Op internet gebruik je vaak een wachtwoord, bv. voor je e-mail. Maar je hebt ook een wachtwoord als je een internet-bankrekening hebt. Of als je DigID gebruikt. DigID gebruik je bv. als je belastingaangifte doet, als je verhuist of als je een uitkering of officiële papieren aanvraagt. Zorg goed dat niemand je wachtwoorden te weten kan komen:
- Gebruik een goede Virusscanner.
- Gebruik niet voor alle dingen hetzelfde wachtwoord. Bedenk verschillende wachtwoorden voor je mail, voor de bank en voor je DigID.
- Leg je wachtwoorden niet bij de computer, maar op een geheime plaats.
- Geef nooit je wachtwoord aan anderen! Zeggen mensen dat ze van de bank of van een andere organisatie zijn en je wachtwoord moeten weten? Geloof ze niet! Wachtwoorden zijn geheim en niemand mag ze vragen.
Internet-bankieren
Heb je een internet-bankrekening? Controleer dan altijd deze dingen:
- Staat je virusscanner aan? (Dat kan je zien aan het icoontje rechtsonder op het scherm)
- Begint het internet-adres met https en is de naam van de bank goed geschreven?
- Controleer vaak je rekening: klopt alles? Wordt er geen geld afgeschreven zonder dat jij weet waarom, of wie dat geld krijgt?
Wat kan je doen om je kinderen te beschermen tegen de gevaren van internet?
Praat met je kinderen over de risicos. Leg ze uit dat niets op internet privé is. Andere mensen kunnen altijd zien wat je zegt, schrijft of laat zien (met de webcam). Leg ze ook uit dat ze niet zomaar onbekenden kunnen vertrouwen. Als iemand zegt dat ze b.v. een meisje van 10 jaar is, kan het ook een man van 40 zijn.
Probeer een goed idee te krijgen van wat je kind doet op internet. En ook met wie je kind allemaal contact heeft op internet. Probeer ook duidelijk te maken dat je er bent om je kind te helpen. Zeg je kind dat het altijd naar je toe kan komen als er iets vervelends gebeurt op internet.
Maak je je toch zorgen en wil je advies? Praat er dan eens over op de school van je kind. Of ga naar een opvoedwinkel of een opvoedsteunpunt. Met Google kan je vast wel het adres vinden van zon organisatie bij jou in de buurt!
Een computervirus (in het dagelijks taalgebruik wordt meestal kortweg over virus gesproken) is een vorm van schadelijke software (malware). Het is een computerprogrammadat zich in een bestand kan nestelen, bijvoorbeeld in bestanden van een besturingssysteem. Computervirussen worden als schadelijk beschouwd omdat ze schijfruimte en computertijd in beslag nemen van de besmette computers. In ernstige gevallen kunnen virussen binnenin de computer schade aanrichten, bijvoorbeeld het wissen en verspreiden van gevoelige gegevens. In zeer ernstige gevallen kan de gebruiker zelfs de totale controle over de computer verliezen.
Hoewel er veel verschillende computervirussen bekend zijn, komt er slechts een fractie daarvan "in het wild" voor. De WildList Organization International houdt een maandelijkse lijst bij van de virussen die in het wild zijn aangetroffen. Maandelijks worden er enkele duizenden verschillende virussen in het wild aangetroffen. Veel bestaande virussen zijn niet virulent genoeg om zich zelfstandig te verspreiden.
Het in omloop brengen van een computervirus is een misdrijf, zowel in het Nederlandse Wetboek van Strafrecht als in het Belgische Strafwetboek.
In 1984 beschreef de Amerikaan Fred Cohen in zijn thesisComputer Viruses Theory and Experiments een functioneel computervirus voor het Unix-besturingssysteem. In 1987 publiceerde de Duitser Ralph Burger in het boek "Computer Viruses, a high tech disease" de complete broncode van een werkend virus voor MS-DOS. Bijna alle computervirussen uit de periode 1987 tot circa 1991 zijn gebaseerd op de publicaties van Cohen en Burger. De Nederlander Jan Terpstra pionierde in deze periode via zijn BBSals een van de eersten met het opsporen en onschadelijk maken van computervirussen. Hij wordt gezien als één van de grondleggers van de antivirusindustrie.[bron?]
Computervirussen hebben een zekere levensloop, gaande van het creëren tot het uitroeien van het virus. Het creëren gaat om de tijd die de programmeur nodig heeft om een virus te ontwikkelen. Vervolgens komt het virus tot stand en wordt het gekopieerd naar een strategische plaats zodat het zo vlug mogelijk verspreid kan worden. Daarna volgt de reproductie. Een virus vermenigvuldigt zich een aantal keren vooraleer het actief wordt. Voor bepaalde virussen vindt vervolgens een activeringsprocedure plaats. Het ogenblik waarop iemand de aanwezigheid van een virus vaststelt, wordt de ontdekking genoemd. Zodra de ontdekking is gebeurd, zullen software-ontwikkelaars trachten de aanwezigheid van het virus vast te stellen. Na deze assimilatie volgt de uiteindelijke uitroeiing.
Een randapparaat (Engels: peripheral) is in de context van computers een stuk computerhardware dat niet behoort tot de centrale rekeneenheid, maar ernaast gebruikt wordt om de computer geschikt te maken voor een bepaalde taak.
Een werkende computer hoeft in principe alleen maar te bestaan uit geheugen en een processor -- dit is genoeg om aan het model van de Turingmachine te voldoen. Omdat een dergelijke computer niet bepaald makkelijk te bedienen is, zijn de meeste computers uitgerust met andere hardware om de interactie met de gebruiker, of met andere apparatuur, makkelijker te maken. Deze apparaten worden samen randapparatuur genoemd. In de praktijk wordt de term vooral gebruikt voor die apparatuur die extern is ten opzichte van de systeemkast.
