de unief sluit vanaf morgen t.e.m. dinsdag, dus tijd om een academische adempauze in te lassen en 5 dagen de echte toerist te gaan uithangen! tegen dat ik dan terug ben is het nog exact vier weken te gaan.. de tijd vliegt..
wie dacht dat NZ en Belgie geen gemeeschappelijke geschiedenis hebben, heeft het mis..
Bob (mijn supervisor hier en in een vorig leven journalist en - naast rugby - redelijk tuk op alles wat geschiedenis en actualiteit is) heeft me de voorbije dagen diets gemaakt dat Nieuw-Zeelandse en Belgische wegen elkaar kruisten tijdens WO I en meer bepaald in oktober 1917 tijdens de Slag in Passendale (derde slag om Ieper), waar op 1 dag 13.000 doden vielen, waaronder meer dan duizend Kiwi`s die deel uit maakte van de geallieerden. dit verlies staat bij NZers bekend als een van de grootste militaire catastrophes uit hun geschiedenis, en kijgt tot op de dag van vandaag nog behoorlijk wat (media)aandacht; in 2000 werd er zelfs nog een boek gepubliceerd enkel en alleen over de Slag om Passchendaele (Glyn Harper, Massacre at Passchendaele - The New Zealand Story; HarperCollins; Auckland; 2000)
omdat dit jaar de 90ste verjaardag wordt herdacht van de Slag om Passendale, zijn er het hele jaar door herdenkingsplechtigheden allerhande..
onder het motto 'couleur local is belangrijk', gisteren met een paar collega's naar een authentieke rugby-wedstrijd gegaan.. in wat de rugby-versie van de champions league heet te zijn, gaven de lokale verdetten, nl. de Hurricanes (windy Wellington, remember..) het beste van zichzelf tegen de Bulls uit Z-Afrika.
de lokale ploeg stond redelijk onder druk (want al te veel matchen verloren om goed te zijn, ondanks het feit dat ze een flink aantal 'all blacks', zijnde leden van de nationale selectie, onder hun spelers tellen), dus de sfeer was enigszins gespannen op voorhand; zeker als één van je collega's een ex-speler is die rugby minstens even serieus neemt als zijn eigen academische prestaties..
ondanks de voorbije nederlagen zat de sfeer in het stadion er goed in, ongeveer voor 3/4 gevuld (max. 35.000 toeschouwers) en een fijne mix van jong oud en m/v. van hooligans hebben ze hier duidelijk nog niet gehoord!
stel je bij rugby vooral iets anders voor dan de american rugby/football die misschien iets meer gekend is van amerikaanse televisiereeksen of films: geen helmen, en zwaar 'protection gear' allerhande hier etc.
dit neemt niet weg dat het er redelijk stevig aan toe gaat, vooral de 'srum' waarbij een aantal spelers van beide ploegen tegen elkaar drummen om de rugbybal in bezit te krijgen (om te vergelijken met voetbal, is volgende spreuk wel gepast: "football is a gentleman's game played by hooligans, and rugby is a hooligan's game played by gentleman")
de detail van de regels bespaar ik jullie (na één wedstrijd kan ik zelf trouwens ook nog niet helemaal aan uit..), maar er zijn er wel een paar fijne: de rugbybal mag enkel naar achter geworpen worden (wat op het eerste zicht een beetje raar lijkt als een ploeg in de aanval is..); punten kunnen op verschillende manieren gemaakt worden, zoals een 'kick' op doel, een aanvaller die de met de bal over de achterlijn geraakt - waarbij het stadion gegarandeerd ontploft - etc. flauw is wel dat er geen keepers zijn..
voor een niet-kenner was het toch een boeiende avond en belangrijkste van al, de hurricanes hebben gewonnen, dus iedereen happy en heel wellington content!
ps: voor de geïnteresseerden kan een geweldige hurricanes-bandana (uit de categorie 'gratis promo-materiaal') verloot worden bij mijn terugkomst...
zondagavond, dus de NZ-fotogalerij is weer wat aangegroeid.. gisteren met een een paar collega's de kuststreek ten oosten van wellington - het rechtse deel dus van de zuidelijke tip van het noordereiland, voor wie nog volgen kan..- gaan verkennen. vanuit wellington betekent dat eerst de rimutaka bergen over, waar alles grasgroen ziet aan de ene kant (dankzij de frequente regen in wellington en omstreken) en maar waar geel en bruin tinten overheersen aan de andere kant. richting 'lake ferry' gereden: een meer vlak aan de kustlijn, gekend bij de kiwi's als de ideale plaats om een beetje te niksen, te genieten van het mooie weer (de thermometer haalde vlot de vijfentwintig graden) en een kraakverse fish & chips te verorberen. ook hier is de kustlijn, 'palliser bay' genaamd, weer absoluut de moeite waard. op de terugweg was er het plan om nog wat wine tasting te gaan doen, maar de portie gerstenat die die dag gepasseerd was, temperde schijnbaar hun enthousiasme voor de wijn, dus hebben we dat beperkt gehouden.. kortom een fijne dag.
uitzicht over de rimutaka en heel in de verte de wairarapa
bergketen om via wellington naar de oostkust van het noordereiland te geraken, inclusief een (fijn) aantal haarspeldbochten.. bovendien vormt de gehele keten een soort van windtunnel, wat maakt dat de weg met de regelmaat van de klok wordt afgesloten voor alle verkeer
