Patrick De Paepe (69' Max De Blezer), Bernard Amy, Lee Maes (46' Bauke Noppen), Ronny Gabriels, Kevin De Meyer, Adil Mham ('85 Glenn Brouwer), Lesley Bastiaensens, Mujoli Bekim, Rifat Prekadini (65' Dieter Van Brusselen), Jimmy Osmani, Wim Roofthoofd
Verslag:
Dankzij een rustdag vorige weekend is onze 2de wedstrijd weer een thuiswedstrijd. Dit maal tegen het erg jonge en ongeslagen elftal van Deurne OB. "Never change a winningteam". Een mooie leuze, maar door de afwezigheid van Kevin Herremans en Ken Nagels, diende onze coach hier en daar te sleutelen aan het elftal dat twee weken geleden Leonardus versloeg.
Zo goed als onze eerste wedstrijd begon, zo slecht begon onze tweede. Na slechts 2 minuten mocht een aanvaller van Deurne de bal aanpakken, op wandel gaan door onze vertimmerde verdediging en de bal in het hoekje van z'n keuze leggen. Beginnen met een achterstand is natuurlijk nooit ideaal. En als we gedurende de volgende 8 minuten verder van het kastje van de muur worden getikt, volgt na 10 min dan ook de logische 0-2. Zoals al jaren gekend en geweten, worden we op zo'n momenten het gevaarlijkst. Euforie steeg naar de jonge hoofden uit Deurne, en ze gingen een beetje spelen en achterover leunen. Hemiksem kwam opzetten, met een paar hoekschoppen en vrije trappen als gevolg... Nadat Kevin na 22 minuten de bal tegen de lat draaide en de doelman de rebound van Wim stoptte, liep de goed gevolgde Jimmy de bal makkelijk binnen. 1-2... Toen wakkerde het vuur helaas weer aan bij Deurne en na een lucky-goal liepen ze weer uit tot 1-3. De verdiende aansluitingstreffer bleef uit, nadat eerst de scheidsrechter zijn ogen sloot bij een zuivere strafschopfout op Jimmy en nadat Wim even later, oog in oog met de doelman pal op de keeper besloot...
De tweede helft begon net als onze tweede helft twee weken geleden. Twee minuten gespeeld en nadat Bernard na een heet standje voor doel de bal op de doelman schiet, was alweer Jimmy goed gevolgd. Onzelfzuchtig speelde hij de bal terug op Bernard en hij schoot de 2-3 hard binnen. Plotseling werden de jonge kerels ongerust en scholden hun eigen spelers de huid vol. Helaas was het jolijt voor ons weer van korte duur, want 10 min later mocht een Deurne speler van op de eigen helft vertrekken en vermits Bekim vooraan bleef hangen had de aanvaller ruimte en tijd genoeg om te kiezen hoe hij onze doelman ging verschalken. Overhoeks binnen en 2-4. Indien we nog hoop mochten koesteren, werd deze na 2 minuten helemaal in de kiem gesmoord, want in de 59ste minuut scoorde onze tegenstander de 2-5. Onze supersub Bauke scoorde nog wel de 3-5 in de 78ste minuut, maar eigenlijk hadden toen de meesten, die op hun tandvlees zaten, de moed al verloren. In de 87ste minuut kwam er weer een aanvaller van Deurne alleen voor doel en schoot de 3-6 nog binnen.
Conclusie:
Waar het probleem in de eerste wedstrijd vooral vooraan te vinden was, was het dit keer achteraan. De afwezigheid van 2 basisverdedigers, was moeilijk op te vangen. Noch Bernie, noch Lesley zijn hiervoor de juiste alternatieven gebleken. Niet dat zij hun taak niet volbrachten, maar hierdoor onstond een grote ruimte en een onevenwicht op ons middenveld. De afstand tussen verdediging en aanval was veel te groot en dit vooral door de vooral aanvallende intenties van enkele van onze middenvelders. Deurne liep dan ook makkelijk tussen de lijnen door en kon zo min 3 keer scoren. Met Ken en Kevin achteraan en Lesley én Bernie op het middenveld, aangevuld met de aanvallende intenties van Kevin, maken ons eftal veel gebalanceerder. Geen verwijt aan geenieder, want we weerden ons wel, tegen de waarschijnlijke kampioen. We scoorden vandaag ook 3 maal (wel 2 keer te weinig) en ik denk niet dat er ons veel ploegen dit gaan nadoen. Een verdiende overwinning voor Deurne, maar de volgende keer dienen we wel van de eerste minuut agressiever zijn. Enkele liepen die eerste minuten precies nog in het park. Misschien was het prachtige weer hiervan de reden...Volgende week is er een nieuwe wedstrijd en hopelijk kunnen we dan weer aanknopen met de overwinning.
Wim Roofthoofd , Ken Nagels, Lee Maes, Ronny Gabriels, (''46 Rifat), Bernard Amy, Kevin Herremans, Leslie Bastiaens, Kevin de Meyer, Osmani Jimmy, ("80 De Blezer max), Bekim Prekadini ('"46 Bauke Noppen) ( "52 Van Brusselen Dieter). Deze eerste wedstrijd van het seizoen stond voor enkele van ons in het teken van eerherstel voor het zware verlies tegen Leonardus van 2 jaar geleden. Het was toen tevens de eerste wedstrijd van een slechte reeks, waardoor we onze kansen op een titel of promotie ook direkt kwijt waren.
Soit, dat was toen en nu is nu. En sindsdien is er voor Hemiksem wel het één en ander veranderd. We namen afscheid van enkele spelers, waaronder clubiconen als Luc Ceuppens en Mario Maes, en van andere belangrijke spelers als Jason Bastiaens en Harun Altuntas. Tevens verving Patrick De Paepe, Marc Segers als trainer.
Als we Leonardus vandaag bekeken, bleken ook zij de nodige veranderingen ondergaan te hebben. Ze veranderden niet alleen van kleuren, maar we herkenden ook weinig spelers van die beruchte match.
De wedstrijd dan. Deze kon niet beter beginnen, want na 2 minuten kregen we onze eerste hoekschop en Lesley eistte de bal op. Bernie liep in en scoorde met het hoofd de 1-0. Dit is waarschijnlijk een aktie die we in de geschiedenis van FCH al meer dan 30 keer hebben gezien. Wij op rozen en dit al na 2 minuten.
De verdere eerste helft speelde zich af op de helft van Leonardus, maar kans na kans werd vakkundig de nek omgewrongen. Toen in de 35ste min. een bal diep gespeeld werd en de kapitein van Leonardus de bal enig mooi over Wim lobte, leek de 1-1 stand op het bord gekomen. Gelukkig voor ons had de scheidsrechter als enige op en rond het veld een buitenspel gezien. Uitstel bleek helaas geen afstel, want 10 min later, raakte de speler van Leonardus de bal door een putje in het veld zo slecht dat hij de bal wel in de winkelhaak deed belanden. 1-1. Terechte ruststand, ondanks de vele Hemiksemse kansen.
De tweede helft begon als de eerste. De ingevallen Bauke wordt na 2 minuten aangespeeld, neemt de bal achter de hiel mee, speelt Kevin diep en die de bal terug voorzet op Bauke en hij tikt de 2-1 binnen. Een aktie uit het boekje dus... Helaas voor Bauke is dit de korste invalbeurt uit zijn carrière (en die van ons... ), want nadat hij enkele minuten later de bal vol in de buik krijgt is verder spelen voor hem helaas onmogelijk. Toen dacht Adil zijn moment ook gekomen, want na een lange rush op de flank knalt hij de bal overhoeks binnen en 3-1. Leonardus moest het spel ondergaan en loerde vollop op de counter. Uit één van deze counters kwam een speler van Leonardus de 16 binnen en dook op professionele wijze over het been van Ken en de scheids, die nog iets goed te maken had uit de eerste helft wees naar de 11 meter. Net als in de eerste helft geschiedde gerechtigheid weer, want de kapitein van Leonardus, kon blijkbaar beter lobben, als een 11 meter schieten. Wim geklopt, maar gelukkig voor ons vloog de bal 2m naast.
Nadat we de laatste minuten met 10 verder moeten na de blessure van Bernie, vindt Kevin zijn moment gekomen. Onze man van de match scoorde in de allerlaatste minuut, met een prachtige lob in de achterste winkelhaak de 4-1.
Conclusie:
We domineerden het grootste deel van de wedstrijd en wonnen verdiend. Helaas zullen er wedstrijden komen, waarin we veel minder kansen gaan krijgen en kunnen we het zeker niet permiteren om zoveel kansen te missen. 4 goals uit 10 goede kansen is echt te weinig. Het veldspel was op bepaalde momenten al veel beter als voordien. Helaas bleek in de 2de helft weer, dat Bernie op het middenveld onmisbaar is. De verdediging stond er wel gans de wedstrijd, het middenveld werd goed benut, maar de aanval speelde vooral in de eerste helft veel te statisch. Na de wissels en met Kevin vooraan bleek er plots veel meer beweging vooraan te zijn, en kon het middenveld veel makkelijker de bal kwijt als in de eerste helft. Soit, als eerste competitiewedstrijd, kunnen we alleen hopen dat deze prestatie nog vaak herhaald mag worden, want dan gaan we zeker een mooi en rustig seizoen tegemoet.
Oh Hemiksem is wonderfull, Oh Hemiksem is wonderfull, It's full off tits, pussy and football, Oh Hemiksem is wonderfull...
De eerste keer dat ik voor FC Hemiksem speelde, nu een jaar of zes geleden, hoorde ik dit lied na de wedstrijd voor het eerst. Ik kwam uit het nationale voetbal en plotseling stond ik daar tussen ne hoop gasten, die groffe liedjes zongen, die rookten voor, tijdens en na de wedstrijd en die me raar bekeken, omdat ik water dronk tijdens de rust... Jupiler, mannen weten waarom... weet je wel... Nadat ik mijn grote liefde Racing Mechelen na 14 jaar verliet en noodgedwongen moest afhaken voor voetbal, had ik nooit verwacht dat ik me ergens nog zo thuis zou voelen als tussen al die bierzuipende mannen, die ondertussen mijn vrienden geworden zijn. Want ze bleken niet alleen zuipers te zijn, maar vooral net als ik, even verliefd op het spelletje... Voetbal het mooiste spel ter wereld.
Als ik op al die jaren terugkijk, en ik moet er één moment uitkiezen, wat mij het meest is bijgebleven dan kan ik daar helaas niet op antwoorden.
Er waren zoveel mooie momenten... Wie herinnerd zich niet ons eerste seizoen, met de trip naar Engeland als afsluiter. Samen de boot op, nadien uren rijden naar Liverpool, om dan 5 dagen lang niets anders te doen als te drinken, van voetbal te genieten en weg te dromen in de stadions van Tranmere Rovers, Everton en Liverpool. Wedstrijden tegen Engelsen en tegen Welshe derdeklassers, spelen we ook niet elke week natuurlijk. Voetbal en Engeland: Het blijft iets apart... Onze trip werd dan ook afgesloten na een bezoek aan de wedstrijd tussen de Blackburn Rovers en Fullham. Een wedstrijd waarin Andy Cole toonde dat hij een Engelse selectie waard was en waar heelder families de ploeg vooruitbrulden.
Er was de wedstrijd van de promotie 3 seizoenen geleden. Nadat we lange tijd 0-1 achter stonden, en we op korte tijd 2 keer konden scoren, was de promotie een feit. De eerste keer in de geschiedenis van Hemiksem en ook voor mij, was het van bij de miniemen geleden dat ik nog eens kon vieren. De spanning en het feestje achteraf... Waarschijnlijk was dit net als voor mij één van de mooiste dagen uit onze voetbalcarrière.
Er was de geboorte en de bezoekjes aan de kinderen van oa. Mario en Joachim en de aanwezigheid van vele van mijn ploegmakkers op mijn eigen huwelijk. Dit was ineens het antwoord aan mijn vrouw, waarom ik nog steeds, ondanks de pijn en het verre rijden, elke week op het veld wil staan bij mijn makkers. Ploeggenoten, elke zondag zijn ze 90 minuten belangrijker dan wie ook.
En daarmee kom ik dan ook terecht bij wat voor mij het mooiste moment was in die 6 jaar Hemiksem. Elke week 90 minuten ervoor gaan, door weer en wind, tackelend met de kans op blessures, en half bevrozen in de winter.... Elke week 90 minuten, waar een weekend mee valt of staat. Samen verliezen, maar vooral samen winnen. Toen we 2 seizoenen geleden een forfait kregen wegens onsportief gedrag, was dit enerzijds een zeer spijtige zaak voor de club, maar anderzijds was dit ook een teken dat we een hechte groep vormden. Bij Hemiksem bestaan geen vooroordelen of rascisme, Belgen, Turken, Joegoslaven, Marokkanen, Marokkanen, Fransmannen... elke week trekken we samen naar het veld en vechten en spelen we voor elkaar. Er zijn geen sterren, of capsones bij ons, enkel ploegmakkers en die sta je bij, in goede en kwade tijden. (Ik zei toch dat ze die 90 minuten het belangrijste zijn... )
Helaas zijn er ook slechte momenten geweest zowel voor ploegmakkers als voor mezelf. Voor mezelf spreek ik dan vooral over blessures: Gekneusde enkel, en gebarsten neus tegen Turkgücü, 2 enkeloperaties na duels en slechte velden, een gekneuse ribbenkast door die zotte doelman van die Turkse ploeg uit Willebroek en vorig jaar dan de wedstrijd tegen Club 91, waar ik na 25 minuten mijn ligamenten, minuscus en kruisbanden van mijn linkerknie afscheurde. 6 maanden rust en we zouden dan wel zien. Na 6 maanden ongeduldig wachten, want elke weekend zonder voetbal is voor mij een hel, en 45 min in doel tegen Duffel Oost, scheurden mijn kruisbanden opnieuw af, en een nieuwe operatie was noodzakelijk. Fin de carrière zei de dokter, maar dat zouden we nog wel eens zien. En nu ik weer tussen mijn vrienden op het veld kan staan, kan ik alleen hopen dat het noodlot niet weer toeslaat, want dan is het idd fin de carrière voor mij.
Maar één ding weet ik zeker. Als ik ergens mijn carrière moet afsluiten, kan ik me geen betere omgeving inbeelden dan bij mijn makkers van Hemiksem. Bier drinken en roken, doe ik nog steeds niet, maar nu kan ik zeggen:
Hemiksem, it's full of tits, pussy and football!
Wim Roofthoofd
Bernie, Lesley, Lee, Christophe, Mario en Marc, allemaal mensen die nog langer bij de club zijn, en tevens de echte peilers van FC Hemiksem zijn, wil ik bij deze dan ook nog eens bedanken voor hun jarenlange inzet. Zonder deze mensen was er al lang geen Hemiksem meer...
)
