Ja, je hoort het goed. Ik ben getrouwd

Sorry, ik kan het zelf nog niet helemaal geloven. Had die stomme man mij maar niet gevolgd, dan was ik nu niet getrouwd geweest! Die stomme man, de stadpoeët heet blijkbaar Gringoire. Hij was zo dom van mij te volgen naar het mirakelenhof, dat is een plaats net buiten het stadscentrum waar alle zigeuners samen komen.Natuurlijk wist mijn familie, de zigeuners, dat niet te appreciëren. Hij was niet uitgenodigd! Ik bedoel, voor iemand die zogezegd geleerd en belezen is zou hij dat toch wel mogen weten, niet? Dus besloot mijn broer, die zich zelf nog altijd de koning van Thunes noemt, van  hem op te hangen. De naam koning van Thunes komt uit zijn kindertijd en hij heeft het nooit meer losgelaten. Uw mond valt nu waarschijnlijk open bij het lezen van de woorden 'hem op te hangen'. Wel, deze maatregel stroomt voort uit ervaring. Wij zigeuners leven volgens bepaalde morele fundamenten, fundamenten die burgers vaak niet bezitten. Om te voorkomen dat er burgers ons pijn doen, wordt elke burger die onze groep binnendringt opgehangen. Maar niet vooraleer hem eerst wat te pesten natuurlijk . Ocharme de dichter, men broer liet hem de grappigste dingen doen, terwijl de arme man doodsangsten uitstond. Uiteindelijk kwamen ze terecht op de laatste optie, het huwelijk met een zingara. Ik  zat de hele tijd boven op het dak, toe te kijken naar het schouwspel. De eerste die naar hem toeliep was Mama Zora, een dikke, oude, maar vooral lelijke vrouw. Ik zag hoe de dichter huiverde bij haar aanblik, gelukkig bevond zij hem te mager  . Verschillende andere dames kwamen naar hem toe, maar sloegen het aanbod toch af. Zijn lot was beslist, mijn broer stuurde hem naar de galg. Ik kon het niet laten gebeuren, ik beschouw elk leven als kostbaar.Ik klom naar beneden en wrong me door de massa. ‘La Esmeralda! La Esmeralda!’, riepen verschillenden. ‘Wil je hem ophangen’, vroeg ik aan mijn broer met serieus gezicht. ‘Tenzij je hem als man wilt, natuurlijk’ ‘Ik neem hem’, glimlachte ik. Met de aarden kruik in de hand liep ik naar hem toe en beval hem de kruik te breken. Vier stukken waren het. Vier jaar huwelijkstrouw… . Die vier jaar kunnen het maar beter waard zijn. Alhoewel ik het betwijfel.

Ik had hem nog maar net mee naar binnen gebracht, hem van eten en drinken voor zien, of hij zat al aan mijn lichaam! Snel sprintte ik weg en nam mijn dolk in handen. Hij moet maar niet denken dat ik van hem ben! Hij vroeg me of ik van hem hield en ik antwoordde nee. Waarom ik hem dan gered heb? Ik kon hem moeilijk laten hangen hè.  Hij liet me met rust, na mijn kleine uitbarsting. We praatten een beetje, over alles en niets. Tot het onderwerp natuurlijk op liefde terecht kwam. Mijn wangen vulden zich met rood en mijn stem trilde. Ik wist niet meer wat te zeggen. Na een lange stilte besloot ik het hem te vragen. ‘Wat betekent Phoebus?’

Het is blijkbaar Latijn en het betekent zon. Oh Phoebus, het zonnetje dat zich in mijn hart vastgezet heeft. Ik kan enkel nog aan hem denken en zijn naam bezorgt mij een raar gevoel in mijn buik. Is dit nu hoe liefde voelt? Ah ja, zorgen voor laten zijn het! Ik ga naar mijn bed, deze “huwelijksnacht” heeft lang genoeg geduurd.

Ciao

La Esmeralda

Bijlagen:
http://http://www.youtube.com/watch?v=P5psyFXMJsU   

Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeey!!! Eerste blogberichtje ooit woehooooe!!! 

Okay, misschien eerst even beginnen met mij voor te stellen. Mijn naam is Esmeralda, Esmée voor de vrienden  Ik ben 16 jaar en woon momenteel in Parijs. Ja, ik zeg momenteel vermits we nooit lang op een plek blijven. Ik en mijn familie, wij zijn zigeuners. We reizen met de zon en hebben Andalusisch bloed, of dat zegt Clopin toch ^^.  We reizen rond met onze caravans en zien heel wat van de wereld. Nu staan we al enkele dagen in Parijs... . Nu ja, in Parijs is relatief. Men wil niet dat we in Parijs staan. We zijn slecht en gevaarlijk...zogezegd. Blanke zijn gewoon bang van ons, daarom mogen we niet binnen. Maar bon, ik ben zo’n reacties gewend.

Nu even over de reden waarom ik eigenlijk deze blog gestart ben. Vandaag was ik het centrum van Parijs, op het Zandplein. Ik en Djali, mijn geitje, waren bezig met onze act. Op straat dansen en kunstje doen is een leuke manier van geld verdienen. Maar ik wijk af xD. Het was leuk geweest en we gingen ’s avonds naar huis. Het was reeds donker omstreeks half zes, het is dan ook al winter. Het straat was leeg, alhoewel…er was die ene man die me leek te volgen. Ze noemen hem de stadspoëet, de dichter. Maar hij telt niet echt mee in dit verhaaltje. Ineens grepen twee mannen me vast. Ik was doodsbenauwd. De ene man was helemaal kromgebogen en zijn gezicht vervormd. Ik voelde de angst over mijn lijf kruipen. God weet wat voor gruwelen ze gepland hadden voor mij?? Ik schreeuwde en probeerde me los te trekken. Tja, een zigeunerin is niet zomaar een dame. Wij zijn vechters, we laten ons niet zomaar doen . De poëet schoot met ter hulp. Nja…hulp…hij riep de stadswachters en bleef zelf op een veilige afstand.

En daar was hij dan…zucht. “Laat haar los!”, had hij geroepen. Op zijn edele ros, ook gekend als paard, reed hij snel tot bij ons. Hij rukte mij los in die enge man zijn armen, terwijl zijn vrienden de vervormde man vastgrepen. De normale man ontsnapte. Daar zat ik dan, op zijn schoot, op zijn paard. Wham! Bam! Boom! Coup de foudre, noemen de Fransen het. Ik was stomverbaasd. Enkele tellen wist ik niet wat te zeggen en kon ik enkel verrukt in zijn ogen staren. Uiteindelijk slaagde ik er toch ik er toch in van zijn naam te vragen. Phoebus de Chateaupers, om u te dienen schone….zijn woorden niet de mijne :p Mijn hart sloeg in mijn keel, maar niet langer van schrik. Zijn grote ogen keken mij vol bewondering aan en ik wist niet meer wat te doen. Dus liep ik weg. DOM DOM DOM!! Ik had bij hem moeten blijven, om zijn adres te vragen of zoiets. Maar nee, mevrouw kon het niet aan en daarom liep ze weg.

Ach ja, we blijven nog even in Parijs, misschien kom ik hem nog wel eens tegen? Laat ons hopen dat ik er dan wel in slaag van een normaal gesprek te voeren.

Ciao!

Esmeralda

13-03-2013 om 00:00 geschreven door Eva