Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

Gelooft u dat Evolutie Waar is?

Creation Science

Vertaling en voetnoten door M.V.

Indien zo, geef dan a.u.b. antwoord op de volgende vragen. “Evolutie” is in deze context het idee dat natuurlijke, onbestuurde processen voldoende zijn om in te staan voor het bestaan van alle natuurlijke dingen.

1          Iets vanuit niets?

De “Big Bang”, de meest algemeen aanvaarde theorie over het ontstaan van het universum, stelt dat alles zich ontwikkelde vanuit een kleine dichte wolk van subatomische deeltjes en straling die explodeerde en waterstof- (en wat helium-) gas vormde. Vanwaar kwam die energie/materie? Hoe redelijk is het om aan te nemen dat dit vanuit het niets tot bestaan kwam? En indien het tot bestaan kwam, wat veroorzaakte dan de explosie?

Wij weten uit algemene ervaring dat explosies destructief zijn en dat ze leiden tot wanorde. Hoe redelijk is het om aan te nemen dat een “big bang”-explosie het tegenovergestelde effect realiseerde, namelijk een toename aan “informatie”, orde en de formatie van nuttige structuren, zoals sterren, planeten en tenslotte mensen?

2.         Natuurwetten per toeval?

Wij weten dat het universum wordt bestuurd door verscheidene fundamentele natuurwetten, zoals deze van de elektromagnetische krachten, graviteit, behoud van massa en energie, enz. De activiteiten van ons universum hangen af van deze principes, zoals een computerprogramma afhangt van het bestaan van computerhardware. Hoe redelijk is het dat deze grote besturende natuurwetten zich per toeval ontwikkelden?

3.         Orde uit wanorde?

De Tweede Wet van de Thermodynamica[1] is misschien wel de meest geverifieerde wet in de wetenschap. Deze stelt dat systemen steeds meer tot wanorde overgaan, naarmate er meer tijd verloopt, tenzij ze van energie worden voorzien, en bestuurd om orde te scheppen. Evolutionisten zeggen dat het tegenovergestelde heeft plaatsgevonden, namelijk dat de orde toenam over de tijd, zonder enige bestuurde energie. Hoe kan zoiets?

TERZIJDE: Evolutionisten ontkennen gewoonlijk dat de Tweede Wet van toepassing is op gesloten of geïsoleerde systemen, en dat de aarde zeker geen gesloten systeem is (het ontvangt b.v. veel ruwe energie van de zon). Echter, alle systemen, of ze nu open zijn of gesloten, neigen tot ontaarding. Zo zijn bijvoorbeeld levende organismen gesloten systemen, maar ze vervallen allemaal, en sterven. Ook is het universum, in zijn geheel genomen, een gesloten systeem. Te zeggen dat de chaos van de “big bang” zich omgezet heeft tot menselijke hersenen met zijn 120 triljoen verbindingen, is een duidelijke overtreding van de Tweede Wet.

We moeten er ook op wijzen dat de beschikbaarheid van ruwe energie voor een systeem een noodzakelijke maar ver onvoldoende voorwaarde is voor een lokale afname van entropie. Slechts een zorgvuldig bestuurde energie - zoals door de handen van een persoon - zal er een plan volgen. De aanwezigheid van energie uit de zon zal het probleem van de evolutionisten, namelijk hoe de toenemende orde op aarde zou kunnen optreden - in tegenspraak met de Tweede Wet van de Thermodynamica - NIET oplossen.

4.         Informatie uit willekeur of toeval?

De Informatietheorie stelt dat “informatie” nooit voortkomt uit willekeur of toevallige gebeurtenissen. Onze menselijke ervaring bewijst dit elke dag. Waaraan moet het ontstaan toegeschreven worden van de enorme toename van informatie, vanaf eenvoudige organismen tot aan de mens toe? Informatie moet altijd van buiten binnengebracht worden. Het is voor natuurlijke processen onmogelijk hun eigen informatie voort te brengen, of hun betekenis en doel, zoals de evolutionisten beweren dat er gebeurd is. Willekeurige modellering zou het woordje “hond” kunnen voortbrengen, maar zelfs dat betekent maar iets voor een intelligente waarnemer, die een definitie heeft toegepast op deze reeks van letters. De wording van informatie vereist altijd intelligentie, maar de evolutietheorie stelt dat er geen intelligentie betrokken was in de ultieme formatie van een menselijk wezen, wiens vele systemen onmetelijke hoeveelheden aan informatie bevatten.

5.         Leven uit dode chemicaliën?

Evolutionisten beweren dat leven zich vormde vanuit niet-leven (dode chemicaliën), zogenaamd “abiogenesis”, alhoewel het een biologische wet (“biogenesis”) is dat leven altijd voortspruit uit leven. De wiskundige mogelijkheid dat het eenvoudigste replicerende systeem, dat zichzelf voortbrengt vanuit niet-levende chemicaliën, werd berekend en bleek zo klein te zijn als essentieel nul - veel minder dan één kans op een aantal elektron-grote deeltjes die zouden passen in het hele zichtbare universum! Is het op grond hiervan redelijk te geloven dat het leven zichzelf vormde?

6.         Complex DNA en RNA door toeval?

Het voortdurende bestaan (de reproductie) van alle cellen vereisen zowel DNA (het “plan”) als RNA (het “kopieermechanisme”), die allebei verschrikkelijk complex zijn. Hoe redelijk is het te geloven dat deze twee van elkaar afhankelijke noodwendigheden gelijktijdig tot bestaan kwamen door toeval?

7.         Leven is complex

Wij kennen en waarderen de enorme hoeveelheid van intelligent design en ontwerp dat te pas kwam bij het landen van een mens op de maan. Maar de complexiteit van deze taak verbleekt vergeleken met de complexiteit van zelfs de eenvoudige levensvorm. Hoe redelijk is het te geloven dat puur natuurlijke processen, zonder ontwerper, zonder intelligentie en zonder plan, een menselijk wezen heeft voortgebracht?

8.         Waar zijn de overgangsfossielen?

Indien evolutie waar zou zijn, dan zouden onze museums vol moeten staan met skeletten van ontelbare tussenvormen. Maar na meer dan honderd jaar intens zoeken werd er slechts voor een klein aantal tussenvorm-kandidaten propaganda gemaakt als bewijs voor evolutie. Indien evolutie werkelijk heeft plaatsgehad, waar zijn dat de tussenvormen? En waarom toont het fossielverslag aan dat alle soorten[2] tevoorschijn komen wanneer ze al volledig gevormd zijn, en hoogst gelijkaardig aan de huidige voorbeelden van de soorten?

TERZIJDE: De meeste voorbeelden die door de evolutionisten als reclamebord worden gebruikt spitsen zich toe op slechts één bepaalde eigenheid van de anatomie, zoals een bepaald been of de schedel. Een echt overgangsfossiel zou een tussenvorm moeten zijn tussen vele, zoniet alle aspecten van het skelet. Wanneer de volgende maal iemand u wil aantonen hoe een been over de tijd veranderde, vraag hem dan ook naar de rest van het schepsel!

Vele evolutionisten geloven nog steeds graag in het schaarse fossielverslag. Maar eenvoudige statistieken tonen aan, gesteld dat u een aantal fossiel-voorbeelden hebt gevonden van een bepaald schepsel, dat de kans erg klein is dat u een van zijn voorvaders gemist hebt. Beschouw de trilobieten als voorbeeld. Deze fossielen zijn zo gewoon dat u er een kan kopen onder de 15 €, maar er werden nooit fossielen van een voorouder gevonden!

9          Zou een tussenvorm kunnen overleven?

Evolutie vereist dat de overgang van de ene soort naar de andere gradueel gebeurt. En vergeet niet dat “natuurlijke selectie” die exemplaren zou behouden die een bepaald voordeel hebben ontwikkeld. Hoe zou een dierlijke tussenvorm (tussen de ene soort en de andere) ooit kunnen overleven (en waarom zou het ooit zijn geselecteerd) wanneer het niet goed zou zijn uitgerust voor zowel zijn oude als zijn nieuwe omgeving? Kan u een mogelijke reeks van kleine veranderingen, dat een schepsel van de ene soort naar de andere soort brengt, zelfs maar inbeelden, terwijl het zich al die tijd niet enkel in leven moet houden maar zich ook nog moet verbeteren?

TERZIJDE: Zeker is een “lichtgevoelige plek” beter dan helemaal geen zicht, maar waarom zou zo’n plek zich überhaupt ontwikkelen? (evolutionisten nemen dit als iets vanzelfsprekends). En zelfs al zou het zich ontwikkelen, dan weerspreekt het geloof dat mutaties vanaf zo’n plek uiteindelijk de onnoemelijke complexiteit van het menselijk oog zou kunnen voortbrengen, alle gezond verstand en de ervaring.

10        Reproductie zonder reproductie?

Een van de belangrijkste stellingen van de evolutieleer is het idee dat dingen zich ontwikkelen door een (onbestuurde) reeks kleine veranderingen, veroorzaakt door mutaties, die “geselecteerd” worden opdat de “betere” veranderingen behouden worden, en dit over een erg lange tijdsperiode. Hoe zou nu de bekwaamheid om te reproduceren (voortplanting) kunnen evolueren zonder die bekwaamheid om te reproduceren? Kan u zich een theoretisch scenario ook maar enigszins inbeelden waardoor dit mogelijk wordt gemaakt? En waarom zou de evolutie twee seksen produceren, vele malen opnieuw? Aseksuele reproductie ligt toch veel meer voor de hand en lijkt efficiënter!

TERZIJDE: Door de vraag aangaande reproductie naar “abiogenesis” door te schuiven, zal het probleem beslist niet worden aangepakt.

11        Planten zonder fotosynthese?

Het proces van fotosynthese in planten is erg complex. Hoe kon de eerste plant overleven tenzij ze deze opmerkelijke capaciteit reeds bezat?

12        Hoe legt u symbiotische relaties uit?

Er zijn vele voorbeelden van planten en dieren die een symbiotische relatie hebben (zij hebben elkaar nodig om te overleven). Hoe kan evolutie dit uitleggen?

13        Het is niet goed tenzij het compleet is

Uit de alledaagse ervaring weten we dat een item niet nuttig is voordat het compleet is; of dat nu een wagen, een taart of een computerprogramma is. Waarom zou natuurlijke selectie ermee beginnen een oog te maken, of een oor, of een vleugel (of iets anders) wanneer dit item geen voordeel brengt aan een dier zolang het niet afgewekt is?

14        Leg metamorfose uit!

Hoe kan evolutie de metamorfose verklaren van een vlinder? Wanneer de rups evolueert in de “geleimassa” waaruit de vlinder zal komen, lijkt dit er dan niet op dat het proces “vastzit”?

15        Het zou gemakkelijk moeten zijn om evolutie te demonstreren

Indien evolutie het grote mechanisme is dat alle natuurlijke dingen heeft voortgebracht vanuit een eenvoudig gas, dan moet dit mechanisme zeker waargenomen kunnen worden. Het zou mogelijk moeten zijn haar bestaan te bewijzen binnen enkele weken of dagen, of zelfs uren. Maar wetenschappers hebben ontelbare generaties fruitvliegen[3] gebombardeerd met stralingen, over verscheidene decennia, om evolutie in actie aan te tonen, en het enige wat zij produceerden was … meer (misvormde) fruitvliegen. Hoe redelijk is het te geloven dat evolutie een feit is wanneer zelfs het simpelste experiment niet in staat is daar ondersteuning aan te geven?

TERZIJDE: De artificiële creatie van nieuwe soorten[4] is een veel te kleine verandering om te bewijzen dat ware “macro-evolutie” mogelijk is. Een hoge-orde-verandering, waarbij de informatiehoeveelheid van het organisme werd vergroot, zou aantoonbaar moeten zijn, maar dat is niet het geval. De ontwikkeling van een nieuwe soort verandert de informatie, maar voegt geen nieuwe informatie toe, zoals die nodig zou zijn voor een nieuw orgaan bijvoorbeeld.

16        Complexe dingen vereisen een intelligent ontwerp!

Mensen zijn intelligent. Indien een team ingenieurs een robot zou ontwikkelen die over alle soorten terreinen zou kunnen lopen, die grote gaten zou kunnen graven, die vele malen zijn eigen gewicht zou kunnen dragen, die zijn eigen energiebronnen zou vinden, die zelf meer robots zoals zichzelf zou kunnen maken, en hij zou slechts een halve centimeter groot zijn, dan zou die prestatie ons zeer sterk verbazen. Onze eigen ervaring leert ons dat zo’n robot nooit door toeval zou kunnen ontstaan of samengesteld, zelfs al lagen alle onderdelen reeds netjes naast elkaar geschikt. En we twijfelen er zeker niet aan dat een bus waterstofgas, ongeacht hoe lang we die laten staan, of welk type van ruwe energie we erop zouden toepassen, nooit zou resulteren in de productie van zo’n robot. Maar toch wij hebben reeds lang zo’n “robot” - hij wordt “mier” genoemd, en wij trappen erop, omdat hij “niets” is vergeleken met mens. En God maakte de mier, en Hij maakte ons. Kan er enige andere verklaring bestaan?

Wat geloven creationistische wetenschappers?

Wetenschappens die zichzelf “creationisten” noemen zijn professionelen, met vooraanstaande graden, van belangrijke universiteiten, die in het algemeen betrokken zijn in dezelfde types van werk als andere wetenschappers. Het verschil is dat creationistische wetenschappers een “wereldbeschouwing” hebben, of een “model” voor hun wetenschap die gebaseerd is op het geloof dat er een intelligente ontwerper (“God”) bestaat die ons universum schiep en de natuurlijke dingen erin. De scheppingsdaden waren eenmalige gebeurtenissen en vinden vandaag niet meer plaats. Een belangrijke ondergroep van creationistische wetenschappers kunnen “bijbelse creationisten” genoemd worden. Zij zien de eerste elf hoofdstukken van Bijbel als echte geschiedenis, inbegrepen de schepping van alle dingen in zes 24-uurse dagen, het bestaan van Adam en Eva als de eerste man en vrouw, de onnatuurlijke introductie van de “dood” in een perfecte schepping, wegens de ongehoorzaamheid van het eerste mensenpaar, en de gebeurtenis van een wereldomvattende vloed (Noachs vloed) die het meeste leven verwoestte en de aardse processen sterk beïnvloedde. De meeste creationistische wetenschappers geloven dat de aarde “jong” is (in de orde van tienduizend jaren), maar dit is een secundair onderwerp. Bijbelse creationisten geloven dat de Bijbel en ware wetenschap geheel in harmonie zijn met elkaar - het is dus niet nodig “uw hersenen aan de kapstok te hangen” wanneer u in een kerk komt.

Een belangrijk doel van de creationistische wetenschap is het aantonen van de zwakte van de evolutietheorie. Omdat er fundamenteel slechts twee alternatieven zijn voor hoe wij hier ontstaan zijn, en naturalistische processen niet bekwaam zijn voor deze taak, moet speciale creatie (schepping) het juiste antwoord zijn. Op een positieve manier ontwikkelen creationistische wetenschappers alternatieve modellen en theorieën, op vele terreinen, om ons te helpen verstaan hoe het universum werkt. Er moet hier opgemerkt worden dat veel van de alledaagse wetenschappelijke activiteiten niet erg beïnvloed worden door zowel de evolutionaire stellingen als die van de creationisten, maar veel wetenschappelijke energie werd in de voorbije eeuw verspild in de zoektocht naar evolutie-bewij­zen en experimenten die tot hiertoe onsuccesvol zijn gebleken, en dat zal altijd zo blijven. Waarom zouden we nog langer vertoeven op zulke terreinen van wetenschappelijk onderzoek, indien het model van speciale creatie de enig werkende hypothese is?

Hoe kunnen al die wetenschappers fout zijn?

Het idee dat de evolutietheorie fout kan zijn ligt bij vele mensen moeilijk, in het bijzonder wanneer vele goedgeschoolde, intelligente mensen, en gerespecteerde organisaties zeggen dat evolutie waar is. Hoe kunnen zovele mensen fout zijn?

·        De meeste mensen leerden op school en zagen in Tv-programma’s en museums dat de evolutietheorie ons universum en alle levende dingen verklaart, en dat evolutie een bewezen feit is. Hun werd niets gezegd over de problemen met de evolutietheorie, en evenmin werd hun de kans gegeven om het concept “schepping” te bestuderen als een rechtmatig alternatief.

·        Veel van de verwarring is ontstaan rond het concept “evolutie” omdat dit woord algemeen gebruikt wordt voor twee erg verschillende dingen:

1.      Micro-evolutie verwijst naar het feit dat levende dingen een ingebouwde variabiliteit bezitten die hen in staat stelt zich aan te passen aan kleine veranderingen in de omgeving waarin zij leven. Wanneer wetenschappers zeggen dat evolutie een bewezen feit is, dan bedoelen zij dat micro-evolutie een bewezen feit is. Geen enkele creationistische wetenschapper betwist dit. Inderdaad, deze bekwaamheid om zich aan te passen kan men verwachten van een “goed ontwerp”. Vele boeken met voorbeelden van “evolutie in actie” beschrijven dit type van kleine aanpassingen (veranderingen), zoals bijvoorbeeld het verhaal van de berkevlinder[5], of de ontwikkeling van resistentie tegen pesticiden. Wat er in deze gevallen gebeurt is niet de schepping van iets nieuws maar louter de uiting van een reeds bestaande eigenschap.

2.      Macro-evolutie verwijst naar het type verandering dat mensen ontwikkelde vanaf waterstofgas. Evolutionisten zeggen dat grote-schaal-veranderingen mogelijk zijn omdat we kleine-schaal-veranderingen in actie gezien hebben. Maar de barst in deze redenering is dat levende systemen limieten bezitten waarachter geen verandering meer kan plaatsgrijpen.

·        Sommige andere inachtnemingen zijn:

·        Veel van de dagelijkse, praktische wetenschapsbeoefening hangt niet direct af van evolutionaire veronderstellingen, en zo wordt er vooruitgang geboekt.

·        De wetenschappelijke studiegebieden zijn erg smal geworden. Een wetenschapper kan gaan geloven dat het bewijs voor evolutie werd gevonden op een “ander gebied”, alhoewel het niet duidelijk gezien wordt in het zijne.

·        Vermits wetenschappers weten dat andere wetenschappers in evolutie geloven, geloven zij die theorie ook, onafgezien zij kennis bezitten over de details of niet.

·        Wetenschappers willen voor alles een antwoord hebben, en zo is de “beste” theorie de aanvaarde theorie, of deze nu absoluutheden bevat of niet.

·        Niet-naturalistische ideeën (zoals schepping) worden aanzien als vallend buiten de scope van wetenschappelijke studie. Maar kunnen wij “hetgeen waar is” louter betrekken op “wat gezien en gemeten kan worden”? Is de fysieke dimensie “alles wat er is”? Vele wetenschappers werd geleerd te geloven dat religieuze en wetenschappelijke overtuigingen gescheiden zaken zijn die ook gescheiden moeten blijven. Echter, bij vele welbekende wetenschappers uit het verleden (zoals Louis Pasteur, Isaac Newton, en Michael Faraday, en vele anderen) werkten hun religieuze én wetenschappelijke overtuigingen samen.

Bijbel en Wetenschap

door J. Ph. Fijnvandraat

Laat ik direct beginnen met zonder meer te stellen: er is een aanzienlijke controverse tussen wat wij tegenwoordig “wetenschap” noemen en de Bijbel. Nu moet ik wel eerst definiëren, wat ik hierbij onder “wetenschap” versta. Ik bedoel dit woord in dezelfde zin, als waarin we het in onze kranten en tijdschriften tegenkomen.

Kant, de bekende filosoof, heeft vele eeuwen geleden reeds gesteld:

“Wetenschap is daar, waar waarneming is en waar deze waarneming door de menselijke geest wordt verwerkt tot voorstelling en begrip”.

Nog altijd dekt deze omschrijving zeer behoorlijk wat wij onder wetenschap verstaan. Als we spreken over de controverse tussen Bijbel en wetenschap en de zaken die daarbij tegenwoordig het meest aan de orde komen, zouden we onderscheid kunnen gaan maken tussen verschillende takken van wetenschap. Om te beginnen zouden we kunnen gaan spreken over de zgn. “alpha”, “bèta” en “gamma”-wetenschappen. Ik zal er u niet mee vermoeien. Zij die daarmee te maken hebben of krijgen, zijn naar ik hoop zelf capabel genoeg, om in deze verder door te denken en de weg te vinden. Ik zal mij in deze korte inleiding beperken tot een zeer algemene stellingneming en lijn.

In wat we dus tegenwoordig “wetenschap” noemen (en met name geldt dit voor de natuurwetenschappen), hanteren we nog altijd de door Kant aangeduide werkwijze. Wie iets in wetenschap doet, verricht zintuiglijke waarnemingen en tracht daarmee de ons omringende werkelijkheid te benaderen en te doorgronden. Via zintuiglijke waarneming doen wij indrukken op in onze geest. Op de aldus verzamelde indrukken laten we - om zo te spreken - de menselijke rede los. Zo vormen we ons dan een bepaalde voorstelling en deze voorstelling trachten we vervolgens tot uitdrukking te brengen door het hanteren van verschillende begrippen, die we in woorden weergeven. Daarmee ontstaat dan ten slotte een “formule”, een theorie.

Het beste dat we van zo’n formule of theorie met gezag mogen zeggen is, dat zij geldig is binnen het raam van voorstellingen, dat wij ons gevormd hebben. Met andere woorden: dat onze formule voor onze menselijke rede beantwoordt aan de indrukken, die bij ons via zintuiglijke waarneming zijn gevestigd. De formule is voor ons geldig en heeft gezag binnen deze “voorstellingswereld”. Gaan we onze theorie nu toepassen, dan zetten we bijvoorbeeld met een nauwkeurigheid van 14 meter, op een afstand van 380 miljoen meter, een voertuig op de maan, en staan verbaasd omdat de zaak nog beter klopt dan we redelijkerwijs hadden mogen verwachten! Daarmee hebben we onze wetenschap dan toegepast. Deze eigenschap van onze theorieën is werkelijk verbazingwekkend - ze doet ons gewoonweg perplex staan. De theorie geldt namelijk binnen de voorstellingswereld, binnen de verzameling indrukken en de daartussen veronderstelde samenhang, die ik me heb eigen gemaakt. Maar nu gaan we haar eens daarbuiten proberen. We gaan dan nieuwe terreinen onderzoeken, er ontsluiten zich nieuwe gebieden voor onze geest en we proberen of diezelfde theorie het daar “ook nog doet”. En we staan stomverbaasd! - want het blijkt vrijwel steeds prachtig te kloppen! In vakjargon noemt men dat: “tegemoetkomende objectiviteit” - d.w.z. van “buiten af” ontvangen we via ons experiment de bevestiging van onze theoretische verwachtingen. Er komt als het ware een getuigenis op ons toe, dat zegt: “Je hebt het met je theorie bij het rechte eind gehad, dit is de waarheid, dit beantwoordt aan de werkelijkheid”. Dergelijke “bevestigingen” kunnen jarenlang aanhouden, totdat op een gegeven moment via zintuiglijke waarneming nieuwe indrukken worden opgedaan, die niet langer kunnen worden ingepast in, of niet langer verklaard worden met onze bestaande theorie.

We staan dan voor twee mogelijkheden: 1. Wijzigingen aanbrengen in de bestaande theorie of: 2. De bestaande theorie opvatten als slechts een bijzonder grensgeval van een meer algemene, nieuwe theorie, die we zullen moeten gaan opstellen. In het verleden is door Einstein het laatste gedaan met het opstellen van zijn bijzondere en algemene relativiteitstheorieën. Toen werd niet zonder meer de gehele klassieke wis- en natuurkunde aan de kant geschoven. Nee, deze werden eenvoudig opgevat als een bijzonder grensgeval van een geheel nieuwe conceptie, die met grote genialiteit is opgezet.

En toch!

-        hoe geniaal bepaalde wetenschappelijke theorieën ook mogen zijn in hun ontwerp,

-        hoe zij ons tot stomme verbazing brengen in hun toepassing,

-        hoezeer er een “tegemoetkomende objectiviteit is, zodat we zeggen: “Ja maar, zie nu toch dit experiment weer eens, wat een resultaat!”

-        hoezeer ons telkens weer tegenklinkt: “Je verwachtingen worden bevestigd, dus je hebt het bij het rechte eind…”

… toch kunnen we op deze grond, ook zuiver wetenschappelijk gezien, niet méér zeggen dan dit: “wat we geformuleerd hebben is geldig binnen het door ons gedachte raam van onze kennis, dat kunnen we garanderen; en of het daarbuiten geldig is, zullen we altijd weer moeten afwachten! Waarheid kunnen we in elk geval niet garanderen”.

“Waarheid” is dan ook nog iets anders en iets meer dan alleen “één plus één is twee”. Waarheid heeft een moreel karakter. De grofste zondaar kan rekenen leren. De grootste schurk kan wetenschappelijke ontdekkingen doen! En er worden zelfs volstrekt immorele proeven genomen en ontdekkingen gedaan, met name op het terrein van de biologie! Wat juist vele wetenschapsbeoefenaren benauwt in onze dagen, is het feit, dat onze wetenschap in feite geen moraal kent. De moraal staat er volledig buiten!

In verband met wat over wetenschap is gesteld, wil ik nu de Bijbel daarover aan het woord laten - ten slotte is dat nog altijd het belangrijkste. Ik stel voor te lezen Prediker 3:11[1] en 8:17[2].

De hier gedane uitspraken zijn bijzonder absoluut!

Hier is een mens, de Prediker, en het standpunt dat hij inneemt is dit: “Ik ga onder de zon, dus alleen rekening houdend met de tastbare, zichtbare, waarneembare wereld en alleen maar rekening houdend met de historie zoals die van de mens uit wordt gezien, trachten om tot kennis der dingen te komen”. En alles wat zijn onderzoek hem oplevert, mondt uit in het telkens weer uit het boek opklinkende: “ijdelheid der ijdelheden, het is alles ijdelheid”. Wereld en leven lijken zinloos en chaotisch en een conclusie, een bevredigende “sluitrede”, kan hij niet vinden. En zo moet hij ten slotte zijn onvermogen erkennen. Gods Geest heeft ons het resultaat van deze pogingen in dit boek duidelijk voor ogen gesteld. Ook de prediker weet van de wondere wetmatigheden in de natuur en de merkwaardigheden in de historie, maar zich in principe beperkend tot “onder de zon” kan hij toch tot geen andere erkenning komen als die we lezen in genoemde verzen.

Gaan we naar het nieuwe testament, dan vinden we daar opnieuw een bevestiging van wat ik hiervoor heb gesteld. We lazen reeds in deze morgen, dat de wereld “door de wijsheid God (en daarmee de waarheid) niet heeft leren kennen”. Nu zal iemand misschien willen tegenwerpen: ja, maar dat is de wijsheid van de scholasten, van de mensen die meenden van achter hun katheder, met behulp van de menselijke rede alleen, tot de waarheid te kunnen doordringen.

Wel, het is waar, maar het verandert niets aan de zaak!

Ook nu doen we in feite niet anders dan de verzameling indrukken die we ons hebben eigen gemaakt benaderen met de menselijke rede als gezaghebbend beoordelaar. Zelfs de (meet-) instrumenten voor onze experimenten zijn in feite niet anders dan stukken in materie vastgelegde of uitgedrukte theorie, waarmee we onze zintuigen “wapenen”. Het wezen blijft hetzelfde - ons enig “gezag” is uiteindelijk de menselijke rede. Wij dringen langs deze weg nooit door tot de waarheid.

Daarom wil ik ook met alle nadruk zeggen, dat broeders die in hun eenvoudigheid jongemensen, die gaan studeren, menen gerust te kunnen stellen met de opmerking dat “ware wetenschap nooit in strijd kan zijn met de Bijbel”, groot gevaar lopen deze jongemensen juist in de armen van de nieuwe theologie of van het ongeloof te drijven! Met een dergelijke opmerking kennen wij n.l. aan de wetenschap (“wetenschap” in de zin als hiervóór omschreven) veel te veel eer toe en een veel te groot gezag! Wetenschap zoals deze wordt beoefend aan onze universiteiten en in onze laboratoria heeft namelijk niet met “waarheid” van doen, en mag zelfs niet pretenderen dat zij kenmerken van waarheid bezit. “Geldig” is nu eenmaal beslist iets anders dan “waar”.

Dit spreken over “ware” wetenschap berust op een onnauwkeurig Bijbelgebruik. De Bijbel spreekt niet over “valse” wetenschap, maar over “ten onrechte zogenaamde wetenschap!” Het gaat om de valse aard van de benaming. De Bijbel zegt dus met zoveel woorden: die naam deugt eigenlijk niet! We vinden dit woord aan het slot van de eerste brief aan Timotheüs.

Wie werkelijk weet wat wetenschap waard is, zal ondanks alle “tegemoetkomende objectiviteit” dit beamen.

Het gebruik van de term “wetenschap” kan dus in feite misleidend zijn en het is goed en nodig dit onder ogen te zien. Intussen hebben we niets anders dan de menselijke rede en de zintuiglijke waarneming ter beschikking om de ons omringende wereld te benaderen. De wetenschap levert ons langs die weg formules en theorieën waarmee goed te werken is. We mogen ze alleen nooit als waarheid verkopen! Wie er mee werken moet, werke er mee. Hij kan dat doen in de zekerheid, dat dit werken hem vrijwel steeds kloppende uitkomsten zal geven. Maar verder moet hij niet gaan. De door hem gehanteerde theorieën en formules hebben het gezag van geldigheid binnen het hun toekomende terrein, zij hebben niet het gezag van waarheid.

Nu kom ik dan tot het tweede punt, n.l. de vraag: wat is de aard van de Bijbel? Na alles wat we daarover reeds gehoord hebben, behoef ik hierop niet meer uitvoerig in te gaan. De Bijbel, zo hebben we gelezen, deelt ons met “geestelijke woorden” “geestelijke dingen” mee, en die kunnen we niet zonder meer lezen zoals een wiskundeboek, maar zij moeten “geestelijk onderscheiden worden”.

Dit op zichzelf maakt het reeds duidelijk, dat er wel een controverse tussen Bijbel en wetenschap MOET bestaan. Zoal niet de controverse “geloof” en “ongeloof” dan toch op zijn minst de controverse “natuurlijk” en “geestelijk”. (Let wel: niet “natuur” en “geest”!)

Het verstaan van de Bijbel is dan ook gebonden aan een aantal stringente voorwaarden! Geen voorwaarden van intellectuele aard, zoals bij een wetenschappelijke studie, maar voorwaarden van morele en geestelijke aard.

Wanneer wij dan ook moeilijkheden krijgen met onze Bijbel, dienen we ons twee dingen af te vragen:

1.   Verlenen we niet een ongepast gezag aan de menselijke rede (die van onszelf of van anderen) tegenover het gezag van God en zijn uitspraken?

2.         Benaderen wij zelf onze Bijbel in de rechte geest?

In verband met dit laatste wil ik wijzen op een aantal voorwaarden die de Bijbel ons duidelijk toont.

-        Ten eerste is onze wil in het geding. Daarvan spreekt Joh. 7:17.

-        Ten tweede is er de kwestie van ons hart. Ps. 112: 4 spreekt van de oprechten.

-        Ten derde is er de vraag van de geest. Zonder ootmoedige geest zal het niet gaan, zoals blijkt uit 2 Kor. 10:5.

-        Ten vierde is nodig een gehoorzaam denken.

Ik mag als gelovige mijn verstand gebruiken, ja moet dat zelfs doen. Maar binnen de muren die de gehoorzaamheid aan Christus voor mijn denken optrekt! Dat blijkt uit 2 Kor. 10: 6. Er is dus een terrein waarop ik als gelovige niet vrijblijvend kan denken en discussiëren! Dat is het terrein van de Godsopenbaring. Zodra ik tegenover het getuigenis van de Bijbel mijn: “Ja maar, dat kan ik als redelijk denkend mens niet aanvaarden” stel, houdt vrijblijvend op! Dan heb ik mijzelf daarmee reeds gekwalificeerd als een ongehoorzame en de consequentie van zo’n standpunt is in feite: ongeloof. Het is een kwestie van gezag toekennen aan Gods Woord of aan de rede. Doe ik het laatste en wil ik slechts geloven wat ik kan inzien en verklaren - dan verlaat ik het terrein van het geloof en beland bij het ongeloof.

-        Ten vijfde is er de voorwaarde van een goed geweten (2 Tim. 3:6, 7). Morele zaken in ons hart en leven, die niet door de beugel kunnen, verduisteren in steeds toenemende mate ons inzicht in de Heilige Schrift.

-        Ten zesde - en dit alles samenvattend - is er de kwestie van geestelijke gezindheid. Br. Heijkoop wees reeds op 1 Kor. 3:1-3. In aansluiting daarop wijs ik nog naar 1 Kor. 14:37. Wie geestelijk is heeft met de daar genoemde erkenning geen moeite!

-        Ten zevende moet ik ten slotte nog noemen - en het is haast vanzelfsprekend - de noodzaak de Bijbel te aanvaarden als één geheel. Niet als een willekeurige verzameling schriften, maar als DE SCHRIFT, gegeven door uiteindelijk één Auteur, de Heilige Geest. Dit sluit het goed recht van het “op zichzelf beschouwen” van een deel uit de Bijbel ten enen male uit. Door één zin uit een brief te lichten, kan men de schrijver het grofste onrecht aandoen! Zo is het ook met DE SCHRIFT. Men leze in dit verband ten slotte 2 Petr. 1:20, 21. Hier wordt op zijn minst gezegd, dat één geest het gehele boek doorademt, maar in feite gaat het hier gestelde veel verder. In ieder geval is duidelijk dat men bij moeilijkheden met een bepaalde Bijbeluitspraak nimmer moet gaan redeneren op gezag van de eigen rede, maar moet gaan luisteren naar wat de Schrift elders over de bepaalde zaken zegt. Dat vraagt dus geen gepraat maar arbeid.

Het derde punt, dat ik in deze inleiding nog wel moet aanstippen is dat van de gezagskwestie.

Men zoekt de oplossing in de controverse tussen wetenschap en Bijbel hierin, dat men de gezagskwestie gaat stellen, en daaraan een bepaalde gezagstheorie verbindt. In wezen komt het eenvoudig hierop neer, dat men tot u zegt: - wanneer u uw Bijbel leest, moet u zich bij moeilijkheden die u tegenkomt terdege afvragen wát u eigenlijk leest. U moet met een “wát lees ik” proberen de wezenlijke waarheid te onderscheiden van het noodgedwongen tijdgebonden voorbeeld, waarin deze is verpakt. Wanneer u als in de twintigste eeuw levende mens wat u leest niet meer redelijkerwijs kunt aanvaarden, bedenk dan dat de verpakking op zichzelf geen enkel gezag heeft. Zij is niet meer dan een verzameling puur menselijke woorden en begrippen, waarin bepaalde eeuwige, door het geloof ervaren en te ervaren werkelijkheden op “toentijdse” manier en in “toentijdse” begrippen zijn vertolkt. U zult “wat” u gelezen hebt dus op eigentijdse wijze moeten “vertalen” in eigentijdse begrippen. Dit moogt u dus zelf beoordelen. U moet zelfs wat u leest onderwerpen aan de toets van uw (eigenmachtige!) kritiek.

Het is duidelijk, dat de Bijbel daarmee wordt gemaakt tot een soort object van wetenschappelijk onderzoek en wetenschappelijke beoordeling. Dit alles is funest! Het verleent aan mensen een gezag, dat ze ten enenmale niet bezitten. Als dit de manier zou zijn, waarop we de Bijbel hebben te lezen, komen we terecht bij het “zoveel hoofden zoveel zinnen!” Nee, de zaak ligt totaal anders. Niet ik heb de Bijbel te oordelen, maar de Bijbel oordeelt mij! Niet mijn rede heeft gezag over de Schrift, maar de Schrift die niet verbroken kan worden heeft gezag over mijn rede. Niet ik beoordeel de Bijbel in het licht van mijn tijd, maar ik beoordeel mijn tijd in het licht van de Bijbel!

Het gaat in het onderhavige geval helemaal niet om de kwestie “wat lees ik”, maar om de vraag “hoe lees ik?” Dat stelt me in de eerste plaats voor de vraag van mijn gezindheid. Het stelt me in de tweede plaats voor de vraag: door welke bril, beïnvloed door welke geest, lees ik.

Hoe leest gij? Dat is de kardinale vraag. Niet wat lees ik! Dat is de oude list! “Is het ook dat God gezegd heeft?” (Gen. 3:1) - en dat gaan wij dan beoordelen, met alle gevolgen van dien! Maar: hoe leest gij! Dan beoordeelt het Woord van God mij! Dat stelt me dan voor de vraag: hoe sta je er tegenover?

Denk ik soms teveel van mezelf? Denk ik vanuit een minderwaardigheidsgevoel en dus teveel aan mezelf? Denk ik te rationeel, hecht ik een te grote waarde aan mijn intellect? Denk ik soms te onbescheiden van mezelf en wil God me met deze moeilijkheid die ik in mijn Bijbel heb een lesje in bescheidenheid geven? Wil God mij in deze bepaalde zaak niet Zelf rechtstreeks inzicht geven, omdat Hij mij wil doen gevoelen dat ik maar één klein lid ben van het hele lichaam van Christus - een lichaam waarin de leden tot steun aan elkaar gegeven zijn? Zijn er soms anderen, aan wie Hij reeds veel eerder inzicht in deze Bijbelplaatsen heeft gegeven, trouwe en bekwame mannen, die Hij gebruiken wil om op hun beurt mij, hetzij mondeling, hetzij via hun geschriften, te onderwijzen? Wil God mij dus met deze moeilijkheid in het verstaan van de Bijbel een les in bescheidenheid geven?

“Hoe leest gij?” - ik geloof, dat dit het hele antwoord is op ons probleem. En als iemand tot mij zou komen en mij zou zeggen: “Ik volg een wetenschappelijke studie en mijn wetenschap is in controverse met de Bijbel!”, dan heb ik maar één kort antwoord: “Nu, en wat dan nog?!”

Uit: “Bode des Heils in Christus”, jaargang 113 (1970)

Een paar aanhalingen:
De moderne schoen is tussen de 26.000 en 40.000 jaar oud...
Dit blijkt uit een studie van Amerikaanse wetenschappers. Dit gegeven lijkt vrij simpel te achterhalen, maar dat was het niet. De dierlijke en plantaardige producten die werden gebruikt om schoenen te vervaardigen, waren niet bestand tegen de tijd en zijn allang verloren gegaan...
De Amerikaanse onderzoekers hebben nu het tijdperk waarin echte schoenen werden vervaardigd kunnen specificeren door een studie te doen naar de verzwakking van menselijke tenen.
De kleine tenen, dus niet de duim, zijn in de periode tussen 26.000 jaar en 40.000 jaar geleden zwakker geworden, bemerkte fysiek antropoloog Erik Trinkaus. Daaruit kan men afleiden dat men rond die tijd is begonnen met het dragen en fabriceren van echte schoenen. Het was niet langer nodig om sterke, flexibele tenen te hebben die moesten zorgen voor een goede grip. Vooral in de noordelijke gebieden maakten mensen al 500.000 jaar geleden gebruik van voetbedekking,...
De wetenschappers ontdekten dat het zwakker worden van de teen niet zozeer een evolutionair proces was, maar gewoon werd veroorzaakt door de verminderde spanning op de teen waardoor het geheel zwakker werd

We zijn er ondertussen zo aan gewend dat wetenschappers met zulke gigantische ouderdommen smijten, dat 40.000 jaar niet eens zoveel meer lijkt maar toch is het een vooronderstelling. De manier waarop deze ouderdom bepaald wordt is gebaseerd op de aanname dat evolutie heeft plaatsgevonden en de mens zoveel tijd nodig had voor zijn ontwikkeling. Hier zie je een duidelijke tegenstrijdigheid: de ouderdom is duidelijk een aanname van een evolutionaire tijdschaal en het proces is volgens het artikel toch niet evolutionair. Wat is het nou? Wel of niet? Als je het mij vraagt kunnen we nog steeds de Bijbel serieus nemen. Er zijn altijd intelligente mensen geweest. Misschien hebben ze niet altijd schoenen gedragen, maar in de Bijbel staat wel dat er mensen in grotten geleefd hebben. Holbewoners dus, maar zeker niet prehistorisch: zoals Lot in Gen. 19:30, mensen in 1Sam.13:6, David in 1Sam.24, en de mensen in Job 30:6. En dan is er nog het feit dat er vaak wél aangetoond kan worden dat dingen in de natuur minder goed gaan werken, of zwakker worden, maar er komt niets nieuws bij; en dat is precies wat we zouden verwachten vanuit een creationistisch wereldbeeld. In diezelfde gedachtegang is het aanhalen van rudimentaire organen bijvoorbeeld geen bewijs voor Darwinistische evolutie. Kunnen aantonen dat organismen beter worden, of sterker, door toevoegen van nieuwe informatie, is nog altijd dé stoute droom van iedere evolutionist.

Sondes die door de mens naar Mars zijn gestuurd, hebben zowat een miljard sporen van bacteriën naar de Rode Planeet gebracht.
Dit heeft een deskundige van het Franse ruimtevaartbureau CNES gezegd.
Een en ander kan een bewijs van eventuele oorspronkelijke levensvormen op onze buurplaneet bemoeilijken



Bacteriën zijn veel resistenter dan aangenomen en kunnen ondanks de extreme condities op Mars "overwinteren", aldus André Debus van het CNES die zich baseert op microbiologische controles. Bovendien lijkt de planeet Mars een beetje minder onherbergzaam. De Europese sonde Mars Express heeft immers de aanwezigheid van ijslagen op de noordelijke pool van het hemellichaam ontdekt. Het is aldus mogelijk dat een sensationele ontdekking van levensvormen op Mars zich op Aarde zou hebben ontpopt

Heb je de lariekoek ook geproefd? Vervelend nou, dat we elk bewijs van eventuele oorspronkelijke levensvormen op onze buik kunnen schrijven. Nou ja, hadden we maar beter onze handen moeten wassen toen we naar Mars gingen om een ijsje te halen (duur ijsje trouwens! Sonde van die sondes...) Ach en toen bleken die bacteriën nog resistenter dan gedacht ook. Hebben we toch nog iets geleerd van deze missie: dat die bacteriën dus wel erg goed ontworpen zijn. Knap gemaakt, die kleine machientjes (zie ook de presentatie).

Een vijf miljoen jaar oude schedel van een dier dat op een aap lijkt, is ontdekt in het noorden van Griekenland. De overblijfselen van de Mesophithecus Pentelicus werden opgegraven in Kryopigi, op het schiereiland Kassandra, door een team van de Artistotelion Universiteit in Thessaloniki.

Kijk, ik wil niet rottig doen, maar er blijven bij dit soort meldingen altijd wat vragen hangen: Vijf miljoen? Hoe weet u dat, geachte wetenschapper? Was u erbij toen het beestje begraven werd? Bent u op de hoogte van de onbetrouwbaarheid van de dateringsmethoden? Of hebt u gewoon aangenomen, zoals veel van uw collega's, dat het schedeltje uit die laag kwam en dus ongeveer zo oud was? Kijk ook eens op de Schepping of Evolutie site, onder Artikelen - Geologie.

Een groot internationaal consortium van wetenschappers heeft het complete DNA van de honingbij in kaart gebracht. Dit is belangrijk omdat de wetenschap daarmee hoopt te ontrafelen hoe het sociale leven en het geavanceerde gedrag van dit insect zijn vastgelegd in zijn genen. De genenkaart van de honingbij (Apis mellifera) is de derde van een insect, na het fruitvliegje en de malariamug.


Maar dit keer gaat het om een zeer bijzonder insect, dat een complex gedrag en sociale organisatie kent. Honingbijen leven in kolonies met wel tienduizend individuen, maar alleen de koningin draagt bij aan de voortplanting en legt dagelijks tot 2000 eitjes. De kolonies werken efficiënt dankzij de verdeling van arbeid en uitstekende onderlinge communicatie, met als hoogtepunt de beroemde bijendans waarmee de werksters elkaar informeren over goede voedselplekken.
Dat sociale leven van de honingbij is diep verankerd in de genen, zo blijkt uit de publicatie van het complete genoom vandaag in het Britse wetenschappelijke tijdschrift Nature. Zo hebben de bijen een groot arsenaal aan genen voor geurreceptoren die een belangrijke rol spelen bij de communicatie via feromonen tijdens de bijendans. Ook hebben ze een set van negen genen die coderen voor de eiwitten die de zogeheten koninginnegelei vormen. De gelei die geproduceerd wordt in de kop van werksters is cruciaal voor het instandhouden van de kastenverdeling in het bijenvolk.
In sommige opzichten lijken de genen van de honingbij zelfs meer op die van gewervelde dieren dan op die van andere insecten. Het gaat daarbij onder meer om klokgenen die het dag- en nachtritme bijhouden en om genen voor RNA-interference, de kleine moleculen die de activiteit van andere genen kunnen beïnvloeden. Veel van deze kleine RNA's bleken specifiek voor de kaste of het stadium van de bij, en spelen hierin mogelijk een belangrijke regulerende rol. Niet voor niets wordt in Nature ook de vermaarde bijenonderzoeker Karl von Frisch geciteerd: Het leven van bijen is een magische bron. Hoe meer je er van aftapt, hoe meer er blijkt af te tappen.

Geen woord over evolutie, gelukkig, dat had alleen maar afgedaan aan dit prachtige verhaal. Is het niet geweldig? Hoe meer we leren over al die prachtige schepselen van onze Schepper en Zijn Zoon, hoe meer we in verwondering staan over de geavanceerde, complexe organisatie van die grote hoeveelheid informatie in hun (en ook onze) genen. Meer van dit soort berichten a.u.b.!

Christenen zeggen dan misschien: "God zal echt geen rommel maken", maar evolutionisten scheppen op over onze rommelige afstamming. Erica Check schreef deze week in Nature: "Het is het afval wat ons menselijk maakt". Ze verwees hiermee naar niet-coderend DNA, wat heel lang als "Junk DNA" werd beschouwd.

Er is een groeiend bewustzijn dat deze delen met een onduidelijke functie betrokken zijn bij het reguleren van de coderende genen. Ze verklaart met een ontwerpvergelijking: "Iedereen die wel eens een doe-het-zelf meubel in elkaar heeft gezet, weet dat het belangrijk is om de juiste onderdelen te hebben, maar wat je ermee doet kan het project maken of breken. Hetzelfde lijkt waar te zijn voor de grote hoeveelheden DNA in het genoom van een organisme dat voorheen werd aangemerkt als afval. Onderzoeken wijzen er nu op dat dit DNA wellicht verantwoordelijk is voor de signalen die cruciaal waren voor menselijke evolutie, doordat ze de verschillende onderdelen van ons genoom anders laten werken dan in andere organismen. De onderzoekresultaten lijken een 30 jaar oude hypothese weer nieuw leven in te blazen dat het reguleren van de genen - niet het maken van nieuwe genen - de eigenschappen heeft voortgebracht die ons uniek maken." Van de menselijke niet-coderende regionen die het meest verschillen van andere levende wezens, liggen de meeste naast de genen die coderen voor hersencel functies. Uitvinden wat deze regionen doen is een nieuwe 'jacht naar de schat' voor genetici. Een onderzoeker zei: "Hier hebben we een manier waarop we nieuwe biologie kunnen ontdekken." Zie ook het stuk wat Micheal Balter schreef in Science Now.

Cijferlijst: Voor het ontdekken van een nieuwe richting voor onderzoek: een 10. Voor het per ongeluk ontdekken daarvan: een 5. Voor het tientallen jaren uitstellen van de ontdekking door het 'afval' te noemen: een 1. Voor zeggen: "Het is het afval wat ons menselijk maakt": ga je maar melden bij de rector! (Deut. 32:6) Al met al komen er toch steeds meer bewijzen bij waaruit blijkt dat het DNA, de bouwinstructies van elk levend organisme, het computerprogramma wat het hele groeiproces begeleidt, van het begin af aan heel goed geweest is. (Gen. 1:31)

Het onderwerp van zacht weefsel in dinosaurus botten kwam ter sprake bij een ontmoeting van de Society of Vertebrate Paleontology (Sociëteit van de Paleontologie van Gewervelden), eerder deze maand, meldde Science. Mary Schweitzer was er ook, om haar spectaculaire bewering te verdedigen dat ze zowel medullair been als zachte, flexibele bloedvaten en kraakbeen in een T-rex bot had gevonden. Twijfelaars brachten echter een andere mogelijkheid aan:

Maar sceptici hebben een andere, minder sexy, verklaring voor de kwestie: de vervanging van origineel weefsel door microben. Thomas Kaye, een voltijd amateur paleontoloog in Prospect Heights, Illinois (VS), onderzocht goed geconserveerde botten van vier soorten laat-krijt dinosauriërs door gebruik te maken van een rasterelektronenmicroscoop, en ziet aanwijzingen dat microben het originele weefsel hebben vervangen. Tijdens 200 uur aan observaties heeft Kaye holle vaatkanalen gevonden zoals die van Schweitzers exemplaar. Maar hij vond ook bewijs dat microben zich door een dikke filmlaag hadden verplaatst. In sommige monsters was deze film uitgedroogd, en had een koolstof-14 datering van 1960-1970. Betreffende de structuren die overeenkomen met cellen genaamd osteocyten, denken Keye en zijn collega's dat het microben zouden kunnen zijn die een leegte in het bot hebben opgevuld.
Hans Larsson, een paleontoloog op McGill Universiteit in Montreal, Canada, zegt dat de theorie van vervanging door microben 'volkomen onlogisch' is, en dat koolstof-14 datering zou moeten worden gedaan om moderne biofilms uit te sluiten. De verwachting is dat het debat voortgezet zal worden. 'Het bewijs zal lastig zijn,' zegt Larsson. 'Het zal nog jaren duren'.

Schweitzer verdedigde haar beweringen. Verdere studies in haar lab hebben aangetoond 'wat overeen lijkt te komen met collageen, dat een authentiek dinosaurusproteïne zou kunnen zijn'. Ze vond zelfs korte reeksen van peptiden die overeenkomen met collageen. De collageen patronen komen overeen met die van een levende Emoe. David Martill (Universiteit van Portsmouth, GB), een collega die niet aanwezig was op de bijeenkomst, merkte op: 'Het ziet er uit als collageen, het gedraagt zich als collageen, en het is 68 miljoen jaar oud. Dat is pas cool!' Er werd meer bewijs aangevoerd dat niet zo makkelijk weggeredeneerd kan worden:

Het weefsel voor het leggen van eieren, genaamd medullair been, was voorheen alleen maar bekend bij levende vogels. Tijdens de ovulatie produceren de wijfjes dit mineraalrijke weefsel binnenin hun poten en andere beenderen als een opslagplaats van calcium voor het maken van de eierschaal. In een verhandeling in Science (3 juni 2005, p. 1456), vergelijken Schweitzer en haar collega's het gefossiliseerde beenbot van een ruwweg 70 miljoen jaar oude Tyrannosaurus Rex met moderne Struisvogelbotten, en toonden vele overeenkomsten aan.
Sarah Werning en Andrew Lee, afgestudeerd aan de Universiteit van California, Berkley (VS), en paleontoloog Paul Bybee van Utah Valley State College In Orem (VS), hebben nu medullair been gevonden in twee andere soorten dinosauriërs. Kijkend naar een bijna 150 miljoen jaar oud scheenbeen van het grote roofdier Allosaurus Fragilis uit Utah, heeft het trio een laag botweefsel gevonden waarin het weefsel ontregeld was en doorspekt met sporen van bloedvaten, wat er op duidt dat het snel gegroeid is. 'Het was zeer overtuigend', zegt paleontoloog Martin Sander van de Universiteit van Bonn, Duitsland.

Dat niet alleen, 'hetzelfde patroon werd gevonden in een dijbeen en scheenbeen van een ongeveer 110-miljoen jaar oude Tenontosaurus Tiletti uit Montana'. Echter, dit ras is een lid van de Ornithischia, onderdeel van een verre afsplitsing van de Saurischia, waartoe de andere exemplaren behoorden. Sinds beide hoofdgroepen nu met medullair been gevonden worden, zijn de evolutionisten gedwongen om te geloven dat het formatieproces van dit gespecialiseerde weefsel zijn oorsprong vindt in een gezamenlijke voorouder uit een veel eerdere tijd. Werning merkte op: 'Dit duwt [De Oorspong] een heel eind terug'.

Het verslag geeft een indruk van een levendige ontmoeting. Het is zeker heel reëel, en zelfs wenselijk, dat wetenschappers alternatieve verklaringen voorstellen voor verrassende ontdekkingen. De geclaimde ontdekking van zacht weefsel was een enorme verrassing. De bewijslast ligt bij Schweitzer (alhoewel ze de bergtop goed lijkt te verdedigen). Maar om enkel een maar-wat-als-verweer aanvoeren, kan een ontwijking zijn. Het onderzoek met dit materiaal moet nauwgezet en volhardend voortgezet worden, want de implicaties zijn enorm. Kijk nog eens naar de foto's (MSNBC). De jongelui op Science Buzz lijken opgewonden over de mededeling. De foto's van hoge resolutie op deze website van het Science Museum van Minnesota (VS) zien er toch zeker uit als echte weefsels. Hoe waarschijnlijk is deze nieuwe alternatieve veronderstelling dat microbe biofilm slechts het zachte weefsel nabootst? Denk aan wat we al weten, en vragen die tegenover de microbe hypothese gehouden moeten worden: Verrassingseffect: dit was een onverwachte ontdekking door een wetenschapper die geen enkel motief heeft om tegen hoge ouderdom en evolutie te zijn. Lang leven van microben: beweren ze dat microben 68 miljoen jaar lang in dat bot hebben geleefd en voortgeplant? Stasis van microben: als het antwoord op #2 'ja' is, hebben die microben dan al die tijd hun positie behouden, zodat ze nog steeds lijken op de oorspronkelijke weefsels die ze vervangen hebben? Collageen: maakt de identificatie van collageen peptiden de microben hypothese niet onmogelijk? Dateren: zou de recente koolstof-14 datering een vervuiling kunnen vertegenwoordigen die opgetreden is sinds de opgraving? Behandeling: hoe kan een microfilm van microben struisvogelei nabootsen, nadat het behandeld is, en in een oplossing is geplaatst? Vergelijking: hoe kunnen microben het extractieproces in een lab overleven, en zachte weefsels, bloedvaten en bloedcellen nabootsen, zodat zelfs een wetenschapper die deze naast struisvogel weefsel houdt en deze met elkaar vergelijkt erdoor voor de gek gehouden kan worden? Het medullair been wordt niet in twijfel getrokken; hoe kan dat 68 miljoen jaar lang overleven? Nieuwe vondsten van medullair been worden zelfs nog ouder gedateerd: hoe kunnen die 150 miljoen jaar lang overleven? Hoe kan het medullair been systeem, en zijn link naar het leggen van eieren, evolueren in een zelfs nog oudere voorouder? Waarom zou het oeroude medullair been lijken op dat van een moderne Emoe, als evolutie voortdurende verandering impliceert? Dragen critici enkel een verhaaltje voor om de implicaties van de vondst te ontwijken? Bv. dat deze weefsels geen miljoenen jaren oud kunnen zijn? Het artikel adviseerde dat verdere tests gedaan 'zouden' moeten worden om moderne biofilms uit te sluiten. Vooral doen. Anders geeft het een oneigenlijk houvast aan sceptici om een van de twee meest verbluffende dinosaurus ontdekkingen van dit jaar af te wijzen. Buitengewone beweringen vereisen buitengewoon bewijs, maar de hoofdpersoon heeft een sterke zaak neergezet. Nu ziet het er uit dat het verweer van de critici als 'buitengewoon' overkomt. De eis werkt dus beide kanten op. Let op een ander voorbeeld van evolutionair smeken om vragen in het artikel: 'Bij de ontmoeting meldde een andere groep verder bewijs van weefsel voor het leggen van eieren, hetgeen er op lijkt te wijzen dat het vroeg is geëvolueerd in de geschiedenis van de dinosauriërs'. Het wijst helemaal niet op iets dergelijks. Het 'verdere bewijs' had niets te maken met Darwinisme. Het is kwetsbaar medullair been, onderdeel van een complex systeem dat in calcium voorziet tijdens het leggen van eieren, en fossiliseert normaal gesproken niet. En nu hebben andere onderzoekers meer voorbeelden gevonden in andere rassen op andere locaties, sommigen meer dan twee keer de veronderstelde leeftijd van de eerste. Meer nog, deze monsters komen uit twee hoofdgroepen van dinosauriërs. Om hun verhaal overeind te houden, moeten ze nu de denkbeeldige gezamenlijke voorouder van dit complexe systeem, ver, heel ver terugplaatsen in het mythische verleden. Dit zou de evolutionisten moeten hebben verbijsterd, beschaamd en nederig gemaakt. Dus wat deden ze in plaats daarvan? Ze verbogen het bewijs tussen het raamwerk van hun verhaal door, zoals holbewoners die een manuscript dat ze niet begrijpen gebruiken om hun kampvuur op te rakelen, of heidense priesters die een meteoriet zien vallen, en het offeren in de tempel van hun afgod. Als evolutionisten alle tijd gaan nemen om dit debat op te lossen, zouden creationisten de druk op moeten voeren. Dinosaurus opgravingen, opgezet door creationisten met goed getrainde leiders, zouden er op uit moeten gaan en meer bewijs van zacht weefsel vinden, terwijl ze alles van begin tot eind zorgvuldig fotograferen en documenteren, totdat er geen enkele twijfel meer over is. De bewijslast moet terug naar de mensen die de eerste buitengewone bewering deden: dat de machtige beesten van de aarde, en alle levende wezens, met al hun complexe systemen, zichzelf gemaakt hebben.

Mensen die in het gips zitten voelen zich nu misschien niet zo prettig, maar ze zouden dankbaar moeten zijn dat het zo moeilijk is om een bot te breken. Wetenschappers aan het Max Planck Institute hebben een "nieuw constructieprincipe" ontdekt "op nano-schaal, wat voorkomt dat botten breken onder bovenmatige belasting," wat ze "bijna onbreekbaar" maakt. Omdat de stijve onderdelen van het botweefsel op een bepaalde manier gerangschikt zijn, zijn de botten als geheel veel beter in staat om te vervormen en druk te absorberen dan de onderdelen op zich. Er werd in het persbericht niet over evolutie gesproken, maar wat wel genoemd werd was: "natuurlijke ontwerpprincipes." De wetenschappers waren van mening dat het ontwerp van botten ook kon worden gebruikt door constructeurs.
Het persbericht is gebaseerd op een publicatie van PNAS, waar ook al niet over evolutie werd gesproken. Ze eindigen met de woorden "De hiërarchie van deformatiemechanismen die waargenomen zijn in het bot, kunnen ons misschien helpen bij het ontwerpen van een nieuwe, sterke nanocompositiematerialen. (mooi woord voor galgje of scrabble.)

"Natuurlijke ontwerpprincipes" Leuke omschrijving. Het bevat het "O-woord", ontwerp, maar het is vaag genoeg om geen alarmfase in de wetenschappelijke gemeenschap teweeg te brengen. Misschien moeten ze hun detectielussen iets scherper afstellen: als er gesproken wordt over ontwerp maar niet over evolutie dan moeten we ingrijpen. De theorie van "Intelligent Ontwerp" (Intelligent Design - ID) verklaart dat bepaalde kenmerken van de natuurlijke wereld het best verklaard kunnen worden als een resultaat van intelligentie, en niet van willekeurige natuurlijke processen. Hoe krijg je nou een mooi hiërarchisch systeem door puur willekeurige processen? Stel dat er vervorming was op de nanoschaal maar niet op de millimeter- of centimeterschaal. Dan zouden botten lang niet zo sterk zijn. Hoeveel vissen en amfibieën hebben moeten sterven aan botbreuken voordat alle niveaus van 'hiërarchische complexiteit' op hun maximum waren? Je moet wel beseffen dat evolutie geen bewuste samenwerking kent, met als doel een gemeenschappelijk ontwerp. Alles moet gebeuren door willekeurige mutaties, veranderingen die vervolgens door 'natuurlijke selectie' 'uitgekozen' worden om te overleven. Dat zou net zoiets zijn als duizenden scrabbleletters op een rijtje leggen, er steeds eentje verleggen, net zolang totdat je een spannend verhaal krijgt. Dit artikel laat maar weer eens zien dat wetenschap het best kan stellen zonder Darwinisme. De schrijvers hadden die hypothese niet nodig en zouden met een ID uitgangspunt dezelfde conclusies getrokken hebben. Proberen te verklaren hoe het allemaal ontstaan is, zou er niets toe gedaan hebben. Waren ze echter begonnen met het uitgangspunt dat alles ontworpen is, dan hadden ze ontwerp verwacht en het ook gevonden. Deze manier van denken stimuleert ons des te meer om het ontwerp in de natuur verder te onderzoeken en het proberen na te bootsen. De Ontwerper heeft het goed gedaan! Het is misschien bot gezegd, maar de waarheid gaat tot op het bot.

De Stamboom van het Leven (SvhL), het vertakkende patroon van evolutie, was de enige illustratie in Darwins "Oorsprong van het leven".
Er zou 1 gezamenlijke voorouder zijn waar alle leven verder uit voortgekomen is.
Darwin verwachtte dat dit door toekomstige ontdekkingen wel bewezen zou worden.
Uit de gevonden fossielen is deze boom echter niet gebleken.
Maar sinds de genetische revolutie richten de Neo-Darwinisten hun hoop op het DNA.







Deze week publiceerden Antonis Rokas en Sean B. Carroll slecht nieuws [voor de Evolutionisten] in PLoS Biology. Ze geven toe dat de SvhL mogelijk nooit ontdekt zal worden, ongeacht de hoeveelheid data die er verzameld wordt. "Genetische analyse heeft meer informatie opgeleverd dan ooit tevoren over een veelheid aan organismen. Hierdoor stijgt de verwachting dat het ontdekken van de SvhL alleen nog een kwestie is van het verzamelen van meer informatie. Echter, recente analyse van belangrijke clades¹ (familiegroepen) in de geschiedenis van het leven heeft niets meer opgeleverd dan een aantal verspreide takkenbossen, en geen boomstam [dus geen verbinding die aantoont hoe de familiegroepen uit elkaar zijn voortgekomen]".

Onderzoekers lopen tegen diverse problemen aan, zoals: » uiterst verschillende dieren die familie van elkaar zouden zijn: olifant, aardvarken, Caribische zeekoe en de gouden mol; » razendsnelle verandering: sommige moleculaire ontwikkelingen waren explosief snel, anderen bleven honderden miljoenen jaren geconserveerd; » overenkomstige ontwikkelingen bij totaal verschillende organismen, in tijdperken die soms honderden miljoenen jaren uit elkaar liggen; » tegengestelde conclusies: "De gevonden tegenstrijdigheden zijn niet veroorzaakt door de criteria die zijn toegepast," zeiden ze. Het is een echt probleem, en doet zich voortdurend voor.
De publicatie haalt veel voorbeelden aan. Bijvoorbeeld de link tussen mens en Chimpansee. In tegenstelling tot wat de media vaak beweren, toont onderzoek van bijna 100 genen aan dat "ongeveer 55% van de genen een mens/chimpansee familiegroep toestaat, 40% is verdeeld over twee alternatieve topologieën, en de rest biedt geen informatie". En dat voor twee soorten die zo dicht bij elkaar zouden staan dat sommige activisten mensenrechten willen geven aan Chimpansees.
Soms moeten onderzoekers grote hoeveelheden genetisch materiaal buiten beschouwing laten, omdat volgens dat materiaal "soorten uit elkaar zouden zijn ontstaan, waarvan algemeen bekend is dat dit niet zo is". Bovendien bestaat er een belangrijk conflict in de verzamelde DNA gegevens doordat "in alle studies een groot aantal genen niet overeenstemt met de optimale situatie voor het ontstaan van nieuwe groepen van soorten".

¹ Een clade is een groep organismen, die alle individuen omvat die afstammen van een bepaalde gemeenschappelijke evolutionaire voorouder, inclusief de voorouder zelf.

Mensen, enig idee hoe vernietigend deze publicatie is? Het bedrog van het Darwinisme is blootgelegd. Het is voorbij. De twee grootste bronnen van hoop op het bewijs voor evolutie, de fossielen en de genen, hebben het tegendeel aangetoond. Richard Dawkins stelde in zijn boek A Devil‘s Chaplain dat er "één ware boom van het leven is: het unieke patroon van evolutionaire vertakkingen die daadwerkelijk gebeurd zijn. Hij bestaat. In principe kunnen we dat weten. We weten nog niet alles, maar tegen 2050 als het goed is wel - of, als dat niet zo is, zullen we hooguit vastlopen op de allerkleinste zijtakjes, vanwege het overweldigende aantal soorten". Inmiddels is er een veelheid aan informatie gepubliceerd, inclusief tientallen complete DNA's van planten en dieren. Ondanks alles kan men door de takken de boom niet zien. Iedereen kan op zijn klompen aanvoelen dat een verzameling van allerlei takkenbossen, zonder een evolutionaire boomstam om deze met elkaar te verbinden, er niet uitziet als evolutie, maar juist veel meer als schepping. Een schepper zou heel goed verschillende groepen van planten en dieren kunnen maken die zichzelf, elk naar hun eigen soort, voortplanten (met variatie). Evolutionisten geven altijd zo hoog op van hun onomstotelijke bewijzen, in tegenstelling tot religieuze zaken die op basis van geloof moeten worden aangenomen. Maar tegenwoordig is er geen bewijs meer voor hen, en kunnen ze alleen nog hun levendige fantasie gebruiken om hun evolutiemythe overeind te houden.

"De scheiding tussen de moderne mens en de neandertaler in twee gescheiden soorten was uiterlijk 120.000 jaar geleden afgesloten. Desondanks zijn 99,5 procent van het erfgoed van homo sapiens en neandertaler identiek.
Dit blijkt uit diverse studies van Duitse, Amerikaanse en Kroatische wetenschappers waarover de tijdschriften Science en Nature woensdag berichtten. Onduidelijk is vooralsnog of later nog een menging van de soorten heeft plaatsgevonden.
Homo sapiens en Neandertaler leefden honderdduizenden jaren samen op het Europese continent totdat de neandertaler 30.000 jaar geleden uitstierf. In 1856 werden voor het eerst resten ontdekt in het Duitse Neandertal.


De wetenschappers die erfelijk materiaal uit neanderthalerbotjes analyseerden, hopen over twee jaar het hele genoom van de verre bloedverwant in kaart te hebben gebracht. Zij hopen dan ook meer te kunnen zeggen over de vraag of neanderthalers konden praten op een manier die lijkt op de taal van de moderne mens.

Ja hoor, daar gaan we weer. We vallen in herhalingen dames en heren. Afgezien van de aanname van lange tijdspannen en het regelmatig anders spellen van Neanderthaler, gaat dit artikel in op de verschillen tussen deze 'uitgestorven' mensachtige en de moderne mens. Men gaat ervan uit dat de verschillen aangeven dat de twee 'soorten' al lange tijd niet meer met elkaar naar bed geweest zijn. De verschillen in DNA zijn echter waargenomen op delen van het DNA waar heel makkelijk mutatie plaatsvindt. Er is ook meer overlapping bij paarsgewijze controle dan men eerst meende te zien. Andere vondsten en onderzoeken geven ook aan dat Neanderthalers volledig mens waren. Zie ook dit artikel van Michael Oard (Engels) en dit artikel van allaboutcreation.org.

Wetenschappers hebben een roofdier naar een Caraibisch eiland getransporteerd en zagen hoe sommige van de reptielen langere poten evolueerden om sneller te kunnen lopen. Hun achterpoten werden korter toen ze in bomen gingen klimmen. Ze noemen dit een natuurlijke selectietest en zijn verbaasd dat de effecten zo snel merkbaar waren - in één generatie zelfs.
 

EurekAlert berichtte het volgende: "In tegenstelling tot het wijdverbreide beeld van evolutie, dat het een proces wat zich afspeelt in de loop van eonen, hebben evolutionistische biologen laten zien dat natuurlijke selectie een hele korte draai kan maken - in een paar maanden - wanneer een populatie verandering nodig heeft." Dit verhaal werd ook gemeld op Live Science, National Geographic, The Times Online (UK), en New Scientist, die het "natuurlijke selectie aan het werk" noemen en beweren: "Dit laat zien dat evolutionistische biologie een voorspellende en experimentele wetenschap kan zijn, net als elke andere [wetenschap]."

En wat is hiervan nu precies de bedoeling...? Als deze wetenschappers denken dat dit weer een pijl is in de koker van Darwin, waarmee ze op creationisten kunnen schieten, dan moeten ze maar eens om zich heen kijken naar de tanks die zich verzameld hebben. Creationisten hebben al geaccepteerd dat er beperkte natuurlijke selectie plaatsvindt op micro-evolutionaire schaal. Dit is niet het soort evolutie dat ze de oorsprong van reptielen gaat helpen verklaren. Dit is de oude Peper-en-Zout mythe (woordspeling op het Peper-en-Zout mot experiment). Er bestonden waarschijnlijk allang varianten met lange en korte poten vóór het experiment; wat hier gebeurde was bevolkingsverschuiving. Daarnaast waren de genen voor poten en de hersenen om ze te gebruiken al aanwezig. Als je korte mensen en lange mensen laat wegrennen voor een bergleeuw, weet je al wat er gaat gebeuren. Wat voor soort voorspellende wetenschap is dat? Waar is die evolutie? En waar zijn de milieuactivisten die staan te protesteren dat deze wetenschappers geen uitheemse soorten moeten introduceren in een toch al zo fragiel ecosysteem? Een onderzoeker in het stuk van New Scientist liet het voorkomen alsof de reptielen besloten te evolueren: "Deze reptielen zijn geen domoren," zei hij. "Natuurlijke selectie kan een hele korte draai maken," ja, net zo kort door de bocht als sommige van uw uitspraken. National Geographic haalde een wetenschapper aan die iets te enthousiast opschiep over dit zichtbare bewijs voor evolutie: "In de meeste gevallen van evolutionistische biologie," gaf hij toe "moet je terug kijken en speculeren over wat er gebeurd zou kunnen zijn." Live Science noemde dit de reptielversie van "Survivor"... Oké, tijd voor een ander kanaal...

De bouwstenen van het leven blijven de wetenschappers verbazen.










Een paar voorbeelden:

1. Waardevol afval. Sommige complementaire strengen RNA die zich hechten aan mRNA bij het kopiëren van DNA werden voorheen gezien als nutteloos afval. Nu blijkt dat dit 'afval' mogelijk "sexe-bepalende cellen behoed tegen zelfvernietiging". Gelukkig maar. Een andere onderzoeker zei: "Dit duidt op een volkomen nieuw proces van genregulatie (klik op de afbeelding voor een voorbeeld van genregulatie) wat we nog nooit eerder gezien hebben in eukaryote cellen."
2. Vissers van moleculen. De DNA-kopieermachines bewegen zich niet over het DNA zoals men eerst dacht. De RNA polymerase begint het kopiëerproces door de DNA streng van het gen naar binnen te trekken, zoals een visser zijn net binnen haalt, dan langs de reactieve kern van het enzym, waar het RNA product gevormd wordt.
3. Ruwe diamanten. Wetenschappers lijken dol op schatgraven in de 'afvalhoop' van het DNA. Een andere RNA polymerase bouwt micro-RNA's die tot nu toe als afval gezien werden. Nu blijkt dat ze belangrijk zijn voor het reguleren van gen-expressie .
4. Zenuwachtige dansers. Neuronen functioneren zo snel dankzij de myeline (een vetachtige stof die het doorgeven van zenuwimpulsen versnelt) waarmee ze omhuld zijn. Als dit ontbreekt krijg je verlamming, blindheid, stotteren, MS, impotentie, dementie, etc. De aanmaak van myeline wordt in het genoemde artikel "het meest spectaculaire voorbeeld uit de natuur van de interactie tussen verschillende soorten cellen" genoemd. Het is gelukt om de aanmaak van deze myeline te filmen. De dans is "dynamischer dan iemand ooit had gedroomd".
5. Tot uw dienst. Een cel heeft zijn eigen eerste hulp post met als motto: "elke seconde telt". Vlak voor de deling rekruteert de cel proteïnecomplexen die breuken herstellen in de DNA ketenen die je 46 chromosomen vormen. Er is zelfs een proteïnecomplex wat door wetenschappers 9-1-1 wordt genoemd (het Amerikaanse alarmnummer). Wees maar blij dat je cellen zo slim zijn, als het fout zou gaan, lijdt dit tot afsterven van de cel, of nog erger. Geen koffiepauze dus voor deze bekwame technici.

Er vliegen machines boven ons aardoppervlak die zeer snelle, korte bochten kunnen maken van 90 graden. Hun instrumenten verwerken beelden tien keer zo snel als wij dat kunnen en ze hebben precisiegyroscopen die ze vertellen hoe snel ze in de lucht draaien - echter, hun computers zijn kleiner dan een speldenknop.

Het zijn geen UFO's; ze zijn aardig goed geïdentificeerd, zo niet volkomen begrepen. Ze worden fruitvliegjes genoemd.
Michael Dickinson van Caltech gebruikt een beurs van 4,4 miljoen dollar van de National Science Foundation om uit te zoeken hoe ze het doen meldde National Geographic News. Hij besprak zijn werk recentelijk in hun programma Pulse of the Planet. Waarom al die moeite doen? "Hoe meer dingen je uit elkaar haalt, hoe meer intuitie je verkrijgt over de natuurlijke wereld," zei de biotechnologie professor. Het gaat er niet alleen om dat we leren hoe vliegen in elkaar zitten. Wat kan ons zo'n klein fruitvliegje schelen? "Bij het proberen uit te zoeken hoe iets in elkaar gezet is, wat zo complex is als een vlieg, verkrijg je inzicht in vele gecompliceerde processen," legde Dickinson uit.
    Waarom is natuurlijke technologie een goede besteding van een onderzoeksbeurs? "Ik denk dat het een goede besteding is," zei hij, "om uit te zoeken hoe andere interessante organismen op deze planeet werken en niet exclusief gefocust te zijn op mensen." Jane Wang, een andere specialist, zei: "Sommige dingen zijn zijn zo intimiderend dat we niet weten waar we moeten beginnen. Hier is zo'n intimiderend geval, maar we hebben wel een idee hoe we het uit moeten zoeken." En daar kunnen voordelen mee behaald worden, volgens het artikel, "Dickinson zegt dat hij voornamelijk geinteresseerd is in vliegen, niet alleen omdat ze goed model kunnen staan voor menselijke genetica, maar ook om wat ze ons kunnen vertellen over de mechanica van vele biologische systemen.

Reverse engineering (omgekeerd ontwerpen, iets uit elkaar halen om uit te zoeken hoe het in elkaar zit, om het na te kunnen maken) is wetenschappelijk onderzoek, gebaseerd op Intelligent Disign (intelligent ontwerp) principes. Of het nu gezegd wordt of niet, de aanname is duidelijk: Een wetenschapper ontdekt een geavanceerd systeem dat voortreffelijk werkt en wil weten hoe het in elkaar zit. Hij bekijkt een ingewikkeld systeem, in dit geval het vliegen van een fruitvlieg, wat niet veel anders is dan het uit elkaar halen van een robot of een Zwitsers precisie uurwerk. Het feit dat de 'robot' biologisch is, maakt het niet anders. ID filosofen geven vaak aan dat het er niet zo toe doet wie het ontworpen heeft, het is genoeg om te zien dat er ontwerp is, en wetenschap bedrijven op die basis. Evolutionair naturalisme draagt hier niets aan bij.     Het is wel interessant dat het artikel niets zegt over evolutie, maar gek genoeg voegde John Roach wel iets tussen haakjes toe na de uitspraak van Dickinson: "...inzicht in vele gecompliceerde processen." (Lees de gerelateerde rubriek in National Geographic magazine over evolutie van ledematen.) Eh... gerelateerd? Hoezo? De evolutie van ledematen (of wat voor evolutie dan ook) heeft niets te maken met vlug vliegende fruitvliegjes. Een Darwinistische verklaring is een verkeerd uitgangspunt met willekeurige mutaties als enige basis en natuurlijke selectie als een soort persoonlijkheid die het allemaal dirigeert. Zo plegen evolutionisten plagiaat door ontwerp aan hun boekje toe te voegen. Dus, Darwin-partij, handjes af van dit wetenschapsproject; het is van ID-bv. Proberen er iets van te stelen is als een schending van het intellectuele eigendomsrecht.

In een publicatie in Nature, hebben wetenschappers het DNA van 270 personen uit vier bevolkingsgroepen in kaart gebracht, namelijk van Europeanen, Afrikanen, Chinezen en Japanners. Ze zochten naar ontbrekende en gedupliceerde DNA secties. Veel secties van ons DNA komen steeds opnieuw voor. Het aantal extra kopieën varieert tussen personen en bevolkingsgroepen. Het aantal kopieën wordt de Kopie Aantal Variatie (KAV) genoemd.



De grootste opwinding ontstond vanwege het verband dat ze hebben gevonden tussen de locaties die ontbraken of gedupliceerd waren in het DNA van de chromosomen, en de locaties die veel ziekten op de chromosomen innemen. Dit artikel is een nieuw voorbeeld van hoe het tot nu toe als afval bestempelde DNA juist bepalend blijkt te zijn voor vele fysieke eigenschappen, en een groot deel van de scheikundige huishouding van ons lichaam.
In het verslag is min of meer verborgen dat ondanks het feit dat hun monsters uit vier geografische gebieden afkomstig waren, ze in drie duidelijke groepen uiteen vielen.

De verdeling van Kopie Aantal Variatie binnen en tussen verschillende populaties wordt bepaald door mutatie, selectie en demografische geschiedenis... Om een demonstratie te geven van de toepassing van kopie aantal variatie genotypen voor populatie genetische deductie, hebben we populaties geclusterd op 67 genotypische biallelische KAVs. We bereikten de meest optimale clusters bij het veronderstellen van drie voorouderlijke populaties.

Overige Engelstalige links: BBC, National Geographic, News@Nature.

Hoewel deze studie maar een beperkt onderzoek betreft, is dit of wel een zeer opmerkelijk toeval, ofwel een bevestiging van het Bijbelse verslag in Genesis 9 tot 11. Daarin wordt verteld hoe alle volken op Aarde uit de drie zonen van Noach voortgekomen zijn. Verdere onderzoeken zouden met grotere aantallen vanuit meer verschillende locaties moeten bevestigen dat de volledige wereldbevolking inderdaad in drie groepen ingedeeld kan worden. Deze conclusie zou de gangbare opvatting dat Homo Sapiens zich vanuit Oost Afrika over de wereld heeft verspreid op losse schroeven kunnen zetten. Als verdediging wordt aangevoerd dat 'in de afgelopen 200.000 jaar zich kleine variaties hebben voorgedaan in het genoom, waardoor diverse groepen van mensen zich konden aanpassen aan hun verschillende leefomgevingen' aldus Wellcome Trust Sanger in een persbericht. Maar dan moeten we wel geloven dat in de loop van 200.000 denkbeeldige jaren (of zo'n 10.000 generaties) zich zo weinig vermenging van de menselijke genen heeft voorgedaan, dat we nog steeds drie duidelijk gescheiden groepen zien. Bovendien moet in ieder geval ergens in de geschiedenis, bijvoorbeeld 200.000 denkbeeldige jaren geleden (of misschien toch maar 3.400 jaar), de menselijke bevolking zo zeer afgenomen zijn dat het mogelijk werd om drie duidelijk gescheiden genetische groepen te laten ontstaan. Sorry, maar dit lijkt toch wel erg veel op de drie zonen van Noach.

Aangezien Live Science erover begonnen is, kunnen we mooi van de gelegenheid gebruik maken om te laten zien hoe verschillend creationisten en evolutionisten dingen uitleggen.




 

• Evolutionisten: Live Science beweert dat we in de baarmoeder allemaal beginnen als vrouwen en dat pas na 60 dagen het testosteron begint te werken als het een mannetje is. Tegen die tijd hebben de tepels zich al ontwikkeld en verdwijnen niet meer. Dat er zenuwen en bloedvaten doorheen lopen, wordt door de schrijver afgedaan met het oude 'rudimentaire organen' argument. Er is geen reden voor tepels bij de man. Natuurlijke selectie heeft ze gewoon nog niet verwijderd. Het artikel ontkent dat mannen ooit hun kinderen gezoogd zouden hebben, omdat daar geen bewijs voor zou zijn.
• Creationisten: Een creationist ziet het fenomeen en denkt gelijk aan ontwerp of functie. Verschillende creationistische bronnen hebben dit onderwerp getackeld, zoals Answers in Genesis. De meeste organen die voorheen als rudimentair bestempeld zijn, hebben die status in de loop der tijd allang weer verloren. De tepels zijn erg gevoelig voor aanraking en behoren daardoor tot de erogene zones. Ze dragen dus bij aan de plezierige belevenis van seksualiteit. Creationisten hebben ook het argument geopperd dat het vanuit een ontwerpvisie juist gunstig is dat de ontwikkeling van een embryo eerst uniform is en het pas in een later stadium mannelijk of vrouwelijk wordt.

De beweging van je lichaam zelf zet een proces in beweging dat meer smering van de gewrichten tot gevolg heeft. Dit hebben wetenschappers van de universiteit van San Diego ontdekt. EurekAlert legt uit hoe de krachten op het kraakbeen het stimuleren om protoeglycan 4 te produceren. Hierdoor komt meer smeervloeistof vrij, waardoor het kraakbeen soepeler kan bewegen. Zo wordt dus de vloeistof geproduceerd op het moment dat het nodig is.



Het team probeerde uit te zoeken hoe de natuur het doet, zodat er kunstgewrichten kunnen worden gemaakt die voorzien zijn van kraakbeentransplantaten. Een teamlid legde uit dat het nu mogelijk is om gebruik te maken van "het zelfregulerende systeem van de natuur, waarbij slechts het toedienen van krachten op het weefsel voldoende is om de aanmaak van protoeglycan 4 te stimuleren."

Weer een prachtig voorbeeld van de toepassing van wetenschappelijk onderzoek, zonder een beroep te doen op de evolutietheorie. De aanname dat een gezond lichaam goed ontworpen is, zorgt voor de beste wetenschappelijke resultaten.

Twee verwante artikelen in Public Library of Science (PLOS) laten zien dat een groot aantal soorten in een korte tijd kan ontstaan uit een kleine populatie. Hobbyisten die bekend zijn met tropische vissen kunnen de grote diversiteit in cicliden wel waarderen.


In het eerste artikel¹ veronderstelt de auteur dat in de afgelopen '15.000 jaar' het aantal soorten cicliden dat in het meer Lake Victoria leeft, van een handje vol is uit gegroeid tot honderden. Het nabijgelegen meer, Lake Malawi, heeft ondanks een veel hogere veronderstelde ouderdom, niet zo'n grote verscheidenheid aan cicliden
    Net als hondenfokkers een bepaalde eigenschap willen selecteren, heeft het milieu waar iedere vissensoort in leeft geresulteerd in het selecteren van bepaalde genen die de vis beter laten overleven in zijn omgeving. Afzondering van het nieuwe soort zorgt er dan voor dat de combinatie van genen bewaard blijft. Het verbaasde de wetenschappers echter dat dit veel sneller gegaan is dan ze verwachtten.
Woorden als 'verbluffende diversiteit', 'ze schijnen miljoenen jaren jonger', 'adaptieve uitstraling' en 'divergente selectie' zetten de toon. Een andere verrassing was dat natuurlijke selectie 'erin geslaagd was' om in sommige groepen genetische variatie te elimineren.
In een andere verhandeling in PLoS Biology,² laat de auteur zien dat het echt het milieu was wat de diversiteit in de kenmerken van cicliden heeft veroorzaakt. Ook hier wordt weer gesmeten met mooie uitspraken als 'divergente natuurlijke selectie', 'parallelle evolutie' en 'divergente evolutie'. Er wordt een verband gelegd tussen de ontwikkeling van het visuele systeem en de kleur van de mannetjes.

Wetenschappers aan de Universiteit van Manchester en het Natural History Museum hebben de grote nagel aan de achterpoten van kleine vleesetende Dino's (zoals de Velociraptor en de Deinonichus) onderzocht. Men nam altijd aan dat deze Dino's hun prooi open reten met hun nagels, zoals dat in de Jurassic Park films uitgebeeld wordt.



De onderzoekers hebben een robotarm en computer modellen gemaakt, die de beweging van de poten moesten nabootsen. Openrijten van prooi bleek echter helemaal niet te lukken. De nagel draait zich in het vlees, en fungeert meer als een soort haak. Bovendien waren de wonden niet diep genoeg om een echt gevaar op de leveren voor de grotere prooi. Nu wordt er een nieuwe conclusie getrokken: "Het geeft een krachtige grip, wat het idee naar voren bracht dat ze gebruikt kunnen worden om tegen de zij van een prooi op te klimmen."

Tot zo ver het wetenschappelijke onderzoek. En dan nu een artikel uit de standaard Geloofsbelijdenis der Evolutieaanhangers: "Sommige van de kleinere verwante soorten hebben mogelijk in bomen geklommen, voordat ze naar beneden gleden of sprongen. Deze dieren staan heel dicht bij de oorsprong van vogels, en zouden in verband gebracht kunnen worden met het ontstaan van de vogelvlucht." Uit de woorden 'mogelijk' en 'zou kunnen' is af te leiden dat het gaat om veronderstellingen. Er is nog nooit enig bewijs gevonden voor de ontwikkeling van veren bij dinosauriërs, laat staan vleugels. De benodigde tussenvormen zijn nooit gevonden, alleen een paar keer verzonnen (denk aan de 'vroege vogel' Archaeopteryx en de Archaeoraptor vervalsing). Zelfs al zouden deze dino's in bomen hebben geklommen om prooi te jagen, dan deden ze dat nog niet in de stamboom van het leven. Een verband tussen hen en de vliegende dieren is nooit bewezen. (Net als alle overige missende schakels trouwens; ze worden niet voor niets 'Missing Links' genoemd). Daar komt nog bij dat volgens de Bijbel alle beesten ooit planteneters waren. Als God de haak aan de achterpoot gemaakt heeft - en als het geen product van een latere aanpassing is - dan ligt het alleen maar voor de hand dat de haak bedoeld was om in bomen te klimmen. Zo konden ze beter bij het loof of de vruchten die ze toen aten. Er zijn overigens aanwijzingen dat T-Rex ook planten heeft gegeten. Natuurlijk was hij een carnivoor, maar het is duidelijk dat je alleen aan de vorm van de tanden van een fossiel niet kunt zien wat hij at. Dit brengt ons bij een heel lastig onderwerp: waarom zijn beesten en mensen elkaar gaan opeten? Misschien kan dit artikel iets meer licht op deze zaak werpen. In ieder geval een onderzoeksgebied voor creationisten, maar de vraag is of het vraagstuk wel wetenschappelijk benaderd kan worden. Het is in ieder geval een feit dat de kenmerken die door evolutionisten vaak met graagte worden toegekend aan overleving, dood en verderf, net zo goed een aanwijzing kunnen zijn dat er een tijd geweest is dat alles 'heel goed' was.

Er circuleert een verhaal in de wetenschapsmedia dat een explosieve toename van complexe organismen in het Cambrium samenging met een toename van zuurstof in de atmosfeer. Verslaggevers leggen een kennelijk oorzaak- en-gevolg verband.







Voorbeelden:

1. News@Nature: "Een scherpe toename van de hoeveelheid zuurstof in de lucht kan het startschot voor de evolutie van complex dierlijk leven geweest zijn".
2. Queens Universiteit: "De zoektocht naar een antwoord op Darwins Dilemma: zuurstof kon wel eens de sleutel zijn voor de eerste verschijning van grote dieren, zegt Queens professor".
3. Science Daily: "Het nauwe verband tussen de eerste verschijning van zuurstofrijke omstandigheden in de oceanen, en de verschijning van grote dierenfossielen, bevestigt het belang van zuurstof als aanzetter voor de vroege evolutie van dieren, zeggen de onderzoekers".

Dieren hebben absoluut zuurstof nodig, en een toename van zuurstofconcentraties in het late Neoproterozoïcum is geopperd als een stimulans voor hun evolutie. Het ijzergehalte van diepzeesedimenten laat zien dat de diepe oceaan voor en tijdens de Gaskiers ijstijdontwikkeling (580 miljoen jaar geleden) zeer zuurstofarm en ijzerhoudend was, en daarna zuurstofhoudend is geworden. De, voor zover bekend, oudste leden van de Ediacara flora en fauna zijn gevonden kort na de Gaskiers ijstijdontwikkeling, hetgeen een causaal verband suggereert tussen hun evolutie en deze toevoeging van zuurstof. Een langer stabiel zuurstofrijk milieu kan het verschijnen van bilaterale zelf voortbewegende dieren, zo'n 25 miljoen jaar later, mogelijk hebben gemaakt.

Een aantal onderzoekers van het Weizmann Instituut in Rehovot, Israel, schreven in Nature,¹ over het effect van mutaties op proteïnen. Bij hun tests bleek dat de weerstand van een bacterie (E. coli) tegen mutaties, maar tot een bepaalde drempel ging. Voorbij die drempel was de dood van de bacterie snel en onverbiddelijk, zelfs nadat ze de slechte mutaties hadden verwijderd.

De proteïnen waren "veel minder robuust dan algemeen wordt aangenomen"
Hun studie werpt ook twijfels op over de overlevingskansen van zogenaamde "neutrale" mutaties. In eerste instantie lijken deze mutaties geen invloed te hebben op het organisme, vanwege back-up kopieën van een gen, het onderdrukken van het gemuteerde gen en andere mechanismen die de cel gebruikt om de schade te beperken. Uiteindelijk wordt de drempel echter toch bereikt en stort het systeem net zo snel in elkaar als een cel die door schadelijke mutaties wordt vernield. De schrijvers van deze studie gaven niet aan dat gunstige mutaties op den duur een organisme kunnen helpen. Ze konden eigenlijk niets meedelen wat evolutie enige hoop geeft op vooruitgang. Sterker nog, ze stelden een "nieuw model" voor wat zelfs anti-evolutionair klinkt: Cellen zijn geprogrammeerd om zo lang mogelijk schadelijke mutaties af te weren, maar zullen uiteindelijk instorten onder de last van mutaties. Een ander gevaar is dat willekeurig ronddrijvende proteïnen zich kunnen zich 'opstapelen' (verzamelen) om zo een het organisme aan te vallen.

Wie kan zich nog herinneren dat de overeenkomst tussen de genen van mensen en chimpansees geschat werd op 98.5%? Wat dacht je ervan om daar eens 94% van te maken?


Dat is de nieuwe schatting die gemaakt wordt door Matthew Hahn (Universiteit van Indiana) en een team, die een scriptie publiceerden in PLoS One.¹ J.R. Minkel, die schrijft voor Scientific American, zei: "het verschil van 6 procent is aanzienlijk groter dan de algemeen aangehaalde getal van 1.5 procent."
    Waarom zo'n drastische revisie? Hahn zegt dat de vorige schatting geen rekening houdt met verdubbelde genen. Of, zoals Minkel het verklaart (uitgaande van Evolutie):

De nieuwe vondst ondersteunt het idee dat evolutie mensen mogelijk nieuwe genen gegeven heeft met nieuwe functies die niet bestaan bij chimpansees, iets wat onderzoekers tot voor kort niet herkend hadden. De oudere waarde van 1.5 procent geeft het verschil aan tussen de overeenkomstige genen van mensen en chimpansees, zoals het verschil in spelling van hetzelfde woord in twee gelijksoortige talen. Gebaseerd op dat getal, hebben experts voorgesteld dat mensen en chimpansees in wezen dezelfde genen hebben, maar dat ze verschillen in wanneer en waar ze aan en uit gezet worden.
Het nieuwe onderzoek houdt rekening met de mogelijkheid van meervoudige kopieën van genen en dat het aantal kopieën kan verschillen tussen soorten, zelfs al is het gen nagenoeg hetzelfde.

De statistieken: "De groep schatte dat mensen 689 nieuwe genduplicaten hebben verkregen en er 86 verloren hebben sinds ze aftakten van onze gezamenlijke voorouder die we zes miljoen jaar geleden hadden met de chimpansees. Evenzo redeneerden ze dat chimpansees 729 genkopieën verloren hebben die mensen nog hebben."
    Minkel en de auteurs van de verhandeling keken niet buiten het hokje van evolutie om de verschillen te verklaren. Er werd een geneticus aangehaald die gezegd zou hebben: "Het verslag ondersteunt het opkomende gezichtspunt dat de verandering in genkopie aantal, via genduplicatie of verlies, een van de belangrijkste mechanismen is die de evolutie van zoogdieren dreef." Hoe dit nieuwe genen of complexe systemen produceert, werd niet uitgelegd. Minkel somde op wat evolutionisten hierbij geloven: "Onderzoekers geloven dat toegevoegde kopieën van hetzelfde gen evolutie als het ware laten expirimenteren met het vinden van nieuwe functies voor oude genen." Die zin, samen met zijn eerdere opmerking: " dat evolutie mensen mogelijk nieuwe genen gegeven heeft met nieuwe functies", maakt van evolutie een persoonlijkheid die zelfstandig intelligente of semi- intelligente beslissingen kan nemen.

Hier kunnen Darwinisten behoorlijk last van hebben:
waar kwamen de insecten vandaan?
Een paar van de stekelige problemen waar geen muggenstick tegen helpt:
 

• Er zijn ontzaglijk veel soorten insecten.
• Insecten vallen onder de sterkste dieren, ook qua overleving.
• Er komen 'voor' het Devoon geen fossielen van insecten voor. (Volgens evolutie 410 miljoen jaar geleden).
• De 'eerste' gesegmenteerde lichamen verschenen in het Cambrium (Gesteld op 511 miljoen jaar geleden).
• Er zijn geen zee-insecten, maar die 'eerste' gesegmenteerde dieren uit het Cambrium waren maritieme organismen.

Probeer je nu eens het volgende voor te stellen: (1) een insect met zes poten, (2) een spin met acht poten, (3) een duizendpoot met 15 tot 173 paar poten, en (4) een krab met 10 poten, waarvan er twee klauwen zijn. Nu is de opdracht: maak hier een mooi evolutionair verhaal van met een gezamenlijke afstamming. Dat is een leuke uitdaging. Zelfs de meest doorwinterde Darwinist zal hier een hele kluif aan hebben, zoals de openingszinnen van een verhandeling in Science¹ stellen dat de oorsprong van zespotigen zeer betwist wordt. De bijna volledige afwezigheid van fossielen die ze zouden moeten verbinden met andere soorten als duizendpoten en miljoenpoten, schorpioenen en spinnen is een groot probleem voor ze.
Door naar bepaalde genen te kijken denken ze de krabben, kreeften en garnalen te kunnen verbinden aan de insecten, maar dat betoog is doorspekt van onzekere termen als 'schijnt', 'lijkt' en 'heeft misschien'. Volgens het artikel is het ook hoogst merkwaardig dat de insecten, die zich zo makkelijk kunnen aanpassen aan elke soort omgeving op het land, nooit verder ontwikkeld zijn in de zee. Ze veronderstellen dat er al andere organismen zijn die belangrijke posities in het milieu innemen, waardoor de insecten daar niet nodig zijn.
Dus is er geen plaats meer in de herberg van Neptunus, de insecten hebben hun plaats ingenomen op het land en het Darwinverhaal is weer gered. En de afwezigheid van insecten in het fossielenverhaal voor het Devoon is verklaard.

Wat is het toch heerlijk als je de hele wetenschappelijke gemeenschap achter je hebt staan. Je kunt lekker je gang gaan, allemaal mooie verhaaltjes verzinnen en het wordt nog gepubliceerd ook. Maar wee je gebeente als je probeert iets anders te beweren dan Meester Darwin! Nee, je recept moet wel helemaal passen binnen de beperkingen van het Neo Darwinistische Kookboek der Grote Waarheden. Het is ronduit verbluffend om te zien hoe de Darwinpartij met zoveel gemak een verklaring publiceert bij een totale afwezigheid van bewijs (uit het fossielenverhaal bijvoorbeeld). En wil je betrouwbaar over komen dan verzin je gewoon een paar duur klinkende woorden als ontogenese, divergente en convergente evolutie, antropomorfisme en gradualisme. Dan houd je het eenvoudige publiek op een afstand en houd je de wetenschappelijke gemeenschap te vriend. Flink speculeren en personifiëren en als je er niet meer uitkomt, af en toe wat magische woorden gebruiken als 'ontstaan', 'voortbrengen' en 'verschijnen'. Het wordt weer hoog tijd voor een rondje lariekoek; wie lust er nog eentje?

Vorige schattingen van de leeftijd van het heelal zitten er 15% naast, volgens ABC News Australië, die nieuwe schattingen rapporteert van Amerikaanse en Australische astronomen. 


Rekening houdend met de uitdoving van licht door stof bepaalden ze de nieuwe afstand tot M33, een sterrenstelsel dat gebruikt wordt als een standaard voor afstandsbepalingen. Het was eerst berekend op 2,6 miljoen lichtjaar, nu is het 3 miljoen lichtjaar geworden. Hierdoor worden andere schattingen van afstanden in het heelal ook beïnvloed, alsmede de totale leeftijd van het heelal, was hun conclusie.  In het artikel wordt verder gespeculeerd dat onze lichamen bestaan uit sterrenstof en dat de helft van ons lichaam bestaat uit waterstofatomen die stammen uit de tijd van de Big Bang. Al met al mogen we onszelf nu weer en paar miljard jaar ouder voelen.

Het bulletin van de Geological Society of America startte 2007 met een knal. (Vakidioten noemen een uitroepteken soms een knal). Je ziet niet vaak een uitroepteken achter de titel van een wetenschappelijk werk. Het laat iets zien van schrik en ontsteltenis die Donald R. Lowe (Stanford) en Gary R. Byerly (Louisiana State)¹ gevoeld moeten hebben toen ze een rotsformatie van de onderkant van de geologische kolom (Archaïcum) helemaal naar boven (Pleistoceen) moesten verplaatsen.

IJzersteen formaties in de Barberton Greenstone belt, Zuid Afrika, werden tot nog toe gezien als de oudste hydrathermische eruptie afzettingen onder water ter wereld. Het zou vermeend bewijs hebben geleverd voor Archaïcum hydrathermische systemen, oceaansamenstelling en temperatuur, en het vroege leven. Dit rapport presenteert ... bewijs vanuit drie wijd verspreide gebieden dat het ijzersteen gevormd is op, en direct onder het moderne aardoppervlak, door actief grondwater en bronnen, waarschijnlijk tijdens perioden van zwaardere regenval in het Pleistoceen... deze afzettingen vertegenwoordigen wel een opmerkelijk ijzeroxide afzettend hydraulisch systeem uit het Kwartair (een recent tijdperk, waaronder het Pleistoceen), maar bieden geen informatie over de omstandigheden of het leven op de vroege Aarde.

En zo is het verplaatsen van de eerste rotsen op Aarde naar de moderne tijd reden voor een knal. "IJzersteen afzettingen in de Barberton Greenstone belt, Zuid Afrika: Producten van een Cenozoïsch hydraulisch systeem, geen hydrathermische eruptiekanalen uit het Archaïcum!" De geaccepteerde leeftijd was ongeveer 3,55 miljard jaar. Van het Pleistoceen wordt verondersteld dat het ongeveer 2 miljoen jaar geleden begonnen is. Dat betekent dat de nieuwe leeftijd maximaal 0,06% is van de oude.

Mark McBride (Universiteit van Wisconsin) is al 10 jaar bezig met onderzoek naar hoe een bepaalde bacterie zich voortbeweegt. Zijn conclusie is dat de microbe een soort loopvlak heeft als een lopende band waardoor het over verschillende soorten oppervlakten kan glijden als een soort all-terrain vehicle (ATV) of een tank.
   

Volgens een persbericht van de Universiteit van Wisconsin, is het energie departement geïnteresseerd in deze bacterie, Cytophaga hutchinsonii, omdat het papier en andere houtproducten kan verteren.   Dit is de eerste stap in het omzetten van levend materiaal in ethanol, wat weer als brandstof gebruikt kan worden.
    McBride heeft een "onderdelenlijst" van 24 genen geïdentificeerd die betrokken zijn bij de voortbeweging. Hij bevestigde kleine latex bolletjes aan het oppervlak van de cel en observeerde hoe ze in alle richtingen bewogen. Hij zei: "De celwand schijnt een serie lopende banden te hebben," en beschreef deze bijna onzichtbare vezeltjes als bandprofiel, "ontworpen om het organisme over een verscheidenheid aan oppervlakten te laten bewegen, als een all-terrain vehicle." Hij denkt dat deze structuren ook cellulose naar inwendige van de cel transporteren, naar speciale organellen die het verteren.
    Hoe de cel de cellulose verteert moet nog verder uitgezocht worden. Andere bacteriën kennen dit trucje ook, maar deze bacterie "gebruikt óf een andere strategie óf andere enzymen." Het energie departement is erin geïnteresseerd omdat het onze energieverslindende maatschappij nieuwe mogelijkheden biedt om materialen als papierpulp, zaagsel, stro en kaf om te zetten in bruikbare energie.
    Wat McBride in dit onderzoek pas echt intrigeert, is hoe C. hutchinsonii het precies doet. Hij en zijn studenten hebben het vergeleken met een andere glijdende microbe, Flavobacterium johnsoniae. De twee zijn "geen naaste verwanten" van elkaar, maar toch "gebruiken ze dezelfde machinerie om te bewegen." Hoe verschillend zijn die twee? McBride beweerde: "Jij bent meer verwant aan een fruitvlieg dan deze twee organismen aan elkaar."

Dikke boeken over systematische theologie bevatten gewoonlijk gedeelten over scheppingsleer (protologie), de studie van de mens (antropologie), en de studie van de laatste dingen (eschatologie). Die gedeelten zijn ook aanwezig in een artikel dat geschreven is door Adrian Brown van het SETI instituut, dat zich bezig houdt met het zoeken naar buitenaardse intelligentie.
Zijn protologie: Darwins materialisme is het standaard uitgangspunt, en behoefde geen verdere uitwerking.
Zijn antropologie: hij zei dat de mens als een god is, scheppend naar zijn eigen beeld en inzicht. "Een aangrijpend thema in Science Fiction is de potentie van de mens om leven te scheppen en de gevaren die daarin schuilen."
Zijn eschatologie: hij suggereerde dat de evolutie van onze robotschepsels ons ooit overbodig zal maken. "Wanneer robots de mensheid eenmaal hebben vernietigd, zullen ze in staat zijn om zonder ons verder te leven". Als wij voor god gaan spelen, dan kunnen we eeuwigheid en almacht dus wel vergeten.
    Hoewel Brown toegaf dat het "levensgevaarlijk is om verhalen te vertellen over de toekomst en daar nu onze keuzes op te baseren", stond hij zichzelf wat "fantasieën" toe over "een tijdlijn waar de mens leven schept en door zijn eigen schepping vernietigd wordt". Onze troost zal dan zijn dat we deel hebben uitgemaakt van het grote plan van de evolutie:

Zolang we onze schepping maar in staat stellen tot Darwinistische evolutie, is het waarschijnlijk dat de Aarde, gezien als een compleet ecosysteem, door zal stomen naar verdere technologische prestaties en eco-systemische verlichting. De mensheid zal een heldenrol hebben gespeeld in dit avontuur. Zelfs robots (misschien juist in het bijzonder robots) zullen dit wel moeten erkennen. Onze levens zullen betekenis hebben door ons nageslacht, een vrij gangbaar doel in het leven van de alledaagse mens.

Hij heeft niet de mogelijkheid overwogen dat, net als in 1984 (het boek van George Orwell), de robots elke herinnering aan de mensen uit hun geschiedenisboeken gebannen zullen hebben. Ach, dan zijn we toch allang uitgestorven, wat maakt het dan nog uit? Beter dan te wachten op het uitdoven van onze zon, veronderstelt hij, en vervolgt:

Misschien is het leven van machines onvermijdelijk, als Darwinistische evolutie door wil gaan op Aarde. (...) Als mensen zichzelf de komende eeuwen alsmaar blijven opwaarderen met zelfgemaakte technologie, zullen we het ons dan ooit volledig beseffen wanneer de machines de macht overgenomen hebben? Wat is er nog menselijk aan een robot met enkel nog een paar originele Homo Sapiens hersencellen?

Vreemd eigenlijk dat een SETI onderzoeker, een wetenschapper, zich bezig houdt met zulke theologische zaken. Hij concludeert dat het voor SETI belangrijk is om rekening te houden met de mogelijkheid dat wanneer we contact maken met buitenaardse wezens, zij het robotnageslacht kunnen zijn van soortgelijke wezens als wijzelf. (...) Is het mogelijk dat ze wachten tot wij slim genoeg zijn om een robot te maken die met hen kan praten?

'Tuurlijk, in fantasieland kan alles; monsters onder het bed, misschien zijn we wel programma's in de Matrix. Doe een wens bij een vallende ster, en je dromen komen uit. Laat je fantasie maar gaan, en alles is mogelijk; evolutie biedt vooruitgang, en wij kunnen zijn als goden! (Nou ja, in ieder geval totdat het heelal helemaal afgekoeld is). Wauw, wat een vreemde droom. Oké, wakker worden, en terug aan het werk maar weer. Verstandige mensen baseren hun dagelijkse beslissingen niet op hun nachtmerries. Enne, Adrian, als je nog eens wat 'wetenschappelijks' probeert te schrijven, zorg dan dat je wakker bent, we hebben het echt wel door als je zit te dagdromen.

Hebben twee dingen een gemeenschappelijke oorsprong wanneer ze allebei rondjes draaien? Een Japans team denkt van wel. Een zweephaartje aan een bacterie draait, evenals ATP synthase (een onderdeel van de cel dat bij de energievoorziening actief is), hoewel een zweephaarmotor tien keer zo groot is. Volgens een publicatie in PNAS,¹ merkten deze onderzoekers op dat "Deze resultaten een evolutionaire verwantschap impliceren" tussen het zweephaartje en de ATP synthase.

Merk op: "versnelde diversificatie" kan praktisch gezien worden als een synoniem voor "plotselinge verschijning". (Wetenschappers hebben wel vaker de neiging om eenvoudige dingen moeilijk te omschrijven.) "Vanwege zijn onvolledigheid geeft het fossielenverslag van amfibieën weinig duidelijkheid over de tijd en snelheid waarmee moderne taxonomische groepen hun verscheidenheid verkregen," zeiden ze, "...de timing en intensiteit van belangrijke macro evolutionaire trends worden verhuld door schaarste van de fossielen." Wát zecht u nou toch allemaal?... uh, nou, er zijn dus niet genoeg fossielen om evolutie te bewijzen... O, zeg dat dan meteen!
Moleculair bewijs heeft Darwinistische geleidelijkheid echter niet kunnen redden. Hun grafieken laten geen duidelijke toenemende diversiteit zien, maar pieken en dalen, en een plotselinge uitbarsting van verscheidenheid in het meest recente tijdperk. "Onze uitkomsten, afgeleid van bestaande taxonomische groepen," concludeerden ze, "leveren bewijs voor aanzienlijke fluctuaties in de geschiedenis van amfibie diversificatie, en verwerpen de hypothese van geleidelijke accumulatie van mutaties door afstamming." Kortom, er is geen bewijs voor het geleidelijk ontstaan van amfibieën.

Er zijn cellen in onze hoofdhuid die haar produceren, maar er zijn ook cellen die bijvoorbeeld op de palm van onze hand zitten, die geen haar maken. Er zijn al met al duizenden verschillende cellen die allemaal hun eigen unieke taak hebben die belangrijk is in het goed functioneren van een orgaan in ons lichaam. Maar hoe weten die cellen waar ze naar toe moeten?
   

Wetenschappers vermeldden in een artikel in PLOS¹ dat cellen iets in hun DNA hebben dat lijkt op een postcode, wat hun plaats in het lichaam bepaalt. Huidcellen op 43 plaatsen van het lichaam werden vergeleken. Hoe cellen weten waar ze zijn in het lichaam is altijd een groot raadsel geweest. Nu blijkt dat het adres van de cel gecodeerd zit in het DNA.
    Onze postcodes bestaan uit cijfers en letters die je stapje voor stapje dichter bij je doel brengen. Zo hebben cellen ook een code in hun genen die ze verwijzen naar de juiste plek. Er werden drie locaties in het DNA gevonden die overeen kwamen met de locatie van de cel in het lichaam. Ze gaven aan of ze uit de bovenkant of de onderkant van het lichaam kwamen, dichtbij of ver weg van het midden van het lichaam, en dichtbij of ver weg van het oppervlak van het lichaam. Elke set genen brengt ze zo dichter bij hun eindbestemming, net als bij een postcode. Deze ontdekkingen kunnen wetenschappers weer verder helpen bij het bestuderen van de ontwikkeling van ziekten, het genezen van wonden en het maken van kunstmatig weefsel.

Veronderstelde embryo's van dieren in precambrisch gesteente in China zijn dat niet. Vorig jaar juni (en eerder) vonden onderzoekers iets wat leek op symmetrische embryo's in lagen onder de 'cambrische explosie'. Als dit zo was geweest dan was er bewijs voor een vroeg ontstaan van Bilateria.



Nu classificeert een publicatie in Nature ze als reusachtige bacteriën en niet als embryo's.¹
Sommige evolutionisten hadden gehoopt dat deze ontdekking de cambrische explosie wat zou dimmen door de oorsprong van symmetrische lichaamsbouw verder terug te dringen in de tijd. In een "News and Views" artikel in hetzelfde nummer van Nature,² noemde Philip C. J. Donoghue (Universiteit van Bristol) dit een "embryonale identiteitscrisis" die deze hoop doet vervagen. Hij gaf toe dat evolutionisten nog steeds kampen met "overkoepelende vragen" over de timing en embryologische basis van de oorsprong van levende wezens. De ontdekking dat deze structuren geen embryo's zijn, stuurt de evolutionisten weer terug naar AF. "Net als alle andere theorieën over precambrische beesten, is de classificatie van deze fossielen verre van bepaald, zelfs op rijk-niveau" (de hoogste rang in de taxonomie - red.)

Een ontdekking van fossielen door amateurs in Montana, laat volgens de Great Falls Tribune "een vleeseter en een planteneter - met de staarten gekruist als zwaarden" zien. De fossielen hebben een "opmerkelijke detaillering, zelfs tot aan pezen en tanden." De drie amateur ontdekkers waren aan het verkennen op privé-terrein in Garfield County. Ze vonden botfragmenten op de bodem van een ravijn en zagen dat ze afkomstig waren van botten die uit afbrokkelend gesteente in de wand van de helling staken.
 

Hij klauterde ongeveer 6 meter langs de kant van het ravijn omhoog en volgde het spoor van botfragmenten tot aan een vlakke richel waar hij iets zag wat onmiskenbaar een groot fossiel was: het bekken van een dinosaurus, blootgelegd in het gesteente.
 "Zijn kont hing letterlijk uit de helling," zei [Mark] Eatman.
Het team borstelde het kruimelige steen weg, legde een dijbeen bloot wat in het bekken stak en wat nog treffender was, pezen.
 "Om ze zo als gitaarsnaren langs dat grote bot te zien lopen was tamelijk verbazingwekkend," zei Eatman.

Deze "dinosaurusvondst van wereldklasse" bevatte een Gorgosaurus (lijkt op een T. rex) en een Ceratops. De vleeseter was voor bijna 100% compleet en miste alleen een klauw.
    Het artikel besprak twee controversen. Het primaire dispuut ging over de rechten van amateurs om fossielen te zoeken en te verkopen; een ander ging over de omstandigheden waaronder de beesten waren begraven. De ontdekkers vonden een tand in de rug van de planteneter en vroegen zich af of de twee in een gevecht waren gewikkeld toen ze stierven. Een paleontoloog had een iets andere visie: "Gebaseerd op de positie van de skeletten, is het waarschijnlijker dat de twee onfortuinlijken het slachtoffer waren van een overstroming en dat hun lichamen op dezelfde zandbank aanspoelden," zei hij.

Het voorstel van een dodelijk gevecht spreekt meer tot ons gevoel voor dramatiek doordat we van die B-films hebben gekeken over dinosauriërs, maar denk er eens over na: zou Gorgie aan een maaltijd denken terwijl hij in het drijfzand zakt? De vakkundige dacht dat ze begraven waren door een overstroming. Dat is een algemene verklaring voor een dinosaurus hier, een dinosaurus daar en nog eentje verderop. (Misschien zijn ze wel tijdens de aanval overvallen door een overstroming.) De indrukwekkende bottenmuur van het Dinosaur National Monument in het zuiden van Utah, wordt ook verklaard met een waterige begrafenis. Ze lijken echter nooit de punten met elkaar te verbinden en het grotere plaatje te ontdekken dat het misschien dezelfde overstroming geweest is die ze heeft begraven. Om pezen en uitstekende botten goed te conserveren, moet het een ongewoon grootse gebeurtenis geweest zijn; iets wat nog nooit vertoond is in Dinotopia. Ondersteunt de insluiting in kruimelig gesteente echt het idee dat ze daar 75 miljoen jaar geleden begraven zijn, en dat de onderzoekers er net op tijd bij waren om te voorkomen dat ze uit elkaar zouden vallen? Dat is wel heel erg toevallig.

• Beide mechanismen komen in het hele dierenrijk voor.
• Er is een groot verschil tussen dieren met gelijksoortige 'aanpassingen'.
• Er zijn geen overgangsvormen.
• Fossielen geven geen aanwijzingen hierover.

Ondanks hun geloof dat deze 'aanpassingen' geëvolueerd zijn, gaven ze eerlijk te kennen dat ze slechts konden gissen naar een mogelijk proces van natuurlijke selectie. "...het is niet moeilijk om een aaneenschakeling [van gebeurtenissen] voor te stellen gedreven door natuurlijke selectie, die uiteindelijk zou leiden naar de complexe structuren die we vandaag de dag zien. Dit is echter speculatief; er zijn tot nu toe nog geen gevallen beschreven van 'intermediaire stadia' in bestaande groepen. Ontwikkelingsreeksen, het gebrek aan fossiele gegevens en de schaarste aan kandidaten voor moleculaire voorgangers die tot nu toe geïdentificeerd zijn, hebben het karwei moeilijker gemaakt. Misschien zal er beter inzicht worden verkregen door verhoogde aandacht voor myeline dat geëvolueerd is in gewervelden."
(vetdruk en onderstreping toegevoegd.)