"De kop is eraf", pleegt men als eens te zeggen net na een nieuwe start. Vandaag is het 2 januari - we kunnen dus wel stellen dat de kop van het nieuwe jaar eraf is. Een beetje een vreemde uitdrukking, ik weet het. Elke maandagavond denk ik het overigens. De kop is eraf. Maar ook nu, op de tweede dag van het jaar toch wel toepasselijk. Telkens die woorden door mijn hoofd (niet kop) vliegen wordt ik een stukje teruggeworpen in de tijd. Meer in het bijzonder naar de lessen filosofie van destijds. Onze docent vertelde hoe hij zelf vroeger als kind elke maandagavond thuis kwam van school en daarbij telkens langs zijn oude buurman moest die in diens deuropening naar het leven op straat stond te kijken.

"Ik wordt nog steeds onpasselijk wanneer ik er aan denk", zei m'n docent. "Hoe die buurman elke week opnieuw zei: de kop is er weeral af". Ik vond het best wel grappig. We hebben allicht allemaal wel enkele van die stokpaardjes. Of grijsgedraaide plaatjes waarvan anderen wel eens met hun ogen gaan rollen. Die geijkte uitdrukkingen zitten blijkbaar vast in een familie of zijn verbonden aan een bepaalde streek. Ik vermoed dat er veel zijn die al vele generaties in sommige families leven... Na een geboorte wordt in mijn familie steevast gesteld "hij/zij kan weeral groeien!". 21 juni is niet compleet zonder een welgemeend "de dagen beginnen weer te korten". Een collega van me telt overigens het hele jaar door af naar het ogenblik dat de dagen terug zullen beginnen te korten. Voor mij niet echt een opbeurende teller vermits ik zeker de voorkeur geef aan lange, lichte dagen! Geef mij maar een heel jaar zomer - of minstens het betere lenteweer.

Zo schiet me weer een ander stokpaardje binnen... Ook weer van die hier voor vernoemde collega: "aan het weer kunnen we het minste doen, en er wordt het meeste over gezeurd". Tja, het weer is toch steeds een goeie ijsbreker...

Na stokpaardjes en ijsbrekers nog een cliché om te eindigen: de beste wensen voor 't nieuwe jaar!