Vandaag stond de 5e wedstrijd van het atb cross klassement op het programma.
Nadat ik heel tevreden was van het resultaat had ik er wel goeie moed op al waren er toch enkele bedenkingen:
1 door het last minute afblazen van onze rit vorige week eigenlijk niet meer op de fiets gezeten op een kort ritje op dinsdag na. Dit is niet zo goed voor de benen
2 de warmte, zou ik genoegdrinken hebben?
Om 6u15 stond mijn fiets reeds in het sopje zodat ik om 7u traditiegewijs bij de bakker stond met een blinkie blink fietske.
Een eerste gevoel komt bij mij steeds bij het bezoekje aan de bakker en vandaag zat dat gevoel niet echt goed. Dan maar voor de wedstrijd goed losrijden en dan komt dat wel goed, hoop ik.
Voor de rest ook weer traditioneel een wedstrijdvoormiddagje beleefd waarin rust toch wel veel terugkomt.
Om 11u45 kwam mijnen bike partner er aan en die leek goed fris en monter. Alé toch tot dat hij mijn fiets zag. Jan besefte meteen dat hij zijn nummer vergeten was. Man man man voorbereiding hé!
Alé dan maar alleen naar gierle vertrokken en de Jan terug naar huis voor zijn nummer op te halen.
Bij aankomst mij rustig klaargemaakt, op het wedstrijdblad mijne kribbel gezet en ik was klaar om te verkennen. Wat me meteen opviel was de hoeveelheid volk.
Eerste weggeske van het parcours verliep al hobbel de sobbel ma kom we zijn nog maar net vertrokken dus alles komt goed.
Het eerste los zand ging ik goed door en voor de rest van het parcours bolde het redelijk al had ik steeds het gevoel dat ik dan al geen kracht meer had. Ik reed echt niet door aan een lage hartslag.
bij de korte bochten voelde ik al dat het mijn dag niet ging worden, steeds weer verkeerd indraaien, slechte vitesse kortom het gevoel was al helemaal in aiaiai stemming
Na mijn verkenning even rondgereden op zoek naar jan maar die bleef maar weg. Mmm zou hij niet meer komen? eens even naar de auto rijden voor te zien of ik geen sms had aangekregen.
Nee niks ontvangen dan maar weer het parcours opgereden. Na het eerste bos stukje al terug onder de linten gekropen en het zandstukje gedaan. Het zou een ellendige dag worden.
Tot dan nog niemand van de naaste concurrenten gezien, ook niet na de start van de D klasse, zou het collectief verlof zijn?
Uiteindelijk zag ik gert vervecken verschijnen en iets daarna Jan. Onze jan ging natuurlijk het parcours verkennen en na 2 bochten had ik meteen zo iets van oei oei ik moet nu al moeite doen om te volgen, het zal toch niet waar zijn zeker?
Alé de ronde volgemaakt, nog even op de weg gaan rijden en hopen dat ik mijn naaste concurrenten zou kunnen volgen.
Na afroeping van de nummers stonden de gelijkwaardige bikers allemaal dicht bij elkaar.
Na het fluitsignaal kwam alles goed op gang en schoof ik bij een opstopping tactisch weer 5 plaatsen op.
We komen op het eerste rechte stuk en wat ik toen meemaakte zou typerend zijn voor al de rest van de ronden. Ik werd langs alle kanten voorbijgereden en ik kon niet aanpikken.
De manier waarop jan mij voorbijkwam, zo heb ik hem mij nog nooit voorbij zien komen, ik stond precies stil.
Ik riep naar jan ga maar ik laat het gat wel vallen.
Na iets minder dan een km verder ging er weer een groepje mij voorbij, daarin al mijn concurrenten. Ik kon ook bij hen niet aanpikken. Ik zag het met lede ogen aan hoe ze van me wegreden.
Ik wou er naartoe maar het lukte niet, stuurfouten er dan ook nog bij en de miserie was compleet . we komen voor de eerste maal aan de start finish lijn en dan waren het nog 5 ronden en degene waar ik bij wou aanklampen zag ik toen al in de verte rijden
Ik wou opgeven maar er stond teveel volk en ik wilde niet liegen om op te geven. dus dan maar voort gereden. Elke keer er een lus was zag ik hoe ze voor mij verder weg reden en achter mij dichter kwamen.
In ronde 2 kwam er iemand van hepa mij voorbij en iets later is die stevig gevallen. Hopelijk niet te erg. We kwamen opnieuw aan de doortocht en wou weer stoppen maar opnieuw reed ik door.
Ik vroeg me af of het wel gezond was dat ik zo aant rondrijden was. Daar kwam dan ook nog de vraag bij, waarom doe ik het nog?Ma ik hoorde jan zijn vader in mijn hoofd roepen opgeven dat kan niet hé dus wou ik fam Floren niet teleurstellen.
Nog 2 ronden, opnieuw kwam er mij iemand voorbij en ook op dit moment kon ik niet aanklampen. Ik was teleurgesteld in mezelf, dit kan niet meer. Alé nog 1 ronde dat dit maar snel voorbij is
Er kwam me weer iemand voorbij maar dit wou ik absoluut niet laten gebeuren en toen heb ik nog een extrake gedaan en kon ik uiteindelijk net volgen. In de laatste bocht ben ik hem dan nog kunnen voorbij gaan.
Oef tis gedaan en al zeker niet laatst.
Conclusies:
- mijn klassement is helemaal verloren
- wat ik vandaag heb meegemaakt wil ik nooit meer hebben
- morgen ga ik de toertocht in Halle rijden om mijn gevoel toch wat bij te schaven want het is volgende week opnieuw wedstrijd .
- ik weet niet wat er gaande was maar de banden stonden wat hard, ik ben 600gr!! Afgevallen tijdens 1uurke biken wat ook niet normaal is. Nergens had ik een goed gevoel
- ik was beschaamd om wat ik vandaag heb gedaan
- ik reed constant, constant traag ;)
- nu sta ik laatste van de regelmatige deelnemers
- D klasse here I come en eigenlijk mag ik daar zelfs niets op tegen hebben, de C is los van de wedstrijd van vandaag te hoog voor mij.
- volgend jaar dan maar beter zeker?
Jan: ik zag alleen maar dat je een gigantische voorsprong had, proficiat met iedereen voor te blijven die rond u int klassement staat. Een opmerking, misschien beter voorbereiden? ;) ;)
Afgelopen zaterdag stond de uitdaging van het jaar op het programma: 6u solo in Kessel. Het verhaal begint eigenlijk vorig jaar in een frituur in Zandhoven.
Exact een jaar geleden, na de 6u gereden te hebben met 4 in team, begon er iets te borrelen. Daar kwam het de eerste keer in mij op: Kessel 2011 ga ik solo rijden. Gelukkig sprong er meteen 2 man mee op de kar en de challenge van het jaar lag vast.
Na een lange voorbereiding was het zaterdag dan eindelijk zo ver. Goed lang uitgeslapen, rustig klaargemaakt en vertrokken naar Kessel. Meteen gezien dat Timmy een super plaats had gekozen voor de tent te zetten. Ideaal als bevoorrading. Nog even kort verkennen en het gevoel zat goed.
14u: tijd om te starten. Hier wilde ik vooral niet forceren, dus meteen het grote pak laten gaan en meteen mijn tempo gezocht. Toen we naast het water kwamen was mijn verbazing eigenlijk groot toen ik nog redelijk wat bikers in mijn wiel zag hangen. De mannen van vrij gezellig vond het ook een gezellig tempo. De 1,5 ronde het grootste kopwerk verricht, dus reden we zeker niet te snel.
Na 1,5 ronde ging het tempo zachtjes aan omhoog. Nog een paar ronden in het wiel gezeten, maar na een dik uur wedstrijd toch maar besloten om ze te laten rijden. Het is immers nog 5u tot aan de finish.
Terug mijn eigen tempo gezocht en het ging redelijk goed. Ondertussen begonnen de supporters ook toe te stromen, altijd goed voor de moraal dus.
Toch begon het lichaam stilaan toch een beetje te wringen. Vooral mijn rug kreeg het zwaar te verduren. Op het stuk naast het water regelmatig even geprobeerd om die toch wat los te krijgen. Toen even later dan ook wat krampen in de bovenbenen begonnen op te komen, was het tijd voor een eerste pitstop.
Iets gegeten, een beetje stretchen, wat peptalk en we sprongen weer op de fiets. Het bolde in ieder geval terug iets beter, dus de stop had mij zeker goed gedaan. Toch begon het besef te komen dat het nog lang was, heel lang...
Beetje bij beetje begonnen rug en krampen terug op te spelen waardoor ik halfweg begon te denken aan opgeven. Maar blijkbaar drong het toch niet helemaal door dat ik dan na een stop niet meer terug mocht opstappen. Ronde per ronde bleef het dus afzien, maar de tijd tikte steeds verder. Ondertussen had ik om mijn polar enkel nog de tijd staan. De rest interesseerde mij niet meer
Om kwart voor 7 de laatste keer even halt gehouden om te eten en bij te tanken. Toen ik net vertrokken was zag ik Steve naderen, en heb hem even opgewacht. Even terug wat gezelschap deed wel eens goed. Al zag ik wel dat Steve nog iets frisser zat dan ik.
Heb hem dan ook maar het sein gegeven om voort te rijden en zelf het verder af te tellen tot 20u.
Met nog een half uur te gaan, had ik gerekend om nog 2 rondjes te kunnen rijden. Nu was opgeven geen optie meer, al begon het wel steeds harder te regenen. Ook in het bos begon het nu goed donker te worden. Gelukkig hadden we tijd genoeg gehad om het parcours te verkennen.
Laatste ronde. Laatste keer de bultjes. Laatste keer langs het water, Laatste keer rotstuk door het bos. Laatste keer klimmetjes, Laatste keer technisch bosstuk. En dan kwam eindelijk het langverwachte moment: laatste keer FINISH!!!
Net op tijd, want toen ik aan het tentje aankwam, gingen de hemelsluizen helemaal open. Het was alsof ze ermee gewacht hadden daarboven. Had dit een uur eerder gebeurd had ik zonder twijfel afgestapt.
Met de wedstrijd gedaan, is het tijd om nog eens terug te blikken. Wat er zaterdag gepresteerd is, zal zeker het zwaarste geweest zijn wat ik ooit gedaan heb. Al ben ik ook niet 100% tevreden. Serieus afgezien van zowel de rug als krampen (hoewel dit tegen het einde beterde). Daarom ook iets te lang stilgestaan. Meer dan verwacht in ieder geval. Achteraf gezien denk ik ook dat ik zeker met 1 a 2 stops minder had kunnen doen. Er zat dus zeker nog meer in.
Uiteindelijk zal mij wel maar 1 ding bijblijven: Ik heb het toch maar weer gedaan!
Of ik het volgend jaar terug doe? Die vraag laat ik nog even open. Al heb ik mij dit jaar in het frituur niet meer laten verleiden tot zo'n uitspraken. Maar laat ons zeggen dat de deur van Kessel 2012 solo nog altijd openstaat.
Voor al de anderen: - Steve & Jan: bedankt om deze uitdaging met mij aan te gaan en de aanmoedigingen onderweg. Na deze challenge gaat die van september niets meer voorstellen. Jullie waren geweldig.
- Team Datamotive: nooit samengereden en dan zo'n prestatie. Respect! Hoop dat jullie ervan genoten hebben.
- Supporters: Ga ze niet allemaal opnoemen, want het waren er heel veel. Muchos gracias!!! Als we iets nodig hadden stond het altijd klaar.
Mijn statistieken heb ik nog niet grondig bekeken. Al ben ik wel eens nieuwsgierig naar de uitslag. Nu een weekje rust om alle pijntjes te laten genezen, en dan de laatste voorbereiding richting Stelvio.
Gisteren stond zonder twijfel de meest grensverleggende uitdaging van 2011 op het programma... 6u solo in Kessel moest op MTB-niveau het hoogtepunt vant jaar worden.
We besloten om rustig te starten en het gevoel zat goed, hartslag was aan de hoge kant, maar ik hoopte dat als ik op regelmatige basis bleef eten & drinken dat ik het wel ging halen. Na iets meer dan 2u schoof ik mee in iemands wiel en liet Steve even begaan... de volgende ronde wachtte ik hem weer op en reden we nog paar toeren samen, tot als hij besloot even te stoppen voor een appelsien denkik... misschien dat ik ook een tikkeltje te snel reed en dan is het altijd het beste om je eigen tempo te kiezen... vervolgens kwam ik dus een beetje geisoleerd te zitten en begon ik steeds meer rug-pijn te krijgen.
Na goedweg 70km even moeten stoppen om wat strekoefeningen te doen, want amai... wa was da :P Ik bleef er wel voor gaan omdat mijn benen nog steeds "ok" zaten, ik bleef het tempo dan ook goed onderhouden en merkte eigenlijk nog geen verval. 15km later ging het gelukkig weer wat beter met mijn rug en kon ik weer iets meer ontspannen rondrijden... ondertussen kreeg ik het Datamotive team in vizier en hing ik wat in hun wiel ( bedankt Remmelt ) Helaas bleef Timmy tijdens zijn 2de ronde op mijn recupstuk te hard doorrijden waardoor ik het gat moest laten vallen.
Eens de 100km gepasseerd waren, was het aftellen begonnen... de benzinetank was nog niet leeg en ik kon weer wat versnellen, ik begon nu tegen recordtempo solorijders op te rapen en dat gaf me mentaal een boost. Het venijn zit hem immers in de staart ;-)
Tjah met nog 3 ronden te gaan, zette ik mijn joker in... en deed ik alles wat ik kon om zoveel mensen in te halen. Voor de mannen van "Vrij Gezellig" ... tjah helaas pindakaas maar de race was precies een uur te lang ;-) en wat Datamotive betreft, dat was enorm close... daar heb ik toch even op moeten jagen maar op het technische gedeelte wist ik dat ik sneller was en kon in de voorlaatste ronde dan ook goedweg 75m uitlopen, en dat heb ik nooit terug afgegeven :)
Uiteindelijk met een bangelijk gevoel over de streep gekomen, echt super tevreden !!! ... zeker omdat mijn 28ste en tevens laatste ronde nog geen 15 seconden trager was dan mijn allereeste :) ... van doseren gesproken.
Enorm bedankt aan alle supporters voor de super, excellente en fantastische hulp & ondersteuning, zonder jullie zouden we dit niet kunnen.
@ Steve: fantastisch gereden held, ik wist dat je dit in je had... sorry voor het "niet"-langer samenrijden, maar dikke merci om mij de eerste 2u geregeld uit de wind te houden en te entertainen :Dit was "awesome" !!!
@ Koen: r.e.s.p.e.c.t ... sterke prestatie man :) ge kiest uw eigen tempo en ge doet dat echt keigoed !!
@ Datamotive: ... bedankt voor de hulp onderweg, sterk gereden, met 3 nieuwkomers op MTB-gebied is dat zeker een knappe prestatie en Timmy, ge waart uw naam van team kapitein wel waard :)
@ Supporters: mijn eeuwige dank !!!
Uiteindelijk 115km op de teller waarvan mijn effectief gereden avg net boven de 20km/u lag... dus voor mij was dit de prestatie van het jaar en zal ik de overwinning op de challenge wel aan Iwan schenken haha ;-)
Vanmorgen mijn fiets helemaal gekuist want net zoals mezelf mag die een weekje genieten van wat rust.
Again... het was super !!! of ik er volgend jaar weer bij ben hou ik voorlopig op een misschien.
Vandaag met een bang hartje naar kessel afgezakt met in mijn hoofd enkele doelen en verwachtingen.
Het grootste doel was uitrijden. Hopen op een minimale stilstand van max 10minuten op de volle 6uur. Graag had ik 100km gereden. Mijn grote voorbeeld (kristof) had reeds gezegd dat in kessel 100km voor mij heel goed zou zijn. Awel ik ben dat zinnetje dat hij in het begin vant jaar nooit vergeten. Ik wou hem trots maken.
De verwachtingen waren:
Ong 3 ronden achterstand hebben op jan omdat die toch wel veelsneller is dan mij. Hij waaide dat altijd weg maar ik hield er rekening mee.
Relatief dicht in de buurt van koen blijven omdat die toch perfect kan doseren.
Van de 41 starters er als max 40e doorkomen.
Hopen op geen kniepijn
Waar ik eigenlijk nog het meest naar uitkeek was het eerste supporter optreden van mijn schitterende dochter!
Mijn verhaal begint eigenlijk al op woensdag. Tijdens het kuisen van de fiets had ik ineens een spaak vast... Mja ik heb met mijn gewicht wel al mijn spaken nodig. Gelukkig wou mijn fietsenmaker het nog maken tegen vrijdag. Waarvoor mijn dank!
Gisteren op tijd in bed en proberen uit te slapen. Dat is me vrij goed gelukt tot 5u40.. Opgestaan,goed ontbijt van wit brood met confituur en wachten tot mijn vrouwen wakker werden. Na het papje voor elize even te voet met mijn 2 vrouwen naar de bakker en de winkel zodat ik toch al wat los was :)
Om 11u opnieuw stevig gegeten, pistolets, brood natuurlijk met confituur en daarnaast nog vers gemaakt yoghurt met aardbeikes van men vrouwke (hoe lief :) ) Daarna inpakken en wegwezen.
Onzen timmy en caitlin hadden weer een super goede plaats gekozen voor de tent en we konden beginnen sleuren met al ons gerief.
Na 1 rondje opt parcours was het tijd voor de start. Iets te laat zijn we gestart en ik wist dat die 10minuten op het einde mentaal veel zouden doen.
We gingen rustig starten en zien wat ons zou overkomen. Op het lange rechte stuk waren de toppers al vlug weg waardoor jan en ik ons tempo konden zoeken en aanhouden. Ieder om toer wisselen en als er iemand at dan deed de andere net wat meer kopwerk. Het leek een koppeltijdrit.
Het eerste uur verliep vlot met af en toe een grap en we maakte progressie in het pak. Ondertussen waren en op elke hoek van het parcours wel supporters te vinden. Leen haar ouders met nog een tante en nonkel van leen stonden op het lange stuk en dat zorgde ervoor dat we ook op dat stuk ons best deden. Traditioneel is dat het hoofdje laten hangen stuk.
Jan had een ware crew bij, zijn ouders broer en ne maat (tim) stonden aan de box net als de ouders van kristof. We riepen wat we wilden hebben en e kregen het. Dat is zelfs in een 5sterren hotel niet altijd het geval. We moesten maar 1 ding doen, trappen en dat zo hard dat we konden.
Na 2 ronden irritant gepiep dan toch maar het hartslag melderke van de gps afgezet. Die vond dat ik te snel reed. Ondertussen zag ik kristof ineens langs de kant staan in den box. Dan weet je dat het maar 2 dingen kunnen zijn: of hij heeft pijn of geen goesting, achteraf bleek dat het het 2e zou zijn.
Een ronde later zag ik tussen de bomen ineens mijn pa met meteen daarna mijn 2 vrouwkes. Ik geef toe ik was even ontroerd en moest zelfs even slikken. Zo blij was ik.
Na 2en een half uur stak ik net een energiereep in mijn mond toen jan versnelde, het was niet toevallig achter een jonge deerne. Jan, gelukkig reed ze nu wel de juiste route of wie weet waar had je uitgekomen :) Ik was nog aan het kauwen dus liet hem maar begaan ik wist toch dat ik iets daarna had moeten lossen. Vanaf dan weet je 'nog 3u30 alleen afzien' das ni simpel.
Het was steeds haasje over met de ploeg van datamotive en koen kregen we steeds meer in de box te zien, 'had hij pijn of wou hij bij dorien zijn?'
Ik kreeg het lastiger en lastiger, ik kwam bij mijn limiet van wat ik daarvoor als max in een bos had gereden en wist dat het nog veel langer zou duren. Plots zag ik jan aan de box staan en net toen ik even op adem wou komen vertrok hij om opnieuw samen te rijden. Ik had daar even moeten rusten want die ronde heeft me toch wel wat pijn gedaan. Ik moest jan weer lossen en ging de ronde nadien mijn appelsien eten die de ma van jan en jef hadden klaargemaakt! Super!
Nog 2u30 te gaan amai waar ben ik toch aan begonnen. Onze koen heeft ons iets aangedaan door met dat idee naar boven te komen.
Telkens dacht ik aan even te stoppen maar steeds weer reed ik verder. Nog 1uur of was het 1u10 te gaan?
Plots kwam ik koen tegen en dacht ik om samen dat laatste uur te rijden. We reden anderhalve ronde samen en toen liet koen me mijn ding maar doen en ik zag plots dat er 4 man die ver achter mij hingen plots op 1 bocht hingen. Miljaar dat is een probleem. Die solo's van 'vrij gezellig vond ik op dat moment niet echt meer gezellig'...
Jan zat vlak in hun wiel en ik hoopte dat hij bij mij kwam en dat we dan samen weer verder konden rijden. Eigenlijk hoopte ik er al een uur lang op. En toen jan voorbij kwam vloog die me bijna van de fiets. Het leek wel dat ik stil stond. Ik wist 'dieje heeft een ander doel opt oog'
Ik hoopte op nog 2 ronden en dan riep een zeker vader vanuit den box komaan steve nog 40minuten.. Mja dan ist nog 4 toeren amai amai amai
Ondertussen zaten die 4 bij mij int wiel en gingen ze er over en ze waren weg. In de voorlaatste ronden 4 plaatsen verliezen is een bittere pil.
De laatste ronde:
Ik ging de wissel zone door en plots zag ik er minstens 3 van de 4 aan de kant staan ze waren moe. Stom kieken dak ben roep naar die mannen ale tis nog maar 1 ronde...
Ik zag ze met 3 op de fiets springen en vol gas achter mij gaan. De laatste ronde bij is steeds alles geven en ze zullen het geweten hebben. Met 3 op het lange rechte stuk en ze kwamen niet dichter ik wist dat het volgende bos stuk enorm belangrijk ging zijn. Ondertussen druppelde het harder en harder.
Ik ging er op 90proc van mijn vermogen door om opt gras stuk nog wat over te houden.
Ik draaide de brug over en ik zag dat de kloof gelijk was gebleven.
Nog een halve ronde
Ik nam een aanloop en vloog de hellingen op en af. Nat of niet nat ik bleef gaan. Bij het keren en draaien zie je elkaar een paar keer en ik zag dat ze aant proberen waren. De lach van die ene was voorbij, het was eerder een grimas.
Het bos stuk kwam er aan en het laatste uur kwam ik er niet goed door. Ditmaal was het anders, ik smeet me in de bochten en versnalde alsof we in het eerste uur zaten. De kloof bleef hetzelfde, ik hoorde remmen maar het waren die van eva (mtbabes). En toen gingen de hemelsluizen helemaal open, vanaf dan was het steve's playground. Ik wist dat het binnen was. De technische bochtjes gingen goed, ik bleef me smijten in elke bocht en toen zag ik dat ze hun achtervolging hadden opgeveven. Ik won toch nog 3 plaatsen! Eat that vrij gezellig!
Conclusies:
Een fantastische dag met enorm veel fans. Ouders van jan, jef, tim, mijn ouders, leen, elize, ouders leen, tante en nonkel leen. Ouders kristof en kristof zelf. Tom van de velde van team green. Dorien, ik denk nog familie van koen. Vriendinnen gebroertjes beckers kortom super!
Jan, je was geweldig! Je mag trots zijn op uw prestatie, je hebt me vandaag boven mezelf doen uitstijgen!
Koen, super man! Zo maar eventjes die 6uren uitrijden en dat van de eerste tot de laatste minuut helemaal onder controle Ronnie, pieter-jan en remmelt: heel mooie prestatie voor de eerste keer, gaan jullie dit nog doen?
Timmy, van de eerste minuut (box voorzien) tot de laatste minuut op de fiets heb je super mooi werk afgeleverd! Sjiek, we hadden wat schrik maar je hebt bewezen dat die helemaal onterecht was!
Tim en jef, tnx voor al jullie hulp! Jullie verdienen zeker nog een fritje!
Fans: tof dat jullie gekomen zijn, al die aanmoedigingen hebben ons op moeilijke momenten zeker geholpen!
Mezelf, ik hang nog met haken en ogen in elkaar maar ben blij met mijn prestaties. Uitgereden, geen 10minuten stilgestaan, 108km op de teller. Me happy!
Pieter-jan stuur jij dit naar remmelt?
Anderen, ik neem aan dat jullie dit wel aan de fans gaan bezorgen :)
Uitslag: nog niet geweten maar we verwachten top 25 plaats!
Gps gegevens komen nog, nu bed in
Volgend jaar opnieuw? Ben daar nog niet zo zeker van... :)
Tnx aan allen en op naar de marathon van volgende week!
Na enkele weken waarbij het fietsen op een lager pitje stond, was het vandaag nog eens tijd voor een echter challenge. 60km in Stavelot met iets van een 1500hm. Zeker met het weer van zaterdag beloofde het een zware tocht te worden.
De dag begon om kwart na 5. Opgestaan, ontbijtje, fiets inladen, ... Het doet s morgen toch allemaal wat meer pijn J
Om 10 na 6 vertrokken richting Herentals waar we alles overladen bij Steve. Dan ging het in sneltreinvaart richting Stavelot. Hoe dichter we bij onze eindbestemming kwamen, hoe meer de regenwolken kwamen opzetten. Toch maar hopen dat de weergoden ons nog goed gezind blijven.
Rond 8u aangekomen in Stavelot en meteen kwamen we de meest onbekwame parkeerwachter ooit tegen. Steve kreeg de kleinste plaats van heel de parking toegewezen. Gelukkig kan onze Steve een beetje parkeren zodat de mensen met de corsas plaats genoeg hadden.
Inschrijven en meteen vertrokken. Bij de start lagen we al 3 kwartier voor op schema, dus we konden het op het rustig aan doen.
Eerste meters liepen vlak langs de Amblève en het viel meteen op hoe slijk het hier wel was. De hele winter zoveel modder niet gezien. Dat beloofde dus voor het vervolg.
Eerste deel ging heel vlot met toch al direct enkele stevige klimmetjes die we vlot verteerden. Voor we het wisten stonden aan de eerste bevoorrading (14km) Iets eten, slechte sportdrank drinken, doorspoelen met water, en weg waren we voor deel 2. De volgende bevoorrading lag al 10km verder.
Het tweede deel was wel iets lastiger. Enkel stijle klimmen over losliggende rotsen en direct stond er een heel deel bikers te voet. Zelf hebben we nog lang kunnen doorpeddelen, maar uiteindelijk moesten we toch de duimen leggen tegen het heuveltje. Alsof dat nog niet erg genoeg was kregen we ook nog een serieuze plensbui op ons dak.
De 2de bevoorrading kwam dus zeker geen moment te vroeg. Wel viel op dat het aanbod hier al wat minder uitgebreid was. Het ging dus bergaf, figuurlijk en meteen daarna ook lettelijk.
Beneden gekomen stond er een limburger die het even niet meer wist. De pijl stond rechtdoor richting een prikkeldraad maar iedereen reed verder na beneden. De mens had veel zin om recht de prikkeldraad in te rijden, want in Limburg is rechtdoor, rechtdoor. Niet teveel tijd insteken dachten we, dus waren we snel weer weg. We moesten nog een heel stuk door.
Eens beneden gekomen begon het klimwerk weer. Eerst door het bos, daarna kwamen we in een open vlakte waar we iedereen tevoet naar omhoog zagen lopen. Na een verdienstelijk poging gewaagd te hebben, vonden we +30% ook zeker genoeg. Eens boven gekomen even aan de praat geraakt met een oudere Waal. Bleek dat die nogal moeite had met bordjes lezen. Hij ging voor de 30km, maar na 30km was hij nog altijd niet aan de finish. Mentaal zag ik hem kraken toen ik hem vertelde dat hij op het parcours van de 47 en de 60 zat. Even later is hij dan maar over de weg naar huis gebold.
Rond km 33 zijn we bijna boven op een toefke en zeg ik tegen Steve dat ik een kramp voel opkomen. Was nog maar half uitgesproken of daar was ze al. Even tijd nodig gehad om te strechen, maar dan meteen terug verder. Een paar km verder was dan de beurt aan mijn ander been. Weer schoot er een serieuze kramp in waardoor fietsen toch wel een paar minuten onmogelijk was. De oorzaak: waarschijnlijk veel te weinig gedronken. Vanaf toen toch maar veel meer beginnen drinken (had nog veel overschot) en ging het geleidelijk toch beter. Steve stelde voor om dan toch maar af te slagen richting 47km en de laatse 13 links te laten liggen.
Terug richting de volgende bevoorrading dan maar. Daar geraken was echter nog ni zo simpel.
Soms waanden we ons meer bergbeklimmers dan mountainbikers. Werkelijk iedereen stond hier à pied. De GPS van Steve kon zelfs niet meer het stijgingspercentage berekenen (we gingen te traag). Wie ons niet geloofd moet maar eens een kijkje nemen op de video van mtb-fons die ons huzarenstukje gefilmd heeft.
Aangekomen aan de bevoorrading met 41km op de teller. Nog 6 te gaan. Eerst nog een babbeltje gedaan met een biker van Luik die ons al geruime tijd aan het vergezellen was en dan direct terug beginnen klimmen. Hoewel we op papier bijna boven moesten zijn, bleef het klimwerk maar duren. Op 2,5km voor het einde begon de afdaling terug. Eerst iets technischer, waar Steve weer vlot naar beneden ging, en dan nog een stuk over het asfalt.
Zo stonden we na 47.5km terug aan de start. Steve zijn gps kon on ineens vertellen dat we meer dan 1200hm in de benen hadden. Toch wel stevig dus. Fiets afspuiten, douchke pakken, worst eten en terug naar huis bollen.
Conclusie van de week:
- Eerste klimwerk van het jaar ging vlot (uitgezonderd de stukken met de krampen)
- Oorzaak van de krampen: te weinig gedronken in het eerste deel. Eigen fout dus... - Steve staat er sterk voor (Kessel gaat die met de vingers in de neus doen)
- Tocht die toch wel zwaarder was dan verwacht. - Van heel het jaar nog niet zoveel slijk gezien
- Het was plezant
Afsluiten doen we met de quote van een Waalse vriend aan de finish:
De raid des sorcieres begon bij mij al op zaterdag, ikke nog wat ziekjes en het vrouwke met koorts dat is niet ideaal voor mijn dochter. even hebben we op het punt gestaan om de tocht af te blazen maar Leen wou dat ik een van de mooiste tochten van het jaar niet kon laten schieten, gelukkig konden haar ouders dan op Elize passen waardoor ik onze Jan niet moest teleurstellen. Leentje, merci hé!
Om 4u50 liep de wekker af en dat wil zeggen dat er weer een dagske om te biken is aangebroken. Gelukkig had ik geen extra last van de atb cross maar ik moest nog veel hoesten en mijn neus snuiten. Dit gezegdzijnde om 5u30 mijn fietske op het rek en op weg naar Jan, uiteraard stond die weeral 'fris' en monter op mij te wachten. 2u20 en een tankbeurt later zijn we dan eindelijk in Dohan aangekomen. Daar viel meteen op dat deze tocht duidelijk niet de omvang van een cimes de waimes, het was eerder een 'lange' toertocht.
8u40 Door de voorinschrijvingen waren we heel snel klaar en konden we vertrekken voor 60km en 1400hm. Deze cijfers zijn identiek aan les cimes alleen konden we op basis van het hoogteprofiel zien dat hier de hoogtemeters meer verdeeld zaten.
Voor mij was aankomen het grootste doel zeker nadat ik (voor een niet-roker) klonk als een verstokte roker.. Omdat we de route al eens een stuk op gps hadden gedaan toen we er op weekend waren kenden we de streek een beetje maar toch kwamen me aan enkele nieuwe stukken, de klimmen waren meestal rond de 7-10% en tussen de eerste 2 bevoorradingen zaten er 2 van gemiddeld 20% en met pieken van boven de 25%, dat met mijn 88kg een 32 vanachter en mijn valling omhoog stoempen was allesbehalve simpel maar het lukte en dat is toch het belangrijkste niet?
Op sommige stukken bolde de veldweggeskes precies wat minder maar als we dan op de garmin keken waren we blijkbaar tegen 10% aan het klimmen, dan mag het al eens wat zwaarder bollen denk ik zo. Ineens waren er 2 woorden dat de rest van de rit zou bepalen, recup en toefke. Omdat ik toch de vermoeidheid begon te voelen reden we de hellingen (toefkes) rustig naar boven waardoor het wel leek dat we recupten, in werkelijkheid merkte ik al wel dat mijn hartslag niet meer omhoog kon maar het bollen ging nog goed tot we halverwege een stijle helling op moesten en ik toen een raar getik hoorde. ik dacht eerst dat er een tak tussen mijn achterwiel zat maar ik zag niets zitten, even stilgestaan maar vond niets, mijn fiets bolde van toen wel zwaarder. was/is het de trapas of gewoon een kurkdroge ketting? geen idee maar het begon allemaal int koppeke te spelen.
Uiteindelijk reden we de toefkes nog redelijk goed tot ik na de laatste bevoorrading even rustiger moest rijden, het zouden nog zware 19kilometers worden, gelukkig heb ik ne creme van ne bike partner die me er dan wil doorhelpen. Jan das KEILIEV ;) op sommige stukken was het stoempen om te blijven bollen ma het lukte en toen er rond km 49 een vlakker stuk aankwam kon ik uitrusten in jan zijn wiel. Dan nog even overgenomen omdat zulke stukken mij veel beter liggen en Jan al genoeg kopwerk had gedaan. bij het voorlaatste piekske nam Jan dan over en hij was weg, ik kon dat tempo niet meer volgen. nog maar 2 kilometer en we zijn er. Toen kwam er ineens een bordje 'dangereux' mja als ik dat zie dan denk ik aan de dangereux afdalingen in les cimes maar dat was hier niet het geval, het was goed te doen en plots stond ik weer in het centrum van dohan waar Jan,de cola en worst op mij aan het wachten waren.
Conclusie: - we hadden vorig jaar gezegd dat we deze ooit wilden doen en we hebben hem er dit jaar dan maar ineens bijgenomen. - desondanks al de last (valling, trapas/ketting) heb ik hem toch uitgereden en op elke beklimming rijdend opgereden. - Het was veel in de auto zitten (6uur) maar het was elke minuut waard, hier kom ik volgend jaar terug - Jan, je steunde me als het slecht ging, we hebben weer veel gelachen en onze passie met veel plezier beleefd. op naar sart voor de 80km - kheb toch een goei vrouwke hé, als die zelfs een babysit regelt zodat we kunnen gaan fietsen? wie zou dat doen? idd ni veel ;)
Vandaag de volgende manche in het ATB cross klassement. Ik was heel de week al slapjes door keel en hoofdpijn met als gevolg dat mijn deelname meer onder het motto viel van 'schade beperken'.
Voor de start zag ik al de mensen rondom mij in het klassement aan de start verschijnen waardoor ik wel wat schrik kreeg, ik had namelijk tijdens de 'opwarming' veel moeten hoesten en ik kon enkel strijden tegen hen als ik honderd procent fit ben.
Voor de start kregen we te horen dat we 4 toeren moesten doen over het voor 90% single track bevattende parcours.
nog 15 sec en we waren weg, enkelen die achter mij stonden begonnen meteen te duwen waardoor je soms letterlijk van de baan werd geduwd, goed bezig gasten! voor mij reed onze Jan in het wiel van Gert vervecken en net voor Frankie. Van Willem was er dan nog geen sprake omdat die door het ontbreken in lage mierde vanachter moest starten. Op de single track kon ik het peloton van 7 nog goed volgen maar op de rechte stukken kon ik gewoon niet voldoende kracht ontwikkelen waardoor ik moest lossen, ik zou ze steeds enkele bochten verder zien wegrijden. toen werd al duidelijk dat het een calvarie tocht ging worden. 3 die in mijn buurt stonden reden deze keer al van ronde 1 weg... Tot ik ineens Gert zag liggen, dat wens je niemand toe en het leek best een stevige val geweest te zijn. achteraf hoorde ik dat het opnieuw dezelfde persoon was als die mij bij de start naast de baan had geduwd. bij zulke personen stel ik toch vragen hoor, we zitten hier in de C-klasse?? als je dan toch zoveel beter bent, dan kan je op een ander stuk echt wel voorbij zonder duwen of tegen de banden te rijden.
Terug naar de wedstrijd, Gert reed dus achter mij en frankie was al ver weg. in ronde 2 was het helemaal op en kreeg ik onvoldoende zuurstof binnen waardoor ik even niet meer vooruitging, altans zo voelde het toch. halverwege die ronde kwamen Nick (mtb gierke) en nog iemand mij voorbij maar bij het ingaan van ronde 3 had ik ze terug te pakken en kon ik terug een beetje tempo ontwikkelen. ik zag ondertussen dat Jan zich in het wiel van Frankie had gezet om er in de laatste ronde over te gaan. Ik vroeg Nick om aan te pikken maar helaas had hij teveel last van zijn rug, iets later zag ik hem naast het parcours staan. Ik had de indruk dat ik opnieuw naar het groepje voor mij reed maar werd toen opgehouden en nu waren ze zeker weg. ondertussen was Willem met zijn nieuwe fiets mij ook voorbij gegaan, zijn snelheid is gewoon veel hoger dan die van mij. Vanaf toen was het eigenlijk anderhalve ronde uitbollen omdat zowel de mannen achter mij als voor mij te ver af zaten.
Plots zag ik Willem met een kapot achterwiel te voet gaan en iemand van ik denk fuji op de grond liggen. ik vermoed dat ze contact hebben gehad. Jammer dat er weer pech bij komt zien en dat willem zo zijn wedstrijd niet kon uitrijden.
Ontspannen over de finish gebold en daar stond mijn trouwe kopman Jan op mij te wachten (klinkt mij ook bekend in de oren ;) ). Hij had zoals voorspeld de Frankie in de laatste ronde voorbij gegaan en twas in de sjakos.
conclusie: mede door pech van anderen heb ik niet zoveel plaatsen verloren in de stand en het verschil met Jan was in plaatsen ook maar 3-4. Hopelijk een goede nachtrust en zijn we morgen weeral beter voor de raid des sorcieres.
Vandaag vond in Hoge Mierde de 3de manche in het ATBCross kampioenschap plaats en Steve & mezelf waren present. We wisten beiden niet goed wat te verwachten na een lange & toch best intense Hercules Trophy en tijdens de verkennende ronde werd het duidelijk dat het parcours niet van de poes was. Behoorlijk snel, en je reed bijna permanent buitenblad, met het gevolg dat je na elke bocht weer in gang moest stoempen. Niet echt mijn ding ? ... dat viel te bezien.
Qua organisatie & accomodatie leek het allemaal iets kleinschaliger dan in Olen, maar ik vond dat ze het heel goed deden, starten, podium, omroep, parcours etc was allemaal mooi in orde... stipt om 10u vertrokken we dan ook voor onze 5 rondes van iets meer dan 4km.
Ik was traditioneel niet al te best weg, en bevond me een 5-tal plaatsen achter mijn naaste concurrent en een plaats of 10 achter Steve... geen paniek, alles hing immers nog samen en het was treintje rijden :) Ik had een goed gevoel, ik verbruikte nog niet veel energie en probeerde elk breder stuk een paar plaatsen op te schuiven. Helaas zat er 1 venijnig klimmetje in waar mijn ketting doorsloeg en naar mijn klein blad viel,... in een poging ze terug op middenblad te krijgen, viel ze er compleet af... ik dus langs de kant, en kon pas goedweg een dikke minuut later weer inschuiven om de wedstrijd verder te zetten. Slecht begin dus... 1 minuut verliezen is bijzonder veel, wetende dat al de mannen die voor je uit rijden echt wel getrainde MTB'ers zijn en das zeker niet Janneke & Mieke die daar voor je uitrijden.
Allé moed toch nog niet verloren en 1ste ronde afgeklokt op 11m54s en in de 2de ronde dan vollenbak mensen proberen op te rapen... met een 10m14s rondetijd als gevolg. Helaas zat ik heel vaak geisoleerd en zeker op dit snel parcours viel het voordeel van een wiel niet te onderschatten. Na de 3de ronde zag ik dat de kloof met Steve status quo bleef... dus ja ik kwam geen meter dichter. Gelukkig zag ik mijn naaste concurrent van het klassement wel plots rijden en kon ik hem wel achterlaten. Helaas begon mijn ketting vaker en vaker door te trappen waarbij ik 2 keer bijna tegen de grond ging, want als je op uw trappers loopt, en die slaagt ineens door, dan slaagt uw schoen uit uw klikker los en krijg je een gevaarlijke situatie. Ik moest dus groot blad blijven trappen op alle "lastige stukken" en klimmetjes... laatste toer was dit echter niet zo simpel meer, kwam toch wat verval op te zitten en was vaker genoodzaakt om middenblad te rijden. De miserie plateau gaf nu in elke bocht waar ik optrok serieus problemen en ik durfde niet meer hard genoeg naar boven rijden omdat ik niet mijn kindergeld op mijn stuurpen wou belanden :P
Mentaal kreeg ik het vooral de laatste ronde lastig, omdat ik moe werd en begon te vloeken op mijn velooke... gevolg in de laatste 2 km nog 3 man moeten voorlaten en dat doet toch pijn... zeker als je weet dat ik daar een ronde eerder van was weggereden...
Ik kan niet echt zeggen dat ik ontgoocheld ben, want ik vond dat ik gezien de omstandigheden sterk reed. Helaas liet het materiaal het vandaag afweten... hij had duidelijk meer last van de alcohol dan het manneke :) Ik vind het jammer want ik had het gevoel dat ik op dit parcours echt samen had kunnen rijden met Steve en dan had er voor mij zeker meer in gezeten en denk ook dat Steve nog paar plaatsen had kunnen opschuiven. Samen rijden we toch altijd iets sterker...
Anyway opt einde van de dag is materiaalpech gewoon kloote en ik snap wel dat zo'n topsporters zoals Nys of Albert serieus vloeken als ze daardoor een koers verliezen.
Nu slechts 1 weekje rust en gaan we volgende week weer vol aan den bak in Ravels op zaterdag en Raid des Sorcieres op zondag... hopelijk zijn de ketting-goden mij dan iets gunstiger gezind =)
@ Steve: ... we amuseren ons toch altijd super hé... sterk gereden man !!! ... volgende week "toppertje" in Ravels ? ;-)
Vandaag stond de 2de manche van het ATBCross kampioenschap op het programma en de ontgoocheling van 2 weken geleden had plaatsgemaakt voor nieuwe moed... we kregen immers een nieuwe kans om te bewijzen dat we wel degelijk thuishoren in de C-klasse. Hoe het afgelopen is vind je hier onder... veel leesplezier :)
Ik voelde me gisteren al best goed in vorm en mijn ma zag er op toe dat ik geen alcohol dronk want das blijkbaar niet goed voor sporters, dus "water on the rocks" ipv die cava. Vanmorgen goed uitgeslapen opgestaan en op straat nog een klappeke gedaan met 2 flikken die het huis over ons aant versieren waren met een heleboel politielinten aangezien daar ne collega flik van hun net getrouwd was. Om half 8 afgesproken bij Steve, maar door wat getreuzel was ik iets later... wou me niet afjagen en op die 10 minuten ging het nu niet aankomen.
Vervolgens Elize even aanschouwd en ze zag dat het goed was en had er duidelijk plezier in... met de 5-reeks koers gezet naar Olen en ons meteen gaan inschrijven, daar zagen we Koen & Timmy al aanschuiven, dus hopla ff'kes mee inschuiven en zoals de "echte" het wedstrijdblad afgetekenen. Afgelopen week geen tijd gehad om het parcours te verkennen dus het moest nu nog gebeuren. Het begon met een lange zandstrook om vervolgens door een eerste beek te duiken, maar het ging al snel over in een best pittige singletrack die precies nog maar pas aangelegd was... want echt ingereden leek hij nog niet. Ik merkte al meteen dat mijn zonnebril het lastig maakte om voldoende contrast te zien tussen de donkere stukken en de felle zonnestralen. Ik reed hier dus al geen ideale lijn en realiseerde me dat ik nu nog niet eens aant doorrijden was... allé vervolgens kwamen er een paar "groot-blad" stoemp stukken aan waar de toppers al snel tegen 35km/u+ door het bos scheuren. Paar leuke technische passages verder lagen me al een pak beter en uiteindelijk nog wat dosis losser zand en de ronde zat erop. Uiteindelijk nog maar een rondje gereden om zeker te zijn ;-) en toen we terug aankwamen was het tijd voor Koen & Timmy om zich naar de start te begeven. De D-klasse stond immers op het punt te vertrekken... het viel wel op dat er veel meer volk aanwezig was dan in Alphen. Onze Fast Motion teamgenoten stonden helaas helemaal achteraan in het pak, omdat dag-inschrijvers nu eenmaal geen klassement hebben en dus gewoon moeten aansluiten.
Ik & Steve hadden ons voorgenomen om tegen de kant te gaan staan en buitenbocht te nemen om zo de rappe mannen allemaal te laten passeren in de binnebocht, maar we zagen bij de D-klasse dat na de eerste 30 man, alles compleet stil stond om het bos in te duiken... daar ging ons plan en we zouden dus moeten doorrijden om zo nog al rijdend het bosstuk te kunnen aanvangen. Na 1 ronde zagen we de top 5 doorkomen en het niveau lag duidelijk hoog, volledig carbonnen MTB's die meerijden in een beginner's klasse zegt genoeg denkik ;-) Timmy & Koen hingen dan ook behoorlijk ver in het pak, maar hielden stand... Na een aantal ronden had Timmy een ideaal wiel gevonden en besloot hij dat te volgen tot het einde van de wedstrijd... Koen was misschien iets te snel gestart en kreeg mede door rugproblemen een terugval naar het einde toe. Het verbaasde ons wel dat de D-klasse al 6 toeren moest rijden, want zouden wij er dan 7 moeten rijden ? :o Dat lukt toch nooit binnen het uur...
Na de aankomst was Koen toch behoorlijk teleurgesteld in zijn prestatie, maar je mag zo'n wedstrijden niet onderschatten en dit was denk ik den eerste keer dat je zoiets deed ? want zowel in Berendrecht als in Olen vorig jaar was er niet bij hé... het is toch nog iets anders dan 1 ronde in Halle of Kessel, ik heb dat ook moeten leren. Het is grotendeels een leer-proces, je moet je lichaam in zo'n extreme inspanning goed weten inschatten en het zit soms in kleine details hoor. Daarbovenop vreesde ik reeds tijdens de verkenning dat dit niet zo'n geschikt parcours voor jou ging zijn, dan is Halle of Kessel veel meer jou ding denk ik. Ik vond het alvast enorm leuk dat je er bij was en ik denk dat er veel betere parcours voor jou zijn... chapeau in ieder geval !
Timmy bleek bij de aankomst serieus misselijk te zijn en achteraf zelfs ziek, maar dan behaal je toch nog een behoorlijk deftige positie hé,... al kan je nog iets slimmer rijden, want iemand inhalen op de makadam terwijl hij een goed tempo rijdt, moet niet... profiteer een beetje en rij van hem weg als het parcours dat toelaat :) desondanks goeie prestatie !
Allé veel tijd hadden we niet om onze teamgenoten te zien "uithijgen" want het was tijd voor de C-klasse rijders om zich naar de start te begeven en het zagen er toch weer allemaal afgetrainde beesten uit ;P ... even babbeltje gedaan met Frans ( vriend van Dirk Frans ) want hij ging ook zijn kans eens wagen. Ik hoop alleen dat we hem niet teveel hebben afgeschrikt, maar realistisch zijn kan nooit geen kwaad hé... niemand zal het ontkennen de tegenstand in de C-klasse is niet van de poes.
15sec, 10, 5... *pfiet* ( zachtste fluitsignaal ooit, want enkel de eerste rij had het gehoord ) Gelukkig volgde de rest en werd er in razendtempo richting "bottleneck" gevlogen, overal hoorde je bruuske remmaneuvers en je rook bijna de rubber :P gelukkig hadden Steve & ikzelf onze positie in de groep kunnen behouden en konden me nog net al rijdend mee het bos in glippen, achtermij hoorde ik enorm veel gevloek en vermoedelijk stonden ze daar al snel te voet.
Eerste singletrack verteerde ik vlot, geen foutjes en zonder zonnebril vertrekken was duidelijk de goeie zet ! In de eerste ronde zag ik Steve een 20-tal meter voor me uitrijden en kwamen de "rappe" mannen ons voorbij, rustig laten begaan dacht ik. Bij de eerste doortocht aan de finish hing ik bij Steve en ik had al snel mijn ideale tempo gevonden, halverwege 2de toer ben ik Steve voorbijgegaan en hij mocht van mijn part gewoon in mijn wiel gaan hangen... das een privilege want ik verdraag dat doorgaans niet. Achteraf hoorde ik dat het een tikkeltje te snel ging en dat hij ervoor koos om zichzelf niet te vergalopperen ( zeer slim btw ) en liet hij bewust het gat vallen. Ik had ondertussen een groepje gevormd met een rijder van 4-bikes Team Westel en besloot bij hem int wiel te gaan zitten. Het leek in eerste instantie een beetje traag te gaan, maar op de singletrack merkte ik duidelijk dat hij met een MTB kon rijden, want ik werd gedwongen van te volgen. In de 4de ronde kregen we het gezelschap van ne persoon int geel-wit ( die voor ons aan de start stonden Steve ) en begonnen we naar een groepje voor ons toe te rijden. Ondertussen bleef mijn positie elke ronde status quo en werden we aangemoedigd door mijn ouders en de Koen & Timmy. In ronde 5 had ik een lastig moment, mijn schakelapparaat haperde op een klimmetje en ik verloor plots een meter of 6... een gat dat ik nooit meer heb dichtgekregen. In een poging dat toch te doen, heb ik me een beetje geforceerd waardoor het al snel weer groeide naar 10m en er niet naartoe geraken hé... mooi bewijs hoe gelijkwaardig wij waren. Na elke bocht weer optrekken en opschakelen naar die zware plateau en vechten voor elke meter, daar leef ik voor =D
Uiteindelijk in de laatste ronde nog een ultieme poging gedaan om er toch naartoe te geraken en net voor de zandklim opt einde zat ik terug in hun wiel !! ... voor mij reed een treintje van ne man of 8 maar om die nog te gaan inhalen, daar kwam ik na de inspanning te kort voor, op de makadam er toch nog éne gepakt en zeer tevreden gefinished. Vandaag was ik op mijn waarde geklopt en ik denk niet dat ik momenteel veel sneller kan... na 55 seconden kwam ook Steve aan en konden we beiden terugkijken op een meer dan geslaagde wedstrijd. Heb me bangelijk geamuseerd, opt einde was ik precies ne snellen toertocht aant rijden :) SUPER !
Achteraf moest ik wel toegeven dat dit parcours mij wel goed ligt, maar wou mezelf totaal geen druk opleggen... mentaal zat vandaag ook alles "ok" :)
Het bleek dat we slechts 4 minuten achter de winnaar zaten en dat op een wedstrijd van 1u, dat vind ik chique eigenlijk... daarna met heel het Fast Motion team nog iets gaan drinken en dan weer huiswaarts gekeerd !
Volgende afspraak is Lage Mierde binnen 2 weken en ik kijk er al in ieder geval naar uit... morgen eerst uitrijden tijdens de E&Y klassieker.
Ik bedank nog even:
- Steve: super gereden !!! en we hangen echt dicht bij elkaar, opt einde van de wedstrijd vind ik jouw plaats & tevredenheid minstens even belangrijk als de mijn, KEILIEV zegt u ? ik weet het :P !
- Koen & Timmy: bedankt om mee te rijden, hopelijk hebben jullie er van genoten en onthoud het volgende: what doesn't kill you, only makes you stronger ;)
Geniet nog van jullie verlengd weekend & tot binnekort !
Vandaag stond wedstrijd 2 van de atb cross op het programma, in tegenstelling tot in Alphen stonde we dit maal met 4 aan de start. 2 in de C klasse (Jan en Steve) en 2 in de D klasse (Koen en Timmy).
Voor mezelf stond vandaag maar 1 doel op het prgramma, me amuseren en hopelijk geen kniepijn hebben want de laatste dagen was de pijn toch best fel. Speciaal voor het vrouwke vanochtend nog naar de bakker gefietst en toen voelde ik niets meer, zl een groot verschil met zaterdag. Laat ons Hopen dat het straks ook zo is.
Tijdens de 2 verkenningsronden werd duidelijk dat ik niet al te veel last meer had maar het af en toe toch nog voelde.
D klasse: dit laat ik beter over aan Timmy en Koen
C klasse Niet te snel starten en zien waar we uitkwamen zonder al te veel verval was de bedoeling. bij de start hoorde ik serieus gevloek, ik denk dat het er achter mij serieus heftig aan toe ging. Zelf ging ik redelijk mee door de trechter waardoo de rustige start zeker mogelijk was. In het bos was het treintje rijden en dat zorgde voor een relatief rustige eerste ronde. Jan zat op het einde van deze ronde in mijn wiel en even dachten we samen te gaan rijden maar toen jan overnam halverwege ronde 2 ging hij net iets te snel, ik bleef wel steeds dichtbij omdat jan niet kon doorrijden. In ronde 3 ging jan net voor het technische stuk een groepje voorbij en dan was hij weg, ik kon er niet meer voorbij en dat zorgde toch voor een stevige kloof. ik denk dat die nadien redelijk hetzelfde is gebleven. al moet ik toegeven dat Jan toch wel sneller en beter was. op het einde van de race zou het verschil op net geen minuut uitkomen. Dit klopt met ons echt verschil.
uiteindelijk heb ik net iets te vriendelijk geweest door even over te nemen bij iemand waar ik opnieuw was naartoe gereden en dat was net dat tikkeltje teveel.
Het resultaat is nog niet definitief maar met 4 en 5 minuten verschil op nr 1 mogen we niet klagen, in Alphen waren we bijna gedubbeld.
Na weken van voorbereiding was het gisteren eindelijk zover. Tijd voor mijn eerste marathon/chronorit. Al van 's morgens was het duidelijk dat het warm zou worden. De 20° werd dan ook al 's morgens voor 8u bereikt.
Tijd voor de start. Hier meteen gekozen voor mijn eigen tempo. Na de commentaren van vorig jaar gelezen te hebben zou het eerste deel het zwaarste worden. Zeker niet forceren dus. Maar wat gebeurde, toen we het centrum van Landorp uitkwamen, meteen een steile klim. Daar ging de hartslag al direct met de hoge waarden flirten...
Maar geen paniek, de beentjes zaten toen nog goed fris.
Dan ging het verder tot aan de eerste bevoorrading na dik 20km. Hier veel de spreekwoordelijke kat uit de boom gekeken, en regelmatig opzij om de snelle jongens te laten passeren. Mijn doelstelling was uitrijden. Het viel hier toch al op hoe sterk het niveau hier verschilt met een gewone zondagse toertocht (lees: sneller, technischer en steilere hellingen). De bevoorrading kwam dan ook net op tijd. Hier het gezelschap gekregen van Steve en Jan die toch zo sympathiek waren om te wachten (thanks guys).
Het tweede deel daarna, was meer van hetzelfde. Al bleek het soms nog maar eens dat ik niet de allerbeste daler ben. Zeker op afdalingen tussen de boomwortels heb ik ze al eens een paar keer genepen
Aan de tweede bevoorrading was er al een heel deel vet van de soep. Tijd voor een oppepper samen met wat cakejes, banaan, ... Hier stonden Jan en Steve weer rustig te wachten. Die waren ook bezig met een extra marathon: bevoorraden
Na de energie terug aangevuld te hebben, waren we terug weg. En dan begon ik het toch wel even moeilijk te krijgen. Zeker omdat er 10km verder de eerste krampen begonnen op te komen. Veel te weinig getraind op het klimmen natuurlijk. Dan maar even gestopt om een energiedrankje tegen de krampen te nuttigen, en voelde mij terug een beetje opleven.
Toch was dit het eerste moment dat ik heel somber inzag. Zeker omdat de zon toen ook al goed op mijnen bol aan het branden was.
Toch maar de moed bij elkaar geraapt en verder gereden. De hellingen begonnen ook meer en meer mijn ding te worden. Veel langer klimmen, maar minder steil.
Aan de 3de bevoorrading toch maar even besloten om even pauze te pakken. Hier niet super veel meer gegeten, maar vooral gedronken. Na een goeie 5min pauze terug vertrokken.
Dan kwam het stuk tussen de appelbomen. Lekker warm met een brandend zonnetje aan de hemel. Hier heb ik toch serieus mijn peren gezien. Hier heb ik lang getwijfeld om op te geven. Had ik toen een bevoorrading tegengekomen had ik een DNF gekregen ik de uitslag. Gelukkig bleek de 3de bevoorrading de laatste te zijn. Verder nog een merkwaardig moment meegemaakt toen ik na 4,5u eindelijk ook eens iemand kon inhalen
Dan verder gereden en toch maar mooi over de streep gekomen na 5u11min.
Moe maar voldaan nog een spaghetti gegeten en 's avonds geniet van een welverdiende BBQ.
Meer had ik niet meer nodig
Na een nachtje slapen is dan ook tijd de wekelijkske conclusies:
- Jan en Steve: op dit moment zijn jullie echt een paar niveau's hoger. Kan dat jullie zowel donderdag als zaterdag een marathon vlot uitrijden. Ze gaan verschieten volgende week in Olen.
- Voor mezelf, heb ik nog een lange weg af te leggen als ik dit vlotter en op regelmatige basis wil doen. Maar de eerste stap is alvast gezet.
- Ik moet dringend terug wat trainen op klimmen. Want de kracht in de benen is nog niet wat ze moet zijn.
- Warmte is ook niet echt mijne vriend om goed te sporten
- Het niveau marathon/cronorit is toch wel een paar niveau's hoger dan de normale zondagse TT
Gisteren stond de 2de chrono wedstrijd van het jaar op het programma en 3 Fast Motion mensen tekenden present... Jan, Steve & Koen. Ons in alle rust klaargemaakt en vervolgens onder een warme ochtendzon naar de start gereden. Daar stonden de toppers ons al op te wachten, maar verstandig als we waren lieten we ze allemaal vertrekken om vervolgens om iets na 9 aan onze wedstrijd te beginnen.
Koen koos van in't begin voor een eigen tempo waardoor Jan & Steve al snel uit het zicht verdwenen waren... van doorrijden bij deze 2 was er echter ook nog geen sprake, we zaten immers nog in de beginfase. Ik vond de eerste 20km ook een goeie aanloop... de eerste bevoorrading was er dan ook snel en we besloten te wachten op Koen. Na de nodige drank & cake weer samen vertrokken en nu begon het betere klimwerk. We herkenden een groot aantal bosstukken uit de Wolfsdonk tocht en we wisten vaak wat er ons te wachten stond :) Voor Steve was het soms wel bibberen in de afdalingen, want hij had nog amper een voorrem :P
Ik was wel enigzins verbaasd dat we na 39km al aan bevoorrading 2 stonden, beetje vroeg maar ja drinken maar ! ... want de zon begon nu fel te branden. De verschillen met Koen werden nu toch al best groot en we stonden daar eigenlijk een beetje veel te lang stil want erna kreeg ik een dipje... bij het minste bergop liepen mijn benen onmiddellijk vol en bovendien begon mijn schakelapparaat nog wat tegen te pruttelen. Gelukkig was het na 5km opgelost en kreeg ik terug een beter gevoel in de benen. Tussen km 40 en 60 rustig samen met Steve gebold zonder ons al te veel te forceren. Hier werd ook duidelijk dat er tussen de Cimes de Waimes en de Hagelandse qua parcours en omgeving toch nog een groot verschil zit... hier werd er immers een beetje teveel gewone baan gereden. Het voelde toch allemaal iets minder "epic" aan.
Bij de 3de en laatste bevoorrading besloten om niet meer te wachten en na een snel drankje koers gezet naar de finish. Ik voelde men maag een beetje, waarschijnlijk iets teveel gedronken tijdens het wachten en hierdoor aan deze post niet meer gegeten. Met nog 10 kilometer te gaan, verdween plots mijn "fris" gevoel en begon ik stuurfouten te maken en raakte ik zelfs een boom met mijn linkerschouder... dan maar gestopt en iets gegeten zodat mijn maag toch weer iets binnen had... en ja het hielp, den drive zat er weer in. Uiteraard was Steve nu iets voor en moest ik nog alles uit de kast halen om dat gat terug dicht te krijgen, een rood licht en stilstaand verkeer op de allerlaatste zandklim hielpen daar niet echt bij.
Op den dijk dan maar wind tegen tegen 28-29km/u beginnen rijden en uiteindelijk 500m voor de finish bij hem geraakt zodat we samen tevreden over de meet bolden. Na onze welverdiende spaghetti kwam ook Koen moe en voldaan aan. Missie volbracht !
Als 601ste, 602de en 631ste gefinished op resp 4u49 en 5u11... waar minstens 45 minuten wachttijd in zitten, waardoor het doel voor volgend jaar een pak scherper kan gesteld worden.
Ik wil iedereen bedanken voor het gezelschap & de leuke dag :)
Volgende week weer een ATBcross wedstrijd in Olen !
Vandaag stond er voor de eerste keer in de geschiedenis Les cimes de Waimes op het programma. Om 4u45 opgestaan om om 6u samen met Jan te vertrekken. voor mij is dat uur dagelijkse kost, voor Jan is dat iets moeilijker ;)
We kwamen ginder aan omstreeks 7u45 wat ons nog 1u 25 gaf om ons klaar te maken, pakket af te halen en los te rijden. We hadden het parcours goed bekeken en de eerste 37km waren het stevigste, de volgende 28km liep het normaal vlotter.
Bon, om 9u gingen we naar onze overvolle startbox om rustig achteraan aan te sluiten omdat we er vandaag voor de fun waren en uitrijden het belangrijkste was. om stipt 9u10 waren we vertrokken voor 65km dolle pret in de vorm van chrono/wedstrijd.
De eerste cols gingen goed, in het midden van het pak meegeschoven en voor we het goed en wel beseften was de eerste bevoorrading op 14km er al. daar snel iets nomen om te eten en te drinken en opnieuw waren we weg. technische afdalingen waarvan je soms denkt 'moet ik hier af' en het dan toch maar doet en soms ook (2) afdalingen waarvan het te voet zelfs heel moeilijk afdalen was. De hellingen waren soms heel stijl met percentages van 27% als max denk ik en de meeste zo rond de 8 a 9% kwamen we steeds goed boven. elke keer we op de weg kwamen stonden er toeschouwers muziek te maken, ons aan te moedigen kortom de sfeer was super.
Na 27km kreeg ik een hongergevoel en heb ik redelijk wat sportdrank gedronken om de nodige energie wat bij te vullen, die energie was er nog niet en toen zagen we in de verte het skistation van ovifat bomvol supporters en muziekanten. aiai en net voor de aankomst lag daar een inmense stijle klim. alé toch maar geprobeert en mja daar stond ik dan halverwege, helemaal stil dus maar even afgestapt en op het iets vlakkere stuk opnieuw beginnen trappen. toen we daar boven kwamen waren we precies in een restaurant, je kon kiezen uit chocoladekoeken, rozijnen, omelet!, rijsttaartjes! en noem maar op. kortom aan eten geen gebrek. helaas was mijn energie nog niet aangevuld dus heb ik daar wel wat gegeten.
Opnieuw op pad en ik voelde meteen dat het heel slecht zat, opnieuw steken in de maag, geen kracht kortom teveel gegeten en de energiedrank begon te werken... mja dom dom dom en dat met nog 30 op papier eenvoudigere kilometers voor de boeg beloofde het toch nog zwaar te worden. gelukkig konden mijn benen nog goed mee waardoor ik door wat rechter te zitten wat druk van mijn maag afhalen. op de snellere stukken ging het heel vlot tot snelheden boven de 30km/u maar telkens ik moest duwen was het elendig.Ttot dan was Jan steeds relaxed bij mij gebleven en waren de verschillen nooit echt groot. Toen we richting cimes (top) 8 reden verloor ik Jan uit het ook omdat het dan nog 10km was en ik heb toen even getwijfeld of ik niet beter een kwartiertje op de grond ging zitten en hopen dat het beter ging zijn. maar omdat ik nog steeds mensen kon inhalen en dat er veel snellere van de 85km mij inhaalden bleef ik maar trappen, het was tenslotte nog maar 10km doodgaan. plots staat er een madammeke met de boodschap nog 3km mja en er reden er voor mij nog 2 van de 65km en dat op een afdaling... alé je snapt het wel, die even gepasseerd en daar stond onze Jan weer op zijn gemakske te wachten op mij. KEILIEV! ;) met nog 1km voor de boeg rustig voortgereden en net voor de finish mijn remmen dichtgenepen omdat ik vond dat Jan voor mij in het klassement moest eindigen.
Conclusie: * Dit is een wedstrijd die we volgend jaar sowieso opnieuw doen * Jan, je was outstanding, volgens mij had je vlot 30minuten sneller kunnen zijn. * persoonlijk ben ik wel blij dat ik heb kunnen uitrijden * mijn vitessenbak werkt weer!!! * zaterdag weer een marathon, nu de hagelandse chrono 85km
De stand zal nog op de website komen. avg 15,6km/u max 51,1 reistijd 4;04;51 totaal 4;24 volgend jaar onder de 4u avg hs 165 max 190 avg cadans 76 meer gegevens staan op de garmin website
Vannacht goed geslapen met toch wel een speciale bedankwoordje voor mij lieve dochter die me liet slapen.Na het opstaan werd duidelijk dat ik misselijk was, ik ben deze ochtend toch wel een paar x naar het toilet geweest met de gedachte dat ik moest gaan overgeven. Hierover toch maar tegen men vrouwke gezwegen want dan zou ze zeggen och jong je bent gewoon zenuwachtig. Uiteindelijk omstreeks 11u was onze Jan er en begon het inpak en vertrek ritueel. Eenmaal in alphen aangekomen zag ik meteen allemaal getrainde mensen met zoals jan ook al melde geen goedkoop materiaal amai als dat C klasse mensen zijn dan wist ik hoe laat het was. We stonden versteld van het niveau van de d klasse en waren eigenlijk heel tevreden met hun prestaties. Dat gaf ons veel moed omdat het toch veelal beginners waren. De snelste rondetijden in deze klasse lag boven onze latere tijden. Daar kwamen Dorien en Koen onze eerste fans al aan. Super lief van hen om ons op de verste verplaatsing te komen aanmoedigen. Toch wel een speciaal bedankje waard!
Alé daar kwam de start van de c klasse, bij het afroepen van de nummers voelde ik me toch een beginneling, wat was dat seg. Moesten ze achteraf de tijden bij elkaar leggen waren er veel die minimaal bij de a zouden moeten starten. Vorige week hadden we tijdens de verkenning kennis gemaakt met 2 gasten die A en B klasse gingen rijden. Stond die van de zogezegde b klasse naast mij bij de start. Mja daar wou ik het fijne wel van weten. Zijn reactie ik heb gezien dat er in de b klasse wedstrijdrijders meerijden dus heb ik me in de c ingeschreven dat is dan beter. Anders hang ik toch vanachter mja daarmee was de trend gezet. 1minuut 30sec 20sec 10sec en TUUT weg zijn wij. Door de lemans start moesten we eerst naar de fiets lopen en dan vertrekken. Verbazingwekkend ging dat goed, en was ik goed weg. Ik had het parcours even gaan bekijken en wist dat ik bij de start op het linkse stuk moest rijden, dit gaf me veel voordeel in het los zand. Bij de eerste bochten stonde ze continu stil maar door wat uit te remmen kon ik veel plaatsen winnen.door dat continue alles dichtgooien en terug optrekken was het niet eenvoudig om een tempo te vinden. Uiteindelijk rond de 29e plaats de eerste ronde doorgekomen toen ik de speakers tegen elkaar hoorde zeggen door de micro (nr 154 Steve (steeef uitgesproken) of zou het stief zijn, ik denk toch stief zei die ene dus ik wist hoe ik vanaf dan genoemd zou worden). Vanaf dan kwamen er 2 miserabele ronden. Opnieuw die steken in de maag en ik heb getwijfeld om aan de kant te gaan staan om over te geven maar ik wou toch maar verder proberen. Ik keek om en het verschil met jan was iets kleiner geworden maar normaal zou dit toch even duren eer hij er zou aankomen tot er in mijn beste stuk ene wilde voorbijkomen en daardoor overkop is gegaan. Mja ik stond volledig stil en dan zijn er zo 10 seconden weg, zeker als het aan de voet van een snellopende helling is. Doemme ineens iedereen in mijn wiel en dan nog een overgeef gevoel.. Op het einde van ronde 2 dan maar niet durven drinken door die maag.We gingen er van uit dat het 5 ronden gingen zijn dus bleef ik rijden, ik kreeg aanmoedigingen van mijn ouders en jan zijn ouders maar ik wist dat ik heel dicht bij een opgave zat. Dan maar trager en relaxter gaan rijden met de gedachte laat ons hopen dat de pijn snel over is In ronde 3 kwam Jan en nog een man of 5 6 vlot over mij heen. Ik wist dat ik nu heel snel laatste ging rijden maar ik wou niet opgeven. Uiteindelijk halverwege de 3e ronde was de last een beetje minder, enkel op de hellingen waar de maag het zwaarder te verduren had kreeg ik weer last. Dus op de snellere stukken kwam ik steeds veel dichter op Jan en zijn groepje maar op de kleine hellingen moest ik lossen.. en zo ging het ook in ronde 4, ik zat toen een lusje achter op jan. Ik riep naar hem bij het ingaan van ronde 5 is dit de laatse ja zei jan en ben ik tot 15meter van zijn wiel gereden, en weer kwamen die hellingen waardoor er een klein kloofje was, op het einde van die ronde rustiger gereden omdat er niemand voor of achter mij was die ik dacht te kunnen inhalen. En dan hoorde ik ineens de bel miljaarde nog ne ronde dan terug versnelt want het ging redelijk ik vond mijn tempo en zag jan meteen weer rijden. Die lus was nog maar een halve geworden, ondertussen was ik opnieuw mensen aan het inhalen en zat er meer in. Blijven rijden en zo kwam ik heel dicht bij jan maar inhalen ging niet meer dus heb ik gekozen om mijn plaats te verdedigen. Uiteindelijk een plaats of 3? Achter jan geëindigd met mixed feelings Conclusies: Contra 1 waarom toch in godsnaam zoveel last van de maag, die die denken dat het stress was, ik heb nu nog steeds enorm last hopelijk niet ziek aant worden 2 wat een groot verschil tussen C en D, het is duidelijk dat er veel snelheidsduivels niet in de B klasse durfde te starten. Hopelijk grijpt de organisatie in want de snelste hadden ons zelfs bijna gedubbeld, dat is niet normaal.
Pro 1 desondanks die last toch nog wat kunnen vechten en niet ver van mijn enige referentie geëindigd 2 binnen 2 weken zit er een pak meer in want dan ga ik bewust anders rijden, jan ik zal dat met u wel eens bespreken 3 was niet laatst al zal het niet veel gescheeld hebben 4 leen was tevreden want ze zei dan kunde zien wat de evolutie is tussen begin van het jaar en opt einde 5 de d klasse was vandaag te licht (gezien de snelheden) dus we hebben wel de juiste keuze gemaakt. 6 mijn hartslagen waren fenomenaal hoog, alé eigenlijk is dat contra ma toch ;) 187 avg op 55min en 195 max 7 we waren samen op pad en we hebben er toch wel van genoten!8 olen mag snel komen
De dag waar we al lang naar uitgekeken hadden, was eindelijk aangebroken. Iets vroeger dan voorzien bij Steve aangekomen, wegens "ik wist thuis niet meer wat doen". Na de nieuwe fietstenues bewonderd te hebben was ik getuige van een enorm brave en slapende Elize met de Z van Zorro ;-) ... vervolgens koers gezet naar Alphen.
Klasse D startte een uur voor ons en dat zag er allemaal gematigd uit, de snelste mannen daar reden rondetijden van 9m26s... en dat was geruststellend. Toen we ons aan de start zette voor klasse C werd al snel duidelijk dat dit een heel ander niveau ging zijn, de MTB's van onder de 2000 euro werden ineens een uitzondering en we waren haast omsingeld door een kudde atletisch gebouwde figuren. We konden niet anders dan afwachten wat het zou geven. 10 seconden tot de start.... TOET... lopen naar die fiets en zo snel mogelijk positie kiezen in het pak was mijn initieel plan. In de eerste bocht moest ik echter al 3 man langs de binnenbocht laten passeren, waardoor ik mijn ideale lijn in het loszand volledig kwijt was. Op de koop toe, slipte de man voor me ook nog weg en stond ik bijna stil in de zandbak... De volgende haakse linkse bocht draaide een singletrack op en daar haakten 2 sturen in elkaar waardoor iedereen weer stil stond... in de volgende kilometer werd ik voorbijgesneld door een dozijn rijders, waarbij ik het aantal keren dat ze tegen mijn wiel aantikten niet meer kan tellen. In de verte zag ik Steve rijden, maar de kloof was toch al gauw een seconde of 30 en er hingen ook makkelijk 15 renners tussen ons in. Ik dacht echt: WTF... waar ben ik in terechtgekomen, mijn moraal zakte me al in men schoenen en de goesting om er nog voor te rijden leek ver weg. Toen de rush van achteruit eindelijk gepasseerd was, leek het even alsof ik allerlaatst reed. Ik kon het me niet aantrekken, ik wist dat er nog maar 1 ronde op zat en ik kon eindelijk mijn eigen tempo beginnen rijden zonder al dat getrek, gerem en opstoppingen. Een gevoel van ontgoocheling kwam echter de kop op steken en voor mij is zoiets doorgaans fataal. Toen ik uit het niets Steve een paar lussen verder zag rijden, had ik toch weer wat motivatie gevonden... ik moest en zou er naartoe rijden, dus 3 tanden opgeschakeld en best een groot gat op een halve ronde dichtgereden, eventjes draaide het goed. Eens ik voorbij hem was gereden, herviel ik helaas int zelfde stramien... ik reed een beetje zielloos rond en kon den "drive" niet vinden om verder te gaan. Hier en daar nog wel wat renners opgeraapt, maar echt vet was het niet. Uiteindelijk rond plaats 40 gefinished van de 50 renners ( exacte uitslag volgt nog ) met toch een wrange nasmaak, ontgoocheling nam de bovenmaat van tevredenheid. Ik kan veel beter, maar ik ben mentaal echt zooooo pakbaar hé... mijn benen zaten opt eind zelfs nog relatief fris, maar 't koppeke zei: "nee"... en dat is gewoon "kut", sorry voor de woordkeuze. Enfin nog wel een positieve noot: ik heb me wel goed geamuseerd, en blijf dit een super-ervaring vinden.
Conclusie: Ik zal iets vaker dieprood moeten rijden en oefenen op een snellere start :) ... ik zal er in Olen opnieuw voor de volle 200% voor gaan en als het koppeke dan goed zit, dan ben ik zeker van dat ik makkelijk 10 plaatsen kan opschuiven. Om het verschil tussen klasse D & C in de verf te zetten, kan ik melden dat de top 3 uit D, bij de laatste 5 van C zou eindigen :P @ Steve: Superstart, al was hij misschien ook weer net iets te snel ? ... desondanks een sterke prestatie. Als we Olen allebei in super doen zijn, dan rijden we ons samen den top 35 binnen ;-) @ Supporters: Bedankt !!! To be continued...
