Water, water, water... moet er nog water zijn? Dit beschermd stukje natuur doet je heel klein voelen: wij Belgen kennen de watervallen van Coo als Belgisch grootste waterwonder, maar de watervallen van Iguazu verwerken op 1 dag waarschijnlijk meer water dan de watervallen van Coo sinds hun bestaan... Over de lengte van een paar kilometers, storten kolkende watermassa's zich een 80-tal meter naar beneden. De Braziliaanse kant van de watervallen is echt mooi, maar toen we de Argentjnse kant zagen, waren we helemaal verbluft. Het was wel spijtig dat we niet genoeg tijd hadden om meer van Iguazu National Park te zien; er was nl. nog een jungle pad, het Macuco trail, waar we waarschijnlijk nog meer dieren hadden gezien dan de wasberen, paradijsvogels, hagedissen, iguanen, gieren en kleurrijke vlinders die we zijn tegengekomen. Een jaguar was bv. leuk geweest, na de poema's van de Pantanal. De bewijzen in de vorm van foto's zijn onderstussen opgestuurd en hopelijk gauw op de web. Ook onze eerste kennismaking met de Argentijnen was een zeer aangename ervaring: zeer vriendelijk, spontaan en behulpzaam, maar af en toe ook een beetje moeizaam. Daar komt nog eens bij dat het leven hier (voor ons, Europeanen) heel goedkoop is en het eten overheerlijk. Thank God for cows! Grilled cows! (sorry voor de vegetariers onder jullie) Met zoveel goeds dat hier te beleven valt (en te proeven), konden we ook niet anders dan te beslissen om wat langer in dit land te blijven. Dat is echter niet het enige dat is veranderd: Chili is grotendeels weggevallen en vervangen door Bolivia: nog zo'n goedkope bestemming waar we al veel goeds over hebben gehoord. In plaats van op Lima en Cuzco te vliegen, zullen we via het Titicaca meer en Puno over de grond naar Cuzco (Peru) reizen. Maar zover zijn we nog niet, eerst de rest van Argentinie nog!
Hoog tijd om wat blogschade in te halen want we zitten al bijna halfweg Argentinie. Goed, Bonito. Het hostal waar we verbleven was goed, de service vriendelijk en met ne smile: Het zwembad na een paar dagen zweten in de Pantanalwas gewoon heerlijk. Maar de enige reden waarom we naar Bonito zijn afgezakt was om te snorkelen tussen de vissen in de rivieren van Bonito. We weten nu ook waarom het water daar zo proper en helder is: het snorkelen gebeurt in de eerste honderden meters van de rivier, je ziet het water echt uit de bronnen naar boven komen terwijl je rondzwemt en de samenstelling van de grond is er zo dat je totaal geen verkleuring of vervuiling hebt. De rivier is er wel nog zeer ondiep. Je mag niet op de grond staan (om te vermijden dat er zand opstuift), je mag enkel met je armen bewegen om te zwemmen en er zwemt altijd iemand mee van de milieubescherming om te zorgen dat je die regels ook naleeft. Maar zelfs met die beperkingen was het een unieke ervaring om zo tussen de vissen te zwemmen, alsof je zelf een van hen bent. Natacha heeft de grootste gezien: de katvis. Die kan wel tot 2 meter lang worden, maar gelukkig had ie net gegeten.
Phil en Ally (het Australisch/Engels koppel van de Pantanal) waren hier ook en verbleven in hetzelfde hostal, waardoor we elkaar heel wat beter hebben leren kennen. Een zeer sympathiek stel. Phil, een ex-brandweerman en Ally een ingenieur van opleiding en door beroepsmisvorming nog steeds geobsedeerd door electriciteitspalen. Die carrieres willen ze echter voorgoed achter zich laten om in de Franse Alpen hun eigen snowboard-walhalla te openen in de vorm van een herberg. Zelf allebei bezeten snowboarders zien ze dit als hun ultieme droom. Zodra hun herberg open is laten ze t ons weten, en omdat wij beloofd hebben veel reclame te maken, mogen wij alvast op een paar daagjes gratis onderdak rekenen in Australie bij de, naar t schijnt, zeer lieve ouders van Ally en hun hond.
Bonito is dus helemaal goedgekeurd (op een kleine fietsfiasco na, zonder verdere commentaar).
We zijn goed aangekomen na een (luxueuze) busrit van 20u. We hebben Rio met al zijn tegenstrijdigheden en veelzijdigheden achter ons gelaten.. Het zeer arme Noorden met zijn 6milj. favela (of sloppenwijk) inwoners staat in schril contrast met het rijke Zuiden waar je de Copacabana en Ipanema stranden vindt en waar de huizen afgeschermd zijn met tralies om ongewenste gasten buiten te houden. Het viel ons op hoe creatief de mensen wel niet zijn om een centje bij te verdienen, van cocosmelk tot zelfgemaakte handtassen van gerecycleerde blikken verkopen ze. Het 38m hoge Christus beeld dat vroeger de schepen met open armen ontving ruilen we voor het bosrijk en dierenrijk van de Pantanal ten Westen van Rio. We zijn hier al enorm goed ontvangen geweest en hebben meteen een 3 daagse jungle-tour vastgelegd in de hoop een anacondas, gordeldieren, pirahnas, of kaaimannen te zien. Om te zien wat wij gaan zien, kijk even op www.pantanaltrekking.com .
Het volgende bericht zal een tijdje op zich laten wachten, want adsl in de jungle is moeilijker te vinden.
Eindelijk een nieuw berichtje, en enkel goed nieuws te melden. We zijn goed aangekomen in Rio, en nu zelfs al bijna klaar om weer te vertrekken. De eerste dagen hebben we enkel geslapen, geslapen, en nog eens geslapen ... Tegen zondagmiddag waren we eindelijk uitgerust en toen zijn we ineens de grote Christo op den berg gaan bezoeken. Da´s zowat de Rio versie van den Eiffeltoren in Parijs. Een goei 700 meter boven de stad heb je ook een geweldig zicht op de stad. Fotos volgen nog. Diezelfde dag hebben we ook nader kennis gemaakt met twee Brazilianen die ons hun hele levensverhaal hebben verteld. De ene was de taxi chauffeur die ons naar de Christo had gebracht, den andere een gast in hetzelfde hostal waar wij zitten. De laatste heeft zich van 12-jarige (natuurvervuilende) goudzoeker door zelfstudie van Engels en Spaans opgewerkt tot eco-tour operator in Manaus. Zeer indrukwekkend verhaal. Verder zitten er nog Denen en vooral veel Zwitsers in ons hostalleke. Neutraal gebied dus Toen we met de eerste Zwitsers kennismaakten zaterdagochtend bleek al direct dat een wereldreis niet echt uniek is. De twee meisjes Esther en Karin doen exact hetzelfde als wij, tot de route toe en waren net twee weken onderweg. Van toeval gesproken. Direct e-mail adressen uitgewisseld en de kans is groot dat we elkaar nog wel eens ergens anders tegen het lijf lopen. Zondagavond na de Christo iets gaan zoeken om te eten. Een bordje 'Braseiro' trok onze aandacht en jongens hebben we daar zitten schransen. De eerste mega steak was een feit voor Frank. Leve Rio! En de koe! Deze namiddag gaan we nog even aan het strand liggen braden ( het is hier al zo'n 26 graden) en gewoon even zaaalig niets doen! Vanavond pakken we dan de rugzak weer in en morgen gaat het met de bus richting Campo Grande voor onze eerste kennismaking met de jungle en al haar inwoners. Een kort busritje van 20 uur.
Om af te sluiten: Onze allereerste indruk van Rio was niet positief. Grijs, triest, sloppenwijken en wilde verhalen over hoe gevaarlijk het er wel is, maar dat valt wel mee als je wat gezond verstand gebruikt. En na een dagje Copacabana en Ipanema beach, begint het positieve toch stilaan te overheersen. Spijtig dat we maar een jaar hebben
Nog 5 weken te gaan en eindelijk staat onze blog online. Hier zullen we proberen om een soort dagboek bij te houden van onze wereldreis en onze foto's te plaatsen. (Bedankt voor de disk space Wouter!)
Deze blog een "Dagboek"' noemen is misschien wat ambitieus aangezien we zeker niet elke dag een post zullen doen. Maar we zullen ons best doen om het thuisfront op de hoogte houden van onze avonturen en zo vaak de omstandigheden en de goesting het toelaten even een berichtje te plaatsen. Alvast excuses bij voorbaat voor de soms waarschijnlijk vreemde manier van vormgeven aan de tekst op deze pagina's. De editor die Bloggen.be ter beschikking stelt heeft heel wat mogelijkheden, maar het vraagt nogal wat HTML gecodeer om alles op de juiste plaats in de juiste paragraaf te krijgen. Foto's toevoegen in de tekst zal al helemaal moeilijk worden, want ik heb de indruk dat je de plaats van de foto's op de pagina niet zelf kan bepalen. Tja, 't is gratis, dus we mogen niet te veeleisend zijn. Alle foto's die we nemen zullen - zonder tekst en uitleg weliswaar - echter wel beschikbaar gemaakt worden op www.heymansland.be. De link ernaartoe vind je ook in de linkermenu van deze blog en we zullen natuurlijk ook in onze berichten regelmatig links leggen naar relevante foto's.
Laten we het dan eens over de reis zelf hebben. Het plan is om in het komende jaar de volgende route te volgen:
Vertrek: 27 oktober 2006. We hebben voor deze rugzakreis 1 jaar uitgetrokken dus rond eind october volgend jaar zijn we terug. Een kaartje met onze precieze route en eventueel ook nog data wanneer we op de verschillende plaatsen zullen aankomen/vertrekken, volgt later nog.
Zo, dat was het voor deze eerste kennismaking met het fenomeen "Bloggen". het zal wel even duren nu voor het volgende bericht geplaatst wordt. In elk geval, wees welkom op deze blog en contacteer ons als je vragen hebt of eventueel zelf aan het reizen bent en ergens op een subtropisch wit bounty strand een feestje wil bouwen. hehe.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
