Hij zou haar raken in het diepste van haar ziel. Het getreiter, de onbekende oproepen in het midden van de nacht en het vandalisme hadden niet het effect dat hij wenste. Op een dag kwamen de meisjes thuis zonder hun knuffels. Een Bumba en een beertje waar ze al hun hele leven mee sliepen. Ze waren hun troost geweest in de moeilijke periode. Ze hadden hun traantjes geveegd, meegereisd en hadden poppenkast gespeeld voor het slapengaan. 'Papa zegt dat ik een grote meid ben nu. Ik hoef geen knuffel meer.' De oudste was toen 4 jaar en hield zich sterk voor haar kleine zusje van 3 die een pruillipje trok. Hoe kon hij? Ze voelde woede opborrelen en kon haar verontwaardiging nog nauwelijks verbergen. De volgende dag kocht ze meteen 2 identieke knuffels en genoot van de glimlach die op die onschuldige gezichtjes verscheen toen ze 2 pakjes tevoorschijn toverde. Ze wist toen nog niet dat haar meisjes hun knuffels nog heel hard nodig zouden hebben. Ze merkte dat de stalking intenser werd. Hij reed als een bezetene heen en weer in de achterliggende straat. En toen ze niet veel later op een zondagavond de meisjes ging ophalen durfde ze niet alleen te gaan. Ze voelde dat het van kwaad naar erger ging en vroeg haar moeder in de auto te wachten. De meisjes renden naar buiten terwijl D hun jassen in haar handen duwde. 'Als je zo voort doet maak ik ze allebei af". Hij maakte er een revolvergebaar bij. Met knikkende knieën draaide ze zich om naar de auto. Op automatische piloot reed ze naar huis, nog niet goed beseffend hoe gemeend zijn uitspraak was. Eenmaal thuisgekomen vertelde ze haar moeder erover in de keuken. De kindjes hadden al plaatsgenomen aan tafel. Haar moeder probeerde haar te bedaren maar was zelf erg aangedaan van die uitspraak. Ze vermande zich en schoof aan met een geforceerde glimlach. Ze smeerde boterhammen en deed veel moeite om nog een hap door haar keel te krijgen. De oudste dochter staarde naar het mes op de tafel. 'Papa heeft ook een mes, maar groter'. Ze keek op. 'Ah?...' en voelde hoe haar adem stokte. 'Ja en hij nam ons mee naar het bos en deed zo met het mes'. Het 5-jarige meisje maakte een gebaar alsof ze haar keel zou oversnijden. Het werd ijzig stil aan tafel. Als in slow motion keken ze elkaar aan. Na enkele seconden, of waren het minuten vroeg ze beheerst: 'Maar kind toch, hoe kom je daar nu bij? Wat is er echt gebeurd?' Haar kleine meid kreeg de tranen in de ogen. 'Papa ging ons allebei dood doen, met een mes.' 'Dat kan toch niet? Waarom zou hij dat in godsnaam doen?' De kleinste zei plots uit het niets: 'Ja, we waren in het bos en hij ging ons dood doen'. Ze stelde de meisjes gerust dat ze veilig waren nu. En in haar hoofd deed ze haar schapenpakje uit en haar Lara Croft pakje aan. De hele nacht speelden alle scenario's door haar hoofd, alles wat ze had meegemaakt en bereidde ze zich voor op de komende dagen, weken, maanden en desnoods jaren. Ze zou hem geen seconde meer alleen laten met de kinderen. Al moest ze daarvoor morgen al haar hebben en houden achterlaten. Het werd een lange nacht en het was nog maar het begin van een lange strijd.
