Afscheid nemen wou ik nu nog niet...
Alles tussen ons is nog zo pril.
Maar o ooch zo mooi.
Tranen...
Tranen van geluk maar ook ik ga je zoooooo missen.
Ik weet niet hoe ik hier moet mee omgaan.
Met dit gevoel dan.
Telefoontjes, sms'jes, Facebook berichten.
Moeten onze liefde in stand houden.
Al hele pagina's naar elkaar geschreven.
Mooie woorden, lieve woorden.
Ik zie je graag...
Donderdag 14/8
Ik rij naar jou met mijn hoofd in de wolken.
Ja ik ben verliefd op jou misschien al heel mijn leven lang.
Onze lichamen voeden elkaar met liefde en passie.
Zalig
We gaan nog even de stad in.
Alles lijkt me goed zolang ik maar bij jou ben...
Maar de stad blijkt plots een andere kant te liggen.
Er is een groot verlangen.
Die sfeer hangt in de wagen.
We rijden naar jou thuis.
Eindelijk zijn we alleen.
Wat volgt kan ik moeilijk verwoorden.
Gewoon jou lichaam tegen mijn lichaam is al vuurwerk.
Maar ook iets wat ik al zeer lang mis.
Dit smaakt naar meer veel meer.
Ik tril en schreeuw van genot.
Hmmmmm dit is zalig dit smaakt naar meer.
Het voelt zeer goed aan we bellen een paar keer en we spreken af.
Dinsdag 12 augustus onze date.
Geen blind date.
Maar eentje waar ik jaren heb op gewacht.
Samen uit eten.
Samen....
Chatten op Facebook.
Was eerst afstasten hoe ver ga ik of was het gaan we.
Maar toch voel ik een rem weer bij mezelf.
Niet toestaan dacht ik.
Maak niet dezelfde fout als zoveel jaar geleden.
Op het einde wisselen we al onze telefoonnummers uit.
Is dit het begin van iets moois.
Elke dag kijk ik op Facebook.
Of was het elk uur
Ik dacht ja hij wilt geen contact meer of is op vakantie.
Geen minuut uit mijn gedachten.
Na 8 dagen krijg ik eindelijk een teken van leven.
Je aanvaardt de vriendschap onmiddellijk reageer ik.
Dat ik zogezegd je toevallig gevonden heb.
Wat helaas niet klopte.
Maar geen reactie.
Op 5 augustus reageer je.
Eindelijk.
Ik word wakker.
Ik droomde van jou maar helaas was je niet blij om mij te zien.
De droom ging over een tv-programma en ik mocht iemand terug zien.
En ik koos jou...
Ho ho wat was je boos
Gelukkig een droom.
Even op Facebook je naam ingeven.
Ik zie je hmmmm.
Stuur ik een vriendschapverzoek ?
Want even de droom nog in mijn gedachten.
Ja,,,ik doe het
Mijn lieve vriendin wordt begraven...
Na de begrafenis ga ik iets drinken met een vriendin.
In ons cafeetje want zo voelt het na al die jaren nog steeds aan.
Ook al was ik daar maar een keer met jou.
En is er dan ook niets gebeurd tussen ons.
Maar toch gaan mijn gedachten terwijl ik daar zit steeds naar jou af...
Doordat ik af en toe je naam wel eens google ben je volgens wat ik weet een brandweercommandant.
Al honderd keer heb ik die foto's van die website afgelopen.
Maar ik vind je er niet tussen.
Ik vertrek daar nog overmand van het verdriet voor mijn vriendin...
Lang geleden maar het blijft voor altijd in mijn herinnering.
Jouw verjaardag we gaan samen iets drinken.
God waarom was ik zo verlegen.
Kriebels overal en de middag van mijn toen nog jonge leven.
Maar helaas zeg ik niets over wat ik voel.
Ik dacht ja hij wilt geen contact meer of is op vakantie.
Geen minuut uit mijn gedachten.
Na 8 dagen krijg ik eindelijk een teken van leven.
Je aanvaardt de vriendschap onmiddellijk reageer ik.
Dat ik zogezegd je toevallig gevonden heb.
Wat helaas niet klopte.
Maar geen reactie.
Op 5 augustus reageer je.
Eindelijk.
Lang geleden maar het blijft voor altijd in mijn herinnering.
Jouw verjaardag we gaan samen iets drinken.
God waarom was ik zo verlegen.
Kriebels overal en de middag van mijn toen nog jonge leven.
Maar helaas zeg ik niets over wat ik voel.
