Zaterdagochtend zijn we nog even langs alle wards gegaan om afscheid te nemen en nog wat materiaal uit te delen want zondagochtend moesten we al richting Njinikom vertrekken. Verwonderlijk hoe blij men hier is met kleine dingen, we deelden elektronische thermometers, klokjes om aan je verpleegschort te bevestigen, steriele handschoenen, notitieblokjes, verbandsets, steriel kompressen, windels ed. uit. Iedereen was zo blij en zo gelukkig met wat ze kregen en bedankten ons hartelijk.
Omstreeks 10u30 vertrokken we samen met 3 Nederlandse studenten naar Squares van waaruit we de mototaxi namen naar Caribean Spot aan de antennes, dit is een café in de bergen waarvan Mr Cyprian, anesthesist in Shisong Hospital, eigenaar is.
Daar hadden we een prachtig uitzicht en genoten er van de stralende zon, wat we toen nog wel niet wisten was dat we s avonds allemaal zonnebrand zouden hebben :-/
Hij heeft er ook een farm, dat is eigenlijk een lokaal project, men runt deze farm (varkens, koeien, landbouwgewassen, ) met 32 personen. Deze zorgen voor de oogst en de dieren en de winst die men hiermee maakt gaat naar de educatie van kinderen van gezinnen die het geld niet hebben om het onderwijs van hun kinderen te financieren. Het is steeds weer zo ontroerend om te zien hoe met hier voor elkaar zorgt, en dat met hier, ook al heeft men zelf niet veel, deelt met de anderen. De mensen zijn hier steeds zo vriendelijk en opgewekt desondanks men hier weinig tot geen luxe heeft.
Na de ontspanning op de berg wandelde we terug richting ziekenhuis, dat was een zeer steile afdaling maar de omgeving en de natuur waren prachtig.
Beetje hongerig kwamen we tegen 15u toe aan het ziekenhuis, ik had zon zin in de advocadosalade en kon de anderen overtuigen om toch nog snel af te zakken naar Squares voor een Smoothie en salade. Dat was wel een strakke agenda want we werden om 17u verwacht in de misviering en alles verloopt hier natuurlijk aan Afrikaans tempo.
Na heb genieten van al het lekkers waren we klaar voor de misviering. Dat is niet zo een saaie bedoeling als in België, de kerk (kapel) zat helemaal vol en iedereen zong uit volle borst mee, ik werd er zelfs wat emotioneel van.
Om onze laatste avond in Shisong af te sluiten zijn we met zn allen gaan eten in een klein restaurant tegenover het ziekenhuis. Het zag eruit als een ruwbouw met lichtroze plastieken tuintafels en stoelen, we aten er een lokaal gerecht, fufucorn met huckleberry (een soort deegbol van maismeel, iets dat lijkt op spinazie, klein stukje vlees waarvan we niet konden zeggen van welk beest het afkomstig was en een klein beetje tomatensaus).
Op zondagochtend zat onze eerste week er al op en moesten we van Shisong naar Njinikom rijden, we namen Liduine en Veerle mee zodat ze het ziekenhuis daar ook eens zouden zien en reden mee met een zuster die op bezoek ging bij haar zus (ook zuster). Als je wat kan tellen en je de vorige berichten gelezen hebt kan je je al wel voorstellen hoe de reis verliep, jaja, op elkaar gepropt met 4 op de achterbank. Na 3u rijden kwamen we aan in Njinikom, we zagen meteen dat het ziekenhuis hier erg verschillende met dat van Shisong, zowel qua architectuur als qua omgeving. Bij aankomst werden we verwelkomd door de zusters en naar onze kamers gebracht. We verbleven hier in een huis met een gezellig terras waar je een prachtig uitzicht had op de bergen. We maakte ook kennis met Felicitas, onze huishoudster ;-)
Terwijl ze het eten voor ons klaarmaakte gingen we even kijken naar de viering van het 30 jarig priesterschap van een lokale priester. Er werd gedanst en gezongen voor hem.
Vooraleer we gingen eten stopten we nog even bij de Belgische studenten.
Om 15u vertrokken Liduine en Veerle terug naar Shisong en zakte Veerle en ik af naar het dorpje waar we even rondwandelden en iets dronken op een terras.
Terug in het huis kregen we bezoek van een zuster en een vroedvrouw om kennis te maken, we vroegen aan hen of het mogelijk was om een bevalling te mogen bijwonen en gaven ons telefoonnummer door. Omstreeks 19u kregen we al telefoon dat er een vrouw zou gaan bevallen, snel trokken we ons groene pakje aan en klauterden we de berg op richting verloskamer. De vrouw beviel binnen de 30 minuten van een flinke zoon, weeral werd ik overmand door emoties en moest toch wel enkele tranen wegpinken. Alsof dat nog niet genoeg was volgde er meteen een 2de vrouw die ook binnen de 30 min een zoon ter wereld bracht, voor deze vrouw was het na de bevalling iets minder leuk, ze was wat gescheurd en moest gehecht worden. Ondanks de verdoving had ze toch nog wel veel pijn tijdens het hechten maar kon na 15 minuten extra nazorg naar haar baby toe. Een prachtige en onvergetelijke verwelkoming in Njinikom!!!
Op vrijdag hebben Veerle en ik onze ronde doorheen het ziekenhuis gemaakt om te inventariseren wat men nu reeds van stagebegeleiding doet. Op de middag kregen we tijd om het project voor te stellen aan de lectoren verpleegkunde en vroedkunde (15tal) en aan Mr Donatius (directeur). Het project werd zeer positief onthaald door zowel school, de zusters als de hoofdverpleegkundigen op de verschillende wards.
Later op de dag zijn we nog gaan supporteren voor de volleybal- en voetbalcompetitie van het ziekenhuis en wandelden we nog wat in de buurt. Tijdens deze wandeling wilden we graag een riviertje bewonderen waarvoor we de hoofdweg even verlieten voor een smal padje, dat bracht ons dichter bij het riviertje maar ook verder weg van de bewoonde wereld ;-s. Na het beklimmen van een wand, het verloren lopen tussen de akkers en kinderen die ons terug naar de hoofdweg brachten kwamen we net op tijd terug aan bij de sportvelden waar we moesten schuilen voor alweer een serieuze regenbui.
Nog maar 2 dagen echt gewerkt en al meteen een feestdag.
Hiervoor gingen we met de zusters en een groot aantal verpleegkundigen naar the fields voor een mars. We spraken af om 7u30 aan de hoofdingang om er uiteindelijk tegen 9u30 te vertrekken. We hebben het principe van African time nog niet helemaal door ;-)
Het transport van het ziekenhuis naar de locatie van de mars verliep zoals steeds hier, opgepropt in een busje. Daar aangekomen reserveerde de zuster meteen enkele zitjes op de eretribune voor ons. Eerst werden er speeches gegeven door enkele voorname personen waar na er muziek was er de mars begon. Deze mars bestond uit een heleboel werknemers die per onderneming voorbij de tribune moesten marcheren, opvallend hoe fier iedereen was dat ze mochten marcheren en wat een talrijke opkomst er was.
Omstreeks 15u was het afgelopen en besloten we om niet mee terug te rijden met de zusters maar om terug te wandelen naar het ziekenhuis. Met de woorden: What you gonna stay here? en Heres nothing to do maakte zuster Thea ons duidelijk dat de daar niet zo opgezet mee was maar kregen uiteindelijk toch de toelating om terug te wandelen. Ze zijn zo bezorgd over ons en alle blanke studenten ☺
De wandeling terug was een fantastisch, we wandelden lang kleine zandweggetjes en kwamen langs de huisjes (lees barrakjes) van de lokale bevolking, kwamen heel wat kinderen tegen die op straat aant spelen waren. Onderweg stopten we in Squares aan een recent opgestarte koffiebar, we vernamen immers van de studenten dat we daar zalige smoothies konden drinken en dat waren ze zeker!!! Enkel fruit, voor de rest geen andere ingrediënten, zaaaaaaalig. Daarnaast ontdekte we er een overheerlijke advocadosalade en hadden er een gesprek met de eigenaar, een zeer vriendelijk man. Op het plein voor de koffiebar speelden we nog even mee met de kinderen die daar aant spelen waren en namen we nog enkele fotos van hen. Ze zijn steeds zo nieuwsgierig naar de fotos en zo opgewonden als ze ze mogen zien, echt aandoenlijk. Verder op onze tocht moesten we 2 km voor het ziekenhuis in een bar gaan schuilen voor de regen, geen regen zoals we die in België kennen maar een stortvloed die de wegen meteen omtoverde in beekjes, om nadien door een jongen vanuit de bar naar het ziekenhuid te worden gereden.
