Gisteren zijn we samen naar bruidshuis Elena geweest. Het uitstapje startte in mineur toen we op zoek waren naar het gebouw, denken we dat we mss door het rood hebben gereden. Laat ons hopen van niet. Het bruidshuis ziet er wel magnifiek uit. Heel mooi gebouw en een vriendelijk welkom. Het was even schrikken toen een man bij ons kwam om te helpen. Ik had er nu niet zoveel zin in om mij te laten aankleden door een man. Gelukkig liet hij mij alleen in het pashok. Wel vervelend als je gewoon bent om hulp te krijgen, dat je plots alleen de kleedjes moet aandoen. Het was nogal een gesukkel. Ik heb niet echt iets gevonden dat ik mooi vond. Wel mooie jurken voor de bruidsmeisjes. Mieke was natuurlijk het idiale slachtoffer om al wat jurken te passen. Er zaten er twee mooie tussen. Maar het ene zat niet zo gemakkelijk en het andere was te duur. Dus we zullen de zoektocht verder moeten zetten.
Tijdens ladies at the movies, kunnen Mieke en ik het nooit laten om eens in de trouwboeken te bladeren van Scarpellini. Er staan altijd prachtige kleedjes in. Dus besloot ik om een afspraak te maken. De bediening was super, een heel enthousiast meisje. Het probleem is natuurlijk dat daar een prachtig kleedje hing. Het was adembenemend mooi. Ik was zo zeker van het kleedje in de Robel en nu weet ik het niet meer. Vreselijk vervelend. Het kleedje in de Robel is lief en sober en het kleedje van Scarpellini is heel mooi en chique. Ik heb er echt geen idee van, wat ik moet kiezen. Moeilijk, moeilijk.
Om 15.30u had ik een afspraak in La Sposa. Ik voelde me heel wat minder op mijn gemak dan in de Robel. De bediening was wel goed, maar ik mocht niet zelf kiezen welke kleedjes ik wou passen. Ik moest enkel zeggen wat ik mooi vond en op die manier koos men de kleedjes uit. Het eerste kleedje dat ik aanhad, leek wel een luchtballon. Ik had het gevoel dat ik ging opstijgen. Ook de daaropvolgende kleedjes waren mijn ding niet. Er zaten er twee tussen die wel te doen waren, maar het was niet zoals het kleedje in de Robel. Na een half uurtje waren we al terug buiten. We besloten om nog een glaasje te drinken op terras en toen we voorbij de Robel liepen, kon ik het niet laten. Ik had geluk, Veronique had juist een gaatje vrij. Op die manier kon ik mijn favoriete kleedje nogmaals passen en het was schitterend!! De andere uitbaatster had heel wat plezier met mijn ideeën over de babyroze kleedjes voor mijn bruidsmeisjes. Ik zal misschien toch van idee moeten veranderen? Maar roze is toch mooi!!!!
Tijdens de batjes in Izegem, waren we eens binnengesprongen bij Fede di Oro in Izegem. We kregen heel wat trouwringen voorgeschoteld. Trouwringen bleken niet zo mooi te zijn, als ik me had voorgesteld. Er zaten er een heel pak tussen, die we echt niet mooi vonden. één ding waren we zeker, we wilden identiek dezelfde ringen. Na lang zoeken, zat er toch een ringenpaar tussen die ons hart kon bekoren. We besloten om er toch nog even over na te denken. We bezochten nog heel wat winkels in Kortrijk en zelfs in de Ardennen. Maar dat ene paar ringen bleef in onze gedachten zitten. Vandaar dat we een nieuwe afspraak gemaakt hadden in Izegem. Toen we ze terugzagen, was er geen twijfel meer mogelijk. Dit waren onze trouwringen. We moeten wel nog lang wachten voor we ze krijgen, nog tot in mei. jammer, maar misschien best, ik zou het toch niet kunnen laten om ze heel de tijd uit hun doosje te halen. PS. de ringen op de foto zijn niet onze ringen hoor, die verklappen we nog niet.
Plannen om nog op reis te kunnen gaan, vielen deze week jammer genoeg in het water. Maar het was voor een goed doel. Kris en ik sukkelen al een tijdje met onze ogen. We kunnen geen lenzen meer verdragen. We zagen het alletwee niet zitten om op onze trouwdag met een bril of ontstoken ogen rond te lopen, dus besloten we om onze ogen te laten laseren. Ik moet zeggen, stress hadden we wel. Op zich viel de operatie goed mee, en vandaag kunnen we als bij wonder al goed zien. Enkel nog wat wazig zicht en wat druk op de ogen, maar voor de rest is alles picobello. Nu zijn we tenminste zeker dat we met frisse ogen ons ja-woord kunnen geven.
Er is dus niets waar er meer tijd inkruipt, dan in het maken van het misboekje. Ik heb van Mieke een grote doos met misboekjes gekregen om inspiratie uit te halen. Na heel wat leeswerk heb ik uit die boekjes een aantal teksten per onderdeel geselecteerd. Nu is het Kris zijn werk om de beste eruit te halen. Vervolgens heb ik alles overgetypt. Ik had dit allemaal op A4 liggend gedaan en dit is duidelijk niet de goede manier. Er konden onmogelijk boekjes van gemaakt worden. Met als gevolg dat ik alles nogmaals opnieuw heb mogen overtypen op A5. Kris mag vanavond proberen om er een boekje van te maken. Eens zien of dat lukt?
Stress, stress, stress... Vandaag had ik een afspraak in de Robel in Roeselare, ik was erg zenuwachtig. Gelukkig waren Mieke en Daphne er om mij te helpen. De dame ( Veronique) die ons hielp met uitkiezen en passen was zeer lief en behulpzaam. Ik voelde me meteen op mijn gemak. Ik koos wel twintig kleedjes uit om te passen. Na een tweede selectie waren er nog vier favorieten. En ... ik heb zo het gevoel dat mijn trouwkleedje er al tussen zat. Ik kreeg kriebels in mijn buik, toen ik het kleedje aanhad, zo mooi was het. Maar ... eerst nog een aantal andere winkels doen, ook al zit er een grote kans in dat dit mijn kleedje wordt. Na het passen hadden we nog wat tijd om een pannenkoek en een milkshake te verorberen. Het was een zeer leuke en geslaagde namiddag. Bedankt Daphne en Mieke.
Toen ik het bruidsboeket van Stefanie Planckaert zag, was ik meteen verkocht. Een prachtig boeket met roze roosjes. Mijn schoonmoeder kent een bloemschikster uit Meulebeke, namelijk Joke Baeckelandt. Zij maakt mooie bloemstukken en heeft reeds heel wat trouwfeesten verzorgd. Bij de eerste kennismaking mocht ik haar fotoboek bezichtigen. Er stonden heel wat leuke bloemstukjes in. Ik heb weer heel wat ideeën opgedaan.
Onze fotograaf wordt Kris Van Parys uit Meulebeke. Hij kon ons meteen bekoren. Hij laat ons een aantal trouwalbums bekijken en de foto's zijn in één woord 'prachtig'. Ik ben er zeker van dat we een goede keuze gemaakt hebben met Kris.
Kris is gek van oude vervoersmiddelen, zoals oude vespa's of oude volkswagenbusjes. We hadden heel graag zo'n busje gehad om ons naar de kerk te voeren, maar spijtig genoeg passen daar slechts zes mensen in, wat natuurlijk niet genoeg is. Na wat zoeken op internet, kwamen we uit bij ceremoniewagens Roger. De rode bussen vond ik heel mooi, maar die waren spijtig genoeg niet meer ter beschikking. Dus werd het de groene bus. Die is natuurlijk ook zeer mooi. Er kunnen dertig mensen op de bus, dit wordt leuk. Op die manier kan iedereen mee van 's morgen naar de trouw van de wet, daarna een hapje eten en om 14.30u de trouw in de kerk.
Waar vind je nu een goede DJ? Zelf hebben wij er geen ervaring mee. Vrienden geven ons wel tips, maar er zit niet echt iemand tussen die ons volledig aanstaat. Volgens 'de Shamrock' is DJ Koen Gheysens uit Passendale een zeer goede DJ.
We besluiten hem eens op te bellen.
Koen klinkt zeer enthousiast en we maken een afspraak. Kris en ik zijn meteen onder de indruk.
Kris en ik beslissen dat het tijd wordt om een zaal te reserveren. We zoeken wat mooie locaties op op het internet en vragen veel raad aan mensen. Heel wat mensen zijn zeer tevreden van 'de Shamrock' in Tielt. Wij zijn daar ook al een aantal keer naar een trouwfeest geweest, en dit was inderdaad telkens goed meegevallen.
Dus besluiten we om een afspraak te maken met 'de Shamrock'. Veel keuze uit datums is er helaas niet meer. Alles zit volboekt. We kunnen enkel nog kiezen tussen 14 mei of 28 mei. Omdat 14 mei mijn verjaardag is, besluiten we om 28 mei uit te kiezen als onze trouwdatum.
Het is allemaal zo ongelooflijk. We hebben al een zaal en een datum. Ik ben supergelukkig.
Vlakbij de school is er een trouwwinkeltje. Ik kan er nooit voorbijrijden zonder eerst eens te piepen wat er allemaal in de etalage hangt. Op vrijdagavond gaan mijn vriendin Anja en ik, meestal na 't school een koffietje gaan drinken. Ik vroeg of ze misschien geen zin had, om eens in het winkeltje te gaan kijken. Anja die zag dat meteen zitten en zo stond ik die vrijdagavond al in de eerste trouwkleedjes te pronken. Er waren er al een drietal die ik heel mooi vond. Maar ik heb natuurlijk nog veel tijd om het perfecte kleed te vinden.
Het is altijd een droom van mij geweest om te trouwen zoals in Amerika. Kris die vooraan in de kerk staat te wachten op mij. Bij zo'n trouw, horen natuurlijk ook bruidsmeisjes. Mijn twee getuigen zien dit alvast zitten, maar ik wil drie bruidsmeisjes. Ik wist meteen wie er heel tevreden zou zijn met deze taak. Mijn vriendin Daphne. Ze was op z'n minst gezegd wel heel enthousiast. Dat belooft leuk te worden. Ik heb voor elk van mijn bruidsmeisjes een klein geschenkje voorzien die ik zelf genaaid heb. Hopelijk vinden ze het leuk.
Wie onze getuigen worden, daar moeten we niet lang over nadenken. Ikzelf zal twee getuigen nemen, mijn zus en mijn beste vriendin Mieke. Mijn zus zal getuige zijn in de kerk en Mieke zal getuige zijn bij de trouw van de wet.
Het was nog vroeg in de morgen, toen ik wakker werd van het geluid beneden. Ik hoorde stoelen schuiven en kopjes rinkelen. Het was Pasen en zoals elk jaar zou Kris weer een gezellig ontbijt klaarmaken met chocolade-eitjes. Dit doet hij elk jaar. Ik bleef nog wat liggen, zodat hij genoeg tijd zou hebben om alles klaar te zetten. Rond 9.30u besloot ik om toch maar naar beneden te gaan.
Ik verschoot mij een ongeluk. Beneden klonk er luide 'kippenmuziek' en Kris stond verkleed als paashaas rond te springen in de living. Mijn eerste gedacht was: "Is die nu al dronken van 's morgens?". Overal waren paaseieren verstopt, ik begreep er niets van, maar begon toch te zoeken om Kris een plezier te doen.
In de keuken vond ik een prachtig paasei, het was half fondant en half melkchocolade. Toen ik het opnam om op tafel te leggen, voelde ik dat er iets in zat. Volgens Kris waren dit suikersnoepjes.
Nadat ik alle eieren op tafel had gelegd, konden we beginnen met het lekkere ontbijt. Kris had voor heel wat lekkere koffiekoeken en vers fruitsap gezorgd. Ik besloot om dat prachtige paasei op te eten. Toen ik het doormidden sneed, zat er een klein doosje in. "Heb je je oorringen in?" vroeg Kris. Ik was immers al een tijdje aan het zagen om oorringen. "Jammer", zei ik, " ik dacht al dat het een verlovingsring was."
Op dat moment nam Kris het doosje uit mijn handen en ging op zijn knieën zitten. Ik stond te trillen op mijn benen. Zolang keek ik al uit naar dit moment, en nu leek het of het een droom was. "Wil je met mij trouwen?" vroeg Kris. Mijn antwoord kunnen jullie waarschijnlijk wel raden.
Ik heb de hele voormiddag kriebels in mijn buik gehad en ik kon bijna niet meer op mijn benen staan, zo gelukkig was ik.
Ik ben Nastasia
Ik ben een vrouw en woon in Schuiferskapelle (België) en mijn beroep is leerkracht.
Ik ben geboren op 14/05/1983 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten.
Ik ben reeds 7 jaar samen met mijn ventje Kris en ik verheug mij enorm op onze trouwdag.
