Het regende onophoudelijk, de hele nacht lang. De kampeerplaats die we in het donker toegewezen kregen, blijkt vlak aan de oceaan te liggen. Voor we ons naar onze afspraak van vandaag begeven rijden we nog 9 km terug om diesel bij te vullen. We raakten gisterenavond even in paniek toen we de benzinemeter zagen dalen en we alsmaar verder van de bewoonde wereld reden.

De plaats van afspraak heet Clifton en van hieruit vertrekken we met een 4 x 4 busje naar Cape Kidnappers. De rit gaat door een pracht van een vallei en via de privé terreinen van twee sheep farms over kronkelende, smalle en steile gravel roads, dwars doorheen het riviertje, 16 km lang ….tot op de top van de cliff. Ondertussen vertelt de chauffeur honderduit over alles wat we al zo graag wilden weten. Regelmatig moet hij de auto uit om poort open / poort dicht te doen zodat de schapen en koeien in de juiste wei blijven.

Bovenop de cliff wacht ons een spectaculair zicht. Duizenden Jan-van-Genten nestelen er bij elkaar. Mannetjes en wijfjes vliegen af en aan, wisselen elkaar af bij het broeden, maken elkaar het hof en krijsen dat horen en zien vergaat. Wij blijven drie kwartier boven in een ijzig koude wind en raken maar niet uitgekeken op al deze bedrijvigheid. Verkleumd, maar uiterst tevreden vatten we de rit terug aan.

De rest van de dag rijden we nog een groot stuk richting westkust. Naar de late namiddag toe klaart de hemel uit en krijgen we boven de wolken in de verte ons doel voor morgen te zien. Enkel de wit besneeuwde top van de Mount Egmont is te zien.

10-12-2009 om 11:11 geschreven door frieda_en_luc  

Dag 9: woensdag 2 december

Bij de stad Taupo, bezoeken we de Warakei Terraces, een laatste heetwatervallei, waar ook een Maori dorp werd nagebouwd. We ontdekken er de prachtige versie van het scheppingsverhaal van dit volk, waar vader hemel en moeder aarde een belangrijke rol spelen. De dame uit het visitor's center is zeer behulpzaam bij het beantwoorden van alle vragen die we ons totnogtoe stelden.

We komen tot het besef dat alle volkeren met wiens levenswijze we reeds kennis maakten – de Indianen in Noord-Amerika, de Lappen in Zweden, de Kelten in West – Europa en nu de Maori – er gelijklopende gebruiken en gewoonten op nahielden. De verklaring hiervoor is dat ze allen dicht bij de natuur leefden.

We verlaten dit gebied van ondergronds gerommel in de overtuiging dat het hier moet zijn dat ze het warm water hebben uitgevonden en vervolgen onze weg in zuidelijke richting.

De stad Napier ligt aan de Pacific en werd in 1931 bijna volledig verwoest door een aardbeving. De daaropvolgende jaren werd ze heropgebouwd in de toen modieuze art-deco stijl. Het is om die reden dat we ze wensen te bezoeken, maar het valt wat tegen. Bovendien regent het bijna de hele tijd.

07-12-2009 om 10:15 geschreven door frieda_en_luc  

We willen al vroeg vertrekken want rond 10 uur hebben we afspraak met Lady Knox.

Maar eerst gaan we op verkenning op de camping waar we gisteren na donker toekwamen. Je kan er een eco trail volgen en wat blijkt, op hun terrein ligt de heetste warmwaterbron van Nieuw – Zeeland. Het water is zomaar eventjes 98°C en per seconde komt er een zeer grote hoeveelheid water aan de oppervlakte. Langs de beek die daardoor ontstaat ontdekken we een tropische plantengroei.

Maar nu naar Lady Knox. Een internationaal gezelschap is er net als wij tijdig toegekomen. We zien een kleine rots waarbij bovenaan uit een gat wat rook opstijgt. Als een plaatselijke gids een zakje milieuvriendelijke soda in het gat giet, begint ze - nadat er wat schuim uit de opening borrelt – plots te spuiten...een waterstraal van 20m. We staan er bij en kijken er naar.

In 75 minuten zou je de 3 km lange wandeling door de rest van het gebied moeten klaren. Wij doen er meer dan 2,5 uur over. Je weet gewoon niet waar eerst kijken. In een reeks van steeds wisselende kleuren wandelen we via paden, bruggetjes en loopplanken de borrelende modderpoelen, warme en koude poelen en sissende fumaroles over of voorbij. Soms is het wat zoeken naar elkaar als we door een dichte hete mistwolk moeten en onze bril helemaal aandampt.

In de namiddag nog meer van dat. We maken een prachtwandeling door de Waimangu vallei die het resultaat is van een vulkaanuitbarsting in 1886 en een boottocht op het meer dat daardoor ontstond.

07-12-2009 om 10:08 geschreven door frieda_en_luc  

Dag 7: maandag 30 november

We ontmoeten vandaag heel wat vreemde vogels....letterlijk dan.

In Otorohanga zien we hoe in het zoölogische park drie soorten kiwi's gefokt worden.

Vaststelling: kiwi's zijn vogels zonder vleugels of staart en hun veren zien eruit als haren.

Met hun lange snavel graven ze meer dan 10cm diep naar insecten en wormen en hun eieren zijn bijna zo groot als struisvogeleieren. Inderdaad wel heel vreemde vogels.

Allerlei vogels die we reeds eerder opmerkten kunnen we na dit bezoek benoemen, voor zover we het bij de uitspraak van de veelal Maori namen bij het juiste eind hebben natuurlijk .

We rijden verder naar Rotorua, waar we geisers, fumaroles, pruttelende mudpots en andere heetwatertoestanden kunnen bewonderen en vooral ruiken. Alhoewel we deze natuurverschijnselen reeds vroeger in het Amerikaanse Yellowstone hebben bezocht, zijn we toch weer onder de indruk. Vooral de omringende Nieuw Zeelandse plantengroei geeft een volledig ander beeld. In het dorp Whakarewarewa – de volledige naam heeft nog 10 lettergrepen meer – leven de Maori gewoon bovenop de stoom. Tot op het kerkhof toe krinkelen de dampen vanuit de ondergrond langs gaten en kieren naar boven. De bewoners gebruiken de thermische heetwaterpoelen om in te koken en als verwarming.

Tijdens een mooie wandeling doorheen het gebied rond het dorp, valt ons een bordje op “no smoking”... en dat terwijl de smoke langs alle kanten uit kieren en gaten komt. Dat moet Nieuw-Zeelandse humor zijn.

07-12-2009 om 10:02 geschreven door frieda_en_luc  

Dag 6: zondag 29 november

Vandaag maken we een lange rit zuidwaarts tot in het gebied “Central North Island”.

Onze chauffeur van dienst heeft het rijden steeds beter onder de knie. Bij het verleggen van de versnellingen tast hij althans minder en minder in het luchtledige met de rechterhand.

De wegen in Nieuw Zeeland zijn eerder smal en dat zullen we geweten hebben.

Reeds eergisteren ging onze linkerspiegel eraan toen hij in volle snelheid tegen een obstakel langs de weg knalde. Dat blijkt meerdere West-Europese chauffeurs te overkomen. Nu maar hopen dat de verzekering het zal dekken.

Tijdens de rit genieten we van de late lente. Bomen staan massaal in bloei en de begroeiing toont heel andere kleuren dan bij ons.

In de late namiddag bezoeken we nog de Waitomo caves, kalksteengrotten gevormd door ondergrondse waterstromen. Op zich niet zo'n bijzondere grotten, we bezochten reeds mooiere exemplaren in Frankrijk, maar wat hier bijzonder is, zijn de miljoenen glimwormen die met hun groene lichtjes boven onze hoofden hangen. In volledige stilte varen we in het duister met een bootje de feeërieke grot uit.

07-12-2009 om 09:57 geschreven door frieda_en_luc  

07-12-2009 om 09:49 geschreven door frieda_en_luc