"Kerreman proper, met aa lijf vol koper, met aa gat vol gaad, ge zijt berrevoets in 't huiseken getraad."

Ze lieten er geen gras over groeien, want 10 maanden later werd hun eerste zoon Frans geboren. Wannes schreef naar een vriend in Londerzeel :
" Vroedvrouwe Rosa Van den Broeck heeft ons deze nacht een kloeke jonge zoon gebracht. Moeder en en kind zijn naar ieders wens ... zo gezond als enen kwieke mens."

Een jaar nadien werd zoon Achiel geboren (1900) en opnieuw een jaar later kwan Emiel ter wereld. Kleinzoon Willy zal deze regelmaat navolgen door ook drie zonen te produceren, maar dan aan een tempo van één zoon om de zeven jaar.

Doch het geluk van de familie Kerremans - De Hondt was van korte duur. Op 12 september 1905, op 41-jarige leeftijd overleed zijn vrouw Regina ... en Wannes was weduwnaar met 3 zonen, waarvan de oudste amper 6 jaar was geworden.

Doch de tijd heelt de wonden, en op 27 september 1906 hertrouw Wannes met de 4 jaar oudere Christina De Bondt uit Londerzeel. Met deze tweede vrouw van 44 jaar, had hij een goede levensgezellin en werkkracht in huis gehaald. Helaas ook deze tweede vrouw stierf te jong in 1925, en Wannes was voor de tweede maal weduwnaar.

Tussen 1923 en 1930 huwden Wannes zonen.
Frans huwde Elisa Van Doorselaer. Hij werd bakker en Lisken had de herberg, winkel en zes kinderen onder haar beheer. Zijn bakkersvaardigheid werd voortgezet door zijn kinderen en vandaag beklemtoond door kleinzoon Yves. Achiel huwde Catharina Van Hoorebeeck. Zij bleven op de ouderlijke boerderij en kweekten kolen, waar vele kinderen uit kropen.
Emiel, bijgenaamd Bernard, huwde Katrien Van Mol, en werd beenhouwer. Uren in 't ronde waren zijn pensen gewaardeerd. Menig uit de kluiten gewassen boerenvarken is gesneuveld onder zijn scherpe messen. Zijn vakkundigheid wordt vandaag bevestigd door zijn kleindochter Gisele. Wannes woonde in bij zoon Achiel op de boerderij. De verstandhouding was er uitstekend. Doch in 1936 sloeg het noodlot opnieuw toe. Schoondochter Katrien overleed na een kortstondige ziekte. De familie Kerremans was in rouw. Ieder voelde met Achiel en Wannes mee. Ze bleven achter met zes kinderen, vijf meisjes en een jongen. In de daarop volgende jaren liet de toen 70-jarige Wannes zich van zijn beste kanten kennen. Op alle gebied - op 't veld, in de moestuin, in de keuken, en in alle dagelijkse sleur was hij van onschatbare waarde. De kinderen van Achiel weten nog te vertellen, dat Wannes zo lekker ajuinsaus met spek kon klaarmaken. Ook de schoolgaande jeugd kon bij Wannes terecht met hun vragen, en zelfs veel later, wanneer de meisjes groot waren, wist hij met hen raad te geven in hun vrijage met het andere geslacht.

Eén zaak had Wannes gemeen met zijn drie zonen. Het waren alle vier verstokte kaartspelers.
Wannes was bovendien diep gelovig, en hij volgde op de voet de politiek en het wereldnieuws. Hij schreef foutloze brieven voor de wie het hem vroeg, en bij feestelijkheden waakte hij op- en jaarschriften. Zijn favoriete schrijvers waren Streuvels, Timmermans, Conscience en Jules Verne. Hij geloofde in de landing op de maan en de verovering van het luchtruim. Hij zei ook dat de mensen van de toekomst groter en sterker zouden worden, maar dat dit spijtig genoeg gepaard ging gaan met machtsdrang en vechtlust.

Maar wat Wannes, buiten zijn familie, het 't meest aan 't hart lag was de Vlaamse beweging. Zijn oudste zoon Frans heeft die microbe overgenomen. De leuze van Wannes was "Het Vlaams verder te brengen dan den Drijpikkel". Dit was de benaming van het grensgebied tussen Meise, Wemmel en Grimbergen, want eens daar voorbij werd er hoofdzakelijk Frans gesproken. Op 1 augustus 1955, op bijna 90-jarige leeftijd, overleed deze kranige grijsaard. Zonder noemenswaardige ziekte te hebben gekend. In volle tegenwoordigheid van geest, vroeg hij aan zijn zoon Achiel, om hem zijn beste kostuum aan te trekken ... en hij zei : " Ik ga vertrekken." (qua kledij heeft Wannes zich steeds tot in de puntjes verzorgd). Hij vroeg vooral om voor hem niet te wenen, want hij had in dit leven zijn deel gekregen. Op deze waardige wijze en met deze laatste wilsbeschikking deed Wannes de stap naar het hiernamaals, diepgelovig en hierdoor zonder vrees voor de dood.