Bye bye Las Vegas. Net buiten de stad bezoeken we een outlet shopping centrum. Te vergelijken met Maasmechelen Village, met allemaal merkkledijwinkels tegen dumpingprijzen. Onze jeugd ziet dit totaly zitten. Wanneer we echter met de mastercard willen betalen lukt dit niet, dan maar cash. De volgende winkel hetzelfde, onze kaarten zijn blijkbaar geblokkeerd. Een beetje paniek, niet echt omdat onze shopping in 't water valt (ook wel spijtig) maar vooral omdat we nog een week te gaan hebben en we niet zonder centjes kunnen. Ook met de GSM is er iets mis, dus we kunnen cardstop niet bereiken voor een oplossing. We rijden dan maar naar onze volgende logeerplaats, Furnace Creeck in Death Valley, eerst slaan we voldoende water in. Net uit LV is de weg al zeer verlaten en het wordt steeds woestijnachtiger. Een aantal miles voor Death Valley begint de temperatuur op te lopen, tegen de tijd van aankomst halen we 117° F . Het is rond 17u00 en wij (de oudjes) willen nog wel wat zien, de jeugd ziet dit bij deze temperatuur echter niet zitten. We vertrekken dus met z'n twee en krijgen tijdens onze sauna-rondrit alle mogelijke tinten bruin voorgeschoteld. Soms moeten we een kleine wandeling maken om een uitkijkpunt te bereiken, 't is heet, heet, maar ook dit moet een mens eens meegemaakt hebben. De dochters willen dan nog een verfrissende duik in het zwembad, maar dat 'verfrissend' is te veel gevraagd. Het bronwater van het zwembad is warm en heeft een vies geurtje. Ze duiken dan maar onder de douche. Oh ja, hier in Death Valley is er niets mis met onze betaalkaarten, we gaan nu een stukske gaan eten en leven op goede hoop dat we de afwas niet zullen moeten doen.
We doen het vanmorgen rustig aan en lezen eerst de reactie van Ward op onze blog. Het geeft ons toch weer wat courage, dus we rapen onze moed uit onze schoenen en proberen het nog een keer. We willen om 11u00 de shuttle van het hotel nemen maar die rijdt voor onze neus weg. Dan maar met de auto. Dat blijkt achteraf een gelukkige keuze. We verkennen eerst het noordelijk deel van LV omdat we vanavond de verlichting in Fremont Street willen zien. Dan rijden we op 'the strip' naar de parking van hotel Paris. In de 'winkelstraat' van dit hotel loop je echt in de straten van Parijs, wel smaakvol gedaan! Elk hotel biedt een grote gratis parking aan. We kozen gisteren een sushi-restaurant uit (in een winkelcentrum) om deze middag te gaan eten. 's Middags is het heel wat goedkoper, wel geen oesters en krabbepoten maar dat vinden we niet zo erg. Het is een koud en warm buffet + dessertenbuffet en we zitten 2 uur gezellig aan tafel. We zitten aan een groot raam en buiten laat een dame haar hond uit. Die kiest ons viewpoint uit om zijn drol te leggen, niet zo smakelijk. De mevrouw heeft het probleem ook door en lacht zich verontschuldigend haar drie-scheve-bruine-stompjes-glimlach bloot... . Het plan is om de goede raad van neef Ward op te volgen en naar het shoppingcentrum 'fashing show mall' te gaan. Het is middag en zeer heet dus lopen we hotel in hotel uit om zo veel mogelijk uit de zon te blijven. We zien de binnentuin met flamingo's in hotel 'flamingo', en ook hotel 'Venetian' met gondels, het San Marco-plein (ook de plafonds in de themahotels zijn beschilderd zodat je gewoon naar de lucht kijkt en bijna het gevoel hebt buiten te lopen) en uiteindelijk is het bijna 18u00 als we in het shoppingcentrum arriveren. Onze voetjes doen pijn, je stapt hier meer dan je zou denken. Hoewel het nu shoppen shoppen is zien de dochters het effe niet meer zitten, (goed voor ons budget). Na een drankje en een bankje komen ze echter op kruissnelheid en de papa (het budget) wordt af en toe aan de kassa gevraagd. Na het shoppen lopen we terug naar de parking en zien we een stukje show op de piratenboot van hotel 'treasure island' en een volledig klank- fontein- en lichtspel aan hotel 'Bellaggio'. In de straten van Parijs kopen we nog een croissant. Met de auto doen we nog even de zuidelijke kant van 'the strip' met Luxor en Excalibur (sprookjeskasteel) en New York New York. Zo waren we vandaag in Parijs, Rome, Venetië, Egypte, New York, ... en eigenlijk alleen in één straat van Las Vegas. Vanuit de auto vangen we nog een glimp op van de lichtstraat Downtown maar we zijn te moe om te parkeren en rond te lopen, het is intussen 21u30, tijd om terug naar het hotel te rijden. Met dank aan onze bekwame chauffeur die door Vegas sjeest alsof het z'n tweede thuis is.
Onze tocht naar Las Vegas loopt via Cedar Break. We verlaten Bryce Canyon via de Red Canyon, na een derdigtal kilometer verandert het landschap alweer drastisch, we rijden de bergen in. Het wordt wel frisser, de thermometer zakt van 80° naar 64° F. Dit gebied dat 's winters flink ondersneeuwt, is in de zomer o.a. bekend om zijn mooie bloemetjes. In de shop van het visitorcenter koop ik dan ook een zakje bloemzaadjes (hebben we volgend jaar hopelijk Amerikaans bloemetjes in onze tuin). We picknicken met een truitje aan en kippenvel op onze blote benen en verkennen dan de autoroute van het park. Vier van de vijf uitkijkpunten zijn afgesloten door werken zodat onze tocht er al vlug op zit. Dan ... Las Vegas here we come!!!!! Het is een drietal uurtjes rijden. Zoals meestal verandert het panorama van saaie woestenij naar enorme bergflanken en dan weer helemaal plat. De buitentemperatuur begint op te lopen tot we uiteindelijk 108° F halen, dat is een dikke 40° C. Onze airco zet z'n beste beentje voor.Net voor we in Las Vegas zijn heeft er een auto links van ons een klapband, die band lijkt wel gesmolten op het hete asfalt. In de drukke straten is het even zoeken naar ons hotel. Als we uitstappen overvalt de hitte ons. Er is een mooi zwembad maar voorlopig kiezen we de koelte van de kamer. Om 18u00 ('t hier weer een uur vroeger, dus 9u verschil met België) vertrekken we met de shuttle van het hotel naar de strip. We go with the flow, en vooral zo vlug mogelijk ergens binnen in de koelte. We zijn redelijk overdonderd door de grootte van alles, 't is allemaal wat protserig maar toch ook wel kunstig (soms). We zijn het echter nogal vlug beu. Overal waar je binnenkomt heb je zalen en zalen vol gokautomaten en speeltafels en naarmate de avond vordert wordt het drukker, lawaaieriger en het blijft verschrikkelijk heet. Het contrast met twee weken natuurparken kan niet groter zijn. Morgen lang uitslapen, veel in 't zwembad en goed uitzoeken wat we van dit circus nog willen zien. Deze keer zijn de verjaardagsfelicitaties voor onze neef Ward. Kan je je een betere plek inbeelden van waaruit je Ward een gelukkige verjaardag zou wensen. Dikke proficiat neefje. En als je nog suggesties hebt voor ons, laat het dan vlug even weten, kunnen we er morgen toch nog een dagje van maken. Laat de taart smaken!!!!!!!!
Vandaag gaan we op ontdekking in Bryce Canyon. In 1875 vestigde de mormoon Ebeneezer Bryce zich hier en hij maakte het gebied toegankelijker. Je zou kunnen verwachten dat we het nu toch wel gehad hebben, met die 'canyons'. Maar, hoewel ook in de diepte gelegen, is het uitzicht hier compleet anders dan wat we tot nu toe al zagen. Het belangrijkste geologische verschijnsel is de 'Hoodoo', een kaarsvormige piramide in oranje/rode/roze tinten. Stel je er zo van alle hoogtes en formaten honderden bij elkaar voor, het lijkt bijna een opeengepakte verzameling van sprookjeskastelen. In de voormiddag doen we de 'worlds greatest 3-miles walk', we dalen af in de canyon en lopen doorheen het spektakel. Vreselijk bezweet en bestoft komen we na 146 meter klimmen terug boven. Na de middag rijden we naar het meest zuidelijke punt waar we eerst een pauze houden in een picknick-area. We hadden ze al eerder gezien, maar hier springen ze bijna over onze voeten, de knabbels en babbels, wangzak-eekhoorntjes die weinig mensenschuw zijn. We doen nog een plaatselijke wandeling en op de terugweg stoppen we aan de meeste viewpoints die nu rechts van de weg liggen. Ons dagje is weer gemaakt, rond 18u30 zijn we terug in onze kamer en kunnen uitgebreid douchen (en 't is nodig). Morgen zoeken we de glitter en glamour op van Las Vegas.
By the way, hoe is het daar in het land van de verdronken vlinder? Kunnen jullie de voetjes nog droog houden?
Om de 'Bryce Canyon' te bereiken moeten we eerst weer helemaal rond de Grand Canyon en een stuk door indianenland. Tegen de middag zullen we het stadje 'Page' bereiken. Tot 1957 was daar niets, behalve een dorre woestenij. Met de bouw van een enorme stuwdam heeft men hier watertoerisme ontwikkeld op het stuwmeer. De Amerikanen hebben deze plek midden in het indianenreservaat met de indianen geruild voor evenveel dorre grond elders, zodat er een enclave is ontstaan, met mountain-time, het indianenreservaat er rond heeft pacific-time, een uur verschil. We bezoeken net voor Page 'horsehoe Bend', een niet te missen viewpoint volgens de boekskes. Het is een meander van de Colorado die zich slingert rond een rotsblok. We moeten eerst een steile duin op en dan een heel eind bergafwaarts door het losse zand tot de rand van de rots. Er hangt onweer in de lucht, onderweg zagen we al felle bliksemschichten. Op het uitkijkpunt is er grote hilariteit. Een bus Franse toeristen waarvan het haar in pieken electrostatisch omhoog staat. Ze vinden dit supergrappig terwijl ik gisteren gelezen heb dat dit duidt op een electro-magnetisch veld waar de bliksem bij voorkeur inslaat en dat dit het ultieme teken is bij onweerachtig weer om weg te wezen! Ook de papa kan het niet laten om toch nog even wat foto's te schieten, het is daar dan ook echt schilderachtig mooi. Wij, de ladies, hebben echter slechts een glimp opgevangen, en zijn dan weer aan de terugweg begonnen, kwestie van ons kapsel terug in de plooi te krijgen. Later lezen we in het krantje van Bryce Canyon dat onweer hier zeer serieus genomen wordt met een hele lijst waarschuwingen en tips, met onweer wordt hier niet gelachen. We eten 's middags (of is het al een eindje in de namiddag?) bij een afro-amerikaanse Italiaan in Page, we bezoeken de stuwdam en rijden dan verder naar onze volgende stek. We komen rond 18u00 aan, maar 't is hier nu weer 19u00?!? Nog even langs het visitorcenter voor een stukje film over het ontstaan van dit park. Even een ommetje langs sunset-point zodat we weten wat ons morgen te wachten staat. En dan inchecken, flesje wijn kopen, kaartje leggen, blogje plegen, en in ons zachte bedje duiken.
Op tijd uit ons bedje vandaag want we hebben een afspraak. We vertrekken richting vliegveld waar we een uurtje op voorhand aankomen. We checken in en worden niet gewikt maar wel gewogen. Dan volgt een veiligheidsfilmpje en we zijn nog niet goed buiten uit de filmzaal of onze namen worden al afgeroepen. Ik dacht eerst nog een half uurtje helikoptertjes te spotten, maar ik krijg geen tijd om me eventueel nog te bedenken. We krijgen een veiligheidsvest en een kaartje met een nummer dat we onderling niet mogen inwisselen. Mijn reisgenoten hebben 4, 5, en 6, terwijl bibi nummertje 1 heeft. Er vliegen ook nog twee Canadezen mee in ons helikoptertje. We krijgen een plaats aangewezen voor de heli en worden zoals op de wildwaterbaan van walibi gefotografeerd. Als we mogen instappen, mag ik even wachten aan de 'voordeur' naast de piloot, terwijl de anderen achteraan hun plaats toegewezen krijgen. Ik heb dus de eer om helemaal vooraan te zitten, geen handje om vast te houden, flink zijn en stoer, en proberen 'zen' over te komen. Onze piloot is een pilote, net uit de pampers, 't is te zeggen, een jong blondje maar zeer vriendelijk en onderhoudend. We krijgen een koptelefoon op met toffe muziek, eerste liedje: 'beautiful day'. Af en toe placeert onze pilote een woordje en vraag of iedereen 'OK' is. We vliegen eerst een eind over het bos om zo aan de rand van de canyon te komen. Links zien we al een stukje canyon, maar we gaan nog even rechtdoor, recht naar de rand. Paaaa, paaaa, paaaaaaaaaaaaaaaa, en plots hangen we boven de canyon: padaaaaaaaaaaaa. Man, man, dit is echt een emotioneel moment. Ik ben zo van mijn melk dat ik helemaal vergeet te filmen. Het is letterlijk adembenemend. We krijgen door de koptelefoon wat uitleg, onderbroken door toepasselijke muziekjes (fly like an eagle) en commentaar van de piloot. De 45 minuten lijken er nog geen 5 en veel te vlug vliegen we alweer richting luchthaven. Dit was een absoluut hoogtepunt van onze reis. Na de middag reizen we een groot stuk van 'onze' zuidelijke 'rim' af met een shuttle-bus. Met de auto mag je hier niet komen. Er zijn 8 afstapplaatsen die ook verbonden zijn door wandelwegen. We kiezen een stukje uit om te stappen en lopen twee kilometer tussen 0 en 4 meter van de canyonrand. De beestjes die je hier mag verwachten zijn volgens de boekjes ratelslangen en poema's (zeeeeer zeldzaam), maar we houden het bij roof- en andere vogels, eekhoorntjes, vlinders, ... . Door de verrekijker zien we rafters op de colorado die aan een stroomversnelling gaan beginnen. We doen zowel de west- als de oostkant van de 'rim' en besluiten onze dag met een uurtje zonsondergang sfeersnuiven. We eten in een steakhouse/cowboytent, zeer druk maar wel gezellig en lekker. Morgen verhuizen we richting Bryce Canyon. Een heel gelukkige 15de verjaardag aan Sien!!! van Sofie en van ons allemaal natuurlijk!!!!!
We verlaten Monument Valley en rijden twee uur lang langs een saaie, dorre weg. Als de natuur weer wat kleur begint te krijgen, verlaten we het indianenreservaat. Die mensen hebben hier dus duidelijk het meest droge en stoffige lapje grond van de staat gekregen. Tegen de middag bereiken we de ingang van The Grand Canyon en we kunnen meteen afslaan naar het eerste uitkijkpunt met uitkijktoren. Het is sjiek, geweldig, ..., Of zoals we een eindje verder poëtisch verwoord vinden: "geen dichter kan beschrijven, geen kunstenaar kan uitbeelden, hoe mooi, enorm, en groots de natuur zich hier ontplooit, je moet het gewoon zelf zien. Dus, volgend jaar allemaal mee?????? We vullen onze middag met een ritje van uitkijkpunt naar uitkijkpunt en bezoeken ook al eens het vliegveld vanwaar we morgen een helikoptervlucht gereserveerd hebben. We zien de ene na de andere helikopter opstijgen. Goed om de sfeer al even op te snuiven, iets minder voor een gegarandeerde nachtrust. Om 16u00 gaan we inchecken, dat is toch de bedoeling. Maar ... het is hier nog maar 15u00, wegens geen zomertijd. We vullen onze tijd met een wandeling naar het plaatselijke viewpoint. Onze lodge ligt op 600 meter van de rand van de canyon. Als we eindelijk ons bedje gevonden hebben gaan we op weg om de zonsondergang te bewonderen, een grandioze fotoshoot. Nog een pizzaatje, ons blogje verzorgen, en we kunnen ons nieuwe bedje alweer uitproberen.
Vrijdag de dertiende. Bij dageraad ziet onze verblijfplaats er veel minder guur uit dan gisterenavond. Ons avondlijk bezoek aan het shoppingcenter, waar veel hangjongeren 'hangende' waren zodat we onze auto met al onze bagage niet durfden achterlaten, en de woestijnachtige sfeer van dit stadje maakten onze aankomst hier wat creepy. Hierdoor zien we 't wat minder zitten vandaag. Het contrast met de overvriendelijke Amerikanen van de voorbije week is groot. We gaan eerst ontbijten en hoewel vrij sober valt dit toch al redelijk mee. We nemen een kijkje bij het zwembad dat zeer in orde en ook zeer verlaten is. Dus plannen we eerst een frisse duik gevolgd door een verkwikkende douche. Dan moeten we er toch eens aan beginnen. Missie nr. 1: gaan tanken. Eerste tankstation: lukt niet. Tweede: lukt wel maar een oud bedelend indianenvrouwtje dat een halsketting wil verkopen, helpt niet echt om ons op ons gemak te voelen. Missie nr. 2: maagvulsel aanschaffen. Als we uit de supermarkt komen worden we achterna geroepen door volwassen mannen, niet echt geruststellend. Missie nr. 3: een restaurantje reserveren voor vanavond. We rijden hiervoor naar 'Gouldings Lodge' net tegenover de ingang van het park. Reserveren kan niet, komen eten wel, de ganse dag, 'first comes, first gets'. Daar kunnen we mee leven. Bij het binnenrijden van Monument Valley krijgen we een plannetje met de autoroute die je kan afleggen met je eigen wagen. 'De weg is vuil, stoffig en onverhard', waarschuwt de dame. Op het plannetje wordt deze waarschuwing nogmaals herhaald. We besluiten, zoals vele andere toeristen toch zelf te rijden, we hebben tenslotte een 4x4 (en we zullen geweten hebben waarom). Vele chauffeurs wagen zich zelfs met een gewone wagen op dit traject. Terwijl we hotsend aan deze zeer slechte, zanderige, met putten bezaaide weg beginnen hebben we toch ook medelijden met de toeristen die zich in open trucks door dit landschap laten rijden. Dat moet echt stof vreten zijn. We schudden en schommelen, de autorit is een attractie op zichzelf, wreed plezant!!! En de monumenten in deze vallei, de prachtige rood-oranje rotsformaties bij ons bekend door de films van John Wayne, zijn schitterend en fotogeniek. Als we alles gezien, gevoeld (en geproefd) hebben gaan we een terrasje doen in het visitorcenter. Met uniek uitzicht op de drie meest bekende rotsen komt er een 20cm lange hagedis voor nog wat vermaak zorgen, vlak voor onze voeten, bij een mierennest, voor dit beestje een feestmaal. We lopen nog wat juwelenwinkeltjes af en eindigen onze dag in een restaurant met zicht op het park, met een traditionele Navajo Taco-maaltijd, weer veel te veel maar lekker en niet te duur. Morgen zijn we weer weg, op naar de Grand Canyon.
Vandaag opnieuw inpakken en wegwezen. Dat gaat steeds vlotter, we beoefenen deze bezigheid immers om de twee dagen. We doen het rustig aan, nemen onze tijd om tot de laatste minuut van deze prachtige ranch te genieten. We bezoeken vandaag canyonlands, een voorproefje van 'the grand canyon'. Proviand inslaan en op weg. De radio spuwt onvervalste country, regelmatig afgewisseld door reclames voor diëten en andere middeltjes om slank?? en gezond te blijven (of te worden). Gisteren kochten Sarah en Sofie de plaatselijke versie van 'de joepie', (om hun Engels bij te schaven !!!). Ook daarin zeker tien bladzijden vermageringsproductjes en dieet-middeltjes. We moeten deze keer niet klimmen, de weg slingert door vlaktes, een zee van gele bloemen, en een soort duinlandschap, licht glooiend. Af en toe krijgen we een glimp te zien van wat komen gaat. In het visitorcenter duiden we de meest bezienswaardige plaatsen aan op onze kaart, een sanitaire stop en weg zijn wij. Net als in arches kan je hier regelmatig stoppen aan een viewpoint, soms voorafgegaan door een stevige wandeling of beklimming. Het vergezicht dat zich na zo'n inspanning ontplooit is echter grandioos. De bodem gaat plots de dieperik in, duizelingwekkend, ... . Rond 17u00 vertrekken we richting 'Monument Valey', een autorit van 3à4 uur. We moeten voorbij dit park om ons hotel (motel) te vinden en kunnen zo al een stukje natuur bewonderen bij zonsondergang. Dit levert vooral een mooi kleurenpalet op. Na eindeloos lange, rechte en dikwijls verlaten wegen, afgewisseld door enkele piepkleine dorpjes bereiken we Kayenta, een Indianen'stadje' in Navajo Land. We zoeken ons te pletter naar iets om te eten, maar komen uiteindelijk thuis met wat brood en een sneetje kaas. Ons hotel is eerder een motel. Je ziet langs buiten twee verdiepingen deur, raam, deur, raam, ..., de trap en overloop is ook buiten. We krijgen kamer 222 en sleuren onze bagage de trappen op. De kamer is wel ruim en netjes. Morgen eerst op zoek naar een restaurant om te reserveren voor 's avonds, en dan ... indiaantje spelen!!! Aan de Ducazuutjes: een goede reis en een aangename vlucht!!!
Vandaag bezoeken we ons derde natuurpark: 'Arches'. We hebben zalig geslapen, de dochters in een supersized king-sized-bed. De eerste keer dat ze zonder kibbelen in slaap vallen, ze konden elkaar waarschijnlijk niet vinden. Het ontbijtbuffet is hier al even lekker als het avondeten gisteren, jammie. We rijden de panoramische weg af naar Moab om inkopen te doen voor de picknick. Onze chauffeur stop regelmatig om alles op de gevoelige plaat vast te leggen, hij krijgt er werkelijk niet genoeg van. In de 'super'markt is alles al even oversized. Er staat een soort salad-bar waar we plastic doosjes kunnen vullen met al wat lekker is, daar nog een stokbrood bij en we zullen alvast niet van de honger omkomen. Van de dorst ook niet, we hebben drie liter water per persoon bij. Als we het park binnenrijden worden we achtervolgd ... door alweer een onweer. Gelukkig blijven de wolken in het dal, terwijl wij toch een eindje moeten klimmen. Al de rotsformaties en bogen hebben een toepasselijke naam: het orgel, de schapenrots, de balanserende rots, het noordelijk- en zuidelijk raam, de delicate boog, de gebroken boog, de landschapsboog, ... . We spelen 'Vlaanderen vakantieland' met 'Sofietje Vandendriessche' zodat we later wat commentaar op onze filmpjes hebben staan i.p.v. oh's en ah's van andere toeristen. We vinden een picknickplaats in dit betoverende decor en laten het ons smaken.. Sommige schoonheden in dit landschap kan je bewonderen van op een viewpoint, voor andere moet je een eindje stappen. Onze eerste saunawandeling gaat naar de gebroken boog. We zijn zo slim een fles water mee te nemen, maar zo dom er maar één mee te nemen. Het is echt bloedheet. We nemen een splitsing naar links, en terwijl er hier al niet veel volk was zijn we nu helemaal alleen. We vinden nochtans een prachtige boog, maar er staat geen naamplaatje bij, niet interessant dus, waarschijnlijk omdat deze boog tegen een rotswand staat en je er dus niet echt doorheen kan kijken. Wij vinden hem echter meer dan OK en dopen hem met ons schaarse water. Voortaan staat er in Arches een 'Piron'boog. Onze tweede uitstap gaat naar het viewpoint met zicht op de delicate boog. Nu nemen we een fles water per persoon mee. Rond 18u00 zijn we terug in onze lodge en we genieten tot het donker wordt van ons unieke uitzicht op de rode rotsen en de colorado-rivier. Net voor de avond valt lijkt er zich een fenomeen af te spelen vergelijkbaar met het 'Toscaanse licht'. Het was weer een dag om van te snoepen.
In België is het nu al 12/08: Happy birthday voor ons nichtje Ruth!!!!Van harte proficiat met je 14de verjaardag!!!!!!!! Dikke zoen!!
We verlaten Grand Teton rond 5u45, het wordt stillaan licht en we weten dat dit een uitgelezen moment is om nog wat 'wildlife' te betrappen. We zijn niet de enigen die vroeg zijn opgestaan. Hier en daar staan natuurliefhebbers op uitgekiende plekjes met zware telelenzen op de uitkijk. Een Japans madammeke loopt verkleumd en met een slaapkop achter haar enthousiaste wederhelft de frisse ochtend in. We krijgen als ontbijt en als afsluiter van dit park een kudde 'elk'-en (een groter soort hert met een witte poep) en een kudde herten waarvan sommigen met een indrukwekkend gewei. Ook de zonsopgang in de bergen valt te smaken. We vermijden voor een groot stuk van onze route de autosnelweg en tuimelen van het ene landschap in het andere. We doorkruisen valleien van bergketens, glooiende heuvellandschappen, kleine dorpjes met regelmatig een huis opgesmukt met stars and stripes. Aan een uitkijkpunt over een groot meer strekken we even de beentjes en onze vogelkenner begint meteen kolibrietjes te fotograferen. Er hangt een speciaal soort waterlfes in de vorm van een bloem en daar fladderen deze vogeltjes de hele tijd rond, echt schattig en weer mooie foto's. Als onze magen beginnen de knorren stoppen we in 'Farr West City' en onze dames tronen ons mee naar 'Wendy's', waar we gastronomische fastfoodtroep verorberen, tja, het moest er een keer van komen. Na de middag begint de omgeving er uit te zien zoals ik het me had voorgesteld. We rijden door brede, woestijnachtige vlaktes waar geen eind aan lijkt te komen. Toch is ook dit de moeite waard. Dan doemen er lange bergketens op die uiteindelijk overgaan in de rode steenrotsen waarvoor we gekomen zijn. De natuurparken 'arches' en 'canyonlands' zullen de volgende dagen onze onverdeelde aandacht krijgen. In Moab (uitspreken: Mowèèèèèèb) zoeken we onze lodge. Het is een druk toeristisch stadje met het ene hotel tegen het andere, maar geen 'red cliff lodges' te bespeuren. We vragen dan maar in ons beste Amerikaans (dat is Engels op z'n Limburgs) de weg. Blijkt dat we langs de colorado-rivier een half uurtje tussen de rotsformaties moeten rijden om uiteindelijk onze prachtige overnachtingsplaats te vinden. Het zou zeker de moeite waard zijn om hiervan meteen een foto door te sturen, maar onze computer is te licht en de foto's vragen te veel plaats. Sorry folks, op de beeldjes zullen jullie nog even moeten wachten. Toch alvast heel erg bedankt voor de vele reacties en berichtjes die we hier van jullie mogen ontvangen. Supertof!!!!
Deze ochtend verlaten we Yellowstone na een obligate stop bij de giftshop. We vertrekken richting Grand Teton waar we de volgende 2 nachten verblijven. We hebben intussen al begrepen dat er iets interessants te zien is als er veel auto's aan de kant staan. We denken nog even aan wegenwerken omdat er rangers over de weg lopen om het verkeer te organiseren ... en dan zien we hem!!!!!!!!! Hij stond hoog op ons verlanglijstje: ONZE EERSTE ... GRIZZLY BEER loopt te paraderen langs de weg. We moeten ons haasten want de rangers verplichten ons om verder te rijden, maaar we kunnen toch prachtige foto's maken. Wij vinden een 'breathtaking' picknickplaats langs het Janckson lake met zicht op het besneeuwd hooggebergte. De landschappen veranderen hier verbazend snel. Na een spelletje kleurewiezen trekken we verder naar onze lodge. In het plaatselijke visitorcenter bekomen we de nodige info en we besluiten onze namiddag in te vullen met een autorit langs de mooiste uitkijkpunten. Aan het volgende meer (Jenny Lake) stappen we op een boot die ons zal droppen aan het begin van een watervalwandeling. Onze toegangsstempel waarschuwt ons om onderweg geen dieren te voederen, maar we kunnen hier geen beestjes spotten. Hoog tijd daarna om onze lodge-cabin te gaan opzoeken. na een superlekkere maaltijd met veel verse groentjes ontdekken we dat er in het restaurant internetverbinding mogelijk is. Dus even ons blogje aanvullen om jullie allemaal gerust te stellen dat ons nog niks is overkomen en wat ons allemaal wel al overkomen is, en nu gaan we slapen, wat jullie op dit moment ook aan het doen zijn, mits het 4u41 is. DOEI!! XXX
Maandag 9 augustus, we hebben lekker geslapen in onze houten blokhut, het was heel stil en lekker fris. We ontbijten in het restaurant van gisterenavond en nemen het 'healty breakfast', met veel vers fruit, zalig. De zon is van de partij, maar in de verte komen er dreigende wolken opzetten over de bergen, dus stappen we eerst in de auto om onze rondrit van gisteren af te maken. Hier en daar een uitzichtspunt, wat uitwijken naar binnenwegen, maar voorlopig komen we weinig diertjes tegen. Het onweer beweegt zich naast ons, zodat we in de zon rijden en in de verte mooie regengordijnen zien. Dat kan natuurlijk niet blijven duren, we krijgen een fikse hagelbui over ons heen. Even later hebben we eindelijk weer prijs. Een kudde bizons links en rechts van de weg, vlak voor onze auto beginnen ze over te steken zodat we een hele tijd moeten stilstaan, sommige van deze bruinharigen staan ons minutenlang aan te staren in 't midden van de weg voor ze dan eindelijk besluiten over te steken. Wie is hier eigenlijk de bezienswaargidheid??? Terug op onze 'bivakplaats' gaan we enen drinken en leggen een kaartje. Het is 16u30 en veel Amerikanen zitten hier als vieruurtje hamburgers met frieten naar binnen te spelen. We doen nog wat inkopen want morgenvroeg willen we voor dag en dauw met de beren uit de veren. We rijden morgen naar het zuiden met als eerste stop 'Moab'. Oké, folks, mijn wijntje is geariveerd, lets enjoy it!!! Cheers!!!
Vandaag gaan we helemaal tot in het noorden van het park. Een stevig ontbijt zal nodig zijn, denken we. We bestellen pancakes, mijn tafelgenoten gaan voor drie stuks, de grote portie. Onze Sharon, die meestal onze dienster is, waarschuwt ons nog voor de omvang van dit gerecht, en dat wil toch al wat zeggen, ... en brengt even later drie borden met drie gestapelde pannenkoeken van elk een goeie centimeter dik. HELP!!! We eten zoveel we kunnen, en geven de borden nog bijna halfvol terug. Dat hebben we ook weer geleerd. We vertrekken en na enkele kilometers mogen we al een hertenfamilie bewonderen, in het midden van de weg. Een half uurtje later ... bevinden we ons midden in een kudde bizons, eentje steekt over recht voor onze neus! De bizons houden ons een tijdje bezig, veel mensen stappen uit en gaan gevaarlijk dicht bij deze dieren, gewoon onverantwoord! Weer op weg, zowat achter de bocht staan enkele auto's stil, en de passagiers kijken naar drie zwarte vlekken in de verte. Dat vinden wij nu toch wat dom, vermits er een eindje verder een hele kudde bizons voor amusement zorgt. We stoppen toch, grijpen onze verrekijker, en ... één van de 'zwarte vlekken' blijkt ... onze eerste ZWARTE BEER. Hij is een eind verwijderd maar door onze telelens kunnen we toch een mooie foto maken. In de voormiddag bezoeken we nog een waterval. We dalen af tot aan de voet van dit stormachtig natuurwonder, een driehonderdtal trappen. Dat ging heel vlot, we 'schieten wat plaatjes', doen wat energie op met een stuk chocolade, en beginnen aan de beklimming van het trappenstelsel, hmmm, net iets minder.... Na deze fitness zoeken we een picknickplekje. Dan vervolgen we onze tocht naar het noorden. Vanaf nu meer kans op het spotten van een interessant beestje. De meest noordelijke bezienswaardigheid zijn de Mammot Hot Springs. We doen een wandeling over een indrukwekkend trappenstelsel maar wat we te zien krijgen is niet erg spectaculair. We moeten nog meer dan 100 km terug naar onze lodge en besluiten er een autosafari van te maken, met hier en daar wat extra ommetjes. We zijn nog geen drie km uit Mammot Springs en we hebben nu wel goed prijs!!! Onze tweede zwarte beer, een tiental meter van de weg. Whaaaaw!!!!!! Ietsje verder in de bosjes ... beer nummer drie!!!! Wat verderop hebben we de mogelijkheid de hoofdweg te verlaten en zes miles door de prairies te 'racen' met onze 4x4. Het is prachtig, bergen, weilanden, bloemetjes, maar ook hier het bizarre landschap van de verwoestende brand. We zien ... geen enkel beestje ... We wijken een eindje van onze route af. Aan de linkerkant van de weg, weer een kudde bizons, aan de rechterkant echter ... een coyote!!!!! Superdesuperdesuperdecool!!!!!! In de vooravond stoppen we aan Roosevelt lodge om te eten zodat we in de avondschemering misschien meer kans hebben om nog wat interessants te zien. Net voor het te donker wordt krijgen we het orgelpunt van onze dag! In de verte loopt een beremoeder met jong!!!! We kunnen onze dag weer geslaagd noemen en kruipen tevreden in ons bedje.
Aan het begin van twee volle dagen Yellowstone weten we niet goed waar beginnen. Dus trekken we eerst naar het visitor center waar we ons uitgebreid laten informeren door een ranger. Niet dat dit de keuze gemakkelijker maakt, want nu zijn we ons nog meer bewust van de vele mogelijkheden die dit natuurpark te bieden heeft. We besluiten eerst over te gaan tot een plaatselijke verkenning en kiezen ervoor om te gaan fietsen. Zo kunnen we op korte tijd het grootste deel van Old Faithful bezichtigen en hebben we tegelijk eens wat beweging. De dame van de fietsverhuur geeft ons eerst nog wat advies i.v.m. de veiligheid; 25 yards (23m) verwijderd blijven van moose en bizons en 100 yards (91m) van beren. Alsof we achter elke hoek één van die beesten zullen tegenkomen zakt de moed mij al in de schoenen. We passeren eerst bij de geiser van Old Faithful, want die kan elk moment uitbarsten. We genieten van dit eerste prachtige spektakel. Onze fietstocht brengt ons langs warmwaterbronnen die dikwijls een stank van rotte eieren verspreiden, en af en toe een pool, een stilstaand bassin met helder water waarvan de onderliggende rotswanden speciale kleuren of lichteffecten teweeg brengen. Onze tocht stopt vervolgens aan de wonderbaarlijke Morning Glory Pool, met prachtige kleurschakeringen. Tussen onze voeten huppelt er een piepklein eekhoorntje, helemaal niet mensenschuw en duidelijk op zoek naar eten. Qua formaat valt dit eerste contact met een dier in dit park best wel mee. Het tweede deel van onze fietstocht brengt ons door een bos naar een ander geiserpark. Waar we eerder constant fietsten tussen wandelende bezoekers, zijn we hier heel alleen. Overblijfselen van afgeknakte bomen veranderen af en toe in de gedaante van een beer, maar een echte krijgen we (gelukkig) niet te zien. Wegens zware bosbranden in 1988 zijn grote delen van Yellowstone veranderd in bizarre landschappen. De nieuw aangelegde dennenbossen zijn in volle groei, daartussen vind je de resten van de afgebrande bomen, hoge, zwartgeblakerde, kale stammen, nog steeds rechtop maar even dikwijls afgeknakt op de grond. Na de middag brengen we een kort bezoek aan het Old Faithful Inn, de oudste lodge op deze site, volledig opgetrokken in hout, zeer robuust en ... met zeer lekkere ijsjes!!!! Ook pikken we nog even een nieuwe uitbarsting van de geiser mee. Veel foto's. Om 15u00 stappen we in onze auto om het zuidelijke deel van Yellowstone te verkennen. Af en toe kunnen we even van de hoofdweg af om langs een waterval of canyon te rijden. Aan de oostkant van deze lus verandert het landschap in sappig weiland naast een rivier of meer....... En daar heb je ze dan ... de... b...bizons. We zien in de verte een hele kudde, helaas te ver om te fotograferen. Achter de volgende bocht wordt het echter file-rijden want een deel van deze kudde steekt rustig de weg over, dikwijls gewoon tussen de auto's. We maken prachtige foto's en mogen deze beestjes bewonderen van op twee meter afstand, veilig en wel in onze 'car'. Verder zien we ook nog herten en twee bambietjes met de mama, superschattig!!! Moe maar zeer voldaan komen we rond 20u00 terug bij onze lodge. Voor het eten besluiten we te genieten van een lekker glaasje wijn, het eerste van deze reis. Zou dat betekenen dat we stilaan op kruissnelheid komen??? Morgen verkennen we de noordelijke lus, met watervallen en nog meer geisers. En naar het schijnt ook meer kans op het spotten van bereleuke beesten. We kijken er naar uit!!!!!
Hello Belgium!! Het was een lange dag vandaag dus op een uitgebreid verslag moeten jullie nog even wachten. Was het vandaag "bere-"leuk of eerder "bizon-"dergoed? Dat lezen jullie vanavond (voor ons morgenvroeg). Wij gaan eerst een dutje doen.
Woensdagochtend, 4 augustus. Taxi Ronny is netjes op tijd en we hollen nog even controlerend door ons huis, zwaaien naar de buurvrouw en weg zijn wij. Het inchecken gaat vlot (uitgezonderd de 'ondervraging' met strikvragen allerhande). Een ontbijtje, een spelletje kaarten en united airlines staat al voor ons klaar. Onze eerste vlucht zal 9 uur duren dus we maken het ons zo gemakkelijk mogelijk. In Chicago aangekomen moeten we langs de immigratiedienst. 't Gaat traag, veel te traag. We moeten onze vlucht naar Denver halen en eerst zelf onze bagage oppikken en weer inchecken. Uiteindelijk spreken we een medewerker aan die ons met spoed naar een vrij loket brengt waar er weer een ondervraging volgt, iets vriendelijker deze keer en onze vingerafdrukken worden ingescand. Bagage oppikken, bagage weer inleveren, weer door de securitiy en dan op zoek naar de gate. Binnen de kortste keren stijgen we weer op voor een vlucht van 2u30 naar Denver. So far, so good. In Denver stormt het en de luchthaven is afgesloten. Na een half uur rondjes vliegen beslist de piloot uit te wijken naar Chayenne (20 minuutjes verdervliegen) om bij te tanken. We hebben ook in Denver een aansluitende vlucht, anderhalf uur overstaptijd, dat zal spannend worden, zoniet onmogelijk. Uiteindelijk moeten we een uur wachten op de heropening van de luchthaven en een nieuw flightplan, alvorens terug te keren naar Denver. Daar aangekomen horen we al verhalen van overnachting zoeken, maar gelukkig is onze vlucht uitgesteld en hebben we zelfs de tijd om nog iets te eten. Het is daar echt een heksenketel in de luchthaven en ook onze gate verandert uiteindelijk, dus nog maar eens op zoek. Ons zeer bescheiden vliegtuigje van deze laatste vlucht heeft een charmante stewardess die er met alle middelen de sfeer tracht in te houden, het doornemen van de veiligheidsprocedure begint af en toe op een amerikaanse komedie te lijken. Uiteindelijk zal ze tijdens de vlucht met al de passagiers ook nog een 'happy birthday' ten gehore brengen voor een jarige passagier. Door het raampje van ons vliegtuig zien we onze bagage op een karretje aankomen, toch ook weer geruststellend. Terwijl we voorzien hadden rond 20u00 in Salt Lake City aan te komen stijgen we in Denver op rond 22u00. In SLC aangekomen gaan we slaapdronken op zoek naar onze bagage. Valiezen komen, valiezen gaan, maar die van de Pirontjes zijn blijkbaar in Denver blijven staan. We krijgen te horen dat het vliegtuig door te veel zware bagage uit balance dreigde te geraken en dus hebben ze er onze bagage weer uitgegooid. De lieve Mevrouw deelt ons fijntjes mede dat onze valiezen nog minstens 45 minuten onderweg zullen zijn. Het is intussen 00u30, in België alweer ochtend en we kunnen er dus echt niet mee lachen. We regelen dat onze bagage naar ons hotel wordt gebracht en gaan op weg naar de verhuurfirma van onze huurauto. Onze dochters liggen half in zwijm te wachten. Tot ze horen dat we d.m.v. een upgrade een 4x4 in de wacht gesleept hebben. Ja, ook dochters kan je daarmee wakker krijgen. Eindelijk op weg naar onze American car. Sofie loopt nog even kwijlend langs twee knalgele porches, maar die worden het dus niet. Na enkele auto-technische beslommeringen kunnen we op weg naar ons hotel en belanden we rond 2u00 in ons zachte bedje.
5 augustus
Intussen zijn we in Yellowstone aangekomen en liggen mijn man en dochters alweer lekker te snurken. Vandaag was het een dagje autorijden. We hebben ook al een garage moeten opzoeken omdat het alarmlampje van het oliepeil ging branden. Maar na gisteren kon dat er nog wel bij en het ging uiteindelijk nog vlot. Sarah en Sofie hebben zich onderweg geamuseerd met het fotograferen en filmen van wolken en bliksem. Morgen gaan we op zoek naar onze eerste beer. Eerst nog een beetje van dromen. Slaapwel!
We hebben een zeeer lange en vrij avontuurlijke reis achter de rug. Na 26uur onderweg zijn we vanacht om 1 uur plaatselijke tijd in ons bedje gekropen. Uitgebreid verslag volgt vanavond (in belgië is dat morgenochtend, we zitten met 8uur verschil) Sarah, Sofie, Annick en Philip
 "Wink"){kind=icon}
