Wie op zijn vakantieroute naar het zuiden La Méridienne neemt, de autosnelweg A75/E11 (Clermont-Ferrand - Béziers/Montpellier), is ongetwijfeld vertrouwd met het Viaduct van Millau, een artistiek hoogstandje van de befaamde Britse architect Norman Foster, dat in 2004 in gebruik werd genomen. Deze meervoudige tuibrug, die de vallei van de Tarn overspant, was in constructiehoogte een tijdlang de hoogste brug ter wereld (343 meter), maar dat record is na amper 7 jaar achterhaald, want overgenomen door de Puente del Rio Baluarte (foto mundo.com) in Mexico, die wel maar half zo lang is maar 403 meter zou halen (sommige bronnen zeggen 390), hoger dan bv. de Eiffeltoren (324m) en de Empire State Building (381m). Deze brug is een van de acht die gebouwd worden op de autosnelweg Durango-Mazatlán, naast 63 tunnels, en vervangt de levensgevaarlijke Espinoza del Diablo (ofte "ruggengraat van de duivel"), een slingerweg vol haarspeld- en andere bochten en langs duizelingwekkende ravijnen. De hooggespannen verwachting is dat toerisme en handel weliger zullen tieren in de streek ... (bronnen: DS, DM, Wiki)
Nog maar een maand of wat geleden waren de heren en dames onderhandelaars geheel en al vervuld van de opvatting dat hun kersverse begroting in alle opzichten "redelijk" was, "correct", "serieus", "evenwichtig", "geloofwaardig", "eerlijk", "toekomstgericht" etc., en feilloos de toets van de Europese kritiek kon en zou doorstaan. Onder meer Open VLD-voorzitter Alexander De Croo (foto donviona.blogspot.com) die net daarvoor nog zwaar zat te pokeren dat de voorstellen mijlenver tekortschoten, wist zich met z'n vreugde geen blijf: "Met deze begroting zullen we met glans slagen voor de Europese test", orakelde hij (De Standaard, 26-11-2006). Ook PS-coryfee Laurette Onkelinx liet graag weten dat "we", met een begrotingstekort onder 3%, zouden "voldoen aan het Europese Stabiliteitspact" (ibid). Tja, daar denkt de Europese Commissie, in de persoon van de Finse eurocommissaris Olli Rehn, dan toch enigszins anders over, zo bleek vandaag (alle media). Hij rekende voor dat "onze" begroting een klein half procent hoger zou uitvallen dan "wij" dachten, goed voor een extra inspanning van 1,2 à 2 miljard. U en ik mogen dat ophoesten. Het spreekt dat we dat niet doen met dezelfde vreugde als die van de onderhandelaars die zo ontroerend de lof van hun begroting kwamen zingen...
Het weekblad HUMO,
kortgeleden nog gerestyled wegens dalende verkoopcijfers, pakt deze week uit
met de "deconfiture van de NVA"
en, nota bene, "Der Untergang van Bart
De Wever". Nu ja, het mág klinken, maar heel onschuldig kun je
die titel niet noemen: je moet al echt een halve eeuwigheid met vakantie zijn
op de planeet Koosbane om niet meteen overvallen te worden
door de verdenking dat hier een linkje wordt gelegd tussen de voorzitter van de
NVA en Adolf Snorremans himself.
Dat die
"Untergang" overigens
vooral verwoord wordt middels de ontboezemingen van een paar, hier verrassend
maagdelijke, hoofdrolspelers uit de regeringsvorming én de nieuwe meerderheid
de vraag of ze belang (kunnen) hebben bij deze beeldvorming kan niet misplaatst
heten alsmede de getuigenissen van een hele stoet anonymi
(genre "een onderhandelaar",
"een partijmandataris",
"een hooggeplaatst CD&V'er"
) kan de wenkbrauwen nog wat uitgebreider doen fronsen.
Was het overigens niet
Jan Stevens, algemeen manager van dit voormalig "onafhankelijk weekblad voor radio en tv" het
aloude epitheton is van de cover verdwenen, officieel wegens gedateerd die in
De Morgen van 25
november liet optekenen: "We moeten gedurfde, juiste keuzes maken.
Vooroplopen in plaats van te herkauwen wat je elders vindt. ( ) Elke week moet
er in HUMO minstens één spraakmakend, verrrassend (sic) artikel staan waarmee
we het nieuws maken."
Gedurfd? Spraakmakend? Het nieuws maken? Het lijkt Story
wel
De kop
is eraf, en meteen ook die van een van de wannabe's. In Iowa ging Mitt Romney weliswaar
met de eerste Republikeinse bloemen lopen, maar zijn tuiltje bleek wel behoorlijk verlept: slechts
een kwart van de kiezers zag hem zitten, ergo driekwart niet, en hij scoorde
slechts 8 luttele stemmen meer dan nummer twee, Rick Santorum. Weinig
begeesterend, dus, zoals trouwens het hele Republikeinse kandidaten(slag)veld,
dat totnu toe vooral uitblonk in fletsheid, geblunder en onkunde. Eerder al
moest kandidaat Herman Cain er de brui aan geven, na deze caucus besloot ook
Michele Bachman, eerloos laatste, om nu eens iets verstandigs te doen en de
kandidatenkap over de haag te gooien. Ze liet daarbij vraaggewijs optekenen: "Wat
zou God nog in petto hebben voor mij?", maar het is lang niet zeker dat de
Hemelse Vader zich dienaangaande ook maar enigszins aangesproken voelt. Een
andere mededinger in het pre-electorale circus, Rick Perry, zou ondanks zijn weinig
hoopgevende score en een "herevaluatie van zijn campagne" toch nog willen
persisteren. Daar had hij als vanouds drie goede redenen voor, waarvan hij er
zeker twee kan opnoemen Foto (Wikipedia, CC): "Winner" (who does not take it all) Mitt Romney
Al 5 dagen bezig en nog niets gemeld? Dat kan beter, dus hierbij 1 bericht. Het eerste meteen, en ook weer niet, want we waren ooit al elders actief. Een nieuwe stek opent weer andere perspectieven. We zien wel wat het wordt. Nog dit: de titel kan doen denken aan een boek dat onlangs in de prijzen viel. Terecht trouwens dat vallen, het is een pareltje.
