Terwijl we de laatste dagen van het jaar ingaan lijkt het of de hele wereld in een stroomversnelling geraakt. Toch even stopte de wereld - terwijl we op gepaste wijze onze teerbeminde tante uitzwaaiden. Heb ik toch nog eens m'n moed bij elkaar geraapt om een tekst voor te lezen voor de talrijk opgekomen menigte. Klein bier in vergelijking met de indrukwekkende levensschets die mijn eigenste moeder voor haar zus bij elkaar had geschreven en ook nog eens foutloos voordroeg tijdens de afscheidsplechtigheid. De kers op de taart was ongetwijfeld het ogenblik waarop het lied werd gespeeld dat tante zelf nog heeft ingezongen, zichzelf begeleidend op haar gitaar. "Afscheid nemen is niet plezant". Zeker weten niet...

Door de gebeurtenissen van de afgelopen weken is de voorbereiding op het hele kerstgebeuren dit jaar niet echt vanzelf gelopen. Toch besloot ik om de eerste benodigdheden ter voorbereiding van het kerstmaal reeds te gaan zoeken in de winkel. Het was jammer genoeg een magere oogst. De winkelbediende vertelde me dat veel van de door hem bestelde waren vastzaten in een container ergens overzee. Tja, daar ben ik natuurlijk niet echt mee voortgeholpen. Teneinde toch het gevoel te krijgen dat ik een stap had gezet in de richting van een kerstsfeer, ben ik dan maar een kerstboom gaan kopen. Een vrij lang exemplaar, hoewel, ook niet overdreven hoor. Die boom staat momenteel nog buiten - verpakt in een plastic jasje. Ik denk dat ik 'em morgen eens binnen zal zetten om vervolgens het jaarlijks gevecht met de in elkaar verstrengelde kerstlichtjes aan te gaan. Ik kijk vooral uit naar die onmiskenbare dennengeur in huis. Wel 't is te zeggen... sparrengeur. Den of spar - maakt in feite niks uit. Zou Shakespeare ook hebben gezegd. Ze ruiken immers even zoet. En ik blijf halsstarrig zingen "Oh denneboom" en lap daarbij niet enkel de regels van de boom-nomenclatuur, maar ook de spellingsregels aan m'n laars.