Dag allemaal,

We hebben enkele dagen geleden een zeer belangrijke en moeilijke beslissing genomen:

WE STOPPEN MET ONZE ADOPTIEPROCEDURE!

De meeste bevriende koppels met wie we het parcours samen gevolgd hebben vielen uit de lucht en waren zeer verbaasd, maar anderzijds kregen we toch vanuit alle hoeken, vrienden, collegae, familie,... toch ook een zelfde signaal dat het niet alleen moedig is, maar ook WIJS.

Wat is er dan allemaal gebeurd. Niets.. enkel bleek Emmanuelle ondertussen haar rouw te hebben volmaakt, immers is onze procedure nu al 20 maanden geleden gestart, op een ogenblik dat ze adoptie blijkbaar had aangenomen als een middel om zich met haar gedachten af te wenden van de problemen maar ook omdat ze dat voor Sebastien gedaan had, om hem plezier te doen, zo bleek achteraf.

We zijn inderdaad zeer gelukkig met ons drieën, Manon is ook ondertussen 9 jaar en is een flinke dochter die ons veel geluk brengt.

Enerzijds kregen we teveel schrik dat het adoptiekind, met al zijn bagage, ons evenwicht te sterk zou bedreigen.

Anderzijds kunnen we niet antwoorden op de vraag of we in staat zouden zijn geweest het adoptiekind even sterk lief te hebben als ons eigen bio-dochter.

Tenslotte zijn we al 9-10 jaar bezig met gezinsuitbreiding, hebben heel veel leed doorgemaakt en eindelijk willen we ons leven nu eens zorgeloos leiden op gelukkige wijze en met meer zekerheid. Adoptie werd daarom een te zwaar risico bevonden.
Bovendien blijken de wachttijden voor de Filippijnen nog eens extra opgelopen te zijn. We zouden ons kind dus zeker niet binnen de 18 maanden krijgen. Nog meer onzekerheden, teveel leed....

We hebben elkaar bij het opstarten van onze adoptieprocedure altijd beloofd dat vanaf het ogenblik dat één van ons beiden twijfels of vraagtekens had, de procedure onmiddellijk in vraag moest gesteld worden en de optie opnieuw geëvalueerd. Het was dus zover.

We hebben woensdag nog gebeld naar FIAC. Ik heb een gesprek gehad met de verantwoordelijke. Ze begreep ons standpunt en bevestigde ons wat vele andere mensen ons reeds gezegd hebben: het is een moedige, wijze en gezonde beslissing. We hebben zeker een moeilijke tijd doorgemaakt om de knoop door te hakken. Ze liet bovendien blijken dat het nog een hele tijd zou hebben geduurd vooraleer we ons kind zouden toegewezen hebben gekregen. Ze vroeg ons dit per aangetekend schrijven te bevestigen, wat de procedure dan ook officieel zal stopzetten, en zullen ze de Filippijnse autoriteiten ervan op de hoogte stellen. Tenslotte zullen we een deel van de voorschotten die we FIAC betaald hebben terugvorderen. We weten niet juist hoeveel, maar ze zei ons spontaan , zonder dat ik er zelf naar gevraagd had, dat "er (het bedrag) zeker over kan gediscussieerd worden". We zullen wel zien. Ik heb de verantwoordelijke toch mijn mening gezegd ivm de wijze waarmee het intake-gesprek is gebeurd bij ons en ten persoonlijke titel vinden we dat sommige medewerkers bij FIAC zeer onpersoonlijk en zich niet echt betrokken voelen met hun "klanten". Ze zijn bovendien zeer schaars met hun informatie. Maar ja, ze hebben zoveel werk...

We hebben vandaag onze aangetekende opzegging van de overeenkomst tussen ons en FIAC opgesteld en morgen wordt het gepost.
We zijn dus morgen officieel gestopt met onze procedure.

Emmanuelle en Manon zijn immens OPGELUCHT!! dat we gestopt zijn. Dit overtuigt ons voor de juistheid van deze beslissing.
Voor Sebastien zal het wat tijd vergen om deze slopende engagement mentaal te laten varen , maar hij is zelf innerlijk tevreden van een teruggevonden sereniteit.

CARPE DIEM! We moeten van het geluk binnen ons eigen gezin kunnen profiteren nu het nog kan en ons tevreden stellen met wat we hebben, met name een dochter en een gelukkig koppel.
Het positieve van deze procedure is dat het ons, en vooral Emmanuelle, heeft geholpen het rouwproces af te maken. Bovendien geeft het feit dat we ZELF beslissen over het verderzetten of beëindigen van de procedure een veel beter gevoel dan het machteloos moeten toezien hoe je een zwangerschap vroegtijdig en op dramatische wijze ziet eindigen. Tenminste hebben ons lot zelf in handen...
We wensen iedereen veel geluk en succes met hun adoptie procedure.
Omdat we een groot deel van het parcours hebben meegemaakt begrijpen we nu ook veel beter wat kandidaat-adoptieouders meemaken en welke frustraties ze moeten doorstaan door infertiliteit en moeizame medische behandelingen, onbegrip bij familie en/of vrienden, administratieve burocratie in eigen land en buitenland, de ellenlange wachttijden bij elke stap van de adoptieprocedure,... .
Indien we zelf nog kinderloos waren, denk ik dat we wel zouden hebben doorgezet.

Sebastien en Emmanuelle

02-11-2008 om 18:36 geschreven door manuseb