De volgende dag bracht ze de kinderen met een bang hart naar school. Ze wist dat ze kon rekenen op haar moeder om ze op tijd af te halen zodat hij ze zeker niet zou kunnen treffen op de speelplaats. Ze voelde haast het bloed door haar aderen stromen. Haar hart pompte het aan hoge snelheid door haar hele lichaam en haar ogen gloeiden van de tranen die ze al zo lang bedwongen had. Ze stapte in haar wagen en belde haar baas. Ze zou niet naar het werk gaan. Ze kon het niet. Haar werk was zo vaak haar toevlucht geweest en de enige plaats waar ze haar gedachten kon verzetten. Maar zelfs mocht de aarde vergaan die dag zou niets haar gedachten nog kunnen afleiden. Ze reed recht op haar doel af: het gerechtsgebouw. Vastberaden om er niet te vertrekken zonder oplossing kwam ze aan de infobalie. De misselijkheid stond op haar gezicht te lezen toen ze vroeg tot wie ze zich kon wenden. Ze werd doorverwezen naar slachtofferonthaal. Er was niet meteen iemand aanwezig en men vertelde haar dat ze misschien tot de middag zou moeten wachten. Ostentatief nam ze plaats op een stoel in de lange brede gang. Er was weinig beweging en soms hoorde ze stemmen van achter één van de gesloten deuren. Ongeveer een uur later kwam een vriendelijke dame van slachtofferonthaal haar vragen waarmee ze kon helpen. 'Ik moet u dringend spreken, u moet me helpen.' Met een krop in de keel vertelde ze het relaas van de avond voordien. De dame knikte begrijpend en bood een grote doos tissues aan. Ze had wellicht al veel schokkende verhalen gehoord, maar toch zag ze in dat het bittere ernst was. 'Een ogenblikje, ik ga eens even kijken of we de procureur van de jeugdrechter kunnen spreken.' Mevrouw Wauters was een licht opgemaakte blonde dame van in de veertig. Ze zat achter een bureautje in een kamer met één raam tussen wel duizend dossiers. Het leek haast een karikatuur. De procureur keek streng en misschien zelfs geërgerd toen ze de kamer binnenkwam. Ze probeerde zo bondig en zakelijk mogelijk te vertellen wat er gebeurd was en sloot af door duidelijk te maken dat ze tot alles in staat was om haar kinderen te beschermen. Zonder enige emotie te tonen stelde Mevrouw Wauters vragen. En na een gesprek van vijf minuten kon ze eindelijk een glimp van medeleven lezen in haar ogen. D moest zo snel mogelijk opgepakt worden voor ondervraging en de oudste dochter moest zo snel mogelijk in contact gebracht worden met een gespecialiseerde cel die een videoverhoor kon afnemen. Diezelfde dag werd ze gecontacteerd door Frédérique. Enkele dagen later werden ze verwacht in een politiekantoor. En wat daar aan het licht kwam, was nog erger dan ze vermoedde.
