een verfrissende kijk op de (Europese) actualiteit
02-05-2010
kankerbestrijding: een Europees partnerschap
BRUSSEL - In de Europese commissie werd recent de aandacht gevestigd op de kankerproblematiek waarmee Europa en de hele wereld al vele jaren mee geconfronteerd worden.
Er wordt steeds meer kanker vastgesteld, men schat zelfs dat bij 1/3 van de burgers uit de EU kanker zal vastgesteld worden. Dat is natuurlijk een veel te hoog cijfer en daarom roept de Commissie zijn commissarissen bijeen om op die manier een Europees partnerschap op touw te zetten. Men wil de kankerbestrijding onder de mensen brengen aan de hand van preventiecampagnes. In het verdrag van Lissabon wordt nauwkeurig beschreven dat de Europese Unie de bevoegdheden heeft het optreden van lidstaten te controleren, te ondersteunen en te coördineren. In tijden van crisis is het een goede zaak dat de Europese Unie zijn lidstaten aanmoedigd om te investeren in maatschappelijke gezondheid. Het Europese Partnerschap zou ervoor moeten zorgen dat een derde van de kankergevallen teruggedrongen zal worden en dat kan alleen door een goeie samenwerking. Een preventiebeleid is daarbij de meeste kostenefficiënte strategie.
Waarom blijft Angela Merkel, Duits bondskanselier, neen zeggen aan de hulp aan Griekenland? Elke lidstaat van de Europese Unie is lid van de Economische en Monetaire Unie (EMU). Hiermee wordt gestreefd naar een optimale integratie van de nationale economieën, zodat economische groei en welvaart gestimuleerd worden. De landen van de Europese Unie stemmen hun economische politiek in onderling overleg af.
Het probleem? Duitsland zorgt voor 20% van die inkomsten van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), ze is dus met voorsprong de grootste investeerder. Alleen heeft ze daar nog niet voor teruggekregen. Volgens Merkel kun je niet blijven investeren in uitzichtloze zaken.
Griekenland kampt met een grote straatschuld en een enorm begrotingstekort. Dat onthulde de nieuwe minister van Financiën, Giorgos Papaconstantinou, net na het aantreden van de nieuwe regering in 2009. Zijn voorgangers zouden stelselmatig valse cijfers over het Griekse begrotingstekort hebben gepresenteerd. Dat kon zomaar omdat het statistische bureau van de EU, Eurostat, niet ter plekke mocht gaan controleren.
Waarom zou de EU helpen? Volgens analisten bedreigen de Griekse problemen de stabiliteit van de euro.
Oplossingen? Eind maart 2010 keurden de Europese regeringsleiders het over een eventueel reddingsplan eens. In april werd afgesproken dat Griekenland tegen een relatief gunstige rente 30 miljard euro van de andere eurolanden kan lenen, als het land daarom vraagt. Daarnaast werden op 21 april 2010 onderhandelingen tussen Griekenland, de EU en het IMF gestart voor het samenstellen van een gezamenlijk steunplan voor langere termijn.
PARIJS (New Europe) - Frans president Nicolas Sarkozy begon op 25 januari een intense mediacampagne. De polls voorspelden immers een bittere nederlaag voor zijn heersende conservatie coalitie en dat in de voorbije regionale verkiezingen van maart.
Voor de start van zijn negentig minuten durende televisieoptreden, spoorde Sarkozy de Franse Facebookgebruikers aan om naar zijn programma te kijken. Hij beloofde er ook een vraag-en-antwoordsessie met tien, door de zender (TF1) gekozen, Franse volwassenen. "Aarzel niet om me uw twijfels of problemen te melden,' zo schreef hij op zijn Facebookpagina, die al meer dan 203,000 fans telt.
Een 'anti-Nicolas Sarkozy'pagina telt al iets meer dan 194,000 fans en een petitiepagina voor een 'Weg-met-Sarkozydag', die wordt gevierd op 27 maart, heeft al meer dan 365,000 leden!
De voorbije regionale verkiezingen werden wereldwijd gezien als de eerste echte test voor Sarkozy en zijn sputterende hervormingspolitiek. In 2004 immers haalden de linksen onder het beleid van Jacques Chirac nog 20 van de 22 Franse regio's binnen. Zo'n nederlaag wou Sarkozy vermijden, maar daar heeft zijn mediacampagne helaas niet voor kunnen zorgen. Zo haalde Sarkozy's partij UMP slechts 37% van de stemmen binnen en trokken de socialisten weer aan het langste eind met hun behaalde 56%.
Het is al van 1985 geleden dat men nog eens aan de alarmbel heeft durven trekken. Maar nu is de kogel door de kerk, de motie is met 3/4 van de parlementsleden van de taalgroep die zich benadeeld voelt (de Franstalligen) ondertekend. Dat de Franstalige partijen dat nu deden kun je geen verrassing noemen. Vanzelfsprekend konden ze niet aanvaarden dat het wetsvoorstel omtrendt BHV plenair behandeld zou worden. Zo zou de Vlaamse gemeenschap dat wetsvoorstel immers unilateraal kunnen opleggen aan de Franstaligen. De Franstallige Fractieleider hopen zo weer enige rust en kalmte te creëren in afwachting van de ongrondwettelijke verkiezingen. Maar is dat wel wat de kiezer wil? Het hele land dreigt in een impasse te vervallen waar het niet makkelijk uit zal raken. Inderdaad Meneer Nigel Farage België is geen land! Een land heeft een regering en een volk dat erachter staat. Door de weerbarstigheid van zowel de Vlaamse als de Franstallige politci vervalt ons 'land' en wordt het volk al helemaal vergeten. Zo wordt er bijvoorbeeld al helemaal niet gedacht aan de student die moet leren in aanloop van zijn examens op de dag van de geplande verkiezingen! Wat met Europa? Zouden de Belgen zich niet beter wat meer toespitsen op hun eigen land dan op Europa. De toppolitici van ons land bekleden topplaatsje in het Europese Parlement, de Europese Raad en de Europese Commissie. (Guy Verhofstadt = fractieleider van de liberalen in het Europees Parlement, Wilfried Martens = voorzitter van de Christen-Democraten... , Herman van Rompuy = voorzitter van de Europese Raad, Karel De Gucht = Europees Commissaris van Handel (een van de belangrijkste portefeuilles), en zo zou ik nog uren kunnen doorgaan. Maar is dat wel nodig? Zou het niet beter zijn als men begon met zijn eigen land te regeren? België is en blijft een van de kleinste lidstaten, Europa hoeft het geratel van ons Belgen niet. Op 1 juni nemen we het voorzitterschap van de Europese Unie op ons, ook dat nog! Chaos alom! het slachtoffer? het Belgische volk!
Gisteren had ik de eer en het genoegen om in het gezelschap van oa Veronique Decock en Wim Osterlinck de premiere van de sequel van Iron Man te gaan bezichtigen op het grote doek. De film kon op voorhand al geen mislukking genoemd worden als je de namen van z'n cast las. Zo wordt Iron Man vertolkt door Robert Downey Jr. Voor het nodige vrouwelijk schoon zorgen dan weer ene Scarlett Johansson en Mevrouw Martin, misschien wel beter bekend onder haar echte naam : Gwyneth Paltrow. Ook Samuel L. Jackson behoorde tot de elitecast, maar zijn rol was klein en kon zelfs onbeduidend genoemd worden. Ik had gevoel dat het enige voordeel van zijn casting affichevulling met zijn naam was. Dat neemt echter niet weg dat ook zijn acteerprestatie puik genoemd mag worden. De film zelf. Het begin van de film was, zoals het elke respectabele Hollywoodfilm betaamt, met een woord: groots. Het verhaal daarentegen (in het begin dan) iets minder. De typische zaken die je zowel in een Spiderman- als een Supermanfilm kunt zien, komen ook hier netjes aan bod. Zo heb je de opkomst van een schurk en de periode van impasse in het oogpunt van de held. Toch wisten de makers er een originele twist aan te geven met gevolg dat het déjà-vu-gevoel ietwat achterwege bleef. De locaties die werden gekozen voor de film spreken tot de verbeelding. Grote concertzalen volgesjouwt met figuranten, NY omgebouwd tot een waar oorlogsveld en Monaco, een stad die al sowieso tot de verbeelding spreekt. In het eerste deel van de film volgen de gebeurtenissen elkaar in een razend tempo op. Complotten worden gesmeed, bedrijven worden overgedragen, meningsverschillen worden opgelost, gevechten worden gestreden... Het decor voor het eerste en het beste gevecht allertijden vindt plaats in - hoe kan het ook anders - Monaco. De eerste echte clash tussen Iron Man en Rourke (the bad guy). Formule 1 wagens sneuvelen, een Rolls Royce wordt in tweeën gespleten, een paar piloten komen hoogst waarschijnlijk om. Het is de eerste echte gevechtscene uit de film en ook meteen ook de beste. Het is een hoogtepunt dat de film daarna niet meer zal halen. De film stort erna enigszins ineen. Met de teloorgang van de held, gaat de film ook ietwat achteruit. De verhaallijn stopt, de acties blijven doorgaan. De kijker wordt als het ware lamgelegd. Iedereen kijkt nog, maar neemt niets meer op. Het is een dood moment in de film, dat naar mijn gevoel net iets te lang duurde. Het is het moment waarop Samuel L. Jackson zijn nodige lijnen tekst opeist en waar Rourke tot een bijrol verdrongen wordt. Gelukkig komt daarna weer enige verbetering die in stijgende lijn loopt. De humor komt weer op de proppen en geeft een mooie inleiding tot het ultieme gevecht. Niet alleen Iron Man geeft zich volledig, ook Scarlett laat een knap staaltje gevechtkunsten bewonderen -al deed ze dat waarschijnlijk wel met het nodige knip-en-plakwerk- zo redt ze bijna op haar eentje New York (de hele wereld in de ogen van een Amerikaan) van de ondergang. Het einde van de film was net genoeg actie, voorspelbaar, onrealistisch... En - een niet onbelangrijk gegeven voor de dames - je kunt je verwachten aan een vleugje (letterlijk) romantiek. Kortom de film verdient het geprezen en bekeken te worden (al is het maar om Roberts mooie buikje te zien).
