Uffra Louisa, als ik u zo mag noemen
of hebt u liever
mevrouw de erevoorzitster ?
Mij, uw nederige dienaar,
werd gevraagd nu tot u het woord te richten naar aanlei-ding van uw thans zo
stevig vaststaand besluit om deze door ieder zo zeer geëerde groep leden van de
kerkraad van St.-Brixius-Rode te verlaten en zo helaas deze leden aan hun
droevig lot over te laten. U durft nogal
en ik durf dus meteen een beroep te
doen op uw eigen verantwoordelijkheidsgevoelen dat nu erg sterk moet spelen om
voortaan als erevoorzitster geen enkele vergadering te willen missen.
Louisa, hoewel u deze datum misschien niet zo graag bekend maakt, uw grote
be-scheidenheid kennende, u bent geboren op 16 december 1935; u behoort dus tot
de kranige nooit aflatende dertigers zoals bv. kardinaal Danneels, net wat
ouder dan u-zelf. Uw kleuterschool en lagere school deed u in het u zo door en
door geliefde Rode bij de Wolvertemse mevr. Reyers, bij juf Struelens uit Meise
en bij meester-schoolhoofd Ameryckx uit Rode. Als u 7 werd hebt u uw eerste
communie gedaan, een mooie dag voor uzelf en voor uw ouders in de maand mei
van1942, weliswaar in volle oorlogstijd. Jij mocht op die dag een mooi wit
kleedje dragen. Wij hebben haast hopeloos gezocht naar een foto hiervan, maar
helaas de oorlogsjaren en de nasleep ervan hebben er anders over beslist.
Gelukkig werden er later van u nog heel wat mooiere schoolfotos gemaakt,
waarvan gelukkig nog meerdere exemplaren in ons archief.
Twaalf jaar: tijd voor haar plechtige communie; de oorlog was gedaan en we
schrijven 1947. Er moest weliswaar nog gekocht worden met
rantsoeneringsbonnetjes, maar niets stond het feesten in de weg. De
normaalschooltijd in de Molenbeekstraat in Laken liep fantastisch. Velen kunnen
daarvan getuigen en deden ons allen hetzelfde verhaal:onze toekomstige
erevoorzitster uffra Louisa was een buitengewoon goede leerlinge; het zou ons
niet verwonderen dat zij vroeg of laat, - eerder vroeg - directrice zou worden
en zo is dan ook geschied !
We schrijven nu 1 september 1954, uffra Louisa overschrijdt met enige schroom,
maar toch met grote vastberadenheid de drempel van haar klas. Ze heeft alles
tot in de puntjes voorbereid en laat de leerlingskes nu maar komen. Op
diezelfde dag heeft de Italiaanse
politicus Alcide de Gasperi, - u allen welbekend van de bewuste straat zonet
zijn pijp aan Maarten gegeven.
Nu gaat de geschiedenis met rasse schreden vooruit
Haar eigen schoolcarrière
neemt meteen een even goede vlucht en tien jaar later wordt de degelijke inzet
van uffra Louiza al opgemerkt door de toenmalige schepen van Onderwijs Marcel
Belgrado, die niet weinig fier is dat de gemeenteschool van Rode, zon prima
kracht in huis heeft. Toch staat ze op haar strepen en ze droomt van een
splinternieuwe gemeenteschool in Rode. Voor degelijke leerkrachten moeten er
toch degelijke schoollokalen zijn
Zij alleen en zij alleen wist aan welke
lijdensweg zij dan begonnen was en ze bedenkt in stilte deze slogan: Rodenaren wees wijs, investeer mee in nieuwe klaslokalen voor uw
basisonderwijs. Het was niet langer te doen, de zo slecht verwarmde
klaslokalen met grote en hoge stoven die zoveel energie opslorpten van directie
en leerkrachten.
Als ze veertig werd groeide haar carrière naar haar hoogtepunt. Om zich nog
meer te kunnen inzetten voor kinderen en collegas droomde ze stiekem van een
directiefunc-tie, die haar niet meer kon ontsnappen, niet om de baas te spelen,
dat heeft ze nooit gedaan, maar wel om nog meer ten dienste te staan van
anderen, want zo was haar leven altijd al geweest: zichzelf weggeven voor anderen tot de laatste snik. Wie weet hoe
dikwijls zij gekuist en gedweild heeft in die school, kindertranen gedroogd en
radeloze ouders ontvangen, uitgekeken naar bekwame leerkrachten; teveel om op
te noemen en dit niet enkel van 8 tot 17 u, maar heel vaak van 6 tot 23 u met
vele schoolraden, oudercomités, verslagen maken enz. zonder ophouden.
31/12/90 kwam in aantocht: einde loopbaan in zicht, ze had de
pensioengerechtigde leeftijd bereikt na 36 jaren onverdroten inzet om aan
doodgewone kinderen steeds weer het wonder te wijzen. We kunnen niet tellen hoeveel dagen dit waren en ook niet hoeveel
uren, maar het waren er ontelbaar veel en nog steeds zette ze zich in voor haar
school, die haar levenswerk is geweest. Iedereen kan dit getuigen en zijzelf
bleef daarbij de doodeenvoudige dienstbare directrice, de DDD.
Maar nieuwe levensopdrachten waren voor haar weggelegd
luister
.
Op 6 april 1994 werd ze verkozen als lid van de kerkraad in vervanging van
André Robaeys, nu pas overleden. Op 27 juni 1996 na twee jaar werd ze al
verkozen als voorzitter van het bureau der kerkmeesters Al één jaar later op 7
april 1997 werd ze verkozen tot voorzitter van de kerkraad en voorzitter van
het bureau der kerkmeesters en na het verschijnen van het nieuwe decreet op de
kerkfabrieken van 7 mei 2004 en op 12 april 2005 was zij al meteen de nieuwe
voorzitter, een functie die ze met vaste hand zeven jaar lang heeft uitgeoefend
tot ze na zeer rijp beraad haar ontslag heeft aangeboden op 01/01/2012..
Nog even een zicht op de verscheidene pastoors
met wie ze steeds in dienende liefde
heeft samengewerkt. Van 1993 tot 1997 met de pastoor Marcel De Pauw, die samen
met haar vele vernieuwingen heeft gerealiseerd met een veilige kerktoekomst
voor ogen. Van 1997 tot 2001 heeft ze vooral ook de humor moeten doorstaan van
Jan Arnalsteen, de vrolijke duvel-doet-al van Wemmel tot St.-Brixius-Rode. Ze
dacht eerst wel even bij zichzelf:wa
smijten ze hie na binnen maar
het duurde niet lang of ze had diene deugniet in haar hart gesloten tot ze hem
met pijn moest laten vertrekken in 2001. Dan kwam er verandering, met Jan Lagae,
soms meer afwezig dan aanwezig, en er was ook nog heel even pastoor Cuong, een
sympathiek baasje.. Intussen was zij de beschermengel van ons mooie kerkgebouw
en ze is niet teruggedeinsd om naar aanleiding van Brixius 100 de onvergetelijk
mooie glasramen te laten installeren, waardoor de schattige parochiekerk van
Rode bekend raakte tot ver in het buitenland. Kort geleden heeft ze bereikt dat
deze kleurige kerkramen voor eeuwig en altijd dit sympathieke dorpskerkje
zullen blijven sieren nu ook de voorgevel en de andere gevels deskundig onder
handen werd genomen.
Welnu, zo was het leven van onze erevoorzitster steeds opnieuw nooit voor zichzelf, altijd voor het onomwonden geluk van elk ander en zo willen wij ze blijven eren en danken, loven en prijzen
een leven lang.
P.S. En de verwarming
van de kerk zul je zeggen, welnu beste vrienden, ieder van ons heeft in het
leven al iets gehad dat je niet altijd kan realiseren en waarvan je moet
blijven dromen om dit te kunnen realiseren. De grote protestantse theologe
Dorothee Sölle heeft ooit gezegd: als
je niets meer hebt om van te dromen of om naar te verlangen, dan gaat de wereld
stuk bij gebrek aan een visioen of visie.
E.H.Jan Lagae
17-10-2022, 06:40 geschreven door Jef L. DC
|