We waren van plan om de stad per bus buiten te rijden, maar de eerste bus bleek pas om kwart voor 7 te rijden, waardoor we terug een groot deel van de koelte van de ochtend zouden mislopen. Echter, naast de halte was er standplaats voor taxi's, en op die manier konden we uiteindelijk toch al vrij vroeg op weg.

Het parkoers zelf was aangenaam, en naar Portugese normen ook vrij vlak. We wisten dat de albergue aan de achterkant van het dorp ligt, iets buiten het dorp eigenlijk, waardoor we al in het passeren onze aankopen voor morgen deden. 

Onderweg hadden we al 3 pelgrims gezien, en lange tijd hadden we de albergue voor ons 5 alleen: 2 Belgen, 2 Kroaten en een Italiaan. In de late namiddag kwam er nog een Braziliaan bij. Hij deed vandaag zijn eerste wandeldag, had zich verkeken op het weer en was veel te laat uit Coimbra vertrokken.

Het restaurant bij de albergue bleek gesloten, zodat we toch naar het dorp moesten terugkeren. Niet dat er geen andere restaurants dichterbij waren, integendeel. In de kilometer tussen de albergue en het dorp liggen er waarschijnlijk 20. Ze zijn echter allemaal in geroosterd speenvarken gespecialiseerd, niet echt kost voor een sportieve pelgrim, bij meer dan 30 graden.

 Henk

Onze Tsjech hebben we zien vertrekken, en daarna niet meer. Gek, we hebben eigenlijk nooit zijn naam gevraagd. Hij was ook een echte eenzaat.

Andere pelgrims hebben we ook niet gezien. Het is te zeggen: geen Compostela-gangers te voet. Want pelgrims zagen we wel degelijk: twee mannen met volgeladen fietsen, maar het meest van al zagen we tegenliggers. Onze route is dubbel bewegwijzerd: met gele pijlen noordwaarts naar Santiago, en met blauwe pijlen zuidwaarts naar Fátima. De meeste Fátima-gangers hebben Santiago al bereikt, waren het pelgrimsleven nog niet moe, en besloten er nog enkele weken aan te breien. Wie weet waar ze na Fátima nog naartoe gaan...

Er was geen albergue op bruikbare afstand, dus zijn we hier nu in een pensionnetje in Condeixa-a-Nova, een tweetal km naast het parkoer.

Morgen is het een relatief korte dag naar Coimbra, zodat we vrij vroeg zullen aankomen. Gelukkig maar, want ze voorspellen weer 2 dagen van drastisch hogere temperaturen. Dat wordt veel kerken en zo bezoeken tijdens onze rustdag! Als we maar binnen zitten, weg van de hitte. 

Een van die toppen moeten we over, met een hoogte van 470m zelfs het dak van onze Caminho. Aangezien de klim start aan onze voordeur, hebben we geen angst om koud te krijgen.

Het is een verscheiden landschap: groen en landbouw voor de middag, een doortocht door het stadje Ansião, daarna terug meer bossen en rotsachtig.

We zien maar 1 pelgrim: een dame die ons voorbij snelt terwijl we op de muur bij een kapel wat zitten te rusten, te eten, en de hond proberen te negeren, die weinig fanatiek naar ons zit te grommen en te blaffen. Als de dame passeert richt hij zijn aandacht op haar, maar ze haalt snel een kippebeentje of zoiets uit haar zak en al snel heeft het mormel voor niets anders meer interesse.

Bij het binnenkomen van Ansião zien we haar op een terras zitten. Zelf picknicken we in het parkje aan de rivier (dat er ondanks zijn naam maar weinig groen uitziet).

Onze bestemming van de dag is Alvorge, waar de parochie een albergue met 8 bedden openstelt. Plaats genoeg, want we zijn de 2de en 3de klant van de dag. In de bar wordt gezegd dat er nog een Duitse dame onderweg zou moeten zijn. Wij vermoeden onmiddellijk dat dat onze "hondenfluisteraar" is, maar na Ansião hebben we haar niet meer gezien.

Van de gasten van gisteren is blijkbaar het merendeel 9km doorgestapt naar het volgende dorp. Enkel een Tsjechische student is onze medebewoner in de albergue.

Wat ooit gestart is met een zot idee, "als ik 50 word..." is nu realiteit!

Zitten schrijven op een dorpsplein na een lekker etentje, glaasje wijn, kortom genieten. We hebben onze eerste stempels en een lekkere port gekregen.
Hilde

Samen met de eigenaars van het pension van gisteren bekeken we onze opties, en besloten we om een taxi te nemen naar het dorpje Calvinos, een twaalftal km buiten Tomar.

Daar begonnen we, na een laatste bemoedigende knuffel, aan onze lange weg.

In het dal was de omgeving nog groen en lieflijk, maar naarmate we hoger klommen werd het landschap droger en meer open. 

Na de middagpicnic aan het kerkje van Pereira wachte ons een lang recht stuk vals plat klimmen in de volle zon naar Cortiça. Er was een verkoelend windje (dat jammer genoeg recht tegen zat), en de temperatuur was niet meer zo hoog als de vorige dagen, maar toch nog heet genoeg om er serieus last van te hebben.

In Cortiça wierpen we nog een snelle blik richting Loureira, waar Wies en Sofie hun huisje hebben.

Daarna was het terug een eindeloos stuk omhoog, terwijl ons eindpunt, het stadje Alvaiázere, maar niet in zicht wou komen.

In de albergue tellen we nog geen tien mensen. Dat betekent dat er voorlopig nog weinig "concurrentie" is om een bed te vinden. Gelukkig maar, want in deze streek is het aanbod aan slaapplaatsen niet overvloedig.

Een reis van 48 uur gaat in je kleren zitten.

Inbegrepen in onze kamer in Brussel was een shuttledienst naar de luchthaven. We waren nog te vroeg om onze rugzakken in te checken, maar het was er toch al druk. Toen we op het vliegtuig zaten bleek dat het inladen van de bagage te lang geduurd had, zodat de piloot op nieuwe toestemming van de controletoren moest wachten. Daardoor een uur vertraging.

We hadden aan onze gastheer gemeld dat we om 9u30 Portugese tijd zouden landen. We konden hem niet meer verwittigen dat we een uur later zouden zijn. Tegen dat we aan het huis toekwamen bleek hij niet meer thuis te zijn. We moeten hem net gemist hebben.

Vanuit het koffiehuis naast de deur zonden we hem een mailtje met onze GSM nummers (hem opbellen bleek niet te werken).

Zo belde hij ons op en spraken we af om rond 18u terug te komen.

Dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om ons traject van vanmorgen te verkennen: hoe je naar het treinstation gaat, hoe je van daar naar het busstation moet reizen, waar je de loketten vindt, enzovoort. Het heeft ons vanmorgen een pak stress bespaard.

Onze rugzak zat ondertussen in een bagagekluis in het treinstation,  dus daar hadden we geen last meer van. Bij terugkeer maakten we nog een luie wandeling door de parken van Expo 1998. Veel fut zat er bij meer dan 30 graden niet in.

We hadden chocolade meegebracht uit België voor onze gastheer. Na zo lang in de hitte in onze rugzak te zitten zag die er lief uit. Maar dat deerde Leonel, een sympathieke man afkomstig uit São Tomé, niet.

Vanmorgen dan zonder problemen naar Fátima. Daar bleek het niet alleen nog een pak warmer, maar ook zo goed als geen schaduw.

We hebben zoveel als mogelijk binnen gebleven in de verschillende kerken en kapellen. We ontstaken ook een enorme kaars voor iedereen die ons over Fátima aangesproken heeft.

Onze tweede bus van de dag bracht ons via vele kleine dorpjes naar Tomar.

Snel onze kamer betrokken, een taxi voor morgen besproken om de eerste etappe wat draaglijker te maken, en dan snel het kasteel/kloostervan Tomar bezocht. Prachtig,  maar het was te heet om er ten volle van te genieten.