De stad waar ik mensen uit alle landen ontmoette en rugby leerde spelen en kijken
14-01-2010
Rugby en sneeuw gaan niet samen
Nu Simon terug thuis is in Gent, een dag later dan voorzien door de sneeuw in Londen, en zijn blog stilaan zal doodgaan, zie ik mij dus moreel verplicht wat mensen een portie leesvoer te geven. Mijn leesvoer bestaat op dit ogenblik vooral uit cursussen. Deze mogen jullie zeker lezen als jullie willen. Als pauze lees ik soms enkele bladzijden in De Leeuw van Vlaanderen die ik van thuis mee heb. Maar laat ik even chronologisch te werk gaan. Woensdag 6 januari ben ik in alle vroegte vertrokken naar Mulhouse, helemaal alleen met enkel mijn vriend de auto. Tot Brussel kon ik papa volgen (die trouwens eerder 130 reed dan 120), en daarna ging het alleen, via Aarlen, Luxemburg, Metz, Strasbourg en Colmar. Tegen de middag was ik terug op mijn kamertje in Bâtiment C. In de namiddag hadden we een presentatie voor een vak waarvan we geen examen hadden. Ik had mijn zinnetjes deftig voorbereid, dus ik zal hopelijk niet al té veel fouten gezegd hebben. Op donderdag was er examen Franse teksten schrijven. Helaas voor John is hij de enige die gebuisd is en volgende week herexamen heeft. Op vrijdagnamiddag was er examen Droit, en dat was gewoon een 'leer uit het hoofd en schrijf alles op wat je weet' examen, dus daar zal ik zeker voor door zijn. Oh ja, ondertussen was het beginnen sneeuwen, hopen kleine poedersneeuwvlokjes, die het niet mogelijk maken sneeuwmannen te maken, zelfs geen kleine. Gelukkig kraakt het heerlijk als je er door wandelt. Na alle slechte dingen over CLOUS moet wel gezegd worden dat ze erg hun best doen het baantje en de toegang tot de gebouwen sneeuw- en ijwvrij te maken. Zelfs als het sneeuwt zijn ze bezig alles vrij te houden, en dat mag ook best eens vermeld worden. Tijdens mijn avondwandelingen door de sneeuw heb ik ergens in een goed verstopt hoekje een barbecue gevonden. Op donderdagavond was ik de enige die is komen opdagen voor de rugby, dus spelen was wat moeilijk. Op zaterdagnamiddag ben ik in Café Leffe met Alexandre, Jean-Baptiste en David van het rugby naar een competitiematch gaan kijken (Stade Français won ruim van Biarritz). Waar de anderen Belgisch bier dronken (Hoegaarden, Leffe uiteraard en Kwak), dronk ik lekker cider. 's Avonds heb ik nog ijverig gestudeerd. Deze week hadden we enkel vanmorgen les want het practicum van woensdagmiddag ging niet door omdat de machine niet in orde was. Vanavond waren we al met meer spelers voor het rugby, maar zelfs met 3 is het moeilijk spelen... Zo heb ik vanavond nog wat tijd om aan enkele verslagen te werken, want die zijn er ook plots bijgekomen. Morgen zijn er 2 examens. Volgende week slechts een, op vrijdag, maar ook meer les (8u) en 2 practica op punten. De week erna wordt lastig met 3 examens op 4 dagen. Op vrijdag 29 januari zou ik normaal al mijn punten moeten weten want dan is het 'Conseil'. Dat wordt spannend!
21-12-2009
Thuis
Ondertussen nadert Kerstmis met rasse schreden, en ben ik terug thuis in Gent voor even. De laatste week was lastig, erg lastig, met les en 4 examens. Dat maakt dat er al 8 examens achter de rug zijn, en dus nog een achttal te gaan in januari. De eerste week in januari zijn dat er twee, op donderdagvoormiddag en vrijdagnamiddag (uiteraard van 16-18u). Wegens geen les op maandag, dinsdag en woensdagvoormiddag kan ik in principe de woensdagochtend naar Mulhouse vertrekken. Die laatste week begon het te sneeuwen in België, en heel even en heel weinig in Mulhouse zelf. De weerberichten werden dus angstvallig in het oog gehouden, want de vrijdag moest ik Thomas oppikken in Zürich en de zaterdag zouden Thomas, Sofie en ik terugrijden naar Gent. Helaas werd de rugbytraining de donderdag afgelast om een nog steeds onbekende reden, wat betekende dat ik niet nog eens kon proberen te lopen met de bal. Dat lukte me de week voordien liefst twee maal. De eerste maal kwamen de anderen dichter, en heb ik de bal naar Alexandre gepast die de essai (de try) maakte. Wat me een compliment opleverde De tweede maal ontweek ik snel Brice, want die is sterk, en Susanne, maar dan duwden ze me buiten en was het een touche. Uiteindelijk bleek het weer in Zwitserland goed en kon ik om Thomas. We aten samen in Dietikon. De zaterdagochtend waren we om half zeven al druk in de weer met het volstouwen van de auto, en dat bij -7°C. De tocht begon, en bij momenten lag er wat sneeuw, waardoor het opletten geblazen was, zeker op het linkervak, en we slechts 100 of 90 konden rijden. De strooiwagens waren druk bezig, en door de gesmolten sneeuw en het zout hebben we de voorruit heel vaak proper moeten maken. Toen Thomas reed, was het zelfs nodig om de 20 à 30 km, waardoor het niet opschoot, maar wel veiliger was. Het kwik daalde verder, bij momenten was het buiten -16.5°C. Eens Metz voorbij lag er al veel minder sneeuw en in België waren de wegen picobello. Uiteindelijk kwamen we na een bijna acht uur durende rit moe aan in Gent. Sofies ouders kwamen haar ophalen en Thomas ouders waren er ook. Even later vertrokken papa, Thomas en ik voor de rugbymatch Stade Français - Ulster, in de Heineken Cup, de Champions League van het rugby. De heenwedstrijd in Belfast was gewonnen door Ulster met 23-13. De match in Brussel zou wel eens beslissend kunnen zijn voor poulewinst. Maar helaas, rond 14.30u was blijkbaar beslist de match af te gelasten door een slecht veld. Zo stonden we dus voor niets in Brussel. Enige informatie hing daar niet uit. Terug thuis bleek dan dat de match zondag gespeeld zou worden, om 15u in Parijs. Door de sneeuwval zaterdagavond en zondagochtend was het onmogelijk Parijs te bereiken. Wat er met onze tickets moet gebeuren, weten we nog niet. Stade Français won overigens met 29-16, en is nu leider in zijn poule.
12-12-2009
Sneeuw
Al was het maar een klein beetje, vanmorgen lag er sneeuw op het grasveld achter het gebouw. Na enkele uren was het helaas allemaal gesmolten, maar toch, de aanblik van sneeuw deed me plezier. Want van sneeuw word ik altijd vrolijk, al was het nu wat minder aangezien ik moet studeren voor drie examens volgende week. Dinsdag hebben we examen van 8 tot 10u, dan natuurlijk les van 10 tot 12 en dan nog eens van 13 tot 19u(!!!). Wat maakt dat we 2u examen hebben en 8u les. De dag erna hebben we in de voormiddag 4u les, en dan nog een examen. Als ze nu echt denken dat het doenbaar is om een examen deftig te leren op 1 avond, die begint om 19u (en dan moet ik nog eten, wat uitpuffen van de lastige dag, dus ik kan beginnen om 20.30u), dan zijn ze helemaal zot. Wij zessen van ons klasje gaan dan ook om 16u voort gaan, en 3u les brossen. Het laatste examen is dan vrijdag van 8-10, waarna les tot 's middags. In de namiddag is het al vakantie! Voor zij die het nog niet zouden weten, op zaterdag 19 december keren Thomas, Sofie en ik dan met de auto terug naar Gent.
29-11-2009
Arme Sinterklaas in 'la Capitale de Noël'
Na de 8u pcles op woensdag en voor het examen op vrijdag, was er natuurlijk rugby op donderdagavond. Mijn been heeft het uitgehouden, mijn knie ook, alleen is die wat blauw. Erger was het feit dat mijn achterhoofd nogal hard kennis maakte met de grond. Ik heb voort gespeeld met lichte hoofdpijn, en erna ben ik voor Susanne's verjaardag nog iets gaan drinken in de Ierse Pub vlakbij aangezien ik toch niet meer zou beginnen studeren om 22u. Ik ben niet lang gebleven, aangezien ik op vrijdag 4u pcles had en een examen. Het examen was niet zo gemakkelijk, dus we wachten af. Vrijdagavond ben ik dan met Sofie, Susann en Vivienne naar de kerstmarkt in Mulhouse geweest (zie eerste 5 foto's). Die is iets groter als in Gent. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om choucroute te eten, en een pannenkoek met appelmoes. Ik heb ook geproefd van Susann's churros. Dat zijn langwerpige dingen gemaakt van oliebollendeeg, gefrituurd en dan bestrooid met suiker. Lekker, maar zwaar en uiteraard ongezond. Zaterdagavond speelde Frankrijk een testmatch tegen Nieuw-Zeeland (rugby), en ben ik gaan kijken in de Irish pub, het stamcafé van de rugbymannen. We waren met 8. Voor die match begon hebben we met 3 bij Alexandre aperitief gedronken, en dat was heel gezellig. Na het zingen van de Marseillaise begon Frankrijk goed aan de match, kwam op voorsprong, maar kon niet meer volgen toen Nieuw-Zeeland een niveau hoger ging spelen. Resultaat: 12-39 verlies voor Frankrijk. Dat lieten we uiteraard niet aan ons hart komen, want het was maar een testmatch. We zijn dus nog iets gaan drinken in het centrum. Het was een heel gezellige avond, waarbij ik de vraag kreeg wanneer de Belgen officieel volwassen zijn. Vandaag, zondag, ben ik dan met Sofie naar Strasbourg gereden, de hoofdstad van de Elzas en internationaal gekend. Buiten het centrum liggen parkings die de zondag gratis zijn, en vanwaar je met de tram vlot in het centrum geraakt. De stad is een stuk groter dan Mulhouse, en mooi en vreemd. Mooi omdat er veel pleintjes zijn (met nu kerstmarktkraampjes), mooie vakwerkhuisjes en vele mooie andere huizen. De kathedraal is overdonderend, met een grote toren en enorm veel krulletjes en beeldjes langs de buitenzijde, maar ook binnenin. Echt om scheel op te kijken, en lelijk, maar toch erg knap gemaakt. Vreemd omdat de huizen allerlei verschillende stijlen hebben. Op de Place de la République staan bvb 5 gigantische gebouwen (o.a. Palais du Rhin, Justitiepaleis, bibliotheek), de kathedraal heeft dan weer een andere stijl. Sommige kerken zijn eenvoudig en lomp, andere fijn en speciaal. Er is ook veel water met zwanen. Dit weekend openende de kerstmarkt van Strasbourg, de grootste in de Elzas, en daarom ook de meest commerciële. Helaas voor Sinterklaas, maar hier is de kerstman koning, en lopen mensen al rond met kerstmutsen/hoeden/ooievaars op hun hoofd. In mijn Trotter staat dat er 500 000 bezoekers per weekend zijn, en dat wil ik best geloven. De kraampjes, versierd tot en met, op het kitsjerige af, waren open om 11u. Toen al verkocht de Glühwein als zoete bekertjes. Maar Glühwein is niet zomaar Glühwein. Er is rode, witte en rosé Glühwein, maar ook Cidre chaud (niet geprobeerd, want ik moest nog autorijden), jus d'orange chaud (bakkes), al dan niet met honing en jus de pommes chaud (bah), al dan niet met kaneel. Kruiden kunnen eventueel bij het sinaasappel- en appelsap gedaan worden. De kraampjes, die verspreid staan op alle pleinen, verkopen grotendeels dezelfde kitsj. De straten in het centrum waren ook allemaal versierd, elk met een eigen soort lampen/bomen/slingers/kerstballen. Toen het donker werd, was dat wel mooi, maar ze kennen hier duidelijk niet het spreekwoord 'overdaad schaadt'. Op een bepaald plein zong een kinderkoor uit volle borst en wenste ons zo een Vrolijk kerstfeest en gelukkig nieuwjaar toe. Bij deze wil ik dus ruim op tijd zijn: Merry Christmas and a Happy New Year!
22-11-2009
Een bewogen weekend
De voorbije lesweek viel mee. Het examen op woensdag ging redelijk, enkel 2 vragen wist ik niet goed. De rest zal wel meevallen, zeker met nog een bonusvraag voor 1 punt. Donderdagochtend kregen we te horen dat er voor vrijdag helemaal géén examen voorzien was, zelfs de prof wist van niets. Het examen is uitgesteld naar een nog nader te bepalen datum. Daardoor hoefde ik 's avonds minder te studeren, waardoor ik in alle rust naar de rugbytraining kon gaan. Eerst deden we de nodige oefeningen om te leren zijwaarts te bewegen als we de bal hebben, en om spelers te ontlopen. Dan volgden er wat opwarmingsoefeningen. Bij het lopen voelde ik plots de weerstand in mijn linkerbovenbeen wegvallen, en dus viel ik plof naar voor, tot hilariteit van de 20 jongens. Helaas deed het wel pijn, maar ik heb toch voortgespeeld, wat uiteraard niet gezond is. Ik weet dat wel, maar ik wou die training niet laten schieten, het is veel te leuk. Doorlopen lukte niet (voor zover daar al sprake van is bij mij!), en kracht zetten met links ook niet. Ik heb ook eens helemaal onder de stapel gelegen, en heb Alexandre, de beste speler gestopt. Dat was per toeval, want onze hoofden botsten tegen elkaar. Ik voelde niets, maar hij ging onderuit. Blijkbaar herinnert hij zich niets meer van de rest van de training. Ondertussen gaat het al veel beter met mijn been. Ik voel het nog een beetje, maar tegen donderdag zal het wel terug beter zijn. Zaterdagmiddag begonnen de problemen met het water. Op donderdag hadden mijn buurvrouw Ludivine (Ludi) en ik al wat water gehad rond die stomme voetenspoelbak (bidet). Maar omdat het niet veel was, hadden we er geen aandacht aan geschonken. Maar zaterdagmiddag rond 15u was er op een half uur tijd veel water in de kamers gestroomd. Bij Ludi stroomde het zelfs haar kamer uit, de gang over en binnen bij Anwar, haar overbuur. Wij hebben de rode telefoon beneden geprobeerd (voor noodgevallen), maar natuurlijk geen antwoord gekregen. Een ander noodnummer gebeld, maar ook geen antwoord. De directrice gebeld, geen antwoord. Uiteindelijk antwoordde zij toch, en ze stuurde iemand om ons te helpen. Die man had er natuurlijk ook geen verstand van, want zo gaat dat hier. Hij heeft wat zitten foefelen en zei dat alles in orde was. Zaterdagavond speelde Frankrijk om 18u tegen Samoa een vriendschappelijke rugbymatch, en Bartira en ik zijn gaan kijken met Jean-Baptiste, Pascal en Alexandre in Shamrock, een Ierse pub dichtbij. Niet echt Iers ingericht, maar ze hebben Guinness van de tap. Zo dichtbij, en ik wist dat niet?! Frankrijk maakte Samoa in, en het was erg gezellig. Daarna was er nog een feestje bij Pedro, maar rond middernacht moest ik terug naar mijn kamer, want het was opnieuw beginnen overstromen. 2u zijn we bezig geweest met 6 man. Die man van 's middags, de 2 nachtwachters, Ludi, Zakaria en ik. De vacuumcleaner zuigt efficient het water op, maar het duurt lang en maakt veel lawaai. Er was meer water dan 's middags. Omdat ze dachten dat er ergens een opstopping was, hebben ze chemische brol in de leiding gekapt, en uitgetest. Uiteindelijk lekte het niet meer, en konden we gerust gaan slapen. Ik heb veel gerief in de koffer gestoken, omdat ik niets op de grond kon laten staan. Na veel te weinig slaap zijn Vivienne, Laura, Susann en ik deze morgen dan naar Freiburg in Duitsland gereden. Het traject is de hele tijd snelweg, en we vonden snel een parkeergarage dicht bij het centrum. De plaatsjes waren groter dan normaal, dus dat ging allemaal vlot. Freiburg heeft een mooi centrum, vol met oude huizen (°1300). De grote kathedraal heeft een toren waar je in kan. Helaas een smalle wenteltrap, en daar kan ik niet goed tegen. Naar boven ging, maar eens terug beneden was ik compleet draaierig. Er zijn ook nog 2 oude verdedigingstorens met vakwerk te zien. De huizen zijn goed onderhouden, maar de Duitsers zijn vuilaards (lees: kroonkurkjes). We vonden een pizzeria waar de pizza's halve prijs waren, dus hebben we ook nog dessert gegeten (tiramisu, maar die van mama is beter). Er zijn veel winkels, die op zondag toe waren (oef), en veel kerstversiering. De kerstmarkt was al helemaal opgebouwd, maar toe. Die kraampjes zijn stukken mooier versierd dan de prutsmarkt in Gent. We zijn nog naar de cinema geweest, maar omdat er enkel gedubde films waren de komende uren, hebben we niets bekeken. Het was grappig om te zien hoe bijgelovig Susann is. In kerken waar ze een donatie vragen, steekt ze steevast wat geld in het potje. Fonteintjes waar mensen geld in gooien kunnen ook op haar bijdrage rekenen. De terugrit verliep ook vlot, alleen wou de Sharan geen 130 rijden. Ik heb hem niet geforceerd en hem 120 laten rijden, dat ging beter. Hij wil ook niet altijd even goed de heuvel hier op omdat het vrij omhoog gaat. Eens terug kwam ik op de gang, en ja hoor, weer water te zien. Nog meer dan gisterenavond, en ipv 2 kamers met water nu al 6. Pas deze keer hebben ze loodgieters proberen bellen, en natuurlijk wou niemand komen op zondagavond 18u. Ze hadden verdomme gisterenmiddag direct iemand moeten laten komen. Nu, ik had alles op mijn bed en bureau gezet, dus was er niets nat, behalve de vloer. De vastgekleefde tegels komen wat los. Normaal moet je zelf de schade aan je kamer betalen, maar ofwel betalen zij omdat zij de schuldige zijn, ofwel moet de verzekering dat betalen. Ik ben het een beetje zat, al dat water. Mijn chauffage lekt altijd, meer of minder afhankelijk van de stand. Hoe warmer, hoe meer. Morgen sta ik een uur vroeger op om naar CLOUS te gaan. Ik vraag eerst beleefd hoe dat zit met het CAF, om dan eens al mijn klachten te uiten. Lekkende chauffage tot daar aan toe, maar mijn kamer 3x onder water (en nog erger bij Ludi), dat is onaanvaardbaar. Het is gewoon een schande dat ze niet direct iemand laten komen. Als je de hoeveelheid water zou gezien hebben, dan moest je direct beseffen dat het niet gewoon ergens een probleempje was. Ik ga proberen een korting voor deze maand te bedingen, plus een reparatie van mijn vloer (ik hoef geen losse tegels), plus een grondige reiniging van mijn kamer. Want het stinkt nog op de koop toe. En als ze komen werken deze week als ik moet studeren, dan kunnen ze me nog een rustige studieplaats met internetaansluiting geven ook. Ik ben het CLOUS momenteel zat. Altijd komen ze wel met het een of ander af dat in orde gebracht moet worden, ze geven slechte kamers, ze lossen problemen niet direct op, je kan hen niet bereiken met de noodnummers, en dan maken ze nog het wassen van je kleren onmogelijk op dit moment ook. Want de nieuwe studentenkaarten werken niet om te betalen, en de CROUSkaarten mogen we niet meer opladen. Wie dringend verse kleren nodig heeft, moet dan maar met de hand wassen, en hopen dat daardoor anderen geen overstroming hebben. Tot daar mijn ergernis. We proberen het leuke van dit weekend te onthouden, nl. de rugby op zaterdagavond en Freiburg vandaag. Ciao!
16-11-2009
Stilte voor de storm (van de examens)
Ondertussen zijn we al weer drie weken verder sinds ik de
laatste keer iets schreef. Het waren drie weken waarin niet zoveel bijzonders gebeurd
is. In de vakantie ben ik gaan schaatsen en fietsen tot in Altkirch, een stadje
hier een goede 15 km vandaag en tegen een heuvel aangebouwd. Het was een mooie
tocht door typische dorpjes met veel vakwerkhuisjes. Anders dan in Engeland komen
hier alle mogelijke kleuren voor. Helaas was er geen rugby in de vakantie. Op
31 oktober hadden we een Halloweenfeestje met enkele Amerikanen. Iedereen moest
verkleed zijn in gelijk wat, zodat het meer op carnaval leek dan op Halloween.
Susann had het lumineuze idee om mij om te toveren tot man, wat vrij deftig
gelukt is. De Amerikanen leerden ons de noodzakelijke lekkernijen die horen bij
Halloween, zoals snoepen, appels met een suikerlaag, een soort eetbare gel met
tequila of rum en geroosterde pompoenpitten. We maakten ook kennis met
Halloweenliederen, zoals wij liedjes hebben met Kerst. En uiteraard waren er pompoenen
met theelichtjes.
Het weekend erop heeft Victor migas gemaakt, een typisch
Spaans gerecht op basis van brood. Iedereen die wou mocht komen eten, en er was
speciaal voor de islamieten Halalvlees voorzien. Met de bijhorende salade was
het echt een lekker gerecht.
Op Wapenstilstand ben ik wat gaan fietsen heuvel op en
af. In Morschwiller-le-Bas zag ik de boerin met de koeien op weg naar de stal
in het midden van het dorp.
Verder heb ik ook rugbyschoenen en kousen gekocht, en
gebitsbescherming. De schoenen bleken voorbije donderdag direct nuttig, want
het veld was modderig zodat we allemaal eindigden als varkentjes. Die les
leerden we ook de touche, de inworp waarbij spelers van de twee teams op een
lijn gaan staan. Iemand gooit dan de bal en de spelers steken elkaar in de
lucht om zo de bal te proberen vangen of wegboxen. De jongens hebben mij zowaar
de eer gegeven in de lucht getild te worden. Best wel grappig! Het was een hele
leuke training, en het wedstrijdje ging erg gelijk op.
Vrijdag kreeg ik dan eindelijk mijn lessenrooster voor
komende week. Naast de nodige uren les heb ik twee examens, woensdag en
vrijdag. Ik had niet gedacht dat we al van die vakken examen zouden hebben, dus
ben ik aan het studeren. Het is echt ambetant als je het lessenrooster maar op
donderdag of vrijdag te weten komt. Nu ja, dat is voor iedereen zo, maar handig
is anders. Vrijdagavond heb ik wat gestudeerd en via livestream naar de
vriendschappelijke rugbymatch van Frankrijk tegen Zuid-Afrika gekeken. Daarna was
er nog een feestje bij de Spaanstalige bende, met enkele Marokkanen, Susann en
ik. Het was erg gezellig, en ze hebben veel salsa gedanst, waarbij ik (uiteraard)
toeschouwer was.
26-10-2009
Een leuke week met als hoogtepunt de Grossmünsterkerk in Zürich
Terwijl ik geniet van een weekje welverdiende vakantie (al zeg ik het zelf) na 7 weken van gemiddeld 30u les per week, maak ik even tijd om wat te vertellen over vorige week. Op maandagavond, toen ik aan het koken was en Susann me gezelschap hield in de keuken, nodigde John Hogg (de Schot) ons uit om wat te komen drinken op zijn kamer. Eigenlijk moest ik studeren, maar ik besloot dat daarna te doen. Met 6 Westmalles en mijn fles Sangria die ik van Ekhart gekregen had, was ik meer dan welkom. Op dat ogenblik waren naast Susann, John en ik ook Madhavan (Indië) en John Meva (USA) aanwezig. Wat later kwamen ook Emma en Sarah, twee Ierse meisjes die in Schotland studeren. Wie weet hoe klein onze kamers zijn, kan zich wel voorstellen dat het met 7 op zo'n kamer bakje vol was (Knallvoll zoals de Zwitsers zouden zeggen). Het was best gezellig. De dinsdag vetrokken we om 9u naar Kermell, bij Colmar, op bedrijfsbezoek. Kermell maakt m-aramidevezels, de iets flauwere variant van Kevlar/Twaron (p-aramidevezels). Franse brandweerpakken zijn steevast van Kermell, terwijl ze in België van Kevlar zijn. Het zijn vezels die niet branden of smelten bij hoge temperaturen, en Kevlar kan er nog iets beter tegen dan Kermell. Het was een interessant maar lang bezoek. In de namiddag was er nog gewoon 4u les. 's Avonds was er een gratis maaltijd aangeboden door CLOUS, om de mensen van je gebouw/verdieping wat beter te leren kennen. Iedere verdieping had een kleur en een dier op zijn badge. Wij waren de oranje kikkers, terwijl de vierde verdieping de groene kangoeroe's waren. Het was een soort koud buffet, niet mis. Ik ben wel vrij vroeg voortgegaan, want ik moest nog studeren. Woensdagochtend vertrokken we om 7u op bedrijfsbezoek. Eerst naar DHJ in Selestadt, iets verder dan Colmar, richting Strasbourg. Zij nemen katoenen lappen en leggen er een laagje op, op het lichtondoorlatend/steviger/minder glad/... te maken. Na dit bezoek reden we door naar La Bresse, voor Tissus Giselle. Hiervoor moesten de de Col de la Schlucht op, over de Vogezen. In La Bresse hadden we tijd om iets te eten (een veel te duur broodje, maar het was wel lekker) en om een fotoshoot te houden. Het bezoek aan Tissus Giselle was nogal langdradig. Toen hoge piet meneer Vandamme toekwam en ons een handje gaf, vroeg hij mij na mijn 'Bonjour' direct of ik van Nederland was. Lieve hemel! De rondleiding was wel interessant maar duurde veel te lang. Op donderdagavond zou ik normaal veel studeren voor het examen op vrijdag, maar heb ik besloten toch naar de rugbytraining te gaan. Het was tof, en ik heb enkel wat blauwe plekken en platte tenen erbij. Erna heb ik nog flink gestudeerd. Op vrijdag hadden we les van 8-10h en dan examen tot 12h. Het examen viel ietwat mee, dus ik denk wel dat ik er door zal zijn, tenzij ik ergens blunders begaan heb. Ik heb alleszins opgeschreven dat ik van België ben, misschien helpt dat ;-) Vrijdagnamiddag had ik dan nog 4u les, en dan ben ik naar Zürich vertrokken. Aan de grens met Zwitserland moesten we voorbij de douane, maar ze hebben me zonder problemen doorgelaten. In Basel was Zürich al aangegeven, en ik moet nog voor Zürich centrum van de snelweg. Een erg rustige rit, met helaas tunnels waarvoor je moet vertragen tot 100 of zelfs 80 km/h. Ik was nog maar net bij Thomas, of 1 van de Polen kwam vragen of we geen dumplings wilden, gemaakt volgens een Portugees recept. Het was lekker, maar vrij zwaar en groot. De 3 Polen keken raar op toen ik zei dat ik Polen een mooi land vond, en ze vonden mijn zinnetje 'Nie muvie po Polsku' grappig. Op zaterdag zijn Thomas en ik naar Zürich centrum gefietst. Op het einde zat er een venijnige klim, en toen Thomas zei dat we bijna boven waren, bleek er nog een stuk zoals het steilste van de Muur te volgen. Ik moet toegeven dat ik afgestapt ben. Als iemand me zegt dat ik er bijna ben, dan stel ik me daarop in, en dan kan ik niet nog zo'n stuk erbij nemen. Dan zijn we beginnen stappen langs alle belangrijkste dingen, met Thomas als goede gids (niet eens een kaart uitgehaald!). Er is een kerk met de grootste wijzerplaat van Europa, 7.8m diameter. En de Grossmünsterkerk, waar we op de toren geweest zijn. Vandaar had je een mooi uitzicht, o.a. op de Zürichsee en heel in de verte de Alpen. 4 toppen van ruim 3000m waren zichtbaar volgens een kaartje. Aan de Zürichsee, die echt tot in het centrum met zijn mooie, nauwe straatjes komt, zagen we zeilbootjes, zwanen, eenden, meerkoeten, meeuwen en Porsches. Helaas heb ik die middag de wedstrijd verloren met 13 Porsches tegen 15, op amper 4u tijd. Met ook nog 6 Jaguars, 1 Lamborghini en een Lincoln (lompe Amerikaanse auto) was de vangst mager! 's Avonds hebben we Tagliatelli carbonara gegeten, met als dessert heerlijke zelfgemaakte chocolademousse. De zondag was het regenachtig en zijn we lui geweest want we hebben de S-Bahn, een trein, genomen naar het Hauptbahnhof. We hebben het Landesmuseum bezocht. Om een of andere onbekende reden was het gratis. Het is een erg groot museum, deels in een oude kerk, en erg interactief opgebouwd voor de kinderen. Geregeld zijn er hoekjes met strips, Ooggetuigen en andere boeken die je zo mag zitten lezen. Op het einde is er zelfs een hele boekenzaal, en een zaal met tv's waar je oude humoristische (Duitstalige) filmpjes kan bekijken. Charlie Chaplin zou er zo passen. In de shop heb ik me dan een Zwitsers vlagje gekocht, ik kon het niet laten liggen. Die avond hebben we Risotto al Tonno gegeten, mmmmm, met een Tellpilsje en de rest van de chocolademousse als dessert. Maandagochtend had Thomas les, zodat ik rond 8.20u naar Mulhouse ben vertrokken. Aan de grens geen douane (oef), rustig verkeer, slechts 2 Porsches. Ik heb dan boodschappen gedaan, en straks begin ik aan rode kool!
23-10-2009
Zürich
Juist even laten weten dat ik goed ben aangekomen in Dietikon, bij Zürich. Op anderhalf uur mét wegenwerken en stomme tunnels waar je maar 100 of zelfs maar 80 km/h mag rijden. Aan de grens geen probleem gehad met het vignet, het was al donker en ze hebben me laten doorrijden. Ik heb hier al 3 Polen ontmoet, die het leuk vonden dat ik 'Ik spreek geen Pools' kon zeggen. Ze hadden Portugese dumplings gemaakt, en die waren best lekker (met olijven, look, ajuin, peterselie, tonijn). Een verslag van de voorbije week hebben jullie nog te goed. Het examen vandaag ging redelijk, dus ik verwacht wel er door te zijn met een 11/20 en hopelijk/misschien meer.
22-10-2009
In navolging van Simon
In navolging van Simon heb ik op Google Maps eens naar Mulhouse gezocht. Ik heb een foto van het centrum, met in het groen de universitaire campus. Zoals je kan zien zit ik aan de rand, en 1 km van hier kan ik al in de velden zitten (uiteraard bergaf). Het centrum is niet zo ver als het lijkt, 2 à 3 km schat ik. De andere foto is een zoom van de universitaire campus. Zoals bij Simon is er nog een tweede deel, maar hier is dan ook nog in Mulhouse, wat meer naar het centrum toe. Op de zoom zie je rechts ook nog het openlucht zwembad. En zoals je kan zien, ik hoef nog minder ver te wandelen dan Simon.
17-10-2009
De eerste sneeuw
Motregen? Sneeuw? Wat ijs? Zon? Regen? Stortregen? Droog? Vandaag was het weer een beetje veranderlijk, in tegenstelling tot de voorbije week waar het elke dag koud was met een schrale oostenwind en maxima van 10°C. Deze ochtend vroeg vertrokken ruim 40 Erasmusstudenten voor een daguitstap. Eerst reden we naar de Vogezen (les Vosges), de Grand Ballon op. Wat was er daar in de verte? De eerste sneeuw? Sneeuw? Sneeuw! En ja hoor, boven op de Grand Ballon, hoogte 1400m, lag er zowaar een laagje van 1 cm. Er woei een ijskoude wind die harde sneeuwvlokjes meenam, zodat iedereen direct sjaal, muts en handschoenen uithaalde. Normaal kan je vanop de Grand Ballon de vlakte zien, dan de Alpen en de Mont Blanc. Helaas was ons uitzicht beperkt tot 100m, maar dat kon de sneeuwpret niet bederven. Voor Sheilla was het de eerste sneeuw in haar leven. Ze vond het vooral erg koud. Hierna reden we over de heuveltoppen de Route des Crêtes af (Simon: Crêtes, niet Crêpes, zoals de Crêpes van Spa ;-). Normaal moet je een schitterend uitzicht hebben over de valleien en heuvels, bij ons waren het enkel de heuvels. Die waren wel mooi, zo bedekt met sneeuw. Uiteindelijk kwamen we aan bij Le Hohneck, een andere top. De bus zette ons niet bovenaan af, dus moesten we stappen tot de top. We werden aangeraden een knaloranje (het juiste oranje!) k-way met het logo van de UHA aan te doen. Hier lag al wat meer sneeuw, zodat er spontaan een internationaal sneeuwballengevecht begon (Ierland, Schotland, Tunesië, Litouwen, Spanje, België, Finland). Zaaaaaaalig! En dan begon de koude tocht naar boven, over een besneeuwd pad met een ijskoude wind. Die wind had er wel voor gezorgd dat de sneeuw kunstig vastgevroren was aan plantjes, takken en palen. Eenmaal boven besloot Odile Pons dat ze een groepsfoto wou, en dus ging de bende 'Nederlanders' knus bijeenstaan, tegen de wind in. Een beetje zoals de mannetjespinguïns doen als ze het ei uitbroeden en de vrouwtjes naar zee zijn om eten. Toen we terug naar beneden wandelden, kwamen we 'boeren' tegen met hun koeien, die van de wei gehaald werden. Schattig, zo'n rij koeien in de sneeuw, klingelend met de bellen. Normaal was de bedoeling dat we naar de Ferme-Auberge zouden wandelen, maar gezien het weer had niemand daar echt zin in. Sneeuwballengevechten zijn ok, maar geen ruim een uur durende wandeling in de sneeuw met een ijswind. In de auberge Kastelberg, die 2 km van de hoofdbaan afligt, kregen we voor 10 een eenvoudige, maar typische, lekkere en goedvullende maaltijd. Er was Collet fumé (Schiffala), sneetjes gerookt varken, met Pommes de terre braisées (roïgabrageldi), aardappelpuré die speciaal smaakte, en sla met een lekkere vinaigrette. Als dessert was er zelfgemaakte Munsterkaas of Tarte aux Myrtilles (een soort blauwe bosbesjes). Er was water en wijn, en na het dessert nog koffie of thee. Trouwens, deze auberge staat in mijn Trotter, als 1 van de 15 boerderijherbergen. De maaltijd die we hadden is een Repas marcaire, een herdersmaaltijd die 'uitgebreid, niet te duur, authentiek en lekker is', aldus Trotter. Over de auberge schrijven ze dat hier het eten nog als een serieuze aangelegenheid wordt beschouwd (de auberges langs de Route des Crêtes zijn meer op toeristen afgestemd) met 'uitgebreide en uitstekende maaltijden, en een heerlijke kaas van het huis'. Nadat iedereen zijn buik rond had gegeten, wat opgedroogd en opgewarmd was, reden we de Col de la Schlucht naar beneden, door Munster, om in de wijnstreek te komen. Velden en velden vol wijnranken, het deed me aan Toscane denken. Mooie dorpjes ook, met prachtige vakwerkhuisjes in allerlei kleuren. Ik voelde me net in Engeland. Voor alle duidelijkheid: in de dorpjes dacht ik aan Engeland, tussen de dorpjes dacht ik aan Toscane. Uiteindelijk kwamen we aan in Ammerschwir, bij de wijnproducent Jean-Baptiste Adam. Daar mochten we drie witte wijnen proeven en Kouglopf eten (daar zijn ze echt trots op!), snel even door de wijnkelder wandelen (normaal was er uitleg voorzien, maar door de sneeuw zaten we nogal achter op schema), en eventueel kopen. De wijnvaten hadden mooie versieringen, en bij het proeven zat er tegenover mij een tweeling uit de buurt van Zürich. Ze kennen Dietikon van naam! Zij vertaalden het Frans voor enkele Duitsers, maar spraken ook Engels. Ik vertaalde het Frans de hele dag naar het Engels voor Sheilla en Migle, en eventueel ook naar het Nederlands voor Laura. Hierna reden we door naar Kaysersberg, een typisch Elzasisch dorpje. Het ene vakwerkhuisje naast het andere, mooi op te zien en toeristisch. Het begon al te schemeren en te regenen toen we aankwamen, en de winkeltjes begonnen te sluiten. In de winkeltjes verkopen ze streekproducten, lees kitsj, aan toeristenprijzen, lees hoog. Er was ook een winkel met Bière de la Cigogne (ooievaarsbier) en reuze-bierglazen, o.a. van Orval en Queue de Charrure, uit Ploegsteert. Frank Vandenbroucke indachtig heb ik een foto genomen van dat glas. Er was ook een huis met een ooievaarsnest, maar vermoedelijk zitten de eigenaars al lang in Afrika van de zon te genieten. Het begon steeds harder te regenen en donkerder te worden, zodat ik uiteindelijk de Irish Pub ben binnengestapt voor een pint Guinness. Maar helaas, helaas, geen Guinness, enkel Murphy's. 6.5 voor een pint, maar foert, ik wou droog zijn en warm hebben, dus heb ik maar die dure slappe nep-Guinness gedronken. Er zaten nog 4 Duitsers in de pub, dus ben ik bij hen gaan zitten. Vreemd genoeg wisten ze niet echt dat er Nederlands gesproken wordt in België, laat staat dat er mensen zijn die Duits spreken! Ik heb hen Duits laten spreken, want ik verstond hen wel vrij goed. Wat ik zei, was uiteraard in het Frans. Rond 20.30u waren we dan terug in Mulhouse, waar we onze knaloranje k-way mochten houden. Zo heb ik direct weer een oranje kledingstuk voor het komende WK 2010, als Oranje speelt! Salut!
16-10-2009
Een groene campus
Vandaag kreeg ik deze mail, en ik vind het mooi dat ze zich hier bekommeren om de natuur op de campus. Even terzijde: de plaats waar het nieuw gebouw komt is aan de overkant van de campus, dus van de werken heb ik eens géén last.
Mesdames, Messieurs,
Le chantier de la construction de lInstitut de Recherche et de rénovation de lENSCMu débutera le lundi 19 octobre 2009. Les nouveaux bâtiments seront implantés entre lEcole de chimie et le Restaurant Universitaire à lemplacement du « petit bois ».
Pour compenser la disparition des arbres coupés à cette occasion, une opération de réaménagement des espaces verts du campus a été engagée depuis le début de lannée. Au printemps dernier, une soixantaine darbres a déjà été plantée sur le Campus Illberg, en respectant la topographie du lieu et larboretum existant, des épicéas seront plantés prochainement. Enfin, à la fin du chantier, il restera une vingtaine darbres à planter, qui agrémenteront les aménagements extérieurs des bâtiments réalisés.
Ainsi, lUniversité sinscrit dans la démarche environnementale de protection de la biodiversité urbaine avec le concept « un arbre coupé, un arbre planté ».
Cordialement,
Alain Brillard
Président de l'UHA
10-10-2009
Rugby
Omdat er een aantal mensen zijn die interesse tonen in mijn rugbyavonturen, zal ik een poging doen om de basisprincipes uit te leggen. Tijdens de voorlaatste Franse les op donderdagnamiddag vroeg Susan uit Duitsland (een andere dan Susann uit Zweden!) me of ik geen zin had die avond mee te doen aan de rugbytraining voor studenten van de UHA. Aangezien ik toch niets van plan was die avond, hooguit wat studeren, besloot ik eens langs te gaan om te zien wat dat rugby inhield. Rugby leek me wel tof, lekker ruw, en dus niet voor doetjes. En sinds kort een Olympische Sport na jaren afweizgheid. Lang leve nonkel Jacques! En goud voor Frankrijk??? Neen, doe mij toch maar de Engelsen met Wilkinson. De trainer is een vriendelijke man, Mark. Helaas versta ik hem absoluut niet goed omdat hij met een zuiders accent spreekt (volgens Susan). Het heeft een tijdje geduurd eer ik doorhad dat 'Dousemang' niet de naam was van een Noord-Afrikaanse speler, maar 'Doucement' betekent, 'Zachtjes aan'. Die training waren er 4 meisjes en ruim 30 jongens. Het was lastig, aangezien mijn conditie slecht is door de afwezigheid van de dagelijkse 8 km fietsen naar de les en dan terug. Met soms een fietstochtje, eens zwemmen of schaatsen gaat mijn altijd-al-slechte-conditie toch achteruit. Maar ik heb wel een aantal keer het ei in handen gekregen en dat snel doorgepast, zodat ik niet het gevaar liep al van bij het begin omver gelopen te worden. Bijn rugby zijn er een aantal basisregels die ervoor zorgen dat rugby toch niet de chaos is die het soms lijkt te zijn. De belangrijkste regel is het spelen op een schuine lijn, waarbij je altijd naar een speler schuin achter je moet passen. Bij een aanval moet er dus naar voor gelopen worden op een schuine lijn. Die lijn kan ook een V zijn, of een mislukte V met ongelijke benen. Want de speler met de bal moet de voorste zijn. Afhankelijk van zijn positie ziet de lijn er dus anders uit. Bij ons zijn die lijnen niet altijd even duidelijk, maar we zijn dan ook amateurs. Een tweede regel is het tackelen/plaquer. De bedoeling is dat je met je schouder ter hoogte van de taille van de andere speler (met het ei) duwt, hem vastneemt, en op de grond duwt. Bij ons gaat het er iets anders aan toe, en is het veeleer gewoon duwen en soms trekken, wat niet mag. En een derde regel is dat wanneer de speler met de bal vastgelopen is op de tegenstand, je de bal eigenlijk zo snel mogelijk op de grond moet duwen. Eens de bal de grond raakt, mogen er geen spelers extra op de hoop gaan liggen. Neen, dan moet je beginnen duwen om de tegenstand weg te krijgen van boven de bal. Er is normaal gezien een 'déroulleur' die klaarstaat om de vrijgekomen bal te nemen. Hij/zij kijkt dan even rond en past dan de bal schuin achter zich, waarna het spel van lopen en duwen terug kan beginnen. Schoppen hebben we nog niet gedaan, vooral omdat we in kleinere groepjes op een kleiner terrein spelen. Als er dan op de bal geschopt zou worden, dan ligt het spel stil omdat er iemand de bal moet gaan halen, en dat is niet de bedoeling. De training vorige donderdag was in de regen, waardoor sommigen niet zijn afgekomen (flauw hoor, echte rugbyspelers kunnen toch tegen een beetje regen?). Er waren 23 jongens en ik als enige meisje. Maar ik heb mijn best gedaan. Helemaal op het einde heb ik zelfs een jongen kunnen tegenhouden. Hehe! Voorlopig ben ik nog heelhuids. Er is wel iemand op mijn tenen gaan staan en ik heb ook enkele blauwe plekken, maar dat is allemaal niet erg. Voila, tot daar mijn rugbyavonturen. Eind juni, als ik definitief terugkom, kan ik dan trainer worden van de Belgische Nationale ploeg, met als doel een selectie voor de Olympische Spelen. Zeker werk, ondanks de crisis!
05-10-2009
Hoe sterk is de eenzame fietser?
Het voorbije weekend was een heeeeeeel tof weekend. Want Thomas is zowaar met zijn fiets naar Mulhouse gekomen (il est vraiment fou). 110 km op zaterdag, en deze ochtend vertrokken voor 110 eenzame kilometers terug. Als hij te moe blijkt te zijn, kan hij wel altijd de trein nemen. Zaterdagnamiddag ben ik met 5 andere E-Teammeisjes (Laura, Sofie, Susann, Sheilla en Migle) naar Parc Expo geweest. Dat is vergelijkbaar met de Gentse Floraliën. Er is een grote overdekte hal met kraampjes, waaronder eten (worst, kaas, chocolade, patisserie, brood, Turkse gebakjes (mmmm)), drinken (thee, wijn, bier). Ik heb er natuurlijk van geprofiteerd en een bruin biertje gedronken, l'Alsacienne, van de brouwerij van Gambrinus hier in de streek. Het was lekker en er waren bierviltjes, die stiekem verdwenen zijn toen ik wegwas... Er was ook een kraampje met truien en vestjes in lamawol, zodat ik echte lama's heb gezien (op foto, en in kledijvorm). Maar ik vond het niet zo mooi en te duur. Simon moet daar zeker goedkoper aan kunnen geraken! Het tweede deel was deels binnen, deels buiten en stond in het teken van groente en fruit. Allerlei firma's/bloemschikkers uit dorpjes in de buurt van Mulhouse hadden een standje. Sommige dingen waren vrij gewoon, andere origineel, zoals de fontein met gieters en de slaapkamer met planten in het bed en in de ladenkast (zie foto's). Er was ook een wand met allerlei appelsoorten, maar helaas is die foto mislukt. Even nadat we teruggekeerd waren, belde Thomas. Hij was wat te vroeg aangekomen en had dan eerst in het centrum een biertje gedronken. Oh, wat deed het deugd hem na een maand terug te zien! 's Avonds zijn we erg lui geweest, en hebben we een Dr. Oetker pizza in de oven gestoken na ze eerst wat extra belegd te hebben. Het smaakte! Zondagmiddag hebben we dan het Musée EDF Électropolis (zie foto's) bezocht. Ik kon gratis binnen met mijn Carte Culture, Thomas met een gratis bon van de burgemeester. Het was een vrij modern museum, mooi opgebouwd en met heel veel toestellen van vroeger. De uitleg was goed opgebouwd, zodat je bleef lezen. Er was ook een illustratie van statische elektriciteit, waarbij de animator onze haren heeft doen rechtstaan (letterlijk). Helemaal op het einde zagen we dan een reusachtige stoommachine van 169 ton. Vroeger werkte die in een textielfabriek, waarbij stoom in elektriciteit werd omgezet. Er is o.a. een groot rad van diameter 6m dat ronddraait. Er zijn heel veel oliereservoirtjes, en de machine verbruikt 100l olie per week. Toen de machine stilgelegd was in de fabriek, is ze een tijdje later verhuisd naar het museum. Elk onderdeel is gerepareerd, en nu werkt de machine nog steeds, vrijwel geluidsloos. Eens terug heeft Thomas mijn band geplakt, en heb ik aandachtig gekeken, zodat ik nu nog beter weet hoe het moet (in theorie uiteraard). 's Avonds hadden we met alle E-Teammers afgesproken om pannenkoeken te bakken. Rebecca, die niet in ons gebouw zit, had nog een Finse vriendin, Vera, meegenomen. Met Thomas erbij waren we met 10. Er was niet zoveel deeg, zodat er 2 (dikke) pannenkoeken per persoon waren. Rebecca had ook een chocoladetaart gebakken, die helaas niet helemaal gaar was. De chocolade was nog wat slapjes, maar de smaak was heerlijke pure chocolade! Na een lekker smullen deden we de afwas en hebben we het overschot aan ingrediënten verdeeld. Zo heb ik 1 ei en de rest van het cacaopoeder gekregen. Vandaag, maandag, had ik gelukkig slechts 4u les. Geen uitslapen, maar wel een middag om eens te vegen in mijn kamer, mijn blog bij te werken, en te studeren. Vanavond staat er rijst met maïs, kip en ananas op het menu. Een eenvoudig recept uit het boek dat ik gekregen heb in augustus. A la prochaine!
02-10-2009
Over kapotte lampen, platte banden en rugby
Hoi luitjes (zoals onze beste vriend de Laat de les steevast begon), Salut, Selem, alles goed hier in Mulhouse, op enkele kleine dingen na. Laat ik met de slechte dingen beginnen, om te eindigen met de leuke. Eerst en vooral heeft mijn achterband van mijn gewone fiets het begeven ter hoogte van het voetbalstadion, waardoor ik dus mijn fiets de hele heuvel op heb mogen sleuren. Ik was aan het fietsen op het brede en mooie fietspad, toen ik plots een luid sssssssssst hoorde, en mijn band voelde leeglopen. Ik zal dit weekend eens zien of ik het kan plakken zonder mijn wiel uit mijn fiets te halen. In theorie lukt dat zeker! Tweede slecht nieuws is dat mijn bureaulamp het na jaren trouwe dienst heeft begeven. Vermoedelijk is het lampje kapot, en ik weet niet direct hoe het te vervangen, als dat al mogelijk is. Gelukkig heb ik hier nog een bureaulamp, maar met ongezellig wit licht. Tijd voor de leuke dingen. De lessen deze week vielen mee. Bij rhéologie, waar de prof alles dicteert, zet ik mij nu naast of tussen klasgenoten, waarbij ik dan overschijf op een moment van rust. Deze week was het trouwens een stukje herhaling van wat ik al gezien heb. In Gent worden tijdens andere vakken delen van rhéologie aangehaald indien nodig, maar ik vind het wel handig om nu eens een overzicht te krijgen. Al blijft de prof (ouder dan 40) een ongezellige Mademoiselle. De prof van "Décider, Diriger, Déleguer, Encadrer" die na elk stuk vraagt of er 'Questions? Réflections?' zijn, is deze week om 17.30u gestopt omdat we maar met 4 waren. De les Engels was grappig (How to order chicken and wine in the restaurant, and how to buy a sweater?, but also technical English), en de prof van non-tissés (non-wovens of vliesstoffen), die op Facebook zit, had een hemd aan om scheel op te kijken (wit met zwarte stipjes). Aangezien de meeste mannelijke proffen lesgeven in kostuum, heb ik dus voldoende gelegenheid om dassen te keuren. O lalalala! Woensdagavond ben ik gaan zwemmen in het indoor 50m bad (er is hier ook een outdoor 50m bad, maar dat is nu toe). Mannen en vrouwen hebben aparte douches en kleedkamers, die me eerder aan een concentratiekamp dan aan een zwembad deden denken, en er was vrij veel volk. Toch was er voldoende plaats om te zwemmen in het zwembad, dat wel modern was, met tribunes. Ik heb 1500m gezwommen, en het was lastig omdat je pas om de 50m even kan ademhalen voor je terug afstoot. Maar het deed wel deugd. Donderdagnamiddag had ik Franse les, en op het einde vroeg Suzanna uit Duitsland me of ik niet die avond naar de rugby training wou komen. Zij doet sport aan de universiteit. Voor 15 kan je een heel jaar lang allerlei sporten doen, maar voor paardrijden bvb moet je extra betalen, en het zijn bovendien beginnerslessen. Om 19u begon het rugby, en ik ben er dus naartoe geweest. Ik loop dan wel niet graag, maar dat is enkel bij atletiek. Als het voor bvb voetbal, rugby, handbal, korfbal of hockey is, zie ik dat wel zitten. De training duurde 2u en er waren 4 meisjes en meer dan 30 jongens. Gezien mijn erbarmelijke conditie (het lesgebouw is 2 minuten stappen ipv 30 min fietsen), was het wel lastig, maar we kregen voldoende pauzetjes. Het was erg plezant, en ik denk dat ik dat zal blijven doen. Aangezien de meesten nog nooit rugby gespeeld hebben, gaat het er vrij rustig aan toe. Op een schuine lijn spelen, en 'plaquer' met de schouder ter hoogte van de taille is belangrijk. Eens de spelers op een hoop liggen, moet je de bal snel op de grond leggen. Want dan mag er niemand meer bij komen liggen, maar kan het duwen beginnen om de tegenstanders weg te duwen van de bal. Schoppen doen we nog niet, voorlopig moeten we passen. Vrijdag heb ik niet veel gedaan. Ik heb een recept uit mijn kookboekje van de humanioravrienden gemaakt, en het was lekker en eenvoudig. Salut! Selem!
27-09-2009
Burgemeesterbezoek
Ook deze
week was een week met veel les. Dagen van 8u les zijn blijkbaar doodnormaal. Ik
heb dan ook besloten de Franse cursus op maandag in het 2e semester
te doen, omdat ik steeds moet kiezen tussen verplichte lessen Frans en
verplichte lessen textiel. En dat is verre van evident. Op donderdagnamiddag,
de enige vrije namiddag in de week, volg ik een andere cursus Frans. Daar zit
ik met een man uit El Salvador, John de Schotse doedelzakspeler en 6 Duitse
meisjes, waaronder een Christine, een Eva, een Annette en een Susanna. Zij
nodigden me uit op een feestje in hun kot op vrijdagavond. Het was een feestje
met iedereen die een kamer heeft in het huis, en iedereen had mensen
uitgenodigd, met als gevolg dat iedereen maar enkele mensen kende. Maar daar
hadden ze een oplossing voor voorzien: iedereen moest toe hij/zij toekwam een
vraag trekken, en die gedurende de hele avond zien op te lossen. Mijn vraag was
hoeveel talen er in totaal op de avond gesproken konden worden. 9 was het
vermoedelijke antwoord (Nederlands, Frans, Duits, Engels, Arabisch, Malgesh
(Madagaskar), Italiaans, Spaans en Elzassisch). Er waren veel Noord-Afrikanen
uit Marokko en Tunesië, iemand die bij Bordeaux woont, maar geboren is in
Nieuw-Caledonië en ook een meisje uit Antwerpen dat nog een jaar in Antwerpen
gewoond heeft. Er was nog een Waal uit de buurt van Luik, die in Freibourg
werkt en geen woord Nederlands spreekt. Er waren heel veel hapjes voorzien,
zoals brownie, fruitsatés, vleesballen, eieren, pastasalade (niet voor mij),
fruitsalade, enz. Om middernacht begon de verjaardag van Christine, dus hebben
we in het Frans, Duits, Engels en enkelen in het Arabisch Happy Birthday (eppy
burrex ;-)) gezongen.
Op
zaterdag verwachtte de toeristische dienst en de burgemeester ons,
Erasmusstudenten, in het centrum van Mulhouse. Odile Pons stond ons op te
wachten aan de tramhalte, waarbij zij voor ons betaalde. Ze overliep de namen,
en ik heb haar toch even gezegd dat het niet Rodgé is, maar Rogge. Maar ze wist
wel mijn naam nog toen ze me zag!
In het
centrum kregen we een rondleiding in het Engels of het Frans. Ik heb Frans
gekozen, omdat er 1 van de Duitse meisjes van vrijdagavond was, en die kende
niemand anders en haar Engels is redelijk maar haar Frans zeer goed. Ook
Ludi(vine), mijn buurvrouw van kamer 115, was aanwezig in onze groep. De gids
was een kleine, oudere man, die echter heel goed kon vertellen. Het viel me op
dat bij zijn verhalen over de geschiedenis iedereen heel aandachtig luisterde
en stil was. Na de rondleiding van een kleine 2u sprak de burgemeester ons toe.
Hierna kregen we fruitsap/wijn en kougelhoph/cake. Kougelhopf is een soort cake
die noten bevat en niet echt zoet is, maar naar kruiden smaakt. Zeker niet
slecht! De burgemeester kwam ook met iedereen (50 studenten) even praten,
informeren vanwaar we kwamen. Ik heb ontdekt dat hij ook Duits en Engels kan.
Hij kende Gent niet (schande), maar wel Diest. Hij is er deze zomer geweest
voor een trouw, want zijn schoonzus is getrouwd met een Vlaming.
Als
afscheid kregen we een zakje met cadeaus. Een balpen, post-itjes, brochures
met openingsuren van zwembad, ijspiste, Romeinse baden en ook gratis
toegangstickets voor musea (o.a. het automuseum, dus dat ticket geef ik
misschien weg), een zwembeurt, een schaatsbeurt, een Romeinse badbeurt, de Expo
(gratis voor 2 personen), een operaconcert, toneelvoorstelling, orkestvoorstelling
en de zoo. Met de Carte Culture kan ik gratis binnen in de musea van Mulhouse
(en Colmar, behalve het automuseum), dus als Thomas komt kunnen wij samen
gratis naar het museum. Ik heb eens snel gerekend, en samen zouden die bonnen toch
ruim 100 waard zijn. Wow!
s Avonds
zat ik op mijn kamer te studeren toen ik gitaar hoorde. Ik ging kijken, en in
de keuken zaten 2 mensen te spelen. Jessica uit Venezuela was pizza aan het
maken (de deeg maakte ze zelf). Toen ik een uur later nog eens ging kijken, was
ze een soort pitabroodje aan het maken (zon plat ding), waartussen ze kaas en
hesp stak. Ik moest en zou proeven, en het was lekker. Er was ook een grote
fles Elzassisch bier en een fles Grimbergen. Ik heb dan getrakteerd op een
Westmalle. En Bartira uit Brazilië zorgde voor dessert met een soort fruitpasta
(gelei, maar gestold), met veel suiker en roodkleurig, gemaakt van een vrucht
die ginder groeit zoals appels hier. Ik ben helaas de naam vergeten, maar het
zou ook in Peru moeten groeien. Wat wij aten, had ze meegenomen uit Brazilië.
Op zondag
is er niet veel gebeurd. In de namiddag heb ik op NOS naar het WK wielrennen
gekeken, met het geluid uit om zo de commentaar op Radio 1 te volgen. Helaas
zat de NOS 10 achter, en nog meer helaas won de renner die ik het meest
verafschuw, nog meer dan Landis, Cunego, Di Luca en Valverde. s Avonds hebben Sofie, Laura, Susann, Migle
en ik samen gegeten in de keuken.
24-09-2009
Studentenrestaurant
Het studentenrestaurant, hier Resto U genoemd, bevindt zich naast het ENSISA gebouw en het chemiegebouw, en recht tegenover de bibliotheek, die er heel wat modernet uitziet dan de S2. Op de eerste verdieping is het eigenlijke restaurant, dat eruit ziet als de Brug en de Astrid. Qua grootte is neigt het naar de Astrid. Je kan er 's middags eten tussen 11.15u en 13.30u. Op het gelijkvloers is het Cybercafé (siebercafé zoals de Fransen zeggen). Dat is open van 8u tot 20u, behalve op vrijdag, dan sluit het om 18u. 's Avonds kan je daar eten, behalve op vrijdag. Er zijn ook computers waar je op internet kan. handig als het internet hier nog eens niet zou werken. In het restaurant wordt een menu aangeboden voor 2.90. De keuze in hoofdgerechten is wel minder dan in Gent. Er is steeds 1 soort groente, 1 soort aardappel of rijst of pasta en 3 soorten vlees. De porties zijn te vergelijken met de Brug. Verder heb je recht op een pistolet, een stuk fruit (appel/banaan/sinaasappel) of kaas (smeerkaas/voorverpakte kleine andere kaasjes) en dan nog voor 2 'punten' in de desserten- en voorgerechtentoog. Er zijn grotere voorgerechtjes voor 2 punten, maar de meeste dingen zijn 1 punt. Hiervoor krijg je bvb 2 stukjes tomaat, wat sla en wat kool. Of wat tomaat en wat pasta. Allemaal niet zo veel, maar beter dan niets. De desserten zijn voorverpakte puddingetjes, yoghurtjes en er is soms ook chocolademousse. Maar vermoedelijk is die populair en dus snel op.
Ik heb nog maar 2 keer in het studentenrestaurant gaan eten, omdat ik geen zin heb om er alleen naartoe te gaan. Vorige vrijdag waren het frieten. De frieten waren naar Franse normen heel lekker, naar Belgische normen vielen ze best mee (vergelijk met de Brug). Bovendien is het gezellig koken op de gang, er zijn altijd wel andere mensen met wie je dan wat kan babbelen. Helaas slaag ik er niet in alle Noord-Afrikaanse namen te onthouden. John de Schot, Jessica de Venezolaanse, Ludivine en Wesley uit Frankrijk, Susann uit Zweden, dat gaat.
21-09-2009
Een leuk weekend na een lange lesweek
Eindelijk laat ik weer eens iets van me horen na twee dagen geen internet op de kamer (is er nog steeds niet). De voorbije lesweek was erg druk, want we hadden 30u les. Ik heb ook testen afgelegd voor de cursus Frans voor buitenlanders op maandag en het leren schrijven van teksten op donderdag. De test op maandag was erg eenvoudig ik zit in het hoogste niveau. De test op donderdag was voor Franstaligen en buitenlanders, en we moesten zowaar een verhandeling schrijven.
Sommige lessen zijn al begrijpelijker dan andere. De les rhéologie was onmogelijk. Het enige wat we gekregen hebben van de prof is een blad met een hoop miniminimini figuurtjes, zonder ook maar iets van uitleg. Enkel de titel van de wet en enkele formules.
De overheads verschaften geen extra verduidelijking, en dus dicteerde de prof alle uitleg die opgeschreven moet worden. En dat is (nog) te hoog gegrepen voor me. Als zij aan sneltempo dingen dicteert met woorden die ik half of niet begrijp, dan is het resultaat op mijn blad bijna nihil. Mijn zinnen bestaan uit enkele woorden in het Frans, en enkele snel vertaalde woorden in het Nederlands.
Op woensdagmiddag hadden we 4u les met over vervuilende stoffen (Polluants) zoals CO2, SO2, Nox, enz. Interessant en niet te moeilijk (een klein deel is herhaling van een vak uit 3e Bachelor), ware het niet dat de prof oersaai is (kenners: vergelijk met G. Van Oost of G. Schoukens). Bovendien besloot hij om donderdagmiddag, ons enig vrij moment, ook 4u les te geven. En vrijdagmiddag was het ook die prof. Trop is te veel!
Vrijdag ben ik na lang skypen met Thomas laat in bed gekropen, en omdat mijn kamer erg donker gemaakt kan worden, heb ik geen besef van de tijd zodat ik lang slaap.
Ik lag dus nog steeds in bed toen ik plots doedelzak hoorde. Mijn eerste reactie was natuurlijk Ik droom nog, maar neen, het geluid was echt. Ik dus uit bed gesprongen en in de gang gekeken. Aangezien een doedelzak erg luid is, kwamen nog wat andere mensen kijken wat er gaande was. Ik ben dan de deuren langs gegaan om te luisteren waar het geluid vandaan kwam. Er ging iemand kloppen om te klagen, maar uiteraard hoorde de speler het niet. En dan stopte het helaas. Ik zag Susann in de gang, en we zijn in de stilte op de deur gaan kloppen om te kijken naar de doedelzak. Een grote jongeman deed open in zijn boxershort, en hij toonde ons met plezier zijn doedelzak en zijn kilt, vestje en kousen. Hij zei dat hij al 10 jaar speelde zonder oordoppen.
Toen vroegen we of hij iets wou spelen voor ons, zodat we het konden opnemen, en dat was geen probleem. Hij is dan in de deuropening beginnen spelen, en hup, daar kwam iedereen weer kijken wat er aan de hand was.
In de namiddag zijn Sofie, Laura, Susann en ik naar het Musée de lAutomobile gegaan, een enorm museum met 400 autos, voornamelijk oude. De grote hal was echt indrukwekkend. De oudste autos waren van rond 1900, en haalden maximaal 20 km/u. Het waren allemaal cabrios en leken meer op een koets met motor ipv paarden. Sommigen hadden een parasol en anderen zetels tegen de rijrichting in (je zit dus met je rug naar de rijrichting). Er was een auto die niet zo goed kon remmen, dus had de passagier ook een rem. Sommigen reden op stoom, anderen op brandstof.
Het was interessant om te zien hoe op een twintigtal jaar de maximale snelheid van 20 naar 80 à 100 ging. In het begin waren er ook geen sturen zoals wij ze kennen, maar hendels.
Geleidelijk aan werden de autos overdekt en bereikten we de meer recente autos zoals de geit, de trabant en de bollo van Fiat. Er waren ook veel Porsches, Ferarris, Bugattis, Mazeratis en Rolls Royces. De reeks raceautos van vroeger was schattig. Smalle autootjes zoals uit de boekjes die dan toch 100 km/u of meer zouden moeten kunnen gehaald hebben. Vroeger moesten de raceautos in Frankrijk verplicht blauw zijn.
Na het museum hebben we dan samen gekookt. Sofie was om boodschappen gegaan, en we hebben dan met 5 (Laura, Susann, Sofie, Migjla (ik weet nog steeds niet hoe je haar naam schrijft) en ik) quiche gemaakt met spek, bloemkool en brocolli. Het was heel lekker, en Sofie had als dessert nog (gekochte) chocolademousse voorzien. Migjla had een fles wijn (ik heb zowaar een beetje meegedronken), en het was heel gezellig. We hebben besloten elk weekend een avond samen te koken. Op die manier is het weekend dan toch iets specialer dan de weekdagen, en zien we wat mensen ipv alleen op de kamer te eten.
Zondag begon rustig met wat studeren (lees: vertalen). In de namiddag stond ik met Susann op de gang te praten, toen Ludivine, mijn vriendelijke buurvrouw, erbij kwam staan. Een jongeman wiens naam ik alweer vergeten ben (Arabische namen zijn verschrikkelijk om te onthouden) kwam vragen of we niet mee thee wouden drinken in de keuken. Hij is van Marokko en had thee gemaakt en Marokkaanse koekjes voorzien om het einde van de Ramadan te vieren. De thee was zoet, zoals de koekjes. Andere koekjes waren met amandel. Er was ook een Jessica uit Venezuela aanwezig. Het gesprek verliep niet zo vlot, omdat Susann geen Frans kent en Jessica totaal geen Engels. Dus er werd heel wat vertaald door Ludivine, die Engels gestudeerd heeft. Ik heb ook fotos genomen van ons allemaal, en van de koekjes en thee.
Na de thee wou Susann naar de bioscoop die films toont in de originele versie. Die cinema bleek vlakbij te zijn, dus zijn Ludivine, Susann en ik er eens naartoe gewandeld. Het programma is helaas een alternatief programma, met meer diepgaande films met een debat erna. Dus niet echt het soort films dat wij willen zien. Ludivine heeft gezegd dat we eens het programma moeten opzoeken van de andere 3 cinemas in Mulhouse, en kijken of er geen niet-gedubde films zijn. Zij is van mening dat die moeten bestaan.
s Avonds hebben Susann en ik samen gegeten in de keuken. Toen ik mijn sleutel op de tafel legde, moest ik die van haar direct wegnemen. Sleutels op tafel leggen zorgt voor ongeluk, zoals een zwarte kat die op vrijdag de 13e een spiegel breekt. Oh ja, ze kan schoen correct uitspreken! Geschikt is voorlopig nog te moeilijk, met 2 gs in 1 woord.
11-09-2009
De Franse manier van les volgen en geven
Bonjour à tous
Ondertussen is het vrijdag en dus weekend want geen lessen meer.
De voorbije week was er een van over en weer lopen tussen gebouwen om
te proberen alle papieren in orde te brengen, maar was er ook een van
kennismaking met de Franse manier van les geven en les volgen.
Zo zouden we woensdag 8u les hebben. Om 7.55u stipt kwam ik aan in de
ENSISA. Om 8.05u gingen we dan eens naar de leszaal om te kijken of de
prof er was. Die was er nog niet, dus hebben we een half uur gewacht.
Daarna zijn we gaan vragen waar de prof bleef, en oh, wat bleek, hij
kwam niet vandaag.
Conclusie: 4u les minder, tijd tot 13u en vroeg opgestaan voor niets.
Maar niet getreurd, ik wou toch al postkaartjes kopen, dus ben ik naar het centrum gegaan om kaartjes en postzegels.
Toen ik aankwam op het grote plein was het daar een drukte van
jewelste, met tractoren, mensen met fluovestjes en securité. Ik ging
eens nader kijken, en wat bleek, ze waren een tuin aan het aanleggen.
Veel kleurrijke bloemen, mooi geschikt, en een vijvertje met
fonteintje. 's Avonds is het zelfs belicht tot rond 22u. Bovendien
speelt er relaxerende pianomuziek. Na een vijftal minuten begint de
muziek wel opnieuw.
Ik heb eens op de site van de stad Mulhouse gekeken, en blijkbaar is er
elk jaar iets dergelijks voor enkele weken. Elk jaar mag een andere
firma tonen wat ze kunnen.
In de namiddag was er les om 13u, Chimie verte.
In de pauze had ik een sms van Laura, die zei dat prof. Kiekens
iedereen had uitgenodigd om in zijn hotel iets te komen drinken om 20u,
en hij had expliciet gevraagd of ik ook wou komen. Natuurlijk zag ik
dat zitten!
Maar eerst had ik om 16u nog 2u Engelse les. De gemakkelijkste Engelse
les ooit voor mij. We hebben geleerd om een auto te huren en een kamer
te reserveren (rent a car, book a room), en dan het gebruik van 'Once
this has been made', 'After', 'A pen is an instrument whereby you can
write/whereby a text can be written' en zo.
Ik heb me erover zitten verbazen dat sommige studenten en uiteraard de
prof echt goed Engels spreken, en dat sommige anderen zich
waarschijnlijk voelen zoals ik in de humaniora.
Conclusie van de Engelse les: ik leer Franse woordjes via de Engelse, terwijl de andere studenten het omgekeerd doen.
's Avonds vertrokken we dan met z'n allen (8 meisjes) naar Hotel du
Parc, een sjiek viersterrenhotel in centrum Mulhouse. Prof. Kiekens
wachtte ons op in de hal, en dan gingen we in de bar zitten. De zetels
waren zacht en groot, en er was een man piano aan het spelen. Er zaten
nog twee zakenmensen in kostuum. We kregen de kaart en ik kon mijn ogen
niet geloven: voor een pintje van 25 cl vroegen ze bijna 6! Ze hadden
trouwens ook Kriek, welke weet ik niet, en Delirium Tremens (9). Ik
heb het dus op een pintje gehouden.
Bij de mensen die wijn dronken werd er gevraagd of de wijn 'sucré'
moest zijn. Ik vraag me nog steeds af of ze dan gewoon suiker bij de
wijn doen. In ieder geval waren het maar kleine wijnglaasjes.
Het was best gezellig praten, waarbij gebleken is dat in Duitsland ook
alle films gedubd worden. Het is wel telkens dezelfde persoon die een
bepaalde acteur dubt. Dus steeds dezelfde man voor Brad Pitt. In
Litouwen worden ze soms wel, soms niet gedubd.
Uiteindelijk heeft prof. Kiekens alles betaald, en zijn we terug naar huis gegaan.
Op donderdag was ik opnieuw op tijd in de ENSISA, en toen we om 8.20u
nog steeds op de prof zaten te wachten, is er iemand van het
secretariaat komen zeggen dat er geen les was. Maw, slechts 2u les die
dag en opnieuw voor niets te vroeg opgestaan. Om 10u was het dan les
over kleuren. Hier leggen ze de nadruk anders dan in Gent. In Gent is
de historiek (natuurlijke kleurstoffen uit bvb de Middeleeuwen) van
ondergeschikt belang, en is het vooral de chemie die belangrijk is.
Hier is de chemie blijkbaar minder belangrijk, maar wel de
interpretatie van kleuren en de historiek.
De manier van lesgeven is ook anders dan in Gent. Hier moet je
verplicht aanwezig zijn, en laten proffen een blad rondgaan waarop je
je naam en handtekening moet zetten. Bovendien zijn de lessen meer een
gesprek tussen prof en studenten. De studenten aarzelen niet om vragen
te stellen, of te reageren op iets wat de prof zegt. In Gent is dat
ondenkbaar in de eerste jaren. Vanaf het 3e jaar kan dat wel eens, en
in 1e Master natuurlijk wel omdat we maar met 3 waren.
In de namiddag heb ik een siësta gehouden, en dan ben ik naar het
Maison de l'Etudiant geweest voor extra geld van Frankrijk. Vanaf
oktober krijg ik elke maand een bedragje dat nog bepaald moet worden.
Ttz, ik krijg het niet, maar ik moet gewoon minder betalen voor mijn
kot.
Even op een rijtje: ik betaal per maand 140 voor het kot en 10 voor
internet. Ik krijg van België 280 per maand (eerst was 210 gezegd,
maar de bedragen zijn nog gestegen), en dan ook nog een bedrag van
Frankrijk. Op den duur maken we nog winst ;-)
Vandaag, vrijdag, was er wel les om 8u, milieurecht. Het is voorlopig
nog te begrijpen want het is nog maar inleiding. De volgende les recht
zou pas begin oktober zijn. Nadien ben ik me in CLAM gaan inschrijven
voor een gratis Franse cursus voor Erasmusstudenten. Maandag moet ik
een test gaan doen om mijn niveau te weten. Die test is in de
voormiddag, of je nu les hebt of niet, je moet dan komen.
Ik ben ook nog naar ENSISA gegaan om te vragen hoe het zit met mijn
studentenkaart en cultuurkaart, maar 3x hebben ze me weggestuurd wegens
'geen tijd'. Ik zal dat dan maandag ook maar proberen te regelen.
In de namiddag was er dan les non-tissés (non-wovens). In het begin
verstond ik het nog wel, maar dan begon de prof, die erg snel praat, te
smijten met voor mij onbekende Franse woorden en was ik niet meer mee.
Dit weekend zal ik eens beginnen vertalen, en dan zal het wel
begrijpbaar zijn.
In de lessen die gemeenschappelijk zijn voor alle 3e jaars
textielstudenten zit ik samen met Clémence, een vriendelijk meisje dat
duidelijk en traag praat, en in de Master zit maar ook nog vakken volgt
in de Bachelor (ik snap het niet helemaal). Als ik een woord niet weet, helpt ze me,
of als ze iets zegt dat ik niet begrijp, dan probeert ze het uit te
leggen of te tekenen (tijdens de les).
Vanavond is er nog een party in het centrum voor alle Erasmusstudenten,
en ik ga er naartoe met de E-Teamers. Hopelijk valt de muziek wat mee!
Nieuwe foto's staan online.
A la prochaine!
08-09-2009
Twee dagen de 'eerste schooldag'
Maandag 7 september Vandaag begonnen de lessen voor de Textile Engineering meisjes. Zij hebben elke week een andere prof, en deze week is dat prof. Kiekens uit Gent. Aangezien ik geen les had, besloot ik met hen mee te gaan. Eerst kregen we om 11u met alle textiel-Erasmussers een rondleiding in het gebouw. Het lijkt een even grote doolhof als op Zwijnaarde, maar net niet zo erg als de Plateau (erger kan gewoon niet). Het gebouw is in goede staat, en er zijn enkele grote auditoria, wat betekent dat er toch wel 100 man binnen kan. Misschien 150. Alle andere lokalen zijn klaslokalen zo groot als in de humaniora. Naast de E-teamers (textile engineering) zijn er nog 3 andere Erasmusmeisjes. 1 uit Spanje en 2 uit Duitsland (Miriam en Andrea). Zij volgen alledrie de 'snit-en-naad' opleiding. Er zijn een aantal gemeenschappelijke vakken. Bij E-team is er nog een Litouws meisje (haar naam klinkt als Mijeila). Een Pakistaan is nog op komst, maar die heeft visumproblemen. In de namiddag was er dan les. Prof. Kiekens was aangenaam verrast mij te zien. De cursus die hij geeft is de Engelse (kortere) versie van wat wij gezien hebben in 3e Bachelor. Na 2u inleiding (lessen zijn in blokken van 2u, pffft), was er een uur pauze. En daarna heeft prof. Kiekens, geheel naar zijn gewoonte, geen les meer gegeven. 2u is meer dan genoeg op een middag. Daarna zijn Susann, Sheilla, Laura en ik naar de winkel gegaan met de auto, en dan hebben we samen in het keukentje gegeten. Sheilla had iets gemaakt op keniaanse wijze, en we moesten allemaal proeven. Mmmmm! Het was een soort stoofpotje. Sofie had nog wafels liggen, gebakken door haar zus, en die smaakten ook zeker. Het was een gezellige avond, en we hebben besloten ooit eens een Belgische, Zweedse, Nederlandse, Keniaanse, Litouwse, Duitse en misschien Pakistaanse avond te houden!
Dinsdag 8 september Vandaag was het dan voor mij de eerste schooldag. Om 9u werden het 2e en 3e jaar textiel en mechanica verwacht voor een inleidende uitleg. Prof. Schacher vond er niet beter op dan ons, Erasmusstudenten, aan te wijzen. Dus iedereen keek ons plots aan alsof we van Mars kwamen. Om 10 was er dan les in non-tissé, non-wovens of vliesstoffen. Ik heb er vorig jaar niet echt les over gehad, juist die taak over de theezakjes. De prof vertaalde af en toe iets in het Engels, maar het eerste uur verstond ik ongeveer niets. Hij babbelde, babbelde en zweeg nauwelijks. En iedereen zat te noteren bij de slides (die we op papier gekregen hebben). Het tweede uur was dan meer echt theorie, en daar verstond ik wel wat van omdat het begin van de productie lijkt op het begin van het spinproces, en dat heb ik gezien. Oef! Na 2u ononderbroken les en 1u middagpauze, begon om 13u in het chemiegebouw de les 'Chimie verte', dus milieuvriendelijke chemie: biodegradeerbare producten, betere en milieuvriendelijkere productiemethoden, enz. Hier zat ik samen met alle studenten die de richting Ecoconception volgen. We zijn met 6, waaronder 3 mensen uit Tunesië. Ik kan dus al mijn eerste woordje Arabisch: Selem! (Goedendag). Zij kunnen al 'Hallo', 'Goedendag', 'Hoe gaat het?' 'Goed!'. De G komt er behoorlijk uit, net zoals bij Susann uit Zweden! Er waren ook nog chemiestudenten. Ondertussen had Riem, 1 van de Tunesische meisjes, me uitgelegd dat je hier eerst 2 jaar voorbereiding op de universiteit volgt, en dan 3 jaar bachelor. Hun 3e bachelor (waar ik bij zit), is dus onze 2e Master. Als je hier dan nog een Master van 2 jaar wil volgen, moet je toegelaten worden obv je punten. Studeer je dan af na 7 jaar, heb je het diploma van ingenieur plus dat van master. De prof, Stephanie Freitag, babbelde ook snel, maar ik begreep het redelijk. Ze gaf ons een blad met de lesuren, en ik begon me al zorgen te maken omdat het erg veel les was, en overlap met andere lessen. Op het einde van de les vroeg Riem of al die uren voor ons waren, maar neen, enkel een paar lessen moeten we volgen. Zij geeft 4u les, dan een andere prof, en dan iemand van buitenaf. Ook het examensysteem is helemaal anders dan in Gent. In Gent duurt elk vak een semester, soms een jaar. Van alle vakken is er dus examen in januari. Hier zijn er veel korteren vakken, slechts enkele weken les. De prof kan dan kiezen of er een examen is of niet, en indien ja, dan kiest hij een datum nog tijdens het jaar. Prof. Freitag vertelde dat zij geen vragen zou stellen op het examen, maar misschien wel de volgende prof. Door dit systeem vermoed ik dat je meer tijdens het jaar moet studeren, en in januari dan minder examens hebt (hoezee!). Nu zou je kunnen denken dat als er toch geen toest/examen/... is over bepaalde lessen dat je die kan gaan brossen, maar dat is niet aangeraden aangezien alles lessen 'obligatoire' zijn. Nuja, ik was toch niet van plan te brossen.
Vandaag had ik dus 4u les, morgen zijn dat er 8. In de voormiddag 4u Milieurecht, in de namiddag 2u Chimie verte en 2u Engels (prof. Bachschmidt). Beginnen om 8u, stoppen om 18u, met 2 keer 1u pauze ertussen. Pffft. Gelukkig heb ik donderdagmiddag vrij! Door al die kleinere vakken varieert het lessenrooster elke week. Je moet dan op een uithangbord gaan kijken hoe de komende week eruit ziet.
04-09-2009
Een drukke dag
Salut! Vandaag was echt een drukke dag. Om 10u was er in het Maison de l'université een bijeenkomst voor alle Erasmusstudenten, en ook voor de mensen van E-team, de Engelstalige internationale textile engineering opleiding. Want de studenten die dit beginnen te volgen, hebben het eerste semester les in Mulhouse, erna in Slovenië, Turkije en een stad naar keuze. Mevrouw Odile Pons verwolkomde ons en vroeg onze namen. De mijne wist ze nog: Eva Rogé, met de g zoals in Roger Federer. Het is dus alweer anders. Ik vond al snel Sofie, het Belgisch meisje dat ik gisteren toevallig tegenkwam, en natuurlijk begonnen we Nederlands te praten. Toen zagen we Laura, een Nederlands meisje, dat blij was Nederlands te kunnen praten. Na wat algemene uitleg, een petit déjeuner (er ware croissants ed voorzien) en een wandeling langs de gebouwen in de regen, belandden alle ingenieursstudenten samen aan het ENSISA gebouw. Er is 1 student die in het andere ENSISA gebouw zit, omdat die geen textiel studeert. Ik ben de enige textiel-Erasmusser, en dan zijn er voorlopig 6 E-team meisjes. Er zouden nog 2 studenten moeten bijkomen. Er is Sofie, uit Lommel, Laura uit Nederland, Rebecca en Suzann uit Zweden, Vivienne uit Duitsland en Sheilla uit Kenia. Laura heeft zich aan de UGent ingeschreven voor die opleiding, omdat dat veel goedkoper was. In Zweden is het gratis om naar de universiteit te gaan. Ze krijgen zelfs een beurs van de overheid om hun kot te betalen. Wij betalen 500, in Duitsland 1200 en Nederland 1500 voor ene jaar studeren.
Aangezien het al 13u was, zijn we met z'n allen naar het centrum gegaan met de tram, en daar in een restaurant iets gaan eten. Aangezien de Zweden, Sheilla, Vivienne en Laura geen Frans spreken, en Sofie en ik wel, hebben wij de menu wat vertaald, want de bedienster sprak geen Engels. En daarna begon het grote winkelavontuur. Sommigen hadden nog een internetkabel nodig, dus wij naar het shoppingcenter aan Porte Jeune, naar de Saturn. Eerst de internetkabel, waarbij ik (mijn Frans is het beste) ben moeten gaan vragen hoeveel een bepaalde kabel kostte, want het was nergens aangeduid. Dan voor Sheilla een kaartlezer gaan vragen om foto's van haar fototoestel op haar laptop te krijgen. Ze wou eigenlijk zo'n kabeltje als we thuis hebben, dus vroeg ik dat. Maar blijkbaar was dat erg duur, en dus werd het een kaartlezer. In diezelfde winkel verkopen ze ook SIMkaarten, voor 15 heb je een kaart en 5 belwaarde. Ik was er niet bij toen ze het gaan vragen zijn, dus hadden de anderen het in het Engels gevraagd. De verkoopster sprak gelukkig wat Engels, en ik zei dan af en toe iets in het Frans. Ze moest ons identiteitskaart kopiëren, en vroeg ons adres. Pffft. Ondertussen kwam Suzann afgelopen met oortjes die ze wou kopen. Maar zou wou gele, en het laatste gele setje, daar was de verpakking open en iets verdwenen dat niet noodzakelijk was. Dus moest ik gaan vragen of ze dat niet met wat korting kon kopen. En oef, dat was mogelijk.
Hierna zijn we met de tram teruggereden tot de supermarkt. Het is een andere dan de Match, er vlakbij, groter en ik denk iets goedkoper. Iedereen had andere dingen nodig, dus schipperden Sofie en ik tussen iedereen om te vertalen en te helpen. Keukengerief, kuisproducten, wcpapier, drinken, alles moesten ze hebben. We hebben aangetoond waar de boter was (mensen, beurre is butter!), wat de volle melk is (neen, dat is géén lait demi-écrémé). Ikzelf heb een grote pluchen ooievaar gekocht voor amper 4. Ik kon het niet laten. Hij wacht nog steeds op een naam.
Eens terug op kot moest ik de internetkabels gaan uittesten, en Sheilla helpen haar logementpapieren in te vullen. Want die zijn natuurlijk volledig in het Frans, dus moest ik vertalen. Gelukkig kan ik met Sofie en Laura Nederlands praten. Dat doet toch eens deugd. Oh ja, ik heb ze ook verteld wat Kiekens' naam betekent (chickens, dat vonden ze hilarisch) (sssst) en gezegd dat hij de belangrijkste dingen herhaalt. Laura en Sofie kunnen altijd mijn Nederlandstalige cursus over hetzelfde lenen.
Ondertussen staan mijn schoenen te drogen, heb ik gegeten, werk ik mijn blog bij, is mijn GSM getest, en moet ik nog wat opruimen.
Morgen ga ik naar de markt. Met of zonder de anderen.
