een verfrissende kijk op de (Europese) actualiteit
28-04-2010
Iron Man II
Gisteren had ik de eer en het genoegen om in het gezelschap van oa Veronique Decock en Wim Osterlinck de premiere van de sequel van Iron Man te gaan bezichtigen op het grote doek. De film kon op voorhand al geen mislukking genoemd worden als je de namen van z'n cast las. Zo wordt Iron Man vertolkt door Robert Downey Jr. Voor het nodige vrouwelijk schoon zorgen dan weer ene Scarlett Johansson en Mevrouw Martin, misschien wel beter bekend onder haar echte naam : Gwyneth Paltrow. Ook Samuel L. Jackson behoorde tot de elitecast, maar zijn rol was klein en kon zelfs onbeduidend genoemd worden. Ik had gevoel dat het enige voordeel van zijn casting affichevulling met zijn naam was. Dat neemt echter niet weg dat ook zijn acteerprestatie puik genoemd mag worden. De film zelf. Het begin van de film was, zoals het elke respectabele Hollywoodfilm betaamt, met een woord: groots. Het verhaal daarentegen (in het begin dan) iets minder. De typische zaken die je zowel in een Spiderman- als een Supermanfilm kunt zien, komen ook hier netjes aan bod. Zo heb je de opkomst van een schurk en de periode van impasse in het oogpunt van de held. Toch wisten de makers er een originele twist aan te geven met gevolg dat het déjà-vu-gevoel ietwat achterwege bleef. De locaties die werden gekozen voor de film spreken tot de verbeelding. Grote concertzalen volgesjouwt met figuranten, NY omgebouwd tot een waar oorlogsveld en Monaco, een stad die al sowieso tot de verbeelding spreekt. In het eerste deel van de film volgen de gebeurtenissen elkaar in een razend tempo op. Complotten worden gesmeed, bedrijven worden overgedragen, meningsverschillen worden opgelost, gevechten worden gestreden... Het decor voor het eerste en het beste gevecht allertijden vindt plaats in - hoe kan het ook anders - Monaco. De eerste echte clash tussen Iron Man en Rourke (the bad guy). Formule 1 wagens sneuvelen, een Rolls Royce wordt in tweeën gespleten, een paar piloten komen hoogst waarschijnlijk om. Het is de eerste echte gevechtscene uit de film en ook meteen ook de beste. Het is een hoogtepunt dat de film daarna niet meer zal halen. De film stort erna enigszins ineen. Met de teloorgang van de held, gaat de film ook ietwat achteruit. De verhaallijn stopt, de acties blijven doorgaan. De kijker wordt als het ware lamgelegd. Iedereen kijkt nog, maar neemt niets meer op. Het is een dood moment in de film, dat naar mijn gevoel net iets te lang duurde. Het is het moment waarop Samuel L. Jackson zijn nodige lijnen tekst opeist en waar Rourke tot een bijrol verdrongen wordt. Gelukkig komt daarna weer enige verbetering die in stijgende lijn loopt. De humor komt weer op de proppen en geeft een mooie inleiding tot het ultieme gevecht. Niet alleen Iron Man geeft zich volledig, ook Scarlett laat een knap staaltje gevechtkunsten bewonderen -al deed ze dat waarschijnlijk wel met het nodige knip-en-plakwerk- zo redt ze bijna op haar eentje New York (de hele wereld in de ogen van een Amerikaan) van de ondergang. Het einde van de film was net genoeg actie, voorspelbaar, onrealistisch... En - een niet onbelangrijk gegeven voor de dames - je kunt je verwachten aan een vleugje (letterlijk) romantiek. Kortom de film verdient het geprezen en bekeken te worden (al is het maar om Roberts mooie buikje te zien).
