Het is even geleden, maar hier ben ik weer. Ondertussen ben ik bevallen van alweer een flinke zoon. Maar het onderwerp van deze blog is Wim, dus laat ik het daar even over hebben. Hij heeft goed zijn best gedaan tijdens de allerlaatste dagen van mijn zwangerschap en tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis. Voor hem was het een drukke periode, voor mij vooral een zware. Ondertussen ben ik 5 dagen terug thuis en echt hard mag ik zeker niet klagen. Wim had voor mijn thuiskomst de raam versierd en lieve berichtjes achtergelaten op een spiegel en het huis was op een mannelijke manier gekuist. Ook de afgelopen dagen heeft hij zeker zijn steentje bijgedragen in het huishouden. Alleen... er zijn weer zaken die me alweer dwars zitten. Ik heb op voorhand tegen hem gezegd dat ik veel hulp zal nodig hebben met de kindjes. Ik zou bv. ook heel graag eens hebben dat hij onze jongste eens mee in het badje gaat zetten, het is zo'n schattig zicht. Of dat hij hem gewoon zelf een badje geeft. Neem bv. gisterenavond: de oudste moest gaan slapen en net op dat moment wordt de jongste wakker en moest eten (borstvoeding, dus dat moet ik zelf doen). Wim zat aan de pc van na het eten tot een uur of 11. Wat heb ik nu gedaan? Ik heb de oudste snel snel zichzelf moeten laten omkleden en in zijn bed moeten steken en verhaaltje voorlezen terwijl ik een van honger huilende baby in mijn armen had. Wim heeft dit waarschijnlijk niet eens opgemerkt vermits hij druk bezig was met zijn game. Na de borstvoeding, ging ik de jongste in bad steken en ik had eerder op de dag al gezegd dat Wim maar eens mee moest gaan om te helpen en kijken, dus heb ik hem gaan melden dat ik de baby in bad ging doen, maar ik heb hem niet boven gezien. Vermits de borstvoeding zelf niet zonder problemen verloopt, ben ik volop aan het afkolven om zoveel mogelijk uit het flesje te kunnen geven. Maar stel je eens voor: baby moet eten, dat duurt ongeveer een dik half uur. En dit om de 3 à 4 uur. Tussendoor kolf ik dan nog zoveel mogelijk af, maar ook dat neemt een hoop tijd in beslag. Ik ben dus met niks anders bezig dan kolven en eten geven. Ik ben in zwangerschapsverlof dus dat wil zeggen dat ik volop aan het herstellen ben van mijn zwangerschap en bevalling, en da's niet niks voor een lichaam. Maar ik moet 's nachts uiteraard op om de baby te voeden, maar enkele uurtjes later mag ik weer uit mijn bed om de oudste naar school te brengen. Je kan je niet voorstellen hoe zwaar dit is. Wetende dat borstvoeding geven, gewoon alle energie uit je lichaam zuigt. Terwijl Wim nu vaderschapsverlof heeft en ok, hij wordt ook 's nachts wakker wanneer ik eten geef, maar is het niet de bedoeling dat ik veel zou kunnen rusten nu? Hier komt nog eens allemaal bij dat zowel mijn vader als mijn stiefvader in de kliniek zijn opgenomen, de ene voor zijn hart en de andere met problemen aan de gal en misschien nog aan darmen en lever. Beiden niet niks dus en ik maak me een hoop zorgen hierover. Dat in combinatie met de vermoeidheid en alle emoties die komen kijken bij het krijgen van een baby, ik begin stilaan te veranderen in een emotioneel wrak als dit zo blijft doorgaan. En door de geboorte van onze tweede zoon, was ik weer helemaal verliefd geworden op Wim dus hij had dit perfect kunnen uitbuiten om mij weer helemaal aan zijn kant te krijgen, maar sinds gisteren begint het oude gevoel bij mij weer stilaan de kop op te steken. Gauw zal het weer allemaal zijn zoals vroeger, of misschien nog veel erger want nu heb ik het dubbel zo druk en wil ik dubbel zoveel hulp. Je kan niet geloven hoe hard ik verlang naar eens af en toe een volledige avond Wim bij mij in de zetel te hebben. En niet enkel een paar heel kleine uurtjes terwijl ik weet dat hij zit te wachten om terug naar zijn pc te kunnen. Als hij nu een avond bij mij komt zitten en ervoor zorgt dat we samen in één zetel eventjes knus bij elkaar kunnen zitten en eens knuffelen, dan heeft hij mij weer helemaal voor zich gewonnen, maar dit zal snel moeten gebeuren want anders ga ik mij weer helemaal tegen hem keren en wil ik niet meer knuffelen.
