Welk een plezier is het om u te mogen vertellen over The 6th Day, een van de laatste grote meesterwerken van der Ah-nuld. De carrière van Ah-nuld zat al een tijdje in het slop toen hij deze prent draaide, een compagnonpiece voor zijn Total Recall van een decennium eerder. The 6th Day speelt zich af in de niet zo veraffe toekomst, waarin het klonen van mens en dier een realiteit is geworden. Door allerlei toestanden worden er twee Ah-nulds gemaakt, de echt Ah-nuld wil natuurlijk zijn leven terug, mayhem volgt.
Eerlijk is eerlijk, ik vind Ah-nuld een toffe kadee. In tegenstelling tot Stallone en Vandamme lijkt hij me over een gezone dosis humor en zelfrelativeringsvermogen te beschikken, en deze 6th Day barst dan ook van subtiele knipoogjes naar zijn screenpersona. Een heel grappige film, die jammer genoeg een flop was aan de kassa en Ah-nuld weer een stapje dichter naar zijn politieke carrière bracht. Een carrière waar ik met lede ogen naar kijk, want zolang hij governator speelt, worden er geen nieuwe Ah-nuld films gemaakt. En dat is heel jammer. Films zoals deze 6th Day steken met kop en schouders uit boven de vloedgolf van achterlijke stripverfilmingen die ons de dag van heden overspoelt. Het bekijken meer dan waard.
Er zijn een aantal dingen in mijn jonge leven waar ik bijzonder trots op ben. Dat ik nog steeds het themaliedje van Vrouwtje Theelepel kan meezingen bijvoorbeeld, ofdat ik zonder problemen alle albums van The Beatles in chronologische volgorde kan opsommen. Of dat ik nog nooit een stap in een discotheek heb gezet. Discotheken, en hiervoor zal ik waarschijnlijk branden in de hel, zijn wat mij betreft verzamelplaatsen van idioten die slechte kleren dragen en naar slechte muziek luisteren. Niet voor mijn eerste lobotomie zal ik een stap in zon oord des verderfs zetten. Laat het dan ook niet te verwonderen zijn dat de film 54 voor mij een uitstap naar een nieuwe, ongekende plaats is. Gebaseerd op de ware geschiedenis van de New Yorkse Club 54, in de jaren 70 (inderdaad, bereid u al maar voor op een pleiade van foute disco op de soundtrack) de place to be voor al wie verslaafd, exhibitionistisch en intellectueel minderwaardig was. Nu heeft het Big Brotherhuis die functie overgenomen, maar in die tijd had je werkelijk niets anders. De film vertelt het verhaal van een gogodansertje (Ryan Phillipe) die in contact komt met een lekker wijf (Neve Campbell) en al de hitsige avonturen die ze beleven. Kijk ook uit naar Mike Myers in een zeldzame ernstige rol als de eigenaar van de club. Een film die ik aanbeveel omdat het een mooi gevoel van tijd en plaats weergeeft, en omdat het soms gewoon eens leuk is om te zien wat je allemaal mist.
Laat ik het maar meteen toegeven: in weze ben ik een zeer melige mens. Geef mij een romantische scène, een Nat King Cole muziekje op de achtergrond en een paar charismatische acteurs en ik zwijmel als een zeemvel in een versgeprst Mister Proper sopje. Laat het dan ook geen verrassing zijn dat 50 First Dates mij wel wist te bekoren. Qua geloofwaardigheid scoort dit filmpje nochtans niet hoog. Drew Barrymore speelt een meisje dat aan korte term geheugenverlies lijdt. Ze kan dus maar onthouden van middag tot hoog noen en is na een nachtje slapen alles en iedereen vergeten die de voorbije dag haar pad heeft gekruist. Adam Sandler speelt haar geliefde, die elke dag opnieuw (from scratch zoals Anne Robinson zou zeggen) haar hart moet veroveren. Een beetje zoals Bill Murray in Groundhog day, al haalt 50 First dates nooit de epische hoogten van die film. Daarvoor is het allemaal een tikje te vrijblijvend én zitten er een aantal licht storende elementen in de film (ik kijk naar u Rob Schneider, oh gij meest ongrappige van alle levende wezens op aarde, voorwaar ik heb reeds eencelligen gezien die me sneller aan de lach konden krijgen als u). 50 First dates scoort dan weer wel punten voor de tropische setting (Hawai, met een boel Jack Johnson achtige muziekjes op de achtergrond, dat is nooit slecht natuurlijk) en het lef om het verhaal vol te houden tot het einde en niet zomaar hocuspocus een wondermiddeltje te introduceren waardoor Barrymore haar geheugen terugkrijgt. 50 First dates is een bij momenten beklijvende film over echte liefde, en over hoe ver een man wil gaan om die te bereiken. Elke dag opnieuw. Een van de betere romcoms van de afgelopen jaren.
Je hebt zo van die films die omwille van de een of andere reden tussen de mazen van het net vallen. Dat vind ik altijd behoorlijk zielig voor die films. Geef toe, het is toch wraakroepend dat crap als Lord of het Gezever of Meet de Fokkers miljarden dollars binnenhaalt en een sympathiek, goedgemaakt filmpje als deze The 4th Floor helemaal alleen en zonder vrienden op de bovenste plank van de videotheek stof staat te vergaren. Ik heb een theorie dat films ook gevoelens hebben, en in mijn fantasie zit in een film als The 4th Floor dan zo meisje met de zwavelstokjesgewijs te bedelen om aandacht. Wel, lieve 4th Floor, ik kom ter redding! Uw in ere herstelling begint nu! The 4th Floor is eigenlijk niet meer of minder dan een spookhuisfilm, een Rosemarys baby meets The haunting zo u wil. Juliette Lewis (die haar irritante tics gelukkig achterwege laat in deze rol) speelt een vrouw die in een appartement gaat wonen en geterroriseerd wordt door iets. Is het de psychotisch uitziende buurman, is ze gek aan het worden of zijn er onverklaarbare krachten aan het werk Ik besef dat het qua originaliteit niet echt hoge toppen scheert, maar geef dit filmpje een kans. Het is goedgemaakt, intrigerend, en ik wil wedden dat je het einde niet zal zien aankomen. Er is, en dat is weer zo iets dat veel mensen niet snappen, niets verkeerd met een oud verhaal, zolang het maar goed vertelt is. Ga dus op zoek naar the 4th floor. U vindt hem meer dan waarschijnlijk op het bovenste of onderste schap van de thrillersectie in uw videotheek. Het arme sukkeltje
U kan, en U mag, veel van mij verwachten. Dat ik u informeer, amuseer, irriteer, intrigeer. Geen eer is mij te min. Maar niet, en ik herhaal NIET, dat ik objectief over de films van God spreek. Dat kan ik niet, daarvoor betekent God veel te veel voor mij. In plaat van een objectief oordeel kan u zich dus heden verwachten aan een lyrische opsomming van alle zaken die ervoor zorgen dat The 39 Steps zon episch meesterwerk is geworden. U dient te weten dat deze film stamt uit de Engelse periode van God (die ruwweg begon in 1925 en duurde tot 1939). Zijn Engelse films worden meestal gezien als vingeroefeningetjes voor zijn veel bekendere Amerikaanse werk. Leg The 39 Steps naast North by Northwest ofSaboteur en u ziet hoe God uit, wat basically dezelfde situatie is: onschuldige man wordt ten onrechte beschuldigd en reist het halve land af op zoek naar de echte bad guys, toch drie totaal verschillende films kan puren. Wanneer ik aan The 39 Steps denk, denk ik aan tempo. Dit is, misschien samen met Lola rennt, zowat de snelste film die ik ken. Geen seconde wordt verspild, het hoofdpersonage (gespeeld door Robert Donat) rolt van het ene probleem in het andere, de kijker krijgt nauwelijks ruimte om te ademen. Voor een film die meer dan 70 jaar oud is, is dat meer dan opmerkelijk te noemen. In 39 Steps ook heel veel typische spielereitjes die God later nog vaak zou gebruiken. De schreeuw van een vrouw die Hij laat overgaan in het gefluit van een aanstormende trein. De ijskoele blondine die hier voor de eerste keer haar opwachting maakt. Het belang van handboeien.
Maar God maakt ook plaats voor ontroering. Denk aan de prachtige scènes omtrent Mr Memory, een circusfreak die er prat op gaat op elke vraag het antwoord te kennen. Am I right sir? vraagt hij met typisch brits flegma wanneer hij een of andere sportstatistiek opdreunt waar een man in het publiek hem zonet om heeft gevraagd. Wanneer op het einde van de film Robert Donat een voorstelling van Memory bijwoont en hem en plein public de cruciale vraag What are the 39 Steps? stelt, kan de man niet anders dan hem te antwoorden. Hij bekoopt zijn beroepseer met zijn leven. Maar niet nadat hij Am I right sir heeft gefluisterd. Een van de mooiste momenten uit het hele oeuvre van God. The 39 Steps is meer dan een indicatie van things to come. Meer dan het werk van een beloftevolle filmmaker die zijn eerste stappen zet. Het is het eerste volbloed meesterwerk van de grootste cineast die de aarde ooit heeft gekend, en alleen daarom van onschatbare waarde.
Soms, wanneer de maan hoog aan de hemel staat en de slaap mij niet kan vatten, stel ik me wel eens de vraag: Wat zou William Shakespeare van 10 things I hate about you vinden. Een belangwekkende vraag. Wills legendarische toneelstuk The Taming of the Screw (zelf al eens op een slaapverwekkende manier verfilmd met Elizabeth Taylor en Richard Burton) werd overgeplaatst naar een amerikaanse high school. Je weet wel, een van die mythische plaatsen met palmbomen op de speelplaats en studenten die sporten, cheerleaden, debatwedstrijden houden, aan wiskundewedstrijden meedoen, proms organiseren, elkaar make-overs geven en basically alles doen zolang er maar geen studieboek in de buurt moet komen. Mja Bill Schudspier zou hoogstwaarschijnlijk meewarig het hoofd schudden alvorens in een solloqui uit te barsten, dat bomvol staat van de vierarmige jamben en diensmeer. U merkt misschien op dat ik maar een eindje in het wilde weg aan het razen ben, zonder ook maar een deftig woord omtrent de film in kwestie neer te pennen. Dat komt omdat 10 things I hate about you, zon licht en fluffig gevalletje is dat het nauwelijks de moeite is om het te vereeuwigen in mijn sprankelend proza. How do you catch a cloud and pin it down weet u wel. Maar licht en fluffig hoeft daarom niet slecht te zijn. Toon mij de mens die nee zegt tegen een roze petit four en ik toon u een gek. Heath Ledger (voordat hij bekend werd) en Julia Stiles ( de etherisch mooie Julia Stiles, die wat mij betreft in elke film mag schitteren) spelen het koppeltje en voor de rest kan en wil ik er weinig meer woorden aan vuilmaken.
Jaar: 1998 Van: Gil Junger Met: Julia Stiles, Heath Ledger Quotering: ***/****
Bo Derek. De Bolero van Ravel. Dat badpak. Je zal maar jong en hitsig geweest zijn in het begin van de jaren 80. 10 is een verdienstelijk filmpje dat een aantal interessante dingen heeft te zeggen over mannen in een mid-life crisis, maar zal waarschijnlijk altijd wel herinnerd worden omwille van bovenstaande drie trefwoorden. Dudley Moore speelt in deze komedie van Blake Edwards een componist die getrouwd is met Julie Andrews, maar tijdens een snoepreisje verliefd wordt op de monosyllabische Bo. Laat ik eens een gewaagd statement maken en zeggen dat ik persoonlijk Julie honderd keer aantrekkelijker vind dan die gemanipuleerde rastahomp van een Bo Derek. Rollebollen op de tonen van The Lonely Goatherd lijkt me trouwens ook oneindig veel meer stimulerender dan die eeuwigdurende, kleffe Bolero. 10 kan tenslotte ook gezien worden als de start van de trend om menselijke schoonheid te quoteren als ware het iets objectiefs. Zonder 10 geen Am I hot or not. Verbranden die print!
Een bloedhete zomerdag. 12 mannen zitten in een gesloten kamer. Hun taak: beslissen of een jonge Latino al dan niet schuldig is aan moord. 11 juryleden zijn overtuigd van zijn schuld. Niet dat ze er echt over nagedacht hebben. Ik bedoel, het is een latino, nietwaar? Slechts één jurylid, jurylid nummer 8 (een glansrol voor de legendarische Henry Fonda) heeft twijfels. Kan hij de peer-pressure doorbreken en de waarheid aan het licht brengen?
12 Angry Men speelt zich volledig af in real time (voor degenen onder u die dachten dat jack bauer de uitvinder van dat concept was) én in één locatie (voor diegenen die dachten dat big brother dat ei van colombus had gelegd). Het is een studie in de condition humaine die slechts zelden is ge-evenaard. Het idee dat het lot van een mens in handen is van zon stelletje gestampte boeren, je zou er de willies van krijgen. Henry Fonda speelt zijn typische rol van het geweten (zie ook zijn Tom Joad in The Grapes of Wrath) en hij doet dat goed, om een geriatrisch tv-personage te citeren. 12 Angry Men is zijn tijd ver vooruit inzake het bespreekbaar maken van hekele onderwerpen als racisme (vergeet niet dat het de jaren vijftig waren en Rosa Parks nog steeds niet vooraan in de bus was gaan zitten) en doodstraf. Maar bovenal is het een film die in elke cursus management zou moeten worden vertoond, omdat het een uniek beeld geeft van hoe je mensen kan manipuleren zonder dat ze zich er zelf bewust van zijn. Een van de grote meesterwerken uit de Amerikaanse cinema.
Net zoals we in de geschiedenis gewag kunnen maken van jaren voor Christus en jaren na Christus, kunnen we in de wereld van de cinema spreken van films voor en na Tarantino. Nu behoort deze jongen niet tot het gigantische leger van filmnerds die op hun knieen vallen voor the big Q en met hun lippen s mans voetsporen bevochtigen. Nee hoor, ik kijk wel uit. Extreem gedrag is mij onbekend. Moderatie is mijn middelnaam. Maar ik dwaal. In de jaren na Pulp Fiction, een film die ooit ook nog wel eens in deze rubriek zal worden behandeld, als ik veel tijd en zin en xanax heb, schoten de meervoudige misdaadplots als boleten uit de grond. Zo ook 2 Days in the Valley. Een film met zeer veel schoon volk (Charlize Theron! Teri Hatcher! Dat is het zowat! Te veel uitroeptekens!) en een plot met meer kronkels en wendingen dan de dikke darm van Geert Lambert. In tegenstelling tot heel wat andere post- Pulp films heeft 2 Days echter een gezonde dosis humor en neemt hij zichzelf nergens al te serieus. Een aangename manier om twee uur van uw leven door te brengen. En wanneer de aftiteling voorbijschiet ben je weer even dichter bij je schepper gekomen. Is dat niet het ultieme doel van films, de uren tot de dood wat sneller doen gaan?
Het is heel makkelijk om schamper te doen over films als 2 Fast 2 Furious. Ja ze zijn dom. Ja ze zijn gemaakt voor mensen met een attentiespan die korter is dan de NVA-carriere van Jean-Marie Dedecker. Ja ze zijn luid en beschamend en de voorbode van de zeven ruiters van de apocalyps. Deze jongen haalt zijn neus op voor alle cynische commentaar van blasé critici (ja ik heb het tegen u Steven de Foer! Mettekoo!) en ik zeg dus Lang leve de goedgemaakte domme actiefilm! Lang leve razendsnelle autoporno! Lang leve 2 Fast 2 Furious!
Zeer zelden zal je een film zien die sneller, zwoeler en kleurrijker is dan dit onderschatte meesterwerk. Zeer zelden zal je de geur van kerosine uit de speakers van je tv voelen stromen. Stories for Boys, zegt u? Uiteraard, en waarom ook niet. We moeten af van het idee dat elke film de juryprijs op het festival van Cannes moet halen. Sommige films zijn gemaakt met een veel nobeler doel: ons te entertainen. Ons heel even, voor niet meer dan anderhalf uur, onze problemen te doen vergeten. Vin Diesel wilde liever zijn drek Riddickfilms maken en bedankte voor de eer om in dit epos mee te spelen. Hij wordt niet gemist. De donkere sfeer van de eerste film wordt vervangen door een lekker luchtige Magnum PI vibe die, moest zijne kale brombeer hebben meegedaan, veel moeilijker te bereiken was geweest. Dank u Paul Walker. Dank u Eva Mendes. Dank u John Singleton.
Verontrustende taferelen vinden plaats tijdens 21 Grams, de tweede (en uitstekende) speelfilm van Alejandro Gonzalez Innaritu, die we vanaf heden voor het gemak Gonzo zullen noemen. Kindjes worden doodgereden. Organen worden getransplanteerd. Gevoelens worden verpletterd. Dit is niet het soort film waarna je spontaan een polonaise begint te dansen. Je zal jezelf eerder versuft in de zetel ( of kleerkast, of badkuip weet ik veel waar jullie films bekijken) terugvinden. Je zal bepaalde momenten in je hoofd terugspoelen. Je zal mentaal de puzzelstukken (want deze film is een puzzel, een grote visuele puzzel waarvan sommige stukjes ontbreken en anderen niet passen) proberen te doen kloppen, en met elk stukje dat op zijn plaats valt zul je meer respect krijgen voor Gonzo en de makers van dit meesterwerk. Dit is het filmisch equivalent van een ferme stomp in je maag. Een draai om je oren waardoor je je eigen mens-zijn even in vraag zal stellen. Hoe zeldzaam om in deze tijd van computergestuurde films nog eens een verhaal te zien over echte mensen. Mensen met kleurschakeringen. Mensen die goede en slechte dingen doen, zonder het te weten, zonder een keuze te hebben. Mensen, bovenal ook, die spijt kennen. Gonzo maakte voor deze film Amores Perros (in feite een broertje van 21 grams, beide films hebben een auto-ongeval als kloppend hart) een film die voor 2/3 geslaagd was (ik vond het laatste verhaal over de oude zwerver maar niks). Na 21 Grams maakte Gonzo Babel, een van de meest overroepen films van de afgelopen jaren. Hopelijk keert hij voor zijn volgende terug naar de perfectie die hij met 21 Grams behaalde. Een van de beste films van het nieuwe millennium.
Dames en heren: ziehier: de slechtste film ooit gemaakt. Een pretentieuze, walgelijke, lelijke pletwals. Het cinema-equivalent van twee nagels die over een schoolbord gaan. Een film die ervoor zorgt dat je de onbedwingbare neiging krijgt om je ogen uit te lepelen en ze in je oren te steken zodat je niet meer hoeft te horen of zien. Bref, een kakfilm.
Het begint al bij de eerste seconde. Also sprach Zaharapatrustra. Night of the Proms weet u wel. Een muziekje dat Adolf Hitler, wanneer hij thuiskwam van een lange en zware werkdag, wel eens placht op te zetten, terwijl hij knorrend van plezier de maat meetikte op zijn biedermeiersofa. Op het filmscherm zien we een paar planeten die in concordantie met elkaar schuiven, terwijl de bespottelijke titel van dit duivelse onding verschijnt. In vijf seconden ben je al drie keer over je nek gegaan. En het straffe, nee werkelijk het onbevattelijke is: die eerste vijf seconden zijn nog het hoogtepunt van de film. Daarna gaat het steil bergaf. Daarna worden we vergast op het ellenlange stukje the dawn of man, waarin mimespelers zich verkleden als aap. Inderdaad. Kan u even met mij de twee codewoorden uit de vorige zin aanduiden. Mimespelers. Aap. Daarna volgt nog het walsje dat een aantal ruimteschepen maken op De Blauwe Donau van Strauss (denk aan Homer Simpson, dat verzacht de pijn!) alvorens de echte plot van start gaat. God had ik nu maar een ironieteken om de vorige zin te be-eindigen. Ik doe een poging om u het verhaal te beschrijven. Ik zie dit als een taak van menslievendheid, moest u toch zoiets hebben van ik kan niet rustig sterven vooraleer ik de plot van 2001: a space odyssey ken. Het gaat over een astronaut. En een gemene computer die HAL heet. En er is een monoliet. Samen beleven ze fijne avonturen in de ruimte. Op het einde is de astronaut oud geworden en is er een spacebaby gekomen. Geen seks jammer genoeg. Alleen de baby. En de monoliet. Zeg samen met mij kinderen: mo-no-liet. Jaja, het is met het epos wel dat 2001. Spannend, puntje van je stoelmateriaal. Zodenmieter.
Wat wil Stanley Kubrick met dit epos zeggen? Wat is de diepere boodschap? Ik zal het u eens zeggen zie: er is er geen. 2001 is een grap. Een enorme grap die al 40 jaar duurt en waar de zogenaamde intellectuelen zich nog steeds aan laten vangen. Het is het werk van een pompeuze gek, een junkie, een megalomane psychopaat. 2001 is geen kunstwerk. Het is een verdorven zwarte put. Als u zich ooit afvraagt hoe de hel eruit ziet: kijk eens een dagje naar 2001. Dit is een opgeblazen farce van een regisseur die de grootste fout maakt die een regisseur kan maken. Do not bore your audience.
Als er één ding is dat ik in mijn aanzienlijk aantal jaren op deze planeet heb geleerd, dan is het wel dit: vertrouw nooit een man met een ringbaardje. Want mannen met een ringbaardje zijn gemeen. Hoe groot is dan ook het wonder dat ik, ondanks zijn werkelijk affreuze kinbegroeing, toch sympathie kon opbrengen voor Edward Norton in 25th Hour. Edward speelt een derderangs drugdealer die binnen 25 uur voor een aantal jaren de bak binnenmoet. We volgen hem op zijn laatste dag als vrij man, en leren onderweg een aantal wijze levenslessen, je weet hoe het gaat. 25 th Hour is een van de meest toegankelijke films van Spike Lee. Met toegankelijk bedoel ik in Lees geval: een film waarin hij ons niet zonodig doodslaat met zijn eeuwige gezeur en gepreek. Iedereen weet dat racisme slecht is Spike, maar jij hebt er toch een aantal miljoentjes aan overgehouden, dus lighten up man! Het genie van 25th Hour zit hem in de randpersonages. De immer fascinerende Philip Seymour Hoffman (oscarwinnaar voor Capote) speelt een leerkracht die een ferme boon heeft voor zijn superminderjarige leerlinge Anna Paquin. Barry Pepper (de held uit het epische Battlefield Earth) is een yuppie die achter zijn slijmerige uiterlijk toch best een fidele peer blijkt te zijn. En de alomtegenwoordige Brian Cox speelt de papa van Norton, die eigenhandig de zeer ontroerende laatste tien minuten van de film naar een ongekende hoogte brengt. Het einde is dubieus, gaat Norton nu echt de bak in of is de droomsequentie op het einde eigenlijk de realiteit? Dit is een van de enige keren waarin je hoopt dat de drugsdealer met het ringbaardje het haalt. Let ook op de prachtige filmmuziek die in vaste rotatie zit in mijn i-podje. Uitstekende film!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
