Ik ben Ruud, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Etoiliste.
Ik ben een man en woon in Sousse (Tunesie) en mijn beroep is afgekeurd.
Ik ben geboren op 23/08/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, Voetbal ESS .
De Etherpiraat
Voor de muziek, boek en strip liefhebber in Vlaanderen en Nederland
01-12-2012
Breakcore
Breakcore is een losjes gedefinieerde elektronische muziek stijl die elementen van drum en bass, hardcore house, rhythmic noise, illbient en Intelligent Dance Music samen brengt in een breakbeat-georiënteerd geluid dat snelheid, complexiteit en maximale geluidsdichtheid aanmoedigt. Het is een muziekstijl die begin jaren negentig is ontstaan met artiesten als Atari Teenage Riot en Ec8or.
Verschillende stijlen
Omdat breakcore moeilijk als genre te zien is kan je de stijl het beste weer onderverdelen. Want de breakcore die I:gor maakt is weer heel anders dan de rave-achtige breakcore die Donna Summer maakt.
Old School Breakcore
Alhoewel deze term niet officieel is worden artiesten die de grondlegging van de breakcore hebben gemaakt wel zo genoemd. Artiesten die in de jaren negentig amen-breaks combineerden met noise en agressie vallen onder deze groep. Eigenlijk zal je hier altijd de amen-break vrijwel onaangetast terug vinden. Denk hierbij aan artiesten als Atari Teenage Riot en Ec8or.
Raggacore
Deze vorm van breakcore is beïnvloed door de Ragga jungle, raggacore onderscheidt zich door het gebruik van raggasamples, dancehall-ritmes en vocalen. Slechts enkele artiesten produceren deze stijl, waaronder Bong-Ra, Enduser and Shitmat.
Ravecore
Later in de jaren negentig was de rave scene zeer populair. Artiesten als Donna Summer spelen hier op in en gebruiken de vrolijke melodietjes in hun nummers. Deze artiesten breken voornamelijk de beats voor het breakcore effect. Dev/Null is ook een goed voorbeeld van dit subgenre.
Oldschool Ravecore
Dit verschilt slechts weinig van Ravecore. Maar waar Ravecore vaak de amen-break links laat liggen combineert dit subgenre deze break met rave-invloeden.
Metalcore/Grindcore-breakcore
Voor dit subgenre is geen officiële naam bedacht, ondanks dat veel artiesten metal-invloeden met breakcore combineren. Gitaarriffs uit bekende metalliederen worden gebruikt en gecombineerd met agressieve jungle-beats. Dit wordt afgemixt en wordt ook gekenmerkt door glitches, die klinken alsof het nummer vastloopt.
Noisecore
Combineer ruisgeluiden met amenbreaks en je krijgt dit genre. Het is geweld voor het gehoor en er zit veel agressie in. Artiesten van het label D-Trash maken dit genre.
Breakcore in België en Nederland
Zowel België als Nederland hebben een actieve scene. Artiesten zoals Sickboy, Bong-ra, Servants of the Apocalyptic Goat Rave, Djoust, Cartix-9, YMB, Droon genieten van wereldwijde bekendheid.
Grote feesten worden gegeven in België onder de naam Breakcore Gives Me Wood.
Breakbeat is een verzameling van sub-stijlen binnen de elektronische dansmuziek, die wordt gekenmerkt door gesyncopeerde "breakbeat"-ritmes die afwijken van de standaard "four-to-the-floor" van house, techno en trance. Het kent zijn oorsprong in de funk van bijvoorbeeld James Brown uit de jaren 1960 en hiphop en electro uit de jaren 1970 en 1980. Begin jaren 1990, tijdens de "rave"-gekte in Engeland, bereikte het genre het hoogtepunt van zijn populariteit met artiesten als Altern-8, Acen en vooral The Prodigy. In deze "hardcore" stijl werd het tempo steeds verder opgeschroefd zodat een nieuw genre zich uiteindelijk ontwikkelde, jungle wat later evolueerde tot drum 'n' bass.
In de jaren '90 ontwikkelde zich een nieuwe, door onder andere gitaarmuziek en old-school hiphop geïnspireerde breakbeat-stijl: big beat (ook wel "chemical beats" genoemd) met bekende artiesten als de Chemical Brothers, The Propellerheads en Fatboy Slim. In de Verenigde Staten was de door electro, Miami Bass en acid house geïnspireerde "funky breaks"-stijl populair (bijvoorbeeld The Crystal Method, DJ Icey en Uberzone).
Vanaf eind 1990er jaren wordt de breakbeat-muziek gedomineerd door "nu skool breaks", een door drum 'n' bass geïnspireerd genre, met producers en dj's als de Plump DJs, Freq Nasty en Adam Freeland. Hybrid en BT zijn twee bekende namen binnen een ander nieuw genre, "progressive breaks", dat progressive house/trance mengt met breakbeat. Ook bracht de Londense UK garage-rage een mengstijl van garage en breakbeat voort, "2-step garage" of "breakstep", dat vervolgens weer grime voortbracht.
In Engeland heeft zich begin 1990er jaren ook een rustiger breakbeat-stijl ontwikkeld: "triphop", ook bekend als onder meer "downtempo" en "instrumental hiphop". Enkele grote namen binnen dit genre: Massive Attack, Tricky, Kruder & Dorfmeister en DJ Shadow. Een jazzy, vaak niet-elektronische versie hiervan wordt broken beats genoemd.
Ook is er uit drum 'n' bass een chaotische breakbeat-stijl ontstaan, breakcore, een mengeling van allerhande door elkaar gehusselde beats en loops die elkaar meestal in duizelingwekkende snelheid opvolgen vaak in combinatie met overstuurde bassen en bewerkte samples. Enkele namen zijn Aphex Twin, Venetian Snares, Squarepusher en Autechre.
Nederland
De Nederlandse breakbeat-formatie Kraak & Smaak is internationaal bekend. De Nederlandse breakcore-producer/DJ Bong-Ra is ook bekend als dj en producer van allerhande releases, van Ragga tot Jungle.
De bossanova is een muziekstijl eind jaren vijftig van de 20e eeuw ontstaan in Brazilië vanuit de samba (als basisritme) en beïnvloed door de jazz.
Bossanova klinkt erg warm en sensueel, altijd rustig en nooit agressief.
Grondlegger van de bossanova-stijl is de Braziliaanse gitarist-zanger-componist João Gilberto, die in de eerste plaats de composities van Antônio Carlos (Tom) Jobim, een meerwaarde gaf en ze naar een groot publiek bracht.
Bossanova werd wereldwijd populair en kreeg vooral aandacht van Amerikaanse jazzmusici, zoals saxofonist Stan Getz, die er gigantische successen mee scoorde, het grootste met het duo-album Getz/Gilberto. Ella Fitzgerald en Frank Sinatra maakten albums, volledig gewijd aan het werk van Jobim. Ook Toots Thielemans droeg bij tot de wereldwijde bekendheid van de bossanova en werd ervoor gehuldigd door Gilberto Gil in 2006. Waarschijnlijk is Jobims "The Girl from Ipanema", onder andere uitgevoerd door Astrud Gilberto het bekendste bossanova-nummer.
De film "Orfeu Negro" (Black Orpheus) uit 1959 van Marcel Camus (Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes en Oscar en Golden Globe voor de Beste buitenlandse film) had, vooral wegens de soundtrack, een grote invloed op de verspreiding van de bossanova in Latijns-Amerika, de VS en West-Europa. Antônio Carlos Jobim en Luiz Bonfá tekenden voor de muziekscore die de sfeer van de film in grote mate bepaalt.
Talloze composities van Jobim zijn standards geworden, de muziek van de legendarische componist worden nog steeds wereldwijd uitgevoerd door diverse artiesten.
Bop of bebop is een muziekstijl in de jazz die complexe ritmes en harmonieën bevat die vaak een dominante positie innemen. In veel bebop wordt een thema gespeeld, waarna alle instrumentalisten de kans krijgen te soleren en met het thematisch materiaal 'aan de slag te gaan', iets dat alleen tot leven komt bij een dynamische samenwerking met de andere muzikanten. Doorgaans keert het thema weer terug, soms in gewijzigde vorm. De traditionele bezetting van een bebopband bestaat uit een saxofonist en/of trompettist, een pianist, een drummer en een bassist. De nadruk ligt hier op virtuositeit, harmonische complexiteit en tempowisselingen. Meestal worden erg veel voorslagen en andere versieringen gebruikt.
Een ander standpunt is, dat nooit teksten gebruikt werden, maar vooral, op zich niets betekenende woorden, uitroepen of lettergrepen, bv be-bob-a-lula, tutti frutti, rock bang boum, enz.De bebop wordt 'in vieren' gevoeld; dit wil zeggen dat de vier tellen van een maat gelijkwaardiger zijn dan in bijvoorbeeld de swing, dat door zijn oorsprong in de dansmuziek een veel sterker zwaar-licht (tweetels)gevoel kent. Het gevolg van deze verandering die in de jaren 40 tot stand komt en die we bijvoorbeeld ook aantreffen bij het minder gecompliceerde bigbandwerk van Glenn Miller is dat de solo's van muzikanten minder stoterig en 'hupsig' worden en steeds meer in langere lijnen gedacht kunnen worden. Deze eigenschap geeft de muziek meer melodische en fraseringsmogelijkheden in samenhang met de tijd (ook wel een 'horizontale' eigenschap geheten) en geeft de muzikanten veel meer vrijheid en vooral mogelijkheden tot vormdynamiek. Daarmee kan de bebop als opvolger van de swing worden gezien.
De ontwikkeling van de bebop vond tijdens en na de Tweede Wereldoorlog plaats in New York en Los Angeles. Tot ongeveer 1960 was bebop een toonaangevende jazzstijl, daarna werd het opgenomen in de academische canon en daardoor statischer.
Bebop is vaak erg lastig, zowel om naar te luisteren als om te spelen. Menigeen houdt bebop verantwoordelijk voor het verlies aan populariteit van de jazz en de opkomst van de rock-'n-roll, een aanzienlijk eenvoudiger te doorgronden muziekstijl die bovendien dansbaar is, zoals de swing dat voor de aanvang van de rock-'n-roll geweest was.
Belangrijke bebopmuzikanten zijn onder meer: Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, Bud Powell, Oscar Peterson, Charles Mingus, Max Roach en Miles Davis.
Boogiewoogie is een pianospeelstijl ontstaan aan het eind van de 19e eeuw in de Verenigde Staten. Het is een opwindende, ritmische pianoblues, waarbij de linkerhand een zeer strak ritme speelt en de rechterhand allerlei bluesloopjes in verschillende maatvoering mag spelen. Die gesyncopeerde stijlkwam in die tijd ook via de ragtime in de belangstelling.
Geschiedenis
Een "geboortedatum" van de stijl is - net als bij blues - niet aan te duiden. Grof gezegd kan gesteld worden, dat tussen 1870 (kort na de afschaffing van de slavernij) en 1920 de muziek zich in verschillende gedaanten manifesteerde. De pianisten die deze stijl beheersten waren zeer geliefd, omdat ze naast het boogiewoogiespelen ook verhalen vertelden, nieuwtjes doorgaven en diverse volksliedjes konden zingen. Hierdoor waren ze gevrijwaard van het vele geweld dat plaatsvond en konden ze tamelijk ongestoord rondreizen.
Dat optreden deden ze in goedkope kroegen, barrelhouses of juke joints genaamd, waar gedanst kon worden en feestgevierd. Tijdens die grote feesten zou de boogiewoogiestijl zijn ontstaan. Anderen schrijven ook de trein, met name de kadans van de wielen, een rol toe in het ontstaan van deze muziek. Veel mensen hadden een zwervend bestaan als landarbeider en liftten vaak mee op de goederentreinen. Een feit is dat in veel bluessongs de trein een belangrijk onderwerp is.
Een ander belangrijk punt is dat, onder de akoestische (begeleidings)instrumenten, een piano een veel groter volume had dan een gitaar. Daardoor werd de piano veel gebruikt. Verder werd ook de muziekvorm ragtime als basis voor deze "nieuwe" pianospeelstijl gebruikt.
Pas na 1920 kwam de term "boogiewoogie" in zwang. Met de opkomst van elektriciteit en opnametechnieken werd het werk van veel boogiewoogiepianisten vastgelegd. In de volgende jaren zou deze muziek een snelle opmars ook bij blanke luisteraars beleven.
De boogaloo is een muziek- en dansstijl die in de jaren 60 van de twintigste eeuw populair was. Boogaloo wordt ook wel Latin Soul genoemd en is een mengeling van soul en latinomuziek. Het genre werd later overschaduwd door de salsa.
Joe Cuba wordt gezien als de grondlegger van de boogaloo.
Andere uitvoerenden zijn Willie Colón, Ricardo Ray en Ray Barretto.
Blues is een muziekstijl die ongeveer tussen 1860 en 1900 is ontstaan en zijn oorsprong vindt in de muziek die slaven (uit Afrika afkomstige negers) in het Zuiden van de Verenigde Staten - onder andere in de Mississippidelta, tussen Memphis en New Orleans) - maakten. De voornaamste muzikale bronnen die tot het ontstaan van de blues hebben bijgedragen zijn de religieuze liederen (gospels, negrospirituals), de worksongs en de field hollers. Een typische variant van de blues is de cajunmuziek. Muziek maken met elkaar of alleen, met of zonder instrumenten, was voor hen vaak de enige manier om hun lijden uit te drukken en te verzachten. Omdat deze muziek een melancholische toon en inhoud had, werd ze 'blues' genoemd.
Soms gebruikten de zangers 'scheldwoorden' die de bewakers niet kenden. Ze spraken bijvoorbeeld af dat 'hark' in hun liedje als 'zot' bedoeld werd. Zo konden ze de bewakers uitschelden zonder dat deze het merkten. Ze maakten zelf instrumenten en 's avonds zongen ze uit volle borst over de miserie die ze hadden.
De aanduiding 'blue' voor rouw is afkomstig uit de zeilscheepvaart. Als een schip tijdens de reis zijn kapitein of een andere officier verloor, voerde het voor de rest van de reis een blauwe vlag en werd een blauwe band rond het hele schip geschilderd alvorens de thuishaven binnen te lopen.
Toen vele zwarten rond de Eerste Wereldoorlog vanuit het Zuiden naar de steden in het Noorden (onder andere Chicago en Detroit) trokken, kreeg de blues een meer 'stedelijk' geluid, dat vanaf de jaren dertig voornamelijk gekenmerkt zou worden door het gebruik van elektrisch versterkte instrumenten. Deze meer up-tempo variant van de blues zou later de weg bereiden voor rhythm-and-blues en rock-'n-roll. Deze laatste zouden de blues enigszins naar de achtergrond dringen, maar in de jaren 60 en 70 leefde het genre op doordat Britse (blanke) rockmuzikanten als Eric Clapton, de The Rolling Stones en Led Zeppelin opnieuw blues gingen spelen.
Alle stijlen van de jazz zijn sterk door de blues beïnvloed, van New Orleans Jazz tot en met cool jazz.
Muzikale kenmerken
Het kenmerkende aan blues is dat het een meest vast schema volgt van 12 maten die per strofe worden herhaald (de zogenaamde twelve bar blues). Iedere strofe, d.i. een samengesteld geheel van versregels, omvat dan drie gezongen regels die elk weer gebonden zijn aan vier maten die begeleid worden door akkoorden.
Bijna elk bluesnummer is herkenbaar aan dat akkoordenschema waaruit het is opgebouwd. Dit bluesschema bestaat veelal uit 12 vierkwartsmaten, waarvan de laatste maat/maten de zogenaamde 'turnaround' vormt:
I
I of IV
I
I
IV
IV
I
I
V
IV
I
V (of I aan einde)
De Romeinse cijfers stellen de trappen van de toonladder voor. In C wordt het schema:
C
C of F
C
C
F
F
C
C
G
F
C
G (of C aan einde)
Andere muziekgenres, zoals rock-'n-roll en in sommige gevallen ook jazz, zijn op een vereenvoudigde respectievelijk ingewikkeldere versie van dit schema gebaseerd. Schema's met andere aantallen maten komen overigens ook voor, bijvoorbeeld schema's met 16 maten.
Melodie
Heel kenmerkend voor de blues is het soleren. Zang wordt afgewisseld met instrumentale improvisatie, veelal in de van pentatonische toonladders afgeleide bluestoonladders. Er zijn 2 bluestoonladders: mineur (I-bIII-IV-bV-V-bVII) en majeur (I-II-bIII-III-V-VI). De mineurladder wordt het meest gebruikt. Het is mogelijk deze twee toonladders te combineren (I-II-bIII-III-IV-bV-V-VI-VII) maar dit gaat meer richting jazz.
Heel belangrijk in de bluestoonladders zijn de zogenaamde blue notes. Er zijn 3 blue notes in de bluestoonladders: bij mineur bIII, bV en bVII. Het gebruik van deze noten in een pentatonische toonladder is wat niet gebruikelijk is in Europese muziek. Bij blues worden deze noten vaak bereikt met instrumenten die tonen kunnen 'buigen', zoals gitaar, bluesharp en saxofoon. Op instrumenten waarop het niet mogelijk is tonen te buigen (zoals bij toetsinstrumenten), kan men een soortgelijk effect bereiken d.m.v. een voorslag; bijvoorbeeld door kort bIII voor III te spelen.
Vaak wordt een harmonisch contrast gebruikt: het in mineur soleren of zingen over een majeur akkoordenschema.
Bluesmuziek heeft vaak een wat rauwe, donkere zangpartij, geworteld in zwarte gospel. De zanglijn wordt gekenmerkt door herhaling en een vraag-en-antwoord-dialoog tussen de zanger en de muzikanten.
Thematiek
De blues vertelt over het leven van alledag. De nadruk daarbij ligt op negatieve gebeurtenissen, bijvoorbeeld ongeluk in de liefde. Door het zingen van de blues hoopt men troost voor deze problemen te vinden, naast de kracht om er weer bovenop te geraken. Een bluesmuzikant schuwt controversiële thema's zoals alcohol, seks en geweld niet. Wel worden deze vaak bezongen in verdoken termen, veelal afkomstig uit Afro-Amerikaanse tradities, zoals de voodoo.
Stijlen
African blues
Atlanta blues
Chicago blues
Delta blues
Detroit blues
East Coast blues
Kansas City blues
Louisiana blues
Memphis blues
New Orleans blues
Piedmont blues
Swamp blues
Texas blues
West Coast blues
St. Louis-blues
Instrumenten
De blues werd oorspronkelijk gespeeld op akoestische instrumenten als gitaar, piano en mondharmonica. Soms maakte de gitarist bovendien gebruik van een glad en hard voorwerp, zoals een mes of een flessenhals (vandaar de naam 'bottleneck', Engels voor 'flessenhals'), waarmee hij over de snaren gleed (vandaar de naam 'slide', Engels voor 'glijden').
Bluegrass is een Amerikaanse muzieksoort waarvan de naam voor het eerst werd gebruikt aan het eind van de jaren 50. De grondlegger van deze stijl, de Amerikaan Bill Monroe, noemde zijn band The Blue Grass Boys naar zijn geboortestaat Kentucky, waarvan de bijnaam The Blue Grass State luidt.
Bluegrass is de voortzetting van de oude stringbandmuziek die zijn roots zowel in de Europese als de Afro-Amerikaanse tradities heeft. Het was de muziek van de immigranten in de bergstreken van Oost-Amerika. Muziek met veel Ierse en Schotse achtergronden. Waar de heimwee naar hun thuisland en het harde leven in de bergen terug te horen is in de typerende klaagzang van bluegrass. Als één van de weinige soorten folkmuziek heeft bluegrass een jazz-achtige structuur: één instrument speelt een solo, terwijl de andere alle hun specifieke taak in de begeleiding vervullen. De solo gaat vervolgens over van het ene instrument op het andere. Minstens zo belangrijk voor de definitie van het genre is de zang: de lead - vaak ongewoon hoog - de twee-, drie- of vierstemmige harmonieën, niet als een achtergrondkoortje, maar als een klank waarin de stemmen versmelten tot een geheel.
De eerste bluegrass werd vastgelegd op 16 september 1946 met als essentieel onderdeel de vijfsnarige banjo van Earl Scruggs, die met zijn virtuoze, door hemzelf ontwikkelde stijl de kroon op het werk van Monroe zette. In eerste instantie was Monroe helemaal niet blij toen anderen zijn muziek gingen naspelen, maar uiteindelijk werd ook hem duidelijk dat hij de grondlegger was van een nieuwe muziekstijl.
Inmiddels zijn er vele soorten bluegrass, van zeer traditioneel en nauwelijks afwijkend van het geluid uit de jaren veertig, tot progressief, met uiterst complexe arrangementen die nog het meest aan moderne jazz doen denken. In het gebied daartussenin zijn vele groepen actief, van recreatieve muzikanten tot fullprofs, waardoor de muziek zichzelf, binnen een zeer herkenbare stijl, steeds vernieuwt.
Instrumenten
Naast de zang, het fundament van bluegrass, worden de volgende instrumenten gebruikt:
Mandoline
5-snarige banjo
Dreadnoughtgitaar
Viool
Contrabas
Dobro of resonatorgitaar
Typische bluegrass is altijd akoestisch. Er wordt hooguit gebruikgemaakt van microfoons om het geluid te versterken en van een elektrische basgitaar als een echte contrabas niet beschikbaar is.
Bluegrass in Nederland
Nederland kent een kleine, maar actieve club bluegrassliefhebbers. Een van de eerste Nederlands bands was de Dutch Bluegrass Boys uit Eindhoven. In Amsterdam opereerden de Smoky Mountain Rangers en in Leiden waren de Bluegrass Clodhoppers actief. Later meldden zich de Country Ramblers uit Kampen en in hun voetsporen de band Groundspeed. Ook, de van oorsprong countryband, Relaxation speelde bluegrass.
De eerste Nederlandse band die in het Amerikaanse tijdschrift Bluegrass Unlimited (september 1983) een eervolle vermelding kreeg vanwege hun album Stony Man Mountain was Jerrycan. Leadzanger Theo Lissenberg (algemeen beschouwd als de beste bluegrasszanger van Europa) schitterde later nog in 4 Wheel Drive. Deze band speelde in 2002, na hun uitverkiezing tot Europese bluegrassgroep van het jaar, als eerste Nederlandse band op de IBMA-conventie in de Verenigde Staten. Als laatste project speelde hij in het trio Skyland.
Een paar keer per jaar wordt er op verschillende plaatsen in het land een 'Picking Party' georganiseerd, waar de (amateur)muzikanten elkaar ontmoeten, jammen en vooral plezier hebben. Een paar bekende zijn Anual picking party in Leiden, Northern Picking in Valtermond en de Castle Picking Party in Groningen. Op deze dagen worden soms ook andere, verwante muziekstijlen ten gehore gebracht, zoals Old-Time, singer-songwriter, etc.
Het grootste festival in Nederland, meteen ook het belangrijkste (driedaagse) bluegrassfestival in Europa, is de European World of Bluegrass het EWOB.
Een bigband is een muzikaal ensemble, vooral geassocieerd met het spelen van jazzmuziek. Bigbands werden bijzonder populair in de jaren dertig en veertig van de 20e eeuw tijdens de periode van de swing. Een bigband bestaat gewoonlijk uit ongeveer 12 tot 25 muzikanten en omvat saxofoons, trompetten, trombones en een ritmesectie.
Geschiedenis
In de geschiedenis van de populaire bands zijn stilistisch twee periodes te onderscheiden. In het midden van 1920-1929 maakten gewoonlijk 10 tot 25 muzikanten deel uit van de bigband. In die tijd werd een milde vorm van jazz gespeeld waar weinig improvisatie aan te pas kwam. Ook werden violen ingezet, maar dat duurde slechts tot de introductie van swing in 1935. Deze dansmuziek (tot aan de swing) werd gekenmerkt door zoetgevooisde, romantische melodieën. De muzikanten hielden zich aan het vooropgesteld arrangement, en de zangers ‒ gewoonlijk tenors ‒ zongen de melodie zonder improvisatie. Frank Sinatra was een van die tenors wiens carrière op gang kwam dankzij zijn samenwerking met het populaire dansorkest van Tommy Dorsey.
Typische exponenten van deze stijl waren populaire artiesten zoals Paul Whiteman, Ted Lewis, Harry Reser, Leo Reisman, Abe Lyman, Nat Shilkret, George Olsen, Ben Bernie, Bob Haring, Ben Selvin, Earl Burnett, Gus Arnheim, Henry Halstead, Rudy Vallee, Jean Goldkette, Isham Jones, Roger Wolfe Kahn, Sam Lanin, Vincent Lopez, Ben Pollack, Shep Fields en Fred Waring. Eersteklas muzikanten als Bix Beiderbecke en Frankie Trumbauer kregen bij populaire, commerciële bands zoals het orkest van Paul Whiteman de kans om hun kunnen te tonen. Er waren ook "all-girlbands" waaronder "Helen Lewis and Her All-Girl Jazz Syncopators". Lewis en haar band kwamen samen met anderen voor in Lee De Forests geluidsfilms uit 1925.[1] Andere bekende all-girlorkesten waren die van Babe Egan's Hollywood redheads, een band die aangekondigd werd als 'The Twelve Vampires' en 'The Parisian redheads' (afkomstig uit Indiana). Meer dan 100 dansorkesten reden in die tijd langs de wegen tussen Saint Louis en Denver, Texas en Nebraska, op zoek naar gigs voor een nacht. Voor de muzikanten was het een heel avontuurlijk bestaan. Behalve de tamelijk grote bands speelden trouwens ook succesvolle orkesten in een kleinere bezetting, waarvan Louis Armstrongs 'Hot Five' een van de populairste was.
Tegen 1930 verscheen een nieuwe vorm van bigband, die meer authentieke jazzmuziek speelde. Er werd nu meer ruimte binnen de muziek gegeven voor geïmproviseerde solopartijen. Deze soort muziek bereikte echter nooit het succes van de bands die romantische melodieën speelden. De weinige opnames die toen werden gemaakt, droegen het label 'race record' en waren bedoeld voor een beperkt publiek. Slechts weinig blanken speelden deze muziek, met uitzondering van muzikanten als Johnny Mercer en Hoagy Carmichael. De drie belangrijkste centra waar deze muziek werd gespeeld waren New York, Chicago en Kansas City. In New York overheerste een op arrangementen gebaseerde aanpak, eerst merkbaar in het werk bij Don Redman voor The Fletcher Henderson band, later in het werk van Duke Ellington voor zijn Cotton Club Orchestra, en verder ook Walter 'Foots' Thomas voor Cab Calloway. Sommige grote bands zoals die van Joe "King" Oliver speelden een tussenvorm van jazz, met arrangementen waar toch plaats werd voorzien voor improvisaties. Andere bands zoals die van Luis Russell verleenden muzikanten met sterallures zoals Louis Armstrong een podium voor hun manier van spelen. In deze gevallen werden de arrangementen opgebouwd rond de begaafde muzikant om zijn of haar mogelijkheden beter te laten uitkomen.
In de jaren dertig was radio voor deze jazzmuzikanten zoals Benny Goodman (bijgenaamd "the Pied Piper of Swing", oftewel "de Rattenvanger van de swing") een belangrijk medium om opgemerkt te worden. Een ware rage in die tijd waren de 'battles' tussen muzikanten; daarbij daagden ze elkaar uit tot het spelen van de beste improvisaties. Beroemd is bijvoorbeeld het duel tussen de stersaxofonisten Coleman Hawkins en Lester Young in 1939. Ook battles tussen twee bigbands trokken veel publiek. Bijvoorbeeld de battle in de New Yorkse Savoy Ballroom tussen Chick Webb en Count Basie die plaatsvond op 16 januari 1938. Die avond waren ook Billie Holiday en Ella Fitzgerald van de partij, Basie nodigde Duke Ellington uit achter de piano en uiteindelijk werd besloten tot een ex aequo en dat de strijd op latere datum zou worden voortgezet.
Bigbands werden ook in films van de jaren 30 opgevoerd en dat bleef zo tot de jaren 60. Vaak maakten de bigbandleiders een cameo-optreden, al werd dat niet altijd mooi in het verhaal geïntegreerd en verliep een en ander nogal stijfjes. Shep Fields en zijn orkest verschenen in 'The Big Broadcast' van 1938 voor Paramount Pictures waarin ze acteur Bob Hope begeleidden. In de jaren 50 verschenen ook fictieve biografische films over Glenn Miller, Gene Krupa, Benny Goodman en anderen, bedoeld als nostalgisch eerbetoon aan hun succesperiode.
Vóór de oorlog hadden formaties uit de Lage Landen als The Ramblers en het orkest van Stan Brenders al veel succes. Het enthousiasme voor de 'nieuwe' Amerikaanse muziek en vooral de komst van swingorkesten na de Tweede Wereldoorlog naar Europa had nu voor gevolg dat er heel wat Nederlandse en Belgische bigbands en andere jazzensembles werden gevormd. Na de bevrijding trokken talentrijke muzikanten zoals Jack Sels en Bobby Jaspar naar de Verenigde Staten met hun band of toerden door Europa.
Moderne bigbands
Na 1945 evolueerde jazz in allerlei nieuwe richtingen. Tussen 1950 en 1970 traden een aantal opmerkelijke performers als bandleden voor het voetlicht: Dizzy Gillespie, Gene Krupa, Buddy Rich, Gil Evans, Stan Kenton, Johnny Richards, Sun Ra, Gary MacFarland, Charles Mingus, Oliver Nelson, Carla Bley, Thad Jones/Mel Lewis Big Band, Sam Rivers, Don Ellis, Toshiko Akiyoshi Lew Tabackin Big Band, Lincoln Center Jazz Orchestra en Anthony Braxton.
Latere bandleiders waren pioniers op het gebied van verschillende stijlen waaronder Braziliaanse jazz en Afro-Cubaanse jazz, waarbij de klassieke bigband instrumenten voor deze stijlen werden ingezet. Opmerkelijke bigbandperformers en arrangeurs op dat gebied waren pianist Gil Evans, saxofonist John Coltrane (op het album Ascension uit 1965) en elektrische bassist Jaco Pastorius die respectievelijk cool jazz, free jazz en jazz fusion introduceerden in het bigbanddomein. Moderne bigbands spelen sindsdien allerlei soorten jazzmuziek. Sommige grotere Europese jazzensembles spelen voornamelijk avant-gardejazz met het instrumentarium voor bigbands. Voorbeelden hiervan zijn het Vienna Art Orchestra, opgericht in 1977, en het Italian Instabile Orchestra, actief in de jaren 90. In de laatste jaren van dat decennium maakte swing een comeback in the Verenigde Staten. De 'Lindy Hop' werd populair aan beide kuststreken en zorgde ervoor dat veel jongeren opnieuw interesse gingen tonen voor de bigbandstijlen. Het 'Jazz and Lincoln Center Orchestra' met Wynton Marsalis is het huisorkest van het Jazz at Lincoln Center (JALC). Het JALC Orchestra maakt tegenwoordig internationale tours en maakt promotie voor de bigbandsound.
Afrikaanse "Afrobeat"bigbands bestonden al vanaf 1970. Fela Kuti uit Nigeria fuseerde bigband-jazz met tribale ritmes van de Yoruba-stam, highlife, en Amerikaanse soul music van James Brown. Sinds 2008 bestaan er meer dan 40 werkende Afrobeat-bigbands waaronder Antibalas, Chicago Afrobeat Project, Chopteeth, Femi Kuti en Seun Kuti.
Anno 2012 is het Brussels Jazz Orchestra de succesrijkste bigband van de Lage Landen, met optredens op jazzpodia over heel de wereld, en in februari 2012 zelfs in de befaamde Blue Note Jazzclub in New York. Het orkest speelde ook de bigbandpartij op de met een Oscar bekroonde filmmuziek voor de Franse film The Artist.
Bigbandleiders
In de jaren 30 en 40 kenden bigbands veel succes. Ook tijdens en na de Tweede Wereldoorlog bleven velen van hen opwindende dansmuziek maken. Vaak ontleenden ze hun naam aan de orkestleider, omdat diens naam de meeste bekendheid genoot. De leider speelde zelf gewoonlijk piano, verzorgde vaak de arrangementen of schreef zelf nieuwe nummers. Een aantal grote namen uit de bigbandwereld:
Big Beat (soms ook wel Chemical Beats genoemd) is een term die in de jaren '90 door de Britse muziek-pers werd gebruikt om het werk van The Chemical Brothers mee aan te duiden. De term is later verder gedefinieerd door het werk van Fatboy Slim. Big Beat wordt gekenmerkt door vervormde breakbeats, meestal met een tempo van 110 tot 135 beats per minute, acid-achtige synthesizers, Punk-achtige vocalen en baslijnen met conventionele Pop- en Technostructuren.
Geschiedenis
In de jaren '90, toen elektronische muziek vaak uit kunstmatige en repetitieve drum beats gemixt met een drummotief bestond, verwerkte The Chemical Brothers, in navolging van bands als Meat Beat Manifesto, rock-achtige drummotieven in hun dancemuziek. De term Big Beat bleef hangen, en verschillende artiesten en bands werden onder deze noemer geschaard, met als belangrijkste Bentley Rhythm Ace, Lionrock, Monkey Mafia, Death in Vegas en David Holmes.
Andere 'big beat'-artiesten zijn Overseer, Mr. Oizo, veel artiesten bij de Skint en Wall of Sound-labels, en tot op zekere hoogte het latere werk van The Prodigy. Rond de tijd van de release van het album Fat of the Land van laatstgenoemde, in 1997, was de muziekpers er meer toe geneigd de wat algemenere term Elektro te gebruiken, en tegenwoordig wordt de term big beat nog maar weinig gebruikt.
Belpop is een door Gust De Coster gelanceerde verzamelnaam voor de muziek van Belgische groepen (naar analogie met Nederpop), zowel uit Vlaanderen als Wallonië. De term wordt vooral gebruikt voor groepen van na 1980, alhoewel in principe elke Belgische pop- en rockgroep onder deze titel geclassificeerd kan worden.
Aan het einde van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig ontstonden in België heel wat punk- en newwavegroepen, meestal zwaar beïnvloed door internationale succesacts als The Cure en Joy Division. In 1978 vond voor het eerst Humo's Rock Rally plaats, een wedstrijd voor jonge rockbands. In 1980 stelden Marcel Vanthilt en Gust De Coster, beide actief in de wereld van de vrije radio, in opdracht van de ASLK het verzamelalbum Get Sprouts samen met muziek van Belgische pop- en rockgroepen. Vanaf dan kon er echt van Belpop gesproken worden. Gust De Coster zou later nog boeken schrijven over dit fenomeen, zoals Wit-lof from Belgium.
Daarnaast is Belpop ook de titel van een tv-programma over de Belgische popscene op Canvas. Jan Delvaux, medewerker van het programma, publiceerde in 2011 ook een boek met de titel Belpop: de eerste vijftig jaar, waarin hij de geschiedenis van de Belgische popmuziek beschrijft, van Kili Watch van The Cousins tot heden.
De beatmuziek is de substijl van de rock die in de tweede helft van de jaren zestig van de twintigste eeuw de popmuziek domineerde. Gewoonlijk laat men de beat in Liverpool beginnen, bij de zogenaamde merseybeat. Hiervan waren The Beatles veruit de voornaamste exponent. Andere bekende groepen die scoorden in de beginperiode van de beat waren onder meer The Rolling Stones, The Searchers, The Kinks, The Animals en The Who. Met opkomst van de beat veranderde ook de jeugdcultuur drastisch, de vetkuiven werden ingewisseld voor voorover gekamd lang haar, andere modieuze kleding en vooral een wat intellectueler houding van de jongeren.
Muzikale invloeden
De merseybeat uit Liverpool was vooral in het begin gebaseerd op de Britse skiffle, maar ook de Amerikaanse rock-'n-roll, rhythm-and-blues en soul hadden grote invloed. Zowel John Lennon en Paul McCartney zeggen sterk beïnvloed te zijn door Buddy Holly en artiesten van Motown. The Rolling Stones en The Animals zijn dan weer meer beïnvloed door de rauwe rhythm-and-blues. Bob Dylan heeft grote invloed gehad op de teksten van de songs, niet langer waren het eenvoudige liefdesliedjes, maar ook serieuze onderwerpen over politiek en maatschappelijke problemen kwamen aan bod. Ray Davies van The Kinks heeft hier belangrijk aan bijgedragen. De muzikale invloeden waren overgens wederzijds, Amerikaanse groepen als The Byrds hadden goed geluisterd naar The Beatles.
De Britse invasie (Engels: British Invasion) verwijst in de Verenigde Staten en Canada naar de "vloedgolf" van Britse bands die in de jaren zestig Amerikaanse bands en artiesten in de hitlijsten overschaduwde.
In 1963 bereikten The Beatles al het grote succes in eigen land (en in Zweden). Vanaf begin 1964 kwam het internationale succes en werden (ook) de Amerikaanse hitlijsten veroverd. Dat was opmerkelijk, want tot die tijd werden buitenlandse hits in de Verenigde Staten niet gewaardeerd. Op 4 april 1964 waren de eerste vijf plaatsen in de Billboard Hot 100 voor The Beatles.
Andere Britse bands konden hiervan meeprofiteren. De volgende was The Dave Clark Five met Glad All Over. Daarna volgden anderen, zoals The Animals (The House of the Rising Sun), The Hollies (Stop Stop Stop), The Kinks (Dedicated Follower of Fashion), The Rolling Stones en The Who. Er volgden vele Amerikaanse tournees.
Het Amerikaanse antwoord op de Britse invasie bestond onder meer uit The Byrds (niet te verwarren met de Birds) en The Monkees. Van de bestaande bands lukte het eigenlijk alleen The Beach Boys, The Four Seasons en The Mamas and the Papas om tegen de stroom in het succes te behouden.
Beatbox, ook wel bekend als The Human Beatbox, Vocal Percussion ('vocale percussie') en The Fifth Element of Hiphop ('Het Vijfde Element van de Hiphop'), is een in de late jaren zeventig onder Afro-Amerikanen uit de doo wop ontstane muziekstijl. Het kenmerk is het door impulsgeluiden nadoen van percussie. Daarbij houdt men de microfoon met beide handen tegen de lippen aan om ook met de ademhaling geluiden te kunnen voortbrengen. Ook vocal scratching (het imiteren van het scratch-geluid van een draaitafel) of het imiteren van elk denkbaar geluid kan gerekend worden tot de beatbox.
Human beatboxen werd al snel een deel van de rapscene en later van de hiphop-muziekstijl.
De term beatboxing ('beatboxen') is afgeleid van het imiteren van de eerste generaties drummachines, in het Engels bekend als 'beatboxes'.
Geschiedenis van de beatbox
De beatbox is ontstaan in New York, en vooral in de achterstandswijken waar mensen woonden die geen geld hadden voor dure muziekapparatuur, maar die toch muziek wilden maken. Zij begonnen gebruik te maken van hun mond om de genoemde drummachines te imiteren. Niemand weet echter wie de echte uitvinder is geweest. Na een dip in de late jaren tachtig, ondervindt het Vijfde Element nu een tweede opleving die de kunstvorm wereldwijd steeds bekender maakt. In 2002 was de documentaire "Breath Control: The History of the Human Beatbox" te zien. Het is een geschiedenis van de beatbox met interviews met Doug E. Fresh, Emanon, Biz Markie, Marie Daulne van Zap Mama, en anderen. Een aantal beroemde artiesten heeft er recentelijk toe bijgedragen dat de beatbox bekender werd onder liefhebbers van popmuziek, zoals Justin Timberlake met zijn nummer 'Rock Your Body' en Boris van Idols.
Pioniers van de beatbox zijn Rahzel, Doug E. Fresh, Biz Markie, en Buffy van de Fat Boys. De ambient elektronische muziek van de Britse groep The Art of Noise, opgericht in 1983 door producent Trevor Horn en muziekjournalist Paul Morley, heeft de human beatboxstijl in intellectuelere kringen populair gemaakt. De Amerikaanse artiest Rahzel (Rahzel M. Brown) is misschien wel de bekendste beatboxer. Michael Jackson kon ook een beetje beatboxen.
Een ballad is een rustig nummer met een melancholische tekst uit de pop of de jazz.
Een ballad is een melodieuze popsong, vaak met een intieme sfeer. De teksten gaan meestal over liefde. Ballads mogen niet verward worden met een ballade, een vorm van een Franse vers uit de 14e en 15e eeuw.
Bachata is een romantisch muziekgenre uit de Dominicaanse Republiek.
Muziekgenre
De muziek in vierkwartsmaat wordt gespeeld met een gitaar, een basgitaar, een güira en bongos. De meeste artiesten zijn mannelijke gitaarspelers die met een wat jammerende zang verhalen over tragische liefdes. Zodoende zou de Bachata de Latijns-Amerikaanse smartlap kunnen worden genoemd. De oorspronkelijke term die gebruikt werd voor dit genre was dan ook amargue, wat bitterheid betekent. Later werd de term bachata populairder. Een bachata is in het Dominicaans-Spaans een (ongeorganiseerd) feestje of feestgedruis.
In de Dominicaanse Republiek is de bachata lang geboycot door de media, maar de muziekstroming wist zich door middel van verkoop van cassettebandjes en concerten overeind te houden. Pas in de jaren negentig is de bachata doorgedrongen tot de radio- en televisiestations op het eiland en niet lang daarna kreeg het een internationaal publiek. Bachata wordt tegenwoordig steeds vaker gecombineerd met invloeden uit de Merengue, popmuziek en rhythm-and-blues, maar ook door reggaetón.
Muzikanten
Aventura is internationaal gezien veruit de bekendste bachatagroep, maar onder Dominicanen zijn de meest populaire artiesten Antony Santos en Juan Luis Guerra. Andere populaire artiesten zijn Raulin Rodriguez, Zacarias Ferreira, Frank Reyes, Luis Miguel del Amargue, Monchy y Alexandra, Domenic Marte, Xtreme, Andy Andy, Elvis Martinez, Carlos y Alejandra, Leonardo Paniagua, Yoskar Sarante, Alex Bueno, Los Toros Band en Joe Veras.
Billie Turf is een stripfiguur. Zijn bijnaam is "het dikste studentje ter wereld". In de jaren zestig en zeventig verschenen de avonturen van Billie Turf in de Sjors en later nog eens in Eppo en Eppo Wordt Vervolgd. De strip was een vertaling van de Engelse strip Billy Bunter. Deze strip was gebaseerd op boeken van Frank Richards (pseudoniem van Charles Hamilton). In de Nederlandse vertaling van die boeken heette het personage Billy Blunder.
Billie is dol op taartjes, maar maakt zijn huiswerk zelden. Zijn antwoorden op proefwerkvragen luiden dan ook meestal: weet niet, of: onbekend. Andere figuren uit de strip zijn meester Kwel en Bessie Turf, het al even dikke zusje van Billie die ook een eigen stripserie had. Kwel heeft de gewoonte om na het lezen van Billie's proefwerkantwoorden Billie met een Spaans rietje op zijn omvangrijke achterwerk te slaan. Lijfstraffen waren destijds in het Engelse onderwijs nog toegestaan. De strips die in Nederland werden gepubliceerd waren veelal van de hand van de tekenaar Reg Parlett.
Grime is een subgenre van hiphop en UK garage. Deze muziekstroming is tussen 2002 en 2004 populair geworden, mede door het doorbreken bij het grote publiek van Dizzee Rascal ("Boy in da Corner", 2004).
Grime kan beschouwd worden als de Britse variant van het Amerikaanse gangsta rap en wordt omschreven als donkere en agressieve muziek, dit vooral door de snelle en agressieve toon waarop wordt gerapt. Onderwerpen zoals de straat, criminaliteit en het toekomstloze leven in de oost-Londense achterstandswijken (zoals Bow en Hackney, waar veel Grime-artiesten vandaan komen) voeren de boventoon in nummers (vandaar de benaming Grime, Engels voor "grimmig"). Typerend voor de raps is het zware Cockney-accent, die mede door het gebruik van straattaal moeilijk te verstaan is.
Het ritme van Grime varieert tussen 66 (132) en 160 beats per minuut, en verschilt voornamelijk van (Amerikaanse) hiphop door het gebruik van breakbeats. Het meest opvallende verschil met de algemene hiphop is echter het gebruik van elektronische geluiden en de invloeden van house en drum 'n' bass. Waar reguliere hiphop zich meestal beperkt tot enkele snare's, hi-hats, crashes en kicks, wordt Grime opgebouwd uit digitale, langere en meer gevarieerde drumpartijen.
Het subgenre 8bar is een letterlijke verwijzing naar deze langere partijen (respectievelijk 8 bars lang). Het genre Sublow is eveneens een subgenre ontstaan uit de UK garage en kan algemeen onderscheiden worden van Grime, aangezien beide zeer gelijkend zijn, door rauwe baslijnen van onder de 40 Hz, hetgeen extreem laag is (vaak door technische problemen niet eens hoorbaar). Op albums/mixtapes wordt echter geen strikt onderscheid gemaakt tussen de verschillende subgenres en worden zij willekeurig door elkaar gebruikt.
Anders dan door R&B beïnvloede UK garage, dat ook het grote publiek via de radio bereikt, is Grime vooral te horen op piraten- en onlinezenders.
Wiley Kat, een rapper uit oost-Londen, was de grondlegger van eskimo garage, ook wel eski-beat genoemd. Eski wordt net als Grime gezien als een donker subgenre van UK garage.
Oorsprong
Hoewel Dizzee en Wiley worden genoemd als grondleggers van het genre, zijn eerdere UK garage-nummers duidelijk al als voorlopers van Grime te herkennen: nummers zoals "Dilemma" en "Oh No" van So Solid Crew, "Oi" van More Fire Crew en "Boo" van Miss Dynamite.
De eerste nummers die als Grime werden erkend waren "Eskimo" door Wiley en "Pulse X" door Musical Mobb. "Eskimo" was daarbij meteen het begin voor het subgenre eski. Veel minder bekende artiesten, zoals Flirta D en Bruza, proberen om binnen het genre nieuwe geluiden tot stand te brengen.
Grime in Nederland
De grime-scene in Nederland komt steeds meer op door artiest zoals Zwart Licht, Skinto en NoizBoiz. NoizBoiz noemen zich dan ook wel de pioniers van de Nederlandse grime. De opkomst van de Nederlandse grime kwamen met name tot stand dankzij het debuutalbum van de mannen van Zwart Licht. Vandaag de dag geven de hiphop-sites zoals 101 Barz en State Magazine veel aandacht aan de underground van de grime-scene. De laatste tijd zijn er dan ook vaak grime-beatmakers bij de beatmaker van de week van 101 Barz en ook zijn er veel studiosessies met grime-artiesten bij 101 Barz.
Gospel of gospelmuziek is een muziekgenre in de christelijke muziek. Het Engelse woord 'gospel' betekent evangelie.
De gospelmuziek werd geboren in de katoenvelden van de zuidelijke staten van de Verenigde Staten van Amerika. Het is zwarte religieuze muziek die sterk beïnvloed werd door zowel de ritmische muziek die de slaven meebrachten uit Afrika als ook door de bevindelijke manier van geloven van de blanken. Het leven na de dood, vaak aangeduid als het oversteken van de rivier de Jordaan, is een zeer vaak terugkerend thema.
Belangrijke vertolkers van de oervorm van de (zwarte) gospel waren/zijn Mahalia Jackson, die algemeen als 'de koningin van de gospelmuziek' wordt beschouwd, de Staples Singers en The Five Blind Boys of Alabama.
Ook Elvis Presley zong veel gospels. Voornamelijk met vrienden, maar ook tijdens optredens. Ook Sam Cooke, Jackie Wilson en John Legend zijn beïnvloed door gospel-muziek.
Uit de gospelmuziek kwam in de jaren vijftig en zestig de soul voort, met invloeden uit de rhythm & blues. Het religieuze karakter was hierbij weggevallen.
De term gospelmuziek wordt soms ook gebruikt als algemene aanduiding voor christelijke muziek. Feitelijk is dit onjuist, aangezien gospel verwijst naar één bepaald muziekgenre en christelijke muziek in alle muziekgenres wordt gemaakt.
Goa is een muziekstijl die eind jaren tachtig en begin jaren negentig is ontstaan in de Indiase staat Goa. Psychedelic Trance is een andere en later meer omvattende naam voor Goa.
Goa is een vooral elektronische muziekstijl met zware beats waarvan het ritme wel eens fel kan variëren. Op deze beats plaatst men dan allerlei psychedelische geluidseffecten.
De staat Goa is een locatie waar in de jaren zestig en zeventig relatief veel hippies naartoe gingen. In de jaren tachtig werd Goa weer populair door de oudere, nu rijkere hippies die de oude hippieroutes uit de jaren zestig wilden herbeleven, en de 'gewone' toerist volgde. Goa wordt dan ook wel eens moderne 'hippiemuziek' genoemd.
Door dit fenomeen werd deze muziekstijl al snel verspreid over de wereld, maar het undergroundlabel bleef behouden. Vooral de link naar drugs en de opmerkelijke danslocaties en -gewoontes zorgden hiervoor. Deze dansfeesten hadden vaak een lengte van twaalf uur of langer. Vaak worden deze feesten gehouden in verlaten forten, op het strand of op zogenaamde geheime locaties. Door middel van flyers en meetingpoints (plaats van waar men naar de danslocatie vertrekt) kan men tot op deze locatie geraken.
De locaties zijn vaak versierd door middel van blacklights, videoprojectoren en doeken en versieringen die reageren op het blacklight. Deze dragen bij aan de aparte sfeer die op deze party's heerst. Het valt dan ook op dat er hier zeer weinig gebruik wordt gemaakt van moderne lichtapparatuur, wel gebruikt maar eerder uitzondering dan regel. Dit om de kostprijs zo laag mogelijk te houden en ook wordt dit gezien als verwijzing naar de hippietijd. Ook de kledingstijl gaat terug naar de hippies, vooral met kleuren die reageren op het blacklight.
De muziek leidt samen met de gebruikelijke psychedelica bij tot de esoterische sfeer die heel vaak heerst op Goa feestjes. Enkele van de veel voorkomende drugs zijn MDMA, paddo's en lsd.
De BPM van Goa staat gemiddeld op 140. In het algemeen duren Goa-nummers zo'n acht tot twaalf minuten. De nummers proberen geleidelijk aan de energie op te bouwen. Dit door middel van veranderingen in de percussiepatronen, en steeds meer gecompliceerde en gelaagde synthesizergeluiden, om zo een hypnotisch en intens gevoel op te bouwen.
