Langs het prachtige Lake Wakatipu rijden we verder doorheen The Alps. Het lijkt wel Zwitserland of Oostenrijk, alleen ….. de plantengroei klopt niet. Rond de middag bereiken we het Fjordland. Dit 21000 km2 grote gebied werd evenals de 120 km lange Milford Sound Highway reeds in de jaren 80 erkend als werelderfgoed. Onze verwachtingen zijn dus hooggespannen. Onder een stralende zon vatten we de rit vanuit Te Anau aan. Op één van de stops onderweg krijgen we vanuit de hoogte een indrukwekkend uitzicht cadeau dat we nooit zullen vergeten. Zo ver we zien kunnen, is de winterbedding van de rivier begroeid met lupinen (kattenstaart) in een kleurenpracht gaande van wit over schakeringen van roze naar paars. Met op de achtergrond de besneeuwde toppen en een prachtig wolkenspel is dit onbeschrijfelijk mooi.

De bedwelmende geur is tot op grote afstand waar te nemen. Tijdens de verdere rit blijven lupinen en bloeiende brem de omgeving kleuren. Er is er hier genoeg om de hele oppervlakte van Lovendegem mee te beplanten. Het einde van de highway nadert. We klimmen hoger en hoger door de sneeuw nu om na een 2 km lange sterk dalende tunnel (alweer een one way, dit keer met verkeerslichten) in een dichte mist terecht te komen. Voorzichtig dalen we via de vele haardspeldbochten met ons grote voertuig af naar de Milford Sound. Het regent.....hier valt 7 m per jaar. Nu begrijpen we wat de Nieuw-Zeelanders bedoelen met “4 seasons in one day”.

Van de Milford Sound is niet veel te zien, bovendien is de enige camping al volzet. Om reglementair te kunnen kamperen moeten we volgens de uitbater 50 km terug de hele pas over. Dat zien we echt niet zitten en voor het eerst overtreden we de wet en besluiten we om op een “no overnight parking” te overnachten. Voor het rond 10 uur donker wordt zien we het boven de Sound helemaal opklaren. Op minder dan een uur tijd zit het weer dicht. Toch hebben we goede hoop voor morgen.

18-12-2009 om 10:39 geschreven door frieda_en_luc  

Voor het eerst sinds drie dagen zien we de zon. We merken dat Markarora in een hoog gelegen vallei ligt en vervolgen onze weg met uitzicht op hoge bergtoppen die bovenaan een verse laag sneeuw kregen. Gedurende de rit via Wanaka en verder naar Queenstown rijden we door steeds wisselende prachtige ansichkaarten.

In Wanaka bezoeken we Puzzling World. In de Hollogram Hall, Tumbling towers en het Tilted House worden we ondergedompeld in de wereld van het illusionisme. Vooral de toiletten vinden we het bezoeken waard. In de Great Maze, een moderne doolhof, zijn we meer dan een uur zoet. Het is de bedoeling om de vier hoektorens geel, groen, blauw en rood om beurten te bezoeken en dan ook de uitgang terug te vinden. Trappen en loopbruggen in twee richtingen moeten steeds gebruikt worden. Om van rood naar geel te komen, lopen we ons de voeten van onder het lijf, steeds in rondjes in dezelfde gangen. We trachten ons te oriënteren door andere zoekenden in het oog te houden, maar zij doen dat ook met ons. Een leuke, maar tijdrovende activiteit.

In de namiddag brengt de skyline gondola ons in Queenstown 450 m hoog over een lengte van 730 m. We krijgen er een adembenemend uitzicht over Lake Wkatipu cadeau.

18-12-2009 om 10:31 geschreven door frieda_en_luc  

Vandaag staat er gevogelte op het menu. Daarvoor rijden we met een busje langs een gravel road naar een aanlegsteiger op de Waitangiroto River. Met de jetboat die onze chauffeur / piloot / natuurgids te water liet, scheuren we door de bochten. Op topsnelheid halen we meer dan 60 km per uur. Af en toe trachten grote kleurrijke eenden naast ons mee te vliegen en ze slagen er nog wonderwel in ook. Na een kwartier naderen we de monding en langs een lagune draaien we een andere rivier op. Van hieraf vaart de boot rustig het natuurreservaat in en legt even verder aan. Deze plaats is enkel vanaf het water te bereiken. Over een lange vlonder wandelen we het regenwoud in. Zo stil en dicht begroeid maakten we het nog niet mee. Een km verder komen we aan een kijkhut en als de luiken geopend worden valt onze mond open van verbazing. In de bomen tegenover ons nestelen een 40-tal paartjes van de witwangreiger. We zien ze af en aan vliegen en hun jongen voederen. Hogerop zijn er nog een aantal nesten van lepelaars en verder krioelt het er van de aalscholvers. Na drie kwartier gaat het via dezelfde weg terug naar Whataroa.

De vooraf gereserveerde helikoptervlucht naar de Franz Josef Glacier valt letterlijk in het water.

We vervolgen onze weg dus maar verder zuidelijk. In Haast verlaten we de kust om de SH 6 dwars door de Southern Alps te volgen.

We vinden een campingplaats in Makarora en eten er in de plaatselijke bar. De hele plaatselijke jeugd – een tiental jongeren – is er aanwezig om vals te zingen op de karaoke avond.

18-12-2009 om 10:25 geschreven door frieda_en_luc  

Onze verdere reis voert ons langs de westkust zuidwaarts. Op een stopplaats langs de zee liggen duizenden stenen. Blijkbaar maakt iedereen die hier stopt een torentje met wat keien. Luc trotseert wind en regen om er ook eentje aan toe te voegen.

Omdat het maar niet ophoudt met regenen stoppen we in Hokitita. Enkele dagen geleden op de camping in Wellington sloeg Luc een praatje met onze buren, een joviaal ouder stel uit Amsterdam. Bij de opmerking van Luc dat het overal waar wij komen regent, grapten ze dat ze ons zeker niet zouden volgen. Wie zitten er in Hokitita een koffie te drinken terwijl wij in de gietende regen buiten voorbijlopen?.....Je raadt het...... de Amsterdammers.

Even later lopen we ze tegen het lijf in de Jade – fabriek, waar demonstraties gegeven worden van het slijpen ervan.

Onder de laaghangende wolken zetten we onze reis verder naar het zuiden en bij gebrek aan de voorspelde prachtige vergezichten concentreren we ons op wat er zich naast en op de weg afspeelt.

Beurtelings rijden bij wegenwerken wordt zoals in Amerika op een originele manier georganiseerd. Verder moet alle verkeer de accommodatie met elkaar delen, zo gaat het gewone verkeer rond de rotondes, maar de trein rijdt er gewoon dwars doorheen. Onderweg gebruiken we zelfs een “one lane bridge” waar eveneens de trein over moet. Jammer dat we niet kunnen meemaken hoe ze dat in praktijk brengen.

18-12-2009 om 10:22 geschreven door frieda_en_luc  

In deze streek zocht men ooit naar goud. Charleston, het dorp waar we vannacht sliepen, telde toen 100 000 inwoners en meer dan 90 hotels. Nu staan er amper enkele huizen.

We bezoeken de Pancake Rocks in Punakaiki. De bulderende, woeste zee beukt er op de rotsen in en in de striemende regen aanschouwen we wat de elementen wind en water teweeg brachten. De zachte lagen werden uit de rotsen weggesleten waardoor het lijkt alsof er reuze pannenkoeken op elkaar liggen. Verkleumd en kletsnat gaan we ons verwarmen met een koffie in het plaatselijke winkeltje, waar we tot onze vreugde bediend worden door Robin Language, 12 jaar geleden AFS – dochter van onze volksdansvrienden Felix en Mieke. (Op dat ogenblik hadden we hun reactie op de blog nog niet gelezen). Robin spreekt nog zeer goed Nederlands en we vertellen honderduit over onze wederzijdse ervaringen in een vreemd land.

Gelukkig heeft het nadien opgehouden met regenen. We lopen dus even terug naar de Pancakes om nog wat foto's te nemen.

Verderop in het park volgen we een wandelpad dat ons door het regenwoud voert. De planten staan hier erg dicht op elkaar en het is er muisstil. We merken dat omgevallen bomen drijven in de rivier een soort van eilandjes zijn geworden, begroeid met allerlei andere struiken en bomen.

Tegen 17 uur bij hoogtij, gaan we opnieuw naar de Pancakes. Deze keer hebben we prijs. De zee beukt met zulke kracht op de grotten onder de rotsen in, dat het water omhooggestuwd wordt en er via een opening als een geiser bovenaan terug uitspuit. Dit “Blowhole” fenomeen kent geen gelijke. Zeer onder de indruk verlaten we, voor de tweede keer drijfnat, deze plek.

15-12-2009 om 11:26 geschreven door frieda_en_luc  

Dag 15: dinsdag 8 december

We waren verwittigd, in Nieuw – Zeeland verbrand je snel. De stops gisteren bij de zeehonden hebben het ons gelapt. We hebben alle drie een rood kleurtje, vooral Barbarossa ziet zo rood als een kreeft.

Schadegeval nummer 3: Gisteravond merkten we per toeval een snee op in de linkerachterband van onze kamer op wielen. We bellen zo snel mogelijk naar de camperverhuurder die ons de raad geeft om de band te laten vervangen. Na een uurtje oponthoud is de klus geklaard.

Aangezien we vandaag een lange rit, helemaal van de oost- naar de westkust op het programma hebben staan, lopen we geen gevaar nog verder te verbranden. We rijden dwars door de bergen en genieten van de kleurenpracht in grandioze landschappen. De bergwegen zijn goed berijdbaar maar zo goed als alle ontelbare bruggen die we over moeten, bestaan maar uit één rijvak. Sommige zijn net breed genoeg om er met een vrachtwagen over te rijden.

In één van de dorpjes die we doorrijden zitten de kinderen op school hun lunch te gebruiken aan pick-nick tafels. Doet me aan onze school in de Kasteeldreef denken. We kunnen het niet laten en gaan even het schoolplein op. Omwille van het teveel aan ozon zijn alle kinderen verplicht om een zonnehoedje te dragen. De kinderen vertellen dat ze van 9 tot 3 op school zijn en trekken grote ogen als ze horen dat het bij ons van 8.40 tot 15.45 school is. Een schooljaar bestaat hier uit 4 “terms” met tussenin drie keer twee weken vakantie en dan nog de grote vakantie. Dit schooljaar loopt deze van 18 december tot 2 februari.

Goed op schema bereiken we de westkust, als we een bord opmerken “no fuel for the next 130 m”.

Dat herinnert ons eraan dat met Frank en Katlijn vanaf onze kampeerplaats in Canyonlands, Utah ooit 70 km rondreden om aan water te geraken. Omdat de display nog slechts voor 156 km fuel aangeeft, rijden we voor alle zekerheid 15 km om naar Weston om vol te tanken.

15-12-2009 om 11:21 geschreven door frieda_en_luc  

Dag 14: maandag 7 december

Onze eerste rit langs het oosten van het South Island brengt ons al snel langs de kust. Met links de Pacific Ocean en rechts de bergen, genieten we van prachtige vergezichten.

Al gauw kunnen we niet meer aan de verleiding weerstaan en bij de eerst mogelijke stopplaats lopen we het strand op. Het bestaat uit zeer fijne donkere kiezeltjes en ligt bezaaid met dode bomen, takken en keien. Voor het eerst op onze trip lopen we op blote voeten de oceaan in.

Bij een volgende halte lopen we opnieuw nieuwsgierig richting zee, tussen de rotsen deze keer. Groot is onze verwondering als we op een meter afstand een slapende zeehondf aantreffen en bij nader toezien zijn we midden de hele kolonie beland. Mannetjes en wijfjes en af en toe een jong liggen, zitten en zwemmen verspreid tussen de zwarte rotsen. Ze storen zich amper aan onze aanwezigheid, sommigen trekken één oog open en slapen dan weer verder. We ontdekken steeds meer dieren, genieten bijna drie kwartier van het wonderbaarlijke schouwspel en fotograferen dat het een lust is.

Maar we moeten verder want vandaag staan er nog grotere beesten op het menu. Eer we op onze afspraak in Kaikoura komen, passeren we nog Nin's Bin, een soort frietkot waar we crayfish kunnen kopen. Dat blijkt heerlijke kreeft te zijn en volgens een passerende Nieuw – Zeelander is dit het paradijs. “Mussels, crayfish and the sea ...this is heaven”.

In Kaikoura worden we rond 16 uur gebriefd over wat ons te wachten staat. Samen met een 50-tal andere toeristen worden we per bus naar de haven gebracht waar een catamaran ons opwacht. Hij brengt ons op volle snelheid een halfuur ver de zee in. Daar wordt de motor stilgelegd en wordt het wachten tot Kuna die reeds 35 minuten diep onder water is, weer opduikt. Op een teken van de bemanning spurt iedereen de zij- en bovendekken op om de potvis te observeren. Na 15 minuten wordt er gemeld dat ie weer gaat duiken (hoe ze dat weten is ons een raadsel) en verdwijnt hij met de staart nog even in de hoogte weer in de diepte. Ditzelfde spektakel valt ons tegen het einde van de tocht nogmaals te beurt bij een andere potvis, nadat we nog getuige mogen zijn van een groep dolfijnen, vliegende albatrossen en een troep zeehonden op een rots in zee.

Deze dierendag kan voor ons niet meer stuk.

15-12-2009 om 11:12 geschreven door frieda_en_luc  

Vooraleer we de ferry naar het Zuidereiland op moeten, bezoeken we nog het Museum of Zealand Te Papa Tongarewa. Het geeft op een zeer boeiende manier een indruk van de schitterende Maori-erfenis.

Het is zo boeiend dat we op 2,5 uur niet eens de vijfde verdieping kunnen afwerken.

Maar afspraak is afspraak.... de boot wacht niet.

De overtocht is niettegenstaande een sterke bries minder heftig als we hadden gevreesd en we bereiken de overkant in 3,5 uur.

We doen in Picton eerst nog proviand in en staan voor de zoveelste keer te kijken van de kerstgewoonten van onze tegenvoeters. Je kan er kiezen tussen “Rich dark Christmas cake”, “Christmas brandy self saucing pudding”, “Cranberry/almond Xmas cake” of “Festive traditional meringue nests”. Niet echt onze smaak, geef ons maar onze aloude “Buche met slagroom”.

10-12-2009 om 11:22 geschreven door frieda_en_luc  

We vervolgen onze reis richting Wellington, hoofdstad van Nieuw – Zeeland. Aangezien er hier geen autosnelwegen zijn slingert de SH 1 zich door dorpen en stadjes. Die zien er erg Amerikaans uit. De woonwijken met alleenstaande, meestal houten huizen met portaal, de winkelstraten afgezoomd met luifels die tot bijna over de straat hangen.

Schadegeval nummer 2: Bij het parkeren in zo'n straat vergeten we dat er boven de stuurcabine nog zo'n anderhalve meter alkoof zit. Met de hoek van de alkoof raken we de luifel. Gevolg: een schelletje hout van de luifel weg en diepe krassen in de alkoof.

Zal wel weer voor de verzekering zijn zeker.....

In Wellington is het schitterend weer. We wandelen er langs de harbourfront en observeren er de bedrijvigheid op en langs het water. Omwille van de architectuur vinden we het fijn vertoeven op de “City-to-Sea Bridge, het Civic Square en de Queens Warf. Verder bezoeken we het parlement en via het oude kerkhof van de kolonisten komen we bij de botanische tuinen. We klimmen verder de heuvel op om in het mooie park rond te zwerven.

10-12-2009 om 11:20 geschreven door frieda_en_luc  

Het weer: Iedereen die we tegenkomen praat erover … in de warenhuizen, op het bureau voor toerisme, de campinguitbater...het lijkt wel België. De Nieuw – Zeelanders zijn er het hart van in. Dit is hun lente niet meer. Reeds zes maanden lang, sinds mei, maakt het weer rare capriolen. Vandaag, net zoals de drie vorige dagen is het erg koud en regent het. Toch klagen we niet. Hoe anders zou dit prachtige land aan zijn groene uitzicht kunnen komen.

De Taranaki (Mount Egmont) werd waarschijnlijk meer dan 70 000 jaar geleden na een vulkanische uitbarsting gevormd. Vanuit Stratford rijden we naar het Visitor's Center van de Dawson Falls, zo'n 900m hoog tegen de flank van deze majestueuze en zo goed als symmetrische berg. Via een informatieve tentoonstelling vernemen we meer over de grote problemen die de Nieuw – Zeelandse natuur heeft door het invoeren van dieren door de vroegere Engelse kolonisten. Zo gebruikten ze onder andere wezels om het konijnenbestand binnen de perken te houden. Gevolg is dat de kiwi nesten leeggeroofd worden door wezels en andere marterachtigen. Van de miljoenen kiwi's die er eerst waren blijven er niet al te veel meer over.

Buiten staat er een strakke wind en het regent nog steeds. Bovendien valt in het visitor's center de elektriciteit uit. De weersomstandigheden zijn echt te guur om hier te wandelen en we verlaten ontgoocheld “de berg”. Vandaag krijgen we hem toch niet meer te zien en we besluiten om onze tocht verder te zetten. Onderweg ontdekken we het Rotokare Scenic Reserve. Het is volledig omheind met gaas en via een soort sluis tussen twee poorten kan je er met de wagen binnen rijden. We maken er een wandeling door een oerwoudachtige omgeving rond het meer. Al snel haalt een andere wandelaar ons in. De jonge vrouw is de manager van het reservaat. Ze vertelt dat men met vallen het volledige reservaat “pestfree” kon maken wat betekent dat er geen onnatuurlijke vijanden van de inheemse dieren meer aanwezig zijn.

10-12-2009 om 11:13 geschreven door frieda_en_luc  

Het regende onophoudelijk, de hele nacht lang. De kampeerplaats die we in het donker toegewezen kregen, blijkt vlak aan de oceaan te liggen. Voor we ons naar onze afspraak van vandaag begeven rijden we nog 9 km terug om diesel bij te vullen. We raakten gisterenavond even in paniek toen we de benzinemeter zagen dalen en we alsmaar verder van de bewoonde wereld reden.

De plaats van afspraak heet Clifton en van hieruit vertrekken we met een 4 x 4 busje naar Cape Kidnappers. De rit gaat door een pracht van een vallei en via de privé terreinen van twee sheep farms over kronkelende, smalle en steile gravel roads, dwars doorheen het riviertje, 16 km lang ….tot op de top van de cliff. Ondertussen vertelt de chauffeur honderduit over alles wat we al zo graag wilden weten. Regelmatig moet hij de auto uit om poort open / poort dicht te doen zodat de schapen en koeien in de juiste wei blijven.

Bovenop de cliff wacht ons een spectaculair zicht. Duizenden Jan-van-Genten nestelen er bij elkaar. Mannetjes en wijfjes vliegen af en aan, wisselen elkaar af bij het broeden, maken elkaar het hof en krijsen dat horen en zien vergaat. Wij blijven drie kwartier boven in een ijzig koude wind en raken maar niet uitgekeken op al deze bedrijvigheid. Verkleumd, maar uiterst tevreden vatten we de rit terug aan.

De rest van de dag rijden we nog een groot stuk richting westkust. Naar de late namiddag toe klaart de hemel uit en krijgen we boven de wolken in de verte ons doel voor morgen te zien. Enkel de wit besneeuwde top van de Mount Egmont is te zien.

10-12-2009 om 11:11 geschreven door frieda_en_luc  

Dag 9: woensdag 2 december

Bij de stad Taupo, bezoeken we de Warakei Terraces, een laatste heetwatervallei, waar ook een Maori dorp werd nagebouwd. We ontdekken er de prachtige versie van het scheppingsverhaal van dit volk, waar vader hemel en moeder aarde een belangrijke rol spelen. De dame uit het visitor's center is zeer behulpzaam bij het beantwoorden van alle vragen die we ons totnogtoe stelden.

We komen tot het besef dat alle volkeren met wiens levenswijze we reeds kennis maakten – de Indianen in Noord-Amerika, de Lappen in Zweden, de Kelten in West – Europa en nu de Maori – er gelijklopende gebruiken en gewoonten op nahielden. De verklaring hiervoor is dat ze allen dicht bij de natuur leefden.

We verlaten dit gebied van ondergronds gerommel in de overtuiging dat het hier moet zijn dat ze het warm water hebben uitgevonden en vervolgen onze weg in zuidelijke richting.

De stad Napier ligt aan de Pacific en werd in 1931 bijna volledig verwoest door een aardbeving. De daaropvolgende jaren werd ze heropgebouwd in de toen modieuze art-deco stijl. Het is om die reden dat we ze wensen te bezoeken, maar het valt wat tegen. Bovendien regent het bijna de hele tijd.

07-12-2009 om 10:15 geschreven door frieda_en_luc  

We willen al vroeg vertrekken want rond 10 uur hebben we afspraak met Lady Knox.

Maar eerst gaan we op verkenning op de camping waar we gisteren na donker toekwamen. Je kan er een eco trail volgen en wat blijkt, op hun terrein ligt de heetste warmwaterbron van Nieuw – Zeeland. Het water is zomaar eventjes 98°C en per seconde komt er een zeer grote hoeveelheid water aan de oppervlakte. Langs de beek die daardoor ontstaat ontdekken we een tropische plantengroei.

Maar nu naar Lady Knox. Een internationaal gezelschap is er net als wij tijdig toegekomen. We zien een kleine rots waarbij bovenaan uit een gat wat rook opstijgt. Als een plaatselijke gids een zakje milieuvriendelijke soda in het gat giet, begint ze - nadat er wat schuim uit de opening borrelt – plots te spuiten...een waterstraal van 20m. We staan er bij en kijken er naar.

In 75 minuten zou je de 3 km lange wandeling door de rest van het gebied moeten klaren. Wij doen er meer dan 2,5 uur over. Je weet gewoon niet waar eerst kijken. In een reeks van steeds wisselende kleuren wandelen we via paden, bruggetjes en loopplanken de borrelende modderpoelen, warme en koude poelen en sissende fumaroles over of voorbij. Soms is het wat zoeken naar elkaar als we door een dichte hete mistwolk moeten en onze bril helemaal aandampt.

In de namiddag nog meer van dat. We maken een prachtwandeling door de Waimangu vallei die het resultaat is van een vulkaanuitbarsting in 1886 en een boottocht op het meer dat daardoor ontstond.

07-12-2009 om 10:08 geschreven door frieda_en_luc  

Dag 7: maandag 30 november

We ontmoeten vandaag heel wat vreemde vogels....letterlijk dan.

In Otorohanga zien we hoe in het zoölogische park drie soorten kiwi's gefokt worden.

Vaststelling: kiwi's zijn vogels zonder vleugels of staart en hun veren zien eruit als haren.

Met hun lange snavel graven ze meer dan 10cm diep naar insecten en wormen en hun eieren zijn bijna zo groot als struisvogeleieren. Inderdaad wel heel vreemde vogels.

Allerlei vogels die we reeds eerder opmerkten kunnen we na dit bezoek benoemen, voor zover we het bij de uitspraak van de veelal Maori namen bij het juiste eind hebben natuurlijk .

We rijden verder naar Rotorua, waar we geisers, fumaroles, pruttelende mudpots en andere heetwatertoestanden kunnen bewonderen en vooral ruiken. Alhoewel we deze natuurverschijnselen reeds vroeger in het Amerikaanse Yellowstone hebben bezocht, zijn we toch weer onder de indruk. Vooral de omringende Nieuw Zeelandse plantengroei geeft een volledig ander beeld. In het dorp Whakarewarewa – de volledige naam heeft nog 10 lettergrepen meer – leven de Maori gewoon bovenop de stoom. Tot op het kerkhof toe krinkelen de dampen vanuit de ondergrond langs gaten en kieren naar boven. De bewoners gebruiken de thermische heetwaterpoelen om in te koken en als verwarming.

Tijdens een mooie wandeling doorheen het gebied rond het dorp, valt ons een bordje op “no smoking”... en dat terwijl de smoke langs alle kanten uit kieren en gaten komt. Dat moet Nieuw-Zeelandse humor zijn.

07-12-2009 om 10:02 geschreven door frieda_en_luc  

Dag 6: zondag 29 november

Vandaag maken we een lange rit zuidwaarts tot in het gebied “Central North Island”.

Onze chauffeur van dienst heeft het rijden steeds beter onder de knie. Bij het verleggen van de versnellingen tast hij althans minder en minder in het luchtledige met de rechterhand.

De wegen in Nieuw Zeeland zijn eerder smal en dat zullen we geweten hebben.

Reeds eergisteren ging onze linkerspiegel eraan toen hij in volle snelheid tegen een obstakel langs de weg knalde. Dat blijkt meerdere West-Europese chauffeurs te overkomen. Nu maar hopen dat de verzekering het zal dekken.

Tijdens de rit genieten we van de late lente. Bomen staan massaal in bloei en de begroeiing toont heel andere kleuren dan bij ons.

In de late namiddag bezoeken we nog de Waitomo caves, kalksteengrotten gevormd door ondergrondse waterstromen. Op zich niet zo'n bijzondere grotten, we bezochten reeds mooiere exemplaren in Frankrijk, maar wat hier bijzonder is, zijn de miljoenen glimwormen die met hun groene lichtjes boven onze hoofden hangen. In volledige stilte varen we in het duister met een bootje de feeërieke grot uit.

07-12-2009 om 09:57 geschreven door frieda_en_luc  

07-12-2009 om 09:49 geschreven door frieda_en_luc  

29-11-2009 om 21:12 geschreven door frieda_en_luc  

Precies 36 uur nadat we dinsdag om 14.15u thuis de deur dichttrokken, landen we donderdag 14.30 u veilig en wel in Auckland.

Na vier vluchten: Brussel – London, London – Bangkok , Bangkok – Sydney en Sydney – Auckland en dubbel zoveel controles waarbij telkens de schoenen en broeksriemen uit moesten, werden bij een laatste controle de zolen van de wandelschoenen nog eens extra gecontroleerd.

Aangezien ik ze thuis met borstel en zeep nog eens grondig heb gereinigd kunnen ze hier gerust zijn. Wij brengen geen gram vreemde aarde binnen.

Voor wie van cijfertjes houdt.

Vlucht London – Bangkok: 10 uur
Bangkok – Sydney: 8 uur
Sydney – Auckland: 3 uur

Afgelegde afstand: ongeveer 19 300 km

Vaststellingen: Als je vegetarisch eet wordt je eerst bediend, en 't is lekkerder dan de gewone kost.

Het eerste wat na de landing opvalt zijn de “onderste boven” bomen. Een voor ons vreemde soort spar waarbij het lijkt of de takken omgekeerd aan de stam groeien.

Al snel kunnen we onze motorhome oppikken. Alhoewel snel....

Eerst de papierwinkel, dan een filmpje met info bekijken en na meer dan een uur kunnen we ermee wegrijden. Dat valt voor onze chauffeur van dienst niet te best mee.

Meevaller is dat we in plaats van de vierpersoonsmotorhome een zespersoons kregen. Een zee van ruimte, dat wel...maar daarmee is hij wel langer, wat de totale lengte op 7m20 brengt.

Dan met het ding nog links rijden, terwijl het stuur rechts staat en de versnellingen aan de verkeerde kant... Te veel dingen ineens voor mannen, waarvan bekend staat dat ze slechts één ding tegelijk kunnen.

Dag 4: vrijdag 27 november

06:30 De jetlag doet z'n werk, alhoewel we dit na de vermoeiende reis ontiegelijk vroeg vinden om al wakker te zijn. Maar we hebben “a room with a view” en wat voor één.

Tegelijkertijd maken we kennis met de nationale sport van de Aucklanders. De één na de ander holt, wandelt of snelwandelt ons raam voorbij.

Na ons ontbijt, zo goed als op bed maken we eveneens een fijne strandwandeling onder een heerlijk warme zon.

Even later begint onze tocht door het Northland. Het landschap ziet er herkenbaar uit, lijkt wat op Engeland en Schotland, heel heuvelachtig dus. Alleen komt alles wat er groeit ons vreemd voor. Ons reisdoel wordt het Waipoua Forest Park, een verzameling van schitterende kauri's. Bomen waarvan er een aantal al aan hun derde millennium toe zijn. Tussen 1880 en 1890 werd uit de stam gom gewonnen, maar ze werden ook massaal gerooid voor het hout. Men probeert wat overblijft te beschermen. De oudste kauri van het land bevindt zich in dit park samen met zo'n 300 soorten bomen, palmen en varens. Hij wordt op 1500 jaar geschat en vier andere giganten tellen minstens 1000 lentes. Alhoewel ze vanwege alle andere bomen moeilijk in een foto te vatten zijn, deden we toch een poging.

Dag 5: zaterdag 28 november

Na een twee uur durende rit bereiken we rond 09:00 u Paihia in de Bay of Islands. Hier vertrekken we voor een avontuurlijke boottocht naar de “hole in the rock” gelegen aan de South Pacific.

De gemiddelde leeftijd van onze medepassagiers blijkt heel wat hoger te liggen dan de onze en even lijkt het erop dat we een verkeerde keuze maakten. Het wordt echter een voltreffer. Al na een halfuurtje komen we tussen een hele groep dolfijnen terecht die onder en langs de boot zwemmen, ook heel wat wijfjes met jong. De motor wordt stilgelegd en minutenlang kunnen we genieten van het spektakel van her en der opduikende dieren. Dankzij het digitale tijdperk is er, zoals de Maori-kapitein ons voorspelde, op onze tientallen foto's enkel water te zien. Pas als de boot weer verder vaart zien we ze in de verte hoge tuimelingen boven zee maken, maar weer niet op beeld vast te leggen. We zullen de herinnering bewaren.

We varen verder tussen de kleine eilanden waar ooit Captain Cook nog voet aan wal zette, tot bij het einde van het vasteland. Vlak voor the hole in the rock schommelt de boot vervaarlijk heen en weer. Toch stuurt de kapitein hem vaardig onder de rots door onder luid getoeter. Wij staan op de voorplecht en genieten met volle teugen.

In de namiddag bezoeken we nog het Maori gemeenschapshuis op de Waitangi Treaty Grounds. werd in 1840 het verdrag van Waitangi getekend, een overeenkomst tussen de Maori en de Engelse regering en stichtingsakte van Nieuw Zeeland. Het ligt in een prachtig park waar ook nog een Maori War Canoe, gemaakt uit drie kauri-bomen te bewonderen is.

Bijlagen:
webDSCF1987.jpg (57.6 KB)   

We vertrekken...... morgen!!! 

19-11-2009 om 00:00 geschreven door frieda_en_luc