que sa vue ne commence à se brouiller.
Deuxième semaine
Il ne ressentait presque plus la douleur, mais sa main gauche était toujours couverte dun épais bandage, ne laissant dépasser que lextrémité des quatre doigts qui lui restaient. Les médecins lui avaient dit que sil avait mis son doigt immédiatement dans de la glace après son accident, ils auraient peut-être pu le sauver en ayant recours à la microchirurgie. Mais à son âge Il sétait demandé à plusieurs reprises comment il avait pu commettre une telle maladresse sans trouver dexplication plausible à ce qui sétait passé. Peut-être souffrait-il dune maladie débilitante du style Alzheimer ou autre ? Il chassa immédiatement cette idée de son esprit. Cétait une maladie de vieux, et lui ne se sentait pas vieux ! Certes, il lui arrivait parfois davoir des trous de mémoire et ses mains navaient plus lassurance dautrefois, mais il se sentait toujours lâme dun jeune homme.
Perplexe, il resta un long moment immobile sur une chaise de la salle à manger à fixer le petit arbre. Par moments, il semblait que ses feuilles frémissaient légèrement alors quil ny avait aucun courant dair dans la pièce. Une vague de frayeur le parcouru. Il se leva ensuite pour aller chercher la grosse paire de ciseaux quil avait rangé dans la cuisine, puis revint quelques minutes plus tard, bien décidé à accomplir ce quil avait à faire. Il se tint debout face à larbrisseau, sa main gauche bandée posée à plat sur la commode, et décida de ne se servir cette fois que de sa main droite. Au moment où il sapprêta à cisailler lune des branches, la grosse scie passe-partout fixée au mur se décrocha brusquement et lui sectionna en tombant lextrémité des quatre doigts qui lui restaient.
Troisième semaine
Après plusieurs jours dhôpital, il était enfin de retour à la maison. Sa main gauche, du moins ce quil en restait, le faisait atrocement souffrir malgré la dose massive danti-douleurs prescrite par les médecins. Personne navait voulu le croire lorsquil avait déclaré que la scie sétait décrochée toute seule du mur et que la lame était tombée comme une guillotine sur sa main. Tout le monde pensait quil sagissait dune nouvelle balourdise de sa part, quil commençait sérieusement à perdre la tête. Marie-Noëlle, la plus généreuse de ses belles-filles, avait même insisté pour quil vienne habiter chez eux. Ce quil refusait catégoriquement. Il avait toujours dit à ses enfants que quoi quil arrive, il finirait ses vieux jours chez lui, et quil refuserait daller vivre chez lun dentre eux, et encore moins dans un hospice de vieillards. Il nétait pas vieux. Résignée, sa belle-fille lui avait alors proposé de venir le voir une fois par jour pour laider dans ses tâches quotidiennes et lui préparer ses repas.
Ce jour là, il attendit que Marie-Noëlle ait tourné les talons, et se précipita dans le garage. Il examina un moment ses outils qui étaient soigneusement alignés sur leurs supports, et son choix se porta sur un gros sécateur quil utilisait habituellement pour tailler les rosiers. Il était à présent convaincu que tous ses malheurs avaient commencé depuis le jour où on lui avait offert ce maudit arbuste. Mais il nallait pas se laisser abattre, car il était fermement décidé à tuer le mal à la racine. Il prit son courage à deux mains, et se dirigea tout droit vers la salle à manger. Il fixa larbre pendant quelques secondes, tout en vérifiant quil ny avait rien à proximité qui présente un quelconque danger.
Un sourire sarcastique illumina son visage : - Cette fois, je vais te faire ta fête petit salopard ce nest pas tes branches que je vais couper, mais ton tronc ! sexclama-t-il.
Au moment où il sapprocha avec le sécateur, une douleur fulgurante lui paralysa la jambe gauche, identique à une crampe. Il se roula par terre, et voyant que la douleur devenait de plus en plus intense, il fit un effort surhumain pour se relever avant de se traîner péniblement vers le téléphone.
Deux jours plus tard, il se réveilla dans un lit dhôpital. Lorsquil ouvrit les yeux, sa famille était à son chevet et le regardait dun air apitoyé. Il se rappelait vaguement quil avait été victime dune thrombose, et que les médecins avaient procédé à une série dexamens avant de le transférer au bloc opératoire. Puis le trou noir. André, son fils aîné, se racla la gorge et déclara dune voix doutre-tombe : - Je suis désolé papa, mais ils nont pas eu dautre choix que damputer ta jambe la gangrène, tu comprends ?
Le vieil Eugène se redressa les yeux exorbités et fixa la couverture qui ne se soulevait plus que dun seul côté à lextrémité du lit.
Pendant ce temps
Ses feuilles frémirent de joie. Cette petite pluie fine pulvérisée par un vaporisateur avait rafraîchit son feuillage et humidifié sa terre. Cela lui avait fait un bien fou et revigoré. Pour couronner le tout, il avait eu droit à une bonne dose dengrais. Il se sentait de plus en plus vigoureux, mais il savait aussi quil serait bientôt à létroit dans ce pot. La femme était venue larroser à plusieurs reprises durant labsence du vieux chnoque, avant de sadonner à quelques travaux de ménage. Elle avait même nettoyé les vitres et le miroir. Dès lors, il lui semblait que ses belles feuilles dorées resplendissaient davantage. En plus, il avait grandi.
Un mois plus tard
Le vieil Eugène franchit la porte dentrée de la maison dans son fauteuil roulant, accompagné dAndré et de Marie-Noëlle. Toute la maison respirait la fraîcheur et la propreté. Ses enfants lavaient qualifié de « vieille tête de mule » lorsquil avait refusé catégoriquement daller finir ses vieux jours dans un centre pour handicapés. Plutôt clamser ! avait-il ajouté. Ils firent ensuite rapidement le tour de la maison et étudièrent la meilleure façon de disposer le mobilier afin de faciliter le passage du fauteuil roulant. Lorsquils arrivèrent dans la salle à manger, les yeux du vieil homme se révulsèrent et tout son corps fut parcouru de tremblements. Le bonsaï semblait avoir doublé de volume. Ses feuilles pointues et dentelées flamboyaient sous leffet dun rayon de soleil. - Tas vu comme il est beau ! déclara Marie-Noëlle avec fierté. » Cest comme les plantes, il faut prendre soin de bien les arroser et leur parler ! Je lui ai même donné une dose dengrais
Le visage du vieillard se décomposa dun seul coup. Il aurait voulu hurler, mais aucun son némana de sa bouche. Cela ne faisait à présent plus aucun doute : ce maudit arbuste était la cause de tous ses malheurs. Jamais un arbre ne lui avait donné autant de fil à retordre. Il navait osé débagouler cette histoire à personne, de peur quon ne le prenne pour un vieux fou
Marie-Noëlle promit quelle passerait le voir une fois par jour afin de préparer ses repas et laider à faire sa toilette, puis il attendit patiemment que son fils et sa belle fille tournent les talons. Lorsque quil se retrouva enfin seul, il se dirigea avec peine vers un vieux buffet dans lequel il rangeait toutes sortes de produits. Il examina un à un les flacons qui étaient soigneusement alignés sur un rayon, et son choix se porta sur une bouteille de désherbant encore à moitié pleine. Un sourire sarcastique illumina son visage. Il se dirigea ensuite vers la salle à manger, et fixa larbuste quelques instants avec effroi avant de dévisser le bouchon du flacon. - Maintenant, à nous deux ! tu vas voir petite ordure de quel bois je me chauffe ! Si tu crois que tu vas prendre racine ici et me pourrir la vie
Tout à coup, les branches de larbuste se mirent à sallonger comme les tentacules dune pieuvre, et senroulèrent autour des bras du vieillard, limmobilisant. Les yeux exorbités, il se mit à hurler et au même moment une autre branche senroula autour de son cou. Dans sa lente agonie, il vit les yeux et la bouche de la chose qui le gratifia dune horrible grimace.
Quelques jours plus tard
Toute la famille était venue assister aux funérailles du vioque. Ils linhumèrent à larrière du cimetière, un peu en retrait des autres tombes, dans un coin relativement tranquille. Ses petits enfants vinrent déposer à tour de rôle des bouquets de fleurs sur sa tombe, les yeux remplis de larmes. - Cest tout de même curieux ! Déclara André. »Cest arrivé si vite ! son état de santé sest détérioré pratiquement du jour au lendemain. - Oh tu sais, à cet âge là tout peut arriver ! répondit Jean-Paul son frère cadet.
Ils fixèrent pendant un moment le petit bonsaï quils avaient fait planter à larrière de la tombe, juste derrière la croix. - Je crois que cest une bonne idée ! il semblait très attaché à cet arbre et celui-ci représentait probablement un symbole pour lui. Leffigie de sa vie de bûcheron
Ils laissèrent échapper quelques sanglots avant de se diriger lentement vers la sortie du cimetière.
Pendant ce temps, les racines du petit érable senfonçaient de plus en plus profondément dans la terre. Dans leur lente progression, elles finirent par traverser les fines planches en bois du cercueil pour aller ensuite senrouler autour de la dépouille du malheureux défunt.
Il lui fallait de lengrais, car il voulait devenir un grand arbre. Un très grand arbre.
Fin
COOS, L., Le bonsaï maléfique. internet, 19 november 2011. (http://www.e-stories.org/read-stories.php?&sto=7587)
Persoonlijke argumentering:
Ik vind dit verhaal erg gruwelijk. Het gaat over een oude man die zich steeds verwond wanneer hij takjes van een vreemd boompje, dat hij heeft gekregen van zijn schoondochters,wil afknippen. Wat ik niet begrepen heb is het begin van het verhaal. Ik heb geen idee wie er aan het vertellen is. Ik denk dat het het boompje is. Hij wil een grote boom worden, zoals zijn broers. Op het einde van het verhaal wordt er terug verwezen naar de grote boom dat hij wil wilde worden. Het is een spannend, ingewikkeld verhaal dat ik wel een aanrader vind.
Najib Amhali is een Marokkaans-Nederlands cabaretier, acteur en professioneel drummer. Ik koos voor Najib Amhali, omdat hij echt wel mijn favoriete cabaretier. Het is zo dat als ik 20 keer naar dezelfde fragment kijk ik nog steeds strijk lig van het lachen. Ik koos voor het videofragment Taxi, omdat het mij keer op keer gewoon aan het lachen brengt. Ik vind hem zo goed, omdat hij grappen maakt over eender wie. Dat apprecier ik wel erg. Ik koos voor Taxi, omdat het gewoon de waarheid. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen je moet het gewoon zelf horen dan begrijp je wat ik bedoel.
It was during the first snowstorm of the new year. The color green was something you saw in pictures tacked to the wall or in a memory from what felt like years ago. I was living alone in a studio apartment in a shitty section of west Cleveland. Everything was the same color in that neighborhood, even in the summer. It was the kind of dirty grey that gets swept up into the air of unfinished basements and cold storage warehouses. There were no stairs to get to my apartment. I was as far down as you can get without going under. I slept in the same room as the oven, but I liked the smallness of it. When I was young my sister and I used to zip each other into suitcases. We would drag the suitcases up and down the stairs, and all around the living room, laughing hysterically.
That first morning I wrapped a scarf around my neck and lit the stove. I tripped over my shoes on my way to the sink to fill the pot. I looked down at them accusingly, as if anyone but me could have put them there. I looked up after kicking them across the room and that was when I saw him for the first time. I wouldn't find out until later that he had been there for weeks. Inches away from me as I slept. An arm's reach as I showered and dressed each morning. He sat with me while I overcooked my eggs and searched the internet for a cat to adopt, each time deciding against it because I could imagine it snowballing into two or three until I became one of those women.
The outside world that day, and every day since I had been living there, was a white swirling mixture of ground and sky. Set against the bright seamless backdrop was the outline of a man. He was fading in and out with each gust of wind, like a Polaroid gone backwards. But I saw him. I saw the tip of one of his pink fingers poking out of a hole in his glove. His hands were up against his mouth which was covered in a thick dark beard and his breath came in a long slow billow of white smoke, like the mouth of a gutter under a frozen street. His hood was pulled up over his head which made his eyes ever brighter in the shadow. I couldn't tell what color they were, but they seemed to have a reflection inside them like the round outline of a flashbulb in the eye of a magazine model. I didn't scream. I felt nothing like adrenaline, or dread. Or that feeling when your heart beats so fast it makes you want to throw up. Nothing like that happened. If someone told me that they saw a strange man staring at them through their window I would have expected to hear them say, "And then I screamed and dropped my glass and it shattered and I ran to the phone and dialed 911 and then I ran to my front door and pulled the deadbolt across and then I hid in the bathroom with the door closed and I couldn't stop shaking." But I didn't do any of that. I stood completely still as if someone was holding me there, and I watched as the man I saw so clearly disappeared into the endless white.
<2>
There was nothing in my apartment that anyone would want. My possessions were piled in and out of boxes and I didn't even own a real bed. I had a mattress on the floor that tripled as a couch and dining room table. I did own a laptop but I took it with me to work. I didn't own a TV, or a toaster oven, or even a decent pair of shoes. I just decided that since there was nothing for him to steal, and I was sure he figured that out if he took a good look, that I would go on about my day despite his strange appearance outside my window. It felt less like a decision to ignore it, and more like it didn't happen at all. Or like it happens all the time. And that is exactly how it ended up. Each morning while I boiled water and ladled my mug into the steaming pot, I saw him. I didn't own a tea kettle either. I didn't see why people spent money on things like that when they could function perfectly well without them. But anyway, each night when I came home from work and my apartment was dark and quiet and anyone would think that I should be scared, I wasn't. There was no one waiting for me behind the shower curtain. Nothing was ever out of place. There were never any footprints circling my apartment, or scratch marks around my doorknob. I came and went peacefully and each morning I shared a moment with a stranger whose eye brows curled up like a puppy and whose fingers were always bent across his mouth.
It went on for about a week that way. I continued to start my car ten minutes early with the keys dangling in the ignition, so it could thaw. I guess in hindsight that was a pretty stupid thing to do in west Cleveland anyway, random man or not. But I mean I just lived my life normally, with the exception of my gloomy window friend stopping by more and more often. Once while I was watching TV late at night, something caught my eye at the window. Of course it was him. I just kept on eating my popcorn until I was full and there was still half a bowl left. I hated to waste food, and I always felt bad for the little birds that hopped over the snow, and wondered what the hell they ate in this neighborhood at twelve below. So sometimes I would throw food outside for them. Or for the squirrels. So I went to the window. I had never really confronted the man. I stayed a room's length away from him as he peered at me sadly. But that night I guess I got brave. I got up and saw his outline like the moon must have been fat and shining right behind him, casting a line of white around his face. My eyes went to the top of the window to unhook the lock, and when they returned to him there was only the snow. He had been erased by its pale hand. I put my face into the cold, that kind of cold that feels more like fire than ice, and I looked for him. The snow was covered in a layer of glass. I threw the leftover popcorn and it rolled like dice across the ground. There were no signs of his tracks. I noticed, as I pulled the window back down, that there was no moon that night.
<3>
The next morning I saw the white grey billows of exhaust fumes pouring out of a piece of shit station wagon in front of my apartment. I saw the woman's eyes, and they were glossy and dull. I had seen her baby basset hound eyebrows before, on the man at my window. She just stared at the door as if she was waiting for someone to come out. I came out. She drove away.
It happened that way three times. Not all at once, but spread so far out across two weeks that I had to keep reminding myself that it wasn't a déjà vu, and that yes, this had really happened before. The fourth time I decided had to be different. Something about her felt so much like the man at my window, but maybe it was just her coming and going. And her staring. And those eyebrows arching up. But her hands were not covering her mouth; they were white and exposed even in this weather, and they were gripping the steering wheel. So I could see that her lips were moving tightly against each other, and on top of each other, pulling in and out of her mouth. This fourth time she didn't drive away when I walked out onto the ice. I stood waiting for her to do it; to drive away as she always had. But she just looked ahead at the road, and then back into my face. Then I saw her hand move to the door, and the window rolled down. I walked towards her casually, not like someone who had seen her on three previous mornings, but like someone who was going to ask her if she needed directions. Or if she was alright. So I did ask her that, because I wasn't sure what else to say.
The wind stole the words and spread them out across the trees and the pavement and the kicked over silver trash cans. She said nothing. She looked like she might drive away again. She put her hands back on the wheel and looked straight ahead. But then she turned and looked past me at my apartment. I looked back then too, like maybe I was missing something. She was looking at the right side of the house, at the space between it and the neighbor's fence, which was all of four feet. It was the space where I saw my window friend each morning standing, waiting to watch me curse at my hair for making me late.
<4>
"Are you looking for him?" I asked. Feeling as soon as I said it, the longing to take it back. I wasn't sure what I would say if she asked "Who?" Oh, just that man who stares in my window every day. The one who for all I know could be a serial killer casing out his next victim. I know that's what people would think if I told them. But it didn't feel like that at all.
But she didn't ask me who, she didn't say anything for about a minute, she just stared blankly back and forth between me and the apartment, and I knew that I would be late for work again. She looked like she was about to say something, her mouth kept moving and tears starting falling into it from her eyes. I remembered the landlord speaking to me in broken English, telling me how grateful he was that he didn't need to help me carry furniture. I remembered him telling me that a couple had lived there before me. And he kept saying something in Spanish that sounded like "tragic." And he kept shaking his head.
"Do you need help?" I asked, coming a little closer to the window. She just kept crying, harder now. I squeezed my cell phone for the time and saw that I was still early. I always turned my car on too soon, and by the time I got inside it the snow was pouring from the roof like rain.
"You can come inside and we can have some tea if you want." I said, imagining myself using a soup spoon to dish her out a ration of hot water.
"Or maybe you just want to talk? Is that why you keep coming here?" I just kept talking. I didn't know what else to do with her.
"What's your name? I just moved here a few weeks ago, actually I guess it's been more than a month. I don't know anyone. I work downtown at a magazine. I do graphic design." She started to calm down a little and looked at me.
<5>
"Amy," she said quietly.
"Hey Amy," I said, a little too cheerfully. "I'm Ellen. Is this where you used to live?" I said, pointing back at my little faded blue apartment and the trees, and the trash cans that were glued to the sidewalk now from all the ice. She stared at the apartment and nodded at it, as if it had asked her the question.
"Well, did you want to come in for a little while? I can't stay long, I do have to go soon, but you can come in for a few minutes if you want. I know when I moved from my first house I always wanted to go back and see what they did to my old room. See if they painted it a different color or anything. I didn't paint anything yet. Maybe I will in the summer." I smiled at her, and she smiled back slowly, as if her face had forgotten which muscles it took to pull up the chapped corners of her mouth. She stared at the house, and then at me and then back at the house again, and without saying anything she unlocked her seat belt and got out of the car. We were standing there in the middle of the frozen street, her car was still running and dripping fluid, making a little puddle that was curling and flowing over the cracks in the ice and the dirty solid snow that was pushed up onto the curb.
"Did you want to ?" I motioned to the keys hanging in the ignition. It was alright for me to leave my car running, but if hers got stolen I would feel pretty terrible.
"Oh, yeah, thanks," she said softly. I watched her lean into her car and shut it off, pull the keys out and put them in the pocket of her coat. When she turned to face me again I smiled a sort of awkward, ok right this way, kind of smile, and turned to walk to the apartment. She followed me hesitantly and I heard her take in a deep breath. The cold air must have stung her lungs because she started coughing.
<6>
"You ok?" I said, turning to look at her over my shoulder as I opened the door and walked in. She just nodded, and I saw her eyebrows start to go higher, and her lips start to pull into her mouth. I wasn't sure if this was such a great idea after all. What was I supposed to do with some strange sobbing woman? I remembered that I didn't have anywhere for her to sit, and it felt like an even worse idea. I took in a deep breath of the frozen air as we walked into the apartment.
She was my first guest and I was suddenly a little self conscious about my housekeeping. I scooped up the cold soggy tea bags from the counter and threw them in the trash, and moved a few things around so I didn't look like a slob.
"Do you want some tea? Or hot chocolate maybe? I don't have a coffee maker." I grabbed two mugs before she could answer, refilled the pot that was on the stove, and started it to boil. She didn't say anything, and I looked behind me to see her standing in what I guess had been her living room, looking around the apartment like Dorothy when she came out of her little spinning cabin.
"I think I feel like some hot chocolate," I said, trying to break her from her daze. She stared at me as if she had forgotten where she was. "Sure," she said finally.
I attempted small talk, mostly to myself, while the water boiled. I asked her questions and got a nod here and there. Finally I had two cups of hot chocolate and I stirred at them violently trying to get the lumps out.
"I wish I had some of those tiny marshmallows. They're fun," I said, smiling awkwardly as I handed her the mug. It was from some rest stop in the Redwood Forrest, Paul Bunyan and his big blue Ox. I wished I would have noticed and given her the one with the Dalmatian instead. That would have seemed a little less awkward. My mom sent it to me because when I was little I loved Dalmatians. I tried to explain to her that, thanks to Disney, lots of little kids liked Dalmatians and that the phase was over, but she still kept sending me mugs and birthday cards with black spots.
<7>
"I guess you could sit on my bed if you want? I'm sorry, that's pretty creepy but I don't have any chairs yet." I looked around at the empty walls and the posters rolled up on the floor and told myself I would hang them up tonight. But I knew I wouldn't. She walked over to my bed and sat down on the corner. I pulled up a box full of books and sat down on it. I sipped at the hot chocolate and got a big chunk of powder. I hoped I had stirred hers a little better.
"So, you lived here before me?" I asked quietly. Hoping not to start another round of hysterics; she had finally seemed to calm down.
"Yes."
"Did you live alone?" I squeezed the hot mug, already feeling like I knew the answer. She must have been part of the couple the landlord attempted to gossip with me about. Maybe it was a really bad breakup. Maybe he was still looking for her, still stalking her. I thought of the man who I guess was stalking me. But he didn't seem like he would hurt anybody. He was too sad, too cold and lonely.
"No," she said, and then she breathed into the steaming mug, and I waited, hoping that maybe she would tell me her story so that I didn't ask the wrong question and make her cry.
"I lived with my fiancé, Eric. He was a musician." She tried smiling. "We had rugs and towels hanging all over the walls," - she pointed to the tiny holes, the ones I never noticed - "and his friends would come over and practice."
"Band practice in this place? That must have been crazy." She smiled bigger now. I was sure she was transporting herself back there, and I pictured four or five guys with guitars huddled around the bed where she sat and listened, maybe a drummer with his chair stuck inside the bathroom. She stopped talking and stared down into her mug. We sat in silence and then my eyes went to the window. He was back.
<8>
Amy noticed the way I looked at the window suddenly, and she looked too, but nothing happened. She didn't see him. He walked closer to the window and cupped his hands around his face to peer inside. Then he looked sadder than he ever had. His cheeks pulled up and his forehead wrinkled like an old man. It looked like he was shaking. He put his palms flat on the window and I could see what looked like frost forming where the tips of his fingers touched the glass. I realized in that moment, what I knew I couldn't say out loud. Either I had a tumor growing in my brain that was making me see this man that she couldn't, or he was a ghost. He was her ghost. Her fiance's ghost.
"Amy, what happened to him? To Eric." I halfway hoped she would say, "What do you mean? He's at work." But then that would mean that I had a tumor, and I couldn't afford a tumor. I didn't have health insurance.
But she didn't say that. She just looked at me as if she didn't care how I knew, or what I knew. As if I wasn't even there. She stared into the air and her mind went somewhere else again. This time it wasn't somewhere happy at all.
"He killed himself. Right over there." She pointed to the cramped bathroom. The yellow tiles. I pictured the man at the window, staring into the tiny mirror over the sink, with a gun inside his mouth. I thought about what questions were appropriate, if any. And what do you ask first? Why or how? I guess how was the less complicated one so I went with that.
"Pills. He swallowed the whole cabinet full. I found him lying on the floor all curled up." She stopped and squeezed her eyes shut hard. I guess she was seeing it again. Seeing him. I looked at the window and he was squeezing his eyes shut too.
"What was he like?" I tried changing the subject a little. I stared out the window at him as she spoke.
<9>
"He was," she paused, "quiet. I never knew what he was going through. In his head. He just wouldn't tell me. He lost his job and they kicked him out of the band. They said they didn't need three guitar players, they said they looked stupid on stage with that many people. My parents never liked him. They didn't want us to get married. They said he looked like he belonged in a homeless shelter. But he loved that beard. I loved it..." She trailed off and looked down at her shoes, which were making a puddle on the wood floor.
"I'm sorry, I don't know why I keep coming here. I just feel close to him here I guess. I never got to say goodbye." She sighed and looked around at the empty walls. I was sure now that the man at the window was dead. That he was Eric. That he was coming here for her. I guess it didn't sound as crazy to me as it should have.
"I think he's been coming here too." I said, bracing myself in case she flipped out. She didn't. She just stared at me and squinted her eyes like she was trying to read the fine print across my face.
"Someone's been coming to the window. I thought maybe he was homeless or, I'm not sure what I thought. But maybe it's him. He's there right now actually." I expected him to disappear as soon as she turned her head to look out the window, but he didn't. He stared into her eyes. She turned back to me.
"There?" she said, confused, pointing to the frozen glass.
"Yeah. He's looking at you. He seems really upset. Maybe he didn't mean to do it." I wasn't sure what I was doing. Being an interpreter for the dead? She looked at me at first like I was crazy, and I understood. But she didn't get up, she didn't throw the hot brown liquid in my face and run screaming for the door. I think she must have wanted this, deep down. She must have driven here needing to find something. Needing this to be real. Her face softened and she looked back at the window as she spoke. I looked back too and of course, maybe to make me look even crazier, he was gone.
<10>
"Does he talk?" she said, and I could hear the sane part of her trying to win out over whatever part believed it all.
"Well he's gone now. But no, he doesn't talk. Not to me."
She snapped her head back towards me, the fastest movement she had made so far.
"What do you mean, he's gone?" She got up and went to the window. She looked out of it a little frantically, and then closed her eyes and took a deep breath. She stood there with her eyes closed for a long time. Just breathing.
Finally she turned and looked around the apartment again, this time with the softest edge of a grin. She looked down into her mug and then up to me.
"Thank you for this. For letting me come back."
"You're welcome."
"I'll let you go now. I don't want to make you late." She walked to the sink and put her mug down next to the dirty plates and cups. I followed her to the door as if it were still her apartment. The sun was so bright against the snow that I had to shield my eyes with the half empty Dalmatian mug.
"It was nice meeting you." She said, smiling so that now I could see the row of white teeth that I never imagined existed.
"Sure. I'm glad I could help?" I said, searching for the words to describe or explain what just took place. She turned and walked back to her car, seeming almost a little embarrassed for having been there at all. Then to my left, from the side of the house came at first a shadow, and then a man. Eric. Now he had a name. I watched as he walked with his hands down from his face now and at his sides. He stopped and looked at me, right into my eyes, for a few seconds that seemed to stretch out longer than any other few seconds of my life. Then he walked forward again, catching up to Amy.
<11>
"Amy!" I wanted to tell her that he was right there, he was right behind her. But I stopped. She turned to face me and she was really facing him. He was between us looking right into her face, close enough to touch her.
"You're welcome to stop by anytime." I said, feeling like it sounded less genuine that it was. I guess I really did mean it. She got into the car and I watched as Eric got into the passenger's seat.
"Thanks." She said, looking back at the house. I knew I would never see her again by the way she looked at it as she drove off, like she was saying goodbye.
Persoonlijke argumentering:
"Appearance" van Kate Peterson, een verhaal over een meisje, Ellen, dat steeds een man voor haar raam ziet staat. Later ontdekt ze dat de man, Eric, niet echt is maar slechts een illusie, een geest. Ellen woont alleen in een klein appartement. Eric is niet de enige die steeds voor haar huis staat, Amy ook. Amy is wel een echt persoon, ze was de verloofde van Eric. Hij pleegde zelfmoord in het appartement van Ellen waar ze vroeger woonden. Amy komt er vaak omdat ze nog steeds het gevoel krijgt dat hij nog bij haar is. Ze weet niet dat Ellen hem kan zien. Ellen vertelde het haar, ze schrok er niet van. Het was de laatste keer dat Amy langs het huis kwam. Eric stapt met haar in de auto. Amy weet het niet. Ik vind het wel een goed verhaal. De manier waarop het werd geschreven ook. Ik hou van het begin, hoe de dingen worden beschreven. Ik heb het verhaal met plezier en spanning gelezen. Ik merkte wel een foutje op. Eerst zei ze dat ze geen tv had en dan zei ze dat ze tv aan het kijken was? Naast dat, is het een goed verhaal.
PETERSON, K., Appearance. internet, juli 2011. (http://www.short-stories.co.uk/)
Ik heb gekozen voor het liedje Aicha van Outlandish. Ik koos dit liedje, omdat het onderwerp over de dingen des levens gaan. Ik heb echt respect voor deze band. Zoals gewoonlijk kies ik mijn liedjes omwille van het verhaal dat er achter zit. Het verhaal achter dit liedjes is dat de zusje van de zanger werd gepest omwille van haar hoofddoek. Hij zong dit liedje om haar een riem onder het hart te steken. Hij probeert de mensen te laten zien dat een hoofddoek dragen niet het gedrag van een persoon beïnvloedt. Mensen met een hoofddoek kunnen/kennen net zoveel als mensen die geen hoofddoek dragen.
Romeo & Juliet is een toneelstuk van William Shakespeare. Het gaat over de liefde van Juliet Capulet en Romeo Montague, een onmogelijke liefde tussen twee tieners dat leidde tot een tragedie. Ik heb gekozen voor dit toneelstuk omdat dit stuk het eerste was waar ik aan dacht toen ik het woordje "theater" las. Uit dit toneelstuk zal ik de beroemde balkonscène bespreken. Bij de balkonscène veklaren Romeo en Juliet elkaar hun liefde. Juliet staat boven op het balkon en Romeo in de tuin voor het balkon. Ik vind het persoonlijk het mooiste en het vreemdste stukje. Ik vind het mooi omdat ze mooie en lieve woorden gebruiken en vreemd omdat ze besluiten te trouwen nadat ze elkaar nog maar net kennen. Deze scène wordt in de media nog steeds gebruikt. Ze spelen het na op een modernere, grappige manier of ze laten er zich gewoon door inspireren. Ik vind de stijl hoe de tekst is geschreven prachtig, het is net of je een gedicht aan het lezen bent.
Capulet's orchard.
Enter Romeo.
ROM:
He laughs at the scars of love when hes never felt loves pain. Quiet! what light breaks through that window?
It is the east, and Juliet is the sun rising!
Arise, fair sun, and kill the jealous moon,
Who is already sick and pale with grief,
That you, her maid, are far more beautiful than she is.
Dont be her maid, since she is so jealous.
Her chaste, white gown is only sick and green,
And only fools wear it. Take it off and throw it away.
It is my lady; O, it is my love!
O, I wish she knew that she was my love!
She speaks, but she says nothing. what does that mean?
Her eye seems to be talking. I will answer it.
I am too bold, shes not speaking to me.
Two of the fairest stars in all the heaven,
Having some business, do beg her eyes
To twinkle in their sockets till the stars return.
What if her eyes were there, they in her head?
The brightness of her cheek would shame those stars,
As daylight shames a lamp; her eyes in heaven
Would stream so brightly through the skies
That birds would sing and think it was morning.
See how she leans her cheek upon her hand!
O I wish I were a glove on that hand
So that I might touch that cheek!
JUL:
Ah me!
ROM:
She speaks.
O, speak again, bright angel! for you are
As glorious to this night, that is over my head,
As is a wingéd messenger of heaven
To the white, upturned, wondering eyes
Of mortals that fall back to gaze on him
When he crosses the slow moving clouds
And sails upon the heart of the wind.
JUL:
O Romeo, Romeo! Why are you Romeo?
Deny your father and refuse to be called by your name;
Or, if you wont, swear you are my love,
And I'll no longer be called a Capulet.
ROM:
Shall I hear more, or shall I speak at this?
JUL:
Its only your name that is my enemy;
You are yourself, not even a Montague.
What's Montague? It is not a hand, or a foot,
Or an arm, or a face, or any other part
Belonging to a man. O, be some other name!
What's in a name? that which we call a rose
Would smell as sweet if it had any other name.
So Romeo, if he wasnt called Romeo, would
Retain that dear perfection which he has
Without that title. Romeo, throw your name away;
And for that name, which isnt part of you,
Take all of me.
ROM:
I take you at your word.
Only call me love, and I'll be baptized with a new name.
From now on, Ill never be Romeo.
JUL:
What man are you who, wrapped in the cover of night,
Stumbles on my private thoughts?
ROM:
By a name that
I dont know how to tell you who I am.
My name, dear saint, is hateful to me
Because it is an enemy to you.
If I had written it down on paper, I would tear the word from the page.
JUL:
My ears havent yet heard a hundred words
Of that tongue's speech, and yet I know the sound;
Arent you Romeo, and a Montague?
ROM:
Neither one, fair saint, if you dislike them.
JUL:
How did you come here, tell me, and why?
The orchard walls are high and hard to climb.
And the place means death, considering who you are,
If any of my kinsmen find you here.
ROM:
With love's light wings did I fly over these walls;
For rocky mountains cannot hold love out,
And what love can do, love dares to attempt;
Therefore your kinsmen are no threat to me.
JUL:
If they see you, they will murder you.
ROM:
Its a shame, there is more danger in your eye
Than twenty of their swords. if you will just look sweet,
Then I am protected against their hate.
JUL:
I wouldnt have them see you here for the world.
ROM:
I have night's cloak to hide me from their sight;
And, if you love me, let them find me here.
My life were better ended by their hate
Than death postponed, wanting your love.
JUL:
Who gave you the directions to this place?
ROM:
Love, that first prompted me to ask;
He gave me advice, and I gave him eyes.
I am no sea captain, but, if you were as far away
As that vast shore washed with the furthest sea,
I would risk everything for such a cargo.
JUL:
You know that the night hides my face;
Otherwise, a maidens blush would paint my cheek
For what you overheard me say tonight.
Gladly I would dwell on form, gladly, gladly deny
What I have spoken; but farewell polite words!
Do you love me? I know you will say, Yes,
And I will take your word. but, if you swear,
You may prove false. At lovers' lies,
They say Jove laughs. O gentle Romeo,
If you do love, pronounce it faithfully.
Or if you think I am too quickly won,
I'll frown, and be wicked, and tell you, No,
So you will court me. but otherwise, not for the world.
In truth, fair Montague, I am too affectionate;
And, therefore, you may think my behavior light.
But trust me, gentleman, I'll prove more true
Than those that have more knowledge to be unfriendly.
I should have been more unfriendly, I must confess,
But you overheard, before I was aware of you,
My true loves passion. Therefore, pardon me,
And not attribute this surrender to light love,
Which the dark night has discovered.
ROM:
Lady, by the blessed moon up there,
That tips with silver all these fruit-tree tops, I swear
JUL:
O, dont swear by the moon, the inconstant moon,
That monthly goes through changes in her circled orbit,
For fear that your love prove as variable as the moon.
ROM:
What shall I swear by?
JUL:
Dont swear at all;
Or if you will, swear by your own gracious self,
Which is the god that I worship,
And I'll believe you.
ROM:
If my heart's dear love,
JUL:
Well, dont swear. Although I have joy in you,
I have no joy of this contract tonight;
It is too rash, too unadvised, too sudden;
Too like the lightning, which ceases to exist
Before one can say, Its lightning. Sweet, good night!
This bud of love, ripen by summer's breezes,
May become a beautiful flower when next we meet.
Good night, good night! May sweet repose and rest
Come to your heart such as that is within my breast!
ROM:
O, will you leave me so unsatisfied?
JUL:
What satisfaction can you have tonight?
ROM:
The exchange of your love's faithful vow for mine.
JUL:
I gave you my vow before you asked for it,
And yet, I wish I could give it again.
ROM:
Would you take it away? Why, love?
JUL:
Only to be honest and give it to you again.
And still I wish but for the thing that I already have.
My treasure has no boundaries, just like the sea,
My love is as deep as the sea; the more I give to you,
The more I have, for both my love and the sea are infinite.
I hear some noise within. dear love, goodbye! Right away, good nurse! Sweet Montague, be true.
Stay here a minute. Ill be right back.
Exit.
ROM:
O blessed, blessed night! I am afraid,
Standing in this night, that all this is only a dream,
Too promising and sweet to be real.
Enter Juliet above.
JUL:
Three words, dear Romeo, and good night indeed.
If that your love is honorable,
Your intention marriage, send me word tomorrow,
By one that I'll get to come to you,
Where and what time you will marry me,
And Ill lay all my fortunes at your feet,
And follow you, my lord, throughout the world.
NURSE:
Madam!
JUL:
I come right away. But if you dont mean well,
I beg you,
NURSE:
Madam!
JUL:
Im coming
To end your pursuit of me and leave me to my grief.
Ill send tomorrow.
ROM:
Ill be waiting,
JUL:
A thousand times good night!
Exit.
ROM:
A thousand times the worse for me, to want your light!
Love goes toward love as schoolboy away from their books;
But love goes from love, like boys towards school with heavy looks.
Enter Juliet again, above.
JUL:
Listen, Romeo, listen! O I wish I had a falconer's voice
To lure this hawk back to me again!
Being a slave has a hoarse voice and may not speak aloud;
Or else I would go to the cave where Echo lives,
And make her airy voice more hoarse than mine is,
With the repetition of my Romeo's name.
ROM:
It is my soul that calls my name.
How silver-sweet is the sound of lovers' voices by night,
Like softest music to listening ears!
JUL:
Romeo!
ROM:
My dear?
JUL:
What time tomorrow
Should I send someone to you?
ROM:
At nine.
JUL:
I will not fail! Its going feel like twenty years until then.
I have forgotten why I called you back.
ROM:
Let me stand here until you remember.
JUL:
I shall forget just to have you stand there,
Remembering how I love your company.
ROM:
And I'll still stay, to have you still forget,
Forgetting any other home but this one.
JUL:
It is almost morning; I want you to leave,
And yet I dont want you to go any farther than a naughty childs bird,
Who lets the bird hop a little from her hand,
Like a poor prisoner in his twisted ankle bracelet,
And, with a silk thread, plucks the bird back again,
So loving, but jealous, of his liberty.
ROM:
I wish I were your bird.
JUL:
Sweet, so do I.
But I should kill you with much cherishing.
Good night, good night! Parting is such sweet sorrow
That I shall say good night until its tomorrow.
ROM:
Sleep dwell upon your eyes, peace in your breast!
I wish I were sleep and peace, so sweet to rest!
I will go right away to my ghostly priest's house,
To get his help and to tell him about my dear good fortune.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Vince en Laurens hielden mij nog even vast, ik weet niet hoe lang, tot ik gekalmeerd was, zeker
Na een tijdje kon ik weer min of meer normaal uit mijn ogen kijken, en ik zag Elke, die op de grond ineen was gezakt en kokhalzend naar haar keel tastte. En Raf schoot nu in actie en knielde naast haar op de kasseien en begon aan haar schouders te schudden, gaat het schat, gaat het? Jezus, wat een slappe lul. En Elke kwam half overeind, steunend op haar ellenbogen, ze hapte naar adem en hoestte haar ziel uit haar lijf, maar ze kreeg langzaam weer wat kleur en ik schudde Laurens en Vince van me af, laat me, laat me, ik ben kalm, ik ben echt kalm godverdomme laat me nu in godsnaam los sukkels, en ik liep langzaam op Elke af met al mijn armen open en ik toonde haar mijn handpalmen, Sorry, Elke, sorry, sorry, ik wilde echt niet, ik wilde je echt niet
Maar toen stond Raf opeens recht, hij draaide zich naar me toe en hij keek me heel vuil aan, Jij, zei hij, jij, jij
En verder kwam hij niet, hij wees alleen met zijn gestrekte wijsvinger naar mij en zei nog een paar keer jij, jij (Raf heeft altijd al een vrij beperkte woordenschat gehad). En toen zette hij ineens heel heldhaftig een stap in mijn richting, en hij maakte een soort dreigend gebaar, en Vince en Laurens zetten meteen ook een stap naar voren en kwamen naast mij staan, en Raf zette weer een stap achteruit, mijn god, het leek wel een fucking ballet. Maar toen klonk ineens, achter Raf, de stem van Elke. Hees en tamelijk zwak. Nathan
zei ze.Ik draaide me om. Ze kwam moeizaam overeind en hield haar hand aan haar keel.
jij bestaat niet meer voor mij. En, nog altijd met haar hand aan haar keel, draaide ze zich om en liep weg. Jij, jij
deed Raf nog eens, en hij zwaaide met zijn wijsvinger, maar ik wuifde hem weg als een vervelende vlieg. Ik zag zelfs nauwelijks hoe hij zich ook omdraaide en Elke achternaliep, half struikelend over de kasseien. Ik zag alleen Elke die wegliep en om de hoek verdween, tussen het spiegelpaleis en de botsautootjes. Ik bestond niet meer. Ik bestond niet meer. 
