Kaikoura is een aardig, gezellig stadje. Goed voor 2 overnachtingen en een wandeling over de kliffen. Dat geeft weer prachtige foto's. De zeehonden liggen gewoon op het strand, poserend om gefotografeerd te worden.
De rit naar Nelson is 240 km. Op een zeker moment wordt het spannend want ik zie in de verte een hele grijze lucht. Een bosbrand! De brandweerauto's rijden af en aan en zelfs helikopters zijn ingezet. Ik kan er gelukkig net langs.
Nelson heeft een aantal prachtige parken o.a het Queenspark. De boom is van 1892. Ik heb er mijn flesje bijgezet om een idee te geven van de omvang van de boom.
Er zit ook een foto bij van Abel Tasman. Een tragisch verhaal : buiten dat hij de pech had om als Nederlander geboren te worden (grotere pech kun je toch niet hebben zeggen de Belgen - grapje..... dat zeggen ze over de Duitsers), is hij jong gestorven en heeft nooit de erkenning gekregen dat hij eigenlijk de ontdekker is van NZ., krijgt hij een standbeeld en schijten ze nog op zijn kop ook!
Hokitika is een heel leuk stadje maar er is nog iets leukers in het verschiet! Vlak voor ik vertrok kreeg ik via via een bericht dat een Belgisch koppel (Kathleen en Theo, voor degenen die hen ook kennen) , zonder dat we van elkaar wisten, praktisch op hetzelfde moment in NZ zouden rondtrekken. Zij begonnen iets later op het Noord-eiland. Rond 28 jan. zouden ze oversteken naar het Zuid-eiland en dat was net het moment dat we elkaar konden ontmoeten aan de Westkust. Wat dus ook gebeurd is. Een hele fijn terugzien en een fijne dag. Samen gewandeld naar de Pancakes rotsen en een wandeling langs een rivier. Uiteraard ook veel info uitgewisseld.
Ik ben 's middags nog vertrokken richting Oostkust. Via de Lewispas, wat weer erg mooi was. Ik ben nu aangekomen in Kaikoura om te kijken of ik walvissen en dolfijnen kan zien.
De foto's zijn van de Pancakes rotsen, waar de natuur gedurende miljoenen jaren stukje bij beetje de zachte delen heeft losgeweekt en de harde delen zijn dit kunstwerkje geworden. De zonsondergang is nl. ook altijd een mooi fenomeen om vast te leggen. Het was weer genieten, ik hoop voor jullie hetzelfde.
De reis gaat verder langs de Westkust. Ik vertrek met regen uit Haast richting de gletsjers : Fox en Franz Jozef. Het weer lijkt te verbeten dus ik besluit in Franz Jozef, in het Rainforest Holidaypark te overnachten. De hele nacht giet het en de volgende morgen is het baggerweer. Je kan zelfs te toppen van de bergen niet zien. Dan maar verder rijden langs de kust. Ik heb geluk want in Hokitika, een charmant dorpje, breekt 's middags de zon door. De info van de campinghoudster is geweldig. Er is toevallig ook een sculptuurfestival op het strand. Zie foto's. Sommige deelnemers hebben prachtige dingen afgeleverd.
Ik kan hier blijven foto's maken..... en dat ga ik zeker doen, want het is nooit hetzelfde.
Wanaka was een heerlijk stadje om enkele dagen te blijven hangen. De wandeling naar Mt. Iron gaf weer een prachtig panorama. Donderdag 29 jan. rij ik door richting Westkust (Haast) en pik een lifter op, een Canadees nog wel. Die vertelt mij dat hij bezig is aan een reis door verschillende landen. Hij kwam van Australië, gaat na NZ naar Indonesië en daarna naar Japan, waar zijn broer woont. Hij werkt af en toe, heeft dan weer genoeg geld om verder te trekken. Op de foto van het blauwe water zie je ons, in de reflectie van het water, samen op de brug staan. Haast is mijn volgende stopplaats en ik zoek een camping tussen Haast en Jackson Bay. Jackson Bay is een oud vissersdorpje, praktisch uitgestorven maar met één restaurantje met als specialiteit de beroemde crayfish. Dat ziet er uit als een kreeft maar dan zonder scharen. Ze noemen het ook wel eens een langoest. Het is erg lekker! De wijn mag je zelf meebrengen (BYO = bring your own).
Het enige nadeel is dat het hier werkelijk stikt van de Sandflies. 's Nachts wordt ik zo wat opgevreten. En het jeukt verschrikkelijk. Het enige wat helpt is een lange broek en een T-shirt met lange mouwen.
Te Anau was een veel leuker gehuchtje ( in Nl en B termen is dat ook niet meer). Ze weten op een of andere manier telkens weer de passanten te bekoren. Het is er rustig en iedereen is vriendelijk. Stress is blijkbaar een woord dat hier niet bestaat? Ik besluit de volgende dag naar Milford Sound te rijden. Dat zegt de lezer natuurlijk niks, maar het is toch weer iets bijzonders . Je komt op een plaats aan waar je niet verder kunt. Maar wat voor een plek. Zie foto's.
De volgende dag sta ik op in Belgisch weer dwz motregen en grijs. Mijn volgende bestemming is Wanaka en dat is voorlopig mijn langste rit : 300 km. Ik heb er geen spijt van, want hier is het nog steeds zomer (ze smachten om regen). Het uitzicht vanaf de camping mag er ook zijn!
Zaterdag kon ik mij op het laatste moment inschrijven voor een overnachtcruise in de Fjorden van Southland, Eerst met een snelle boot tot aan de voet van een pas (de Wilmot pas) dan nog eens 3 kwartier verder met een bus om de pas over te steken tot aan de aanlegplaats van het cruiseschip. Maar het was absoluut de moeite waard! De foto's spreken weer voor zich, maar er zijn toch wel enkele momenten die ik extra wil toelichten. De tocht overdag in de fjorden was al spectaculair maar de zonsondergang was toch wel heel iets speciaal. Ondertussen hadden we al een geweldig lekker 4-gangen menu geserveerd gekregen (de lekkerste zalm ooit gegeten!) en dolfijnen kunnen fotograferen.
De volgende dag was voor velen en zeker ook voor mij het hoogtepunt. We voeren een zij-arm in, de motoren gingen uit en het was er muisstil. Het gezang van de vogels was het enige wat je hoorde. Het water was rimpelloos. We stonden met zo'n 20 mensen op de voorplecht en niemand sprak. Zelfs het klikken van de camera werd als hinderlijk ervaren. Ik heb veel mensen met een brok in de keel gezien. De natuur kan gelukkig nog altijd veel mensen ontroeren. Het is een moment in mijn leven om nooit meer te vergeten.
Ik raak uitgeput in mijn superlatieven om dit magnifieke land te beschrijven. Maar ik denk dat ook weer de foto's voor zich spreken. Vanuit Dunedin neem ik de kustroute en het is weer zeer de moeite. De wandeltocht naar de vuurtoren van Nugget Point is weer genieten. Daarna de zeeleeuwen van Surat Bay. Ik overnacht op een Campground ($ 6,- per nacht) met nagenoeg geen accommodatie (dwz geen elektriciteit, geen douches en uiteraard geen internet), maar schitterend gelegen op 1 minuut lopen van het strand. Daar maak ik zo wek 's avonds als 's morgen een paar prachtige foto's.
De volgende dag is voor verdere verkenning van de Catlins. Een afdaling door het regenwoud naar het strand brengt mij tot aan de Kathedraal grotten, imposanter dan die van Antwerpen (dat zullen die van Antwerpen niet graag lezen -:) . Curio bay is een versteend woud. De camping in Longwood valt erg tegen. Internet is gratis maar de code is er niet omdat de baas afwezig is??? Het eten is niet lekker en de wijn is de slechtste die ik deze reis al gedronken heb. Ik kom hier dus nooit meer!
Mijn volgende halte is Manapouri, weer aan een meer. Op die 85 km er naar toe kom ik geen 20 auto's tegen!
Ik val van de ene verbazing in de andere. Ik dacht dat de weg van Twizel naar Moeraki lang en saai zou zijn, maar niets is minder waar. Waar je ook bent dit land blijft verrassen en boeien. Ik laat de foto's voor zich spreken. Op weg naar Dunedin overnacht ik in Moeraki. Daar is al genoeg te beleven. Eerst even lunchen bij Fleur's Palace. De wachttijd bedraagt 3 kwartier voor een tafeltje, maar het is zeer de moeite waard want de vers gevangen tong smaakt overheerlijk. De geelogege pinguïns en beneden op het strand een zeehondenkolonie. De Moeraki Boulders zijn uiteraard ook een bezoekje waard.
De volgende dag rij ik door naar Dunedin aan de zuidoostkust. Prachtig is de rit over het schiereiland : Otago Peninsula. Ik keer terug over de Highcliff Road een bochtige smalle weg waar ze in de gids voor gewaarschuwd hebben. Leuk en spannend, maar dan zullen ze toch met iets straffer moeten afkomen om mij bang te maken! Op het strand van Sandfly Beach maak ik een lange wandeling tot aan de zeeleeuwenkolonie. Ik kom amper weer iemand tegen.
Dinsdag begin ik mijn dag met een wandeling door de schitterende botanische tuin en 's middags een bezoek aan het enige kasteel van NZ : het kasteel van Larnach.
Wat verder blijft opvallen is de natuurlijke vriendelijkheid van de mensen hier. Bijna altijd vragen ze waar je vandaan komt en zijn vol belangstelling naar wat je vindt van hun land en nieuwsgierig naar België.
