De afgelopen dagen waar extreem vermoeiend. Oudste zoon vraagt veel aandacht, baby moet veel eten, slaapt veel overdag, maar weinig 's nachts, huishouden is een ramp en Wim spendeert bijna volledige dagen aan de pc. Zo goed als elke avond wordt de stress mij teveel en loopt de emmer over. Onze ruzie van vorige week over slecht enkele dagen aan de pc zitten heeft blijkbaar niks uitgehaald, want Wim heeft nog geen enkele avond bij mij gezeten. Eén keer is hij 'vroeg' gestopt met spelen... hij kwam om half elf bij mij zitten. Op dat ogenblik zat ik al een hele avond alleen in de zetel dus half elf was veel te laat voor mij om er nog blij mee te zijn. Al enkele avonden ben ik naar boven gevlucht met de kleinste omdat ik het hier beneden gewoon niet meer uithield door het constante geroep en getier en gekwebbel van wim aan de pc. Gisteren hebben we er alweer eens woorden over gehad en Wim had alweer in die kwade woordenstorm gezegd dat hij morgen (bedoeld op vandaag dus) een hele avond bij mij zou komen zitten in de zetel en niet aan zijn pc zou komen. Toen ik deze morgen beneden kwam, zat hij al aan de pc. Het zat me direct veel te hoog dat hij zelfs al van 's morgens niet zonder zijn game kon. De kleinste geraakte weer eens niet voldaan en toen ik weer eens niet aan de doos cornflakes kon omdat Wim die boven op de kast had gezet (waarover ik al talloze keren had geklaagd), liep de emmer echt over. Ik gaf hem een blik die blijkbaar alleszeggend was, want Wim kwam meteen achter zijn pc vandaan en vroeg me wat er aan de hand was. Ik had geen zin om er nog eens een eindeloze discussie over te houden dus ik zei dat er niks aan de hand was. Uiteindelijk is het dan toch op een verschrikkelijke ruzie uitgedraaid en ik was het beu. Ik had echt geen zin meer om diezelfde ruzie nog eens opnieuw te moeten doormaken wetende dat het allesbehalve de laatste is. Wetende dat we toch nooit tot een oplossing zouden komen, want Wim zegt altijd dat hij zich niet kan amuseren in de zetel bij mij en ik kan niet verdragen dat ik er altijd alleen zit en hij aan de pc. Ik voel mij tegenwoordig een single met 2 kinderen. Ik heb er even goed over nagedacht wat de gevolgen zouden kunnen zijn en heb hem dan maar meteen duidelijk gemaakt dat ik moe ben. Ik ben moe om te vechten wetende dat de oorlog nooit zal eindigen. Daarom wilde ik er een punt achter zetten. Ik meende het ook echt, zoiets zeg ik zeker niet zomaar. Ik zeg niet dat het mij geen pijn zou doen mochten wij uit elkaar gaan, integendeel. Ik wil m'n kinderen en ook mezelf zoiets niet aandoen en Wim en ik waren ooit soulmates, dus ergens in mijn hart weet ik dat wij bij elkaar horen. Maar ik ben verre van gelukkig in mijn relatie, nu ja, ik voel me zelfs niet in een relatie de laatste tijd. Soit na een hoop geruzie en scheldwoorden die ik naar mijn hoofd kreeg geslingerd, waardoor ik het zeker nog meer wilde doorzetten, kwamen we eindelijk nog eens tot een compomis. Wim heeft me beloofd dat hij twee dagen in de week niet zou spelen, dinsdag en donderdag. Hij zou ook binnekort samen met mij naar een dansschool gaan (mijn allergrootste wens ooit en nu ook de grootste shok ooit ) en deze avond zou hij ook niet aan zijn pc gaan zitten. Ik heb gezegd dat we het een tijdje zullen proberen en dan zou ik wel zien of ik er mee kon leven.
We zijn dan vanmiddag op bezoek gegaan bij Wim's grootouders, wat heel gezellig was en deze avond is Wim zijn belofte nagekomen. We hebben gezellig samen frietjes gegeten, hij heeft de oudste in zijn bed gelegd, wat me op zich al veel plezier deed en daarna hebben we samen naar een film gekeken. Wat zeker bijzonder was, is dat we eens met twee in één zetel hebben gezeten en zelfs in elkaars armen. Da's een zeldzaamheid hier. We hebben veel geknuffeld en gekust en da's iets dat ik me zelfs bijna al niet meer kon herrinneren. Dus ik ben tevreden. Voorlopig toch, we zullen nu zien hoe het verder evolueert. Na de film, heb ik Wim gezegd dat hij gerust even aan de pc mocht gaan zitten. Ik had mijn portie onverdeelde aandacht gekregen en was heel tevreden en voldaan. Zo dadelijk, na de kleinste zijn pap, gaat hij ook mee 'slapen'. Ik ben zo tevreden met zijn inspanningen om er toch iets aan te doen, dat ik voor zijn valentijn een speciaal game-toetsenbord heb besteld. Als hij er in slaagt een mooi evenwicht te zoeken tussen zijn 'hobby' en zijn gezin, dan vind ik dat hij dit zeker verdiend. En als hij dan ook nog eens mee gaat dansen, dan zeker!!!
) en deze avond zou hij ook niet aan zijn pc gaan zitten. Ik heb gezegd dat we het een tijdje zullen proberen en dan zou ik wel zien of ik er mee kon leven. 
