..en soms zelfs in combinatie met de breuk van een kraterwand van een bijna 2.800 m hoge vulkaan/berg!
en wat een giller.. passeer ik daar toch wel in de buurt die dag; of dat was alvast het plan..
zoals gezegd, vrijdagavond naar Auckland vertrokken, en vanochtend terug richting Wellington vertrokken (680 km) met de trein (de 'Overlander', één van de drie grote treinreizen die NZ te bieden heeft dwars door de natuur).
die trein passeert halverwege via het Tongariro National Park, waar de Ruapehu vulkaan deel van uitmaakt. ik ben echter niet tot daar geraakt: zoals gezegd, besloot de kraterwand van de vulkaan (krater die gevuld is met een meer, toepasselijk 'lake crater' genaamd..) om het deze namiddag te begeven (de activiteiten van de vulkaan/het meer werd al maanden opgevolgd, omwille van de stijgende waterlijn o.a. ten gevolge van vulkanische activiteit)!
aangezien er in 1953 een zwaar ongeval is gebeurd met de trein die langs Ruapehu voorbij komt (meer bepaald, de brug waarover de trein reed & de trein die net passeerde werden van de kaart geveegd als gevolg van een modder/lavastroom) met meer dan honderd doden, was de diagnose vandaag snel gesteld door de geologen en het leger: no way dat de trein nog verder rijdt met het risico dat de brug het opnieuw begeeft..
daar stonden we dan.. na veel vijven en zessen zijn we dan opgepikt met bussen (we moesten nog meer dan 200 km afleggen) en zijn dan een héél eind om moeten rijden om met ettelijke uren vertraging in wellington aan te komen..
Aangezien zomer en winter hier omgekeerd zijn tov Belgie, zijn er wel meer zaken die een iets andere `kalender` volgen dan in belgenland. zo was het bijvoorbeeld in februari (na de zomervakantie dus) de opstart van het nieuwe academiejaar en vond gisteren - in dat kader - de jaarlijkse `PhD convocation` plaats van de School of Government. letterlijk is de doelstelling hiervan:
"A recognition of the challenges and opportunities that lie ahead, and officially opens the year of study for our 20 PhD and 3 MCA by thesis students. As our research degree programmes have grown, so has interest from extremely able individuals and the convocation (literally, a gathering of academics) is an important way to signal the high regard we have for their sustained intellectual pursuit."
redelijk wat siroop dus die gesmeerd wordt.. het zou me niet verbazen dat het iets te maken heeft met het feit dat doctoraatsstudenten hier betalen (ipv betaald worden, zoals we het in Belgie zo goed gewoon zijn..) om een doctoraat te mogen maken anyway, het komt erop neer dat de `eerstejaars` hun vuurproef krijgen, aangezien ze voor het publiek (proffen, onderzoekers, collega doctoraatsstudenten) kort hun onderzoek mogen/moeten voorstellen, gevolgd door enkele nostalgische opmerkingen van proffen die de tijd dat ze zelf doctoreerden verheerlijken als de meest fascinerende periode uit hun bestaan (yeah right, selectief geheugen, weet u wel..) aangevuld met een paar speeches van de notabelen en afgesloten met `drinks and nibbles`.
observatie van de dag: ik vraag me echt af of het een afwijking is in de kiwi-genen om `op latere leeftijd` aan een doctoraat te beginnen, want ook bij de `nieuwelingen` waren de grijze haren in de meerderheid.. volgens mij is het hoog tijd dat Paul Jambers zijn camera nog eens ter hand neemt, en de immer relevante vragen `wie zijn ze, wat doen doen, wat zijn hun drijfveren` komt stellen..
bij de gratie Gods (en die roep ik nochtans niet zo snel in..), hoop ik uit de grond van mijn hart dat ik tegen het moment dat mijn grijze haren welig tieren (en dan heb ik het niet over die drie verloren gelopen grijze haren die ik nu al `koester`) andere zaken heb om mij bezig te houden dan een doctoraat..
en jawel, na bijna 2 maanden fijn weer, werd gisteren op televisie `het einde van de zomer` voorspeld. hevige wind (waar Wellington sowieso een abonnement op heeft), bakken regen (o.a. wolkbreuk in Auckland) en in de bergen op het zuidereiland zelfs kans op sneeuw, werden aangekondigd voor vanochtend en idd, het was van dat.. opmerkelijk hoe de aanblik van een stad dan plots verandert en hoe `grumpy` de mensen plots worden..
als ik De Standaard mag geloven, is het ondertussen zonnig en relatief warm in Belgie, dus dat klinkt aanlokkelijk.. maar dat zal toch nog even moeten wachten..
in ieder geval, het weekend was nog meer dan aangenaam (o.a. gaan kijken naar de `dragon boat race` in de haven van wellington bij een staalblauwe hemel; traditie schijnbaar overgewaaid vanuit China: ploegenwedstrijd bootje varen in een soort kano waar redelijk wat volk in kan). en om volgend weekend af te kicken van een weekje public-servants-interviewen, is er een tripje naar auckland gepland (andere kant van het noordereiland), verslag volgt..
het zijn die kleine dingen die soms zo anders zijn...
naast de fijne bezigheden in het weekend vul ik de rest van mijn dagen hier natuurlijk met minstens even boeiende activiteiten, zij het van een iets andere soort.. hoewel ik jullie vooral niet wil vervelen met de boring details van 'longitudinaal en internationaal vergelijkend empirisch onderzoek naar onderliggende determinanten van veranderende coördinatie-initiatieven' - zijn er toch een paar details die ik even wil delen..
aangezien een belangrijk deel van mijn onderzoek er hier in bestaat mensen uit de administratie en de politiek te gaan interviewen, kom je dus wel eens op een paar plaatsen in 'officiële settings' en het is fascinerend te zien hoe in die formele, op het eerste zicht toch erg westerse aangelegenheden plots een heel exotisch tintje krijgen. om twee voorbeelden te geven:
- twee weken was ik op een symposium rond 'good governance' waar het officiële diner 's avonds werd ingeleid met een toespraak van de governor general (de officiële vertegenwoordiger van de Britse kroon hier in NZ). na de toespraak van de governor general die - toegegeven - erg boeiend en inhoudelijk sterk was, stonden er plots spontaan een vijftiental mensen recht van tafel en gingen rond de governor staan om als een soort van spreekkoor in het maori een lied te zingen. dit blijkt een spontane, traditionele manier te zijn om appreciatie en respect uit te drukken voor de bijdrage van de spreker. een beetje raar om zien als buitenstaander, vooral omdat het een context is waar je zoiets niet direct verwacht (blanke mannelijke veertigers in maatpak die plots exotisch uit de hoek komen...)!
- vandaag had ik samen met een japanse prof die hier een weekje op werkbezoek is vergadering bij het ministerie van social development. in plaats van het doordeweekse 'handje schudden' werden we vergast op een traditioneel welkom dat bestond uit een welkomstgroet in het maori, een lied en een begroeting dmv het tegen elkaar drukken van de neuzen (een beetje zoals het neuze-neuze van de eskimo's, maar dan zonder de links-rechts beweging..). ook hier nemen de mensen van 'pakeha' (westerse) afkomst deel aan zo'n maori ritueel en voelen zich daar schijnbaar heel comfortabel bij.
queen charlotte track: met enige vertraging, het verslag..
de fototjes staan al een paar dagen op de blog, bij deze dus ook het bijhorende verslagje!
zaterdag in alle vroegte (zo rond een uur of half zeven 's ochtends) vertrokken richting ferry om tegen achten 'uit te varen'. droog , maar bewolkt weer om te vertrekken, ideale omstandigheden om de camera in de aanslag te houden bij een opkomende zon drie uur varen richting het zuidelijke eiland van NZ, waarvan ongeveer anderhalf uur op open zee, maar die was zo rustig als maar kon zijn, dus dat viel reuze mee. de wereld is klein, en zeker in en rond wellington, want op de boot kwam ik een paar mensen tegen die vorige week op de kleine ferry naar eastbourne zaten, dus met wat social talk was de reis riching "het zuiden" snel voorbij, en zeker het laatste uur van de trip (waar je door de 'uitlopers' van het zuidereineiland vaart) was meer dan de moeite om volop van te genieten. de aankomst in picton (wat de officiële 'hub' is via de ferry tussen noord en zuid eiland) was simpel: het dorp (want meer is het niet) was hoop en al vijf straten groot, een fijne baai met een park/grasperk, and that's it. klein, maar wel fijn. in de namiddag dan een 'opwarmertje' voor de wandeling van zondag gedaan in de omgeving van picton. 's avonds dan richting backpackers hotel getrokken (voor de sympathieke prijs van 12 eur krijg je daar een proper bed en douche..), wat wel even raar was, aangezien ik me nu echt een beetje 'toerist voor een weekend' voelde, maar 't was best wel gezellig. zondagochtend terug vroeg uit de veren (wat een mens zichzelf allemaal al niet aandoet..) om tegen acht uur met een klein, maar snel bootje een uurtje te varen, om dan gedropt te worden in één van de vele baaien, met de mededeling "het wandelpad is naar links, en om kwart over vier deze namiddag komen we je 25 kilometer verderop terug oppikken". [de queen charlotte track is een 71 kilomter lang wandelpad, dat je ofwel volledig kan doen in 3 à 4 dagen, of waarvan je een deel kan doen op basis van een dagwandeling waarbij de afstand kan variëren tussen 7 en 25 kilometer, naargelang gewenst] al bij al had ik dus een dikke 7 uur om die 25 km rond te krijgen, wat me wel een haalbare kaart leek. wat ik echter niet had meegerekend, was dat op de plaats waar ik afgezet was, de aanduiding van het pad iets minder duidelijk was dan ik had gehoopt, wat resulteerde in een ' lusvormige omweg' van een paar kilometer (ofte, even verkeerd gelopen..), wat maakte dat ik om tien uur nog steeds 25 km moest zien te overbruggen tegen 4 uur 's namiddag en wetende dat de route allesbehalve vlak ging zijn, begon ik even te rekenen en me stilaan zorgen te maken over de timing van de geplande pick-up.. resultaat: er dan maar (zeer stevig) de pas ingezet.. gezien het mooie, maar ook erg warme weer was dat behoorlijk heavy (heb er op één dag 4,5 liter water doorgejaagd..). de 'verplichte' fotostops boden achter af en toe een pauze. resultaat was niettemin dat ik een uur te vroeg (silly me...) op de pick up arriveerde, maar geen nood, aangezien dat dan weer een fijne baai was met strandje, was dat nu ook weer niet zo erg moe maar voldaan 's avonds dan terug op de ferry, waar ik aan de praat raakte met een nederlandse familie. wat wel fijn was , zo drie uur aan een stuk nederlands te horen en te spreken...
het was dus een geslaagd weekend en dit vraagt naar meer van hetzelfde.. staan nog op het verlanglijstje : vulkanisch landschap van de centrale regio van het noordereiland, auckland, de gletsjers aan de westkust van het zuidereiland en whale watching aan de oostkust..
- zijn er toch een paar details die ik even wil delen..
