We vervolgen onze verdere verkenning van "de
strip" want we hadden nog enkele bezienswaardigheden op ons lijstje staan
die we niet mochten missen. Palazzo, Venetian, Tresure Island en Encore Wynn.
Palazzo en Venetian staken hier boven uit, wandelen
door de straten van Venetië, lunch op het San Marco plein, kijken naar de
gondels die over en weer varen, alles vind je hier terug. Als we in Europa de
bezienswaardigheden bekijken dan maken we dikwijls de bedenking, dit kunnen ze
niet meer bouwen, wel hier hebben ze het gedaan. We hebben Maarten afgezet op
de luchthaven van Las Vegas voor hem is het morgen een werkdag, hij heeft ons
gedurende deze periode fantastisch begeleid, wat voor ons toch een luxe was.
Morgen verlaten we Las Vegas en trekken we terug de natuur in, het Zion nationaal Park is onze volgende
bestemming een trip van 250 km.
We hebben de drukte van Las vegas verlaten en zijn
na een rit van 270 km aangekomen in Zion, Dit nationaal park is bekend om zijn vele planten, diersoorten en rode rotsen. Dit is Natuur met een hoofdletter, met de
shuttle rijden we van punt tot punt waar we kunnen uitstappen en één worden met
de natuur, na het hectische van de voorbije dagen is dit een verademing. De temperaturen zijn hoog maar een warme wind brengt verkoeling.
Na Californie en Nevada zijn we vandaag met Utah aan
onze derde staat in de US, we zijn ook de tijdsgrens gepasseerd en zijn nu een
uur korter bij Belgie, maar daar gaan we niet van wakker liggen.
Na een stevig ontbijt vatten we de rit aan naar
Bryce Canyon, een rit van een 2 tal uur die ons langs lokale wegen door de
natuur tot de bestemming brengt, onderweg is het landschap al de moeite om in
te verblijven, rustig cruisen over Amerikaanse wegen, afstanden afleggen van 70
km zonder één keer te moeten remmen, we zijn het anders gewoon.
Bryce Canyon is weer een ander natuurfenomeen. In
dit natuurpark hebben de jaren hier rotsformaties gevormd die tot de verbeelding
spreken, op" inspiration point" kan je je fantasie laten gaan over
welke vormen er hier allemaal zijn onstaan. Je kan in deze vreemde vormen dieren,
torens of zelfs sfinxen in terug vinden, de foto's geven weer hoe het eruitziet
maar de indruk die je krijgt wanneer je hier in het onmetelijke van de deze
canyon staat kan je niet weergeven.
Na het ontbijt, waarbij we de plaatselijke regels van
het saloon volgen, brengt een rit van 450 km ons naar het volgende Nationaal
Park, de wegen zoeven onder de Chevy onderdoor, met zijn 2.4 cc benzinemotor
halen we een gemiddeld verbruik van 6.7 liter wat zeer aanvaardbaar is, de
brandstofprijzen die men hier betaalt zijn ook prettig, met 0.75 euro of 29.5 oude Belgische frank is het voordelig
tanken.
Op de middag komen we aan in Monument Valley gelegen in Arizona, meteen de vierde staat die we aandoen, en bekend
om zijn massieve rotsmassa's die boven de prairie uitsteken en uitgebaat wordt door de Navajo indianen. Een rondrit van 17 mile op onverharde wegen liet ons
toe om al het moois te bekijken Wij kennen Monument Valley vooral uit de oeroude
klassieke westerns, John Ford, Sergio Leone om er maar een paar te noemen
hebben hier films geregistreerd. Ik voelde mij Billy the kid, of één van de
Daltons. Ik zag de Indianen bovenop de rotsmassa's de postkoets begluren die
werd begeleid door John Wayne, of was het nu "Once Upon A Time In The
West" waar ik mij in bevond. Nog een geluk dat ons Carine erbij was om mij
terug op de grond te zetten.
Morgen staat de Grand Canyon op het programma, (met
of zonder perslucht)
De Grand
Canyon, een enorme kloof in de aarde, 435 km lang een breedte van gem 20 km en diepte
van 1600 m, Dit is groot en je wordt er door overweldigd. Het eerste dat we
zagen was een uitkijktoren gebouwd in 1932 toen het toerisme hier massaal op
gang kwam, binnenin is deze versierd met indiaanse schilderingen. Boven op de
toren had je een prachtig uitzicht, alleen, met een doorsnee camera kan je dit
stuk natuur niet vastleggen, hetgeen je werkelijk ziet is zoveel meer dan de
foto's. We zijn de ganse route afgereden en hebben ieder uitkijkpunt bezocht.
De colorado rivier slingert hierdoor en heeft in de loop van de miljoenen jaren
de Canyon verder uitgespoeld, men schat dat hetgeen men nu ziet 2 miljard jaar oud is.
Om onze terugtocht naar de kust van Santa Monico
niet in één keer te moeten rijden overnachten we in Boulder City, Dit stadje is
destijds gebouwd voor de huisvesting van arbeiders die de van de Hoover Dam bouwden. De Dam is genoemd
naar Herbert Hoover, de 31ste president van de Verenigde Staten, die het
mogelijk heeft gemaakt deze dam te bouwen. De aanleiding voor het bouwen van
deze dam waren de herhaaldelijke overstromingen die de Colorado rivier met zich
meebracht. Het was voor die tijd de grootste dam ter wereld, er werd met 6000
mensen 24 uur op 24 uur en 7 dagen op 7 dagen aan gewerkt, dit hield in dat ze 2 jaar
vroeger dan gepland klaar was. Door de bouw van deze dam is het "Lake
Mead" ontstaan, een gigantisch meer dat gevoed word door de Colorado en de
Virgin rivier, die op hun beurt het water uit de Rocky Mountains krijgen.
Nog altijd is de dam met haar 2074 megawatt een belangrijke energieproducent, met steden als Las Vegas en Los Angeles in de
buurt. Ze wordt ook streng bewaakt, iedereen die hier een bezoek aan brengt
wordt uitgebreid gescand.
Morgen is het een overgangsdag we rijden terug naar
de oceaan waar de temperaturen een tiental graden lager liggen, dan hier in het binnenland we zullen met 28°C toch nog tevreden zijn,
mogelijks is er morgen vanwege de rit geen blog, hou het in de gaten.
Dag 14, Terugrit Santa Monica en bezoek Venice Beach
Na de hoge temperaturen van het binnenland en een
rit van 450 km, zijn we vandaag toch nog even gaan uitwaaien op Venice Beach. De woonplaats van Jim Morrison en Julia Roberts. Het was er
gezellig druk en, buiten mezelf, lopen hier de meest vreemde snuiters rond, en
om al dat goddeloos geweld een halt toe te roepen staat er een mormonenkoor te
zingen. Je kan hier, alsof het de normaalste zaak, is marihuana aankopen.
)
