Een exclusief woordje voor mijn blog…

Het was rond kwart voor negen zaterdagochtend dat Martinelli me opbelde om me het droevige nieuws te melden…..het kwam hard binnen….

Vraag me niet wat ik die dag gedaan heb...  Het enige wat ik weet is dat ik geweend heb ... en die dag geen hap door mijn keel kreeg…

Hoe zou je zélf zijn… de 100ste Giro… Michele zou mijn wegkapitein zijn, maar toen dat door mijn blessure anders uitpakte, kreeg hij het kopmanschap toegewezen! Op zijn 37ste zou hij ons team leiden in de Giro! En of hij daar fier op was! Toen we elkaar belden gaf hij heel openhartig toe tegelijkertijd triest te zijn omdat hij liever mij had bijgestaan in de Giro…Michele ten voeten uit!

Verder in detail gaan wil ik beslist niet; praten is één, maar gevoelsmatig valt me dit érg zwaar…en ik heb het mezelf verplicht om het sereen te houden!

Omdat ik volop in mijn revalidatie zat, lukte het me wel om mijn gedachten wat te verzetten, al liep alles toch veeleer krampachtig….

Als vaste kamergenoot tijdens de koersen die we samen reden, onthoud ik vooral zijn onvoorwaardelijke oprechtheid! Een goedlachse kerel met heel veel humor en tegelijkertijd tonnen ervaring! En of ik veel van hem geleerd heb! Hij gaf me dikwijls op zijn zo eigen manier tips, als waar ik bijvoorbeeld ergens in een rit het beste een aanval kon plaatsen….

Tijdens de plechtigheid had ik het énorm zwaar! Gelukkig waren we met een delegatie van het team en mijn management en hadden we écht wel steun aan elkaar!

Ik zeg je… hij zal altijd met me meerijden, in gedachten voor altijd!

Ik weigerde naar alle media toe élk interview….  Ik vond het niét passen! De communicatie verliep via het team. Wat kon ik daar aan toevoegen? Niets!

Hoe moeilijk het nu ook is, ik moet mij verder concentreren op mijn revalidatie. Hierboven zal een kerel op me neer kijken en dat maakt dat ik meer dan ooit gebrand ben op mijn comeback!

Bij die comeback zal ik voor Michele rijden en sta ik al mijn premies en startgelden af aan zijn familie! De weg die ik moet afleggen is nog lang, maar staat in o zo’n schril contrast met wat Michele’s familie nu doormaakt!

Het ga je goed daarboven, vriend….. Vergeten doen we je nooit!                      CIAO MICHELE  !!!