Wel ik ben een leerkracht secundair onderwijs en zie mijn beroep als een passie en hobby. Ik ga bijna elke dag met volle goesting werken en hoop altijd dat ik iets kan betekenen in het leven van mijn leerlingen. Misschien is dit naief, maar ik ben een wereldverbeteraar; 

Ik ben verloofd met een fantastische man, waarmee ik al een tijdje mee samenwoon op ons eigen stekje. Binnen een dikke 3 maanden geven we elkaar het ja- woord en leven we nog lang een gelukkig.  Mijn vriend is een beetje ouder dan mij en wil graag na onze trouw aan een kindje beginnen. Ik heb daar lang over nagedacht, maar ik denk dat ik daar wel klaar voor ben. Weet je dat eigenlijk ooit helemaal zeker? Is er een perfecte moment om een kindje ter wereld te brengen. Wanneer wij getrouwd zijn, hebben we allebei vast werk (ik ben nog niet vastbenoemd echter), een leuke familie die er altijd voor ons is, een eigen stekje,... Is dit dan niet de perfecte moment? Waarom blijf ik dan soms toch nog twijfelen? De ene dag kan het niet snel genoeg gaan en denk ik soms dat het belachelijk is om nog te wachten tot aan de trouw. De andere dag ben ik bang om te vroeg aan kindjes te beginnen en er achteraf spijt van te hebben.(belachelijk hoor: want wie heeft er spijt van een kindje?) In mijn omgeving zijn er geen vriendinnen/kennissen die al even 'ver' staan in het leven. De meeste meiden van mijn leeftijd studeren nog, zijn vrij 'gezellig' en/of wonen nog thuis. Wanneer ik met hen praat over trouwen en kindjes horen ze het in Keulen donderen. Ik ben altijd wel iemand geweest die vroeg kindjes wou en vroeg wou trouwen. Maar die twijfels blijven toch vrij reëel. Is dit een teken om er nog niet aan te beginnen? Of zijn die twijfels normaal en heeft iedereen die op zo'n bepalend moment in je leven? 

Misschien hebben die twijfels ook wel wat te maken met enkele gebeurtenissen in de afgelopen maanden. Ongeveer tien jaar geleden, ben ik gevallen tijdens turnen en brak ik mijn arm op verschillende plaatsen. Ik ben een heleboel keren geopereerd en de dokters hebben me toen gewaarschuwd dat dat niet het einde zou zijn. Zo gezegd... Een aantal maanden geleden ontdekte ik dat ik geen gevoel meer heb in mijn hand. Blijkbaar was er een zenuw aan het afsterven in mijn elleboog en straalde dit (natuurlijk) naar mijn hand. Beetje griezelig want mijn hand bleef soms in kramp staan en ik had toen een klauw recht uit een horrorfilm. Een vrij simpele operatie zou dit moeten verhelpen. Ondertussen heb ik deze operatie gehad ben ik zo'n 40 keer naar de kinesist geweest en voel ik eigenlijk niet veel beterschap. Het enige verschil is dat ik ondertussen 8 littekens heb op mijn elleboog (dat zal mooi zijn op mijn trouwdag ) De dokter liet me weten dat het tijd was om invaliditeit aan te vragen aangezien het vanaf nu alleen nog maar achteruit zou gaan. Momenteel gaan er nog vrij veel dingen goed, ik laat alleen af en toe wat dingen vallen en zware activiteiten gaan al wat moeilijker ( leuk excuus om niet te moeten poetsen). De dokter liet toen vallen dat ik tegen de expertise (wets-) dokter goed moest overdrijven. Ik zou moeilijk mijn kindje kunnen optillen of luiers verversen. Dit is toch een beetje blijven hangen. 

Ach ja... 

Ziezo... Nu is er al wat meer over mijn leven geweten... Niet dat dat belangrijk of speciaal is, maar gewoon leuk om eens wat van die dingen van me af te schrijven.

Greetz en tot de volgende

Bibi