Vandaag de volgende manche in het ATB cross klassement. Ik was heel de week al slapjes door keel en hoofdpijn met als gevolg dat mijn deelname meer onder het motto viel van 'schade beperken'.
Voor de start zag ik al de mensen rondom mij in het klassement aan de start verschijnen waardoor ik wel wat schrik kreeg, ik had namelijk tijdens de 'opwarming' veel moeten hoesten en ik kon enkel strijden tegen hen als ik honderd procent fit ben.
Voor de start kregen we te horen dat we 4 toeren moesten doen over het voor 90% single track bevattende parcours.
nog 15 sec en we waren weg, enkelen die achter mij stonden begonnen meteen te duwen waardoor je soms letterlijk van de baan werd geduwd, goed bezig gasten! voor mij reed onze Jan in het wiel van Gert vervecken en net voor Frankie. Van Willem was er dan nog geen sprake omdat die door het ontbreken in lage mierde vanachter moest starten. Op de single track kon ik het peloton van 7 nog goed volgen maar op de rechte stukken kon ik gewoon niet voldoende kracht ontwikkelen waardoor ik moest lossen, ik zou ze steeds enkele bochten verder zien wegrijden. toen werd al duidelijk dat het een calvarie tocht ging worden. 3 die in mijn buurt stonden reden deze keer al van ronde 1 weg... Tot ik ineens Gert zag liggen, dat wens je niemand toe en het leek best een stevige val geweest te zijn. achteraf hoorde ik dat het opnieuw dezelfde persoon was als die mij bij de start naast de baan had geduwd. bij zulke personen stel ik toch vragen hoor, we zitten hier in de C-klasse?? als je dan toch zoveel beter bent, dan kan je op een ander stuk echt wel voorbij zonder duwen of tegen de banden te rijden.
Terug naar de wedstrijd, Gert reed dus achter mij en frankie was al ver weg. in ronde 2 was het helemaal op en kreeg ik onvoldoende zuurstof binnen waardoor ik even niet meer vooruitging, altans zo voelde het toch. halverwege die ronde kwamen Nick (mtb gierke) en nog iemand mij voorbij maar bij het ingaan van ronde 3 had ik ze terug te pakken en kon ik terug een beetje tempo ontwikkelen. ik zag ondertussen dat Jan zich in het wiel van Frankie had gezet om er in de laatste ronde over te gaan. Ik vroeg Nick om aan te pikken maar helaas had hij teveel last van zijn rug, iets later zag ik hem naast het parcours staan. Ik had de indruk dat ik opnieuw naar het groepje voor mij reed maar werd toen opgehouden en nu waren ze zeker weg. ondertussen was Willem met zijn nieuwe fiets mij ook voorbij gegaan, zijn snelheid is gewoon veel hoger dan die van mij. Vanaf toen was het eigenlijk anderhalve ronde uitbollen omdat zowel de mannen achter mij als voor mij te ver af zaten.
Plots zag ik Willem met een kapot achterwiel te voet gaan en iemand van ik denk fuji op de grond liggen. ik vermoed dat ze contact hebben gehad. Jammer dat er weer pech bij komt zien en dat willem zo zijn wedstrijd niet kon uitrijden.
Ontspannen over de finish gebold en daar stond mijn trouwe kopman Jan op mij te wachten (klinkt mij ook bekend in de oren ;) ). Hij had zoals voorspeld de Frankie in de laatste ronde voorbij gegaan en twas in de sjakos.
conclusie: mede door pech van anderen heb ik niet zoveel plaatsen verloren in de stand en het verschil met Jan was in plaatsen ook maar 3-4. Hopelijk een goede nachtrust en zijn we morgen weeral beter voor de raid des sorcieres.
Vandaag vond in Hoge Mierde de 3de manche in het ATBCross kampioenschap plaats en Steve & mezelf waren present. We wisten beiden niet goed wat te verwachten na een lange & toch best intense Hercules Trophy en tijdens de verkennende ronde werd het duidelijk dat het parcours niet van de poes was. Behoorlijk snel, en je reed bijna permanent buitenblad, met het gevolg dat je na elke bocht weer in gang moest stoempen. Niet echt mijn ding ? ... dat viel te bezien.
Qua organisatie & accomodatie leek het allemaal iets kleinschaliger dan in Olen, maar ik vond dat ze het heel goed deden, starten, podium, omroep, parcours etc was allemaal mooi in orde... stipt om 10u vertrokken we dan ook voor onze 5 rondes van iets meer dan 4km.
Ik was traditioneel niet al te best weg, en bevond me een 5-tal plaatsen achter mijn naaste concurrent en een plaats of 10 achter Steve... geen paniek, alles hing immers nog samen en het was treintje rijden :) Ik had een goed gevoel, ik verbruikte nog niet veel energie en probeerde elk breder stuk een paar plaatsen op te schuiven. Helaas zat er 1 venijnig klimmetje in waar mijn ketting doorsloeg en naar mijn klein blad viel,... in een poging ze terug op middenblad te krijgen, viel ze er compleet af... ik dus langs de kant, en kon pas goedweg een dikke minuut later weer inschuiven om de wedstrijd verder te zetten. Slecht begin dus... 1 minuut verliezen is bijzonder veel, wetende dat al de mannen die voor je uit rijden echt wel getrainde MTB'ers zijn en das zeker niet Janneke & Mieke die daar voor je uitrijden.
Allé moed toch nog niet verloren en 1ste ronde afgeklokt op 11m54s en in de 2de ronde dan vollenbak mensen proberen op te rapen... met een 10m14s rondetijd als gevolg. Helaas zat ik heel vaak geisoleerd en zeker op dit snel parcours viel het voordeel van een wiel niet te onderschatten. Na de 3de ronde zag ik dat de kloof met Steve status quo bleef... dus ja ik kwam geen meter dichter. Gelukkig zag ik mijn naaste concurrent van het klassement wel plots rijden en kon ik hem wel achterlaten. Helaas begon mijn ketting vaker en vaker door te trappen waarbij ik 2 keer bijna tegen de grond ging, want als je op uw trappers loopt, en die slaagt ineens door, dan slaagt uw schoen uit uw klikker los en krijg je een gevaarlijke situatie. Ik moest dus groot blad blijven trappen op alle "lastige stukken" en klimmetjes... laatste toer was dit echter niet zo simpel meer, kwam toch wat verval op te zitten en was vaker genoodzaakt om middenblad te rijden. De miserie plateau gaf nu in elke bocht waar ik optrok serieus problemen en ik durfde niet meer hard genoeg naar boven rijden omdat ik niet mijn kindergeld op mijn stuurpen wou belanden :P
Mentaal kreeg ik het vooral de laatste ronde lastig, omdat ik moe werd en begon te vloeken op mijn velooke... gevolg in de laatste 2 km nog 3 man moeten voorlaten en dat doet toch pijn... zeker als je weet dat ik daar een ronde eerder van was weggereden...
Ik kan niet echt zeggen dat ik ontgoocheld ben, want ik vond dat ik gezien de omstandigheden sterk reed. Helaas liet het materiaal het vandaag afweten... hij had duidelijk meer last van de alcohol dan het manneke :) Ik vind het jammer want ik had het gevoel dat ik op dit parcours echt samen had kunnen rijden met Steve en dan had er voor mij zeker meer in gezeten en denk ook dat Steve nog paar plaatsen had kunnen opschuiven. Samen rijden we toch altijd iets sterker...
Anyway opt einde van de dag is materiaalpech gewoon kloote en ik snap wel dat zo'n topsporters zoals Nys of Albert serieus vloeken als ze daardoor een koers verliezen.
Nu slechts 1 weekje rust en gaan we volgende week weer vol aan den bak in Ravels op zaterdag en Raid des Sorcieres op zondag... hopelijk zijn de ketting-goden mij dan iets gunstiger gezind =)
@ Steve: ... we amuseren ons toch altijd super hé... sterk gereden man !!! ... volgende week "toppertje" in Ravels ? ;-)
Vandaag stond de 2de manche van het ATBCross kampioenschap op het programma en de ontgoocheling van 2 weken geleden had plaatsgemaakt voor nieuwe moed... we kregen immers een nieuwe kans om te bewijzen dat we wel degelijk thuishoren in de C-klasse. Hoe het afgelopen is vind je hier onder... veel leesplezier :)
Ik voelde me gisteren al best goed in vorm en mijn ma zag er op toe dat ik geen alcohol dronk want das blijkbaar niet goed voor sporters, dus "water on the rocks" ipv die cava. Vanmorgen goed uitgeslapen opgestaan en op straat nog een klappeke gedaan met 2 flikken die het huis over ons aant versieren waren met een heleboel politielinten aangezien daar ne collega flik van hun net getrouwd was. Om half 8 afgesproken bij Steve, maar door wat getreuzel was ik iets later... wou me niet afjagen en op die 10 minuten ging het nu niet aankomen.
Vervolgens Elize even aanschouwd en ze zag dat het goed was en had er duidelijk plezier in... met de 5-reeks koers gezet naar Olen en ons meteen gaan inschrijven, daar zagen we Koen & Timmy al aanschuiven, dus hopla ff'kes mee inschuiven en zoals de "echte" het wedstrijdblad afgetekenen. Afgelopen week geen tijd gehad om het parcours te verkennen dus het moest nu nog gebeuren. Het begon met een lange zandstrook om vervolgens door een eerste beek te duiken, maar het ging al snel over in een best pittige singletrack die precies nog maar pas aangelegd was... want echt ingereden leek hij nog niet. Ik merkte al meteen dat mijn zonnebril het lastig maakte om voldoende contrast te zien tussen de donkere stukken en de felle zonnestralen. Ik reed hier dus al geen ideale lijn en realiseerde me dat ik nu nog niet eens aant doorrijden was... allé vervolgens kwamen er een paar "groot-blad" stoemp stukken aan waar de toppers al snel tegen 35km/u+ door het bos scheuren. Paar leuke technische passages verder lagen me al een pak beter en uiteindelijk nog wat dosis losser zand en de ronde zat erop. Uiteindelijk nog maar een rondje gereden om zeker te zijn ;-) en toen we terug aankwamen was het tijd voor Koen & Timmy om zich naar de start te begeven. De D-klasse stond immers op het punt te vertrekken... het viel wel op dat er veel meer volk aanwezig was dan in Alphen. Onze Fast Motion teamgenoten stonden helaas helemaal achteraan in het pak, omdat dag-inschrijvers nu eenmaal geen klassement hebben en dus gewoon moeten aansluiten.
Ik & Steve hadden ons voorgenomen om tegen de kant te gaan staan en buitenbocht te nemen om zo de rappe mannen allemaal te laten passeren in de binnebocht, maar we zagen bij de D-klasse dat na de eerste 30 man, alles compleet stil stond om het bos in te duiken... daar ging ons plan en we zouden dus moeten doorrijden om zo nog al rijdend het bosstuk te kunnen aanvangen. Na 1 ronde zagen we de top 5 doorkomen en het niveau lag duidelijk hoog, volledig carbonnen MTB's die meerijden in een beginner's klasse zegt genoeg denkik ;-) Timmy & Koen hingen dan ook behoorlijk ver in het pak, maar hielden stand... Na een aantal ronden had Timmy een ideaal wiel gevonden en besloot hij dat te volgen tot het einde van de wedstrijd... Koen was misschien iets te snel gestart en kreeg mede door rugproblemen een terugval naar het einde toe. Het verbaasde ons wel dat de D-klasse al 6 toeren moest rijden, want zouden wij er dan 7 moeten rijden ? :o Dat lukt toch nooit binnen het uur...
Na de aankomst was Koen toch behoorlijk teleurgesteld in zijn prestatie, maar je mag zo'n wedstrijden niet onderschatten en dit was denk ik den eerste keer dat je zoiets deed ? want zowel in Berendrecht als in Olen vorig jaar was er niet bij hé... het is toch nog iets anders dan 1 ronde in Halle of Kessel, ik heb dat ook moeten leren. Het is grotendeels een leer-proces, je moet je lichaam in zo'n extreme inspanning goed weten inschatten en het zit soms in kleine details hoor. Daarbovenop vreesde ik reeds tijdens de verkenning dat dit niet zo'n geschikt parcours voor jou ging zijn, dan is Halle of Kessel veel meer jou ding denk ik. Ik vond het alvast enorm leuk dat je er bij was en ik denk dat er veel betere parcours voor jou zijn... chapeau in ieder geval !
Timmy bleek bij de aankomst serieus misselijk te zijn en achteraf zelfs ziek, maar dan behaal je toch nog een behoorlijk deftige positie hé,... al kan je nog iets slimmer rijden, want iemand inhalen op de makadam terwijl hij een goed tempo rijdt, moet niet... profiteer een beetje en rij van hem weg als het parcours dat toelaat :) desondanks goeie prestatie !
Allé veel tijd hadden we niet om onze teamgenoten te zien "uithijgen" want het was tijd voor de C-klasse rijders om zich naar de start te begeven en het zagen er toch weer allemaal afgetrainde beesten uit ;P ... even babbeltje gedaan met Frans ( vriend van Dirk Frans ) want hij ging ook zijn kans eens wagen. Ik hoop alleen dat we hem niet teveel hebben afgeschrikt, maar realistisch zijn kan nooit geen kwaad hé... niemand zal het ontkennen de tegenstand in de C-klasse is niet van de poes.
15sec, 10, 5... *pfiet* ( zachtste fluitsignaal ooit, want enkel de eerste rij had het gehoord ) Gelukkig volgde de rest en werd er in razendtempo richting "bottleneck" gevlogen, overal hoorde je bruuske remmaneuvers en je rook bijna de rubber :P gelukkig hadden Steve & ikzelf onze positie in de groep kunnen behouden en konden me nog net al rijdend mee het bos in glippen, achtermij hoorde ik enorm veel gevloek en vermoedelijk stonden ze daar al snel te voet.
Eerste singletrack verteerde ik vlot, geen foutjes en zonder zonnebril vertrekken was duidelijk de goeie zet ! In de eerste ronde zag ik Steve een 20-tal meter voor me uitrijden en kwamen de "rappe" mannen ons voorbij, rustig laten begaan dacht ik. Bij de eerste doortocht aan de finish hing ik bij Steve en ik had al snel mijn ideale tempo gevonden, halverwege 2de toer ben ik Steve voorbijgegaan en hij mocht van mijn part gewoon in mijn wiel gaan hangen... das een privilege want ik verdraag dat doorgaans niet. Achteraf hoorde ik dat het een tikkeltje te snel ging en dat hij ervoor koos om zichzelf niet te vergalopperen ( zeer slim btw ) en liet hij bewust het gat vallen. Ik had ondertussen een groepje gevormd met een rijder van 4-bikes Team Westel en besloot bij hem int wiel te gaan zitten. Het leek in eerste instantie een beetje traag te gaan, maar op de singletrack merkte ik duidelijk dat hij met een MTB kon rijden, want ik werd gedwongen van te volgen. In de 4de ronde kregen we het gezelschap van ne persoon int geel-wit ( die voor ons aan de start stonden Steve ) en begonnen we naar een groepje voor ons toe te rijden. Ondertussen bleef mijn positie elke ronde status quo en werden we aangemoedigd door mijn ouders en de Koen & Timmy. In ronde 5 had ik een lastig moment, mijn schakelapparaat haperde op een klimmetje en ik verloor plots een meter of 6... een gat dat ik nooit meer heb dichtgekregen. In een poging dat toch te doen, heb ik me een beetje geforceerd waardoor het al snel weer groeide naar 10m en er niet naartoe geraken hé... mooi bewijs hoe gelijkwaardig wij waren. Na elke bocht weer optrekken en opschakelen naar die zware plateau en vechten voor elke meter, daar leef ik voor =D
Uiteindelijk in de laatste ronde nog een ultieme poging gedaan om er toch naartoe te geraken en net voor de zandklim opt einde zat ik terug in hun wiel !! ... voor mij reed een treintje van ne man of 8 maar om die nog te gaan inhalen, daar kwam ik na de inspanning te kort voor, op de makadam er toch nog éne gepakt en zeer tevreden gefinished. Vandaag was ik op mijn waarde geklopt en ik denk niet dat ik momenteel veel sneller kan... na 55 seconden kwam ook Steve aan en konden we beiden terugkijken op een meer dan geslaagde wedstrijd. Heb me bangelijk geamuseerd, opt einde was ik precies ne snellen toertocht aant rijden :) SUPER !
Achteraf moest ik wel toegeven dat dit parcours mij wel goed ligt, maar wou mezelf totaal geen druk opleggen... mentaal zat vandaag ook alles "ok" :)
Het bleek dat we slechts 4 minuten achter de winnaar zaten en dat op een wedstrijd van 1u, dat vind ik chique eigenlijk... daarna met heel het Fast Motion team nog iets gaan drinken en dan weer huiswaarts gekeerd !
Volgende afspraak is Lage Mierde binnen 2 weken en ik kijk er al in ieder geval naar uit... morgen eerst uitrijden tijdens de E&Y klassieker.
Ik bedank nog even:
- Steve: super gereden !!! en we hangen echt dicht bij elkaar, opt einde van de wedstrijd vind ik jouw plaats & tevredenheid minstens even belangrijk als de mijn, KEILIEV zegt u ? ik weet het :P !
- Koen & Timmy: bedankt om mee te rijden, hopelijk hebben jullie er van genoten en onthoud het volgende: what doesn't kill you, only makes you stronger ;)
Geniet nog van jullie verlengd weekend & tot binnekort !
Vandaag stond wedstrijd 2 van de atb cross op het programma, in tegenstelling tot in Alphen stonde we dit maal met 4 aan de start. 2 in de C klasse (Jan en Steve) en 2 in de D klasse (Koen en Timmy).
Voor mezelf stond vandaag maar 1 doel op het prgramma, me amuseren en hopelijk geen kniepijn hebben want de laatste dagen was de pijn toch best fel. Speciaal voor het vrouwke vanochtend nog naar de bakker gefietst en toen voelde ik niets meer, zl een groot verschil met zaterdag. Laat ons Hopen dat het straks ook zo is.
Tijdens de 2 verkenningsronden werd duidelijk dat ik niet al te veel last meer had maar het af en toe toch nog voelde.
D klasse: dit laat ik beter over aan Timmy en Koen
C klasse Niet te snel starten en zien waar we uitkwamen zonder al te veel verval was de bedoeling. bij de start hoorde ik serieus gevloek, ik denk dat het er achter mij serieus heftig aan toe ging. Zelf ging ik redelijk mee door de trechter waardoo de rustige start zeker mogelijk was. In het bos was het treintje rijden en dat zorgde voor een relatief rustige eerste ronde. Jan zat op het einde van deze ronde in mijn wiel en even dachten we samen te gaan rijden maar toen jan overnam halverwege ronde 2 ging hij net iets te snel, ik bleef wel steeds dichtbij omdat jan niet kon doorrijden. In ronde 3 ging jan net voor het technische stuk een groepje voorbij en dan was hij weg, ik kon er niet meer voorbij en dat zorgde toch voor een stevige kloof. ik denk dat die nadien redelijk hetzelfde is gebleven. al moet ik toegeven dat Jan toch wel sneller en beter was. op het einde van de race zou het verschil op net geen minuut uitkomen. Dit klopt met ons echt verschil.
uiteindelijk heb ik net iets te vriendelijk geweest door even over te nemen bij iemand waar ik opnieuw was naartoe gereden en dat was net dat tikkeltje teveel.
Het resultaat is nog niet definitief maar met 4 en 5 minuten verschil op nr 1 mogen we niet klagen, in Alphen waren we bijna gedubbeld.
Na weken van voorbereiding was het gisteren eindelijk zover. Tijd voor mijn eerste marathon/chronorit. Al van 's morgens was het duidelijk dat het warm zou worden. De 20° werd dan ook al 's morgens voor 8u bereikt.
Tijd voor de start. Hier meteen gekozen voor mijn eigen tempo. Na de commentaren van vorig jaar gelezen te hebben zou het eerste deel het zwaarste worden. Zeker niet forceren dus. Maar wat gebeurde, toen we het centrum van Landorp uitkwamen, meteen een steile klim. Daar ging de hartslag al direct met de hoge waarden flirten...
Maar geen paniek, de beentjes zaten toen nog goed fris.
Dan ging het verder tot aan de eerste bevoorrading na dik 20km. Hier veel de spreekwoordelijke kat uit de boom gekeken, en regelmatig opzij om de snelle jongens te laten passeren. Mijn doelstelling was uitrijden. Het viel hier toch al op hoe sterk het niveau hier verschilt met een gewone zondagse toertocht (lees: sneller, technischer en steilere hellingen). De bevoorrading kwam dan ook net op tijd. Hier het gezelschap gekregen van Steve en Jan die toch zo sympathiek waren om te wachten (thanks guys).
Het tweede deel daarna, was meer van hetzelfde. Al bleek het soms nog maar eens dat ik niet de allerbeste daler ben. Zeker op afdalingen tussen de boomwortels heb ik ze al eens een paar keer genepen
Aan de tweede bevoorrading was er al een heel deel vet van de soep. Tijd voor een oppepper samen met wat cakejes, banaan, ... Hier stonden Jan en Steve weer rustig te wachten. Die waren ook bezig met een extra marathon: bevoorraden
Na de energie terug aangevuld te hebben, waren we terug weg. En dan begon ik het toch wel even moeilijk te krijgen. Zeker omdat er 10km verder de eerste krampen begonnen op te komen. Veel te weinig getraind op het klimmen natuurlijk. Dan maar even gestopt om een energiedrankje tegen de krampen te nuttigen, en voelde mij terug een beetje opleven.
Toch was dit het eerste moment dat ik heel somber inzag. Zeker omdat de zon toen ook al goed op mijnen bol aan het branden was.
Toch maar de moed bij elkaar geraapt en verder gereden. De hellingen begonnen ook meer en meer mijn ding te worden. Veel langer klimmen, maar minder steil.
Aan de 3de bevoorrading toch maar even besloten om even pauze te pakken. Hier niet super veel meer gegeten, maar vooral gedronken. Na een goeie 5min pauze terug vertrokken.
Dan kwam het stuk tussen de appelbomen. Lekker warm met een brandend zonnetje aan de hemel. Hier heb ik toch serieus mijn peren gezien. Hier heb ik lang getwijfeld om op te geven. Had ik toen een bevoorrading tegengekomen had ik een DNF gekregen ik de uitslag. Gelukkig bleek de 3de bevoorrading de laatste te zijn. Verder nog een merkwaardig moment meegemaakt toen ik na 4,5u eindelijk ook eens iemand kon inhalen
Dan verder gereden en toch maar mooi over de streep gekomen na 5u11min.
Moe maar voldaan nog een spaghetti gegeten en 's avonds geniet van een welverdiende BBQ.
Meer had ik niet meer nodig
Na een nachtje slapen is dan ook tijd de wekelijkske conclusies:
- Jan en Steve: op dit moment zijn jullie echt een paar niveau's hoger. Kan dat jullie zowel donderdag als zaterdag een marathon vlot uitrijden. Ze gaan verschieten volgende week in Olen.
- Voor mezelf, heb ik nog een lange weg af te leggen als ik dit vlotter en op regelmatige basis wil doen. Maar de eerste stap is alvast gezet.
- Ik moet dringend terug wat trainen op klimmen. Want de kracht in de benen is nog niet wat ze moet zijn.
- Warmte is ook niet echt mijne vriend om goed te sporten
- Het niveau marathon/cronorit is toch wel een paar niveau's hoger dan de normale zondagse TT
Gisteren stond de 2de chrono wedstrijd van het jaar op het programma en 3 Fast Motion mensen tekenden present... Jan, Steve & Koen. Ons in alle rust klaargemaakt en vervolgens onder een warme ochtendzon naar de start gereden. Daar stonden de toppers ons al op te wachten, maar verstandig als we waren lieten we ze allemaal vertrekken om vervolgens om iets na 9 aan onze wedstrijd te beginnen.
Koen koos van in't begin voor een eigen tempo waardoor Jan & Steve al snel uit het zicht verdwenen waren... van doorrijden bij deze 2 was er echter ook nog geen sprake, we zaten immers nog in de beginfase. Ik vond de eerste 20km ook een goeie aanloop... de eerste bevoorrading was er dan ook snel en we besloten te wachten op Koen. Na de nodige drank & cake weer samen vertrokken en nu begon het betere klimwerk. We herkenden een groot aantal bosstukken uit de Wolfsdonk tocht en we wisten vaak wat er ons te wachten stond :) Voor Steve was het soms wel bibberen in de afdalingen, want hij had nog amper een voorrem :P
Ik was wel enigzins verbaasd dat we na 39km al aan bevoorrading 2 stonden, beetje vroeg maar ja drinken maar ! ... want de zon begon nu fel te branden. De verschillen met Koen werden nu toch al best groot en we stonden daar eigenlijk een beetje veel te lang stil want erna kreeg ik een dipje... bij het minste bergop liepen mijn benen onmiddellijk vol en bovendien begon mijn schakelapparaat nog wat tegen te pruttelen. Gelukkig was het na 5km opgelost en kreeg ik terug een beter gevoel in de benen. Tussen km 40 en 60 rustig samen met Steve gebold zonder ons al te veel te forceren. Hier werd ook duidelijk dat er tussen de Cimes de Waimes en de Hagelandse qua parcours en omgeving toch nog een groot verschil zit... hier werd er immers een beetje teveel gewone baan gereden. Het voelde toch allemaal iets minder "epic" aan.
Bij de 3de en laatste bevoorrading besloten om niet meer te wachten en na een snel drankje koers gezet naar de finish. Ik voelde men maag een beetje, waarschijnlijk iets teveel gedronken tijdens het wachten en hierdoor aan deze post niet meer gegeten. Met nog 10 kilometer te gaan, verdween plots mijn "fris" gevoel en begon ik stuurfouten te maken en raakte ik zelfs een boom met mijn linkerschouder... dan maar gestopt en iets gegeten zodat mijn maag toch weer iets binnen had... en ja het hielp, den drive zat er weer in. Uiteraard was Steve nu iets voor en moest ik nog alles uit de kast halen om dat gat terug dicht te krijgen, een rood licht en stilstaand verkeer op de allerlaatste zandklim hielpen daar niet echt bij.
Op den dijk dan maar wind tegen tegen 28-29km/u beginnen rijden en uiteindelijk 500m voor de finish bij hem geraakt zodat we samen tevreden over de meet bolden. Na onze welverdiende spaghetti kwam ook Koen moe en voldaan aan. Missie volbracht !
Als 601ste, 602de en 631ste gefinished op resp 4u49 en 5u11... waar minstens 45 minuten wachttijd in zitten, waardoor het doel voor volgend jaar een pak scherper kan gesteld worden.
Ik wil iedereen bedanken voor het gezelschap & de leuke dag :)
Volgende week weer een ATBcross wedstrijd in Olen !
Vandaag stond er voor de eerste keer in de geschiedenis Les cimes de Waimes op het programma. Om 4u45 opgestaan om om 6u samen met Jan te vertrekken. voor mij is dat uur dagelijkse kost, voor Jan is dat iets moeilijker ;)
We kwamen ginder aan omstreeks 7u45 wat ons nog 1u 25 gaf om ons klaar te maken, pakket af te halen en los te rijden. We hadden het parcours goed bekeken en de eerste 37km waren het stevigste, de volgende 28km liep het normaal vlotter.
Bon, om 9u gingen we naar onze overvolle startbox om rustig achteraan aan te sluiten omdat we er vandaag voor de fun waren en uitrijden het belangrijkste was. om stipt 9u10 waren we vertrokken voor 65km dolle pret in de vorm van chrono/wedstrijd.
De eerste cols gingen goed, in het midden van het pak meegeschoven en voor we het goed en wel beseften was de eerste bevoorrading op 14km er al. daar snel iets nomen om te eten en te drinken en opnieuw waren we weg. technische afdalingen waarvan je soms denkt 'moet ik hier af' en het dan toch maar doet en soms ook (2) afdalingen waarvan het te voet zelfs heel moeilijk afdalen was. De hellingen waren soms heel stijl met percentages van 27% als max denk ik en de meeste zo rond de 8 a 9% kwamen we steeds goed boven. elke keer we op de weg kwamen stonden er toeschouwers muziek te maken, ons aan te moedigen kortom de sfeer was super.
Na 27km kreeg ik een hongergevoel en heb ik redelijk wat sportdrank gedronken om de nodige energie wat bij te vullen, die energie was er nog niet en toen zagen we in de verte het skistation van ovifat bomvol supporters en muziekanten. aiai en net voor de aankomst lag daar een inmense stijle klim. alé toch maar geprobeert en mja daar stond ik dan halverwege, helemaal stil dus maar even afgestapt en op het iets vlakkere stuk opnieuw beginnen trappen. toen we daar boven kwamen waren we precies in een restaurant, je kon kiezen uit chocoladekoeken, rozijnen, omelet!, rijsttaartjes! en noem maar op. kortom aan eten geen gebrek. helaas was mijn energie nog niet aangevuld dus heb ik daar wel wat gegeten.
Opnieuw op pad en ik voelde meteen dat het heel slecht zat, opnieuw steken in de maag, geen kracht kortom teveel gegeten en de energiedrank begon te werken... mja dom dom dom en dat met nog 30 op papier eenvoudigere kilometers voor de boeg beloofde het toch nog zwaar te worden. gelukkig konden mijn benen nog goed mee waardoor ik door wat rechter te zitten wat druk van mijn maag afhalen. op de snellere stukken ging het heel vlot tot snelheden boven de 30km/u maar telkens ik moest duwen was het elendig.Ttot dan was Jan steeds relaxed bij mij gebleven en waren de verschillen nooit echt groot. Toen we richting cimes (top) 8 reden verloor ik Jan uit het ook omdat het dan nog 10km was en ik heb toen even getwijfeld of ik niet beter een kwartiertje op de grond ging zitten en hopen dat het beter ging zijn. maar omdat ik nog steeds mensen kon inhalen en dat er veel snellere van de 85km mij inhaalden bleef ik maar trappen, het was tenslotte nog maar 10km doodgaan. plots staat er een madammeke met de boodschap nog 3km mja en er reden er voor mij nog 2 van de 65km en dat op een afdaling... alé je snapt het wel, die even gepasseerd en daar stond onze Jan weer op zijn gemakske te wachten op mij. KEILIEV! ;) met nog 1km voor de boeg rustig voortgereden en net voor de finish mijn remmen dichtgenepen omdat ik vond dat Jan voor mij in het klassement moest eindigen.
Conclusie: * Dit is een wedstrijd die we volgend jaar sowieso opnieuw doen * Jan, je was outstanding, volgens mij had je vlot 30minuten sneller kunnen zijn. * persoonlijk ben ik wel blij dat ik heb kunnen uitrijden * mijn vitessenbak werkt weer!!! * zaterdag weer een marathon, nu de hagelandse chrono 85km
De stand zal nog op de website komen. avg 15,6km/u max 51,1 reistijd 4;04;51 totaal 4;24 volgend jaar onder de 4u avg hs 165 max 190 avg cadans 76 meer gegevens staan op de garmin website
Vannacht goed geslapen met toch wel een speciale bedankwoordje voor mij lieve dochter die me liet slapen.Na het opstaan werd duidelijk dat ik misselijk was, ik ben deze ochtend toch wel een paar x naar het toilet geweest met de gedachte dat ik moest gaan overgeven. Hierover toch maar tegen men vrouwke gezwegen want dan zou ze zeggen och jong je bent gewoon zenuwachtig. Uiteindelijk omstreeks 11u was onze Jan er en begon het inpak en vertrek ritueel. Eenmaal in alphen aangekomen zag ik meteen allemaal getrainde mensen met zoals jan ook al melde geen goedkoop materiaal amai als dat C klasse mensen zijn dan wist ik hoe laat het was. We stonden versteld van het niveau van de d klasse en waren eigenlijk heel tevreden met hun prestaties. Dat gaf ons veel moed omdat het toch veelal beginners waren. De snelste rondetijden in deze klasse lag boven onze latere tijden. Daar kwamen Dorien en Koen onze eerste fans al aan. Super lief van hen om ons op de verste verplaatsing te komen aanmoedigen. Toch wel een speciaal bedankje waard!
Alé daar kwam de start van de c klasse, bij het afroepen van de nummers voelde ik me toch een beginneling, wat was dat seg. Moesten ze achteraf de tijden bij elkaar leggen waren er veel die minimaal bij de a zouden moeten starten. Vorige week hadden we tijdens de verkenning kennis gemaakt met 2 gasten die A en B klasse gingen rijden. Stond die van de zogezegde b klasse naast mij bij de start. Mja daar wou ik het fijne wel van weten. Zijn reactie ik heb gezien dat er in de b klasse wedstrijdrijders meerijden dus heb ik me in de c ingeschreven dat is dan beter. Anders hang ik toch vanachter mja daarmee was de trend gezet. 1minuut 30sec 20sec 10sec en TUUT weg zijn wij. Door de lemans start moesten we eerst naar de fiets lopen en dan vertrekken. Verbazingwekkend ging dat goed, en was ik goed weg. Ik had het parcours even gaan bekijken en wist dat ik bij de start op het linkse stuk moest rijden, dit gaf me veel voordeel in het los zand. Bij de eerste bochten stonde ze continu stil maar door wat uit te remmen kon ik veel plaatsen winnen.door dat continue alles dichtgooien en terug optrekken was het niet eenvoudig om een tempo te vinden. Uiteindelijk rond de 29e plaats de eerste ronde doorgekomen toen ik de speakers tegen elkaar hoorde zeggen door de micro (nr 154 Steve (steeef uitgesproken) of zou het stief zijn, ik denk toch stief zei die ene dus ik wist hoe ik vanaf dan genoemd zou worden). Vanaf dan kwamen er 2 miserabele ronden. Opnieuw die steken in de maag en ik heb getwijfeld om aan de kant te gaan staan om over te geven maar ik wou toch maar verder proberen. Ik keek om en het verschil met jan was iets kleiner geworden maar normaal zou dit toch even duren eer hij er zou aankomen tot er in mijn beste stuk ene wilde voorbijkomen en daardoor overkop is gegaan. Mja ik stond volledig stil en dan zijn er zo 10 seconden weg, zeker als het aan de voet van een snellopende helling is. Doemme ineens iedereen in mijn wiel en dan nog een overgeef gevoel.. Op het einde van ronde 2 dan maar niet durven drinken door die maag.We gingen er van uit dat het 5 ronden gingen zijn dus bleef ik rijden, ik kreeg aanmoedigingen van mijn ouders en jan zijn ouders maar ik wist dat ik heel dicht bij een opgave zat. Dan maar trager en relaxter gaan rijden met de gedachte laat ons hopen dat de pijn snel over is In ronde 3 kwam Jan en nog een man of 5 6 vlot over mij heen. Ik wist dat ik nu heel snel laatste ging rijden maar ik wou niet opgeven. Uiteindelijk halverwege de 3e ronde was de last een beetje minder, enkel op de hellingen waar de maag het zwaarder te verduren had kreeg ik weer last. Dus op de snellere stukken kwam ik steeds veel dichter op Jan en zijn groepje maar op de kleine hellingen moest ik lossen.. en zo ging het ook in ronde 4, ik zat toen een lusje achter op jan. Ik riep naar hem bij het ingaan van ronde 5 is dit de laatse ja zei jan en ben ik tot 15meter van zijn wiel gereden, en weer kwamen die hellingen waardoor er een klein kloofje was, op het einde van die ronde rustiger gereden omdat er niemand voor of achter mij was die ik dacht te kunnen inhalen. En dan hoorde ik ineens de bel miljaarde nog ne ronde dan terug versnelt want het ging redelijk ik vond mijn tempo en zag jan meteen weer rijden. Die lus was nog maar een halve geworden, ondertussen was ik opnieuw mensen aan het inhalen en zat er meer in. Blijven rijden en zo kwam ik heel dicht bij jan maar inhalen ging niet meer dus heb ik gekozen om mijn plaats te verdedigen. Uiteindelijk een plaats of 3? Achter jan geëindigd met mixed feelings Conclusies: Contra 1 waarom toch in godsnaam zoveel last van de maag, die die denken dat het stress was, ik heb nu nog steeds enorm last hopelijk niet ziek aant worden 2 wat een groot verschil tussen C en D, het is duidelijk dat er veel snelheidsduivels niet in de B klasse durfde te starten. Hopelijk grijpt de organisatie in want de snelste hadden ons zelfs bijna gedubbeld, dat is niet normaal.
Pro 1 desondanks die last toch nog wat kunnen vechten en niet ver van mijn enige referentie geëindigd 2 binnen 2 weken zit er een pak meer in want dan ga ik bewust anders rijden, jan ik zal dat met u wel eens bespreken 3 was niet laatst al zal het niet veel gescheeld hebben 4 leen was tevreden want ze zei dan kunde zien wat de evolutie is tussen begin van het jaar en opt einde 5 de d klasse was vandaag te licht (gezien de snelheden) dus we hebben wel de juiste keuze gemaakt. 6 mijn hartslagen waren fenomenaal hoog, alé eigenlijk is dat contra ma toch ;) 187 avg op 55min en 195 max 7 we waren samen op pad en we hebben er toch wel van genoten!8 olen mag snel komen
De dag waar we al lang naar uitgekeken hadden, was eindelijk aangebroken. Iets vroeger dan voorzien bij Steve aangekomen, wegens "ik wist thuis niet meer wat doen". Na de nieuwe fietstenues bewonderd te hebben was ik getuige van een enorm brave en slapende Elize met de Z van Zorro ;-) ... vervolgens koers gezet naar Alphen.
Klasse D startte een uur voor ons en dat zag er allemaal gematigd uit, de snelste mannen daar reden rondetijden van 9m26s... en dat was geruststellend. Toen we ons aan de start zette voor klasse C werd al snel duidelijk dat dit een heel ander niveau ging zijn, de MTB's van onder de 2000 euro werden ineens een uitzondering en we waren haast omsingeld door een kudde atletisch gebouwde figuren. We konden niet anders dan afwachten wat het zou geven. 10 seconden tot de start.... TOET... lopen naar die fiets en zo snel mogelijk positie kiezen in het pak was mijn initieel plan. In de eerste bocht moest ik echter al 3 man langs de binnenbocht laten passeren, waardoor ik mijn ideale lijn in het loszand volledig kwijt was. Op de koop toe, slipte de man voor me ook nog weg en stond ik bijna stil in de zandbak... De volgende haakse linkse bocht draaide een singletrack op en daar haakten 2 sturen in elkaar waardoor iedereen weer stil stond... in de volgende kilometer werd ik voorbijgesneld door een dozijn rijders, waarbij ik het aantal keren dat ze tegen mijn wiel aantikten niet meer kan tellen. In de verte zag ik Steve rijden, maar de kloof was toch al gauw een seconde of 30 en er hingen ook makkelijk 15 renners tussen ons in. Ik dacht echt: WTF... waar ben ik in terechtgekomen, mijn moraal zakte me al in men schoenen en de goesting om er nog voor te rijden leek ver weg. Toen de rush van achteruit eindelijk gepasseerd was, leek het even alsof ik allerlaatst reed. Ik kon het me niet aantrekken, ik wist dat er nog maar 1 ronde op zat en ik kon eindelijk mijn eigen tempo beginnen rijden zonder al dat getrek, gerem en opstoppingen. Een gevoel van ontgoocheling kwam echter de kop op steken en voor mij is zoiets doorgaans fataal. Toen ik uit het niets Steve een paar lussen verder zag rijden, had ik toch weer wat motivatie gevonden... ik moest en zou er naartoe rijden, dus 3 tanden opgeschakeld en best een groot gat op een halve ronde dichtgereden, eventjes draaide het goed. Eens ik voorbij hem was gereden, herviel ik helaas int zelfde stramien... ik reed een beetje zielloos rond en kon den "drive" niet vinden om verder te gaan. Hier en daar nog wel wat renners opgeraapt, maar echt vet was het niet. Uiteindelijk rond plaats 40 gefinished van de 50 renners ( exacte uitslag volgt nog ) met toch een wrange nasmaak, ontgoocheling nam de bovenmaat van tevredenheid. Ik kan veel beter, maar ik ben mentaal echt zooooo pakbaar hé... mijn benen zaten opt eind zelfs nog relatief fris, maar 't koppeke zei: "nee"... en dat is gewoon "kut", sorry voor de woordkeuze. Enfin nog wel een positieve noot: ik heb me wel goed geamuseerd, en blijf dit een super-ervaring vinden.
Conclusie: Ik zal iets vaker dieprood moeten rijden en oefenen op een snellere start :) ... ik zal er in Olen opnieuw voor de volle 200% voor gaan en als het koppeke dan goed zit, dan ben ik zeker van dat ik makkelijk 10 plaatsen kan opschuiven. Om het verschil tussen klasse D & C in de verf te zetten, kan ik melden dat de top 3 uit D, bij de laatste 5 van C zou eindigen :P @ Steve: Superstart, al was hij misschien ook weer net iets te snel ? ... desondanks een sterke prestatie. Als we Olen allebei in super doen zijn, dan rijden we ons samen den top 35 binnen ;-) @ Supporters: Bedankt !!! To be continued...
